Εσύ κατάλαβες την πίστη ως άσκηση και ορθά το κατάλαβες. Οι ασκήσεις σου έως τώρα αναφέρονταν στην νηστεία, την προσευχή και την ελεημοσύνη. Και τούτο είναι ορθό, και τα τρία είναι μεγίστης σημασίας. Η νηστεία, η προσευχή, και η ελεημοσύνη είναι η πρακτική έκφραση της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Μέσω όλων αυτών και μέσω της εφαρμογής των εντολών του Χριστού δείχνεις πως παραδίδεσαι στη βούληση του Θεού. Η ολοκληρωτική μας παράδοση στη βούληση του Θεού αποτελεί την πεμπτουσία όλων των πράξεών μας και των κόπων για την πίστη αλλά και όλων των σκέψεων και αισθημάτων και ενεργειών μας, με μια λέξη ολόκληρης της ζωής μας. «ότι καταβέβηκα εκ του ουρανού ουχ ίνα ποιώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με» είπε ο Χριστός ( Ιωάν. 6, 38 ). Και λίγο πριν τα πάθη Του, μέσα σε ματωμένο ιδρώτα, απευθύνεται στον Πατέρα λέγοντας: «πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω» ( Λουκ. 22, 42 ).

Υπάρχουν πολλοί βαπτισμένοι άνθρωποι, που προσπαθούν να εκπληρώσουν τον νόμο του Θεού, όμως παρόλα αυτά δεν είναι εντελώς παραδομένοι στη θέληση του Θεού. Όταν έρχονται πάθη και δυσκολίες εκείνοι γκρινιάζουν στον Δημιουργό τους. Έτσι φανερώνουν, πως δεν έχουν παραδοθεί στο Θεό τους, και ότι η πίστη τους είναι ρηχή και όλα τα έργα της πίστης υπολογισμένα με τον ανθρώπινο υπολογισμό. Γι’ αυτό εσύ να γνωρίζεις ότι η άσκηση στο να παραδίνεσαι στη βούληση του Θεού είναι το πιο σημαντικό∙ πιο πολύ απ’ όλες τις ασκήσεις στην πίστη. Στην αρχή κάθε καινούριας μέρας πες: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και πάλι το ίδιο όταν έρχεται μια καινούρια νύχτα:ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Ξεκινώντας για δουλειά και γυρίζοντας από τη δουλειά, πάλι το ίδιο: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Και όταν είσαι υγιής και όταν πέφτεις στην κλίνη, και όταν λαμβάνεις και όταν χάνεις, πάλι: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα! Τελικά όταν φθάσει η αναπόφευκτη ώρα, και συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο τον άγγελο του θανάτου, πες με θάρρος: ας γίνει το θέλημά Σου, Πατέρα μου και Θεέ μου!

«Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δεν φτάνει μόνο η πίστη…, Ιεραποστολικές επιστολές Β’»

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε διπλῆ ἑορτή. Τὸ πρῶτο ποὺ ἑορτάζουμε εἶνε ἡ Κυριακή. Τί θὰ πῇ Κυριακή; Εἶνε μιὰ ἡμέρα τῆς ἑ­βδομάδος ἀφιερωμένη στὴ λατρεία τοῦ Κυρίου. Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο ἐργασία, δουλειά. «Ὅποιος δὲν θέλει νὰ δουλεύῃ», λέει ἡ Καινὴ Διαθήκη, «δὲν πρέπει μήτε νὰ τρώῃ» (Β΄ Θεσ. 3,10). Ἀλλὰ ξημέρωσε Κυριακή, χτύπησαν οἱ καμ­πάνες; τότε στόπ, σταματᾷ κάθε ἐργασία καὶ οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ τρέχουν ὅλοι στὴν ἐκκλησία, γιὰ νὰ ποῦν ἕνα εὐχαριστῶ στὸ Θεό, ἕνα «Δόξα σοι, ὁ Θεός», ἕνα «Κύριε, ἐλέησον», ἕνα «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Λουκ. 23,42). Τὸ κάνουμε αὐτό; Ἐὰν τὸ κάνουμε, τότε ἡ Κυριακὴ θὰ εἶνε μιὰ ἡμέρα εὐ­λογημένη καὶ θά ᾿νε εὐλογημένη κι ὅλη ἡ ἑ­βδο­μάδα· τότε χῶμα θὰ πιάνουμε καὶ μάλαμα θὰ γίνεται. Ἐὰν ὅμως δὲν τιμοῦμε τὴν Κυρια­κὴ ὅπως θέλει ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐξακολουθοῦμε καὶ τότε νὰ ἁμαρτάνουμε, τότε καὶ οἱ πέτρες θὰ γίνουν φίδια νὰ μᾶς φᾶνε. Καὶ δυστυχῶς τώρα οἱ Χριστιανοὶ δὲν τιμοῦν τὴν Κυριακή. Στὰ χρόνια τῆς τουρκοκρατίας χωρὶς καμπάνες ὅλοι ἦταν στὴν ἐκκλησία, ἄκουγαν τὴ θεία λειτουργία μὲ δάκρυα, ἔπαιρναν τὸ ἀντίδωρο – ἦταν ἕνας κόσμος ἁγιασμένος. Τώρα ἄδεια­σαν οἱ ἐκκλησίες. Καὶ τὸ εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰ­τωλός, «Ὅταν ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησιές, θὰ γε­μίσουν οἱ φυλακές»· καὶ τὸ εἴδαμε στὶς ἡ­μέρες μας.

Τὸ ἄλλο ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα εἶνε ὅτι ἡ Κυριακὴ αὐτή, ὅπως λένε τὰ βιβλία μας, ὀνομάζεται Κυριακὴ Πρὸ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, εἶνε δηλαδὴ ἡ πρὸ τῶν Χριστουγέννων Κυριακή. Ἔφθασε πλέον ἡ μεγάλη ἑορτή.

Γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα παρουσι­άζει ἕνα κατάλογο μὲ πολλὰ ὀνόματα, κατάλογο ποὺ ἀνατρέχει στὸ παρελθόν (βλ. Ματθ. 1,1-16). Τί δείχνει ὁ κατάλογος αὐτός; Ὅτι κανένας ἄνθρωπος δὲν γεννήθηκε ἀπὸ βράχο· ὅλοι γεννηθήκαμε ἀπὸ μιὰ μάνα κι ἀπὸ ἕνα πατέρα. Ὁ Χριστὸς ὅμως γεννήθηκε μόνο ἀπὸ μάνα, ὄχι καὶ ἀπὸ πατέρα. Γεννήθηκε δηλαδὴ ὄχι μὲ φυσι­κὸ τρό­πο, ὅπως ἐμεῖς, ἀλλὰ μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, θεϊκό. Ἡ Παναγία μητέρα του ἦταν παρθένος προτοῦ νὰ τὸν γεννήσῃ, καὶ ἔμεινε παρθένος ὅταν τὸν γεννοῦσε, καὶ παρθένος μετὰ τὴ γέννησί του! γι᾿ αὐτὸ λέγεται ἀειπάρθενος· σὲ ὅλη τὴ ζωή της ἔμεινε παρθένος ἡ Μαριάμ.

Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ τὴν Παναγία, ἡ Παναγία γεννήθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα γεννήθηκαν ἀπὸ τοὺς δικούς τους γονεῖς, ἐκεῖνοι πάλι ἀπὸ ἄλ­λους, καὶ οὕτω καθεξῆς. Ἔτσι σχηματίζεται μιὰ ἁλυσίδα προγόνων, τὸ γενεαλογικὸ δέντρο τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ὁποίου ῥίζα εἶνε ὁ μεγάλος πατριάρχης, ὁ Ἀβραάμ. Ἀπὸ ᾿κεῖ, ἀ­πὸ τὸ γένος τοῦ Ἀβραάμ, κατάγεται ὁ Χριστός μας. Ὀνόματα πολλά, 50 περίπου ὀνόματα ἔχει ὁ κατάλογος· ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ μέχρι τὸ Δαυῒδ 14 γενεές, ἀπὸ τὸ Δαυῒδ μέχρι τὴ μετοικεσία στὴ Βαβυλῶνα 14 γενεές, καὶ ἀπὸ τὴ μετοικεσία στὴ Βαβυλῶνα μέχρι τὸ Χριστὸ ἄλλες 14 γενεές· ἐν ὅλῳ 42 γενεές, δηλαδὴ 2.000 χρόνια.

Ὀνόματα πολλά, τὰ ὁποῖα ἀκούσαμε. Κάθε ὄνομα ἔχει καὶ μιὰ ἱστορία. Γιὰ νὰ διηγηθοῦμε τὴν ἱστορία κάθε ὀνόματος, πρέπει νὰ κάνουμε 50 κηρύγματα, πρᾶγμα δύσκολο. Ὅ­ποιος θέλει νὰ μάθῃ τὴν ἱστορία τῶν προσώπων αὐτῶν, ἂς ἀνοίξῃ τὴν ἁγία Γραφὴ νὰ τὰ βρῇ. Ἐγὼ τώρα, ἀπ᾿ ὅλα τὰ ὀνόματα θέλω νὰ κρατήσετε ἕνα· φτάνει αὐτὸ νὰ μᾶς διδάξῃ. Καὶ τὸ ὄνομα αὐτὸ εἶνε «Βαβυλών» (Ματθ. 1,11-12).

* * *

Τί θὰ πῇ Βαβυλών; Εἶνε μιὰ ἀρχαία μεγάλη πόλις τῆς Ἀνατολῆς. Ὅπως τὴ Φλώρινα διαρρέει ποταμός, ἔτσι καὶ ἡ Βαβυλὼν χωριζόταν σὲ δυὸ μέρη ἀπὸ τὸ μεγάλο ποταμὸ Εὐφράτη. Ἦταν πλούσια πόλις. Ἦταν ἡ μεγαλύτερη τότε πόλις τῆς ἀνθρωπότητος· ὅπως εἶνε σήμερα ἡ Νέα Ὑόρκη, ἔτσι ἦταν τότε ἡ Βαβυλών. Εἶχε δρόμους, πλατεῖες, κτήρια, διοικητήρια καὶ παλάτια μὲ τοὺς περίφημους κρεμαστοὺς κήπους ποὺ ποτίζονταν ἀπὸ τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ. Οἱ κάτοικοί της ἦταν ὅλοι εἰδωλολάτρες. Ζοῦσαν ἄνετα, γλεντοῦσαν, διασκέ­δαζαν, ὠργίαζαν. Ἀπ᾿ ὅλα ὅμως αὐτὰ τώρα δὲν ὑπάρχει τίποτα. Ἔγινε σεισμὸς κ᾿ ἔπεσαν τὰ κτήρια, ἄνεμος σήκωσε πελώρια σύννεφα ἀπὸ ἄμμο καὶ τὰ κάλυψε. Σήμερα οἱ ἀρ­χαιολό­γοι σκάβουν νὰ βροῦν τὰ μνημεῖα τῆς Βαβυλῶνος· κουκουβάγιες λαλοῦν στὰ ἐρείπια.

Αὐτὰ δημιουργοῦν μελαγχολικὲς σκέψεις. Καὶ σήμερα ὑπάρχουν μεγαλουπόλεις μὲ πολ­λὰ ἑκατομμύρια πληθυσμό· ποιό θὰ εἶνε ἆραγε τὸ μέλλον τους; Μήπως, ὅπως καταστράφηκε ἡ Βαβυλών, καταστραφοῦν κι αὐτές; Ὁ κόσμος ἁμάρτησε, ἔφυγε ἀπὸ τὸ Θεό, ὠργίασε. Καμμιὰ μέρα θὰ πετάξουν μαυροπούλια, ὅπως εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ἀεροπλάνα δηλα­δὴ μὲ πυρηνικὲς βόμβες. Ἕνα κουμπὶ θὰ πατήσουν οἱ πιλότοι, καὶ κάτω στὴ γῆ θὰ γίνῃ γῆ Μαδιάμ. Φτάνει γιὰ τὴν κάθε πρωτεύουσα ἀ­πὸ μιὰ βόμβα, καὶ θὰ σβήσουν· ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ Σόφια, ἡ Μόσχα, ἡ Νέα Ὑόρκη, τὸ Λονδῖνο, θὰ σβήσουν ὅλα. Διότι κι αὐτὲς ἔγιναν Βαβυλών. Καὶ λέει ἡ Ἀποκάλυψις, ὅτι θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ θ᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνή «Ἔπεσε, ἔπεσε ἡ Βαβυλών…» (Ἀπ. 14,8· 18,2)· δηλαδή, θὰ καταστρα­φῇ ὁ ἁμαρτωλὸς κόσμος ποὺ ζῇ ὅπως οἱ παλαιοὶ εἰδωλολάτρες καὶ εἶνε μία ἄλλη σημερινὴ Βαβυλών.

Βασιλιᾶς στὴ Βαβυλῶνα ἦταν ὁ Ναβουχοδονόσορ. Ζοῦσε μὲ χλιδὴ στὰ παλάτια του. Μιὰ μέρα ὅμως ξύπνησε ἀνήσυχος. Εἶχε δεῖ ἕνα ὄνειρο ποὺ τὸν τάραξε· ἀλλ᾿ ὅταν σηκώθηκε τὸ πρωὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ θυμηθῇ. Κάλεσε τοὺς σοφοὺς καὶ τοὺς μάγους του καὶ τοὺς εἶπε· –Σᾶς δίνω διορία νὰ μοῦ πῆτε τί ὄ­νειρο εἶδα καὶ ποιά εἶνε ἡ ἐξήγησί του. Οἱ μάγοι ἀπήντησαν· –Δὲν μποροῦμε· πές μας τὸ ὄνειρο, νὰ σοῦ ποῦμε τὴν ἐξήγησι. Ὁ Ναβουχοδονόσορ, γιὰ τὴν ἀδυναμία τους, σκόπευε νὰ τοὺς σκοτώσῃ ὅλους. Τότε ἔρχεται ὁ προφήτης Δανιὴλ καὶ τοῦ λέει· –Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μου, τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, θὰ σοῦ πῶ τὸ ὄνειρό σου.

Εἶδες ἕνα ἄγαλμα πελώριο, ποὺ ἡ κεφαλή του ἦταν χρυσῆ, τὸ στῆθος καὶ τὰ χέρια του ἀσημένια, ἡ κοιλιὰ καὶ οἱ μηροὶ χάλκινοι, καὶ τὰ πόδια ἐν μέρει σιδερένια καὶ ἐν μέρει πήλινα. Καὶ κατόπιν εἶδες κάτι ἄλλο· ὅτι ἕνα πετραδάκι κόπηκε ἀπὸ ἕνα βουνὸ χωρὶς ἀνθρώπινο χέρι, χτύπησε τὸ ἄγαλμα στὰ πόδια, τὰ συνέτριψε, καὶ μαζί τους συνέτριψε κι ὅλα τὰ ἄλλα μέρη του· ἔτσι τὸ ἄγαλμα ἔπεσε κ᾿ ἔγινε σκόνη. Αὐτὸ ἦταν τὸ ὄνειρό σου. Καὶ ἡ ἐξ­ή­γησί του εἶνε ἡ ἑξῆς. Ἐσύ, βασιλιᾶ τῶν Βαβυλωνίων, εἶσαι ἡ χρυσῆ κεφαλή, ποὺ μάζεψες τὰ πλούτη ὅλου τοῦ κόσμου. Ὕστερ᾿ ἀπὸ σένα θὰ ἔρθῃ μιὰ ἄλλη βασιλεία (=ἡ βασιλεία τῶν Μήδων καὶ τῶν Περσῶν) ποὺ θὰ εἶνε κατώτερη. Μετὰ ἀπ᾿ αὐτὴν θὰ ἔρθῃ μιὰ βασιλεία χάλκινη, ποὺ θὰ κυριεύσῃ ὅλη τὴ γῆ (=ἡ βασιλεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου). Τέλος θὰ ἔρθῃ μία βασιλεία, ποὺ θὰ εἶνε ἰσχυρὴ σὰν τὸ σίδερο ἀλλὰ διαιρεμένη (=ἡ βασιλεία τῶν Ῥωμαίων). Τὶς ἡμέρες ὅμως ἐκεῖνες ὁ Θεὸς θὰ ἱ­δρύσῃ μία βασιλεία αἰωνία καὶ ἀκατάλυτη, ποὺ θ᾿ ἀφανίσῃ ὅλες τὶς ἄλλες βασιλεῖες.

Ὁ Ναβουχοδονόσορ ἀναγνώρισε τὸ ὄνειρο καὶ ἱκανοποιήθηκε ἀπὸ τὴν ἑρμηνεία τοῦ Δανιήλ. Ἡ δὲ προφητεία αὐτὴ πραγματοποιή­θηκε μετὰ ἀπὸ 600 χρόνια κατὰ τρόπο θαυμαστό. Τότε, μὲ τὴν ὑπερφυσικὴ γέννησι τοῦ Χριστοῦ ἐκ Παρθένου, ἐγκαθιδρύθηκε ἡ αἰώνιος βασιλεία του. Ἐκεῖνος εἶνε τὸ πετραδάκι ποὺ κατέλυσε τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου. Ξεκίνησε σὰν ἀδύναμο νήπιο καὶ ἅπλωσε σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο τὴ βασιλεία του, τῆς ὁποίας «οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1,33 & Συμβ. πίστ. 7).

* * *

Ἀδελφοί μου! Ἡ Βαβυλὼν καὶ ὁ Ναβουχοδονόσορ μᾶς προσφέρουν σπουδαῖο μάθημα. Τὸ Θεῖο βρέφος, ποὺ θὰ προσκυνήσουμε κ᾿ ἐ­μεῖς μαζὶ μὲ τοὺς μάγους καὶ μὲ τοὺς ποιμένας, μπορεῖ νὰ φαίνεται ἀδύναμο, ἀλλὰ εἶνε παντοδύναμο. Εἶνε ὁ κραταιὸς καὶ μέγας καὶ ἰσχυρὸς Θεός, ποὺ διαλύει τὰ βασίλεια τοῦ κόσμου καὶ ἱδρύει τὴ δική του βασιλεία, δηλαδὴ τὴν Ἐκκλησία.

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ πίστις μας πολεμεῖται. Πολεμεῖται μὲ λύσσα καὶ μὲ ποικίλα μέ­­σα. Ἐφημερίδες, περιοδικά, ῥαδιοφωνικοὶ καὶ τηλεοπτικοὶ σταθμοί, μικροὶ καὶ μεγάλοι ἄνοιξαν τὰ στόματά τους, βρίζουν καὶ βλαστη­μοῦν τὸ Χριστό. Πολεμοῦν νὰ ξερριζώσουν τὴν ἁ­γία μας θρησκεία. Θέλουν νὰ γκρε­μίσουν τὶς ἐκκλησίες, νὰ σφάξουν τοὺς παπᾶδες, νὰ κάψουν τὶς εἰκόνες, νὰ ἐξοντώσουν τὴν πίστι.

Ματαιοπονοῦν ὅμως. Τὸ πετραδάκι θὰ τοὺς συντρίψῃ. Ἡ ἱστορία μαρτυρεῖ, ὅτι ὅποιος πῆ­γε κόντρα μὲ τὸ Χριστό, ἔγινε στάχτη. Δὲν θὰ νικήσουν οἱ ἄθεοι, οἱ ἄπιστοι, οἱ μασόνοι· θὰ νικήσῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ εὐ­λογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας.

Πηγή: https://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=99892

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΗ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4:9-22

Τέκνον Τιμόθεε, σπούδασον ἐλθεῖν πρός με ταχέως· Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα, καὶ ἐπορεύθη εἰς Θεσσαλονίκην, Κρήσκης εἰς Γαλατίαν, Τίτος εἰς Δαλματίαν· Λουκᾶς ἐστι μόνος μετ᾿ ἐμοῦ. Μᾶρκον ἀναλαβὼν ἄγε μετὰ σεαυτοῦ· ἔστι γάρ μοι εὔχρηστος εἰς διακονίαν. Τυχικὸν δὲ ἀπέστειλα εἰς ῎Εφεσον. Τὸν φαιλόνην, ὃν ἀπέλιπον ἐν Τρῳάδι παρὰ Κάρπῳ, ἐρχόμενος φέρε, καὶ τὰ βιβλία, μάλιστα τὰς μεμβράνας. ᾿Αλέξανδρος ὁ χαλκεὺς πολλά μοι κακὰ ἐνεδείξατο· ἀποδῴη αὐτῷ ὁ Κύριος κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὃν καὶ σὺ φυλάσσου· λίαν γὰρ ἀνθέστηκε τοῖς ἡμετέροις λόγοις. ᾿Εν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με ἐγκατέλιπον· μὴ αὐτοῖς λογισθείη· ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με, ἵνα δι᾿ ἐμοῦ τὸ κήρυγμα πληροφορηθῇ καὶ ἀκούσῃ πάντα τὰ ἔθνη καὶ ἐρρύσθην ἐκ στόματος λέοντος. Καὶ ῥύσεταί με ὁ Κύριος ἀπὸ παντὸς ἔργου πονηροῦ καὶ σώσει εἰς τὴν βασιλείαν αὐτοῦ τὴν ἐπουράνιον· ᾧ ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. ῎Ασπασαι Πρίσκαν καὶ ᾿Ακύλαν καὶ τὸν ᾿Ονησιφόρου οἶκον. ῎Εραστος ἔμεινεν ἐν Κορίνθῳ, Τρόφιμον δὲ ἀπέλιπον ἐν Μιλήτῳ ἀσθενοῦντα. Σπούδασον πρὸ χειμῶνος ἐλθεῖν. ᾿Ασπάζεταί σε Εὔβουλος καὶ Πούδης καὶ Λίνος καὶ Κλαυδία καὶ οἱ ἀδελφοὶ πάντες. Ὁ Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς μετὰ τοῦ πνεύματός σου. ῾Η χάρις μεθ᾿ ὑμῶν· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
ι΄ 11 – 16

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ ἐπηρώτησαν αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ὑμῖν ἐνετείλατο Μωϋσῆς; οἱ δὲ εἶπον· Ἐπέτρεψε Μωϋσῆς βιβλίον ἀποστασίου γράψαι καὶ ἀπολῦσαι. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς ὁ Θεὸς· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ· ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω· καὶ εἰς τὴν οἰκίαν πάλιν οἱ μαθηταὶ περὶ τούτου ἐπηρώτων αὐτόν, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται.

Πολλὲς φορὲς ἀναδύεται μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου βαθὺ αἴσθημα εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας πρὸς τὴν πρόνοια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ διαμόρφωσαν καὶ καθόρισαν τὸν βίο καὶ τὴν πολιτεία μου. Οἱ λίγες τούτες γραμμὲς ἐν εἴδει αὐτοβιογραφικοῦ σημειώματος ἀναφέρονται σὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ γαλούχησαν καὶ μοῦ ἔδειξαν τὸν δρόμο τῆς σταυροαναστάσιμης Ἀληθείας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὸν Κύριον Ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Γεννήθηκα στὸ χωριὸ Πάνω Ζώδια τῆς περιοχῆς Μόρφου τῆς Κύπρου στὶς 21 Ἰανουαρίου τοῦ 1962. Τὰ πρῶτα δώδεκα «μεγάλα» μου χρόνια τὰ ἔζησα στὸ χωριό μου, ὡς ἐμπειρία παραδείσου, κοντὰ σὲ ἀνθρώπους ἁπλοὺς καὶ συνετούς, διότι «ὁ τόπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ὁ τόπος εἶναι ἔρημος», ὅπως λέει ἡ παλιὰ παροιμία.

Ἡ φυσικὴ καὶ ἁπλὴ ζωὴ τοῦ χωριοῦ, ἡ ἐπαφὴ μὲ τοὺς ἀνθισμένους κάμπους, τὰ μποστάνια, τὸ γήπεδο καί, προπαντός, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ ποὺ βίωσα στὴν ἐκκλησία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ Πάνω Ζώδιας καὶ στὰ παρεκκλήσια μας, κοντὰ σὲ ἀνθρώπους τῆς λαϊκῆς εὐσέβειας, ὅπως ὁ παπᾶ Χρύσανθος καὶ ὁ εὐλαβέστατος καντηλανάφτης Χατζηγιώρκης, διαδραμάτησαν σημαίνοντα ρόλο γιὰ τὴ μετέπειτα πορεία τῆς ζωῆς μου.

Ἡ κληρονομικότητα κι ὁ χαρακτήρας μου καθορίστηκαν ἀπὸ τοὺς γονεῖς μου, Νικόλα καὶ Μηλιά. Μάλιστα, θυμᾶμαι τὸν πατέρα ποὺ ἔλεγε: «Εὔχομαι, τὰ παιδιά μου στὴν ὁμορφιά, στὴ φωνὴ καὶ στὸ μεράκι νὰ πάρουν ἀπὸ ἐμένα, στὸν νοῦ καὶ στὴν πίστη νὰ πάρουν ἀπὸ τὴ γενιὰ τῆς γυναίκας μου». Ἡ δὲ γιαγιά μου ἡ Μυροφόρα ἀπὸ τὴν Κάτω Ζώδια ὑπῆρξε ἡ χειραγωγὸς στὴ λαϊκὴ εὐσέβεια, αὐτὴ ποὺ καθόριζε τὴ σχέση μου μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν Ὀρθόδοξη ἐμπειρία.

Ὅλος αὐτὸς ὁ ἐπίγειος παράδεισος τῆς Ζώδιας ἐπεκτάθηκε μέχρι τὴν κωμόπολη τῆς Μόρφου, ἀφοῦ ὅταν φοιτοῦσα στὴν Α´ τάξη τοῦ Γ´ Γυμνασίου Μόρφου, κάναμε καθημερινὰ τὴ διαδρομὴ Ζώδια-Μόρφου μὲ τὰ λεωφορεῖα τῆς γραμμῆς, ἀκούγοντας λαϊκὰ τραγούδια καὶ περνώντας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Μάμα, τὴ Μητρόπολη Μόρφου, τὸν Σερράχη ποταμὸ καὶ τὸ γήπεδο τοῦ Διγενῆ Ἀκρίτα γιὰ νὰ φτάσουμε στὸ σχολεῖο  μας.

Τὰ καλοκαίρια μας χρωματίζονταν ἀπὸ τὴν κατασκήνωση τῶν Προσκόπων στὰ Πλατάνια καὶ κάποτε ἀπὸ τὰ θαλάσσια μπάνια στὸν Ξερὸ καὶ στοὺς ἀρχαίους Σόλους.

Αὐτὸς «ὁ κόσμος, ὁ μικρός, ὁ μέγας», ποὺ λέει καὶ ὁ ποιητής, πληγώθηκε τὸ 1970  μὲ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα μου Νικόλα καί, πολὺ περισσότερο, τὸ 1974 μὲ τὸ προδοτικὸ πραξικόπημα, τὴν τουρκικὴ εἰσβολή, τὴν προσφυγιὰ καὶ χαράχτηκε ἀνεξίτηλα ἀπὸ τὸν ξαφνικὸ θάνατο τοῦ ἀδελφοῦ μου Πέτρου. Στὰ 12 μου χρόνια ἔζησα τὸν θάνατο τριπλά. Τοῦ πατέρα μου, τοῦ χωριοῦ μου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ μου.

Μὲ αὐτὲς τὶς τρεῖς βαθειὲς πληγὲς εἰσέρχομαι στὴν ἐφηβεία σὰν πρόσφυγας, τὴν ὁποία θὰ ζήσω σὲ διαμερίσματα τῆς Λευκωσίας καὶ στὸν Συνοικισμὸ τῶν Λατσιῶν. Αὐτὴ ἡ βίαιη ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ ἡ γκετοποίησή μας στοὺς συνοικισμοὺς μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπὸ τὸ κοινὸ βίωμα τῆς Θείας Λειτουργίας, ἡ ὁποία ὡς γεγονὸς ἦταν ἄρρητα συνδεδεμένη μὲ τὴν κοινότητα τῆς Ζώδιας.

Ζώντας πιὰ στὸ πολύβουο ἀστικοποιημένο περιβάλλον τῶν Λατσιῶν,  τὶς ἐφηβικές μου ἀνησυχίες τὶς πολιτικοποίησα στὸν χῶρο τῆς ἀριστερᾶς καὶ ἀργότερα στὸ Β´ Γυμνάσιο Ἀκροπόλεως οἱ συμμαθητές μου μὲ ἐκλέγουν πρόεδρο τοῦ σχολείου. Θὰ ἤθελα ἐδῶ νὰ εὐχαριστήσω τοὺς καθηγητές μου καί, ἰδιαιτέρως, τοὺς φιλόλογους, οἱ ὁποῖοι μὲ βοήθησαν νὰ ἀγαπήσω τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ τὴν ἱστορία.

Παράλληλα,  στὸ προσφυγικό μας σπίτι τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τὸ καθόριζε ἡ μάνα μας, ἡ Μηλιά, μὲ αὐστηρότητα καὶ ἐλευθερία ταυτόχρονα. Πιστὴ γυναίκα τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου, χωρὶς ἴχνος εὐσεβισμοῦ, ἁπλῶς πίστευε καὶ ἐνεργοῦσε τὸ θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἂς ἦταν ἡ ἴδια τόσο πληγωμένη ἀπὸ τὸν θάνατο. Μάθαμε στὴν οἰκογένειά μας νὰ ἀγαπᾶμε καὶ νὰ χαιρόμαστε χωρὶς ἐνοχές, ἔχοντας ὁ καθένας ἔντονο τὸ αἴσθημα νὰ εἶναι ὁ ἑαυτός του.

Τὸ 1979, σὲ ἡλικία 18 ἐτῶν, βρέθηκα στὴν Ἀθήνα πρωτοετὴς φοιτητὴς στὴ Νομικὴ Σχολή, ἀφοῦ πήρα τιμητικὴ ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση τῆς στρατιωτικῆς μου θητείας, ἐξαιτίας τοῦ θανάτου τοῦ ἀδελφοῦ μου Πέτρου κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τοῦ 1974. Τὴ νομικὴ ἐπιστήμη ποτὲ δὲν τὴν ἀγάπησα, ἀλλὰ αὐτὴ καθόρισε τὸν τρόπο ἔκφρασής μου. Μάλιστα, κατὰ τὸ πρῶτο ἔτος σπουδῶν συγκρουόμουν μέσα μου καὶ ἀναρωτιόμουν ποιό θὰ ἦταν τὸ μέλλον μου σὰν δικηγόρος, ἐνῶ ταυτόχρονα ἔψαχνα νὰ βρῶ φίλους καὶ ὄχι συντροφιές. Ἤθελα φιλία, ἀφοῦ συντρόφους εἶχα πολλούς!

Ὅταν ἄρχισα νὰ συνδέομαι μὲ ἀληθινὴ φιλία μὲ κάποιους ἀνθρώπους, Κύπριους καὶ Ἑλλαδίτες, διαπίστωσα ὅτι οἱ περισσότεροι ἤθελαν νὰ ἔχουν καὶ Θεὸ μέσα στὴ ζωή τους. Μ᾽ αὐτοὺς συγκεντρωνόμασταν τακτικὰ καὶ στὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γερασίμου Ἠλυσίων. Στὸ δεύτερο ἔτος τῆς Νομικῆς, τὸν Νοέμβριο τοῦ 1980, γνωρίζω γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ὅσιο Πορφύριο, ὁ ὁποῖος μὲ συμβουλεύει νὰ μὴν παρατήσω τὴ Νομικὴ —διότι ἐγὼ ἤθελα νὰ τὴν ἐγκαταλείψω—, καὶ μοῦ ἐξαγγέλλει προφητικὰ ὅτι τὸ πτυχίο θὰ τὸ χρειαστεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος! Πράγμα, ποὺ ἔγινε πολὺ ἀργότερα, ὅταν ἔγινα ἐπίσκοπος ἐπὶ ἀρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου τοῦ Α´.

Ἐδῶ, θὰ ἤθελα νὰ πῶ ὅτι στὴν πνευματική μου χειραγώγηση πολὺ μὲ βοήθησε ὁ φίλος μου μακαριστὸς Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κυρὸς Γεράσιμος [1], ὁ ὁποῖος μὲ ἔφερε σὲ ἐπαφὴ μὲ πολὺ σημαντικοὺς καὶ αὐθεντικοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ, τόσο στὴν Ἑλλάδα, ὅσο καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ὁ Γεράσιμος τότε ἦταν 29 ἐτῶν καὶ ἐγὼ 19 καὶ γύρω ἀπὸ αὐτὸν συγκροτεῖτο μιὰ ὁλάκερη παρέα ποικίλων ἀνθρώπων.

Ἔτσι, σιγὰ σιγὰ μπαίνουν στὴ ζωή μας, οἱ βίοι τῶν ἁγίων, ἡ θεολογία, τὰ παραδοσιακὰ καὶ λαϊκὰ τραγούδια τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καὶ ἡ θεολογικὴ σκέψη πλέον ξεπερνᾶ τὴν πολιτικὴ καὶ τὴ φιλτράρει. Ἀρχίζω νὰ συμμετέχω στὰ Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ μέσα μου δημιουργεῖται σὲ ὑπερβολικὸ βαθμὸ ἀγάπη γιὰ τὶς ἀγρυπνίες.

Τὸ 1981, ἐποχὴ ποὺ τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου παίρνει τὴν ἐξουσία, γνωρίζω γιὰ πρώτη φορὰ στὸ Λεπροκομεῖο στὴν Ἁγία Βαρβάρα στὸ Αἰγάλεω, τὸ  κατοπινὸ Νοσοκομεῖο Λοιμωδῶν Νόσων, ἀνθρώπους τοῦ πόνου, τοῦ σταυροῦ καὶ τῆς ἀναστάσεως, προερχομένους ἀπὸ τὴν Κρήτη, ὅπως τὸν Χαράλαμπο, τὸν Ἀριστείδη, τὴν Ἀργυρώ, τὴ Ντίνα, τὸν Κώστα τὸν ψάλτη, τὴν Εὐτυχία, τὸν Μιχάλη τὸν τυφλό, τὸν Μανωλιό, τὴ Φωφὼ καὶ τὴν ἁγιοτάτη τυφλὴ καὶ παράλυτη Βαγγελιὼ ἀπὸ τὴν Ἤπειρο κ.ἄ. Ἐξαιρέτως  ἐρχόμαστε σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸν κρυφὸ ἅγιο, κατὰ τὸν ὅσιο Πορφύριο, τὸν πατέρα Εὐμένιο Σαριδάκη, ποὺ ἦταν ἐφημέριος στὸν ἐκεῖ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, ὁ ὁποῖος γίνεται ὁ ἐξομολόγος μου. Ἐκεῖ, μαζὶ μὲ τὸν φίλο μου τὸν Δημήτριο Δεμερτζῆ, δύο φορὲς τὴ βδομάδα πηγαίνουμε γιὰ Ἀκολουθίες.

Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1982 πάω γιὰ πρώτη φόρα στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ γνωρίζω τὸν ὅσιο Παΐσιο, ἐνῶ τὸ Πάσχα τοῦ 1982 πηγαίνω στὸ μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ στὴν Εὔβοια καὶ γνωρίζω τὸν ἄνθρωπο ποὺ κάλυψε τὸ μέγα τραῦμα τῆς ὀρφάνειας μου, τὸν ὅσιο Ἰάκωβο Τσαλίκη, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τότε μέχρι σήμερα γίνεται ὁ πνευματικός μου πατέρας, καθότι μπορεῖ νὰ ἔχουμε πολλοὺς δασκάλους ἀλλὰ «οὐ πολλοὺς πατέρας».

Ἔκτοτε, ὅλες τὶς Μεγάλες Ἑβδομάδες καὶ τὰ Χριστούγεννα τὰ περνᾶμε στὸ μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαβίδ, κοντὰ στὸν ὅσιο Ἰάκωβο καὶ τὴν ὀλίγάριθμη συνοδεία του μέχρι τὸ 1987, ὁπόταν ἐπιστρέφω στὴν Κύπρο γιὰ νὰ γίνω μοναχός, διότι ἡ μοναχική μου κλίση ποὺ ἦταν κρυμμένη ἀναδύθηκε πολὺ γρήγορα μέσα ἀπὸ τὴ συναναστροφή μου μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

Στὶς 16 Ἰανουαρίου 1987 εἰσέρχομαι στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Κοντοῦ στὴ Λάρνακα, ποὺ καθόριζε μὲ τὴν ἀσκητική του παρουσία ὁ πατὴρ Συμεών, ὁ ὁποῖος μὲ συνέδεσε μὲ τὸν Γέροντα τῶν Γερόντων ἀββᾶ Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη, καθηγούμενο τῆς ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν μεγάλο διδάσκαλο τῆς Ὀρθοδόξου ἀσκητικῆς ἐν τῷ κόσμῳ γέρο Παναῆ τῆς Λύσης καὶ τὴν κατ’ οἶκον ἐκκλησία καὶ συνοδεία του. Στὶς 27 Δεκεμβρίου 1987 χειροτονήθηκα διάκονος ἀπὸ τὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κιτίου κ. Χρυσόστομο καὶ μὲ προτροπὴ δική του φοίτησα καὶ στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν. Στὶς 17 Δεκεμβρίου 1993 χειροτονήθηκα πρεσβύτερος καὶ ἀκολούθως προχειρίσθηκα σὲ Ἀρχιμανδρίτη.

Τὸ 1994, μετὰ ἀπὸ κοινὴ ἀπόφαση τοῦ Γέροντός μας πατρὸς Συμεών, ἐμένα καὶ τοῦ σημερινοῦ Μητροπολίτη Κιτίου Νεκταρίου ἀρχίσαμε τὴν ἀνασύσταση καὶ ἀνοικοδόμηση τῆς παλαίφατης μονῆς Ἁγίου Γεωργίου Μαυροβουνίου στοὺς Τρούλλους τῆς Λάρνακας, καὶ τὸ Πάσχα τοῦ 1996 μὲ τὸ Χριστὸς Ἀνέστη εἰσήλθαμε στὴ ἀναστημένη  μονή.

Στὶς 22 Αὐγούστου 1998  ἐξελέγηκα ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ Μητροπολίτης Μόρφου καὶ στὶς 13 Σεπτεμβρίου 1998 χειροτονήθηκα σὲ Ἐπίσκοπο, ἐνῶ τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας ἐνθρονίστηκα στὴν Εὐρύχου, προσωρινὴ ἕδρα τῆς προσφυγικῆς μας Μητροπόλεως.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀρχιερωσύνης μου, τὸ σημαντικώτερο γεγονὸς ποὺ ἄλλαξε τὸν ὁρίζοντά μου ἦταν τὸ προσκύνημά μου στὴν κατεχόμενη – φυλακισμένη Κύπρο τὸν Μάιο τοῦ 2003, κατόπιν προτροπῆς τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίου. Ἐκεῖ, συναντηθήκαμε μὲ τὴν τραγικὴ πραγματικότητα τῆς σταυρωμένης ἁγίας γῆς μας.

Στὶς 2 Σεπτεμβρίου 2004, ἡμέρα ἑορτῆς τοῦ πολιούχου καὶ προστάτου ἁγίου τῆς Μητροπόλεώς μας Μάμαντος, ἐν μέσῳ κρίσεων καὶ κατακρίσεων, τελέσαμε τὴν πρώτη μετὰ ἀπὸ 30 χρόνια Θεία Λειτουργία στὸν κατεχόμενο μητροπολιτικὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου, καὶ ἔτσι ἀνανεώθηκε ἡ χριστιανικὴ ἱστορία τῆς Μόρφου καὶ ταυτόχρονα ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ βεβαιότητα τῆς ἐπιστροφῆς σὲ μιὰ ἐλεύθερη Κύπρο, ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον.

Ἐνθρονιζόμενος Μητροπολίτης στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Μόρφου μὲ ὅλη αὐτὴ τὴν προαναφερθεῖσα συναναστροφή μου μὲ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ ἐν Ἑλλάδι καὶ Κύπρῳ, στὰ ἐλεύθερα χωριὰ τὴς ἡμικατεχόμενης Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ καὶ στοὺς προσφυγικοὺς συνοικισμοὺς τῆς λαβωμένης Κύπρου συναντῶ, μετ’ ἐκπλήξεως καὶ χαρᾶς, πάσης ἡλικίας καὶ βιοτῆς ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν ἐν μετανοίᾳ καὶ γνωρίζουν καρδιακὰ τὸν Χριστό. Συναντῶ νέους, ποὺ θέλουν καὶ ποθοῦν νὰ διδαχθοῦν τὴ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ καὶ ἁγιότητα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ διαπιστώνω ὅτι δὲν ἔχω τίποτα δικό μου νὰ τοὺς δώσω, παρὰ μόνο τοὺς βίους, τὴν ἐμπειρία καὶ θεοφάνεια, καὶ τοὺς λόγους τῶν θεόμορφων ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ ποὺ γνωρίσαμε. 

Ἐν κατακλεῖδι, ἐπιθυμῶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ διαβῶ τὴ ζωή μου ἐν μετανοίᾳ εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Τριαδικὸ Θεὸ «ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων». 

Γονυπετὴς μετανοῶ διὰ «πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον» καὶ ἐξαιρέτως ἐνωτίζομαι τὸν λόγον τοῦ κατά πνεῦμα ἀδελφοῦ μου ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὅπου εὑρίσκεται, τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυροῦ Γερασίμου: «Ἐμεῖς, τί κάνουμε ἀδελφέ μου»;

† Ὁ Μόρφου Νεόφυτος

1. Ὁ μακαριστὸς Γεράσιμος ὑπηρέτησε ὡς Πρωτοσύγκελος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας ἀπὸ τὸ ἔτος 1998 ἕως καὶ τὸ 2015. Τὴν 27η Μαΐου ἐξελέγη ἀπὸ τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας καὶ τὴν 1η Μαΐου 2015, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος. Τὴν 22α Μαΐου 2015 τὸ «ἔσκασε» γιὰ τὸν οὐρανό, προσφέροντας τὴν ἀρχιερωσύνη του ἀμόλυντη καὶ καθαρὴ στὸν Μέγα Ἀρχιερέα καὶ Κύριό μας, Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ πολλοὺς ἡ κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κυροῦ Γερασίμου ἦταν ξάφνιασμα, ἀλλὰ ὄχι γιὰ ἐμᾶς! Ὁ μακαριστὸς Γεράσιμος σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἦταν παράδοξος καὶ μᾶς ξάφνιαζε μὲ τὴν ἀγάπη του, τὴν ἐλευθερία του καὶ τὴν ἀσκητικότητά του. Ἦταν ὄντως γνήσιος Κεφαλλονίτης. 

Διαβάστε Συναξάρια. Τα Συναξάρια πολὺ βοηθούν, γιατὶ συνδέεται κανεὶς με τους Αγίους και φουντώνει μέσα του η ευλάβεια και η διάθεση για θυσία.

Τί αγάπη είχαν οι άγιοι Μάρτυρες για τον Χριστό, τι λεβεντιά!

Για τον Άγιο που προχωρεί στο μαρτύριο, η αγάπη του για τον Χριστό είναι ανώτερη από τον πόνο, γι’ αυτό και τον εξουδετερώνει. Το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν οι Μάρτυρες γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού. Όταν φουντώση η αγάπη για τον Χριστό, τότε το μαρτύριο είναι πανηγύρι· η φωτιά ανακουφίζει καλύτερα από λουτρό, γιατί το κάψιμο χάνεται από το κάψιμο της θείας αγάπης. Το γδάρσιμο είναι χάιδεμα. Ο θείος έρωτας παίρνει την καρδιά, παίρνει και το μυαλό, και τρελλαίνεται ο άνθρωπος. Δεν καταλαβαίνει ούτε πόνο ούτε τίποτε, γιατί ο νούς του είναι στον Χριστό και πλημμυρίζει η καρδιά του από χαρά. Πόσοι Άγιοι πήγαιναν στο μαρτύριο και ένιωθαν τέτοια χαρά, λές και πήγαιναν σε πανηγύρι! Ο Άγιος Ιγνάτιος  έτρεχε στο μαρτύριο και φώναζε: «Αφήστε με να μαρτυρήσω, αφήστε με να με φάνε τα θηρία». Την χαρά που ένιωθε εκείνος δεν την αισθάνεται ούτε ένας νεαρός ερωτευμένος που λέει: «Θέλω αυτήν να παντρευτώ και δεν υπολογίζω κανέναν, ούτε μάνα ούτε πατέρα». Από την τρέλλα του ερωτευμένου μεγαλύτερη ήταν η «τρέλλα» του Αγίου Ιγνατίου.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίσθηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, ταλαιπωρήθηκαν οι ίδιοι από αγάπη προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο, για να μας αφήσουν τις πνευματικές τους συνταγές. Έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια πνευματική αρρώστια μας και αποκτάμε υγεία και, εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, μπορούμε ακόμη και να αγιάσουμε.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση. Λόγοι Β΄, Ι. Ησυχαστήριον ”Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/19/36871/

«Όταν ακολουθεί κάποιος ακλινώς τις εντολές του Χριστού, θα έλθει αναπόφευκτα σε “σύγκρουση” με τον κόσμο.

Είναι απαραίτητη η ανδρεία, για να αποφασίσει τη σύγκρουση αυτή που προσλαμβάνει παράδοξες και οδυνηρές μορφές. 

Κυκλοφόρησε τὸ νέο Ἑορτολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου 2023, τὸ ὁποῖο  εἶναι ἀφιερωμένο στὸν ἀββᾶ τῆς Κύπρου, στὴ βοῶσα σιωπή, τὸν  ἀνανεωτὴ τοῦ Κυπριακοῦ  μοναχισμοῦ, τὸ στήριγμα καὶ τὴν ἔμπνευση πολλῶν,  τὸν Γέροντα τῶν Γερόντων, μακαριστὸ ἀρχιμανδρίτη Ἀθανάσιο, Καθηγούμενο τῆς ἱερᾶς μονῆς Σταυροβουνίου (1925-2021).  

Μεταξὺ ἄλλων περιέχει κείμενο «Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος, Καθηγούμενος τῆς ἱερᾶς μονῆς Σταυροβουνίου(1925-2021)»,  τὸ ὁποῖο συνέγραψε ὁ Ἀρχιμανδρίτης Φώτιος Ἰωακείμ, Πρωτοσύγκελος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, το σημαντικό κείμενο  «Διδαχή: Περὶ τοῦ “καιροῦ τῆς Ἀποστασίας” στὶς μέρες μας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς ἐξάρσεως τῶν “Παθῶν τῆς Ἀτιμίας” (Ρωμ. α’, 26)» τὸ ὁποῖο συνέγραψε σὲ ἀνύποπτο χρόνο ὁ μακαριστὸς ἅγιος Γέροντας Ἀρχιμανδρίτης Ἀθανάσιος, Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου, καθὼς  καὶ ἀναλυτικὸ ἑορτολόγιο ἑκάστου μηνός, κατάλογο τῶν ἐλεύθερων ἐνοριῶν, ἱερῶν μονῶν καὶ τῶν κατεχόμενων κοινοτήτων, διάφορες ἄλλες πληροφορίες σχετικὰ μὲ τὴν τέλεση γάμων καὶ μνημοσύνων, καὶ πληροφορίες γιὰ τὴ Διοικητική, Πνευματική, Ποιμαντική, Κοινωνικὴ καὶ Πολιτιστικὴ Διακονία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ Ἑορτολόγιο διατίθεται ἀπὸ τὸ Βιβλιοπωλεῖο «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, τηλ.: 22824811 , ἠλεκτρονικὴ διεύθυνση: costas@immorfou.org.cy