Καθώς πλησιάζουν οἱ ἐθνικές ἐκλογές, ἔχει φουντώσει πάλι ἡ γνωστή κίβδηλη ἀντιπαράθεση τῶν συστημικῶν κομμάτων (κίβδηλη γιατί πρόκειται γιά τόσο πανομοιότυπες πλέον μαριονέτες τῶν ἴδιων ἀφεντικῶν, ὥστε νά μήν παρουσιάζει καμία ἀπολύτως –ἔστω καί γιά τό θεαθῆναι– διαφοροποίηση ἡ ἐναλλαγή τους στήν ἐξουσία), ἐνῶ ταυτόχρονα βρίσκεται σέ ἀνάλογη ἔξαρση καί ὁ… οἶστρος μίας πανσπερμίας μικρότερων κομμάτων, αὐτοφερομένων ὡς ἀντισυστημικῶν καί πατριωτικῶν, πού προσπαθοῦν νά ἐκμεταλλευθοῦν τή δίκαιη ἀποστροφή ἑνός μέρους τοῦ λαοῦ μας πρός τόν καθεστωτικό πολιτικό κόσμο τῆς χώρας καί νά προβάλουν ἕνα ἀντικαθεστωτικό προφίλ, ἐπενδύοντας μεταξύ ἄλλων καί στήν «ἀντιστασιακή» (ὁ ὅρος ἐντός πολλῶν εἰσαγωγικῶν) δημόσια παρουσία κάποιων μελῶν τους κατά τή σκληρή τελευταία τριετία τῆς λεγόμενης «πανδημίας».

Ἐπειδή κατά τή γνώμη μου, τήν ὁποία καταθέτω εὐθέως καί χωρίς περιστροφές, ὅλο τό παραπάνω σκηνικό συνιστᾶ μία ἀκόμη φρικτή ψευδαίσθηση, ἡ ὁποία μέ τή σειρά της θά προκαλέσει νέες –καί ἐν τέλει ὀδυνηρές– αὐταπᾶτες σέ πολλούς συμπατριῶτες μας (πού θά μποροῦσαν ἀπό τή μιά νά ἀποκληθοῦν καλοπροαίρετοι, ἀλλά συγχρόνως ἀπό τήν ἄλλη νά χαρακτηριστοῦν καί ἀσύγγνωστα ἀφελεῖς), τό παρακάτω κείμενο θά ἐπιδιώξει νά δώσει λίγη τροφή γιά ἔμπονο προβληματισμό. Καταθέτοντας αὐτό ἀκριβῶς πού ἀναφέρει ὁ τίτλος: λίγες σκέψεις γιά μιά ματωμένη πατρίδα. Λίγες σκέψεις, πού θά μποροῦσε ἴσως κάποιος νά τίς ὀνομάσει καί «προεκλογικές». Ἀλλά προεκλογικές σέ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο καί μέσα ἀπό ἕνα ἐξολοκλήρου διαφορετικό πρίσμα.

Καί κατ’ ἀρχάς βέβαια πρέπει νά καταστεῖ σαφές ὅτι τίποτε ἀπολύτως δέν μποροῦμε νά σχολιάσουμε γιά τά καθ’ ἡμᾶς, ἀπομονωμένα ἀπό αὐτό πού συμβαίνει εὐρύτερα στόν πλανήτη. Γιατί ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἡ ἀνθρωπότητα βουλιάζει σταδιακά μέσα στό δυστοπικό σκοτάδι ἑνός παγκόσμιου ὁλοκληρωτικοῦ ἐφιάλτη. Τό σχέδιο τῆς ποδηγέτησης τοῦ πλανήτη, πού ὑλοποιοῦν μεθοδικά τά παγκόσμια σκοτεινά διευθυντήρια, πέρασε πρῶτα μέσα ἀπό τήν Παγκοσμιοποίηση ὡς ἀπόπειρα οἰκονομικῆς ἐνοποίησης, ἀλλά καί ἰσοπέδωσης τῶν ἐθνικῶν, πολιτισμικῶν καί θρησκευτικῶν διαφορῶν τῶν λαῶν, καί κορυφώνεται σήμερα μέ κύρια ὅπλα τόν πανικό καί τόν τρόμο.

Ἔπειτα ἀπό πολλούς πειραματισμούς, τό ζοφερό νεοταξικό σχέδιο δείχνει πιά, μέ τό προσωπεῖο τῆς Νέας Ἐπανεκκίνησης, νά ἐπιτυγχάνει. Μέ ὄχημα μία φασιστικά ἐργαλειοποιημένη ἀσθένεια, οἱ ἐμπνευστές του κατόρθωσαν νά βουλιάξουν τούς λαούς στήν παράκρουση καί νά τούς κάνουν νά σπεύσουν μόνοι τους νά παραδώσουν ἐν ὀνόματι μιᾶς ψευδεπίγραφης ἀσφάλειας καί ὑγείας τίς τελευταῖες προσωπικές ἐλευθερίες πού τούς εἶχαν ἀπομείνει. Τούς ἴδιους λαούς, πού μετά ἀπό τόσα χρόνια νεοεποχίτικης προετοιμασίας ἦταν βεβαίως πιά «ὥριμοι» γιά νά τό πράξουν. Μέχρι τόν ἐπόμενο τεχνητό τρόμο (πού θα ἔχει την προσωπίδα κάποιας νέας «πανδημίας» ἤ τῆς δῆθεν κλιματικῆς ἀλλαγῆς ἤ κάποιου οἰκονομικοῦ κράχ ἤ –τό ἀκόμη πιθανότερο– ὅλων αὐτῶν μαζί), οἱ ἴδιοι λαοί θά εἶναι πλέον ἀκόμη «ὡριμότεροι».

Στόν ἴδιο καί ἀκόμη χειρότερο βούρκο βουλιάζει καί ὁ λαός μας: Μέ κατεστραμμένη τήν ἱστορική του μνήμη, ἐθνικά ἀπονευρωμένος καί θρησκευτικά ἀποχρωματισμένος, χαμένος μέσα στίς αὐταπᾶτες «ἐκσυγχρονιστικῶν» εἰδώλων καί ὁραμάτων κίβδηλου «προοδευτισμοῦ», ἀποστερημένος ἀπό τά πιό ζωτικά δομικά στοιχεία τῆς ταυτότητάς του (τά ὁποῖα ὁ ἴδιος πέταξε στά σκουπίδια σέ μία μακρά ἱστορική διαδικασία πνευματικοῦ αὐτοευνουχισμοῦ), σέ πλήρη ἀποστασία ἀπό τόν Θεό, βυθισμένος στήν ἀσυναρτησία καί τή σύγχυση.

Ἡ σταδιακή του ἀπονέκρωση, πού ξεκίνησε ἀπό τά πρώτα ἀκόμη βήματα τοῦ σύγχρονου ἑλλαδικοῦ κράτους, ἐπιταχύνθηκε δραματικά κατά τή λεγόμενη Μεταπολίτευση, μία περίοδο ἀχαλίνωτου ξεχαρβαλώματος, ἀκραίας ἀθεΐας, ἐθνομηδενιστικῆς ὑστερίας, βαθιᾶς διαφθορᾶς, ἐκποίησης κάθε ἀξίας καί εὐτελισμοῦ ὅλων τῶν θεσμῶν, πού τή σφράγισε ἡ ξεκάθαρη προσπάθεια ἐκ μέρους τοῦ γηγενοῦς πολιτικοοικονομικοῦ συστήματος (δηλαδή μιᾶς δράκας ἐξωνημένων λακέδων τῆς διεθνοῦς σιωνιστικῆς μεγαλοσυμμορίας) νά ἀποτελειώσει ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ὄρθιο ἀπό πλευράς ὀρθόδοξης πίστης καί ἐθνικῆς συνείδησης. Καί ἀφοῦ ἡ χώρα εὐνουχίστηκε πνευματικά καί ἦρθαν καί οἱ ταφόπλακες τῶν μνημονίων καί τοῦ λαθρεποικισμού της ἀπό ἀλλόφυλα στίφη, γιά νά ἐπιστεγάσουν καί ὑλικά τή θανατική της καταδίκη, κατρακυλήσαμε πλέον καί στή σημερινή ἀπερίγραπτη κατάντια.

Αὐτή τή στιγμή βρισκόμαστε στό πιό σκοτεινό σημεῖο τῆς συνολικῆς Ἱστορίας μας. Ἡ ἄνευ ὅρων παράδοση στήν ἀπόλυτη παράνοια τῆς τελευταίας τριετίας, τό πιστοποιεί. Λαός στή μεγάλη του πλειονότητα ἀφελληνισμένος καί ἀκατήχητος, ἐγκλωβισμένος ἀπό δεκαετίες σέ νοητά δεσμωτήρια ἰδεοληπτικῶν ψυχώσεων καί νεοεποχίτικης λοβοτομῆς, ἀλλά πλέον κλεισμένος καί μέσα σέ νέους τοίχους φυλακῆς – σκλάβος δύο φορές πιά. Μέ κλειδωμένες ἐκκλησιές (εἴτε μέ ὑλικές ἀμπάρες, ὅπως πρόπερσι, εἴτε μέ τίς ἀλυσίδες τῆς πλάνης καί τῆς βλασφημίας πεπτωκότων ποιμένων), μέ φιμωμένα στόματα καί μέ ἀλλοιωμένες συνειδήσεις. Αὐτοεγκλωβισμένοι σέ ἀπίστευτα ἀφηγήματα πού ἀποδεχθήκαμε ὡς τή μόνη ἀλήθεια. Δεσμῶτες τῆς ὑστερίας καί τοῦ πανικοῦ. Παίρνοντας μέρος σάν τά ποντίκια (ἀλλά αὐτοπροαιρέτως ἐμεῖς) σέ νεοταξικά πειράματα ἐλέγχου καί παγκόσμιας ἐπιβολῆς. Καί ἔχοντας ἀπομείνει ἄπνοοι στούς καναπέδες μας, ἄθλια σαρκία, ἀνίκανα ὄχι μόνο νά αντιδράσουν, ἀλλά ἔστω κἄν νά προβληματιστοῦν γιά ὅλα ὅσα ὑφίστανται.

Κάποιοι βεβαίως θά ποῦν ὅτι ὄλα τά παραπάνω εἶναι λίγο-πολύ γνωστά καί ὅτι τό θέμα εἶναι νά μπορέσουμε νά ἀφήσουμε πίσω μας τίς διαπιστώσεις καί νά περάσουμε στό ἐπόμενο στάδιο: στό τί πρέπει νά γίνει. Στην πραγματικότητα ὅμως το πρόβλημα ἔγκειται ἀκριβῶς ἐκεῖ: στήν ἔλλειψη τῶν ὀρθῶν διαπιστώσεων – γιατί αὐτές ἀκριβῶς εἶναι πού θά καθορίσουν καί τά δέοντα γενέσθαι. Ἡ πατρίδα μας εἶναι ἔνας ὀργανισμός πού νοσεῖ βαριά. Καί ἄν δέν ἐντοπιστοῦν οἱ βαθύτερες αἰτίες, ἄν δέν γίνει ἡ σωστή διάγνωση τῆς θανάσιμης νόσου, θά βλέπουμε μόνο ἀτελέσφορες ἀπόπειρες μέ συμπτωματικές ἀγωγές, πραγματική θεραπεία ὅμως δέν θά μπορεῖ νά ὑπάρξει. Καί θά ταλανιζόμαστε μιλώντας γιά σχέδια σωτηρίας, για ὄνειρα ξεσηκωμῶν ἤ γιά πολιτικές κινήσεις καί ἄλλες πρωτοβουλίες μέ στόχο τήν ἀνατροπή τῆς ζοφερῆς κατάστασης.

Εἰς μάτην βαυκαλιζόμαστε ὄμως, γιατί καμμία ἀπολύτως ἀνατροπή δέν μπορεῖ νά ἔρθει ἔτσι. Καί τοῦτο, ἐπειδή τό πρόβλημα ὄχι μόνο τῆς πατρίδας μας, ἀλλά καί παγκοσμίως, εἶναι πνευματικό: ἡ πολιτική κρίση, ἡ οἰκονομική κατάρρευση, ἡ ἠθική παρακμή, δέν εἶναι παρά τά ἐπίχειρά του. Πρωτίστως πνευματικός εἶναι καί ὁ πόλεμος πού λυσομανᾶ γύρω μας. Συνεπῶς ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ἐχθρός δέν μπορεῖ νά καταπολεμηθεῖ, παρά μέ πνευματικά ἐπίσης ὄπλα.

Τά πράγματα ἀνθρωπίνως δείχνουν μή ἀναστρέψιμα – καί γι’ αὐτό θεωρῶ κάθε συζήτηση ἔξω ἀπό τό παραπάνω πλαίσιο ὡς ἐντελῶς μάταιη καί ἀποπροσανατολιστική. Εἶναι π.χ. ἐγκληματικά ἀφελές νά πιστεύει κάποιος πώς μπορεῖ νά κατανικηθεῖ μέ πολιτικά μέσα καί δράσεις (ὅσο μαζικές καί συντονισμένες καί ἄν εἶναι) τό πανσθενές παγκόσμιο σύστημα πού ἤδη ἐπιβάλλει σταδιακά ἕνα ζοφερά ἐνοποιημένο Πολιτισμό καί μία παγκόσμια Πανθρησκεία καί χτίζει μέσα ἀπό τήν πλήρη διαστροφή τῆς σημασίας ἀκόμη καί τῶν λέξεων, τόν «θαυμαστό καινούργιο κόσμο» τοῦ παγκοσμιοποιημένου Μετανθρώπου, μέ σκοπό τή μετάλλαξη τῆς ἀνθρωπότητας σέ ἀνοϊκό κοπάδι ἀπό εὐνουχισμένα ἀνδράποδα, πού θά δεχθεῖ εὐχαρίστως καί θά προσκυνήσει ἕνα παγκόσμιο Ἡγέτη.

Ἀλλά καί σέ ἐθνικό ἐπίπεδο, στήν καθ’ ἡμᾶς νεοταξική καί ἀπολύτως ἐλεγχόμενη ἀποικία, εἶναι ἐγκληματικά ἀφελές νά πιστεύει κανείς ὅτι μπορεῖ λ.χ. μέσω τῶν ἐκλογῶν, δηλαδή μετέχοντας στό ἴδιο στημένο παιχνίδι καί παίζοντας μέ τά ἴδια προκατασκευασμένα συστημικά ὄπλα, νά νικήσει ἤ ἔστω νά διεμβολίσει τό σύστημα.

Καί θά ἦταν ἀδύνατο, ἀκόμη καί ἄν ὑποθέταμε ὅτι θά μποροῦσε νά προκύψει κάποια στιγμή μία ὄντως σοβαρή, ἐνωτική καί κυρίως ἀγνή πολιτική κίνηση· πρᾶγμα πάντως ἀνέφικτο δεδομένων τῶν φρικωδῶν ἀρχηγικῶν συνδρόμων καί πολλαπλῶς πλεγματικῶν ψυχοσυνθέσεων πού ἐν πολλοῖς καθορίζουν τόν λεγόμενο πατριωτικό χῶρο, ἀλλά καί τῆς ἀδυναμίας νά περιχαρακωθεῖ ὁτιδήποτε καθαρό (ἀκόμη και ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ξεκινᾶ ὡς τέτοιο) καί νά μείνει ἀλώβητο ἀπό τή διείσδυση καί τή διαβρωτική δράση καιροσκόπων πατριδοχριστεμπόρων καί κάθε εἴδους ἀκόμη συστημικῶν «λαγῶν».

Γιά νά τελειώνουμε λοιπόν μέ τίς παρωπίδες καί τίς ψευδαισθήσεις: ἡ κατάσταση ἀνθρωπίνως εἶναι ξεκάθαρα μή ἀναστρέψιμη καί μή ἀνατρέψιμη – καί ὁ μόνος τρόπος γιά νά ἀνατραπεῖ εἶναι ἕνα μεγάλο Θαῦμα. Ἕνα Θαῦμα ὅμως βέβαια πού δέν θά τό περιμένουμε νά ἔρθει ἀπό τόν Θεό μέ σταυρωμένα τά χέρια. Το Θαῦμα θά γίνει μόνο μέ τή δική μας βούληση καί συνέργεια – καί ἐκεῖ ἔγκειται τό χρέος καί ἡ εὐθύνη μας. Καί ἡ ἔμπρακτη συνέργεια εἶναι πρωτίστως μία. Καί λέγεται μετάνοια. Μετάνοια εἰλικρινής καί συνεπακόλουθος πνευματικός ἀγώνας, συνεπής καί ἀποφασισμένος.

Αὐτή θά εἶναι ἡ δική μας συμμετοχή, ἡ δική μας κίνηση γιά νά «ἐκβιάσουμε» τό Θαῦμα. Ἀλλαγή τῆς ζωῆς μας, ἐπανάσταση πρῶτα ἀπ’ ὅλα μέσα μας, γιά νά νικήσουμε τόν ἐξαθλιωμένο ἑαυτό μας, ἀλλά καί γιά νά ξαναβροῦμε ὡς λαός ὅσα χάσαμε μετά ἀπό τόσες τραγικές δεκαετίες ἐκμαυλισμοῦ – καί ἔτσι νά μπορέσουμε νά ἐπανακάμψουμε στήν προπτωτική μας κατάσταση.

Καί φυσικά ὀφείλουμε νά ξεκαθαρίσουμε πώς μετάνοια δέν σημαίνει οὔτε παθητικότητα, οὔτε ἀδράνεια, ὅσον ἀφορᾶ τίς κοσμικές δραστηριότητές μας. Θά πολεμήσουμε λοιπόν καί μέσα στόν κόσμο – μιλώντας, γράφοντας, φωνάζοντας, διαδηλώνοντας, καταθέτοντας κάθε εἴδους μαρτυρία ἀντίστασης: ἡ ἔγερση ἀπό τήν κλίνη τῆς παραλυσίας τά περιλαμβάνει καί αὐτά, γιατί ἀπλούστατα εἶναι τέτοια ἡ λαίλαπα μέσα στήν ὁποία βρισκόμαστε, πού κανείς δέν ἔχει πλέον τό δικαίωμα νά παραμένει ἀδρανής. Ἀλλά καί ἐπειδή ὅλα αὐτά εἶναι ἐπίσης ἀγώνας καί κόπος – καί τόν κόπο πού εἶναι γιά σκοπούς δίκαιους, γιά ὁμολογἰα πίστεως καί πατρίδας, τόν ἐκτιμᾶ καί τόν χαίρεται ὁ Θεός.

Ὅπως ἀκόμη ἀναμφίβολα καλό θα ἧταν νά περιλάβει ἡ ἔγερσή μας καί ὅσο γίνεται πιό ἐκτενεῖς καί συντονισμένες κατά τόπους καί κατά ὁμᾶδες δράσεις αὐτο-οργάνωσης, ἀλληλεγγύης, αὐτοάμυνας καί κάθε ἄλλης προετοιμασίας, γιά τίς σκληρές καί ἐπώδυνες καταστάσεις πού εἶναι βέβαιο ὅτι θά ζήσουμε στό ἐγγύς μέλλον. Εἶναι καί αὐτά πολύ χρήσιμα. Ἀντί νά χάνουμε χρόνο καί ἐνέργεια σέ ἀπροκάλυπτα στημένες και ματαιόπονες ἀνοησίες, μακάρι νά μπορούσαμε νά δώσουμε λίγη βαρύτητα σέ αὐτἀ.

Θά τό ξαναποῦμε καί πάλι ὅμως, ὁλοκληρώνοντας: τίποτε ἀπό τά παραπάνω δέν μπορεῖ νά γίνει, κανένας ἐν τῷ κόσμῳ ἀγώνας νά εὐοδωθεῖ, παρά μόνο σύν Θεῷ. Ὅσο μένουμε ἀνεπίστροφοι μέσα στήν ἀποστασία μας, ὅσο ἐπιμένουμε νά βουλιάζουμε στόν βοῦρκο τῆς κάθε διαστροφῆς, στό αἷμα τῶν ἐκτρώσεων, στή χωματερή τῆς νεοεποχίτικης δυσωδίας, ἄς μήν τρέφουμε αὐταπᾶτες γιά δῆθεν ἐλπίδες σωτηρίας. Γιατί βεβαίως, «ἐὰν μή Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· καί ἐάν μή φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων» (Ψαλμ. 126). Ἔχει τεράστια σημασία νά μήν τό ξεχάσουμε ποτέ αὐτό.

«Ἀνέστη Χριστός·  καί νεκρός οὐδείς ἐν τοῖς μνήμασι»! Ἐμεῖς ἕως πότε ἄραγε θα ἐπιμένουμε νά ζοῦμε ἐκεῖ μέσα;

Πηγή: https://kvathiotis.substack.com/p/58a

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 32 – 42

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα ὀνόματι Αἰνέαν ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε ᾽Ιησοῦς Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. ᾽Εν ᾽Ιόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἔργων ἀγαθῶν καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. Ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ ᾽Ιόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾽ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. Ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. Δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. Γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾽ ὅλης τῆς ᾽Ιόππης, καὶ ἐπίστευσαν πολλοὶ ἐπὶ τὸν Κύριον.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΝ ΟΥΡΑΝΩ ΦΑΝΕΝΤΟΣ ΣΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
26: 1; 26: 12-20

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις Ἀγρίππας ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Παῦλον ἔφη· Ἐπιτρέπεταί σοι ὑπὲρ σεαυτοῦ λέγειν. Τότε ὁ Παῦλος ἀπελογεῖτο, ἐκτείνας τὴν χεῖρα. Ἐν οἷς καὶ πορευόμενος εἰς τὴν Δαμασκὸν μετ’ ἐξουσίας καὶ ἐπιτροπῆς τῆς παρὰ τῶν ἀρχιερέων, ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, Βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους. Πάντων δὲ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν, ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ Ἑβραΐδι διαλέκτῳ· Σαοὺλ Σαούλ, τί με διώκεις; σκληρόν σοι πρὸς κέντρα λακτίζειν. Ἐγὼ δὲ εἶπον· τίς εἶ, Κύριε; ὁ δὲ εἶπεν· ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὃν σὺ διώκεις. Ἀλλὰ ἀνάστηθι καὶ στῆθι ἐπὶ τοὺς πόδας σου· εἰς τοῦτο γὰρ ὤφθην σοι, προχειρίσασθαί σε ὑπηρέτην καὶ μάρτυρα ὧν τε εἶδες ὧν τε ὀφθήσομαί σοι· ἐξαιρούμενός σε ἐκ τοῦ λαοῦ καὶ τῶν ἐθνῶν, εἰς οὓς ἐγώ σε ἀποστέλλω ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, τοῦ ἐπιστρέψαι ἀπὸ σκότους εἰς φῶς καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ Σατανᾶ ἐπὶ τὸν Θεόν, τοῦ λαβεῖν αὐτοὺς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει τῇ εἰς ἐμέ. Ὅθεν, βασιλεῦ Ἀγρίππα, οὐκ ἐγενόμην ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ· ἀλλὰ τοῖς ἐν Δαμασκῷ πρῶτον καὶ Ἱεροσολύμοις, εἰς πᾶσάν τὴν χώραν τῆς Ἰουδαίας καὶ τοῖς ἔθνεσιν ἀπαγγέλλω μετανοεῖν καὶ ἐπιστρέφειν ἐπὶ τὸν Θεόν, ἄξια τῆς μετανοίας ἔργα πράσσοντας.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
5: 1 – 15

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη Ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· Σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· Τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ Ἰησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς Ἰουδαίοις ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φέρεται εις γνώσιν του ευσεβούς πληρώματος της Εκκλησίας ότι την Κυριακή, 7 Μαΐου 2023 και ώρα 7 π.μ. στην ιερά μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα, θα τελεστεί Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια το τριήμερο μνημόσυνο του μακαριστού και αγίας μνήμης Πρωτοπρεσβυτέρου π. Πολυβίου Πέτρου. Της όλης Ακολουθίας (Όρθρος, Θεία Λειτουργία, μνημόσυνο) θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος.

Ήδη στην ιερά μονή Αγίου Νικολάου άρχισε να τελείται στη μνήμη του μακαριστού π. Πολυβίου Πέτρου αναστάσιμο σαρανταλείτουργο, το οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα ο μακαριστός π. Πολύβιος, καθότι και ο ίδιος είχε τη συνήθεια να τελεί αναστάσιμο σαρανταλείτουργο (δηλαδή σαρανταλείτουργο από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την Ανάληψη) μνημονεύοντας χιλιάδες ονόματα κεκοιμημένων και ζώντων αδελφών.

Θα θέλαμε περαιτέρω να ανακοινώσουμε στους ευλαβείς χριστιανούς της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου και σε όλους τους ευσεβείς χριστιανούς του πληρώματος της Εκκλησίας, ότι λόγω της κοιμήσεως του π. Πολυβίου το Πρόγραμμα Ακολουθιών του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου έχει αλλάξει ως εξής:

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
9: 19 – 31

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐγένετο ὁ Σαῦλος μετὰ τῶν ἐν Δαμασκῷ μαθητῶν ἡμέρας τινάς, καὶ εὐθέως ἐν ταῖς συναγωγαῖς ἐκήρυσσε τὸν ᾽Ιησοῦν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἐξίσταντο δὲ πάντες οἱ ἀκούοντες καὶ ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ πορθήσας ἐν ᾽Ιερουσαλὴμ τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομα τοῦτο, καὶ ὧδε εἰς τοῦτο ἐληλύθει ἵνα δεδεμένους αὐτοὺς ἀγάγῃ ἐπὶ τοὺς ἀρχιερεῖς; Σαῦλος δὲ μᾶλλον ἐνεδυναμοῦτο καὶ συνέχεε τοὺς ᾽Ιουδαίους τοὺς κατοικοῦντας ἐν Δαμασκῷ, συμβιβάζων ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός. ῾Ως δὲ ἐπληροῦντο ἡμέραι ἱκαναί, συνεβουλεύσαντο οἱ ᾽Ιουδαῖοι ἀνελεῖν αὐτόν· ἐγνώσθη δὲ τῷ Σαύλῳ ἡ ἐπιβουλὴ αὐτῶν. Παρετήρουν τε τὰς πύλας ἡμέρας τε καὶ νυκτὸς ὅπως αὐτὸν ἀνέλωσι· λαβόντες δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ νυκτὸς καθῆκαν διὰ τοῦ τείχους χαλάσαντες ἐν σπυρίδι. Παραγενόμενος δὲ ὁ Σαῦλος εἰς ᾽Ιερουσαλὴμ ἐπειρᾶτο κολλᾶσθαι τοῖς μαθηταῖς· καὶ πάντες ἐφοβοῦντο αὐτόν, μὴ πιστεύοντες ὅτι ἐστὶ μαθητής. Βαρνάβας δὲ ἐπιλαβόμενος αὐτὸν ἤγαγε πρὸς τοὺς Ἀποστόλους, καὶ διηγήσατο αὐτοῖς πῶς ἐν τῇ ὁδῷ εἶδε τὸν Κύριον καὶ ὅτι ἐλάλησεν αὐτῷ, καὶ πῶς ἐν Δαμασκῷ ἐπαρρησιάσατο ἐν τῷ ὀνόματι ᾽Ιησοῦ. Καὶ ἦν μετ᾽ αὐτῶν εἰσπορευόμενος καὶ ἐκπορευόμενος ἐν ᾽Ιερουσαλήμ καὶ παρρησιαζόμενος ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἐλάλει τε καὶ συνεζήτει πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς· οἱ δὲ ἐπεχείρουν αὐτόν ἀνελεῖν. Ἐπιγνόντες δὲ οἱ ἀδελφοὶ κατήγαγον αὐτὸν εἰς Καισάρειαν καὶ ἐξαπέστειλαν αὐτὸν εἰς Ταρσόν. Αἱ μὲν οὖν Ἐκκλησίαι καθ᾽ ὅλης τῆς ᾽Ιουδαίας καὶ Γαλιλαίας καὶ Σαμαρείας εἶχεν εἰρήνην, οἰκοδομούμέναι καὶ πορευομέναι τῷ φόβῳ τοῦ Κυρίου, καὶ τῇ παρακλήσει τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐπληθύνοντο.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ)
Πρὸς Γαλάτας Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ ᾽Ανάγνωσμα
5: 22-26; 6: 1-2

Ἀδελφοί, ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. Οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. Μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες. ᾽Αδελφοί, ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πραότητος· σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. ᾽Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Γ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
15:17 – 16:2

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ μαθηταῖς· ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου. ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
25: 1 – 13

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου. πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραὶ. αἵτινες μωραὶ λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν οὐκ ἔλαβον μεθ’ ἑαυτῶν ἔλαιον· αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. χρονίζοντος δὲ τοῦ νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ παρθένοι ἐκεῖναι καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσῃ ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος, καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ’ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ παρθένοι λέγουσαι· κύριε κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν ἐν ᾗ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ