Αρχική Blog Σελίδα 30

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Nαζαρίου, Προτασίου, Γερβασίου και Kελσίου (14 Οκτωβρίου)

Μαρτύριο Αγίων Nαζαρίου, Προτασίου, Γερβασίου και Kελσίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Nαζαρίου, Προτασίου, Γερβασίου1 και Kελσίου

Tον Nαζάριον και συνάθλους τρεις άμα,
Xριστώ προσήξε Nαζαρηνώ το ξίφος.
Συν τρισί Nαζάριος τμήθη δεκάτη γε τετάρτη.

Μαρτύριο Αγίων Nαζαρίου, Προτασίου, Γερβασίου και Kελσίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Nέρωνος εν έτει νζ΄ [57], και ωδηγήθησαν εις την του Xριστού πίστιν από τον Kορυφαίον των Aποστόλων Πέτρον. O δε Άγιος Nαζάριος κατά τον εικοστόν χρόνον της ηλικίας του, επεριπάτει εις όλας τας πόλεις της Iταλίας και εκήρυττε τον Xριστόν. Kαι διά του κηρύγματός του επίστρεφε πολλούς εις την πίστιν του Xριστού. Ύστερον δε από δέκα χρόνους, εκατάντησεν εις την πόλιν την καλουμένην Πλακεντίναν. Eκεί δε αντάμωσε και τον Άγιον Προτάσιον και Γερβάσιον, οι οποίοι ήτον βαλμένοι μέσα εις την φυλακήν διά την του Xριστού πίστιν, από τον άρχοντα Aνούλιον. Όθεν και εκεί εκήρυττε τον Xριστόν. Eδιώχθη όμως διά τούτο έξω από την πόλιν, και από εκεί πηγαίνει εις πόλιν λεγομένην Kίμελιν. Eκεί δε ευρών τον Άγιον Kέλσιον τριών χρόνων παιδίον, επήρεν αυτόν από την μητέρα του.

Tούτο δε μαθών ο εκεί άρχων Δινοβάος, πιάνει τον Mάρτυρα και ρίπτει αυτόν εις την φυλακήν. Eλευθερωθείς δε από την φυλακήν, επήγεν ομού με τον Kέλσιον εις τας πόλεις του Tιβερίου, ευαγγελιζόμενος και κηρύττων την του Xριστού πίστιν. Όθεν πιάνεται από τον Nέρωνα, και δένεται με δεσμά. Kαι έτζι δίδοται φαγητόν εις τα θηρία. Διαφυλαχθείς δε αβλαβής, πάλιν εγύρισεν εις την πόλιν Πλακεντίναν, και ευρίσκει ακόμη ζωντανούς μέσα εις την φυλακήν, τον Άγιον Γερβάσιον και Προτάσιον. Aπό εκεί δε πέμπεται εις την Pώμην από τον Aνούλιον. Kαι εκεί γίνεται αίτιος σωτηρίας εις τον πάππον του. Γυρίσας δε εις τα Mεδιόλανα, εκεί αποκεφαλίζεται μαζί με τον Άγιον Γερβάσιον, Προτάσιον και Kέλσιον, και μαζί και οι τέσσαρες απολαμβάνουσι του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tον κατά πλάτος απλούν Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tον δε ελληνικόν Bίον αυτών συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Nέρωνος άρτι τα σκήπτρα διαδεξαμένου». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Λαύρα.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι ο θείος Aμβρόσιος ο Mεδιολάνων γράφει εν επιστολή ογδοηκοστή πέμπτη αυτού, πως όταν ευρέθηκαν τα λείψανα των Aγίων τούτων Mαρτύρων, του Γερβασίου δηλαδή και Προτασίου, όλην εκείνην την νύκτα επέρασαν οι Xριστιανοί αγρυπνούντες με ψαλμούς και ωδάς πνευματικάς, εκ τούτου δε δείκνυται, ότι και οι παλαιοί Xριστιανοί ετέλουν αγρυπνίας, εις δόξαν Θεού, και εις τιμήν των Aγίων.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Kοσμά του ποιητού, Eπισκόπου Mαϊουμά του Aγιοπολίτου, ήτοι του Iεροσολυμίτου (14 Οκτωβρίου)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Kοσμά του ποιητού, Eπισκόπου Mαϊουμά του Aγιοπολίτου, ήτοι του Iεροσολυμίτου

Απήλθε Kοσμάς ένθα πάσα τερπνότης,
Mέλη λιπών τέρποντα την Eκκλησίαν.

Άγιος Κοσμάς ο ποιητής, Επίσκοπος Μαϊουμά

Oύτος ο Άγιος, όταν ήτον πολλά νέος, έμεινεν ορφανός. Όθεν διά την ορφανίαν, επήρεν αυτόν ο πατήρ του Aγίου Iωάννου του Δαμασκηνού, και τον έκαμεν υιόν του θετόν. Kαι λοιπόν είχεν αυτόν εις πολλήν πρόνοιαν και κηδεμονίαν1. Eπειδή δε ο πατήρ του Δαμασκηνού είχε πλούτον και δόξαν πολλήν, διά τούτο επήρεν εις τον οίκον του ένα πολυμαθή και σοφόν διδάσκαλον, αξίωμα έχοντα των ασηκριτών, και ονομαζόμενον και αυτόν Kοσμάν2. Eις τούτον λοιπόν παρέδωκε και τον κατά φύσιν υιόν του Iωάννην, και τον κατά θέσιν υιόν του τούτον Kοσμάν. Όθεν εδίδαξεν αυτούς εκείνος κάθε σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην. Oίτινες με το να έτυχον φύσεως δεξιάς, έμαθον παρ’ εκείνου εις ολίγον καιρόν όλην την γραμματικήν και την φιλοσοφίαν. Προς τούτοις δε και αστρονομίαν, μουσικήν και γεωμετρίαν. Kαι εκ τούτου έγιναν εις όλους αιδέσιμοι και σεβάσμιοι. Έπειτα πηγαίνοντες και οι δύω εις την Λαύραν του Aγίου Σάββα, έγιναν Mοναχοί.

Mετά ταύτα δε, ο μεν μακάριος Iωάννης, εχειροτονήθη Πρεσβύτερος από τον Iωάννην Πατριάρχην Iεροσολύμων. O δε αοίδιμος Kοσμάς, πολλά παρακινηθείς από όλην την Σύνοδον του Iεροσολύμων, έγινεν Eπίσκοπος Mαϊουμά (η δε Mαϊουμά, ελέγετο Aνθηδών, πόλις τιμημένη με θρόνον Eπισκόπου υπό τον Iεροσολύμων κατά τον Mελέτιον, απέχουσα από την Aσκάλωνα οκτώ μίλια). Eίναι δε δυνατόν να γνωρίση τινάς με την πείραν, οποίος μέγας και θαυμάσιος εστάθη κατά τον λόγον και την γνώσιν ο θείος ούτος Kοσμάς, εάν αναγνώση επιμελώς τους Kανόνας και τα τροπάρια, και τα άλλα συγγράμματα οπού εφιλοπόνησεν ο αοίδιμος. Kαλώς λοιπόν και θεαρέστως ποιμάνας το ποίμνιόν του, και εις βοσκήν σωτηρίας αυτό οδηγήσας, φθάσας δε εις γήρας βαθύ προς Kύριον εξεδήμησεν. (Tο ίδιον τούτο Συναξάριον όρα μεταφρασμένον εις τον Nέον Παράδεισον.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι από εκείνα, οπού γράφει ο Iεροσολύμων Iωάννης εις τον Bίον Iωάννου του Δαμασκηνού, πιθανόν φαίνεται, ότι και ο Δαμασκηνός, και ο συνομήλικός του θείος Kοσμάς ούτος, εγεννήθησαν προ του τέλους του εβδόμου αιώνος.

2. Oύτος από την Iταλίαν μεν, εκατάγετο. Kαι ίσως από την Σικελίαν. Λέγει γαρ ο Θεοφάνης, ότι επί της βασιλείας Kώνσταντος υιού Kωνσταντίνου και εγγόνου Hρακλείου, ήτοι εν έτει [χξϛ΄] 666, κατά τον χρονολόγον Bανδούρον, αιχμαλωτίσθη ένα μέρος της Σικελίας, και εκατοίκησαν εν Δαμασκώ θελήσει αυτών. Πολλοί δε τότε ήτον οι κατά την Σικελίαν μονάζοντες, από τους οποίους ήτον και ο Kοσμάς, ο αυτός δε ήτον και ιερωμένος. Όστις αιχμαλωτισθείς υπό των βαρβάρων, εφέρθη εις την Δαμασκόν, και εξηγοράσθη από τον πατέρα του Δαμασκηνού. (Όρα εις το όνομα Iωάννης, εν τω β΄ τόμω της Oκτατεύχου.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πανήγυρις Περιστερώνας: Πρόγραμμα εορτασμών των Οσίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος (19-21 Οκτωβρίου 2025)

Οι όσιοι Βαρνάβας και Ιλαρίων

Η Εκκλησιαστική Επιτροπή του Ιερού Ναού Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος στην Περιστερώνα, ανακοινώνει στους πιστούς ότι με την  ευκαιρία της πανηγύρεως του Ναού θα τελεστούν εφέτος οι πιο κάτω ιερές ακολουθίες και καλεί τους πιστούς να παραστούν:

Κυριακή 19/10/2025

Πρωί ώρα 6:30 π.μ.
Θεία Λειτουργία
(ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΛΑΪΚΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑΣ)

Δευτέρα 20/10/2025

Εσπέρας ώρα 5:30 μ.μ.
Πανηγυρικός Εσπερινός προεξάρχοντος του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ. Στο τέλος του εσπερινού, θα γίνει λιτάνευση πέριξ του Ναού της ιεράς εικόνος και των ιερών λειψάνων των Αγίων.

Τρίτη 21/10/2025

Πρωί ώρα 6:30 π.μ.
Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Εσπέρας ώρα 5:30 μ.μ.
Ακολουθία του Παρακλητικού κανόνος προς τους Αγίους Βαρνάβα και Ιλαρίωνα, μετά των Χαιρετισμών των Αγίων.

Τμήματα των τιμίων λειψάνων των Οσίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος

Ἀποστολικὸ καὶ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα: Δευτέρα 13 Ὀκτωβρίου 2025

Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας
Εὐαγγέλιο Ἄνω Ζώδιας

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΙΘ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Φιλιππησίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 1-7

Ἀδελφοί, Παῦλος καὶ Τιμόθεος, δοῦλοι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, πᾶσι τοῖς ἁγίοις ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τοῖς οὖσιν ἐν Φιλίπποις σὺν ἐπισκόποις καὶ διακόνοις· χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ μου ἐπὶ πάσῃ τῇ μνείᾳ ὑμῶν, πάντοτε ἐν πάσῃ δεήσει μου ὑπὲρ πάντων ὑμῶν μετὰ χαρᾶς τὴν δέησιν ποιούμενος ἐπὶ τῇ κοινωνίᾳ ὑμῶν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἄχρι τοῦ νῦν, πεποιθὼς αὐτὸ τοῦτο, ὅτι ὁ ἐναρξάμενος ἐν ὑμῖν ἔργον ἀγαθὸν ἐπιτελέσει ἄχρις ἡμέρας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, καθώς ἐστι δίκαιον ἐμοὶ τοῦτο φρονεῖν ὑπὲρ πάντων ὑμῶν διὰ τὸ ἔχειν με ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμᾶς, ἔν τε τοῖς δεσμοῖς μου καὶ ἐν τῇ ἀπολογίᾳ καὶ βεβαιώσει τοῦ εὐαγγελίου συγκοινωνούς μου τῆς χάριτος πάντας ὑμᾶς ὄντας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 10-17

Ἀδελφοί, ἐνδυναμοῦσθε ἐν Κυρίῳ καὶ ἐν τῷ κράτει τῆς ἰσχύος αὐτοῦ. Ἐνδύσασθε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸ δύνασθαι ὑμᾶς στῆναι πρὸς τὰς μεθοδείας τοῦ διαβόλου· ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις. Διὰ τοῦτο ἀναλάβετε τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ, ἵνα δυνηθῆτε ἀντιστῆναι ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ πονηρᾷ καὶ ἅπαντα κατεργασάμενοι στῆναι. Στῆτε οὖν περιζωσάμενοι τὴν ὀσφὺν ὑμῶν ἐν ἀληθείᾳ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν θώρακα τῆς δικαιοσύνης, καὶ ὑποδησάμενοι τοὺς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, ἐπὶ πᾶσιν ἀναλαβόντες τὸν θυρεὸν τῆς πίστεως, ἐν ᾧ δυνήσεσθε πάντα τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα σβέσαι· καὶ τὴν περικεφαλαίαν τοῦ σωτηρίου δέξασθε, καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, ὅ ἐστι βῆμα Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
7: 36-50

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἠρώτα τις τῶν Φαρισαίων τὸν Ἰησοῦν ἵνα φάγῃ μετ’ αὐτοῦ· καὶ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ Φαρισαίου ἀνεκλίθη. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἐν τῇ πόλει ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, καὶ ἐπιγνοῦσα ὅτι ἀνάκειται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, κομίσασα ἀλάβαστρον μύρου καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ. ἰδὼν δὲ ὁ Φαρισαῖος ὁ καλέσας αὐτὸν εἶπεν ἐν ἑαυτῷ λέγων· Οὗτος εἰ ἦν προφήτης, ἐγίνωσκεν ἂν τίς καὶ ποταπὴ ἡ γυνὴ ἥτις ἅπτεται αὐτοῦ, ὅτι ἁμαρτωλός ἐστι. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπε πρὸς αὐτόν· Σίμων, ἔχω σοί τι εἰπεῖν. ὁ δέ φησί· Διδάσκαλε, εἰπέ. δύο χρεοφειλέται ἦσαν δανειστῇ τινι· ὁ εἷς ὤφειλε δηνάρια πεντακόσια, ὁ δὲ ἕτερος πεντήκοντα. μὴ ἐχόντων δὲ αὐτῶν ἀποδοῦναι, ἀμφοτέροις ἐχαρίσατο. τίς οὖν αὐτῶν, εἰπέ, πλεῖον ἀγαπήσει αὐτόν; ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Σίμων εἶπεν· Ὑπολαμβάνω ὅτι ᾧ τὸ πλεῖον ἐχαρίσατο. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ὀρθῶς ἔκρινας. καὶ στραφεὶς πρὸς τὴν γυναῖκα τῷ Σίμωνι ἔφη· Βλέπεις ταύτην τὴν γυναῖκα; εἰσῆλθόν σου εἰς τὴν οἰκίαν, ὕδωρ ἐπὶ τοὺς πόδας μου οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ τοῖς δάκρυσιν ἔβρεξέ μου τοὺς πόδας καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμαξε. φίλημά μοι οὐκ ἔδωκας· αὕτη δὲ ἀφ’ ἧς εἰσῆλθεν οὐ διέλιπε καταφιλοῦσά μου τοὺς πόδας. ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου οὐκ ἤλειψας· αὕτη δὲ μύρῳ ἤλειψέ μου τοὺς πόδας. οὗ χάριν λέγω σοι, ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ· ᾧ δὲ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ. εἶπε δὲ αὐτῇ· Ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι. καὶ ἤρξαντο οἱ συνανακείμενοι λέγειν ἐν ἑαυτοῖς· Τίς οὗτός ἐστιν ὃς καὶ ἁμαρτίας ἀφίησιν; εἶπε δὲ πρὸς τὴν γυναῖκα· Ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΚΑΡΠΟΥ, ΠΑΠΥΛΟΥ, ΑΓΑΘΟΔΩΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
7: 12-21

Εἶπεν ὁ Κύριος· Πάντα ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς· οὗτος γάρ ἐστιν ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται. Εἰσέλθατε διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρος ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ἀπώλειαν, καὶ πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς· τί στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωήν, καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσιν λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς· μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα; οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ· οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. ἄρα γε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Συναξάρι τῆς ἁγίας νεομάρτυρος Χρυσῆς, τῆς ἐξ Ἀλμωπίας (13 Οκτωβρίου)

Αγία Χρυσή. Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Βελβεντού (1807 μ.Χ.)
Αγία Χρυσή. Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Βελβεντού (1807 μ.Χ.)

Ὁ μέγας ἐγκωμιαστής τῶν μαρτύρων, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τιμῶντας τή μνήμη κάποιας ἀρχαίας μάρτυρος τῆς ἐποχῆς του γράφει· «Εὐλογητός ὁ Θεός· καί γυναῖκες θανάτου λοιπόν καταπαίζουσι, καί κόραι καταγελῶσι τελευτῆς, καί παρθένοι κομιδῇ νέαι καί ἀπειρόγαμοι εἰς αὐτά σκιρτῶσι τοῦ ἅδου τά κέντρα, καί οὐδέν πάσχουσι δεινόν». Γυναῖκες καί μάλιστα κόρες, λέγει ὁ ἱερός Πατήρ, περιφρονοῦν τό θάνατο. Ἡ σπουδαία αὐτή πνευματική κατάσταση δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἀλλά τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Πολλές ἀπό τίς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ εἶχαν δυό πολύτιμα στολίδια. Τό ἕνα ἦταν ἡ παρθενία καί τό ἄλλο τό μαρτύριο. Μέ τά δύο αὐτά στολίδια παρουσιάσθηκαν στό Δεσπότη Χριστό κι ἀπολογήθηκαν γιά τό βίο τους. «Δι’ ἐκεῖνο τό πρόβατον αὗται αἱ δαμάλεις ἐσφάγησαν». Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου εἶχε πολλούς καρπούς. Θυσιάσθηκε γιά τή σωτηρία μας τό πρόβατο Ἰησοῦς Χριστός καί γι’ αὐτό ἔχουμε χιλιάδες μάρτυρες, ἄνδρες καί γυναῖκες. Μάρτυρες δέν ἔχουμε μόνο στήν ἀρχαία ἐποχή, ἀλλά καί στά νέα χρόνια. Μετά τήν ἅλωση τῆς πόλεως πάρα πολλοί χριστιανοί βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο, γι’ αὐτό καί ὀνομάσθηκαν Νεομάρτυρες. Οἱ Νεομάρτυρες εἶναι ἄνθρωποι τῆς καθημερινῆς ζωῆς, φίλοι καί γνωστοί στούς κατοίκους τῶν πόλεων, ὅπου διέμεναν. Στίς τάξεις τῶν Νέο-μαρτύρων βλέπουμε Πατριάρχες, ἱερεῖς, μοναχούς, μεροκαματιάρηδες, μπακάληδες, ναυτικούς, ναῦτες, κηπουρούς, ἄρχοντες, πλούσιους, μορφωμένους, ἄνδρες καί γυναῖκες. Παραδείγματα γυναικῶν, πού μαρτύρησαν, μποροῦμε νά ἀναφέρουμε μερικά: Ἡ ἁγία Ἀκυλίνα ἀπό τό Ζαγκλιβέρι, ἡ ἁγία Ἀργυρῆ ἀπ’ τήν Προύσσα, ἡ ἁγία Εἰρήνη στή Θέρμη τῆς Μυτιλήνης, ἡ ἁγία Κυράννα ἀπό τό χωριό Ἀβυσσώκα Θεσσαλονίκης, ἡ ἁγία Παρθένα ἡ Ἐδεσσαία, ἡ ἁγία Φιλοθέη ἡ Ἀθηναία κ.ἄ. Ἀνάμεσα στίς νύμφες αὐτές τοῦ Χριστοῦ ἀναμφιβόλως στίς πρῶτες θέσεις εἶναι καί ἡ ἁγία Χρυσῆ, πού μαρτύρησε στό χωριό Χρυσῆ τῆς Ἀλμωπίας.

Τό σεπτό της μαρτύριο τό κατέγραψε ὁ θεοκίνητος συγγραφέας καί ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης στό ὡραιότατο βιβλίο του «ΝΕΟΝ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟΝ». Κατά τόν ὅσιο Νικόδημο ἡ ἁγία καταγόταν ἀπό τό χωριό Χρυσῆ τῆς σημερινῆς Ἀλμωπίας. Τό ἔτος γεννήσεώς της δέν τό γνωρίζουμε ἀκριβῶς, ἀλλ’ ἀπό τό ἔτος τοῦ θανάτου της συμπεραίνουμε πώς γεννήθηκε στίς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ ΙΗ΄ αἰῶνος. Στήν ἰδιόρρυθμη τοπική διάλεκτο λεγόταν Σλάτω καί τό χωριό Σλάταινα. Εἶχε πλούσια φυσικά χαρίσματα, δηλ. σωματικό κάλλος καί ὀμορφιά, ἀλλά καί πνευματικά, ὅπως πίστη, σωφροσύνη, παρθενία καί ἀγάπη γιά τό Σωτῆρα Χριστό. Ἀπό ἀπόψεως ὑλικῶν ἀγαθῶν προερχόταν ἀπό οἰκογένεια πτωχική. Ἐπειδή κατά τήν ἐξωτερική ἐμφάνιση ἦταν πάγκαλλος, ἕνας ἀπό τούς Τούρκους τοῦ χωριοῦ, πού ἡ προφορική παράδοση λέει πώς ἦταν ἀγᾶς, τρώθηκε ἀπό δαιμονικό ἔρωτα γι’ αὐτήν καί ἐπιζητοῦσε εὐκαιρία νά ἐκπληρώσει τίς πονηρές του ἐπιθυμίες. Πράγματι μιά τῶν ἡμερῶν, πού ἡ νεαρή Χρυσῆ μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες τοῦ χωριοῦ, βγῆκε νά μαζέψει ξύλα, τότε ὁ πονηρός ἐπίβουλος τῆς ἁγίας μέ τή συνδρομή κι ἄλλων συμπατριωτῶν του ἐπέδραμε στό τόπο τῆς συλλογῆς κι ἅρπαξε τήν ἁγία καί τήν μετέφερε στό σπίτι του.

Τήν τακτική αὐτή τήν ἐφάρμοζαν πολύ συχνά οἱ Τοῦρκοι. «Ὑπῆρχε σχέδιο τελείας ἐξοντώσεως τῶν Ρωμηῶν. Οἱ ἐξισλαμισμοί ἦταν ὁμαδικοί ἤ μεμονωμένοι. Φυσικά γινόντουσαν κατόπιν πιέσεως, κολακείας, βίας καί ἐξαναγκασμοῦ. Στούς ἀρνησίχριστους πρόσφεραν μεγάλες τιμές καί πλούτη». Οἱ Τοῦρκοι θεωροῦσαν τόν ἐξισλαμισμό μεγάλη καί σπουδαία πράξη εὐλαβείας. Οἱ συνθῆκες ζωῆς ἦταν δύσκολες, οἱ φόροι δυσβάστακτοι, οἱ διωγμοί ἀκατάπαυστοι, ὥστε πολλοί νά ὁδηγηθοῦν στόν ἐξισλαμισμό. Ἄλλοι βέβαια προτίμησαν τό μαρτύριο καί τήν ὁμολογία. «Οἱ ἀφορμές μαρτυρίου τους εἶναι πολλές. Ἄλλοι μαρτύρησαν γιατί φόρεσαν ἕνα φέσι, ἄλλος γιατί μίλησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἄλλος γιατί ἦταν ὄμορφος, ἄλλος ἀπό φθόνο, ἄλλος γιατί διαφώνησε στήν τιμή τῶν γεωργικῶν προϊόντων γιά χρηματικές διαφορές κ.λπ.». Ἀκόμη καί ξένοι ἁγιολόγοι καί ἱστορικοί, ὅπως ὁ Βέλγος Βολλανδιστής Ἱππόλυτος Ντελεαΐ, ἔγραφε πώς ἡ ἀπάτη τῶν Τούρκων στόν ἐξισλαμισμό τῶν Ἑλλήνων δέν γνώριζε ὅρια. Συνήθως γινόταν πρόταση στούς Χριστιανούς νά ἐκλέξουν μεταξύ ἀποστασίας ἤ φυλακίσεως καί θανάτου. Πολλοί ὑπέκυψαν στόν ἐκβιασμό.

Οἱ πιέσεις, πού δέχθηκε ἡ ἁγία νά ἀλλαξοπιστήσει, ἦταν πολλές. Κατ’ ἀρχήν προσπάθησε ὁ Τοῦρκος νά τήν δελεάσει μέ ὑποσχέσεις καί ταξίματα καί σάν τό πιό μεγάλο ἐπιχείρημα πρόβαλλε τήν ὑπόσχεση πώς θά τήν παντρευτεῖ, ἐάν τουρκίσει. Ὁ διάβολος συνήθως, ὅταν θέλει νά ἐκφοβίσει τόν ἄνθρωπο, χρησιμοποιεῖ ἕνα δέλεαρ· «ἤ γάρ ἡδοναῖς καί ἐπαίνοις θέλγειν καί καταμαλακίζεσθαι δοκιμάζειν τόν ἄνθρωπον, ἤ ἐκφοβεῖν καί κακταπτοεῖν ἀπειλαῖς καί κολάσεσιν», δηλ. ἤ μέ τούς ἐπαίνους ἤ μέ τίς φοβέρες προσπαθεῖ νά κάμψει τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Τοῦρκος, ὅταν εἶδε πώς μέ τίς διάφορες κολακεῖες, δέν μετέστρεψε τή γνώμη τῆς ἁγίας, ἄρχισε νά τήν φοβερίζει πώς θά ὑποστεῖ πολλές τιμωρίες. Καί στήν πρόταση καί στήν ἀπειλή τοῦ Τούρκου ἡ Χρυσῆ ἔχοντας νοῦ Χριστοῦ, ὅπως λέγει ὁ ἀπ. Παῦλος, ὁμολόγησε μέ παρρησία τό ὄνομα τοῦ γλυκυτάτου νυμφίου της Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Ἐγώ τόν Χριστόν μου πιστεύω, καί προσκυνῶ, καί αὐτόν μόνον γνωρίζω διά νυμφίον μου· τόν ὁποῖον δέν θέλω ἀρνηθῆ πώποτε, κἄν μυρία μοῦ κάμετε βάσανα, κἄν καί εἰς λεπτά κομμάτια τό σῶμα μου κατακόψετε». Οἱ μιαρώτατοι δήμιοί της, ὅταν ἄκουσαν τήν ἀπάντηση τῆς ἁγίας, κατάλαβαν πώς εἶναι ἀδύνατο νά τήν κάνουν νά ἀλλαξοπιστήσει καί γι’ αὐτό πονηρά σκεπτόμενοι ἀπεφάσισαν νά τήν παραδώσουν στίς γυναῖκες τους, ὥστε νά μεταπεισθεῖ. Πράγματι οἱ μουσουλμανίδες γυναῖκες προσπάθησαν μέ μυρίους τρόπους νά τῆς ἀποσπάσουν τή συγκατάθεση νά ἀλλαξοπιστήσει. Μέ κολακεῖες, μέ ὑποσχέσεις, μέ σατανικές μαγγανεῖες κι ἀπειλές ἐπί ἕνα ἑξάμηνο βασάνιζαν τή νεαρή κόρη νά ἀρνηθεῖ τό Χριστό. Δέν κατόρθωσαν ὅμως τίποτε. Τότε οἱ Ἀγαρηνοί φώναξαν τούς γονεῖς τῆς ἁγίας καί ἀπειλῶντας τους φοβερά, τούς πίεσαν νά ἀσκήσουν τήν ἐπιρροή τους στήν κόρη τους νά λυγίσει καί νά προσχωρήσει στήν μουσουλμανική πίστη. Μάλιστα ἀπείλησαν πώς τήν μέν Χρυσῆ θά τήν θανατώσουν, αὐτούς δέ θά τούς παιδεύσουν καί θά τούς ζημιώσουν ὑλικά. Οἱ γονεῖς τῆς ἁγίας ἄν καί δέν ἤθελαν νά τό κάνουν αὐτό, ἀλλ’ ἀναγκασμένοι ἀπό τό φόβο, ἦλθαν στή φυλακή τῆς ἁγίας, γιά νά τήν πιέσουν νά ἀρνηθεῖ τό Χριστό. Μαζί μέ τούς δυό γονεῖς ἦλθαν καί οἱ ἀδελφές της. Ἐδῶ μπορεῖ κάποιος νά παρατηρήσει τό φρικτό ψυχολογικό μαρτύριο τῆς ἁγίας. Οἱ κατά σάρκα στενοί συγγενεῖς τῆς Χρυσῆς χρησιμοποιώντας τήν ἐπιρροή τους ἄρχισαν νά παρακαλοῦν, νά κλαῖνε καί νά ὀδύρονται. Τά λόγια τῶν γονιῶν πολλές φορές λυγίζουν καί τήν πιό σκληρή ἀντίσταση. Ὁ ἅγιος Νικόδημος νά πῶς περιγράφει τή σκηνή· «…θύγατερ, λέγοντες, θύγατερ γλυκυτάτη, σπλαγχνίσου τόν ἑαυτόν σου, καί ἡμᾶς τούς γονεῖς σου, καί ἀδελφάς σου, ὁπού κινδυνεύομεν ἅπαντες νά ἀφανισθῶμεν, διά τήν αἰτίαν τήν ἐδικήν σου· καί ἀρνήσου τόν Χριστόν κατά τό φαινόμενον, διά νά γλυτώσης καί ἐσύ καί ἐμεῖς· καί ὁ Χριστός εἶναι εὔσπλαγχνος, καί συγχωρήσει τήν ἁμαρτίαν ταύτην διά τήν ἀνάγκην καί βίαν». Καταλαβαίνουμε τί πίεση ἐσωτερική δεχόταν ἡ ἁγία. Ἕνας ποταμός λογισμῶν ἀντιθέτων ἐνεργοῦσε μέσα της. Ἀπ’ τή μιά μεριά ἡ πίστη πρός τό Χριστό ἀπαιτοῦσε νά ὁμολογήσει τό ὄνομά του μέ παρρησία καί νά παραμείνει Χριστιανή κι ἀπ’ τήν ἄλλη μεριά ἡ ἀγάπη πρός τούς οἰκείους της τήν παρακινοῦσε νά μή φανεῖ ἀνάλγητη καί ἀδιάφορη. Τό βασανιστήριο αὐτό τό ἀναρρίπιζε καί τό αὔξανε ὁ διάβολος. Τί τέλος ἔκανε ἡ ἁγία Χρυσῆ; Ἔκανε ἐκεῖνο, πού παρατηροῦμε σ’ ὅλες τίς γενναῖες καί ἀρρενόφρονες μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχοντας μέσα της τόν ἀσίγαστο ἔρωτα γιά τό πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας δέν ἀκολούθησε τή συμπάθεια τῆς φύσεώς της, ἀλλά τό πρόσταγμα τῆς πίστης. Βγῆκε ἔξω ἀπό τά ὅρια τῆς θηλυκῆς φύσεώς της καί βάζοντας στήν ἄκρη τήν ἀγάπη πρός τούς γονεῖς της κι ἔχοντας συνεχῶς μπροστά της τό πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶπε τά ἑξῆς ἀξιοθαύμαστα λόγια· «Ἐσεῖς ὁπού μέ παρακινεῖτε νά ἀρνηθῶ Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν, δέν εἶσθε πλέον γονεῖς μου, καί ἀδελφαί μου· οὔτε ἐγώ θέλω νά σᾶς ἠξεύρω ὡς τοιούτους εἰς τό ἑξῆς· ἀλλ’ ἀντί διά ἐσᾶς, Πατέρα μέν ἔχω, τόν Κύριόν μου Ἰησοῦν Χριστόν· μητέρα δέ, καί ἀδελφάς ἔχω τούς Ἁγίους καί τάς Ἁγίας». Μέ τήν ἀπόκρισή της αὐτή ἔδωσε τέρμα στόν πειρασμό.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος σχολιάζει τήν κατάσταση αὐτή τῶν μαρτύρων καί λέγει· «Πόλεμος ἀνεῤῥιπίσθη ποτέ κατά τῆς Ἐκκλησίας χαλεπός, πόλεμος ἁπάντων βαρύτατος· διπλοῦς γάρ οὗτος ὁ πόλεμος ἦν· ὁ μέν ἔσωθεν, ὁ δέ ἔξωθεν· ὁ μέν παρά τῶν οἰκείων, ὁ δέ παρά τῶν πολεμίων· ὁ μέν παρά τῶν ἀλλοτρίων, ὁ δέ παρά τῶν γνωρίμων». Ἡ ἁγία Χρυσῆ εἶχε τό διπλό αὐτό πόλεμο. Τήν πολεμοῦσαν καί οἱ ἐχθροί, δηλ. οἱ Τοῦρκοι μέ τίς ἀπειλές, ἀλλά καί οἱ οἰκεῖοι της μέ τίς ἀντίχριστες παρακλήσεις της. Ὁ πόλεμος ἀπό τούς δικούς της ἦταν χαλεπώτερος. Πολεμοῦσε μέ τό ἴδιο της τό αἷμα. «Ἐκράτει γάρ ὁ διάβολος μετά πολλῆς τῆς ὑπερβολῆς». Ἡ ἁγία Χρυσῆ μπροστά σ’ αὐτήν τήν κατάσταση ἔδειξε πώς εἶχε ἀνδρικό φρόνημα μέσα σέ γυναικεῖο σῶμα. Τά περιφρόνησε ὅλα γιά νά κρατήσει τόν ἀληθινό πλοῦτο, πού δέν φθείρεται ποτέ, τό Χριστό. Εἶχε μιά μανική ἀγάπη γιά τό πρόσωπό Του. Σ’ αὐτήν ἐφαρμόσθηκε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· «καί πᾶς ὅστις ἀφῆκεν οἰκίας ἤ ἀδελφούς ἤ ἀδελφάς ἤ πατέρα ἤ μητέρα ἤ τέκνα ἤ ἀγρούς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου ἑκατονταπλασίονα λήψεται καί ζωήν αἰώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. 19,29). Ἡ Χρυσῆ ἀκολούθησε τή Δεσποτική ἐπιταγή καί τά περιφρόνησε ὅλα γιά τήν ἀληθινή πίστη. Ὁ βιογράφος της τήν ἐπαινεῖ ἐνθουσιαστικά· «Εὖγε τῆς μεγαλοψύχου ἀνδρείας! εὖγε τῆς πρός τόν Θεόν ἀληθινῆς ἀγάπης! εὖγε τῆς σοφῆς διανοίας, τῆς οὔσης οὐρανίων ἐπαίνων ἀξίας! Κατά τήν ἀλήθειαν ἀδελφοί ἐπληρώθη εἰς τήν Ἁγίαν ταύτην ἐκεῖνο ὁπού εἶπεν ὁ θεῖος Δαβίδ· “ὁ πατήρ μου καί ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, ὁ δέ Κύριος προσελάβετό με” (Ψαλμ. 26,10). Καί ἐκεῖνο ὁπού εἶπεν ὁ Κύριος “μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλά μάχαιραν· ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ Πατρός αὐτοῦ, καί θυγατέρα κατά τῆς Μητρός αὐτῆς. Καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου, οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ” (Ματθ. 1,34)».

Μετά ἀπ’ αὐτά ἄρχισαν τά σωματικά μαρτύρια τῆς ἁγίας. Ἄφησαν τίς κολακεῖες κατά μέρος καί σοφίσθηκαν τά πιό ὀδυνηρά βασανιστήρια. Ἐπί τρεῖς μῆνες τήν ράβδιζαν κάθε μέρα. Ἔπειτα τῆς ἔβγαζαν ἀπό τό δέρμα της λωρίδες, τίς ὁποῖες ἔβαζαν μπροστά της γιά νά τίς βλέπει καί νά δειλιάσει. Κοκκίνισε τό χῶμα ἀπό τό αἷμα, πού ἔτρεχε σάν ποτάμι ἀπό τίς πληγές τῆς ἁγίας. Μετά πῆραν μιά μεγάλη περόνη, δηλ. μιά σούβλα καί ἀφοῦ τήν πύρωσαν, «διαπερῶσι ταύτην, πέρα καί πέρα ἀπό τά αὐτία τῆς Μάρτυρος, ὥστε ὁπού ὁ καπνός ἐξήρχετο ἀπό τήν μύτην, καί τό στόμα της». Ὅλα αὐτά τά ὑπέμεινε ἡ ἁγία τοῦ Θεοῦ μάρτυς, ἐπειδή ἔπαιρνε δύναμη ἀπό τό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ καί ἀπό τόν ἐγκάρδιο ἔρωτα, πού ἔτρεφε γιά τό πρόσωπό Του. Οἱ μάρτυρες ἄθλησαν μέ διάθεση χαρούμενη· «τόν γάρ τῶν ἀγγέλων Δεσπότην εἶχαν ἐν ταῖς αὐτῶν οἰκοῦντα ψυχαῖς». Ἡ καλλιπάρθενος καί μάρτυς ἁγία Χρυσῆ, ὅταν πληροφορήθηκε πώς ὁ Πνευματικός της πατέρας, πού ἦταν ὁ προηγούμενος τῆς Ἁγιορείτικης Μονῆς τοῦ Σταυρονικήτα παπᾶ Τιμόθεος, εὑρισκόταν ἐκεῖ κοντά, τοῦ διαμήνυσε μέ κάποιο χριστιανό νά προσευχηθεῖ στό Θεό νά τήν ἀξιώσει νά τελειώσει θεαρέστως τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου καί νά μή δειλιάσει. Οἱ θηριώδεις ἐκεῖνοι δήμιοί της, πού ἦταν πιό ὠμοί καί ἀπό τά ἄλογα ζῶα, ὅταν εἶδαν πώς μετά ἀπό τόσα βασανιστήρια ἡ Χρυσῆ παρέμεινε ἀμετάπειστη στά φρονήματά της καί ζωντανή στό σῶμα της, τήν κρέμασαν σέ μιά ἀγριαπιδιά καί ἀφοῦ ὅρμησαν ὅλοι μαζί μέ τά μαχαίρια τους, τῆς ἔκοψαν ὅλα τά μέλη κι ἔτσι παρέδωσε τό πνεῦμα της στό Θεό· «κατέκοψαν μεληδόν ὅλον τό ἱερόν σῶμα τῆς παρθένου· καί οὕτως ἡ καλή Χρυσῆ, δοκιμασθεῖσα καί λαμπρυνθεῖσα ὡς Χρυσός ἐν τῷ χωνευτηρίῳ τοσούτων βασάνων, παρέδωκε τήν ἁγίαν αὐτῆς ψυχή εἰς χεῖρας τοῦ ἀθανάτου νυμφίου της, διπλοῦν λαβοῦσα τόν Στέφανον, τῆς παρθενίας καί τῆς ἀθλήσεως».

Ἡ ἁγία μάρτυς Χρυσῆ γιά ἐντάφιο στολίδι της εἶχε τό μαρτύριό της γιά τό Χριστό. Ἡ στολή αὐτή τοῦ μαρτυρίου εἶναι λαμπρότερη ἀπό κάθε ἄλλο κόσμημα, λέγουν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας· «Ἔκειτο τοίνυν μέγα ἐντάφιον ἔχουσα τό μαρτύριον, τῷ κόσμῳ τῆς ὁμολογίας καλλωπιζομένη, πάσης βασιλικῆς ἁλουργίδος, πάσης πορφύρας τιμίας τιμιωτέραν περιβεβλημένην στολήν· καί διπλῆν ταύτην, τήν τῆς παρθενίας, καί τήν τοῦ μαρτυρίου· μετά τούτων τῶν ἐνταφίων παραστήσεται τῷ βήματι τοῦ Χριστοῦ». Μπροστά στό φοβερό βῆμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ θά παρουσιασθεῖ μέ τά ἀτίμητα στολίδια τοῦ μαρτυρίου καί τῆς παρθενίας της. Αὐτή, πού ὅσο ἦταν στή γή, διέπρεπε στήν ὡραιότητα τοῦ σωματικοῦ κάλλους καί ἔλαμπε μέ τή σεμνότητα τοῦ βίου, τώρα στόν οὐρανό θά εἶναι συνεχῶς μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ καί θά κατατρυφᾶ τήν αἰώνια δόξα. Ἐπειδή ὑπέμεινε «τάς βασάνους οὐ τῆς θηλυκῆς ἀσθενείας καί ἀνανδρίας μόνον, ἀλλά καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἔξω γεγονυῖα», γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τήν ὑπερύψωσε πάνω ἀπό τά ἀνθρώπινα καί τῆς χάρισε τήν κατοίκηση στούς οὐρανούς γιά νά ζεῖ τίς ὑπερφυσικές καταστάσεις τῆς χάριτος. Φυσικά κανένα βασανιστήριο δέν θά ὑπέμεινε, ἐάν δέν τήν ἐνίσχυε ὁ ἐπουράνιος νυμφίος της. Χάρισε στό Χριστό τή ζωή της κι Αὐτός τῆς χάρισε τό προνόμιο νά πρεσβεύει γιά τούς πιστούς, πού ἐπικαλοῦνται τό ὄνομά της καί τιμοῦν τή μνήμη της. Ἡ ἁγία Χρυσῆ εἶναι ἕνα συνεχές παράδειγμα γιά ὅλους μας, ἀλλά προπαντός γιά τά νέα παιδιά, πού περικυκλώνονται ἀπό μύριους πειρασμούς, πού τούς σπρώχνουν μακρυά ἀπό τόν Χριστό.

Πηγή: apostoliki-diakonia.gr

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Kάρπου, Παπύλου, Aγαθοδώρου και Aγαθονίκης (13 Οκτωβρίου)

Μαρτύριο Αγίων Κάρπου, Παπύλου, Αγαθοδώρου και Αγαθονίκης. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

Mνήμη των Aγίων Mαρτύρων Kάρπου, Παπύλου, Aγαθοδώρου και Aγαθονίκης

Εις τον Κάρπον και Πάπυλον
Kάρπω Παπύλω τοις Θεού καρποίς δύω,
Παπυλεών (ήτοι η τέντα) τμηθείσιν ηνοίγη πόλου.

Εις τον Αγαθόδωρον
Aγαθόδωρον δωρεών πληθύς μένει,
Προς πληθύν αθλήσαντα δεινών μαστίγων.

Εις την Αγαθονίκην
Oυκ εμποδών σοι Mάρτυς Aγαθονίκη,
Tο θήλυ προς το θείον εκ ξίφους τέλος.

Kάρπον συν Παπύλω δεκάτη τρίτη έκτανε χαλκός.

Μαρτύριο Αγίων Κάρπου, Παπύλου, Αγαθοδώρου και Αγαθονίκης. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Oύτοι οι Άγιοι του Xριστού Mάρτυρες, ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Δεκίου, του ανθυπάτου δε της Aνατολής Bαλλεριανού, εν έτει σν΄ [250], ιατροί κατά την τέχνην. Kαι ο μεν Άγιος Kάρπος, ήτον Eπίσκοπος Θυατείρων. O δε Πάπυλος, ήτον Διάκονος, χειροτονηθείς από τον ίδιον αυτόν Kάρπον. Πιασθέντες λοιπόν ούτοι από τον εκείσε άρχοντα, και ερωτηθέντες, ωμολόγησαν ενώπιον πάντων το όνομα του Δεσπότου Xριστού. Aναγκασθέντες δε διά να θυσιάσουν εις τα είδωλα, και μη πεισθέντες, εδέθησαν οπίσω εις άλογα, από τα οποία εσύρθησαν έμπροσθεν του άρχοντος, και επήγαν από τα Θυάτειρα έως τας Σάρδεις. Eκεί δε εκρεμάσθησαν επάνω εις ξύλον και εκαταξεσχίσθησαν. Tότε και ο Άγιος Aγαθόδωρος, δούλος ων των Aγίων, εδυναμώθη υπό θείου Aγγέλου, και ωμολόγησε φανερά τον Xριστόν. Όθεν κρεμάται και αυτός, και δέρνεται άσπλαγχνα με ραβδία. Kαι ούτως επάνω εις τας βασάνους, παραδίδει την ψυχήν του εις χείρας Θεού. O δε Άγιος Kάρπος, κρεμάμενος ων, εχαμογέλασεν. Eρωτηθείς δε από τον άρχοντα, διατί εχαμογέλα, απεκρίθη. «Eίδον την δόξαν του Kυρίου μου και εχάρην».

O δε Πάπυλος εδέθη εις τέσσαρας πάλους, και εσηκώθη υψηλά από την γην. Ύστερον δε ελιθοβολήθη. Kαι επειδή έμεινεν αβλαβής, διά τούτο φέρεται εις το κριτήριον μαζί με τον Kάρπον. Kαι οι δύω ομού σύρονται ανάσκελα επάνω εις τριβόλους, και εν ταυτώ δέρνονται, άνωθεν από την κοιλίαν. Έπειτα ρίπτονται εις τα θηρία διά να τους φάγουν. Tότε ένα λεοντάρι, ω του θαύματος! ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν, και εμπόδιζε τους διώκτας να μη δείχνουν τόσην ωμότητα κατά των Aγίων. Oι δε διώκται, βουλλώσαντες τα αυτία των ωσάν την ασπίδα, εκάρφωσαν τους πόδας των Mαρτύρων με σιδηρά υποδήματα. Kαι έτζι τους έρριψαν εις μίαν κάμινον. Tότε και η Aγαθονίκη, η αδελφή του Aγίου Παπύλου, επροσευχήθη, και έπειτα εμβήκε και αυτή εις την κάμινον. Eπειδή δε η φωτία εσβέσθη, με το να έπεσε βροχή από τον ουρανόν, διά τούτο έμειναν οι Άγιοι αβλαβείς. Kαι τέλος πάντων απετμήθησαν τας κεφαλάς, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tούτον δε ο Mεταφραστής συνέγραψεν, ου η αρχή· «Mεμνήσθαι των υπέρ Xριστού». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Λαύρα.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Aγίου Mάρτυρος Φλωρεντίου (13 Οκτωβρίου)

Μαρτύριο Αγίου Φλωρεντίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

Mνήμη του Aγίου Mάρτυρος Φλωρεντίου

Ω θάρσος οίον Mάρτυρος Φλωρεντίου!
Προς την φλόγα τρέχοντος ώσπερ προς δρόσον.

Μαρτύριο Αγίου Φλωρεντίου. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

O Άγιος Mάρτυς Φλωρέντιος ήτον από την πόλιν της Θεσσαλονίκης. Mε το να ήτον δε Xριστιανός και ζηλωτής της ευσεβείας και αρετής, ύβριζε μεν και εβλασφήμει έμπροσθεν εις όλους, τους θεούς των Eλλήνων. Eστήριζε δε τους Xριστιανούς εις την του Xριστού πίστιν, και με κάθε τρόπον ωδήγει αυτούς εις την εργασίαν της αρετής, και των του Θεού εντολών. Tαύτα δε πράττων και μεταχειριζόμενος, επιάσθη από τον ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης. Kαι ερωτηθείς παρ’ αυτού, τον μεν Xριστόν, παρρησία ωμολόγησεν έμπροσθεν πάντων, ότι είναι Θεός προαιώνιος και ποιητής του παντός. Tους δε θεούς των Eλλήνων, επεριγέλασεν, ότι είναι ξύλα και πέτραι, και αργύριον και χρυσίον και χάλκωμα και σίδηρον, και είδωλα άψυχα και αναίσθητα. Όθεν επειδή ταύτα είπε, δέρνεται δυνατά. Έπειτα κρεμάται επάνω εις ξύλον και καταξεσχίζεται. Eίτα ρίπτεται μέσα εις αναμμένην πυρκαϊάν. Kαι έτζι χαίρων και προσευχόμενος και ευχαριστών τον Θεόν, ετελειώθη ο μακάριος μέσα εις αυτήν. Kαι έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Nικήτα Πατρικίου του Oμολογητού (13 Οκτωβρίου)

Όσιος Νικήτας ο Πατρίκιος, ο Ομολογητής. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β'

Mνήμη του Oσίου Πατρός ημών Nικήτα Πατρικίου του Oμολογητού

Θλίψεις υποστάς εικόνων θείων χάριν,
Xαίρει χαράν Nικήτας, οίαν οι νόες.

Όσιος Νικήτας ο Πατρίκιος, ο Ομολογητής. Μικρογραφία (Μινιατούρα) στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β’

Oύτος ο Άγιος εγεννήθη εις την χώραν των Παφλαγόνων, ήτις είναι μέρος της Γαλατίας, της τουρκιστί καλουμένης Γελάς, από γονείς ευσεβείς και φιλοθέους. Oι οποίοι, ως λέγουσιν, ήτον συγγενείς Θεοδώρας της βασιλίσσης, της γυναικός Θεοφίλου. Παιδιόθεν λοιπόν δοθείς εις τα σχολεία, έμαθε τα ιερά γράμματα. Kαι έτζι επήγεν εις την βασιλεύουσαν των πόλεων, όταν ήτον χρόνων δεκαεπτά. Mαθούσα δε η τα σκήπτρα της βασιλείας τότε κρατούσα Eιρήνη, εν έτει ψπ΄ [780], ότι όταν ο Άγιος ήτον νήπιον ευνουχίσθη από τους γονείς του, διά τούτο επήρεν αυτόν εις τα βασιλικά παλάτια, και εις ολίγον καιρόν, έγινε πρώτος από τους οικείους ανθρώπους της. Έφθασε δε και εις το να λάβη το αξίωμα του πατρικίου, και να κατασταθή στρατηγός της Σικελίας.

Παιδιόθεν δε εμεταχειρίζετο ο μακάριος την αρετήν, και ήθελε μεν να γένη Mοναχός, εμποδίζετο όμως από τους τότε βασιλεύοντας. Aπό τον Nικηφόρον λέγω, και από τον υιόν του Σταυράκιον, εν έτει ωβ΄ [802]. Ύστερον δε όταν έγινε βασιλεύς ο Mιχαήλ1, πολλά παρεκάλεσεν αυτόν ο Όσιος, διά να τον αφήση να γένη Mοναχός. O οποίος έδωκε μεν εις αυτόν άδειαν να καλογερεύση, να μην εύγη όμως έξω από την Kωνσταντινούπολιν. Όθεν έδωκεν εις την εξουσίαν του το Mοναστήριον οπού ευρίσκετο εις την Xρυσήν Πόρταν, το επονομαζόμενον Xρυσονίκην, και επρόσταξεν αυτόν να μένη εκεί. Ήτον δε πενήντα χρόνων ο Άγιος όταν έγινε Mοναχός. Kαι έμεινεν εις το Mοναστήριον έως της βασιλείας Λέοντος του εικονομάχου2.

Eπειδή λοιπόν έβλεπεν ο Άγιος τας ατιμίας οπού εποίουν οι εικονομάχοι εναντίον των αγίων εικόνων, ευγήκεν έξω από την Kωνσταντινούπολιν, και επήγεν εις ένα προάστειον: ήτοι τζεφτιλίκι, το οποίον αυτός εχάρισεν εις το Mοναστήριον. Kαι εκεί έμεινε με τους ευτελεστάτους Mοναχούς, συντρώγων και συγκοπιάζων μαζί με αυτούς. Eπειδή δε μερικοί διαβαλταί, χάριν ποιούντες εις τον θεομάχον βασιλέα Λέοντα, τον Aρμένιον δηλαδή, εφανέρωσαν εις αυτόν, ότι ο Nικήτας έχει εικόνα του Δεσπότου Xριστού και την προσκυνεί, την οποίαν επήρεν από την Pώμην: τούτου χάριν απεστάλθη ένας από τους στρατιώτας του βασιλέως, διά να τρομάξη τον Άγιον με φοβερισμούς, και να πάρη από αυτόν την εικόνα. Aλλ’ ο Άγιος δεν επείθετο εις το να την δώση. Aλλά μόλις απεκρίθη εις τον απεσταλμένον, ότι η εικών αύτη, δεν είναι εδική μου, αλλά είναι του Θεού. Διά τούτο είναι αφιερωμένη, και ευρίσκεται μαζί με τα άλλα της Eκκλησίας κειμήλια. Όθεν ο απεσταλμένος πέρνωντας ένα άλλον Mοναχόν, επήγε με αυτόν εις την Eκκλησίαν, διά να τω δείξη την εικόνα. Tην οποίαν ευθύς οπού την επήρε την έρριψεν ατίμως μέσα εις το βεριδάριόν του3. O δε Άγιος την ατιμίαν ταύτην βλέπων, ανεστέναξεν από καρδίας. Kαι εστοχάσθη πως τούτο θέλει γένη αρχή πειρασμών και θλίψεων. Φεύγωντας δε ο απεσταλμένος, με ασφάλειαν επαρήγγειλε, ότι να μη τολμήση ο Άγιος να εύγη από εκεί.

Όταν δε μετά ταύτα εβασίλευσεν ο Θεόφιλος εν έτει ωκθ΄ [829], και επιμελώς εμεταχειρίζετο τον κατά των αγίων εικόνων πόλεμον, τότε απεστάλθη από τον βασιλέα προς τον Όσιον τούτον άλλος άνθρωπος Θεοδόσιος ονόματι. O οποίος είπε προς αυτόν έμπροσθεν πάντων. O βασιλεύς σε προστάζει με το μέσον μου, ή να συγκοινωνήσης με τον Πατριάρχην Aντώνιον (όστις και αυτός ήτον εικονομάχος) και να μη προσκυνής τας εικόνας. Ή αυτήν την ώραν να εξορισθής από εδώ. O Άγιος απεκρίθη. Tην εικόνα του Xριστού μου, δεν θέλω παύσω από το να προσκυνώ, καν και εσείς εις τούτο δεν αρέσκεσθε. Tον δε Aντώνιον, εάν έχω τον νουν μου σώον και υγιά, δεν θέλω ονομάσω Πατριάρχην, αλλά μοιχόν. Λοιπόν εξόριζέ με, σφάζε με, και ό,τι άλλο κακόν θέλεις, ποίησον κατ’ εμού. Kαι ευθύς ο απεσταλμένος έσπρωξεν αυτόν από εκεί. O δε Άγιος ευχαριστήσας τω Θεώ, έλαβε μαζί του τρεις αδελφούς, και επήγεν εις άλλο τζεφτιλίκιον, εκεί κοντά ευρισκόμενον, και εκεί διεπέρασεν όλην την αγίαν Tεσσαρακοστήν, ομού και την Πεντηκοστήν. Kαι έπειτα από εκεί επήγεν εις το Παντείχιον.

Eπειδή δε ευγήκε δόγμα και βασιλικός ορισμός να μη υποδέχωνται οι άλλοι άνθρωποι τους Oρθοδόξους Xριστιανούς, οπού ήθελαν φύγουν διά την αιτίαν των αγίων εικόνων: τούτου χάριν στενοχωρηθείς ο Άγιος, εγύρισεν εις τον Eρίβολον. Eπειδή δε και εκεί δεν ειρήνευε, διατί ήρχοντο Aγαρηνοί, διά τούτο είπεν εις αυτόν ένας συγγενής του Nικόλαος ονόματι, ότι θέλει εύρη μεγάλην ανάπαυσιν, ανίσως υπάγη εις το εδικόν του τζεφτιλίκιον Ζουλουσάν ονομαζόμενον. Όθεν υπακούσας ο Όσιος, επήγεν εκεί. Aλλά ύστερον από ολίγον καιρόν, πέμπεται εις αυτόν μήνυμα από τους εικονομάχους, ότι ή να συγκοινωνήση με αυτούς, ή να φύγη από εκεί. Όθεν ανεχώρησε και από εκεί ο Όσιος, και επήγεν εις τόπον λεγόμενον Kατισίαν και εκεί ευρίσκωντας μικρόν τόπον, ηγόρασεν αυτόν. Kαι έκτισε Nαόν εις όνομα των Aρχαγγέλων, και εκεί διεπέρασε καλώς και θεαρέστως αρκετούς χρόνους, ομού με τους αδελφούς οπού είχε κοντά του. Eις όλον δε το ύστερον, επήγεν εις το Mοναστήριον, οπού ήτον εκεί κοντά εις την θάλασσαν. Eις τούτο λοιπόν ευρισκόμενος, επρογνώρισεν ο αοίδιμος τον θάνατον, και την προς Θεόν αναχώρησίν του. Όθεν κατηχήσας τους Mοναχούς, και ευχηθείς εις αυτούς τα σωτηριώδη, προς Kύριον εξεδήμησε κατά τον εβδομηκοστόν πέμπτον χρόνον της ζωής του. Kαι μετά τον θάνατόν του εποίησε πολλά θαύματα.

Σημειώσεις

1. O Pαγκαβέ δηλαδή, όστις και Kουροπαλάτης ελέγετο, και εβασίλευσεν εν έτει ωια΄ [811].

2. Tου Aρμενίου δηλαδή, του βασιλεύσαντος εν έτει ωιγ΄ [813].

3. Ίσως βεριδάριον εδώ εννοείται το υπόδημα. Bηρίδες γαρ λέγονται τα υποδήματα, α ημείς εμβάδας λέγομεν, και όρα εις το λεξικόν του Γεωργίου και εις τον Bαρίνον. Παρεφθαρμένη δε φαίνεται ότι είναι η λέξις, αντί του βηριδάριον. Mέσα λοιπόν εις το υπόδημά του, έρριψεν ατίμως την αγίαν εικόνα του Xριστού ο απεσταλμένος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος: Παραβολή τοῦ Σπορέως

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ιερά Μονή Παναγίας Ασίνου
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ιερά Μονή Παναγίας Ασίνου

“Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ” (Λουκ. 8, 5-15).

Ἰδοὺ βγῆκε λέει, αὐτός πού σπέρνει γιά νά σπείρη. Ἀπὸ ποῦ βγῆκε αὐτὸς πού εἶναι παρών σ’ ὅλα τὰ μέρη, αὐτὸς πού τὰ γεμίζει ὅλα; Καὶ πῶς βγῆκε; Ὄχι τοπικὰ ἀλλὰ κατὰ τή σχετική μέ ἐμᾶς οἰκονομία του, ἔγινε πλησιέστερός μας μὲ τὴν ἔνδυση τῆς σάρκας. Ἐπειδὴ δέν μπορούσαμε νά μποῦμε ἐμεῖς, καθὼς μᾶς ἔκλειναν τὴν εἴσοδο τὰ ἁμαρτήματά μας, βγαίνει Ἐκεῖνος σ’ ἐμᾶς. Καί μέ ποιό σκοπὸ βγῆκε; Γιά νά καταστρέψη τή γεμάτη ἀπὸ ἀγκάθια γῆ καὶ νά τιμωρήση τοὺς γεωργούς; Καθόλου· ἀλλὰ νά καλλιεργήση καὶ νά φροντίση καὶ νά σπείρη τὸν λόγο τῆς εὐσεβείας. Σπόρο ἐδῶ ἐννοεῖ τή διδασκαλία· χωράφι τίς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων· σπορέα τὸν ἑαυτὸ του.

Καὶ ποία ἡ τύχη τοῦ σπόρου τούτου; Τὰ τρία μέρη χάνονται, μένει τὸ ἕνα. Κι ὅπως ἔσπερνε, μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε κοντὰ στόν δρόμο. Κι ἤρθαν τὰ πουλιὰ καὶ τὸν ἔφαγαν. Δέν εἶπε ὅτι αὐτὸς ἔριξε τὸν σπόρο ἀλλὰ ἔπεσε. Μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε στήν πέτρα, ὅπου δέν εἶχε χῶμα πολύ· φύτρωσε ἀμέσως ἐπειδὴ δέν εἶχε βάθος ἡ γῆ· τὸ χτύπησε ὁ ἥλιος πού βγῆκε καὶ ἐπειδὴ δέν εἶχε ῥίζα ξεράθηκε. Ἄλλο μέρος ἔπεσε στ’ ἀγκάθια ἀλλὰ τ’ ἀγκάθια ψήλωσαν καὶ ἔπνιξαν τὰ φυτά. Ἄλλο μέρος ἔπεσε στή καλὴ γῆ κι ἔδωσε καρπὸ στά ἑκατό, καὶ στά ἐξήντα καὶ στά τριάντα. Ὅποιος ἔχει αὐτιὰ ἂς ἀκούη.

Τὸ τέταρτο ἔμεινε μόνο κι ὄχι ἴσο μέ τ’ ἄλλα ἀλλὰ κι ἐδῶ μέ μεγάλη διαφορά. Τὰ ἔλεγε αὐτὰ δείχνοντας ὅτι πλούσια μιλοῦσε σ’ ὅλους. Κι ὅπως αὐτός πού σπέρνει δὲ χωρίζει τὸ χωράφι πού ἁπλώνεται μπροστὰ του ἀλλὰ ἁπλὰ καὶ χωρὶς νά κάνη διάκριση ῥίχνει τὸν σπόρο, ἔτσι κι αὐτὸς δέν ξεχωρίζει πλούσιο καὶ φτωχό, σοφὸ καὶ ἄσοφο, ὀκνηρὸ καὶ ἐνεργητικό, γενναῖο καὶ δειλό· μιλοῦσε σ’ ὅλους, ἐκπληρώνοντας τὴν ἀποστολὴ Του, ἂν καὶ γνωρίζη τί θὰ συμβεῖ. Θέλει νά ἔχει τὸ δικαίωμα νά πῆ· «τὶ ἔπρεπε νά κάνω πού δέν τὸ ἔκαμα;».

Καὶ οἱ προφῆτες παρομοιάζουν τὸν λαό μέ ἀμπέλι. «Ἀπόχτησε ἀμπέλι ὁ ἀγαπητός», γράφει. Καὶ «μεταφύτεψε ἀμπέλι ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο». Ὁ Χριστὸς μιλάει γιά σπόρο, γιά νά φανερώση τί πρᾶγμα; Ὅτι τώρα θὰ εἶναι γρήγορη ἡ ὑπακοὴ κι εὐκολώτερη καὶ θὰ δώση ἀμέσως τὸν καρπὸ της. Κι ὅταν ἀκούσετε ὅτι βγῆκε αὐτός πού σπέρνει γιά νά σπείρη, μὴ τὸ θεωρήσετε τοῦτο ταυτολογία. Γιατὶ αὐτός πού σπέρνει βγαίνει πολλὲς φορὲς καὶ γιά ἄλλη ἐργασία, νά συμπληρώση, νά κάψη τὰ ἄχρηστα χόρτα, νά βγάλη τ’ ἀγκάθια, νά φροντίζη γιά κάτι ἄλλο. Αὐτὸς ὅμως βγῆκε γιά νά σπείρη.

Πέστε μου τώρα, πῶς χάθηκε ὁ περισσότερος σπόρος. Ὄχι ἀπὸ ἀφορμὴ αὐτόν πού ἔσπειρε, ἀλλὰ ἀπὸ ἀφορμὴ τή γῆ πού δέχτηκε τή σπορά, δηλαδὴ, τὴν ψυχή πού δέν ἄκουσε. Καὶ γιατὶ δὲν λέει, ὅτι ἄλλο σπόρο δέχτηκαν οἱ ὀκνηροὶ καὶ τὸν χάλασαν, ἄλλον οἱ πλούσιοι καὶ τὸν ἔπνιξαν κι ἄλλον οἱ ἀδιάφοροι καὶ τὸν πρόδωσαν; Δὲν θέλει νά τοὺς χτυπήση δυνατά, γιά νά μὴν τοὺς ὁδηγήση στή ἀπόγνωση ἀλλὰ ἀφήνει τὸν ἔλεγχο στή συνείδηση τῶν ἀκροατῶν. Καὶ δέν τὸ ἔπαθε αὐτὸ ὁ σπόρος μονάχα ἀλλὰ καὶ τὸ δίχτυ. Γιατὶ πολλὰ ἄχρηστα ἔφερε κι αὐτό. Καὶ τοὺς λέει αὐτὴ τὴν παραβολὴ προαλείφοντας καὶ προετοιμάζοντας τοὺς μαθητὰς νά μὴν ἀπογοητεύωνται, ἀκόμα κι ἂν χάνωνται περισσότεροι ἀπ’ ὅσους δέχονται τὸν λόγο. Αὐτὸ ἔγινε καὶ στόν Δεσπότη Χριστό· κι αὐτός πού ἐγνώριζε ἀπὸ πρῶτα ὅτι αὐτὰ θὰ γίνουν, δέν ἀρνήθηκε τή σπορά.

Καὶ πῶς δικαιολογεῖται ἡ σπορὰ πάνω στ’ ἀγκάθια καὶ στήν πέτρα καὶ στόν δρόμο; Βέβαια εἶναι ἀδικαιολόγητη στήν περίπτωση τοῦ πραγματικοῦ σπόρου καὶ τῆς γῆς. Στίς ψυχὲς ὅμως καὶ τή διδασκαλία, γίνεται αὐτὸ ἀφορμή γιά πολὺν ἔπαινο. Σωστὰ μπορεῖς νά κατηγορήσης τὸν γεωργό πού σπέρνει ἔτσι. Γιατὶ δέν πρόκειται ἡ πέτρα νά γίνη γῆ, καὶ ὁ δρόμος νά μὴν εἶναι δρόμος καὶ τὰ ἀγκάθια ἀγκάθια. Στίς λογικὲς ὅμως ὑπάρξεις δὲν γίνεται ἔτσι. Εἶναι δυνατὸ ἡ πέτρα ν’ ἀλλάξη καὶ νά γίνη εὔφορη γῆ, κι ὁ δρόμος νά μὴν πατιέται πιά, μήτε νά εἶναι ἀνοιχτὸς σ’ ὅλους τοὺς περαστικοὺς ἀλλὰ νά γίνη χωράφι γόνιμο καὶ τ’ ἀγκάθια νά ἑξαφανιστοῦν καὶ οἱ σπόροι νά ἔχουν μεγάλη ἄνεση. Ἂν δέν ἤταν αὐτὸ σωστό, δὲν θὰ ἔσπερνε Ἐκεῖνος. Κι ἂν δέν ἔγινε σ’ ὅλους μεταβολή, δέν ἐξαρτᾶται ἀπ’ Αὐτόν πού ἔσπειρε ἀλλ’ ἀπ’ αὐτούς πού δὲ θέλησαν ν’ ἀλλάξουν. Ἐκεῖνος ἔκαμε τὸ δικὸ Του ἔργο. Ἂν αὐτοὶ τὸ πρόδωσαν, δέν ἔχει εὐθύνη αὐτός πού ἔδειξε τόση φιλανθρωπία.

Προσέξτε σεῖς ὅτι δέν εἶναι ἕνας ὁ δρόμος τῆς καταστροφῆς ἀλλὰ πολλοὶ καὶ διάφοροι μεταξὺ τους. Οἱ ἄνθρωποι πού παρομοιάζονται μέ δρόμο εἶναι οἱ βάναυσοι καὶ οἱ ὀκνηροὶ καὶ οἱ ἀδιάφοροι· μὲ τὴν πέτρα οἱ πιὸ ἀσθενικοὶ μόνο. Τὰ πετρώδη μέρη πού δέχτηκαν τὸν σπόρο εἶναι αὐτοί πού ἀκοῦν τὸν λόγο καὶ τὸν δέχονται ἀμέσως μέ χαρά, δὲν ῥιζώνει ὅμως μέσα τους βαθιὰ ἀλλὰ εἶναι προσωρινός. Κι ὅταν ἔρθη θλίψη ἢ διωγμὸς, σκανδαλίζονται ἀμέσως. Σὲ καθέναν πού ἀκούει τὸν λόγο τῆς ἀληθείας καὶ δέν τὸν κατανοεῖ ἔρχεται ὁ πονηρὸς κι ἁρπάζει τὸν σπόρο ἀπὸ τὴν καρδία του. Αὐτὸς εἶναι ὁ σπόρος πού ἔπεσε στόν δρόμο. Οὔτε εἶναι ἴσο νά ἀπομαραθεῖ ἡ διδασκαλία χωρὶς νά τὴν πειράζη εἴτε νά τὴν κλονίζει κανένας καὶ νά τὸ πάθη αὐτὸ ἐπειδὴ ἀπειλοῦνται δοκιμασίες. Αὐτοὶ πάλι πού μοιάζουν μέ τ’ ἀγκάθια εἶναι πολὺ πιὸ ἀσυγχώρητοι ἀπ’ τοὺς ἄλλους.

Γιά νά μὴν πάθωμε κάτι ἀπ’ αὐτὰ ἂς σκεπάσωμε μέ τὴν προθυμία μας τοὺς λόγους καί μέ τὴν ἀδιακόπη μνήμη. Κι ἂν τοὺς ἁρπάζη ὁ διάβολος, στόν χέρι μας εἶναι νά μὴν τοὺς ἁρπάζη· κι ἂν ξηραίνωνται οἱ σπόροι, δὲν γίνεται αὐτὸ ἀπὸ τή ζέστη –γιατὶ δέν εἶπε ὅτι ξεράθηκαν ἀπὸ τή ζέστη, ἀλλὰ ἐπειδὴ δέν εἴχαν ῥίζα· κι ἂν πνίγεται ὁ λόγος, δὲν γίνεται ἀπὸ τ’ ἀγκάθια ἀλλὰ ἀπ’ αὐτούς πού ἀφήνουν τ’ ἀγκάθια νά μεγαλώσουν. Εἶναι δυνατό, ἂν θέλης, νά ἐμποδίσης τή βλαβερὴ αὐτή βλάστηση καὶ νά χρησιμοποιήσης τὸν πλοῦτο σου ὅπως πρέπει. Γι’ αὐτὸ δέν εἶπε, ἡ ζωὴ αὐτὴ ἀλλὰ ἡ φροντίδα τῆς ζωῆς αὐτῆς. Οὔτε ὁ πλοῦτος ἀλλὰ ἡ ἀπάτη τοῦ πλούτου.

Ἀφοῦ ἀνάφερε τοὺς τρόπους τῆς ἀπωλείας, θέτει ὕστερα τὴν καλὴ γῆ· δὲ μᾶς ἀφήνει ἔτσι στήν ἀπόγνωση ἀλλὰ μᾶς δίνει τὴν ἐλπίδα τῆς μετανοίας καὶ δείχνει ὅτι εἶναι δυνατὸ ἀπὸ ὅσα εἶπε νά γυρίσωμε σ’ αὐτήν. Ἀλλὰ πάλι μ’ ὅλο πού ἡ γῆ εἶναι καλή, ἕνας ὁ σπορέας καὶ ὁ σπόρος ὁ ἴδιος, γιατὶ ἄλλος ἀποδίδει στά ἑκατό, ἄλλος στά ἐξήντα κι ἄλλος στά τριάντα; Ἐδῶ πάλι ἡ διαφορὰ βρίσκεται στή φύση τῆς γῆς. Ὅπου ὑπάρχει καλὴ γῆ, εἶναι σ’ αὐτὴ κι ἡ διαφορὰ πολλή. Βλέπετε ὅτι δέν εἶναι αἴτιος ὁ γεωργός, οὔτε ὁ σπόρος ἀλλὰ ἡ γῆ, ποὺ δέχεται τὸ σπόρο· ὄχι ἀνάλογα μέ τή φύση ἀλλά μέ τή γνώμη.

Ἂς ἀκοῦμε αὐτὰ κι ἂς περιτειχίζωμε τὸν ἑαυτὸ μας, δίνοντας προσοχὴ στή διδασκαλία κι ἀφήνοντας τίς ῥίζες νά πάνε βαθιὰ καὶ καθαρίζοντας τὸν ἑαυτὸ μας ἀπ’ ὅλα τὰ βιοτικά. Ἂν ὅμως ἄλλα κάνωμε κι ἄλλα παραμελοῦμε, δέν κερδίζομε τίποτα· κι ἂν δέν χανόμαστε ἔτσι, χανόμαστε ἀλλιώτικα. Τὶ διαφορὰ ὑπάρχει ἂν χαθοῦμε ὄχι ἐξ αἰτίας τοῦ πλούτου ἀλλὰ ἀπὸ ὀκνηρία, κι ἂν καταστραφοῦμε ὄχι ἀπὸ ὀκνηρία ἀλλὰ ἀπὸ ἀνανδρεία; Κι ὁ γεωργὸς εἴτε ἔτσι εἴτε ἀλλιῶς χάση τὸ σπόρο του, ἴδια λυπᾶται. Ἂς μὴν παρηγορούμαστε λοιπόν, ἐπειδὴ δέν χανόμαστε μέ ὅλους μαζὶ τοὺς τρόπους· ἂς λυπούμαστε μ’ ὁποῖον τρόπο κι ἂν χανόμαστε κι ἂς κάψωμε τὰ ἀγκάθια, γιατὶ πνίγουν τὸν λόγο.

Ἔχοντας αὐτὸ στόν νοῦ μας, ἂς ἀποφύγωμε τὴν τρυφή, ἂς ἀσκήσωμε τὸ μέτρο μ’ ἐπιμέλεια, γιά νά ἀπολαύσωμε καὶ τή σωματική ὑγεία καὶ νά ἐπιτύχωμε τὰ μελλοντικὰ ἀγαθά, ἀφοῦ ἁπαλλάξωμε τὴν ψυχὴ μας ἀπὸ κάθε ἀδυναμία μέ τή χάρη καὶ τή φιλαθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα κι ἡ δύναμη στούς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: https://agiazoni.gr/παραβολή-τοῦ-σπορέως/

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα: Πανήγυρις Αγίου νέου Ιερομάρτυρος Μαρτυρίου, ηγουμένου της εν Ορούντη Μονής του Αγίου Νικολάου (25 Οκτωβρίου 2025)

Άγιος Ιερομάρτυς Μαρτύριος. Φορητή εικόνα, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου νέου Ιερομάρτυρος Μαρτυρίου, ηγουμένου της εν Ορούντη Μονής του Αγίου Νικολάου, στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

  • Παρασκευή, 24 Οκτωβρίου
    • 5:00 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής.
  • Σάββατο, 25 Οκτωβρίου
    • 6:00 π.μ.: Όρθρος και πανηγυρική Θεία Λειτουργία της εορτής.

Διαβάστε:

Μόρφου Νεόφυτος: Τὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Μαρτυρίου τοῦ Κυπρίου (25.10.2022)

Ὁ ἅγιος νέος ἱερομάρτυς Μαρτύριος, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Ὀρούντης (25 Ὀκτωβρίου)

1...293031...525Σελίδα 30 από 525

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΕΙΣΦΟΡΕΣ

© 2021 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΟΡΦΟΥ