Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 1-10

Ἀδελφοί, συνεργοῦντες παρακαλοῦμεν, μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς. Λέγει γάρ· Καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος· ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας. Μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, ἀλλ᾽ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ· διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας· ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνῄσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
25: 14-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἀποδημῶν ἐκάλεσε τοὺς ἰδίους δούλους καὶ παρέδωκεν αὐτοῖς τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ, καὶ ᾧ μὲν ἔδωκε πέντε τάλαντα, ᾧ δὲ δύο, ᾧ δὲ ἕν, ἑκάστῳ κατὰ τὴν ἰδίαν δύναμιν, καὶ ἀπεδήμησεν εὐθέως. πορευθεὶς δὲ ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν εἰργάσατο ἐν αὐτοῖς καὶ ἐποίησεν ἄλλα πέντε τάλαντα· ὡσαύτως καὶ ὁ τὰ δύο ἐκέρδησε καὶ αὐτὸς ἄλλα δύο. ὁ δὲ τὸ ἓν λαβὼν ἀπελθὼν ὤρυξεν ἐν τῇ γῇ καὶ ἀπέκρυψε τὸ ἀργύριον τοῦ κυρίου αὐτοῦ. μετὰ δὲ χρόνον πολὺν ἔρχεται ὁ κύριος τῶν δούλων ἐκείνων καὶ συναίρει μετ’ αὐτῶν λόγον. καὶ προσελθὼν ὁ τὰ πέντε τάλαντα λαβὼν προσήνεγκεν ἄλλα πέντε τάλαντα λέγων· κύριε, πέντε τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα πέντε τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ’ αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὰ δύο τάλαντα λαβὼν εἶπε· κύριε, δύο τάλαντά μοι παρέδωκας· ἴδε ἄλλα δύο τάλαντα ἐκέρδησα ἐπ’ αὐτοῖς. ἔφη αὐτῷ ὁ κύριος αὐτοῦ· εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου. προσελθὼν δὲ καὶ ὁ τὸ ἓν τάλαντον εἰληφὼς εἶπε· κύριε, ἔγνων σε ὅτι σκληρὸς εἶ ἄνθρωπος, θερίζων ὅπου οὐκ ἔσπειρας καὶ συνάγων ὅθεν οὐ διεσκόρπισας· καὶ φοβηθεὶς ἀπελθὼν ἔκρυψα τὸ τάλαντόν σου ἐν τῇ γῇ· ἴδε ἔχεις τὸ σόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ κύριος αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· πονηρὲ δοῦλε καὶ ὀκνηρέ! ᾔδεις ὅτι θερίζω ὅπου οὐκ ἔσπειρα καὶ συνάγω ὅθεν οὐ διεσκόρπισα! ἔδει οὖν σε βαλεῖν τὸ ἀργύριόν μου τοῖς τραπεζίταις, καὶ ἐλθὼν ἐγὼ ἐκομισάμην ἂν τὸ ἐμὸν σὺν τόκῳ. ἄρατε οὖν ἀπ’ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα· τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται· ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ’ αὐτοῦ. καὶ τὸν ἀχρεῖον δοῦλον ἐκβάλετε εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ὑπόμνημα εἰς τὸν Ἅγιον Εὐαγγελιστὴν Ματθαῖον, ὁμιλία οη΄

α. Αὐτὲς οἱ παραβολὲς μοιάζουν μὲ τὴν προηγούμενη τοῦ πιστοῦ δούλου καὶ τοῦ ἀχάριστου ποὺ κατέφαγε τὰ ἀγαθὰ τοῦ Κυρίου του. Εἶναι τέσσερις ὅλες οἱ παραβολὲς ποὺ μὲ διαφορετικὸ τρόπο, γιὰ τὸ ἴδιο μᾶς παρακινοῦν· θέλω νὰ πῶ τὸ ζῆλο γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ τὴν ὠφέλεια τοῦ διπλανοῦ μας μὲ ὅλα ὅσα μποροῦμε, γιατὶ δὲ γίνεται νὰ σωθοῦμε ἀλλοιῶς. Ἀλλὰ ἐδῶ μιλάει γενκώτερα γιὰ κάθε εἶδος ὠφέλεια ποὺ πρέπει νὰ προξενοῦμε στὸν διπλανό μας. Στὴν παραβολὴ τῶν παρθένων τονίζει ἰδιαίτερα τὴν ἐλεημοσύνη μὲ χρήματα καὶ μάλιστα πιὸ ἔντονα ἀπὸ ὅ,τι στὴν προηγούμενη παραβολή. Ἐκεῖ τιμωρεῖ αὐτὸ ποὺ χτυπᾶ καὶ παραφέρεται καὶ διασκορπίζει τὴν περιουσία τοῦ κυρίου του καὶ τὴν καταστρέφει· ἐδῶ τιμωρεῖ κι αὐτὸν ποὺ δὲν ὠφελεῖ καὶ δὲν ἀδειάζει μὲ ἀφθονία τὴν τσέπη του σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη.

Εἶχαν λάδι μὰ ὄχι ἄφθονο καὶ γι’ αὐτὸ τιμωροῦνται. Καὶ γιὰ ποιό λόγο ἀναφέρει αὐτὴν τὴν παραβολὴ στὸ πρόσωπο τῶν παρθένων καὶ δὲν τὴν ἐπεκτείνει σὲ κάθε ἄνθρωπο γενικά; Εἶπε σημαντικοὺς λόγους γιὰ τὴν παρθενία· Ὑπάρχουν εὐνοῦχοι ποὺ εὐνούχισαν τὸν ἑαυτό τους γιὰ χάρη τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Καὶ τοῦτο· Ὅποιος μπορεῖ ἄς τὸ κατανοήση. Εἶδε ἀκόμα ὅτι οἱ περισσότεροι ἔχουν μεγάλο σεβασμὸ γι’ αὐτή. Γιατὶ τὸ πρᾶγμα φαίνεται πὼς εἶναι μεγάλο ἀπὸ τὴ φύση του, ἀφοῦ οὔτε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δὲν τὴν ἐπέτυχαν οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι ἅγιοι ἄνθρωποι οὔτε καὶ στὴν Καινὴ Διαθήκη πῆρε τὴ μορφὴ ὑποχρετικοῦ νόμου. Δὲν τὴν ἐπέβαλε, τὴν ἄφησε στὴν προαίρεση τῶν ἀκροατῶν του. Γι’ αὐτὸ κι ὁ Παῦλος λέει· Γιὰ τοὺς παρθένους δὲν ἔχω ἐντολὴ τοῦ Κυρίου. Ἐπαινῶ ὅποιον τὴν ἐπιτυγχάνει δὲν ἀναγκάζω ὅμως αὐτὸν ποὺ δὲν τὴν ἐπιθυμεῖ, οὔτε μεταβάλλω τὸ πρᾶγμα σὲ ἐντολή.

Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ πρᾶγμα καὶ μεγάλο ἦταν καὶ σὲ πολλὴ ἐκτίμηση τὸ εἶχαν οἱ πολλοὶ, γιὰ νὰ μὴν πιστέψη κανένας ἐπιτυγχάνοντας το ὅτι ἐπέτυχε τὸ πᾶν κι ἀδιαφορήση γιὰ τὰ ἄλλα, γι’ αὐτὸ θέτει αὐτὴν τὴν παραβολή. Αὐτὴ φτάνει νὰ μᾶς πείση ὅτι ἡ παρθενία κι ἄν ἀκόμα ἔχη ὅλα τὰ ἄλλα, ὅταν δὲν διαθέτη τὰ πλεονεκτήματα τῆς ἐλεημοσύνης, ἀποβάλλεται μαζὶ μὲ τὴν πορνεία. Καὶ βάζει στὴν ἴδια μοῖρα μὲ τοὺς πόρνους τὸν ἀπάνθρωπο καὶ τὸν ἀνελεήμονα. Πολὺ φυσικά. Γιατὶ ἐκείνους τοὺς νικάει ὁ πόθος τῶν σωμάτων καὶ αὐτοὺς ὁ πόθος τῶν χρημάτων. Καὶ δὲν εἶναι ἴσος ὁ πόθος τῶν σωμάτων μὲ τὸν πόθος τῶν χρημάτων· ὁ πρῶτος εἶναι πιὸ ἔντονος καὶ πιὸ τυραννικός.

Ὅσο λοιπὸν ἀσθενέστερος εἶναι ὁ ἀνταγωνιστής, τόσο πιὸ ἀσυγχώρητες εἶναι αὐτὲς ποὺ νικήθηκαν. Γι’ αὐτὸ καὶ τὶς ἀποκαλεῖ ἀνόητες· ὑπέφεραν τὸ μεγαλύτερο κόπο κι ἔχασαν τὸ πᾶν γιὰ τὸ μικρότερο. Λαμπάδες ἐδῶ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ χάρισμα τῆς παρθενίας, ἡ καθαρότητα τῆς ἁγιωσύνης· λάδι, ἡ φιλανθρωπία, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ βοήθεια πρὸς ὅσους ἔχουν ἀνάγκη. Κι ἐπειδὴ ἀργοῦσε ὁ Νυμφίος νύσταξαν ὅλες καὶ κοιμήθηκαν. Δείχνει μὲ τοῦτο ὅτι δὲν θὰ μεσολαβήση λίγος χρόνος, ἐμποδίζοντας τοὺς μαθητάς του νὰ περιμένουν ὅτι θὰ φαινόταν ἀμέσως ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αὐτὸ ἦταν ἡ ἐλπίδα τους γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἀναχαιτίζει ἀδιάκοπα σ’ αὐτήν.

Μαζὶ φανερώνει καὶ τοῦτο ὅτι ὕπνος εἶναι ὁ θάνατος. Κοιμήθηκαν, λέει καὶ κατὰ τὰ μεσάνυχτα ἀντήχησε φωνή. Ἐπέμενε δηλαδὴ στὴν παραβολὴ καὶ ἔδειχνε ὅτι ἡ ἀνάσταση γίνεται νύχτα. Γιὰ τὴ φωνή, παρέχει ἔνδειξη κι ὁ Παῦλος· Μὲ πρόσταγμα, μὲ φωνὴ ἀρχαγγέλου, καὶ μὲ σάλπιγγα Θεοῦ θὰ κατεβῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Τί σημαίνουν οἱ σάλπιγγες καὶ ποιὸ τὸ νόημα τῆς κραυγῆς; Ἔρχεται ὁ νυμφίος. Καὶ ἀφοῦ ἑτοίμασαν τὶς λαμπάδες λένε στὶς φρόνιμες οἱ ἀνόητες· Δῶστε μας ἀπὸ τὸ λάδι σας.

Τὶς ξαναχαρακτηρίζει ἀνόητες, δείχνοντας ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα πιὸ ἀνόητο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μαζεύουν ἐδῶ χρήματα καὶ φεύγουν γυμνοὶ πρὸς τὰ ἐκεῖ, ὅπου ἔχομε μεγάλη ἀνάγκη ἀπὸ φιλανθρωπία, ἀνάγκη ἀπὸ λάδι πολύ. Καὶ δὲν εἶναι ἀνόητες γι’ αὐτὸ τὸ λόγο μονάχα ἀλλὰ καὶ γιατὶ ἤλπισαν ὅτι θὰ προμηθευτοῦν ἀπὸ κεῖ καὶ τὸ ζήτησαν σὲ ἀκατάλληλη ὥρα. Ἄν καὶ δὲν ἦταν τίποτα πιὸ φιλάνθρωπο ἀπὸ τὶς παρθένες ἐκεῖνες καὶ γι’ αὐτὸ μάλιστα εἶχαν τιμηθῆ. Καὶ δὲν τὸ ζητοῦν ὅλο· Δῶστε μας λένε ἀπὸ τὸ λάδι σας. Καὶ δείχνουν πόσο ἀπαραίτητο τοὺς ἦταν· σβήνουν οἱ λαμπάδες μας, λένε.

Μόλα ταῦτα ἀπέτυχαν. Δὲν τοὺς βοήθησε νὰ πετύχουν μήτε ἡ φιλανθρωπία αὐτῶν ἀπ’ τὶς ὁποῖες ζητοῦσαν, οὔτε ἡ εὐκολία νὰ πραγματοποιηθῆ ἡ αἴτηση, οὔτε ὅτι τοὺς χρειαζόταν καὶ τοὺς ἦταν ἀπαραίτητο. Τί διδασκόμαστε ἀπὸ δῶ· Ὅτι κανένας ἀπὸ μᾶς δὲ θὰ μπορέση νὰ βοηθήση ὅσους ἔχουν προδοθῆ ἀπὸ τὰ ἔργα τους· ὄχι ἐπειδὴ δὲν θέλει ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ. Κι αὐτὲς κάτι ἀδύνατο ζητοῦν. Τὸ πρᾶγμα αὐτὸ τὸ ἐφανέρωσε καὶ ὁ μακάριος Ἀβραάμ λέγοντας ὅτι Ὑπάρχει μέγα κενὸ ἀνάμεσά μας, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ τὸ περάσουν ἀκόμα κι αὐτοὶ ποὺ θέλουν. Πηγαίνετε σ’ αὐτοὺς ποὺ πουλᾶνε κι ἀγοράσετε. Καὶ ποιοὶ τὸ πουλᾶνε; Οἱ φτωχοί. Κι αὐτοὶ ποῦ βρίσκονται; Ἐδῶ. Κι ἔπρεπε τότε νὰ τὸ ζητήσετε. Τώρα πιὰ δὲν ὑπάρχει καιρός.

β΄. Βλέπεις πόσα ζητήματα προκαλοῦν οἱ φτωχοί; Κι ἄν λείψουν αὐτοί, λείπει κι ἡ μεγάλη ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας. Γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ μαζεύωμε τὸ λάδι ἐδῶ, γιὰ νὰ μᾶς χρησιμέψη ἐκεῖ, ὅταν τὸ καλῆ ἡ ὥρα. Δὲν εἶναι ἐκεῖνος ὁ χρόνος τῆς συλλογῆς ἀλλὰ τοῦτος. Μὴ σπαταλᾶς λοιπὸν τὴν περιουσία σου σὲ διασκεδάσεις καὶ ματαιοδοξίες. Πολὺ θὰ σοῦ χρειαστῆ ἐκεῖ τὸ λάδι.

Ὅταν τ’ ἄκουσαν ἐκεῖνες ἔφυγαν, ἀλλὰ δὲν ἔκαναν τίποτα ὠφέλιμο. Κι αὐτὸ τὸ λέει ἤ γιὰ νὰ ὁλοκληρώση τὴν παραβολὴ ἤ γιὰ νὰ δείξη ὅ,τι κι ἄν γίνωμε φιλάνθρωποι μετὰ τὴν ἐκδημία μας, καθόλου δὲ μᾶς βοηθεῖ νὰ διαφύγωμε τὴν τιμωρία. Οὔτε σ’ αὐτὲς στάθηκε ἀρκετὴ ἡ προθυμία. Κι αὐτὸ γιατὶ δὲν πῆγαν ἐδῶ σ’ αὐτοὺς ποὺ πουλοῦν, ἀλλὰ ἐκεῖ. Οὔτε καὶ στὸν πλούσιο, ὅταν ἔγινε τόσο φιλάνθρωπος, ὥστε νὰ φροντίζη καὶ γιὰ τοὺς συγγενεῖς του. Γιατὶ προσπερνῶντας αὐτὸν ποὺ κοιτόταν στὴν ἐξώπορτά του, βιάζεται νὰ ἁρπάξη μέσα ἀπὸ τοὺς κινδύνους τῆς γέενας αὐτοὺς ποὺ μήτε κἄν φαίνωνται καὶ παρακαλεῖ νὰ σταλοῦν μερικοὶ ποὺ νὰ τοὺς ποῦν ὅ,τι γίνεται ἐκεῖ. Ὅμως τίποτα αὐτὸς δὲν κέρδισε ἀπὸ κεῖ, ὅπως οὔτε ἐκεῖνες. Γιατὶ ὅταν ἄκουσαν αὐτὰ κι ἔφυγαν, ἦρθε ὁ νυμφίος, οἱ ἕτοιμες μπῆκαν μαζί του, οἱ ἄλλες κλείστηκαν ἀπ’ ἔξω. Ὕστερα ἀπὸ τόσο κόπο καὶ τόσο ἱδρῶτα καὶ τὴν ἀνυπόφορη ἐκείνη μάχη καὶ τὰ τρόπαια ποὺ ἔστησαν κατὰ τῆς φύσεώς των ποὺ λυσσοῦσε, ντροπιασμένες καὶ μὲ τὶς λαμπάδες σβηστές, ἔφευγαν σκυμμένες στὴ γῆ.

Τίποτα δὲν εἶναι πιὸ σκοτεινὸ ἀπὸ παρθενία, ποὺ δὲν ἔχει εὐσπλαχνία. Γι’ αὐτὸ κι ὁ κόσμος τοὺς ἄσπλαχνους συνηθίζουν νὰ τοὺς ἀποκαλοῦν σκοτεινοὺς. Ποὺ εἶναι λοιπὸν τὸ ὄφελος τῆς παρθενίας, ὅταν δὲν εἶδαν τὸ νυμφίο, κι ὅταν ἐχτύπησαν καὶ δὲν ἐπέτυχαν ἀλλὰ ἄκουσαν τὴ φοβερὴ ἐκείνη φράση· Πηγαίνετε, δὲ σὰς γνωρίζω; Κι ὅταν ἐκεῖνος ξεστομίση αὐτὸ τὸ λόγο, δὲν ἀπομένει παρὰ ἡ γέενα καὶ ἡ ἀνυπόφορη τιμωρία. Ἀλλὰ ἡ φράση αὐτὴ εἶναι βαρύτερη καὶ ἀπὸ τὴ γέενα. Τὴν ἴδια φράση εἶπε καὶ στοὺς ἐργάτες τῆς ἀνομίας· νὰ ἀγρυπνῆτε, γιατὶ δὲ γνωρίζετε οὔτε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν ὥρα.

Βλέπετε πόσο ἀδιάκοπα τελειώνει μ’ αὐτὸ, δείχνοντας ὅτι εἶναι χρήσιμη ἡ ἄγνοια τῆς ἀναχωρήσεώς μας ἀπό δῶ; Ποῦ εἶναι τώρα αὐτοὶ ποὺ εἶναι τώρα αὐτοὶ ποὺ στάθηκαν ράθυμοι σ’ ὅλη τους τὴ ζωή, κι ὅταν τοὺς κατηγοροῦμε λένε «τὴν ὥρα, τοῦ θανάτου μου τ’ ἀφήνω σ’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη». Ἄς ἀκούσουν τοὺς λόγους αὐτοὺς κι ἄς διορθωθοῦν. Γιατὶ καὶ τὴν ὥρα ἐκείνη πολλοὶ ἀπέτυχαν, ἀφοῦ τοὺς ἄρπαξε ὁ θάνατος ξαφνικὰ χωρὶς νὰ τοὺς δοθῆ ὁ καιρὸς οὔτε στοὺς δικούς τους νὰ παραγγείλουν, γιὰ ὅσα ἤθελαν.

Αὐτὴ ἡ παραβολὴ ἔχει λεχθῆ γιὰ χάρη τῆς ἐλεημοσύνης μὲ χρήματα. Ἡ ἀκόλουθη ἀφορᾶ ἐκείνους ποὺ μὲ τίποτα δὲ θέλουν νὰ ὠφελήσουν τὸ διπλανό τους οὔτε μὲ χρήματα, οὔτε μὲ λόγους, οὔτε μὲ προστασία, ἀλλὰ τὰ ἀρνοῦνται ὅλα. Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο αὐτὴ ἡ παραβολὴ παρουσιάζει βασιλεά καὶ ἡ ἄλλη νυμφίο; Γιὰ νὰ καταλάβωμε πόσο ὁ Χριστὸς θεωρεῖ δικές τους τὶς παρθένες, ποὺ διαθέτουν τὴν περιουσία τους. Αὐτὸ εἶναι ἡ παρθενία. Γι’ αὐτὸ κι ὁ Παῦλος αὐτὸ θέτει σὰν προϋπόθεσή της. Ἡ ἄγαμη φροντίζει γιὰ τὸν Κύριο, λέει, καὶ πρὸς ἐξασφάλιση ἄξιας καὶ τιμημένης θέσης κοντὰ στὸν Κύριο χωρὶς περισπασμούς. Αὐτὰ , λέει σᾶς συμβουλεύω.

Ἄν τώρα στὸ Λουκᾶ ἔχει διαφορετικὴ διατύπωση ἡ παραβολὴ τῶν ταλάντων, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ἄλλη εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἄλλη ἡ δεύτερη. Γιατὶ σ’ ἐκείνη ἀπὸ ἕνα κεφάλαιο προῆλθαν διαφορετικὰ εἰσοδήματα, ἀπὸ μιὰ μνᾶ ὁ ἕνας ἔφερε πέντε κι ὁ ἄλλος δέκα, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν πῆραν ἴδια ἀμοιβή. Στὴν ἄλλη ἔγινε τὸ ἀντίθετο, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ στεφάνι ἦταν ἴσο. Αὐτὸς ποὺ ποὺ πῆρε δύο, ἔδωσε ἄλλα δύο, κι αὐτὸς ποὺ πῆρε πέντε, ἔδωσε ἄλλα πέντε. Ἐνῶ στὴν πρώτη, ἐπειδὴ ἀπὸ τὸ ἴδιο ἀρχικὸ ποσό, ὁ ἕνας ἐκέρδισε περισσότερα κι ὁ ἄλλος λιγώτερα δὲν πῆραν φυσικὰ καὶ ἔπαθλα ἴσα. Προσέξετε ἀκόμα πῶς δὲν ἀπαιτεῖ σ’ ὅλες τὶς περιπτώσεις κατὰ τρόπον ἄμεσο. Στὴν περίπτωση τοῦ ἀμπελιοῦ, τὸ ἐμίσθωσε σὲ γεωργοὺς κι ἔφυγε. Κι ἐδῶ ἐμπιστεύεται κι ἀποδημεῖ, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε τὴν μακροθυμία του.

Ἐγὼ νομίζω πὼς λέγοντάς τα αὐτὰ κάνει ὑπαινιγμὸ γιὰ τὴν ἀναστασή του. Ἐδῶ ὅμως δὲν εἶνα πιὰ γεωργοὶ καὶ ἀμπέλι, ἀλλὰ ὅλοι ἐργάτες. Γιατὶ δὲν ἀπευθύνεται πρὸς τοὺς ἄρχοντες μόνο, οὔτε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ πρὸς ὅλους. Κι αὐτοὶ ποὺ προσφέρουν φανερώνουν μ’ εὐγνωμοσύνη καὶ τὰ δικά τους καὶ τοῦ Κυρίου τους. Ὁ ἕνας λέει, Κύριε, πέντε τάλαντα μοῦ ἔδωσε καὶ ὁ ἄλλος δύο. Δείχνουν ὅτι ἀπ’ αὐτὸν εἶχαν δεχθῆ τὸ ξεκίνημα τῆς ἐργασίας τους καὶ τοῦ ἀναγνωρίζουν πολλὴ χάρη κι ἀποδίδουν τὰ πάντα σ’ αὐτόν. Καὶ ὁ Κύριος τοὺς λέγει Εὖγε, ἀγαθὲ δοῦλε (τὸ γνώρισμα τοῦ ἀγαθοῦ εἶναι νὰ ἐργάζεται γιὰ τὸν διπλανό του) καὶ πιστέ. Στάθηκες πιστός σὲ λίγα, θὰ σοῦ ἐμπιστευτῶ πολλά. Πέρασε μέσα στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου σου. Μὲ τὴ φράση αὐτὴ δηλώνει ὁλόκληρη τὴ μακαριότητα. Δὲ φέρεται ἔτσι ὁ ἄλλος. Ἐγνώριζα, λέγει, ὅτι εἶσαι ἄνθρωπος σκληρός· θερίζεις ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρες καὶ κεῖ ὅπου δὲ σκόρπισες μαζεύεις. Φοβήθηκα κι ἔκρυψα τὸ τάλαντό σου. Ἰδοὺ ἔχεις ὅ,τι μοῦ ἔδωσες. Κι ὁ Κύριος τοῦ λέει· ἔπρεπε νὰ βάλης τὰ χρήματα στὴν τράπεζα. Δηλαδὴ ἔπρεπε νὰ μιλήσης, νὰ σύστήσης, νὰ συμβουλέψης. Δὲν σὲ ἀκοῦνε; Αὐτὸ δὲ σὲ ἐνδιαφέρει. Ὑπάρχει κάτι καλύτερο ἀπ’ αὐτό;

γ΄. Δὲν κάμουν ἔτσι οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ τὸν ἴδιο ποὺ ἐδάνεισε τὸν κάμουν καὶ ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ἀπαίτηση τῆς ὀφειλῆς. Δὲν κάμει ὅμως ἔτσι αὐτός. Ἀλλὰ σὺ ἔπρεπε νὰ καταθέσης τὰ χρήματα λέγει καὶ ν’ ἀφήσης σ’ ἐμένα τὴν ἀπαίτησή τους. Κι ἐγὼ θὰ τὰ ζητοῦσα μὲ τόκο. Τόκο ὑπακοῆς ἐννοεῖ, τὴν ἐπίδειξη ἔργων. Σὺ ἔπρεπε νὰ κάμης τὸ εὐκολώτερο καὶ ν’ ἀφήσης τὸ δυσκολώτερο σ’ ἐμένα. Κι ἀφοῦ δὲν τὸ ἔκαμε αὐτὸ, πάρτε ἀπ’ αὐτὸν τὸ τάλαντο, προστάζει καὶ δῶστε το σ’ αὐτὸν ποὺ ἔχει τὰ δέκα τάλαντα. Γιατὶ σ’ αὐτὸν ποὺ ἔχει θὰ τοῦ δοθοῦν καὶ θὰ τοῦ περισσέψουν, ἀπ’ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει θὰ τοῦ ἀφαιρεθῆ καὶ τὸ λίγο ποὺ ἔχει. Τί σημαίνει αὐτο; Αὐτὸς ποὺ ἔχει, ἀλλὰ δὲν χρησιμοποιεῖ τὴ χάρη τοῦ λόγου καὶ τῆς διδασκαλίας γιὰ νὰ ὠφελῆ, θὰ τὴ χάση τὴ χάρη. Αὐτὸς ὅμως ποὺ δείχνει προθυμία, θὰ ἐπισύρη μεγαλύτερη δωρεά. Ὅπως κι ἐκεῖνος θὰ χάση κι αὐτὸ ποὺ εἶχε λάβει. Δὲ φτάνει ὅμως ὡς ἐδῶ ἡ ζημία ὅποιου ἀδρανεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ τιμωρία του εἶναι ἀνυπόφορη, καὶ μὲ τὴν τιμωρία ἡ ἀπόφαση γεμάτη ἀπὸ πολλὴ κατηγορία. Βγάλετε, λέει, τὸν κακὸ δοῦλο στὸ σκότος τὸ ἐξώτερο ἐκεῖ θὰ εἶναι ὁ θρῆνος καὶ τὸ χτύπημα τῶν δοντιῶν.

Βλέπετε πῶς ὄχι μονάχα οἱ ἅρπαγες κι οἱ πλεονέκτες, κι ὅσοι κάμουν ἀδικίες, ἀλλὰ κι αὐτὸς ποὺ δὲν κάμει τὸ καλὸ τιμωρεῖται μὲ τὴν ἔσχατη τιμωρία. Ἄς ἀκούσωμε λοιπὸν αὐτοὺς τοὺς λόγους. Ὅσο εἶναι καιρὸς ἄς φροντίσωμε γιὰ τὴ σωτηρία μας, ἄς βάλωμε λάδι στὰ λυχνάρια μας, ἄς ἐκμεταλευτοῦμε τὸ τάλαντο. Ἄν ἀδρανήσωμε καὶ περάσωμε τὴ ζωή μας μὲ ὀκνηρία κανένας δὲ θὰ μᾶς λυπηθῆ στὸ τέλος ἐκεῖ κι ἄν θρηνοῦμε ἀτελείωτα. Ἀνεγνώρισε τὸ σφάλμα του κι αὐτὸς μὲ τὰ ἀκάθαρτα ροῦχα, ἀλλὰ δὲν ὠφέλησε ἡ ἀνάγνωση. Ἐπέστρεψε τὴν παρακατήθηκη κι ἐκεῖνος ποὺ τοῦ εἶχαν ἐμπιστευθῆ τὸ ἕνα τάλαντα μὰ καὶ ἔτσι καταδικάστηκε. Παρακάλεσαν καὶ οἱ παρθένες, ἤρθανε καὶ χτύπησαν τὴν πόρτα, ἄδικα ὅμως καὶ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Μ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις ἄς προσφέρωμε καὶ χρήματα καὶ προθυμία καὶ προστασία καὶ ὅλα στὸν ἀδελφό μας. Τάλαντο εἶναι ἐδῶ ὅ,τι μπορεῖ καθένας εἴτε νὰ προστατέψη, εἴτε νὰ βοηθήση μὲ χρήματα, εἴτε νὰ διδάξη, εἴτε νὰ κάμη ὁτιδήποτε παρόμοιο. Κανεὶς ἄς μὴν πῆ. Ἔχω ἕνα τάλαντο καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάμω τίποτα. Καὶ μὲ τὸ ἕνα μπορεῖς νὰ προκόψης. Δὲν εἶσαι φτωχότερος ἀπὸ τὴ χήρα ἐκείνη, δὲν εἶσαι πιὸ ἀπελέκητος ἀπὸ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Ἰωάννη. Αὐτοὶ κι ἁπλοῖ ἦσαν κι ἀγράμματοι, ἐπειδὴ ὅμως ἔδειξαν ζῆλο κι ἐνεργοῦσαν πάντα πρὸς τὸ συμφέρον ὅλων γι’ αὐτὸ ἐκέρδισαν τὸν οὐρανό.

Κανένα ἄλλο δὲν εἶναι τόσο ἀγαπητὸ στὸ Θεό, ὅσο ν’ ἀποβλέπης στὸ καλὸ τῶν ἄλλων. Γι’ αὐτὸ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς λόγο καὶ χέρια καὶ πόδια καὶ σωματικὴ δύναμη καὶ λογικὸ καὶ φρόνηση, γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσωμε ὅλ’ αὐτὰ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ γιὰ τὴν ὠφέλεια τῶν ἄλλων. Γιατὶ ὁ λόγος δὲ χρησιμεύει μονάχα γιὰ ὕμνο κι εὐχριστία, ἀλλὰ καὶ διδάσκει καὶ συμβουλεύει. Ἄν τὸν χρησιμοποιήσωμε ἔτσι μιμούμαστε τὸν Κύριο, ἀντίθετα, μιμούμαστε τὸν διάβολο. Ἔτσι κι ὁ Πέτρος, ὅταν ὡμολόγησε τὸ Χριστό, μακαριζόταν ἐπειδὴ εἶχε πεῖ ὅ,τι κι ὁ Πατέρας· ὅταν ὅμως ἀπόφευγε κι ἀρνήθηκε τὸ σταυρό, δεχόταν δυνατὴ ἐπιτίμηση ἐπειδὴ εἶχε τὸ φρόνημα τοῦ διαβόλου. Κι ἄν ὑπάρχη τόση κατηγορία ὅπου ὁ λόγος προέρχεται ἀπὸ ἄγνοια, ὅταν θεληματικὰ πολλὲς ἁμαρτίες διαπράττωμε, τί εἶδος συγνώμης θὰ λάβωμε; Ἄς λέμε τέτοιους λόγους ὥστε νὰ εἶναι φανερὸ ὅτι εἶναι λόγοι τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ δὲ χρησιμοποιῶ λόγους τοῦ Χριστοῦ, ὅταν μόνο λέγω· Σήκω καὶ περπάτα, οὔτε ἄν πῶ Ταβιθά, σηκώσου. Πολὺ περισσότερο ὅταν μὲ ὑβρίσουν καὶ εὐχαριστήσω, ὅταν μὲ πειράζουν καὶ προσευχηθῶ γι’ αὐτούς. Προηγουμένως ἔλεγε ὅτι ἡ γλῶσσα μας εἶναι χέρι ποὺ ἀγγίζει τὰ πόδια τοῦ Θεοῦ.

Τώρα περισσότερο λέγω ὅτι ἡ γλῶσσα μας εἶναι γλῶσσα ποὺ μιμεῖται τὴ γλῶσσα τοῦ Χριστοῦ, ἄν φυλάξωμε τὴν ἀπαιτούμενη προσοχή, ἄν λέμε ἐκεῖνα ποὺ θέλει ἐκεῖνος. Καὶ τί θέλει ἐκεῖνος; Νὰ λέμε τοὺς λόγους ποὺ εἶναι γεμάτοι ἀπὸ ἐπιείκεια καὶ πραότητα. Αὐτὰ ἔλεγε κι ὁ ἴδιος, σ’ ἐκείνους ποὺ τὸν ὕβριζαν, Ἐγὼ δὲν ἔχω δαιμόνιο. Καὶ σ’ ἄλλο σημεῖο. Ἄν μίλησα ἄσχημα δεῖξε μου το. Ἄν ἔτσι μιλᾶς κι ἐσύ, ἄν μιλᾶς ἔτσι ὥστε νὰ διορθώνονται οἱ διπλανοί σου, τότε ἔχεις γλῶσσα ὅμοια μ’ ἐκείνη. Αὐτὸ τὸ λέγει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Αὐτὸς ποὺ ἀφήνει μεσ’ ἀπὸ τὸ ἀνάξιο στόμα του νὰ βγῆ κάτι τὸ ἄξιο, εἶναι σὰν νὰ ἔχη τὸ δικό μου στόμα. Ὅταν λοιπὸν ἡ γλῶσσα σου εἶναι σὰν τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ στόμα σου τὸ στόμα τοῦ Πατέρα καὶ εἶσαι ὁλόκληρος ναὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος ποιὰ ἄλλη τιμὴ ὑπάρχει ἴση μ’ αὐτή; Κι ἄν ἀπὸ χρυσάφι ἦταν τὸ στόμα σου κι ἄν ἀπὸ πετράδια πολύτιμα, ποτὲ δὲ θὰ ἔλαμπε ὅπως τώρα φωτισμένο ἀπὸ τῆς καλωσύνης τὸ στόλισμα. Τὶ πιὸ καλὸ ἀπὸ ἕνα στόμα ποὺ δὲν ξαίρει νὰ ὑβρίζη, ἀλλὰ ἔχει κάμει φροντίδα του τοὺς καλοὺς λόγους. Ἄν δὲν μπορῆς νὰ εὐλογῆς ὅποιον σὲ καταριέται, κράτησε σιγή, κι ὅταν τὸ κατορθώσης αὐτὸ προχωρῶντας καὶ προσέχοντας ὅσο πρέπει, θὰ φτάσης καὶ σ’ ἐκεῖνο καὶ θὰ ἀποκτήσης τέτοιο ποὺ εἴπαμε στόμα.

δ΄. Μὴ νομίσης ὅτι εἶναι τολμηρὸς ὁ λόγος μου· εἶναι φιλάνθρωπος, ὁ Κύριος, κι εἶναι δῶρο αὐτὸ τῆς ἀγαθότητός του. Τολμηρὸ εἶναι νὰ ἔχης στόμα ποὺ νὰ μοιάζη τοῦ διαβόλου, νὰ ἔχης γλῶσσα ὅμοια μὲ δαίμονα πονηροῦ καὶ μάλιστα σὺ ποὺ μετέχεις σὲ τέτοια μυστήρια, καὶ ποὺ τὴν ἴδια τὴ σάρκα τοῦ Κυρίου κοινωνεῖς. Αὐτὰ ἀναλογίσου καὶ διάπλασε τὶς δυνάμεις σου κατὰ τὸ παράδειγμά του. Κι ὅταν γίνης τέτοιος μήτε νὰ σ’ ἀντικρύση δὲ θὰ μπορῆ ὁ διάβολος. Γιατὶ ἀναγνωρίζει τὸ βασιλικὸ χαρακτῆρα, ξαίρει τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸν νίκησαν. Ποιὰ εἶν’ αὐτά; Ἡ ἐπιείκεια, ἡ πραότητα. Ὅταν στὸ βουνὸ δέχτηκε τὴν ἐπίθεσή του καὶ τὸν ἐνίκησε κατὰ κράτος, ὄχι ἀπὸ τὴ γνώση ὅτι ἦταν ὁ Χριστὸς, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς λόγους αὐτοὺς τὸν ἔπιασε πρῶτα, ἀπὸ τὴν ἐπιείκεια τὸν αἰχμαλώτησε, ἀπὸ τὴν πραότητα τὸν κατατρόπωσε.

Τὸ ἴδιος κάνε καὶ σύ. Ἄν δῆς κάποιον ἄνθρωπο σὲ διάβολο μεταμορφωμένο νὰ σὲ πλησιάζη, μὲ τοῦ Χριστοῦ τὸν τρόπο νίκησέ τον καὶ σύ. Σοῦ ἔδωκε τὴν ἐξουσία ὁ Χριστὸς νὰ διαπλάσης τὴ δύναμή σου καὶ τὸ παράδειγμά του. Μὴ φοβηθῆς ἀκούοντάς το. Φόβος εἶναι νὰ μὴν τοῦ μοιάσης. Νὰ μιλᾶς λοιπὸν ὅπως ἐκεῖνος καὶ θὰ γίνης σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο ὅπως αὐτός, ὅσο εἶναι δυνατὸ νὰ γίνη ὁ ἄνρθωπος. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀνώτερος ὅποιος μιλᾶ ἔτσι ἀπ’ αὐτὸν ποὺ προφητεύει. Γιατὶ αὐτὸ ὀφείλεται στὸ σύνολό του στὴ χάρη, ἐνῶ ἐκεῖνο εἶναι καὶ δικός σου κόπος κι ἱδρῶτας. Ζήτησε ἀπὸ τὴν ψυχή σου νὰ φτιάξης τὸ στόμα σου ὅμοια μὲ τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ νὰ ἐπιτύχη τέτοιο πρᾶγμα, ἄν θέλη· γνωρίζει τὴν τέχνη ἄν δὲν εἶναι ράθυμη. Καὶ πῶς πλάθεται τέτοιο στόμα; Μὲ ποιὰ χρήματα καὶ ποιὰ ὑλικά; Μὲ κανένα. Ἀλλὰ, ἀπὸ τὴν ἀρετὴ μόνο καὶ τὴν ἐπιείκεια, καὶ τὴν ταπείνωση. Ἄς δοῦμε πῶς πλάθεται καὶ τοῦ διαβόλου τὸ στόμα καὶ νὰ μὴν τὸ φτιάξωμε ἐκεῖνο ποτέ. Πλάθεται μὲ τὶς κατάρες καὶ τὶς ὕβρεις, μὲ τὴ συκοφαντία καὶ τὴν ἐπιορκία. Ὅταν κανένας λέγη τοὺς λόγους ἐκείνου, ἀποκτᾶ καὶ τὴ γλῶσσα ἐκείνου. Τί εἴδους λοιπὸν συγνώμη θὰ λάβωμε ἤ καλύτερο, ποιὰ τιμωρία δὲ θὰ ὑποστοῦμε ὅταν ἀδιαφορήσωμε, ἄν ἡ γλῶσσα μας ποὺ ἀξιώθηκε νὰ γευτῆ τὴ σάρκα τοῦ Κυρίου λέη τοὺς λόγους τοῦ διαβόλου;

Ἄς μὴν ἀδιαφορήσωμε λοιπὸν ἀλλὰ ἄς δείξωμε ὅλο τὸ ζῆλο μας, ὥστε νὰ τὴ γυμνάσωμε νὰ μιμῆται τὸν Κύριό της. Ἄν τὴν ἀσκήσωμε σ’ αὐτό, μὲ πολὺ θάρρος θὰ μᾶς ἀνεβάση στὸ βῆμα τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δὲν γνωρίζη κάποιος νὰ μιλᾶ ἔτσι, κι ὁ δικαστὴς δὲ θὰ τὸν ἀκούση. Ὅπως ὅταν ὁ δικαστὴς τύχη Ρωμαῖος, δὲ θ’ ἀκούση τὴν ἀπολογία ἐκείνου ποὺ δὲν γνωρίζει νὰ μιλᾶ ρωμαϊκά, ἔτσι κι ὁ Χριστὸς, ἄν δὲν μιλᾶς τὴ δική του γλῶσσα δὲ θὰ σ’ ἀκούση καὶ δὲ θὰ σὲ προσέξη.

Ἄς μάθωμε λοιπὸν νὰ μιλοῦμε ἔτσι, ὅπως συνήθισε νὰ καταλαβαίνη ὁ βασιλιάς μας, ἄς φροντίσωμε ἐκείνη τὴ γλῶσσα νὰ μιλήσωμε. Κι ἄν σὲ βρῆ κάποια λύπη, πρόσεξε νὰ μὴ σοῦ διαστρέψη τὸ στόμα τὸ βάρος της, ἀλλὰ νὰ μιλήσης ὅπως ὁ Χριστός. Δοκίμασε κι αὐτὸς λύπη γιὰ τὸν Λάζαρο καὶ τὸν Ἰοῦδα. Ἄν σοῦ τύχη φόβος ζήτησε καὶ πάλι νὰ μιλήση ὅπως αὐτός. Δοκίμασε κι ἐκεῖνος φόβο γιὰ χάρη σου, ὅπως ἀπαιτοῦσε ἡ οἰκονομία. Πὲς καὶ σύ· Ὄχι ὅπως θέλω ἐγὼ ἀλλὰ ὅπως σύ. Κι ἄν κλαῖς δάκρυσε ἤρεμα ὅπως αὐτός. Κι ἄν τύχη νὰ συκοφαντιθῆς καὶ νὰ λυπηθῆς, κάμε ὅπως ὁ Χριστός. Καὶ συκοφαντήθηκε καὶ λυπήθηκε ὥσπου ἔφτασε νὰ πῆ· Εἶναι περίλυπη ἡ ψυχή μου μέχρι θανάτου. Κι σοῦ ἔδωσε γιὰ ὅλα παραδείγματα, νὰ τὰ κρατᾶς σὰν μέτρα καὶ νὰ μὴν καταστρέφης τοὺς κανόνες. Ἔτσι θὰ μοιάζη τὸ στόμα σου ἐκείνου. Μὲ τέτοια συμπεριφορὰ πάνω στὴ γῆ, θὰ μᾶς παρουσιάσης γλῶσσαν ὅμοια μ’ ἐκείνου ποὺ κάθεται στὸν οὐρανό, τηρῶντας τὰ μέτρα ποὺ σοῦ ἔδωσε γιὰ τὴ λύπη, τὴν ὀργή, τὸ πάθος, τὴν ἀγωνία. Πόσοι ἀπὸ μᾶς δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ δοῦν τὴ μορφή του! Μποροῦμε ὄχι μόνο νὰ τὴ δοῦμε ἀλλὰ καὶ νὰ τοῦ μοιάσουμε, ἄν φροντίσωμε.

Ἄς μὴ ἀναβάλωμε λοιπόν. Δὲν ἀγαπᾶ τόσο τὸ στὸμα τῶν προφητῶν, ὅσο τῶν καλωσυνάτων καὶ πράων ἀνθρώπων. Πολλοί, λέει, θὰ μοῦ προβάλουν. Δὲν προφητεύσαμε στ’ ὄνομά σου; Καὶ θὰ τοὺς ἀπαντήσω· Δὲ σᾶς γνωρίζω. (Ὁ Μωϋσῆς ὅμως ἦταν ἄνθρωπος ὑπερβολικὰ πρᾶος περισσότερο ἀπ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς)· Γι’ αὐτὸ τόσο πολὺ ἤθελε καὶ τὸν ἀγαποῦσε ὥστε εἶπε, Κοντὰ κοντά, στόμα στόμα τοῦ μιλοῦσε, σὰ φίλος, στὸ φίλο του. Δὲν θὰ ἐπιβληθῆς τώρα στοὺς δαίμονες, ἀλλὰ θὰ στήσης τότε τὴ φωτιὰ τῆς γέενας, ἄν εἶναι τὸ στόμα σου ὅμοιο μὲ τοῦ Χριστοῦ. Θὰ προστάξης τὴ φωτιὰ τῆς ἀβύσσου καὶ θὰ τῆς πῆς· Σώπα, ὑποτάξου. Μὲ πολὺ θάρρος θὰ τὴν κατακτήσης, καὶ θὰ τὴν ἀπολαύσης τὴ Βασιλεία. Αὐτὴν μακάρι νὰ ἐπιτύχωμε ὅλοι μὲ τὴ χάρι καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σ’ αὐτὸν μαζὶ μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα ἀνήκει ἡ δόξα, ἡ δύναμη καὶ ἡ τιμὴ καὶ τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν.

Πηγή: https://agiazoni.gr/slug-508/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Β΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ᾽Ανάγνωσμα 
2: 1-10

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ᾿ ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. Νόει ὃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. Μνημόνευε ᾿Ιησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ᾿ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται. Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
15:17 – 16:2

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ταῦτα ἐντέλλομαι ὑμῖν, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου. ἀλλ’ ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν. ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ· καὶ ὑμεῖς δὲ μαρτυρεῖτε, ὅτι ἀπ’ ἀρχῆς μετ’ ἐμοῦ ἐστε. Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα μὴ σκανδαλισθῆτε. ἀποσυναγώγους ποιήσουσιν ὑμᾶς· ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἵνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι κατά τον μήνα Φεβρουάριο, θα τελεστούν οι πιο κάτω ιερές αγρυπνίες:

• Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου, 7:30 μ.μ. – Περιστερώνα, ιερός ναός Οσίων Νικηφόρου του Λεπρού και Ευμενίου του Νέου: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ανθίμου του εν Χίω, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Κατά τη διάρκεια της Αγρυπνίας, οι πιστοί θα έχουν την ευκαιρία να προσκυνήσουν τόσο τα ιερά λείψανα του Αγίου Ανθίμου, όσο και τα ιερά λείψανα του Οσίου Παχωμίου του εν Χίω και του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού.
• Κυριακή 18 Φεβρουαρίου, 7:30 μ.μ. – Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου παρά την Ορούντα: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής της Αγίας Οσιομάρτυρος Φιλοθέης της Αθηναίας. Κατά τη διάρκεια της Αγρυπνίας, θα εκτίθεται προς προσκύνηση τεμάχιο λειψάνου της Αγίας Φιλοθέης.
• Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου, 8:00 μ.μ. – Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Επιτηδειώτου παρά τον Άγιο Επιφάνιο Σολέας: Αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής της Α΄ και Β΄ Εύρεσης της τιμίας Κάρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Κατά τη διάρκεια της Αγρυπνίας, θα εκτίθεται προς προσκύνηση τεμάχιο λειψάνου του Τιμίου Προδρόμου.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του Θαυματουργού, στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στην Δένεια, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Ιακώβου Καλογήρου.
• Σάββατο 10 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Φέρεται στη γνώση των ευσεβών χριστιανών ότι, με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Αυξιβίου Α’ Επισκόπου Σόλων, στον Ιερό Ναό του Αγίου Αυξιβίου Α’ Επισκόπου Σόλων στον Αστρομερίτη, θα τελεστούν οι πιο κάτω ακολουθίες:

• Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Πανηγυρικός εσπερινός της εορτής προϊσταμένου του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ.
• Σάββατο 17 Φεβρουαρίου, 7:00 π.μ.: Πανηγυρική Θεία Λειτουργία προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Μετά από εισήγηση και προτροπή του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου, λόγω των πολλών ασθενειών αλλά και των πολλών ξαφνικών θανάτων που παρατηρούνται τον τελευταίο καιρό, αποφασίστηκε να τελείται εβδομαδιαίως κάθε Τετάρτη η Ακολουθία του Αγίου Ευχελαίου, εκ περιτροπής στις 4 μεγάλες κοινότητες της πεδινής περιοχής της Μητροπολιτικής Περιφέρειας Μόρφου (Μένικο, Ακάκι, Περιστερώνα, Αστρομερίτης).

Για τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο και Μάρτιο το πρόγραμμα έχει διαμορφωθεί ως εξής:

• 24 Ιανουαρίου, 4:30 μ.μ.: Ακάκι – Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης
• 31 Ιανουαρίου, 4:30 μ.μ.: Αστρομερίτης – Ιερός Ναός Αγίου Αυξιβίου Α′ Επισκόπου Σόλων
• 7 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Περιστερώνα – Ιερός Ναός Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και Οσίου Ευμενίου του Νέου
• 14 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Μένικο – Ιερός Ναός Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης
• 21 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Ακάκι – Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης
• 28 Φεβρουαρίου, 4:30 μ.μ.: Αστρομερίτης – Ιερός Ναός Αγίου Αυξιβίου Α′ Επισκόπου Σόλων
• 6 Μαρτίου, 5:00 μ.μ.: Περιστερώνα – Ιερός Ναός Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και Οσίου Ευμενίου του Νέου
• 13 Μαρτίου, 5:00 μ.μ.: Μένικο – Ιερός Ναός Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης

Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου και η Εκκλησιαστική Επιτροπή Αγίων Βαρνάβα και Ιλαρίωνος Περιστερώνας, ανακοινώνουν σε όλους τους πιστούς, ότι την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου και ώρα 7:30 μ.μ., θα τελεστεί στο Ιερό Παρεκκλήσιο των Οσίων Νικηφόρου του Λεπρού και Ευμενίου του Νέου, της κοινότητος Περιστερώνας της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου, ιερά αγρυπνία με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Ανθίμου του εν Χίω, πνευματικού πατέρα του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού.

Της ιεράς αγρυπνίας θα προεξάρχει ο Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος πλαισιούμενος από κληρικούς της Μητροπόλεως Μόρφου.

Επίσης, οι πιστοί θα έχουν την ευκαιρία να προσκυνήσουν τόσο τα ιερά λείψανα του Αγίου Ανθίμου, όσο και τα ιερά λείψανα του Οσίου Παχωμίου του εν Χίω και του Αγίου Νικηφόρου του Λεπρού.

Σε παλαιότερη συνέντευξή σας μιλήσατε για την ομοφυλοφιλία από πλευράς θεολογικής. Γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι ασυνθηκολόγητοι σ’ αυτό το θέμα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Για το θέμα αυτό που θεωρείται ειδικά στην εποχή μας, το «προσφιλέστερο σεξουαλικό σπορ» μεταξύ μερίδας ανθρώπων, δεν χρειάζεται ν’ αναφερθώ σε στοιχειωδώς λογικά και αυταπόδεικτα επιχειρήματα.  Αρκεί να παραθέσουμε την ερμηνεία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στην προς Ρωμαίους επιστολή.  Πάνω σε αυτόν τον καμβά θα συμπληρώσουμε και ψηφίδες από την διδασκαλία των άλλων Πατέρων.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρεί την ομοφυλοφιλία, «την κατά αρρένων μανία», ως το πλέον «άτιμον» πάθος που ανατρέπει την αξία και προοπτική της ανθρώπινης φύσης και, αποτελεί την κορυφαία «ύβριν» κατά του Δημιουργού. Υπάρχει ένας νόμος φυσικός που διέπει την λειτουργικότητα των ανθρωπίνων σωμάτων γενικώς και, παράλληλα ένας πνευματικός νόμος για τους πιστούς. Ο φυσικός νόμος είναι εντυπωμένος στην συνείδηση κάθε ανθρώπου.  Βάσει αυτού του έμφυτου νόμου ενεργοποιείται ο «γενετήσιος προσανατολισμός» και ζευγαρώνει το αρσενικό με το θηλυκό.  Ο Απόστολος Παύλος ονομάζει αυτή την έλξη «φυσικήν χρήσιν» της γυναίκας από τον άνδρα και του άνδρα προς την γυναίκα.  Όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, γνωρίζουν ενστικτωδώς και συνειδησιακώς —έστω και αν προσποιούνται άγνοια—, σε τί έγκειται η διαφορετική ανατομία των γεννητικών οργάνων ανδρός και γυναικός και πώς πραγματώνεται η «φυσική χρήση», η ένωση των δύο φύλων.  Ονομάζεται φυσική διότι εκπληρώνει την διττή εντολή του Θεού, έστω και αν την περιφρονεί ο άνθρωπος:

Α)  Ενώνεται αγαπητικά και συμπληρωματικά ο άνδρας με την γυναίκα, με την ευλογία του Θεού εντός του πλαισίου του καθαγιασμένου γάμου.  Η ένωσή τους έχει στόχο την μεταξύ τους αλληλοβοήθεια και την προοδευτική αναγωγή τους «στον ακύμαντο λιμένα της αφθαρσίας», όπως αναφέρει ο Άγιος Μεθόδιος Ολύμπου στο περισπούδαστο έργο του «Εις το συμπόσιον των δέκα παρθένων».

 Β)  Μέσα από την φυσική ένωση ανδρός και γυναικός, συνουσία που νοηματίζεται από την κοινωνία της ανιδιοτελούς αγάπης και της βοηθητικής ενότητας, του Θεού συνεργούντος για την ολοκλήρωση της υποστατικής αρχής ενός εκάστου, σε μίαν πορεία πνευματικής τελειώσεως, γεννάται και διαιωνίζεται η ανθρώπινη παρουσία στον κόσμο («Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» ΓΕΝ. Α΄28).

Τί συμβαίνει τώρα με τους ομοφυλόφιλους;  Κάνουν ό,τι και οι Σοδομίτες.  Αναφέρει ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας.  «Οι των Σοδόμων οικήτορες» ήσαν «εις τας παρά φύσιν ηδονάς αγρίως εξοιστρούμενοι, και ατιμάζοντες τον συνόδου νόμον» (Περί της εν πνεύματι και αληθεία προσκυνήσεως, Λόγος Α΄). Όταν κάνει λόγο για «συνόδου νόμον» εννοεί την νόμιμη και κατά φύσιν συνεύρεση ανδρός και γυναικός.  Εδώ δεν υπάρχει αληθινός έρωτας, όπως αναφέρει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αλλά «αλλόκοτη λύσσα».  Δεν υπάρχει έρωτας γιατί δεν υπάρχει ηδονή, αφού «αληθής ηδονή η κατά φύσιν εστίν»!  Ο Άγιος Κύριλλος γράφει ότι αυτήν την παθολογία την χαρακτηρίζει η μανία και όχι η απόλαυση.  Είναι μια δαιμονική κυριαρχία που δημιουργεί ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις.  Όχι τέρψεις και ψυχικές πληρώσεις.  Γράφει και πάλι ο Άγιος Κύριλλος ότι οι Σοδομίτες ήσαν «εις ασέλγειαν αχαλίνως εκλελυττηκότες», δηλαδή είχαν αχαλίνωτη λύσσα για την ασέλγεια. Αυτή η «λύσσα», ως προσωποποίηση της «μανίας», σαν ορολογία περιγράφει ψυχιατρική νόσο. Αυτό το νόημα είχε μεταφορικώς η σημειολογία των όρων αυτών από αρχαιοτάτων χρόνων.  Πάνω σ’ αυτό το γεγονός στηριζόμενοι και οι πολιτειακοί νομοθέτες, θεωρούσαν μέχρι και το 1973 την ομοφυλοφιλία διανοητική-συναισθηματική διαταραχή.  Για την Εκκλησία ήταν πάντα δαιμονική κυριαρχία επί του ανθρώπου.  Ήταν και είναι φρικιαστική ιδιαιτερότητα που ανατρέπει το πλαίσιο λειτουργίας των δύο φύλων, αντιστροφοποιεί τον οντολογικό προορισμό του ανθρώπου ως εικόνος του Θεού, διασαλεύει την αρμονία της θεόσδοτης τάξεως στα ανθρώπινα θέματα, χωματοποιεί την «βρότειον τιμήν και αξίαν» πού έχει τέτοια δυναμική πορείας, ώστε «αυτεξουσίως» να δύναται να επιτύχει υπέρβαση της κτιστότητας και τελείωση πνευματική… Δηλαδή καταργεί την έμψυχη δημιουργία του Θεού.

Εκτός από τους Πατέρες της Εκκλησίας, η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία που έχει να παρουσιάσει προηγμένο επίπεδο σκέψης και πολιτιστικής δημιουργίας, αναφέρει κάτι για την ομοφυλοφιλία;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά και από την αρχαία νομοθεσία και άλλες ανθρωπολογικές ερμηνείες της εποχής εκείνης.  Περιορίζομαι μόνο στον μύθο του Αισώπου που είναι η εκφραστικότερη απόδειξη του πνεύματος των αρχαίων Ελλήνων πάνω στο θέμα αυτό.  Τον παραθέτω σε μετάφραση: «Όταν ο Δίας έπλασε τους ανθρώπους, έβαλε μέσα τους όλες τις αρετές.  Ξέχασε μόνο να βάλει την ντροπή και μη έχοντας από πού να την βάλει μέσα στον άνθρωπο, την διέταξε να μπει από τον πρωκτό.  Η ντροπή στην αρχή αντιδρούσε, επειδή το σημείο εισόδου της ήταν ακάθαρτο και έλεγε ότι ήταν άδικο. Επειδή όμως ο Δίας το απαιτούσε, με σφοδρότητα του είπε: “θα μπω, τί να κάνω, αλλά με αυτήν την συμφωνία.  Αν μετά από εμένα μπει από το ίδιο σημείο (τον πρωκτό) γεννητικό όργανο (ή κάτι παρεμφερές εννοείται) εγώ θα φύγω αμέσως”.  Εξ’ αιτίας αυτού συμβαίνει όλοι οι ασελγείς να είναι αναίσχυντοι, αδιάντροποι δηλαδή».  Συμπληρώνω εδώ:

Σήμερα η αναισχυντία εκδηλώνεται με «παρελάσεις υπερηφάνειας» από πλευράς των ομοφυλοφίλων και από καύχηση στις ψυχαγωγικές συνάξεις, στις φιλικές συντροφιές, στις νεανικές δραστηριότητες και στις παρέες γενικώς…

Τί έχετε να απαντήσετε σ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι η Εκκλησία έχει εμμονή με το πάθος της ομοφυλοφιλίας;  Γιατί σε άλλες όμοιες ή παρεμφερείς καταστάσεις δεν είναι το ίδιο αυστηρή;  Κάποιοι πνευματικοί λένε σε άλλες περιπτώσεις ετεροφυλόφιλων που κάνουν τα ίδια έργα της ομοφυλοφιλίας «κάνε ό,τι θέλεις στο κρεβάτι σου», ενώ οι ίδιοι ταυτόχρονα «χαλάνε τον κόσμο» για την ομοφυλοφιλία.  Γιατί αυτός ο διαχωρισμός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν προφανώς μιλάμε για Εκκλησία εννοούμε τα ζωντανά και υγιή μέλη της, που είναι οι εν-Χριστωμένοι και πνευματοφόροι.  Δηλαδή οι άγιοι της Εκκλησίας.  Αυτοί αποτελούν την αυθεντική και κρυστάλλινη φωνή της.  Το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν έχει «ρατσιστικού» τύπου προσκόλληση στο θέμα «ομοφυλοφιλία», διαφαίνεται επαρκώς από τον γενικότερο αγώνα της να διαφυλάξει ακέραιη την ανθρώπινη φυσιολογία και οντολογία!  Γι’ αυτό τονίζουν οι Άγιοι Πατέρες και μάλιστα σε αυστηρότερο τόνο, ότι όταν και οι ετεροφυλόφιλοι, δεν ζουν με φυσική ακρίβεια και ασκητική ετοιμότητα, τότε, εύκολα πέφτουν λόγω λαγνείας, στην παρά φύσιν ασέλγεια που τους εξομοιώνει με τους ομοφυλόφιλους και τους καθιστά βαρύτερα υπόδικους ενώπιον του Θεού!  Ειδικότερα, τα ευλογημένα στο μυστήριο του γάμου ανδρόγυνα. Οι Άγιοι Πατέρες μίλησαν για κάθε πτωτικό θέμα με γενικούς όρους. Ο όρος «αρρενομανία» συμπεριλάμβανε γενικά την «πρωκτική συνουσία».  Αντιλαμβάνεσθε ότι το σημείο αυτής της ασελγούς επιδόσεως είναι κοινό στο ανθρώπινο σώμα και, δεν έχει διαφορετική ανατομία ώστε να δικαιολογεί φυσική έλξη και συμπληρωματική ένωση… Οπότε η παρά φύσιν ασέλγεια από άνδρες σε γυναίκες χαρακτηρίζεται στα ιεροκανονικά κείμενα, ως «γυναικεία αρρενομανία» και, παιδαγωγείται αυστηρότερα από την ομοφυλοφιλία, επειδή έχουμε ωμή βεβήλωση της φυσικής αλληλοπεριχώρησης μεταξύ των δύο φύλων και, την βαρύτατη ατίμωση του μεγάλου μυστηρίου του γάμου —αν αυτοί που το διέπραξαν τυγχάνουν σύζυγοι.  Θα αναφέρω επιγραμματικά μερικές φράσεις για να καταλάβετε:

Ο Μέγας Βασίλειος μας δίδει με τον σχετικό κανόνα του μια λέξη «μπούσουλα», που σαν πυξίδα μας καθοδηγεί στην προσέγγιση και αντιμετώπιση όλων αυτών των νοσηρών καταστάσεων.  Η λέξη είναι «αρρενομανία»!  Η περιεκτική δομή αυτού του αγιοπατερικού όρου, συντίθεται από το βδελυρό αμάρτημα της παρά φύσιν αισχρουργίας και στα δύο φύλα!  Η ανίερη και εμετική αυτή πράξη έχει να κάνει με όμοια καταστρατήγηση της φυσικής τάξης και του θείου νόμου, τόσο στο ανδρικό όσο και στο γυναικείο σώμα… Γιατί τα τόνισαν αυτά οι Άγιοι Πατέρες;  Μήπως επειδή ήταν σαδιστές και ήθελαν να κάνουν την ζωή των ανθρώπων δύσκολη;  Μήπως γιατί ήταν «ομοφοβικοί» και έβγαζαν προς τα έξω στερητικά σύνδρομα;  Απεναντίας, γιατί ήταν φιλάνθρωποι και έβλεπαν «εν Αγίω Πνεύματι» τις ολέθριες επιπτώσεις αυτών των βδελυγμάτων στην ψυχοσωματική ολότητα των ανθρώπων, τις αλλοιώσεις που δημιουργούνται στην θεόπλαστη σύνθεσή τους και τα χάσματα που ανοίγονται στις ψυχές τους, ως και τα τεράστια δικαιώματα που παραχωρούνται στους δαίμονες από τους δράστες αυτών των έκφυλων ενεργημάτων… Γράφει ο Μέγας Βασίλειος στον ΝΗ΄ κανόνα του: «Ο την ασχυμοσύνην εν τοις άρρεσιν επιδεικνύμενος… ΙΕ΄(δεκαπέντε) έτη οικονομηθήσεται».  Αποχή 15 χρόνια από την Θεία Κοινωνία… Όσα και ο μοιχός!  Με άσκηση, έμπρακτα έργα μετανοίας και συνεχή προσευχή!  Αναφέρει το ρήμα «οικονομώ», «οικονομηθήσεται» κατ’ ακρίβειαν και όχι «τιμωρηθήσεται», γιατί αυτό που γίνεται στον κανονιζόμενο είναι ευεργεσία για την σωτηρία του.  Όχι εξουδένωση της υπάρξεώς του. 

Η «αρρενομανία» επομένως, συμπεριλαμβάνει και την ατίμωση της γυναίκας με το ίδιο ειδεχθέστατο έγκλημα της «πρωκτικής συνουσίας», που λέγεται «γυναικεία αρρενομανία».  Είναι όμοια πράξη με την αισχρότατη ανδρική συνεύρεση που επιλέγει αφύσικο τρόπο επαφής, επειδή δεν υπάρχουν αντίθετα σωματικά μέλη στα ανδρικά σώματα για να επιτευχθεί φυσικός εναρμονισμός… Στην γυναίκα όμως που δίνει το διαφορετικό, δηλαδή το ανατομικά ανόμοιο και καθαρό, τί ζητάς στο σωματικώς κοινό και ακάθαρτο;  Αυτή η φυσική παράβαση συγκεντρώνει και τα μεγαλύτερα «πυρά» από το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας.  Αναφέρουν οι ερμηνευτές του σχετικού Βασιλειανού κανόνα που ήδη διατυπώσαμε: «Έστι δε γυναικεία αρσενοκοιτία, εις ην οι άνδρες ελεεινώς σκοτούμενοι (σκοτισμένοι), τον καθαρόν καταλιπόντες άρτον, τον σκυβαλώδη τυφλώττοντες εσθίουσιν.  Ήγουν την γυναικείαν αφέντες φύσιν, επί τον αφεδρώνα τας αθλίας και μη βουλομένας πορνεύουσι γυναίκας.  Πολλάκις δε και τας ιδίας οι πολλοί πλείω το των ανδρομανών αρρενοκοίτων υποστήσονται.  Και ένθεν εν τη επιτιμήσει και ανηλεώς την κόλασιν έξουσιν υπέρ πάντας».  Δηλαδή, να επιτιμώνται περισσότερο από όλους τους άλλους οι σοδομιτικώς ασελγούντες!  Γιατί αφήνουν αναφέρει, «το καθαρό ψωμί», την φυσική χρήση της γυναίκας και προτιμούν σκοτισμένοι από το πάθος, «τον σκυβαλώδη άρτο», δηλαδή την ακαθαρσία του παχέος εντέρου!  Αλλού αναφέρεται: «Ο εις την γυναίκα του αρρενομανήσας, ήγουν εις το παρά φύσιν, χρόνους δεκαπέντε μη κοινωνήση.  Ιερεύς δε ου γίνεται.  Ωσαύτως και η γυναίκα κανονίζεται, εάν με το θέλημά της έγινεν.  Ει μη με το στανίον (κάτω από πίεση) έγινεν, ολιγώτερον, ως οίδας το γινόμενον.  Ομοίως και ο εις ξένην αρρενομανήσας, χρόνους ΙΕ΄(δεκαπέντε) επιτιμάται». 

Μου κάνει εντύπωση ότι αναφέρονται για το αμάρτημα αυτό και βαρύτερα επιτίμια: «Το δε αρρενοκοιτίας ομοίως τοις κτηνοβάταις ώρισται ΙΕ΄(δεκαπέντε) έτη… το δε της γυναικείας αρρενομανίας έως των Λ΄(τριάντα) χρόνων, ως και της συντέκνου και της ιδίας μητρός την επιτίμησιν κέκτηται».  Το ίδιο επιτίμιο λαμβάνουν όσοι συνουσιασθούν με τις μητέρες τους, με τις γυναίκες τους παρά φύσιν και σε όσους μολυνθούν με τις συντέκνισσές τους!  Προφανώς γιατί και στις δύο τελευταίες περιπτώσεις έχουμε βεβήλωση όχι μόνο της φυσικής οριοθεσίας, αλλά και μεγάλων μυστηρίων, ήτοι του Γάμου, της Βαπτίσεως και του αγίου Χρίσματος!  Δεν είναι τυχαίο ότι για την συντεκνία έλεγαν οι παλαιοί: «Είμαστε μυροντικοί σύντεκνοι και πρέπει να μην πατήσουμε ούτε τον ζάλο (το σημάδι της περπατησιάς τους) ο ένας του άλλου».  Γνώριζαν τί σημαίνει «Άγιον Μύρον» και τί συνέπειες έχει η βεβήλωσή του! 

Στην περίπτωση, τώρα, της «γυναικείας αρρενομανίας» είναι αυστηρότεροι οι Άγιοι Πατέρες, γιατί αφήνουν οι άνδρες αυτό που έχουν και δικαιούνται, και προστρέχουν λυσσωδώς στο αφύσικο και παράνομο.  «Την κατά φύσιν μίξιν αγνοήσαντες, εις την παρά φύσιν έδραμον», αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  Αυτό δείχνει ψυχική διαστροφή και εκδηλώνεται με την ανώμαλη χρήση της γυναικείας υποστάσεως, εκπηγάζει από ακροτάτη φιλαυτία και αλαζονεία, από υποτίμηση της ισότιμης ως προς την ανθρώπινη αξία γυναικείας φύσεως και, έλλειψη αληθινής αγάπης και αλληλοσεβασμού που είναι ο συνεκτικός ιστός της υγιούς σεξουαλικότητας στα ανδρόγυνα.  Αυτό φαίνεται και από τη παρακάτω παράθεση: «Ανήρ τις εχρήσατο τη ιδία γυναικί κατά αρρενομανίαν, λέγων ότι εξουσίαν έχω εν τοις εμοίς ως βούλομαι (γυναίκα μου είναι, όπως θέλω την μεταχειρίζομαι).  Εγώ δε λέγω ότι δει επιτιμάσθαι τον τοιούτον σφοδρότερον του αρρενομανούντος».  Γνώριζαν οι Πατέρες ότι ευκολότατα χωρίς την Χάρη του Θεού η επιθυμία του «κατά φύσιν» στρέφεται στο «παρά φύσιν».  Γι’ αυτό, αν και άφησαν πλατυχωρία και άνεση στο καθαρό μέρος της συζυγίας, ήταν αυστηρότατοι στην σοδομιτική της μετάλλαξη.  Υπάρχουν ειδικές περιπτώσεις που ευνοούν τέτοιες ανώμαλες εκτροπές, όπως π.χ. η μέθη, η έμμηνος ρήσις των γυναικών, η κυοφορία κ.ά.  Οπότε η ασκητική ετοιμότητα, περιφρουρούσε την φυσική ακεραιότητα. Αναφέρει, εν προκειμένω, και πάλι ο Μέγας Βασίλειος:  «Παρά των μεθυόντων (μεθυσμένων) αι της φύσεως εναλλαγαί, εν άρρενι μεν το θήλυ, εν δε τω θήλυ το άρρεν επιζητούντων». 

Τα αυστηρά επιτίμια δείχνουν το μέγεθος της πνευματικής ασθένειας και της σφοδρότατης απομοίωσης του ανθρώπου ως εικόνος του Θεού, μέσω της διάπραξης αυτών των ελεεινοτήτων… Στην εποχή μας, εποχή πανσεξουαλισμού και ακροτάτου αμοραλισμού, έχουμε τα επιτίμια αυτά ως κριτήρια, για να αξιολογούμε την βαρύτητα αυτού του είδους, των εκτροπών.  Δεν εφαρμόζονται στην πράξη, γιατί οι άνθρωποι είναι πολυμερώς και πολυτρόπως σκοτισμένοι και εντελώς απρόθυμοι για αγώνα πνευματικό… Έπειτα είναι και θύματα μιας τεράστιας σατανικής προπαγάνδας που διαφημίζει την διαστροφή, ως εύσημο παλικαριάς και παράσημο ανδρείας!  Θεωρείται το επιφανέστερο κατόρθωμα των ηδονοθηρικών επιδόσεων!  Είναι και σχετικά ακατήχητοι οι άνθρωποι από πλευράς ποιμενούσης Εκκλησίας… Έχουν θολωμένο τον νου και άρρωστα τα ψυχικά αισθητήρια… Οπότε, λαμβάνουμε το πνεύμα των ιερών κανόνων και πασχίζουμε με αγάπη Χριστού να θεραπεύουμε τον σκοτισμένο «ένδοθεν οφθαλμό», να κεντρίζουμε το φιλότιμο και να διεγείρουμε ναρκωμένες συνειδήσεις… Έχουν κάποια ελαφρυντικά οι νέοι σήμερα μέχρι να διδαχθούν τα δέοντα σε αυτό τον τομέα… Το ζητούμενο είναι η ειλικρινής αυτοκριτική και η ένθερμη μετάνοια… Και τότε αντί για επιτίμια, ισχύει το του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: «Και δάκρυον στάξαν ισοδυναμεί τω λουτρώ»!  Και ο Μέγας Βασίλειος επισημαίνει: «Όριζε τρόπω και ουχί χρόνω της μετανοίας θεραπείαν».  Βέβαια, όταν γίνεται εκμετάλλευση της εκκλησιαστικής συγκατάβασης και επιείκειας, τότε τα μέτρα των Αγίων Πατέρων ισχύουν απόλυτα…

Να κάνω και μια τελευταία επεξήγηση.  Τα αυστηρά αυτά επιτίμια που αναφέραμε, μετριάσθηκαν κατά πολύ από τον Άγιο Ιωάννη τον Νηστευτή.  Βέβαια, αύξησε την ξηροφαγία.  Στο συγκεκριμένο αμάρτημα της ομοφυλοφιλίας το επιτίμιο είναι τέσσερα έτη αποχή από την Θεία Κοινωνία.  Στην μοιχεία τρία έτη.  Στην παρά φύση συνουσία του άνδρα με την γυναίκα του οχτώ έτη!  Θεωρεί ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής τριπλά βαρύτερο της αρσενοκοιτίας την μιαρή αυτή πράξη του ανδρογύνου.  Δηλαδή δεν απομακρύνεται από το αξιολογικό περιεχόμενο των προηγουμένων κανόνων ως προς το θέμα «αρρενομανία», αλλά συντέμνει τον χρόνο της ακοινωνησίας.  Σε επεξηγηματική υποσημείωσή του στον 18^ο κανόνα του, αναφέρει τα εξής που τον φέρουν σε απόλυτη συστοιχία με την ήδη ισχύουσα κανονική θέση στο θέμα αυτό:  «Η αρσενοκοιτία (το να αμαρτήσει αρσενικός με αρσενικό) είναι δύο ειδών.  Η μια σε γυναίκες, όταν οι άνδρες πέσουν μ’ αυτές στο παρά φύσιν (πρωκτική διαστροφή), ενώ η άλλη αναφέρεται στην ίδια σιχαμερή πράξη που γίνεται μεταξύ των ανδρών… Το να την κάνει κάποιος σε ξένες γυναίκες είναι βαρύτερο αμάρτημα από το να την κάνει σε άνδρες.  Το να την κάνει στην δική του γυναίκα είναι ακόμη βαρύτερο, από το να την κάνει σε ξένη γυναίκα. Απ’ αυτά, λοιπόν, συμπεραίνουμε, ότι το ανδρόγυνο που θα πέσει στο παρά φύσιν, κανονίζεται από τον πνευματικό πολύ βαρύτερα από εκείνον που διέπραξε την αμαρτία αυτή σε άνδρες ή σε ξένες γυναίκες… Οκτώ χρόνια αποχή από την Θεία Κοινωνία, κανονίζεται η αμαρτία αυτή…».  Από το «ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟ» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, σελ. 181.

Εν τέλει, να επεξηγήσω κι αυτό που είπατε περί «κρεβατιών».

Όπως λέγει ένας σύγχρονος άγιος μητροπολίτης, που τυγχάνει και θεολογικός φωστήρας πρώτου μεγέθους, «δεν μας ενδιαφέρει καθόλου η κουλτούρα της κρεβατοκάμαρας, αλλά οι άνθρωποι που ενεργοποιούνται σ’ αυτόν τον χώρο». Φυσικά και δεν θα δώσουμε προσοχή και αξία στα πονηρά τεχνάσματα και στα βδελυρά έργα που επινοεί ο διεστραμμένος δαίμονας! Όμως, μας ενδιαφέρει να μην παραπλανηθούν και πέσουν τραγικά θύματα σ’ αυτές τις ολέθριες παγίδες  οι άνθρωποι, που πρέπει να λειτουργούν και να αυτοδιατίθενται, ως «κεκελευσμένοι θεοί» κατά τον θεολόγο Γρηγόριο, και όχι σαν «νεροσκούληκες των υπονόμων» σύμφωνα με την εωσφορική χάρτα του πανσεξουαλισμού.  Η ζωή του μεταποιημένου πιστού και του κάθε αγωνιζόμενου μέλους της Εκκλησίας, είναι ενιαία και αδιαίρετη σε κάθε χώρο δράσης του και σε κάθε φάση της επίγειας πορείας  του.  Εμείς δεν είμαστε κοινωνιολόγοι  για να διακρίνουμε πνευματικά ουδέτερες φάσεις ζωής… Ο ίδιος άνθρωπος είναι και στο σαλόνι και στο τραπέζι και στο κρεβάτι και στον δρόμο και «εν παντί καιρώ και τόπω». Ή θα έχει το Άγιο Πνεύμα ή θα το στερείται. Αν θέλει να είναι πνευματοφόρος, πρέπει να διδαχθεί πως διαχειριζόμαστε την θεόπλαστη φύση μας, σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, για να είναι ενταγμένοι σε προοπτική θεώσεως… Αν είναι υποχείριο του σατανά τότε θα διαστρέφεται και θα μολύνει τα πάντα… Το “a la carte” δηλαδή το «επιλέγω», «προτιμώ», εδώ  δεν έχει καμία θέση.

Οπότε, κατηχούμε με αγάπη, παρακαλούμε με πατρότητα, αφυπνίζουμε με διάτορο θεολογικό σάλπισμα. Δεν εξαναγκάζουμε και δεν κατεξουσιάζουμε κανέναν. Ο σεβασμός της ελευθερίας του άλλου, είναι υπέρτατο αξίωμα στην διδασκαλία της Εκκλησίας.  Όταν όμως, κάποιος αποθρασύνεται καυχώμενος για την αμαρτία του και την κάνει μοντέλο ζωής και νόμο κοινωνικής καταξίωσης, πρέπει να λάβουμε αυστηρά πνευματικά μέτρα για να παιδαγωγηθεί και ο ίδιος και να προστατευθεί το υπόλοιπο σώμα της Εκκλησίας από την λύμη της νοσηρής του παθολογίας. Ο απόστολος Παύλος που αφόρισε και παρέδωσε στην εξουσία του σατανά τον επηρμένο αιμομίκτη της Κορίνθου, μας δείχνει τον δρόμο… Αυτήν την δοκιμασμένη σωτήρια οδό ακολούθησαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας. Αυτό έκανε π.χ. ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο πιο θαρραλέος Επίσκοπος της Εκκλησιαστικής Ιστορίας.  Έλεγε «τον τοιούτον της Εκκλησίας απείρξω ως τον ειδωλολάτρην»! 

Σε άλλο σημείο τονίζει με την παρρησία που τον διέκρινε, ο ακατάβλητος αυτός εκκλησιαστικός πολέμαρχος και τα εξής: «Ει τις μετά την παραίνεσιν και διδασκαλίαν επί την παράνομον αυτομολήσειε λύμην, ού δέξομαι αυτόν είσω τουτωνί των περιβόλων, ού μεταδώσω μυστηρίων, ούκ αφήσω της ιεράς άψασθαι τραπέζης.  Αλλ’ ώσπερ οι ποιμένες τα ψώρας εμπεπλησμένα πρόβατα των υγιαινόντων απείργουσιν, ώστε μη μεταδούναι τοις λοιποίς της νόσου, ούτω δη εργάσομαι καγώ»!

Σήμερα φτάσαμε σ’ αυτό το κατάντημα γιατί όπως γράφει  ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, «η Εκκλησία λυπάται τον αφορισμό»! Αυτό είναι «βάλσαμο» στις πορωμένες ψυχές, δεν είναι «εκδικητικό φαρμάκι» όπως διατείνεται η σύγχρονη «ροζουλή αγαπολογία».

Το θέμα της σοδομιτικής χρήσης της γυναίκας από τον άνδρα, αποτελεί και αιτία διαζυγίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Βεβαιότατα!  Εκτός από την αυστηρή επιτίμηση και την μακροχρόνια αποχή από την Θεία Κοινωνία, απαγορεύεται να ιερωθούν όσοι διέπραξαν τέτοια αμαρτία.  Έπειτα δικαιούνται οι γυναίκες νόμιμο διαζύγιο, όπως φαίνεται και σε έγγραφο του Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Δημητρίου Χωματιανού στον Επίσκοπο Πελαγονίας… Απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Πελαγονίας, αναφέρει ότι πρέπει να γίνεται δεκτή η αίτηση μιας γυναίκας που ζητούσε να διαζευχθεί τον σύζυγό της «τα των αρρενομανούντων εν αυτή διαπραττόμενον»!    Αποφαίνεται εν προκειμένω αυτός ο ανυπέρβλητος του Κανονικού Δικαίου ερμηνευτής και διδάσκαλος επί λέξει τα εξής: «…Αυτός ο ανήρ δι’ εαυτού την σωφροσύνην αυτής αχρείοι και το εύσχημον αντί του κατά φύσιν το παρά φύσιν διαπραττόμενος, πώς ουκ αν αναγκαίως αποστήσεται τούτου και ως νομίμου τύχοι της διαζεύξεως»;  Και επεκτείνεται διασαφηνίζοντας έτι περαιτέρω την θέση του αυτή: «Φοβεί δε ημάς και το σοδομητικόν πυρ, ω απετεφρώθησαν άρδην οι την γην εκείνην οικούντες τοιαύτης ασέλγειας αντιμισθίαν δεξάμενοι…».  Ανάλογη υπόθεση εκδίκασε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1325 όταν ο κληρικός της Μητροπόλεως Αίνου Ιωάννης Μαγκλαβίτης, ζήτησε διαζύγιο για την κόρη του που είχε παντρέψει με τον γιό του κληρικού της ίδιας Μητροπόλεως Νικολάου Αργυρού.  Η κοπέλα ήταν ενδεκάχρονη και ο πεθερός της Ιερέας εγγυήθηκε «του μη πρότερον αυτή τον υιόν συνελθείν, πριν αν ο νόμιμος προς την συνάφειαν επιστή χρόνος».  Όμως η υπόθεση είχε άλλη τροπή, επειδή «ο γαμβρός μη αναμείνας… εμίγη παρά φύσιν αυτή, παντελούς βλάβης και ερημώσεως ταύτη γενόμενος πρόξενος».  Το Πατριαρχείο εξέτασε την υπόθεση μέσω «μαίας ερευνησάσης αυτήν» και «ώσπερ εν τοις τοιούτοις είθισται, και της παρά του ανδρός γενομένης επ’ αυτή τοσαύτης βλάβης αληθούς αποδειχθείσης…» έδωσε πάραυτα το διαζύγιο.  «Είη τόδε το συνοικέσιον διαζευγμένον…».

Βέβαια, βασικός λόγος διαζυγίου αναφέρεται μόνο η μοιχεία. Όμως η παρά φύσιν ασέλγεια συνιστά «μοιχεία φύσεως» και επισύρει μεγαλύτερα επιτίμια! «Μοιχεία φύσεως εστι ταύτα» όπως αναφέρει για τα σοδομιτικά ανοσιουργήματα ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης… Εκτός από την ατίμωση της γυναίκας–συζύγου λόγω αυτής της έκφυλης μεταχείρισης (γεγονός που δικαιολογεί το διαζύγιο), επέρχεται και βίαιη διάσπαση στην ψυχική αρμονία του ανδρογύνου λόγω απώλειας της Θείας Χάριτος, όπως κυοφορούνται και οδυνηρές συνέπειες στην γενετική τους παραγωγή.  Οι σύγχρονοι άγιοι οδηγούμενοι από το Πνεύμα το Άγιο, πρόλαβαν εν πολλοίς, τα πορίσματα της επιγενετικής επιστήμης και μίλησαν ξεκάθαρα για τις ολέθριες επιπτώσεις της παρά φύσιν ζωής των ανδρογύνων στους ιδίους και, προπαντός στους απογόνους τους… Γι’ αυτά όμως τα θέματα, έχουμε αναφερθεί επαρκώς σε άλλες συνεντεύξεις μας, οπότε παρέλκει να επαναλάβουμε τα ίδια και να επεκταθούμε στην παρούσα αναφορά μας.  Εδώ παρουσιάσαμε την θεολογία της Εκκλησίας, όπως απ’ αρχής διαμορφώθηκε στα ζητήματα αυτά… Δεν κάνω παραπομπές στο αρχαίο κείμενο των «Αποστολικών Διαταγών», ούτε στο έργο του Απολογητού Λακταντίου «Περί Θείων Θεσμών», όπου γίνονται όμοιες επεξηγήσεις.  Αρκούν όσα διασαφηνίσαμε.

Πριν λίγα χρόνια ένας Μητροπολίτης του Λεκανοπεδίου της Αττικής, έκανε δημόσια εκτενή αναφορά στον στοματικό έρωτα.  Έγινε στόχος σφοδρών επικρίσεων από πλευράς των ομοφυλόφιλων και όχι μόνο.  Αν δεν σας φέρνουμε σε δύσκολη θέση, μπορείτε να μας εξηγήσετε αν έχει αποφανθεί η Εκκλησία γι’ αυτόν τον τρόπο σαρκικής συνάφειας που είναι και πολυδιαφημισμένος σήμερα;  Και κάτι άλλο: μήπως έχει εισαχθεί ένα νομικίστικο πνεύμα στην Εκκλησία που συνεχώς εισηγείται απαγορεύσεις; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όταν παιδιά απωλέσει ο άνθρωπος την Χάρη του Θεού γίνεται υποχείριο του διαβόλου.  Τότε η κατακόρυφος φθίνουσα πορεία της πτωτικής του κατάστασης δεν έχει ανασχετικό φραγμό… Δεν γίνεται να απαντάει η Εκκλησία σε κάθε εμετική ευρεσιτεχνία του διαβόλου που αφορά την παρά φύσιν δραστηριότητα… Έχει κανόνες που είναι «κλειδιά πασπαρτού», όπως αυτά που λειτουργούν στα ξενοδοχεία… Είναι τα κλειδιά που ανοίγουν αυτομάτως όλες τις πόρτες και δεν χρειάζονται τα επί μέρους, που χρησιμοποιούνται σε κάθε ειδική είσοδο.  Έτσι και στα θέματα αυτά, δεν χρειάζεται να δώσει η Εκκλησία χιλιάδες κλειδιά, παρακολουθώντας κάθε ειδική αισχρή περίπτωση που εισηγείται ο διεστραμμένος δαίμονας στον σκοτισμένο νου των ανθρώπων… Αν το κάνει αυτό, θα συμμετέχει στο παιχνίδι του… Απεναντίας, υπάρχουν όροι περιεκτικοί που είναι τα «ερμηνευτικά κλειδιά», όπως έλεγε ο μακαριστός μέγιστος Θεολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, τα οποία διανοίγουν το «κέλυφος» και επεξηγούν το περιεχόμενο κάθε ειδικής περίπτωσης… Π.χ. οι όροι «σοδομισμός», «πορνεία», «μοιχεία», «αρρενομανία», «αυνανισμός» κ.λπ.  Ο κάθε όρος έχει συνεπτυγμένο νόημα και αφορά όλες τις όμοιες περιπτώσεις…

Οι κανόνες είναι απαραίτητοι στους αρχάριους, έως ότου συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της πτώσης τους και ωριμάσει η μετάνοιά τους… Βοηθούν τον κάθε αμαρτωλό να μετατρέψει το εμπαθές γνωμικό του θέλημα σε φυσικό… Είναι σαν τις ρόδες του αεροπλάνου που το βοηθούν απαραιτήτως μέχρι να απογειωθεί… Μετά αποσύρονται και παρακολουθεί την πτήση ο πύργος ελέγχου… Όταν καθαρθεί και φωτισθεί ο νους, τότε γεύεται την άφατη αγάπη του Θεού και ενεργεί τάχιστα σύμφωνα με το θέλημά Του!  Έχει αλάνθαστο πλέον «σηματωρό», την ενεργούμενη εντός του ανθρώπου Θεία Χάρη! Ακόμη και αν υποστεί πτώση, αισθάνεται αφόρητο εσωτερικό κενό λόγω της απώλειας του Αγίου Πνεύματος, οπότε ελέγχεται αφόρητα και με επιμελημένη μετάνοια κινείται και πάλι στο πεδίο της Χάριτος… Η παιδεία των κανόνων βοηθάει τους αδαείς και αρχάριους έως ότου αποκολληθούν από τα είδωλα της ηδονής και γευθούν την γλυκύτητα της θείας ζωής!  Αυτοί έχουν θολωμένο νου, αδύνατη θέληση και άρρωστα τα αξιολογικά κριτήρια της ψυχής τους.  Δεν ξέρουν τί είναι δίκαιο και τί άδικο, τί καλό και τί κακό, τί επιτρεπτό και τί απαγορευμένο, τί φυσικό και τί ανώμαλο.  Είναι δούλοι της αμαρτίας και θεωρούν ότι όλα είναι επιτρεπτά στο όνομα ενός άκρατου δικαιωματισμού και, τα πάντα φυσιολογικά στο πλαίσιο του σαρωτικού πανσεξουαλισμού… Γι’ αυτό δεν έχουν συνειδησιακές άμυνες σε ό,τι θεωρούν ότι τους χαρίζει ανανεωμένη απόλαυση, επαυξανόμενο χρήμα, σταθερή εξουσία και κοσμική δύναμη!  Ειδικά στα θέματα της σάρκας, υπερβαίνουν από την ορμή του πάθους τα φυσικά όρια!  Εύκολα γίνεται αυτό!  Κατεβαίνουν πολύ πιο κάτω από τα άλογα ζώα!  Και επέρχεται η προσωπική και οικογενειακή τους διάλυση, ως και η ευρύτερη κοινωνική αποσύνθεση… Οι επιταγές των Πατέρων είναι οι μόνες που βοηθούν να επιστρέψουμε «εις εαυτόν», να βρούμε την αυτοσυνειδησία μας, να έρθουμε στα «σύγκαλά» μας, όπως λέει ο λαός.  «Ελάβομεν φρόνησιν (νου) ουχ ίνα εις απόνοιαν αυτή χρησώμεθα, αλλ’ ίνα εις σωφροσύνην», όπως αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  Είναι τρέλα η αλαζονεία, ο εγωισμός ότι τα ξέρουμε όλα και μπορούμε να διαχειριζόμαστε τον εαυτό μας, όπως το εμπαθές μας θέλημα υπαγορεύει… Οι κανονικές διατάξεις των Αγίων μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της ψυχικής μας παραλυσίας, αλλά και να σταθεροποιηθούμε στην πρακτική της κάθαρσης και μετάνοιας…

Ξέρετε, όταν δώσεις πολλά δικαιώματα στον διάβολο, η αμαρτία γίνεται δεύτερη φύση, οπότε η ψυχή διψά την Χάρη αλλά το σώμα στρέφεται στις παγιωμένες κακές του συνήθειες… «Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής» μας δίδαξε ο Κύριος!  Οπότε το ασκητικό πνεύμα των πατερικών παραγγελμάτων οριοθετεί την αμαρτία, εξακριβώνει την πνευματική ασθένεια και, ακολούθως εδραιώνει την Χάρη στις ατίθασες και κακομαθημένες ψυχές… Έξις = δευτέρα φύσις!  Τα θεία παραγγέλματα δεν είναι νομικά σχήματα αλλά «φακοί» διάγνωσης και φάρμακα θεραπείας… «Πάντα μοι έξεστι αλλ’ ου πάντα συμφέρει» αναφέρει ο Απόστολος Παύλος!  Όλα μπορώ να τα διαπράξω στα πλαίσια της ελευθερίας που μου χορήγησε ο Θεός, αλλά δεν με συμφέρουν όλα, διότι κάποια, ίσως τα πιο πολλά απ’ αυτά δελεάζουν τον άνθρωπο, κρύβουν δαιμονική τυραννία και αιώνιο θάνατο… Δείτε τον άσωτο υιό… Δεν εμποδίσθηκε στοιχειωδώς να φύγει κοντά από τον πατέρα του, αλλά δοκίμασε πληθωρικώς την φρίκη και την κόλαση στην νέα επιλογή του… Επέστρεψε συντετριμμένος, του έγινε ενθουσιώδης υποδοχή, αλλά μετά υπέστη καθάρισμα και αλλαγή ενδυμασίας για να παρακαθίσει στο αρχοντικό τραπέζι…

Το ίδιο γίνεται με τον καθένα μας!  Επιστρέφουμε βρίσκοντας τον δρόμο από τις πινακίδες του Θείου Νόμου και οι κληρικοί που αποτελούν το υπηρετικό προσωπικό του Αρχίατρου Χριστού μέσα στο πνευματικό θεραπευτήριο που λέγεται Εκκλησία, αλλάζουν ποιότητα στην ψυχή μας με την εξομολόγηση και την ασκητική μεθοδολογία που μας επιβάλλουν… Όλη αυτή η ανακαίνιση γίνεται βάσει των αγιογραφικών και πατερικών διδαγμάτων και με την παντοδύναμη ενέργεια της αγίας ιεροσύνης… Αυτά μας επαναφέρουν στην υπακοή του Χριστού, που συνιστά και την εξυγίανση της ψυχής μας!  Έτσι μπορούμε να παρακαθίσουμε στο «βασιλικό» τραπέζι, να γευόμαστε δηλαδή τα δώρα της Ευχαριστίας και να γινόμαστε «αφθαρσίας κοινωνοί και ζωής αιωνίου μέτοχοι».  Οπότε δεν είμαστε ούτε με τον αντινομισμό γιατί απαιτούνται οι θείοι νόμοι για την μετάνοια και την κάθαρσή μας, ούτε και με την εκνομίκευση, απαντώντας σχολαστικά σε κάθε δαιμονική πρόκληση… Τα «πασπαρτού» ερμηνευτικά κλειδιά, όταν τα χειρίζονται κατάλληλοι άνθρωποι, δημιουργούν την αρμόζουσα γνωσιολογική πρόσβαση σε κάθε περίπτωση… Δεν σχολαστικοποιούμε την πνευματική ζωή, ούτε και αφήνουμε «ρέμπελη» την ανθρώπινη ψυχή στα χέρια του διαβόλου…

Τα παρά φύσιν αλλάζουν οντολογική πορεία στον άνθρωπο, κοπροποιούν την ατίμητη αξία του ως Εικόνος του Θεού, τον εξομοιώνουν με τον διάβολο που είναι το πρώτο Θεϊκό δημιούργημα που διέστρεψε την φύση του, υβρίζουν τον πλάστη μας που προικοδότησε τον άνθρωπο με το γενετικό υλικό για συμμετοχή στο έργο της έμψυχης δημιουργίας… Η βεβήλωση αυτού του υλικού είναι θυσιαστική προσφορά στο πονηρό πνεύμα και βλασφημία σ’ Αυτόν που μας το χορήγησε… Όχι απλώς βλασφημία, αλλά μέγιστη ύβρις κατά του Θεού και των εν γη εικόνων Του!  Τα δικαιώματα που αποκτά ο διάβολος στους δράστες αυτών των αμαρτιών είναι πολλάκις, μακροχρόνια και καταλυτικής ισχύος… Και η ευρεσιτεχνία του πολυμήχανου δαίμονα σ’ αυτόν τον τομέα δεν έχει τελειωμό… Βέβαια, επαναλαμβάνω αυτό που ήδη ανέφερα και που ο Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ τονίζει ότι υπάρχουν πλείστοι όσοι τρόποι συνουσιακής φθοράς και αυτοδιαφθοράς, που οι Πατέρες δεν ανέφεραν, για να μην διαμορφώσουν στο νου των ανθρώπων εικόνες και παραστάσεις φρικτών ανοσιουργημάτων! Σήμερα καυχάται ο πανσεξουαλισμός που είναι η αιχμή του δόρατος της Εβραιοκίνητης παγκοσμιοποίησης, ότι υπάρχουν περί τους 64 αναγνωρισμένους τρόπους σεξουαλικής αυτοδιάθεσης!  Θα θεσπίσουμε κανόνες για όλα αυτά τα νεο-σοδομιτικά έργα;  Αλλοίμονο! Εδώ ισχύει ο λόγος του Αποστόλου Παύλου: «Τα γαρ κρυφή γενόμενα υπ’ αυτών αισχρόν εστί και λέγειν»! Οι ήδη υπάρχουσες κανονικές διατάξεις δίδουν επαρκώς την απάντηση σε όλες αυτές τις ακατονόμαστες εκτροπές, για να μην ειπώ ότι αρκεί η στοιχειώδης συνειδησιακή ευρυθμία, η κοινή λογική όπως λέμε σε ανάλογες περιπτώσεις, για να αντιληφθούν όσοι μολύνονται τί κάνουν και πού οδηγούνται…

Τώρα στο προκείμενο θέμα της «στοματικής διαστροφής» και όχι «στοματικού έρωτα» όπως ονομάζεται, ευθέως σας απαντώ ότι έχουν πάρει θέση οι Αγιώτατοι Πατέρες από αρχαιοτάτων χρόνων. Βέβαια είναι ένα αμάρτημα πανσύνηθες και άκρως ευφημολογούμενο κυρίως στην εποχή μας!  Γι’ αυτό το στηλίτευσαν επαρκώς σύγχρονοι Άγιοι, όπως ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης ο Αριζονίτης που το καυτηρίαζε δριμύτατα και το θεωρούσε βασικό αίτιο της επερχόμενης πυρηνικής καταστροφής, η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία κ.ά.  Ανάλογα με το μέγεθος των προκλήσεων τοποθετείται και η αγία μας Εκκλησία… Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια ήταν σπάνιο αλλά όχι και άγνωστο.  Ο Βασίλειος Αγκύρας υπαινίσσεται αυτή την χυδαία και αφύσικη εκτροπή στο κεφάλαιο 61 του λόγου «Περί Παρθενίας» διερμηνεύοντας τις ολέθριες συνέπειες αυτού του νοσηρού εγχειρήματος σε όσους το διέπρατταν…

Είναι χαρακτηριστικό και αυτό που αναφέρει ο Θεόφιλος ο Αντιοχεύς στο έργο του «Προς αυτόλυκον» Βιβλίο ΙΙΙ,8 «και πρώτου γε του Διός οι ποιηταί ευφωνότερον άδουσι τας χαλεπάς πράξεις. Χρύσιππος δε, ο πολλά φλυαρήσας, πως ουχί ευρίσκεται σημαίνων την Ήραν στόματι μιαρώ συγγίνεσθαι τω Διί.  Τί γαρ μοι καταλέγειν τας ασελγείας της μητρός των θεών λεγομένης…». Αρχικώς συναντούμε το αμάρτημα αυτό στην καθολική επιστολή του Αποστόλου Ιούδα, που εμπεριέχεται στον Κανόνα της Καινής Διαθήκης. (ΙΟΥΔ. Α΄8).  Το αναφέρει συνεσκιασμένα, αναλύεται όμως από τον Θεοφύλακτο, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη κ.ά.  Ο Άγιος Επιφάνιος Κύπρου το αναφέρει ως μιαρό έργο των Βορβοριτών που ήταν ακραίοι αιρετικοί, οι οποίοι επέκτειναν στα παρά φύσιν έργα την γνωστή σαρκολατρική αίρεση των Νικολαϊτών–Καρποκρατιανών.  Μάλιστα αναφέρει ο Άγιος Επιφάνιος ότι αυτά τα στοματικά ανοσιουργήματα εννοούσε ο Απόστολος Ιούδας στο ως άνω εδάφιο της επιστολής του και, συνιστά στους ορθοδόξους χριστιανούς να απομακρύνονται απ’ αυτούς τους βδελυγμένους και ακαθάρτους «ως μέγα τι ποιήσαντας»!

      Αναφέρεται επίσης στην έκτη ευχή του ευχελαίου μαζί με άλλα όμοια ρυπαρά ενεργήματα, ως αιτία ασθενειών και γενικότερης θείας παιδαγωγίας: «Είτε γεύσει κατεπόρνευσαν κ.λπ.».  Ο Θεόδωρος Βαλσαμών ερμηνεύοντας τον 70^ό κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου περιγράφει λεπτομερέστατα αυτήν την αηδιαστική πράξη… Μάλιστα τονίζει ότι όσοι την διαπράττουν «ουκ αισχύνονται, αλλά λέγουσι, τα χείλη ημών παρ’ ημίν εστί, τίς ημών έσται Κύριος»; Δηλαδή το στόμα μας ανήκει!  Ποιος είναι δυνατόν να μας εξουσιάσει και να μας υποδείξει πώς θα το χρησιμοποιούμε αφού είναι δικό μας;  Βέβαια, ενώ το αμάρτημα αυτό εντάσσεται στα παρά φύσιν, γιατί συνιστά σωματική παραχρησία και μάλιστα είναι το σημείο από το οποίο προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, τα Ιερά Σεβάσματα και προπαντός κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, εντούτοις θεωρείται ελαφρότερο του σοδομισμού (πρωκτικής συνουσίας). Κάποιοι εισηγήθηκαν την σφράγιση του στόματος με Άγιο Μύρο, για πλήρη εξαγνισμό μετά από τέτοιο μιαρό συνουσιασμό!  Τελικά δεν επεκράτησε αυτή η άποψη «ως μη την ορθήν ηρνήσαντο πίστιν». Ο ιερωμένος που το απετόλμησε δεν καθαιρείται μεν, αλλά προς καιρόν αφορίζεται, αν βεβαίως το ανίερο τόλμημα του μέχρι «του μιανθήναι τα χείλη ή και το στόμα το μύσος παρεχώρησεν…» αν, όμως, έγινε ολοκληρωμένη πράξη της στοματικής παρά φύσιν μίξεως, απαιτείται η «νενομισμένη των τοιούτων παρά φύσιν αμαρτημάτων επιτίμησις και μετάνοια…»!  Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος το αναφέρει ως εξής: «το στόμα ημών τετίμηται του Αίματος του Δεσποτικού.  Ακουέτωσαν ταύτα οι αισχρώς φιλούντες»!  Σήμερα, ο ιός των θηλωμάτων που προκαλεί η εκτεταμένη αυτή ανοσιουργία, προκαλεί κατά 70% καρκίνους στον λάρυγγα, στον φάρυγγα και σε όλη την περιοχή της στοματικής κοιλότητας! 

Ορθότατα έπραξε ο Μητροπολίτης που αναφέρατε και ενημέρωσε σχετικώς το ποίμνιό του.  Έχει αντικαρκινικό νοσοκομείο στην περιφέρειά του, συμμετείχε σε στοματολογικά συνέδρια και γνωρίζει επαρκώς τις επώδυνες σωματικές επιπτώσεις αυτής της ηδεχθούς παραχρησίας.  Βέβαια οι πνευματικές επιπτώσεις είναι απείρως σφοδρότερες και αυτές επιφέρουν και τα ανάλογα ψυχοσωματικά άλγη… Ευτυχώς «η δύναμις της μετανοίας, άγγελον τον άνθρωπον ποιεί» όπως λέγει και πάλι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!  Η δυνατή μετάνοια, η συντριβή της καρδίας και η σωτήρια εξομολόγηση αποκαθιστούν πλήρως κάθε απώλεια!  Γεγονός πάντως είναι, ότι ομιλώντας σήμερα αρνητικά γι’ αυτά θέματα, κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε τρελοί και εξωγήινοι…  Αυτά θα τα σταματήσει μόνο ο Θεός «εν ράβδω σιδηρά», που ήδη, ως φαίνεται, αρχίζει να ενεργοποιείται σε παγκόσμια κλίμακα…

Και ένα τελευταίο ερώτημα πάνω στη σειρά αυτών των θεμάτων:  Έχουμε ακούσει από καθηγητές Θεολογίας, αλλά και Κληρικούς ότι οι επικυρωμένοι από Οικουμενικές Συνόδους Κανόνες των Πατέρων δεν ασχολούνται με θέματα σαρκικά που σήμερα θεωρούνται σοβαρές αμαρτίες.  Όπως π.χ. ο αυνανισμός, η γυναικεία ομοφυλοφιλία κ.ά.  Τί έχετε να μας απαντήσετε πάνω σ’ αυτό; 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι ίσως η δαιμονικότερη σοφιστεία που έχω ακούσει! Επειδή έχει και «θεολογικό» επικάλυμμα, θα την θεωρούσα τελείως εωσφορική επινόηση!  Αρχοντικό δαιμόνιο πρέπει να υπέδειξε αυτή την πονηρόστροφη «πιρουέτα»… Είναι δυνατόν θανάσιμα αμαρτήματα σαφώς κατεγνωσμένα στην Αγία Γραφή, να θεωρούνται αδιάφορα για την θεραπευτική της Εκκλησίας ή και μη επίμεμπτα στις αξιολογήσεις των Αγίων Πατέρων;  Για να έλθω απευθείας στο θέμα της ερώτησής σας:  ο Αυνάν δευτερότοκος υιός του Ιούδα και εγγονός του Ιακώβ, ενυμφεύθη την Θάμαρ χήρα του πρώτου αδελφού του Ήρ που ήταν άτεκνος.  Ο νόμος που εφαρμόζονταν τότε καθ’ υπόδειξη και εντολή Θεού, ήταν ο κώδικας του Χαμουραμπί, ήτοι το βαβυλωνιακό δίκαιο που είχε αυστηρές διατάξεις σε θέματα που ρύθμιζαν τις ανθρώπινες σχέσεις και κρίθηκε καταλληλότερος για τα υδαρή ήθη της εποχής εκείνης. Υπαγόρευε κάποια σχετική διάταξη αυτής της νομοθεσίας το εξής: όταν πεθάνει σε κάποια οικογένεια ο πρωτότοκος υιός χωρίς να έχει αποκτήσει τέκνα, να λαμβάνει ως σύζυγό του την χήρα του αδελφού του ο δευτερότοκος υιός «ίνα αναστήση τέκνα τω αδελφώ αυτού».  Ο Αυνάν υποχρεώθηκε από τον πατέρα του τον Ιούδα, να λάβει ως σύζυγο την Θάμαρ αλλά δεν ήθελε να αποκτήσει απόγονο εξ’ αυτής, για να μην θεωρηθεί αυτό που τυχόν θα προέκυπτε από αυτήν την σχέση, ως τέκνο του πεθαμένου αδελφού του… Έτσι θα έχανε τα πρωτοτόκια που ήδη είχαν περιέλθει σ’ αυτόν. Και τί έκανε;  «όταν εισήρχετο προς την γυναίκα αυτού εξέχεεν επί της γης του μη δούναι σπέρμα τω αδελφώ αυτού» (ΓΕΝ. ΛΗ΄9). Η κατάληξη;  «Πονηρόν εφάνη εναντίον του Θεού, ότι εποίησε τούτο, και εθανάτωσε τούτον» (ΓΕΝ. ΛΗ΄10).  Ένα απλό ερώτημα: Είναι δυνατόν αυτό το αμάρτημα που θυσιάζει το γενετικό υλικό με εγωιστικό τρόπο στον βωμό της μονομερούς ηδονικής απόλαυσης, έχοντας αποδέκτη τον ίδιο τον διάβολο, και που έλαβε αυστηρή παιδαγωγία από τον Θεό, να θεωρείται από τους Πατέρες ως πνευματικά αδιάφορο γεγονός ή ακόμη και δικαιωματικό έργο μέσα στο πλαίσιο της ανθρώπινης ελευθερίας; Σας ανέφερα σε άλλο παρεμφερές σας ερώτημα, ότι οι Ιεροί Κανόνες έχουν συμπεπυκνωμένο νόημα και περιλαμβάνουν όλες τις παρόμοιες νοσηρές καταστάσεις που φθείρουν τον άνθρωπο και αντιστρατεύονται τον νόμο του Θεού.  Παρά ταύτα στο συγκεκριμένο, έδωσε λύσεις θεραπευτικές με λεπτομερή τρόπο ο Άγιος Ιωάννης ο Νηστευτής που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση… 

      Τα ίδια ισχύουν και για την γυναικεία ομοφυλοφιλία. Γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος να επεκταθώ.  Αρκεί να μελετήσει κάποιος το Α΄ κεφάλαιο της προς Ρωμαίους Επιστολής του Αποστόλου Παύλου.  Εκεί αναφέρει ονομαστικώς τα πάθη της ατιμίας που μάστιζαν την τότε ρωμαϊκή επικράτεια… Η νοσηρή πίστη επέφερε και φαύλο βίο.  Αυτά τα δύο, δόγμα και ήθος, είναι αχώριστο ζεύγος.  Το ένα επηρεάζει και διαμορφώνει το άλλο… Σε κάποιο σημείο ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στην αφύσικη έκλυση των γυναικείων ηθών.  Και τί αναφέρει; «Αι γαρ θήλειαι αυτών μετήλλαξαν την φυσικήν χρήσιν εις την παρά φύσιν…» (ΡΩΜ. Α΄, 26).  Εδώ, όπως αναφέρει ο Ευθύμιος  Ζιγαβηνός, εννοεί δύο θανάσιμες γυναικείες εκτροπές.  Επεξηγεί αρχικώς, ότι ενώ είχαν κάλυψη φυσιολογική γιατί προφανώς ήταν ύπανδρες (παντρεμένες) και δεν είχαν στερητική δικαιολογία, αντάλλαξαν την φυσική ηδονή που είχαν και εδικαιούντο με την διεστραμμένη και παράνομη. Το ρήμα «μεταλάσσω» («μετήλλαξαν» εν προκειμένω) σημαίνει ότι ανταλλάσσω αυτό που έχω με κάτι άλλο… Αυτό αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.  Και με ποιες αφύσικες πράξεις έγινε αυτή η πονηρή ανταλλαγή;

Α) Ο ανδρόγυνος σοδομισμός!  Το ένα σκέλος της βδελυρής μετάλλαξης, ήταν ότι οδηγήθηκαν στις σχέσεις τους με τους άνδρες, από «την εμπρόσθιον μίξιν εις την οπίσθιον» (Ζυγαβινός).

Β)  Το δεύτερο είναι ο λεσβιασμός.  Η γυναικεία ομοφυλοφιλία!  Συνεχίζει ο Ζυγαβινός την ενδελεχή ερμηνεία του και αναφέρει:  «…Και αντί του πάσχειν εποίουν αρρενικώς αλλήλαις επακολασθένουσαι».  Σαφέστατη εικόνα των επιδόσεων μιας εφθαρμένης φυσιολογίας… Όλα αυτά, λοιπόν, τα μιάσματα, άφησαν τους εντεταλμένους θεραπευτές των ψυχών και δη τους Αγίους Πατέρες αδαείς και αδιάφορους;  Μάλλον δεν γνωρίζουν οι σημερινοί να μελετούν τα ιατρικά σχήματα που εκείνοι εκπόνησαν, ή «όπερ και το πιθανότερον» προβαίνουν σε ένα μανιακό ξεκοίλιασμα των Ιερών Κανόνων, για να τιθασεύσουν τον δικό τους αφόρητο συνειδησιακό έλεγχο για τις ολέθριες πτώσεις τους… Το βέβηλο τούτο έργο στο οποίο προβαίνουν, σηματοδοτείται από ένα υποκριτικό και ισοπεδωτικό άλλοθι που δικαιολογεί κάθε καινοτομία στην «θεολογική» σκέψη και στην ποιμαντική δραστηριότητα, με την κλαψιάρικη και απατηλή δικαιολογία, ότι αυτό υπαγορεύουν οι ανάγκες των καιρών και η αμεσότερη απόδοση του σωτηριώδους έργου της Εκκλησίας… Ματαιοπονούν όμως γιατί δεν συνειδητοποιούν επαρκώς, ότι το «αμπελάκι» ανήκει στον φυτουργό και επιμελητή Κύριο!  Γι’ αυτό ας ακούσουν την σχετική παράθεση του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου που διασαλπίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι στο έργο της Εκκλησίας «…και ποιμένες και ποιμενόμενοι, υφ’ Ενός του άνω Ποιμένος ποιμένονται…»!