Ελευθέριος Ανδρώνης*

Η κρίση του Ουκρανικού μας χώρισε και πάλι σε αντίπαλα «στρατόπεδα». Όμως το μεγαλύτερο ειρηνευτικό «όπλο» που μπορούμε να στείλουμε σε κάθε πόλεμο, είναι η μετάνοια μας.

Καθώς βλέπουμε να φουντώνει η πολεμική αντάρα στην Ουκρανία και να απλώνονται απειλητικά τα σύννεφα μιας πιθανής παγκόσμιας σύρραξης, τα πολυτιμότερα «όπλα» που μπορούμε να στείλουμε προς τους λαούς που δοκιμάζονται δεν είναι αυτά που έσπευσαν να στείλουν τα καλύτερα «μαθητούδια» της Δύσης που κυβερνούν τούτη ‘δω τη γωνιά της Ευρώπης, άλλα η στροφή του λαού προς την μετάνοια, την προσευχή, την εξομολόγηση, την παράκληση.

Οι πρόγονοι μας σε κάθε παγκόσμια ή εθνική κρίση είχαν μπροστάρηδες τους Αγίους, τα εικονίσματα, τις λιτανείες. Κι εμείς εδώ και πολλά χρόνια βάλαμε αρχηγούς τα ξεροκέφαλα μας, παραγκωνίσαμε τα Άγια σε μια άκρη και τρέχουμε δίπλα τους μόνο στην ανάγκη.

Ας συνέλθουμε και ας επιστρέψουμε στις ρίζες μας πριν είναι αργά. Είναι ευκαιρία καθώς μπαίνουμε και στη πνευματική περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, να πυκνώσουν τα εκκλησιάσματα για να δυναμώσουν οι δεήσεις υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου. Η Παναγία η Παρηγορήτρια στον Βύρωνα κλαίει ακατάπαυστα εδώ και 17 μήνες, και να που βρεθήκαμε στα πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου και ακούμε ηγέτες να μιλούν ανοιχτά για πυρηνικό ολοκαύτωμα. Μήπως αυτός ήταν ο λόγος που η Θεοτόκος μας προειδοποιούσε με τα δάκρυα της να αλλάξουμε ρότα;

Ομόδοξα και ομοεθνή αδέρφια σκοτώνονται στο Ουκρανικό μέτωπο, οι οικονομίες έχουν τρελαθεί, οι ολιγάρχες έχουν αφηνιάσει, οι αγορές παραλύουν και μια φοβερή επισιτιστική κρίση προβάλει στον ορίζοντα. Και εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Ως συνήθως αναλωνόμαστε σε αυτό που κάναμε ανέκαθεν. Τρωγόμαστε μεταξύ μας. Σπαταλάμε φαιά ουσία για να φτιάξουμε κερκίδα. Διαλέγουμε βιαστικά το «στρατόπεδο» μας και ταμπουρωνόμαστε πίσω από τις φωνακλάδικες αντιλήψεις μας, για να διδάξουμε ποια είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας».

Συμπεριφερόμαστε σαν αλάνθαστοι υπερασπιστές της αλήθειας, εκτοξεύουμε πυρά προς πάσα κατεύθυνση, αφορίζουμε a priori οτιδήποτε ενοχλεί την κοσμοαντίληψη μας. Και κάποιες φορές βγάζουμε εκτός… συναγωνισμού ακόμα και το Ευαγγέλιο. Είναι δυνατόν χριστιανοί άνθρωποι να μεταμορφώνονται σε πολεμοχαρή όντα και να φανατίζονται υπέρ οποιουδήποτε πολέμου; Εφόσον ο Χριστός είπε άπαξ διαπαντός «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί», τι ψάχνουμε παραθυράκια για να χαϊδέψουμε τον – οποιασδήποτε μορφής – οπαδισμό μας; Χριστιανός και προσωπολάτρης ΔΕΝ συμβαδίζει.

Ακόμα χειρότερα κάποιοι αρέσκονται να το ρίχνουν στα εσχατολογικά «παζλ», ανακατεύοντας ψηφίδες προφητειών, και μεταδίδοντας πανικό σε ολιγόψυχους χριστιανούς. Φτιάχνοντας ένα μενού από γνήσιες και αμφιλεγόμενες προφητείες βγάζουν το δικό τους πόρισμα (αχταρμά) αυτοδικαίωσης, γυρίζουν πλευρό και περιμένουν να τους έρθει η εθνική αναλαμπή ουρανοκατέβατη.

Βρε ταλαίπωρε άνθρωπε, εδώ δεν μπορείς να ξεδιαλύνεις αν η είδηση που σου μετέδωσε το τάδε πρακτορείο ειδήσεων είναι αληθινή ή προϊόν προπαγάνδας, και βγάζεις ακλόνητο συμπέρασμα για τις θεϊκές αποκαλύψεις; Οι προφητείες ναι μεν είναι «τηλεγραφήματα» του Θεού προς τους Αγίους, άλλα ποιος σου είπε πως γνωρίζει ο καθένας μας πνευματική «ανάγνωση»;

Και τέλος πάντων, δεν λέει κανείς να μην παίρνει κάποιος θέση στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Ασφαλώς και θα πάρει. Ούτε λέει κανείς να μην μελετά τις γνήσιες προφητείες από αναγνωρισμένους Αγίους. Άλλα το θέμα είναι να μην αναλώνεται ο πιστός στη φαγωμάρα του κοσμικού φρονήματος ή σε μια ακατάσχετη προφητολογία, χάνοντας εντελώς την ουσία.

Δηλαδή το ότι ο Χριστός δίδαξε πως ο κόσμος ποτέ δεν καλυτερεύει από έξω προς τα μέσα, άλλα από μέσα προς τα έξω. Δεν θα σε σώσει καμία κυβέρνηση, κανένας δημοφιλής ηγέτης και καμία προφητεία που έχεις βολέψει στα μέτρα σου, αν δεν ξεκινήσεις πνευματική επανάσταση από την ψυχή σου. Ό,τι περισσεύει από τις καρδιές μας, αυτό είναι που αντικατοπτρίζεται στον σημερινό κόσμο. Μας αρέσει;

Η μετάνοια θα φέρει την ειρήνη

Σήμερα ο πόλεμος γίνεται θέαμα στις τηλεοράσεις, και συνηθίσαμε με απάθεια να βουλιάζουμε στους ζεστούς μας καναπέδες για να ακούσουμε σειρήνες πολέμου και εκρήξεις από τηλεοπτικές ανταποκρίσεις. Ακόμα και τώρα που ο καπνός αναδύεται από την Ευρωπαϊκή γειτονιά.

Για να δούμε τι θα γίνει όμως αν ακουστούν ζωντανά οι σειρήνες στον τόπο μας, και αν γίνουμε εμείς πρωταγωνιστές σε τηλεοπτικά δίκτυα άλλων χωρών, όπου πολίτες θα κάθονται στη θαλπωρή του δικού τους καναπέ, για να δουν με την περιέργεια ενός σινεφίλ που βλέπει ντοκιμαντέρ, το πως θα οδηγούνται οι Έλληνες στα καταφύγια και στα στρατόπεδα.

Εκεί θα δεις που θα πάνε και οι κερκίδες, και οι προσωπολατρίες, και οι αναλύσεις προφητειών, και οι σφυγμομετρήσεις, και οι πολιτικές κόντρες. Χρειάζεται να φτάσουμε εκεί όμως;

Σαρακοστή ανοίγεται μπροστά μας. Πάντα ανοιχτός ο ουρανός και τώρα περισσότερο. Ας βγουν και οι ψυχές από τα μίζερα καβούκια τους, να αναπέμψουν παρακλήσεις και ευχαριστίες. Από ένα μικρό εκκλησάκι με μερικούς ευσεβείς ανθρώπους, γίνονται οι μεγαλύτερες ειρηνευτικές «επιχειρήσεις» που μπορεί να γνωρίσει αυτός ο κόσμος. Αυτή η καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή, είναι η μεγαλύτερη ευεργεσία μιας ανθρωπότητας που βρίσκεται σε παραζάλη.

Μπορεί από κανέναν ισχυρό της γης να μην υπολογίζονται τα ταπεινά εκκλησιάσματα, άλλα αυτή είναι ολόκληρη η ιστορία της Χριστιανοσύνης. Χωρίς να λογαριάζεται καθόλου από τους κοσμοκράτορες, άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει τον κόσμο.

Η παγκόσμια αναταραχή και η απειλή του πολέμου, μας δίνει έναν επιπλέον λόγο να μπούμε με περισσότερη θέρμη στο πνευματικό στάδιο της Σαρακοστής που ανοίγει τις πύλες του, και μας περιμένει να ριχτούμε στον αγώνα. Ας απομακρυνθούμε όσο γίνεται από τις κοσμικές έριδες και να αθληθούμε ψυχή τε και σώματι για να επέλθει ειρήνη στον κόσμο. Κανένα «Κύριε ελέησον» δεν θα πάει χαμένο, καμία Παράκληση δεν θα μείνει αναπάντητη, και κανένας Χαιρετισμός προς την Υπέρμαχο Στρατηγό δεν θα πέσει στο κενό.

* Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στις 4 Μαρτίου 2022 στην ιστοσελίδα “sporttime” (https://www.sportime.gr/apopseis/an-den-epistrepsoume-sti-metania-san-ethnos-den-prokite-na-vrethoume-pote-sti-sosti-plevra-tis-istorias/) 

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος που έχει ασχοληθεί όλα αυτά τα χρόνια με τις προφητείες παλαιών και σύγχρονων αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανθρώπων του Θεού, αλλά  και με την κατ’ εξοχήν θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας μας την προσευχή και τη μετάνοια την οποία σε κάθε κήρυγμα του κηρύττει, συμφωνεί με τις απόψεις που εκφράζει στο εν λόγω άρθρο ο συντάκτης του, αφού είναι και δική του πεποίθηση ότι η μόνη διέξοδος από τα δεινά που έχουν αρχίσει, αλλά και αυτά που έρχονται είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ και η Ορθόδοξη πίστη. Και όπως είπε και ο μεγάλος ομολογητής και άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας Ιουστίνος Πόποβιτς, «όταν ξεκινά ένας πόλεμος θα κάνω μια Θεία Λειτουργία»! 

Επιπλέον, ο Πανιερώτατος έχει επισημάνει ότι είναι παρήγορο που σε πολλές ιστοσελίδες κοσμικού ενδιαφέροντος δημοσιεύονται αυτής της ποιότητας κείμενα που αφορούν τη μετάνοια και την Ορθόδοξη πίστη, που καταδεικνύουν ότι ο λαός μας αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερο ποιο είναι το ζητούμενο της εποχής μας, και από δω και πέρα ο λόγος του θα είναι λόγος ουσίας και πραγματικής ανάγκης επιστροφής προς τη θεραπευτική αγωγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας που δεν είναι άλλη από την κάθαρση της καρδίας μας με τη μετάνοια, τον φωτισμό και τη θέωση.

Πηγή: https://www.pronews.gr/

Για να μπορέσει κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει «Πού θα σταματήσει η σημερινή ημέρα» δηλαδή πότε θα τελειώσει η ένοπλη σύγκρουση, με τι αποτέλεσμα και σε ποιο σημείο.

Αν κάποιος θέλει να δει με ασφάλεια το «μετά» στην ουκρανική κρίση που πρακτικά δεν είναι μια απλή «κρίση» αλλά αναμέτρηση δύο κόσμων, θα πρέπει να δει πού και πώς θα τελειώσει το «τώρα».

Και το «τώρα» αργεί να τελειώσει, με την έννοια ότι ο χρόνος είναι εξαιρετικά «συμπυκνωμένος» σε εύρος γεγονότων που αυτά που κάποτε συνέβαιναν σε κάποια χρόνια, συμβαίνουν σε μία μόλις ημέρα.

Και αν οι παλαιότεροι από εμάς έχουμε βιώσει (όχι με την ίδια επικοινωνιακή ένταση φυσικά, όπως σήμερα καθώς δεν υπήρχε το διαδίκτυο για να ενημερώνει με την ταχύτητα και την σφαιρικότητα του σήμερα) γεγονότα .

Από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και την πτώση του Νότιου Βιετνάμ, μέχρι την σοβιετική εισβολή στην πόλεμο του Αφγανιστάν, τα Φώκλαντς, την αμερικανική επέμβαση στην Γρενάδα και τον Παναμά, τον Α’ πόλεμο του Κόλπου, τον εμφύλιο στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και όλα τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι το 2008 που η ιστορία άρχισε να αναστρέφεται με την συντριβή της Γεωργίας στον πόλεμο κατά της Ρωσίας.

Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πολύ διαφορετικό.

Γεωστρατηγικά, γεωοικονομικά, γεωπολιτικά δεν μοιάζει με τίποτα από όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 50 έτη.

Ποτέ μετά τον Β’ΠΠ δεν υπήρξε σχεδόν απ’ευθείας ένοπλη σύγκρουση στην «καρδιά» της Ευρώπης των δύο κόσμων που σταδιακά δημιουργήθηκαν μετά το 1990.

Ο πρώτος κόσμος, οι ΗΠΑ και η ΕΕ με όλα τα «δορυφορικά» κράτη γύρω από αυτές. Οι νικητές του «Ψυχρού Πολέμου».

Η Ρωσία και η Κίνα από την άλλη, με τα αντίστοιχα «κράτη-δορυφόρους» που πλέον θεωρούν ότι θα πρέπει να ξαναμοιραστεί «πιο δίκαια» η παγκόσμια «τράπουλα».

Η Ρωσία που 32 χρόνια μετά την ήττα της Σοβιετικής Ένωσης, ζητούσε να τηρηθούν οι υποσχέσεις του 1994 περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ στην δυτική περίμετρό της και να γίνει σεβαστή η ισχύς της από το δυτικό μπλοκ.

Πολλοί που αγνοούν Ιστορία δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει η Ουκρανία για την Ρωσία.

Δεν είναι μόνο η παλιά «μικρή Ρωσία» με την ιστορική της πρωτεύουσα, το Κίεβο (τελικά μόνο ο Ελληνισμός  δεν θα έχει ανακτήσει την ιστορική πρωτεύουσά του, την Κωνσταντινούπολη, την οποία μάλιστα ο Κ.Μητσοτάκης την αποκάλεσε για πρώτη φορά στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους «Ιστανμπούλ»).

Η Ουκρανία είναι πολλά περισσότερα για την Ρωσία: Είναι το στρατηγικό της βάθος. Στα βόρεια είναι η Λευκορωσία, στα νότια η Ουκρανία.

Δύο φορές, μία τον 19ο αιώνα και μία στον 20 αιώνα, η Ρωσία και το διάδοχο σχήμα της Σοβιετικής Ένωσης, επιβίωσαν λόγω αυτού του «στρατηγικού βάθους». Μία ο Ναπολέοντας και μία δεύτερη ο Α.Χίτλερ ηττήθηκαν, ακριβώς λόγω αυτού του «στρατηγικού βάθους».

Τριάντα χιλιόμετρα να ήταν δυτικότερα η Μόσχα ή για να μιλήσουμε ακριβέστερα, τριάντα χιλιόμετρα να ήταν πιο κοντά στην Μόσχα το σημείο εκκίνησης των γερμανικών δυνάμεων εισβολής στον Β’ΠΠ, η ιστορία θα είχε γραφεί διαφορετικά.

Στις ΗΠΑ δεν αντιλήφθηκαν έγκαιρα τις ρωσικές ανησυχίες περί «στρατηγικού βάθους» ή δεν ήθελαν να το καταλάβουν.

Γενικά, οι δυτικοί αντιμετώπισαν την Ρωσία από το 1990 και μετά απίστευτα απαξιωτικά, θεωρώντας ότι «μπορεί να έχουν πυρηνικά, αλλά είναι σα να μην έχουν» για να παραφράσουμε την ρήση του Πατροκοσμά.

Από την άλλη πλευρά οι ΗΠΑ ήθελαν συνέχεια νέες χώρες να εντάσσονται στο ΝΑΤΟ, όχι αναγκαστικά για να φτάσουν στο σημείο να εισβάλλουν στην Ρωσία ή «να εξάγουν δημοκρατία», όπως ανεπιτυχώς έχουν προσπαθήσει σε τόσο πολλές περιπτώσεις μεταπολεμικά (εν πολλοίς καθαρά λόγω της παγιωμένης αντίληψής τους ότι «Η Δημοκρατία είμαστε εμείς»).

Υπήρχαν και οι οικονομικοί λόγοι και οι λόγοι επέκτασης της οικονομικής επιρροής του δυτικού μπλοκ. Απορροφώντας όλες τις χώρες του πάλαι ποτέ Συμφώνου της Βαρσοβίας και τις αποσχισθείσες δημοκρατίες από την Σοβιετική Ένωση.

Και έφτασαν στο «παρά 1’» για να εντάξουν το «Πετράδι στο στέμμα των Ρομανόφ», δηλαδή την Ουκρανία, στο δυτικό μπλοκ.

Όλα αυτά με την δικαιολογία ότι «Οι λαοί τους το ήθελαν».

Και βέβαια οι λαοί τους ήθελαν να ενταχθούν σε έναν συνασπισμό υπό τις ΗΠΑ.

Και γιατί να μην το θέλουν; Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία υπέφεραν από τον σοβιετικό ζυγό.

Οι πληθυσμοί της Ουκρανίας, είχαν πληρώσει βαρύ τίμημα από τον λιμό που προκλήθηκε από την κακοδιαχείριση του Στάλιν και των κομμουνιστών.

Ήρθε και η πυρηνική καταστροφή στο Τσερνόμπιλ το 1986 και αποτελείωσε τις ελπίδες τους για μία «καλύτερη ζωή» την ώρα που ο Μ.Γκορμπατσόφ, βλέποντας ότι ο «υπαρκτός κομμουνισμός» έφτανε στο τέλος του, προσπαθούσε να επιβάλλει την «γκλάσνοστ« (διαφάνεια)  και την «περεστρόικα» (μεταρρύθμιση).

Δεν πρέπει να κατηγορούμε τις χώρες που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ούτε το ΝΑΤΟ που τις ενέταξε στον Βορειοατλαντική Συμμαχία.

Οι πρώτες είχαν υποφέρει από την κομμουνιστική κατοχή, δηλαδή την ρωσική κατοχή, αφού δεν ξεχώριζαν την ιδεολογία από το κυρίαρχο έθνος του κράτους που εξέφραζε αυτή την ιδεολογία.

Οι λαοί τους βίωσαν φρικτά αυτό που η Ελλάδα το γλίτωσε μόλις το 1949 μετά την νίκη των πραγματικά δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας κατά των κομμουνιστών.

Και οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι οικοδομούσαν ένα σύστημα ασφαλείας, το οποίο διόρθωνε τα λάθη του Φ.Ρούσβελτ που είχε υποσχεθεί και τελικά παραδώσει στον Ι.Στάλιν την μισή Ευρώπη.

Ποιος μπορεί να κατηγορήσει την Πολωνία για «αντιρωσισμό»;

Ρώτησε κανείς τους Πολωνούς τι υπέφεραν από το 1939 με τους ναζί και τους κομμουνιστές που την μοίρασαν μέχρι τελικά την επικράτηση των τελευταίων;

Λογικό δεν ήταν η Πολωνία να αναζητήσει και να βρει «στρατηγικό στήριγμα» στην Δύση και ειδικότερα στις ΗΠΑ και την Βρετανία;

Δεν μιλάμε για τα τρία κρατίδια της Βαλτικής (Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία) που βίωσαν την σοβιετική «μπότα» να «πατά τον λαιμό» των λαών τους μέχρι του σημείου ασφυξίας τους.

Η Τσεχοσλοβακία του χθες (Τσεχία και Σλοβακία, σήμερα) πώς να ξεχάσει την άνοιξη της Πράγας το 1968;

Ακόμα και η Ουγγαρία, πώς να ξεχάσει το 1956;

Εκεί όμως τελειώνουν κάποια πράγματα κι ερχόμαστε σταδιακά στο σήμερα: 2008 Γεωργία.

Υπήρχε κάποιος λόγος να υπάρξει απόπειρα ένταξης της μακρινής Γεωργίας στο ΝΑΤΟ και μάλιστα να ενθαρρυνθεί η εισβολή της στη Νότιο Οσετία και την Αμπχαζία;

Το 2014 η Ουκρανία, υπήρχε λόγος να ενθαρρυνθεί εμφύλιος πόλεμος μεταξύ ρωσόφωνων, πολωνόφωνων κλπ. σε ένα κράτος που αποτελούσε το τελευταίο όριο για το περίφημο «στρατηγικό βάθος» της Ρωσίας;

Πραγματικά είναι να απορεί κάποιος που το 2014 η Ρωσία έμεινε στην κατάληψη και στην ενσωμάτωση της Κριμαίας ή απλώς στήριξε τις αποσχίσεις μέρους του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ της περιφέρειας Ντονμπάς και δεν προχώρησε σε όλη την Ουκρανία.

Ίσως γιατί δεν ένιωθε έτοιμη από στρατιωτικής πλευράς.

Και φτάνουμε στο σήμερα: Η «επόμενη ημέρα» αργεί.

Τα σενάρια μέχρι την «επόμενη ημέρα» είναι τρία:

• Προέλαση του ρωσικού Στρατού μέχρι τα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας και απόκτηση επαφής με το ΝΑΤΟ στην Πολωνία. Όλη η Ουκρανία υπό ρωσικό έλεγχο και δημιουργία ουκρανικής ομοσπονδίας
• Προέλαση και κατάληψη των περιοχών μέχρι τα όρια του Λβιβ και άφεση της δυτικής Ουκρανίας υπό τον έλεγχο των δυτικών. Η περιοχή είναι πολωνόφωνη, εντάχθηκε στην Σοβιετική Ένωση όταν αποσπάστηκε από τον πολωνικό εθνικό κορμό μετά την σοβιετική εισβολή του 1939 και δεν είναι βέβαιο ότι εκεί οι Ρώσοι θα μπορούσαν να επιβάλουν αυτό που εύκολα ή δύσκολα θα πετύχουν στην υπόλοιπη Ουκρανία: Την αποδοχή του ρόλου του «στρατηγικού βάθους» της Ρωσίας.
• Παραμονή στα μέχρι στιγμής καταληφθέντα εδάφη, με την προσθήκη του Κιέβου και της Οδησσού, δηλαδή η άφεση ενός περίκλειστου κράτους στην δυτική Ουκρανία και πλήρης έλεγχος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας ή Εύξεινου Πόντου (όλο ξεχνάμε την ελληνική ονομασία της περιοχής).

Μετά θα δούμε τι θα συμβεί.

Το σίγουρο είναι ότι εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή εντάσεων, απ’ευθείας αναμέτρησης των δύο κόσμων, πολεμικής ατμόσφαιρας και μετωπικής αντιπαράθεσης.

Δεν πρόκειται να επανέλθει η κατάσταση σε αυτά που ίσχυαν μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2022 για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Οι κυρώσεις ΗΠΑ και ΕΕ στην Ρωσία θα παραμείνουν και θα μονιμοποιηθούν. Οι αντί-κυρώσεις της Ρωσίας θα παραμείνουν επίσης και θα ισχυροποιηθεί ο ευρασιατικός χαρακτήρας της. 

Όλοι θα εξοπλίζονται και θα ετοιμάζονται για τον επόμενο πόλεμο με αφορμή π.χ. την προσπάθεια ένταξης της Φινλανδίας ή της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.

Κάποιοι λένε: «Πόσο θα ζήσει ο Πούτιν ή πόσο θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί στην ρωσική πολιτική σκηνή και να καθορίζει τις εξελίξεις;».

Είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας με τη Τουρκία είναι ο Ρ.Τ.Ερντογάν. Και όχι η Τουρκία, η φύση της Τουρκίας και των Τούρκων

Και στην Ρωσία το πρόβλημα δεν είναι ο Β.Πούτιν.

Είναι ο φόβος της εισβολής από την Δύση κι ένα σύμπλεγμα κοινωνικών στρωμάτων που από την εποχή των Τσάρων μέχρι σήμερα είναι το ίδιο…

Επιμέλεια κειμένου: Αντρέας Παπαναστασίου, δασολόγος – περιβαλλοντολόγος

«…αντί πυρού άρα εξέλθει μοι κνίδη, αντί δε κριθής βάτος…» (Ιώβ 31:40)

Το φυτό αυτό το συναντάμε στην φύση από τον Δεκέμβριο μέχρι και τον Απρίλιο. Πολλοί το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν στους αγρούς, αλλά στην σύγχρονη εποχή ελάχιστοι εκτιμούν την αξία του διότι, προφανώς, αγνοούν τις ιδιότητές του. Μπορεί βεβαίως και στην συνείδηση των σύγχρονων ή και αρχαίων προγόνων μας να ήταν επίσης περιφρονημένο, αλλά αυτοί γνώριζαν και αναγνώριζαν την ωφελιμότητα και την αξία του.

Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές ότι στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής ο πεινασμένος λαός έτρωγε βραστή τσουκνίδα για να πάρει βασικά θρεπτικά στοιχεία. Συγκεκριμένα έκοβαν τις κορυφές του φυτού και τις έβραζαν. Σήμερα, εκτός από βραστή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στις σαλάτες.

Μια άλλη παράδοση λέει ότι τα Ρωμαϊκά στρατεύματα του Καίσαρα εισήγαγαν στην Μ.Βρετανία την τσουκνίδα, πιστεύοντας ότι εάν δέρνονταν με τσουκνίδες θα κρατούνταν ζεστοί. Οι παππούδες μας, έκαναν εντριβές με τσουκνίδες για να αντέχουν στο κρύο του χειμώνα. Η αλήθεια είναι ότι, με τον κνησμό που προκαλούν οι αδενώδεις τρίχες του φυτού με τα τσιμπήματά τους, εντείνεται κυκλοφορία του αίματος και γι’αυτό ο οργανισμός αντιστέκεται στο κρύο. Παρόμοια χρήση γινόταν και για θεραπεία από ρευματισμούς και αρθρίτιδες.

Το φυτό αυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνες, άζωτο και σίδηρο καθώς και σε άλλα μεταλλικά άλατα και ιχνοστοιχεία και γι’αυτό έχει μεγάλη θρεπτική αξία. Περιέχει, επίσης, ισταμίνη, μυρμηκικό οξύ, ακετυλοχολίνη, σεροτονίνη, γλυκοκινόνες κ.α.

Ο Ιπποκράτης, λόγω των πολλών θεραπευτικών της ιδιοτήτων, την κατέταξε ανάμεσα στα φυτά «ΠΑΝΑΚΕΙΑ». Στην πορεία των χρόνων, η έρευνα επιβεβαίωσε τις πολλές ιδιότητές της και ξεκίνησε η χρήση της στην ιατρική και φαρμακευτική επιστήμη.

Ιδιότητες & Χρήσεις:

Επιγραμματικά, στις επόμενες γραμμές, αναφέρονται οι σημαντικότερες θεραπευτικές ιδιότητες της τσουκνίδας καθώς και τρόποι χρήσης της.

• Ανεβάζει τα επίπεδα σιδήρου στο αίμα. Λόγω της περιεκτικότητας σε βιταμίνη C, δεσμεύει σίδηρο και έτσι ωφελεί η κατανάλωσή της πριν ή μαζί με τροφές που περιέχουν σίδηρο. (π.χ. σε σαλάτες). Μπορούμε επίσης να προσλάβουμε τα στοιχεία που θέλουμε πίνοντας φρέσκο χυμό από τσουκνίδα ή χρησιμοποιώντας έγχυμα, αφέψημα ή βάμμα.
• Τονώνει το κυκλοφορικό σύστημα και κατ’επέκταση τον οργανισμό.
• Στυπτικό. Πολύ χρήσιμο σε αιμορροΐδες και περιπτώσεις έμμηνης ροής, χρησιμοποιώντας έγχυμα ή αφέψημα 3 φορές την ημέρα.
• Σταματά τις αιμορραγίες Διαθέτει βιταμίνη Κ, η οποία είναι υπεύθυνη για την πήξη του αίματος. Οι παππούδες μας, σε ρινορραγίες έβαζαν στο ρουθούνι ένα κομμάτι βαμβάκι βουτηγμένο σε χυμό τσουκνίδας για να σταματήσει το αίμα. Σήμερα, μπορούμε να πάρουμε τα στοιχεία που θέλουμε χρησιμοποιώντας έγχυμα, αφέψημα ή βάμμα.
• Διουρητικό. Μπορεί να δράσει με 2-3 ροφήματα τσάι ή έγχυμα ή αφέψημα ημερησίως. Ως εκ τούτου δρα αποτελεσματικά και στην διάλυση πετρών στα νεφρά.
• Μειώνει το ουρικό οξύ στον οργανισμό. Αυτό επιτυγχάνεται χρησιμοποιώντας ροφήματα από έγχυμα ή αφέψημα ή και βάμμα και έτσι ανακουφίζει το σώμα από την ποδάγρα και τις αρθρίτιδες.
• Γαλακταγωγό. Αυξάνει το γάλα μια μητέρας που θηλάζει (ο φρέσκος χυμός και το έγχυμα)
• Τόνωση μαλλιών. Τακτικό λούσιμο ή μασάζ χρησιμοποιώντας έγχυμα ή αφέψημα από ρίζα ή σπόρους τσουκνίδας.
• Βοηθά σε νευροπάθειες, ρευματικούς και αρθριτικούς πόνους. Πίνοντας αφέψημα ή χρησιμοποιώντας την επίπονη μέθοδο των πάππων μας (εντριβές με χλωρό βότανο στα άκρα και στις αρθρώσεις).

Επιπλέον, η χρήση της τσουκνίδας δρα κατά της δυσκοιλιότητας, καθαρίζει το αίμα, μειώνει τα τριγλυκερίδια και το ζάχαρο στους διαβητικούς και έχει και αντιοξειδωτική δράση αφού καταπολεμεί τις ελεύθερες ρίζες και έτσι συμβάλλει στην αντιγήρανση του οργανισμού.

ΠΡΟΣΟΧΗ:

• Η ισταμίνη που περιέχει η τσουκνίδα, ενδεχομένως σε κάποιους οργανισμούς να προκαλέσει αλλεργικές αντιδράσεις.
• Ευπαθείς ομάδες, έγγυες ή θηλάζουσες και γενικότερα όσοι ακολουθούν φαρμακευτικές αγωγές, για να κάνουν παράλληλη χρήση θεραπευτικών βοτάνων επιβάλλεται η σύμφωνη γνώμη του προσωπικού ιατρού.
• Όλα τα αγαθά της φύσης πρέπει να χρησιμοποιούνται με μέτρο. Κάνουμε χρήση για όσο διάστημα υπάρχει ανάγκη και όχι αδιάκοπα. Επίσης, τα βιολογικά φάρμακα, ενισχύουν τον οργανισμό ώστε να δρα αποτελεσματικά έναντι των παθήσεων γι’αυτό χρειάζεται και η ξεκούραση του οργανισμού προκειμένου να υπάρχει θετικό αποτέλεσμα.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Η κλασσικότερη μέθοδος αξιοποίησης ενός βοτάνου είναι η παρασκευή τσαγιού με τα αποξηραμένα μέρη του υπέργειου τμήματος (βλαστός, φύλλα, άνθη), σε 3 δόσεις ημερησίως. Είναι βεβαίως η πρακτικότερη και ευκολότερη διαδικασία, όμως δεν δίνουν όλα τα μέρη των φυτών με το ίδιο τρόπο την αναμενόμενη ωφέλεια. Γι’αυτό και ο άνθρωπος οδηγήθηκε στην επινόηση και άλλων μεθόδων για την παρακευή εναλλακτικών σκευασμάτων ή ροφημάτων. Παρακάτω περιγράφονται κάποια από αυτά, τα οποία χρησιμοποιούνται για τα πλείστα βότανα. Είναι πρακτικές που εφάρμοζαν σε διάφορα γιατροσόφια και οι παππούδες μας.

Έγχυμα: Παρασκευάζεται με παρόμοια μεθοδολογία με αυτήν του τσαγιού. Ζεσταίνουμε το νερό και λίγο πριν βράσει (κοχλάσει), ρίχνουμε μέσα τα θεραπευτικά μέρη του φυτού, τα αφήνουμε για 10-20 λεπτά και μετά φιλτράρουμε. Στην μέθοδο αυτή, τα ωφέλιμα μέρη που προστίθενται στο νερό είναι συνήθως τα άνθη και τα φύλλα, δηλαδή τα ευαίσθητα μέρη του φυτού. Ο λόγος που δεν αφήνουμε το νερό να φτάσει το σημείο βρασμού είναι διότι με το βραστό νερό θα διασκορπιστούν πολύτιμα πτητικά έλαια του φυτού.

Αφέψημα: Για την παρασκευή αφεψήματος μας καθοδηγεί η ίδια η λέξη (αφέψημα = αφήνω να ψηθεί). Στην μέθοδο αυτή χρησιμοποιούμε όποια από τα σκληρότερα μέρη του φυτού έχουν φαρμακευτική δράση (ρίζα, βλαστός, κοτσάνια, καρποί, φλοιός). Προστίθενται απ’ευθείας σε κρύο νερό και βράζουν για 1 ώρα περίπου. Εάν είναι ψιλοκομμένα τα μέρη τότε τα αφήνουμε λιγότερο χρόνο.

Βάμμα: Παρασκευάζεται από τον εμβαπτισμό του νωπού (συνήθως) ή αποξηραμένου βοτάνου μέσα σε αλκοόλ. Στην μέθοδο αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί οποιοδήποτε μέρος του φυτού είναι ωφέλιμο. Παραμένει σε γυάλινο δοχείο, καλά κλεισμένο, για περίπου 20-30 μέρες και ακολούθως φιλτράρεται με διηθητικό χαρτί. Το αλκοόλ προσλαμβάνει όλα τα ωφέλιμα συστατικά του βοτάνου και ταυτόχρονα ενεργεί και ως συντηρητικό. Στα βάμματα του εμπορίου χρησιμοποιείται, συνήθως, αιθυλική αλκοόλη αλλά μπορούμε για οικιακή χρήση να χρησιμοποιήσουμε και ζιβανία, βότκα ή ρούμι σε περιπτώσεις μη εύγευστων βοτάνων.

Αλεξάντρ Ντούγκιν (Γεωπολιτικός):

« (…) Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα -γεωπολιτικό και ιδεολογικό. Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντί-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) με μια λέξη, από την άλλη.

Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ. Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους. Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο, είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα.

Όμως, εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος. Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.

Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο Αντίστασης. Η νίκη του παγκόσμιου πεδίου Αντίστασης θα ήταν νίκη για όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις, τόσο δεξιές όσο κι αριστερές, και για όλους τους λαούς. Ξεκινάμε, όπως πάντα, τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες διαδικασίες.

Όταν όμως κερδίζουμε, όλοι το εκμεταλλεύονται. Έτσι πρέπει να είναι. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μια αληθινή πολυπολικότητα. Κι αυτοί που είναι έτοιμοι να μας σκοτώσουν τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα επωφεληθούν από το εγχείρημά μας αύριο. Σχεδόν πάντα γράφω πράγματα που μετά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτό θα γίνει πραγματικότητα.

Τι σημαίνει η ρήξη της Ρωσίας με τη Δύση;

Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου θριαμβεύουν οι Rothschild, Soros, Schwab, Bill Gates και Zuckerberg, είναι ό,τι πιο αηδιαστικό στην ιστορία του κόσμου. Δεν είναι πια η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας.

Είναι νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντί-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσπαστεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα επιστρέφει στις ρίζες της.

Σε τι επιστρέφει; Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή… ευρωπαϊκή… Δηλαδή στις κοινές ρίζες της αληθινής Δύσης. Αυτές τις ρίζες -τις δικές τους!- η σύγχρονη Δύση τις έχει πετάξει έξω (κόψει) και παρέμειναν στη Ρωσία.
Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει κεφάλι. Μόνο τώρα ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Η Ρωσία δεν είναι Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Ναι, με ζιγκ-ζαγκ και παρακάμψεις. Μερικές φορές σε αδιέξοδα. Αλλά κινείται.

Η Ρωσία προέκυψε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτή η “εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο”. Δεν το έχεις μάθει; Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση κι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ακολουθήσουν αυτούς που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση. Τότε όλοι θα καταλάβουν τη σημασία του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.

Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία το κατάλαβαν αυτό. Όμως, η τρομερή οργισμένη φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε λιθαράκι στο μυαλό των Ουκρανών. Θα συνέλθουν και θα πολεμήσουν μαζί μας για το βασίλειο του φωτός, για την παράδοση και μια αληθινή ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέρφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι.

Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη. Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία. Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη. Κι η ίδια η Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: ανατρέψτε την αντεθνική παγκοσμιοποίηση χούντα.

Να χτίσουμε ένα αληθινό ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό»

Αλεξάντρ Ντούγκιν

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/2022/03/blog-post_318.html