Αρχιμανδρίτου Φωτίου Ιωακείμ, Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου

Το ακρατές και φιλήδονο πνεύμα των εσχάτων χρόνων συναντά τη μεθοδευμένη προσπάθεια διείσδυσης της Νέας Τάξης Πραγμάτων σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και τις πλέον ιερές.

Θέλουμε να δηλώσουμε εξαρχής ότι προβαίνουμε στην σύνταξη του παρόντος κειμένου με την ευλογία και παρότρυνση του πνευματικού μας πατρός, μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου. Ο άγιος Μόρφου έχει ήδη αναφερθεί προφορικά σε ορισμένες ομιλίες του για τα θέματα που ακολουθούν.

Συζητώντας όμως μαζί του, αντιληφθήκαμε ότι τα θέματα που θα θίξουμε στη συνέχεια αποτελούν καίριο και κύριο ποιμαντικό και σωτηριολογικό πρόβλημα στις μέρες μας και έχουν λάβει σοβαρές διαστάσεις. Αυτό δεν αποτελεί μόνο δική μας διαπίστωση, αλλά, πολλώ μάλλον, σύγχρονων ανθρώπων του Θεού, που έχουν το χάρισμα να ‘‘βλέπουν’’, να διαβλέπουν και να προβλέπουν, δηλαδή να γνωρίζουν με αυθεντική εσωτερική πληροφορία το θέλημα του Θεού αλλά και τη λύπη του Θεού για όσα σοβαρά αμαρτήματα διαπράττονται στις μέρες μας, μάλιστα τα σαρκικά, τόσο εντός, όσο και εκτός Γάμου. Και, όχι ασφαλώς μονάχα αυτοί οι σύγχρονοι άνθρωποι του Θεού, αλλά και οι παλαιότεροι άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας, σε μία θαυμαστή εκ Πνεύματος Αγίου διαχρονική συμφωνία και ομοφωνία (consensus patrum), δηλώνουν σαφέστατα ότι η οργή του Θεού που εκδηλώνεται ποικιλότροπα, και παλαιότερα και στις μέρες μας, έχει ξεκάθαρη αιτία τις βαθιές, μεγάλες και αμετανόητες αμαρτίες του ανθρώπινου γένους. Και, συγκεκριμένα, ξεχωρίζουν τις εκτρώσεις —με όποιο τρόπο και αν γίνονται—, τις πάρα φύσιν σαρκικές σχέσεις εντός και εκτός του Γάμου, καθώς και τη βλασφημία των θείων, είτε με λόγια, είτε με έργα, καθώς και την ενασχόληση με τις μαγικές και σατανιστικές τελετές.

Ο παμπόνηρος διάβολος, όπως είναι γνωστό, επιδιώκει να παρενοχλεί τον άνθρωπο παντού και πάντοτε, μη φειδόμενος ούτε ακόμα και αυτών των πλέον ιερών στιγμών της ζωής του, ζητώντας να τον αποσπάσει από το θέλημα του Θεού και να τον ρίξει στην αμαρτία. Μάλιστα, αν του δοθεί η ευκαιρία και δυνατότητα, ένεκα αμετανοησίας του ανθρώπου, προσπαθεί και να τον δαιμονίσει. Και ασφαλώς ο διάβολος δεν έκανε και δεν κάνει με κανένα συμβόλαιο ότι δεν θα ενοχλεί οπουδήποτε, για παράδειγμα τους συζύγους στις μεταξύ τους ερωτικές σχέσεις. Πως είναι δυνατόν λοιπόν να προπαγανδίζει κανείς ανεύθυνα και χωρίς φόβο Θεού ιδέες και αντιλήψεις, που συνοψίζονται στο παγκόσμιο σύνθημα «στον Γάμο όλα επιτρέπονται», διαμηνύοντας ότι δεν υπάρχουν όρια και περιορισμοί όσον αφορά την ερωτική συμπεριφορά των συζύγων;

Ας θυμηθούμε τον Αυνάν της Παλαιάς Διαθήκης, από το όνομα του οποίου προήλθε και ο όρος «αυνανισμός». Ο Αυνάν, επειδή δεν είχε κατά τρόπο επιτρεπτό από τον Θεό σεξουαλική σχέση με τη νόμιμη (σύμφωνα με τις διατάξεις του τότε Νόμου) σύζυγό του, τιμωρήθηκε από τον Θεό παραδειγματικά με θάνατο (Γεν. 38, 9-10). Το αμάρτημα αυτό του Αυνάν, στην ουσία συνιστούσε παρακοή στο θέλημα του Θεού και συγκεκριμένα αυθαίρετη αυτονόμηση της ηδονής από τον συνολικό ψυχοσωματικό κόσμο του ανθρώπου, δηλαδή αμάρτημα αφύσικου διαχωρισμού της ηδονής από την ευθύνη την οποία συνεπάγεται η συζυγική μίξη, εσκεμμένος δηλαδή αποκλεισμός της δυνατότητας για τεκνογονία. Μήπως όμως το αμάρτημα αυτό δεν επαναλαμβάνεται στις μέρες μας; Και αν ο Θεός την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης έδειξε τη σφοδρή αποστροφή του για το αμάρτημα αυτό, τιμωρώντας τόσο αυστηρά τον Αυνάν με θάνατο, τώρα στην εποχή της Χάριτος και της Καινής Διαθήκης, οπόταν ο Χριστός απαιτεί πολύ μεγαλύτερη καθαρότητα σώματος, καρδίας, λογισμών, λόγων και πράξεων (π.χ. βλ. Ματθ. 5, 21-48), πόσο περισσότερο είναι αυτονόητο ότι αποστρέφεται την αμαρτία αυτή, που συμβαίνει κατά κόρον μάλιστα στις μέρες μας και μέσα στον Γάμο;

Ο απόστολος Παύλος μας τονίζει: «Να είναι τίμιος ο γάμος σε όλα και το συζυγικό κρεβάτι να παραμένει αμίαντο. Τους δε πόρνους και τους μοιχούς θα τους καταδικάσει ο Θεός» (Εβρ. 13, 4). Απαιτεί λοιπόν ο λόγος του Θεού, ο ίδιος δηλαδή ο Θεός, Γάμο τίμιο και κλίνη συζυγική αμίαντη. Και μίασμα της συζυγικής κλίνης αποτελεί και ο συζυγικός αυνανισμός (δηλαδή η αυτονόμηση της ηδονής με μεθοδευμένη αποφυγή της τεκνογονίας) και οι πάρα φύσιν εντός του Γάμου αμαρτίες, αμαρτήματα τα οποία ανεπιφύλακτα καταδικάζει ο Κύριος.

*   *   *

Το ακρατές και φιλήδονο πνεύμα των ημερών μας, που συναντά και συνεργάζεται με τη μεθόδευση της Νέας Τάξης Πραγμάτων για διείσδυση στη σύνολη ζωή των ανθρώπων, μέχρι και τις ιερώτερες στιγμές της, περιγράφει με απαράμιλλο τρόπο ο σεβαστός Γἐροντάς μας και καθηγούμενος της Μονῆς Σταυροβουνίου, αρχιμ. Αθανάσιος σε παλαιότερο κείμενό του:

«Εις τας ημέρας μας ήδη καλλιεργείται και βιούται μέσα εις τον κόσμον η κατ’ εξοχήν μεγάλη Αποστασία, περί της οποίας ομιλούν και προφητεύουν, τόσον η Αγία Γραφή, όσον και οι θείοι Πατέρες. Αυτή η παρουσιαζομένη σήμερα πρωτοφανής Αποστασία από όσα ορίζει ο Νόμος και ο Λόγος του Θεού, προετοιμάζει το σαθρόν, διεφθαρμένον και εξαθλιωμένον περιβάλλον, μέσα από το οποίον θα δυνηθή να αναδυθή και να αναφανή ο προφητευμένος Έσχατος Αντίχριστος! Η Αποστασία, εις τας ημέρας μας, συνίσταται τόσον εις την θεωρητικήν, όσον και εις την πρακτικήν άρνησιν της υπάρξεως της αθανάτου ψυχής, της μετά θάνατον ζωής, του πνευματικού κόσμου, της αιωνιότητος, του Δημιουργού και, κυρίως μάλιστα, του Θεανθρωπίνου Προσώπου του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, που ήλθεν εις την γην, για να σώση τον κόσμον από την αμαρτίαν, την φθοράν, την διαφθοράν, και την αιώνιον απώλειαν!

Αυτή η Αποστασία προχωρεί εις τας ημέρας μας μετά συνεχώς επαυξανομένης ταχύτητος και επιπόνου τραχύτητος προς την άνευ προηγουμένου αιχμήν της, αναφορικώς, όχι μόνον εις το κοσμοθεωρητικόν, αλλά, και κατά αναπόδραστον συνέπειαν, και εις το πρακτικόν και το ηθικόν πεδίον! Οφθαλμοφανής, όσον ποτέ άλλοτε, παρουσιάζεται σήμερον η πολλή ασέβεια προς τον Δημιουργόν και η πολλή ηθική διαφθορά μεταξύ ημών των ανθρώπων. Το κακόν επληθύνθη επί της γης και διαπράττεται τώρα ευκολωτέρως, ανετωτέρως και ευρυτέρως και, προπαντός, κατά τρόπον αναιδέστερον, υποβοηθούσης μάλιστα και της κακής χρήσεως της ραγδαίως εξελισσομένης τεχνολογίας…

Η Αγία Γραφή περιγράφει προφητικώς, τους ‘‘εσχάτους καιρούς’’. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει προφητικώς, αλλά και πολύ ευκρινώς, τα χαρακτηριστικά του σημερινού κόσμου των “εσχάτων ημερών”, των καιρών της από του Θεού εσχάτης Αποστασίας: «Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου»  (Β´ Τιμ. 3, 1-5). Αυτή είναι δυστυχώς σήμερον η πραγματική εικόνα του τρόπου ζωής του συγχρόνου ανθρώπου: Η Αποστασία δηλαδή ημών από τον Δημιουργόν μας και η περιφρόνησίς μας προς όσα Αυτός, από άπειρον αγάπην, μας παραγγέλλει δια την σωτηρίαν μας» (Αρχιμανδρίτου Αθανασίου, καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, «Το Ιερόν Μυστήριον του Γάμου μέσα εις την σημερινήν κατάστασιν της μεγάλης Αποστασίας των ανθρώπων από τον Θεόν», περιοδικόν Ο Ζωοποιός Σταυρός, 2014).

*   *   *

Μέσα λοιπόν στο πνεύμα και την πράξη της Αποστασίας των καιρών μας και τις συναφείς σατανικές πλάνες για αυτονόμηση της ηδονής και εντός του Γάμου και αποφυγή της ευλογημένης τεκνογονίας, η δαιμονοποιημένη Νέα Τάξη Πραγμάτων, μεταξύ των άλλων εφευρημάτων της, που επιχειρούν να άπτονται και των ιερωτέρων στιγμών της ζωής του ανθρώπου, εφεύρε και πλασάρει από χρόνια και το λεγόμενο ενδομήτριο σπείραμα, το κοινώς λεγόμενο δαχτυλίδι ή σπιράλ ή coil. Το κατασκεύασμα αυτό δεν είναι απλώς ένας αντισυλληπτικός μηχανισμός, αλλά —αλίμονο!— ένας κυριολεκτικά εκτρωτικός μηχανισμός, δηλαδή φονικό μέσο, που σκοτώνει τα παιδιά του ζευγαριού αφού ήδη πραγματοποιηθεί η γονιμοποίηση, δηλαδή λίγο μετά τη σύλληψή τους μέσα στα σπλάχνα της μάνας τους, η οποία με τον τρόπο αυτό καταντά και γίνεται φόνισσα, όπως ισόκυρα και ο πατέρας φονιάς.

Κι αυτά τα λέμε γιατί, πέραν της ωραιοφάνειας των επιχειρημάτων των προωθούντων τη χρήση του ενδομητρίου σπειράματος και της κατά κόρον επίκλησης των ποικίλων δικαιωμάτων της κυοφορούσας γυναίκας για τη ζωή και την υγεία της, τίποτα δεν ακούσθηκε από αυτούς για το ίδιο το συλλαμβανόμενο και κυοφορούμενο βρέφος. Τι είναι τέλος πάντων αυτό; Μία μάζα ενόργανης ύλης; Ένα άψυχο αντικείμενο με γενετικό υλικό;

Για την Εκκλησία όμως το ανθρώπινο έμβρυο «εξ άκρας συλλήψεως» (από την πρώτη δηλαδή στιγμή της σύλληψής του) είναι έμψυχο, εμψυχωμένο, φέρει δηλαδή ανθρώπινη αθάνατη ψυχή, είναι ζωντανός άνθρωπος! Άρα έχει κι αυτό δικαιώματα· έχει το πρώτο και σπουδαιότερο δικαίωμα, έχει το αναφαίρετο δικαίωμα της ζωής! Και η διακοπή της κυοφορίας του εμβρύου, σε οποιοδήποτε στάδιο —δεν έχουμε μαγική στιγμή εμψύχωσής του— και με οποιοδήποτε τρόπο κι αν γίνει, συνιστά φόνο, φόνο στην ειδεχθέστερη μορφή του, φόνο εκ προμελέτης ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος. Και του στερούμε, για χίλιες όσες «προφάσεις εν αμαρτίαις», όχι μονάχα το πολυτιμώτατο και σ᾽ αυτά τα άλογα ζώα θεϊκό δώρο της ζωής, αλλά —για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς— και τη δυνατότητα να βαπτισθεί, να λάβει το άγιο Μύρο, να κοινωνήσει Σώμα και Αίμα Χριστού, να ενταχθεί στην Εκκλησία —το Σώμα του Χριστού—, να πολιτογραφηθεί πολίτης της βασιλείας των ουρανών.

Και για να μη φανεί ότι λέμε κουβέντες δικές μας, παραθέτουμε ένα σύντομο κείμενο για το ενδομήτριο σπείραμα, το οποίο συνέταξε κατά παράκληση μας γνωστός μας γιατρός, άνθρωπος του Θεού με πνευματική ζωή.

«Το coil ή σπιράλ ή ενδομήτριο σπείραμα (κοινώς δαχτυλίδι) είναι μία μικρή πλαστική συσκευή σχήματος Τ, κατασκευασμένη από πλαστικό και χαλκό, η οποία τοποθετείται από τον γυναικολόγο μέσα στη μήτρα της γυναίκας για να εμποδίσει την τεκνοποίηση. Σπιράλ υπάρχουν δύο ειδών:

α. Τα απλά μηχανικά, που λειτουργούν σαν μικρές μηχανές απόξεσης του εσωτερικού της μήτρας και που δεν αφήνουν να γίνει οποιαδήποτε εμφύτευση γονιμοποιημένου ωαρίου. Το μηχανικό σπιράλ δημιουργεί μία άσηπτη φλεγμονή στην περιοχή, η οποία αδρανοποιεί το σπέρμα που προσπαθεί να φτάσει στο ωάριο, καθώς και το γονιμοποιημένο ωάριο από το να εμφυτευτεί στη μήτρα, το οποίο και στη συνέχεια αποβάλλεται.

β. Υπάρχουν και τα φαρμακευτικά σπιράλ, που εμπεριέχουν την ορμόνη προγεστερόνη. Το σπιράλ με προγεστερόνη κάνει την τραχηλική βλέννα πιο πυκνή και αδιαπέραστη από το σπέρμα. Επιπλέον, το γονιμοποιημένο ωάριο εμποδίζεται από το να εμφυτευτεί στη μήτρα και έτσι δεν μπορεί να αναπτυχθεί και αποβάλλεται. Σπάνια μπορεί να εμποδιστεί και η ωορρηξία της γυναίκας, αν αυτή χρησιμοποιεί και αντισυλληπτικά.

Και τα δύο είδη του σπιράλ αποδείχθηκε ότι είναι πολύ αποτελεσματικά στην αποφυγή της εγκυμοσύνης (ένεκα της ανωτέρω δράσης τους) και έχουν μεγάλη διάρκεια δραστικότητας (από δύο έως πέντε χρόνια). Η γονιμότητα της γυναίκας επανέρχεται αμέσως μόλις αυτό αφαιρεθεί. Το σπιράλ μπορεί να αφαιρεθεί εύκολα, ανά πάσα στιγμή, αν η γυναίκα αλλάξει γνώμη και αποταθεί στον γυναικολόγο της.

Έτσι, τα σπιράλ δρουν αντισυλληπτικά αλλά και εκτρωτικά. Περαιτέρω, σε ορισμένες περιπτώσεις χρήσης τους, η περίοδος της γυναίκας μπορεί να είναι βαρύτερη ή μεγαλύτερης διάρκειας, οδηγώντας σε σιδηροπενική αναιμία τη γυναίκα. Το σπιράλ ακόμη μπορεί να μετακινηθεί και σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις να εισχωρήσει στη μήτρα ή στον τράχηλο, με αποτέλεσμα να προκληθεί φλεγμονή ή διάτρηση της μήτρας. Ακόμα, αν μία γυναίκα μείνει έγκυος παρά τη χρήση του σπιράλ, το πιθανότερο είναι ότι η εγκυμοσύνη θα λάβει χώρα εκτός μήτρας, κάτι πολύ επικίνδυνο.

Έτσι, γίνεται αντιληπτό από όλα αυτά που περιγράψαμε ότι η δράση του σπιράλ είναι κατεξοχήν εκτρωτική, δηλαδή δρα πριν αλλά και μετά τη γονιμοποίηση σπερματοζωαρίου και ωαρίου. Δρα σαν μια ατομική, φορητή συσκευή έκτρωσης, η οποία με τη φλεγμονή που δημιουργεί εμποδίζει τη σύλληψη και εμφύτευση στη μήτρα του γονιμοποιημένου ωαρίου, και που στη συνέχεια αποβάλλεται, δηλαδή φονεύεται το εμψυχωμένο συλληφθέν έμβρυο».

Ουδείς, αγαπητοί μου, αναφέρεται σήμερα στην ηδονή των σαρκικών σχέσεων —που όλοι θέλουν και επιθυμούν—, δεν θέλουν όμως και δεν επιθυμούν τον φυσικό καρπό των σχέσεων αυτών, την έλευση δηλαδή στον κόσμο μιας αθάνατης ύπαρξης. Αλλά το κυοφορούμενο έμβρυο αποτελεί, όπως αναφέραμε, τέλειο άνθρωπο, με όλα τα δικαίωματά του, έστω κι αν αποτελεί καρπό βιασμού η ανεπιθύμητης κυοφορίας…

Για την υπόθεση θανάτου του τρίμηνου εκείνου βρέφους με Ρουμάνους γονείς πριν από μερικά χρόνια κινήθηκε —δικαίως— ολόκληρη ομάδα ειδικών, με πολλαπλές έρευνες και ανακρίσεις και την κλήση τόσων ιατροδικαστών, για επακρίβωση των αιτίων θανάτου του. Οποία όμως τραγική ειρωνεία, να νομιμοποιούνται από την άλλη χιλιάδες εκτρώσεις, με μια απλή συγκατάθεση η ομολογία της κυοφορούσας μητέρας και έτσι, νομίμως και αξιοπρεπώς, να φονεύονται χιλιάδες έμβρυα τον χρόνο… Περαιτέρω, για τη φοβερή εκείνη υπόθεση των πολλαπλών φόνων του κατά συρροήν δολοφόνου Νίκου Μεταξά κινήθηκε —έστω και την εσχάτην και πρωθυστέρως— γη και ουρανός, για τον εντοπισμό των θυμάτων, μάλιστα των αθώων εκείνων δύο παιδιών… Και όμως —αλίμονο για την υποκρισία της κοινωνίας μας!—, καμμία ενέργεια, καμμία έρευνα, κανένας αναστεναγμός, κανένας κλαυθμός, καμμία δίκη, καμμία καταδίκη για τις τόσες χιλιάδες έμβρυα που κάθε χρόνο, νόμιμα και μη, κατασφαγιάζονται εκτρωτικά και απορρίπτονται στα σκύβαλα απορριμμάτων…

Θα επιθυμούσαμε στη συνάφεια αυτή να παραθέσουμε και ένα άλλο, παλαιότερο σχετικό προς το θέμα μας απόσπασμα κειμένου του οσίας μνήμης αρχιμανδρίτου Επιφανίου Θεοδωροπούλου (†1989), που συνέγραψε με αφορμή τις προεργασίες για αποποινικοποίηση των αμβλώσεων στην Ελλάδα το 1981, στο οποίο ο μακαριστός Γέροντας σαφέστατα, λογικώτατα και θεολογικώτατα διασαφηνίζει την θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τις αμβλώσεις (διατηρούμε την ορθογραφία του πρωτοτύπου στην καθαρεύουσα και το πολυτονικό σύστημα):

«… Ὅση ἐλευθερία καὶ ἂν παρασχεθῇ περὶ τὰ φρικαλέα τῶν ἀμβλώσεων ἐγκλήματα, εἰς οὐδὲν θὰ βοηθήσῃ τὰς κακούργους αὐτὰς μητέρας. Θὰ διαγραφῇ ἡ ποινικὴ εὐθύνη, ἀλλ᾿ ἡ συνείδησις, «ἧς οὐδὲν ἐν κόσμῳ βιαιότερον», δὲν θὰ εὕρῃ πλέον ἡσυχίαν διὰ βίου. Αἱ προβαίνουσαι εἰς ἄμβλωσιν γυναῖκες καθίστανται ἐρείπια ψυχικὰ καὶ οὐδέποτε συνέρχονται. Ἡ πεῖρα τῶν Ἐξομολόγων (ἀλλὰ καὶ πολλῶν Ψυχιάτρων) βεβαιοῖ τὸ ἀληθὲς τοῦ λόγου. Ὁ μέγας Ἱπποκράτης, καίτοι ἐν τῷ σκότει τῆς εἰδωλολατρίας ζῶν, κατεδίκαζεν ἀνεπιφυλάκτως τὰς ἀμβλώσεις καὶ διεκήρυσσε μεθ᾿ ὅρκου: «Οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω». Προφανῶς «κάτι» περισσότερον ἡμῶν ἐγνώριζεν… Ἡ ἀνεπανόρθωτος δὲ αὕτη ψυχικὴ καταρράκωσις τῶν δολοφόνων μητέρων, ἀκόμη καὶ τῶν τελείως «ἐλευθέρων» καὶ «χειραφετημένων» (ὁμιλῶ καὶ ἐκ προσωπικῆς ἱερατικῆς πείρας), ἀποδεικνύει καὶ ἓν ἄλλο: Πόσον ἀσύστατον εἶνε τὸ ἐπιχείρημα τῶν ἰσχυριζομένων ὅτι τὸ καταστρεφόμενον ἔμβρυον δὲν εἶνε ἀκόμη ἄνθρωπος(!!!), καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἔχομεν φόνον!…

Βεβαίως δι᾿ ἡμᾶς δὲν ὑπάρχει κἂν ἀνάγκη τοῦ ἐπιχειρήματος αὐτοῦ, ἀφοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ διὰ τῆς Ἐκκλησίας λαλοῦν, μαρτυρεῖ ὅτι, εἴτε ἔχει ἐσχηματισμένα ὄργανα τὸ ἔμβρυον, εἴτε ὄχι, ἀνθρωποκτονία τελεῖται (πρβλ. 2ον Κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ 91ον τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν ἔχει ἑορτὰς συλλήψεως ἁγίων ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρὸς αὐτῶν, ὡς τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ἀκριβῶς διότι θεωρεῖ τὸν ἄνθρωπον ὑπάρχοντα ἀπὸ τῆς στιγμῆς τῆς συλλήψεως αὐτοῦ.

Ἀλλά, τίς ἡ χρεία ἑτέρων ἀποδείξεων, ὅταν αὐτὸ τοῦτο τὸ Δίκαιον τῆς Πολιτείας ἀναγνωρίζῃ τὴν προσωπικότητα τοῦ κυοφορουμένου ἐμβρύου, ἀπ᾿ αὐτῆς ἤδη τῆς συλλήψεως αὐτοῦ, καὶ καθιστᾷ αὐτὸ ὑποκείμενον καὶ φορέα ἀστικῶν δικαιωμάτων; Κατὰ τὸν Ἀστικὸν Κώδικα δύναταί τις π.χ. νὰ ὁρίσῃ, διὰ διαθήκης, κληρονόμον αὐτοῦ τὸν «συνειλημμένον» (ἄρθρον 1711), δηλ. τὸ συλληφθὲν ἔμβρυον, ὅπερ καὶ κληρονομεῖ, ἐφ᾿ ὅσον τεχθῇ ζῶν, τὴν ὑπὲρ αὐτοῦ διατεθεῖσαν περιουσίαν. Ὥστε τὸ κυοφορούμενον ἔμβρυον ἔχει ἀνεγνωρισμένα καὶ ἀναφαίρετα δικαιώματα ἐπὶ οἰκονομικῶν ἀγαθῶν· οὐδὲν δικαίωμα ὅμως ἔχει ἐπὶ τοῦ ὑψίστου καὶ πρωταρχικοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ ἀγαθοῦ τῆς ζωῆς! Τοιαύτας δὲ ἀντιλήψεις, ἀντιλήψεις κραυγαλέως ἀντιφατικὰς καὶ προκλητικῶς ἀσυνεπεῖς, ἔχει —ἵνα εἴμεθα δίκαιοι— οὐ μόνον ἡ εἰρημένη πολιτικὴ Παράταξις, ἀλλὰ τὸ σύνολον φεῦ! τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, πλὴν ἐλαχίστων εὐλογημένων ἐξαιρέσεων…» (Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, «Θανατικὴ ποινὴ και ἀμβλώσεις», Ἐν Ἀθήναις τῇ 1ῃ Ὀκτωβρίου 1981, ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος, φύλλον 9.10.81).

*   *   *

Περατώνοντας το μικρό αυτό κείμενο, μου έρχονται στον νού περιπτώσεις ζευγαριών, που με δάκρυα παρακαλούν να αποκτήσουν ένα παιδάκι και δυσκολεύονται ή και αδυνατούν, ασφαλώς «κρίμασιν οις οίδεν ο Κύριος». Και από την άλλη, τα ζευγάρια που έχουν αυτή την ευλογία και τη δυνατότητα, να αντιστρατεύονται στο θέλημα του Θεού, είτε παρεμποδίζοντας ποικιλότροπα την έλευση στον κόσμο ανθρώπων, εικόνων Θεού και κλητών αγίων, είτε, το φοβερώτερο, φονεύοντάς τα απάνθρωπα, πριν έλθουν στο φως του κόσμου…

Να παρακαλέσουμε τον Θεό να γίνει ίλεως, και να μας οδηγήσει σε έμπρακτη μετάνοια, για να ελκύσουμε το ανείκαστο έλεός Του, για να παρέλθουν οι ποικιλώνυμες κρίσεις των ημερών μας, να ειρηνεύσει ο κόσμος, οι Εκκλησίες, και να αξιωθούμε της αιώνιας ζωής, στην οποία κληθήκαμε και της οποίας αξιωθήκαμε με το Αίμα του υπέρ ημών Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού. Αμήν.

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΛΕ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Ἰωάννου τὸ Ἀνάγνωσμα
2:18-29, 3:1-8

Ἀδελφοί, ἐσχάτη ὥρα ἐστί· καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν. ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾽ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γὰρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἂν μεθ᾽ ἡμῶν· ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῶσιν ὅτι οὐκ εἰσὶ πάντες ἐξ ἡμῶν. Καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα. Οὐκ ἔγραψα ὑμῖν ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ᾽ ὅτι οἴδατε αὐτήν, καὶ ὅτι πᾶν ψεῦδος ἐκ τῆς ἀληθείας οὐκ ἔστι. Τίς ἐστιν ὁ ψεύστης εἰ μὴ ὁ ἀρνούμενος ὅτι ᾽Ιησοῦς οὐκ ἔστιν ὁ Χριστός; Οὗτός ἐστιν ὁ ἀντίχριστος, ὁ ἀρνούμενος τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν. Πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν Υἱὸν οὐδὲ τὸν Πατέρα ἔχει. ῾Υμεῖς οὖν ὃ ἠκούσατε ἀπ᾽ ἀρχῆς, ἐν ὑμῖν μενέτω. ἐὰν ἐν ὑμῖν μείνῃ ὃ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἠκούσατε, καὶ ὑμεῖς ἐν τῷ Υἱῷ καὶ ἐν τῷ Πατρὶ μενεῖτε. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ ἐπαγγελία ἣν αὐτὸς ἐπηγγείλατο ἡμῖν, τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον. Ταῦτα ἔγραψα ὑμῖν περὶ τῶν πλανώντων ὑμᾶς. Καὶ ὑμεῖς, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβετε ἀπ᾽ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει, καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς, ἀλλ᾽ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος· καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ. Καὶ νῦν, τεκνία, μένετε ἐν αὐτῷ, ἵνα ὅταν φανερωθῇ, ἔχωμεν παρρησίαν καὶ μὴ αἰσχυνθῶμεν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ. Ἐὰν εἰδῆτε ὅτι δίκαιός ἐστι, γινώσκετε ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν δικαιοσύνην ἐξ αὐτοῦ γεγέννηται. ῎Ιδετε ποταπὴν ἀγάπην δέδωκεν ἡμῖν ὁ Πατὴρ ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν. Διὰ τοῦτο ὁ κόσμος οὐ γινώσκει ὑμᾶς, ὅτι οὐκ ἔγνω αὐτόν. ᾽Αγαπητοί, νῦν τέκνα Θεοῦ ἐσμεν, καὶ οὔπω ἐφανερώθη τί ἐσόμεθα· οἴδαμεν δὲ ὅτι ἐὰν φανερωθῇ, ὅμοιοι αὐτῷ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα αὐτὸν καθώς ἐστι. Καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ᾽ αὐτῷ, ἁγνίζει ἑαυτόν, καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι. Πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν καὶ τὴν ἀνομίαν ποιεῖ, καὶ ἡ ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία. Καὶ οἴδατε ὅτι ἐκεῖνος ἐφανερώθη ἵνα τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἄρῃ, καὶ ἁμαρτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστι. Πᾶς ὁ ἐν αὐτῷ μένων οὐχ ἁμαρτάνει· πᾶς ὁ ἁμαρτάνων οὐχ ἑώρακεν αὐτὸν οὐδὲ ἔγνωκεν αὐτόν. Τεκνία, μηδεὶς πλανάτω ὑμᾶς· ὁ ποιῶν τὴν δικαιο σύνην δίκαιός ἐστι, καθὼς ἐκεῖνος δίκαιός ἐστιν· ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστίν, ὅτι ἀπ᾽ ἀρ χῆς ὁ διάβολος ἁμαρτάνει. Εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
11: 1-11

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,ἤγγιζεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα εἰς Βηθσφαγὴ καὶ Βηθανίαν πρὸς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν, ἀποστέλλει δύο τῶν μαθητῶν αὐτοῦ καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὑπάγετε εἰς τὴν κώμην τὴν κατέναντι ὑμῶν, καὶ εὐθέως εἰσπορευόμενοι εἰς αὐτὴν εὑρήσετε πῶλον δεδεμένον, ἐφ’ ὃν οὐδεὶς ἀνθρώπων κεκάθικε· λύσαντες αὐτὸν ἀγάγετε. καὶ ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ· τί ποιεῖτε τοῦτο; εἴπετε ὅτι ὁ Κύριος αὐτοῦ χρείαν ἔχει, καὶ εὐθέως αὐτὸν ἀποστέλλει πάλιν ὧδε. ἀπῆλθον δὲ καὶ εὗρον τὸν πῶλον δεδεμένον πρὸς τὴν θύραν ἔξω ἐπὶ τοῦ ἀμφόδου, καὶ λύουσιν αὐτόν. καί τινες τῶν ἐκεῖ ἑστηκότων ἔλεγον αὐτοῖς· Τί ποιεῖτε λύοντες τὸν πῶλον; οἱ δὲ εἶπον αὐτοῖς καθὼς ἐνετείλατο ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἀφῆκαν αὐτούς. καὶ ἤγαγον τὸν πῶλον πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ ἐπιβάλον αὐτῷ τὰ ἱμάτια αὐτῶν, καὶ ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτῷ. πολλοὶ δὲ τὰ ἱμάτια αὐτῶν ἔστρωσαν εἰς τὴν ὁδόν, ἄλλοι δὲ στιβάδας ἔκοπτον ἐκ τῶν δένδρων καὶ ἐστρώννυον εἰς τὴν ὁδόν. καὶ οἱ προάγοντες καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες ἔκραζον λέγοντες· Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. εὐλογημένη ἡ ἐρχομένη βασιλεία ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ πατρὸς ἡμῶν Δαυῒδ· ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Καὶ εἰσῆλθεν εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς καὶ εἰς τὸ ἱερόν· καὶ περιβλεψάμενος πάντα, ὀψίας ἤδη οὔσης τῆς ὥρας, ἐξῆλθεν εἰς Βηθανίαν μετὰ τῶν δώδεκα μαθητῶν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κορινθίους Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 12-20

Ἀδελφοί, πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ᾽ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. Τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. Τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. Οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; Ἄρα οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; Μὴ γένοιτο. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; Ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. φεύγετε τὴν πορνείαν. Πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν· ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. Ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ῾Αγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῶ πνεύματι ὑμῶν, ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
15: 11-32

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους· καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι! ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα ἑαυτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱὸς· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρὶ· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

* Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, (ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ»), Τόμος Β΄ (σελ. 252-269)

«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς· αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου». 

Πρεπόντως ο Κύριος διδάσκει αμέσως ν’ αρχίσουν οι [προσευχόμενοι] από τη θεολογία· επίσης εισάγει στο μυστήριο του τρόπου που υπάρχει η Αιτία που δημιούργησε τα όντα, Αυτός που είναι κατά την ουσία αίτιος των όντων. Γιατί τα λόγια της προσευχής περιέχουν φανέρωση του Πατέρα, και του ονόματος του Πατέρα, και της βασιλείας του Πατέρα, για να μάθομε ευθύς εξ αρχής να σεβόμαστε την εν Μονάδι Τριάδα και να την επικαλούμαστε και να την προσκυνούμε.

Επειδή όνομα του Θεού και Πατέρα, με ουσιώδη υπόσταση, είναι ο Μονογενής Υιός. Και βασιλεία του Θεού και Πατέρα, με ουσιώδη υπόσταση, είναι το Άγιο Πνεύμα. Γιατί εκείνο που λέει εδώ ο Ματθαίος βασιλεία, αλλού άλλος Ευαγγελιστής το ονομάζει Πνεύμα Άγιο, λέγοντας: «Ας έρθει το Πνεύμα το Άγιο και ας μας καθαρίσει». Γιατί ο Πατέρας δεν απόκτησε εκ των υστέρων το όνομα, ούτε ως αξίωμα που έλαβε εκ των υστέρων νοούμε τη βασιλεία· δεν έχει αρχή στο είναι Του, για να αρχίσει να είναι και Πατέρας και Βασιλεύς, αλλά καθώς πάντοτε υπάρχει, είναι και πάντοτε Πατέρας και Βασιλεύς, χωρίς να λάβει ποτέ αρχή να είναι Πατέρας και Βασιλεύς. Αν τώρα, με το να υπάρχει πάντοτε, είναι πάντοτε και Πατέρας και Βασιλεύς, άρα πάντοτε και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα συνυπάρχουν κατά την ουσία ως υποστάσεις με τον Πατέρα. Από Αυτόν παίρνουν την ύπαρξη και είναι μέσα σ’ Αυτόν φυσικώς πάνω από αιτία και λόγο, όχι όμως ύστερα από Αυτόν, ούτε και έγιναν αργότερα από κάποια αιτία. Γιατί η σχέση μεταξύ των τριών Προσώπων υποδηλώνει τη συνύπαρξή Τους και δεν επιτρέπει αυτά, των οποίων είναι και λέγεται σχέση, να θεωρούνται μεταγενέστερα το ένα από το άλλο.

Αφού λοιπόν αρχίσαμε αυτή την προσευχή, βιαζόμαστε να τιμήσομε την ομοούσια και υπερούσια Τριάδα ως δημιουργική αιτία της υπάρξεώς μας. Επίσης διδασκόμαστε να ομολογούμε τη χάρη της υιοθεσίας, με το να αξιωνόμαστε να ονομάζομε Πατέρα κατά χάρη τον εκ φύσεως Δημιουργό. Έτσι, από σεβασμό προς την ονομασία Εκείνου που μας γέννησε κατά χάρη, θα φροντίζομε να αποτυπώνομε στη ζωή μας τα χαρακτηριστικά του Πατέρα μας αγιάζοντας το όνομά Του πάνω στη γη, μιμούμενοι Αυτόν, αποδεικνύοντας ότι είμαστε παιδιά Του με τα έργα μας, και δοξάζοντας τον αυτουργό αυτής της υιοθεσίας, τον φυσικό Υιό του Πατέρα, με τα νοήματα και τις πράξεις μας. Αγιάζομε το όνομα του κατά χάρη επουρανίου Πατέρα, όταν νεκρώνομε την επιθυμία προς την ύλη και καθαριζόμαστε από τα καταστρεπτικά πάθη, αν βέβαια αγιασμός είναι η τέλεια ακινησία και νέκρωση της επιθυμίας που ενεργεί με την αίσθηση. Όταν φτάσομε σ’ αυτή, καταπραΰνομε και τις άπρεπες κραυγές του θυμού, αφού δεν έχομε πλέον την επιθυμία να τον ερεθίζει και να τον πείθει να υπερασπίζεται τις ηδονές που αυτή θέλει, επειδή η επιθυμία νεκρώθηκε πια με την κατά λόγον αγιότητα. Γιατί ο θυμός είναι φυσικός συνήγορος της επιθυμίας, και τότε παύει να μανιάζει, όταν τη δει νεκρή.

Εύλογα λοιπόν, με την αποβολή του θυμού και της επιθυμίας, επακολουθεί κατά την προσευχή το κράτος της βασιλείας του Θεού σ’ εκείνους που, αφού αποβάλουν αυτά τα δύο πάθη, αξιώνονται να πουν: «Ελθέτω η βασιλεία σου», δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, όταν πια με την πραότητα έγιναν ναοί του Θεού δια του Πνεύματος. Γιατί λέει: «σε ποιον θα αναπαυθώ, αν όχι σ’ εκείνον που είναι πράος και ταπεινός και τρέμει τα λόγια μου;» (Ησ. 66, 2) Από αυτό λοιπόν φαίνεται ότι στους ταπεινούς και πράους ανήκει η βασιλεία του Θεού και Πατέρα. Γιατί λέει: «Μακάριοι είναι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γή» (Ματθ. 5, 5).

Ο Θεός δεν υποσχέθηκε να δώσει κληρονομία σ’ όσους τον αγαπούν, αυτή τη γη, η οποία κατέχει εκ φύσεως τη μέση θέση του σύμπαντος, αν βέβαια λέει αλήθεια εκείνος που είπε: «Στην ανάσταση ούτε οι άνδρες έρχονται σε γάμο, ούτε οι γυναίκες παντρεύονται, αλλά είναι όλοι σαν άγγελοι του Θεού στον ουρανό» (Ματθ. 22, 30), και: «Ελάτε σεις οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου να κληρονομήσετε τη βασιλεία που έχει ετοιμαστεί για σας αφότου θεμελιωνόταν ο κόσμος» (Ματθ. 25, 34), και σε άλλο σημείο είπε στον δούλο που εργάστηκε πιστά: «Έλα να συμμετάσχεις στη χαρά του Κυρίου σου» (Ματθ. 25, 21).

Και ο θείος Απόστολος στη συνέχεια έλεγε: «Θ’ ακουστεί σάλπισμα και θ’ αναστηθούν πρώτα άφθαρτοι όσοι πέθαναν πιστοί στο Χριστό· έπειτα εμείς που θα έχουμε απομείνει ζωντανοί, θ’ αρπαγούμε μαζί μ’ αυτούς από σύννεφα για να προϋπαντήσομε τον Κύριο στον αέρα. Κι έτσι για πάντα θα είμαστε μαζί με τον Κύριο» (Α΄Θεσ. 4, 16-17).

Κι εμείς λοιπόν —για να επαναλάβω συνοπτικά το νόημα όσων είπα— αν θέλομε να λυτρωθούμε από τον πονηρό και να μην μπούμε σε πειρασμό, ας πιστέψομε στο Θεό και ας συγχωρήσομε όσους μας έφταιξαν. «Γιατί αν δεν συγχωρήσετε, λέει, στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, ούτε τα δικά σας θα συγχωρήσει ο Πατέρας σας ο ουράνιος» (Ματθ. 6, 15). Έτσι όχι μόνο θα πάρομε την άφεση των αμαρτιών μας, αλλά και το νόμο της αμαρτίας θα νικήσομε, και δε θα εγκαταλειφθούμε ώστε να τον δοκιμάσομε, και θα πατήσομε τον γεννήτορα αυτού του νόμου, το πονηρό φίδι, από το οποίο παρακαλούμε να σωθούμε. Στρατηγός θα είναι ο Χριστός που νίκησε τον κόσμο (Ιω. 16, 33), ο Οποίος μας οπλίζει με τους νόμους των εντολών Του και με την αποβολή των παθών συνδέει νόμιμα την ανθρώπινη φύση με τον εαυτό της μέσω της αγάπης· και κινεί ακόρεστα την όρεξή μας προς τον εαυτό Του που είναι άρτος ζωής, σοφίας, γνώσεως και δικαιοσύνης. Και με την εκπλήρωση του πατρικού θελήματος μας κάνει μετόχους της λατρείας των αγγέλων, που θα δείχνομε με τον τρόπο της ζωής μας, κατά πιστή μίμηση των αγγέλων, την επουράνια ευαρέστηση.

Κι από εκεί πάλι μας ανεβάζει στην ακρότατη κορυφή των θείων, στον Πατέρα των φώτων, και μας κάνει κοινωνούς της θείας φύσεως (Β΄Πετρ. 1, 4) με την κατά χάρη μέθεξη του Πνεύματος. Στην κατάσταση αυτή θα είμαστε τέκνα Θεού, έχοντας μέσα μας όλοι χωρίς περιορισμό, με άκρα καθαρότητα, όλο τον κατά φύση Υιό του Πατέρα και χορηγό αυτής της χάρης, από τον οποίο και μέσω του Οποίου και μέσα στον οποίο έχομε και θα έχομε την ύπαρξη, την κίνηση και τη ζωή (Πραξ. 17, 28).

Σ’ αυτό το μυστήριο της θεώσεως ας αποβλέπει ο σκοπός της προσευχής μας, για να μάθομε τι είμαστε και τι μας έκανε η κατά σάρκα κένωση του Μονογενούς, και από ποιο βάθος, εμάς που βρεθήκαμε στο κατώτερο επίπεδο όπου μας κατέβασε το βάρος της αμαρτίας, σε ποιό ύψος μας ανέβασε με τη δύναμη του σπλαχνικού Του χεριού· και ας αγαπήσομε περισσότερο Εκείνον που με τόση σοφία ετοίμασε τη σωτηρία μας. Ας δείξομε ότι με τα έργα μας εκπληρώνεται η προσευχή μας και ας φανούμε ότι κηρύττομε το Θεό αληθινό Πατέρα μας κατά χάρη. Να μη φανούμε από τα πράγματα ότι έχομε πατέρα του βίου μας τον πονηρό, που πάντοτε προσπαθεί να εξουσιάζει τυραννικά με τα πάθη της ατιμίας, και ότι, χωρίς να το καταλάβομε, ανταλλάζομε τη ζωή με τον θάνατο. Γιατί και οι δύο εκ φύσεως μεταδίδουν τα δικά τους ιδιώματα ο καθένας σ’ εκείνους που πηγαίνουν με το μέρος τους· ο ένας χορηγεί αιώνια ζωή σ’ όσους τον αγαπούν, ο άλλος προκαλεί το θάνατο σ’ όσους τον πλησιάζουν, με τους εκούσιους πειρασμούς που υποβάλλει.

Εφόσον τώρα έργο του θείου θελήματος είναι η θέωση της φύσεώς μας, και σκοπός των θείων λογισμών είναι η οδήγηση στο τέλος του του σκοπού της ζωής μας, άρα συμφέρει να γνωρίσομε τη δύναμη της Προσευχής του Κυρίου και να την κάνομε πράξη, και έπειτα να την εκθέσομε γραπτώς όπως πρέπει. Κι αφού μάλιστα ο κύριός μου αυτήν την προσευχή θυμήθηκε γράφοντας σ’ εμένα το δούλο του παρακινημένος από το Θεό, αυτήν θα κάνω κι εγώ αναγκαστικά θέμα των λόγων μου, και παρακαλώ τον Κύριο που μας δίδαξε αυτή την προσευχή, να ανοίξει το νου μου για να κατανοήσω τα μυστήρια που αυτή περιέχει, και να μου δώσει τον κατάλληλο λόγο για να τα εκφράσω με σαφήνεια. Γιατί η προσευχή αυτή με τρόπο συνοπτικό περιέχει κρυμμένο μυστικά όλο το σκοπό όσων αναφέρθηκαν, ή, για να κυριολεκτήσω, τον κηρύττει καθαρά σ’ εκείνους που έχουν δεκτικό νου. Η προσευχή αυτή περιέχει αίτηση όλων όσα προξένησε με την κένωσή Του κατά τη σάρκωση ο Λόγος του Θεού και διδάσκει να επιδιώκομε εκείνα τα αγαθά, τα οποία μόνον ο Θεός και Πατέρας, μέσω της φυσικής μεσιτείας του Υιού, χορηγεί αληθινά με το Άγιο Πνεύμα. Επειδή μεσίτης Θεού και ανθρώπων —κατά τον θείο Απόστολο— είναι ο Κύριος Ιησούς (Α’ Τιμ. 2, 5), καθώς με τη σάρκωσή Του φανερώνει στους ανθρώπους τον Πατέρα που αγνοούσαν, και στον Πατέρα φέρνει μέσω του Πνεύματος τους ανθρώπους συμφιλιωμένους με Αυτόν (Εφ. 2, 18), για χάρη της σωτηρίας των οποίων έγινε άνθρωπος χωρίς να υποστεί μεταβολή. Και έγινε διδάσκαλος και αυτουργός πολλών νέων μυστηρίων, τόσων ώστε δεν μπορεί ποτέ ο λόγος να τα συλλάβει στο πλήθος και το μέγεθός τους.

Από αυτά, φαίνεται πως δώρισε με εξαιρετική μεγαλοδωρία στους ανθρώπους εφτά, γενικότερα από τα άλλα, κι αυτών τη δύναμη, καθώς είπα, περιέχει μυστικά ο σκοπός της προσευχής. Αυτά είναι: θεολογία, υιοθεσία με τη χάρη, ισοτιμία προς τους αγγέλους, μετοχή στην αιώνια ζωή, αποκατάσταση της φύσεως που στρέφεται απαθώς στον εαυτό της, κατάλυση του νόμου της αμαρτίας και κατάργηση της τυραννίας του πονηρού που κυριάρχησε πάνω μας με απάτη. Ας εξετάσομε λοιπόν την αλήθεια των λεγομένων.

Θεολογία διδάσκει ο Λόγος του Θεού με τη σάρκωσή Του, καθώς φανερώνει στον εαυτό Του τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.

Υιοθεσία παρέχει, χαρίζοντας την υπέρ φύση ουράνια γέννηση και συνθέωση με τη χάρη του Πνεύματος. Αυτό που φυλάγει κατά Θεόν και διατηρεί την υιοθεσία, είναι η προαίρεση εκείνων που έλαβαν αυτή τη γέννηση, η προαίρεση που δέχεται με ειλικρινή διάθεση τη χάρη που δόθηκε και που ομορφαίνει πιο πολύ με την επιμελή εργασία των εντολών το κάλλος που δόθηκε κατά χάρη. Αυτή με την αποβολή των παθών οικειοποιείται τόσο πολύ τη θεότητα, όσο ο Λόγος του Θεού με την εκούσια κένωσή Του από την υψηλή δόξα Του κατ’ οικονομίαν έγινε αληθινά άνθρωπος.

Έκανε τους ανθρώπους ισότιμους με τους αγγέλους, όχι μόνον επειδή με το αίμα του σταυρού Του ειρηνοποίησε τα επίγεια και τα επουράνια (Κολ. 1, 20) και καταργώντας τις εχθρικές δυνάμεις που βρίσκονται στην περιοχή μεταξύ ουρανού και γης, έδειξε πώς υπάρχει μία σύναξη των επιγείων και των ουρανίων δυνάμεων για τη [διανομή] των θείων δώρων, καθώς η ανθρώπινη φύση γεμάτη αγαλλίαση με μία κοινή θέληση συμψάλλει με τις ουράνιες δυνάμεις τη δόξα του Θεού· αλλά κι επειδή, μετά την εκπλήρωση τής για χάρη μας οικονομίας, καθώς αναλήφθηκε στους ουρανούς μαζί με το σώμα που είχε προσλάβει, ένωσε μέσω του εαυτού Του τη γη με τον ουρανό και σύναψε τα αισθητά με τα νοητά και έδειξε μια την κτιστή φύση, που παρά τις ακρότητες των μερών της, είναι ενωμένη με τον εαυτό της με την αρετή και την επίγνωση της πρώτης Αιτίας. Έδειχνε νομίζω, με όσα κατά μυστικό τρόπο επιτελούσε, ότι ο λόγος είναι η ένωση των διαιρεμένων, ενώ η αλογία διαίρεση των ενωμένων. Ας μάθομε επομένως, να επιδιώκομε τη λογοποίηση με την πρακτική αρετή, για να μην ενωθούμε μόνο με τους αγγέλους μέσω της αρετής, αλλά και με το Θεό μέσω της γνώσεως, κατά την απομάκρυνσή μας από τα όντα.

Μεταδίδει θεία ζωή κάνοντας τον εαυτό Του τροφή μας,

Αποκαθιστά τη φύση στον εαυτό της, όχι μόνο γιατί όταν έγινε άνθρωπος κράτησε τη διάθεσή του απαθή και ειρηνική απέναντι στην ανθρώπινη φύση, χωρίς ούτε απέναντι των σταυρωτών Του να σαλευθεί στο ελάχιστο Αλλά και γιατί κατάργησε την έχθρα καρφώνοντας πάνω στο σταυρό το χειρόγραφο της αμαρτίας (Κολ. 2, 14), για το οποίο η φύση είχε αδιάλλακτο πόλεμο εναντίον του εαυτού της

Καθαρίζει τη φύση από το νόμο της αμαρτίας, γιατί δεν επέτρεψε να προηγηθεί ηδονή στη γέννησή Του, που έγινε για χάρη μας. Γιατί η σύλληψή Του έγινε παραδόξως χωρίς σπορά, και η γέννηση υπέρ φύση χωρίς φθορά της παρθενίας. Στερέωσε δηλαδή ο γεννηθείς Θεός στη μητέρα Του, αντίθετα από τη φύση, τα δεσμά της παρθενίας με τη γέννησή Του, και ελευθέρωσε όλη τη φύση από την εξουσία του νόμου που κυριαρχούσε πάνω της· αυτό βέβαια ισχύει για όσους θέλουν να μιμούνται με τη νέκρωση των γήινων μελών τους τον εκούσιο θάνατό Του. Γιατί το μυστήριο της σωτηρίας είναι για κείνους που το θέλουν, και δεν επιβάλλεται τυραννικά.

Καταργεί την τυραννία του πονηρού που κυριάρχησε πάνω μας με απάτη, προβάλλοντας τη σάρκα που είχε νικηθεί στον Αδάμ σαν όπλο εναντίον του και νικώντας τον. Έτσι έκανέ τη σάρκα, που πριν είχε συλληφθεί και θανατωθεί, να συλλάβει αυτόν που την είχε συλλάβει και ν’ αφανίσει με το φυσικό θάνατό της τη ζωή του· σ’ αυτόν μεν έγινε δηλητήριο, για να εμέσει όλους όσους κατάπιε έχοντας επικρατήσει με τη δύναμη του θανάτου που διέθετε (Ησ. 25, 8. Εβρ. 2, 14), στο δε γένος των ανθρώπων έγινε ζωή, που ωθεί σαν προζύμι προς ανάσταση ζωής όλη την ανθρώπινη φύση, για χάρη της οποίας κυρίως ο Λόγος, όντας Θεός (Ιω. 1, 1), έγινε άνθρωπος —πράγμα και άκουσμα όντως παράδοξο— και καταδέχθηκε θεληματικά το θάνατο της σάρκας Του.

Όλων αυτών, όπως είπα, περιέχει αίτηση η Κυριακή Προσευχή.

Πηγή: https://trelogiannis.blogspot.com/2024/03/blog-post.html

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΛΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 11-16

Τέκνον Τιμόθεε, δίωκε δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα. Ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. Παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν, τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον, ἀνεπίληπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον· ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
20:46-47, 21:1-4

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ Μαθηταῖς· Προσέχετε ἀπὸ τῶν γραμματέων τῶν θελόντων περιπατεῖν ἐν στολαῖς καὶ φιλούντων ἀσπασμοὺς ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ πρωτοκαθεδρίας ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ πρωτοκλισίας ἐν τοῖς δείπνοις, οἳ κατεσθίουσιν τὰς οἰκίας τῶν χηρῶν καὶ προφάσει μακρὰ προσεύχονται· οὗτοι λήψονται περισσότερον κρίμα. Ἀναβλέψας δὲ εἶδε τοὺς βάλλοντας τὰ δῶρα αὐτῶν εἰς τὸ γαζοφυλάκιον πλουσίους. εἶδε δέ τινα χήραν πενιχρὰν βάλλουσαν ἐκεῖ λεπτὰ δύο, καὶ εἶπεν· Ἀληθῶς λέγω ὑμῖν ὅτι ἡ χήρα ἡ πτωχὴ αὕτη πλεῖον πάντων ἔβαλεν· ἅπαντες γὰρ οὗτοι ἐκ τοῦ περισσεύοντος αὐτοῖς ἔβαλον εἰς τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ, αὕτη δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος αὐτῆς ἅπαντα τὸν βίον ὃν εἶχεν ἔβαλε. Ταῦτα λέγων ἐφώνει·. Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Κυκλοφορεῖ  ὰπὸ τὶς ἐκδόσεις «Θεομόρφου» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου τὸ νέο βιβλίο «Ἡ ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης».  

Ἡ παροῦσα ἔκδοση ἀποτελεῖται ἀπὸ 352 σελίδες καὶ διανθίζεται ἀπὸ φωτογραφίες  σχετικὲς μὲ τὴ Γερόντισσα. 

Τὰ περιεχόμενα κείμενα: Παρακαταθήκη καὶ διδάγματα τῆς Γερόντισσας, Ποιήματα τῆς Γερόντισσας, Μαρτυρίες ἀνθρώπων ποὺ τὴ γνώρισαν. 

Γράφουν: Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος καὶ  Ἀρχιμ. Ἀντώνιος Φραγκάκης. 

Στὴ συνέχεια παραθέτουμε ἀπόσπασμα  ἀπὸ τὴν Παρακαταθήκη τῆς ἁγίας Γερόντισσας Γαλακτίας:  

«Ὅταν κλαίω καὶ στενάζω γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, βαθαίνει ἡ καρδιά μου. Ἀναστενάζω ἀπὸ τὰ τρίσβαθα τῆς ψυχῆς μου καὶ ἀνακουφίζομαι. Ἡ εὐχὴ τρέχει, τρέχει… καί, σὲ ἀνύποπτο χρόνο, δὲν ξέρω πῶς, μὲ τὰ “κιάλια” τῆς καρδιᾶς βλέπω τὸ ἄπλετον ἐκεῖνο Φῶς, ποὺ νοῦς δὲν χωράει καὶ γλῶσσα δὲν διηγᾶται… Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ περιγράψει τὸ μεγαλεῖο τοῦ οὐρανοῦ! Ὁ οὐρανὸς κρύβει πολλὰ μυστήρια… Τὸ Φῶς εἶναι ἄπλετον, δὲν ἔχει ἀρχή, μέση καὶ τέλος. Εἶναι ἀσχημάτιστο, ὅμοιο. Εἶναι γεμάτο πληροφορίες. Πολλὰ ἀνεξήγητα ἐξηγοῦνται μέσα σ᾽ αὐτό. Κάποια μπορεῖς νὰ διηγηθεῖς, ἀλλὰ τὰ περισσότερα ὄχι. Εἶναι τὸ Φῶς τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Σ᾽ ἕνα Φῶς φαίνονται καὶ οἱ Τρεῖς, ἀλλὰ διακρίνονται καὶ σὰν τρία Φῶτα, ποὺ εἶναι ἕνα Φῶς! Δὲν ξέρω νὰ σᾶς τὸ περιγράψω… Ὁ ἄναρχος Πατέρας δὲν φαίνεται… Οὐδεὶς τὸν εἶδε, οὔτε θὰ τὸν δεῖ ποτέ· οὔτε οἱ ἄγγελοι. Τὸν κρύβει τὸ πολὺ Φῶς… Φαίνεται ὅμως ἡ ἀγαθότητά του, ἡ ἀγάπη του, ποὺ δὲν περιγράφεται, ἡ πρόνοιά του γιὰ τὸν κόσμο, ἡ ἀνεκτικότητα καὶ ἡ μακροθυμία του. Ὁ Υἱὸς φαίνεται, γιατὶ ἔγινε σὰν ἐμᾶς: Πῆρε ἀνθρώπινο σῶμα καὶ φαίνεται καθαρὰ νὰ βγάζει Φῶς! Ἔχει γαλάζια μάτια, καστανόξανθα μαλλιὰ καὶ διχαλωτὰ γενάκια, μέτριο ἀνάστημα καὶ συμμετρικὸ σῶμα. Ἔχει ἀθεράπευτες τὶς πληγὲς τοῦ Σταυροῦ γιὰ νὰ τὸν ἀναγνωρίζουμε, γιατὶ πολλοὶ τὸν εἶπαν “πλάνο”, “σοφό”, κ.λπ. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο δὲν φαίνεται. Εἶναι Φῶς! Ἦρθε στὸν κόσμο καὶ δὲν ἔφυγε. Κινεῖται μὲ μεγάλο κρότο, ἀλλὰ δὲν τὸ ἀκούει κανείς! Περνάει ἀπ᾽ ὅλους συνεχῶς, ἀλλὰ σκηνώνει ὅπου ὑπάρχει μετάνοια. Τὰ θεϊκὰ εὐωδιάζουν. Φέρνουν γαλήνη, ἠρεμία καὶ παράδεισο στὴν ψυχὴ καὶ ἔλεγχο γιὰ τὰ χάλια μας. Βλέπω μέσα στὸ Φῶς ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τὸ πᾶν καὶ ἐγὼ μηδέν…».

***

Χαρακτηριστικὰ ἐκδόσεως

Τιμὴ Βιβλίου: € 20.00
Συγγραφέας: Διάφοροι
ISBN: 978-9963-553-99-0
Ἐκδότης: Ἐκδόσεις Θεομόρφου
Χρονολογία Ἔκδοσης: Ἰούνιος 2023
B΄ Ἔκδοση: Σεπτέμβριος 2023
Γ΄ Ἔκδοση: Νοέμβριος 2023
Ἀριθμὸς Σελίδων: 352
Διαστάσεις: 17Χ24 ἑκ.

***

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ 

Βιβλιοπωλεῖο «Θεομόρφου»

Πλατεῖα Ἐλευθερίας 5
2731 Περιστερώνα Λευκωσία,
τηλ.: (+357) 22824811 , (+357) 22932414 , 01-02-03
e-mail: costas@immorfou.org.cy
Ὑπεύθυνος: Κωνσταντίνος Παπαπολυβίου, τηλ.: 99620057

*******

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 

Βιβλιοπωλεῖο «ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ»

Πρασακάκη 9
546 22 Θεσσαλονίκη
τηλ.: 2310-231040 & 2310-283805
e-mail: bookstore@toperivoli.gr
ιστοσελίδα: www.toperivoli.gr

***

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ

Λαγουμιτζῆ 42, Τ.Κ. 117 45,
Ν. Κόσμος, Ἀθήνα
Τηλ.: 210 9212315, 210 9212574
Φαξ: 210 9226970
info@agathos-logos.gr

***

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ Γ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΛΥΧΝΑΡΙ

25Ης ΜΑΡΤΙΟΥ 257-259
704 00 ΜΟΙΡΕΣ – ΚΡΗΤΗΣ
ΤΗΛ. 2892022279 ΚΙΝ. 6977656060
ntheodorakis7@gmail.com
www.lichnari.gr
info@lichnari.gr

***

ΑΛΜΠΑΝΤΑΚΗ ΜΑΡΙΑ
ΒΙΒΛΙΟΧΑΡΤΟΠΩΛΕΙΟ ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ 

ΜΑΧΗΣ ΚΡΗΤΗΣ 126
704 00 ΜΟΙΡΕΣ
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
ΤΗΛ. 2892025209
ΚΙΝ. 6938326340

Email.: ydrogiosvivlio@gmail.com

***

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ – Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ 44 – 46 – Τ.Κ. 10681 ΑΘΗΝΑ (ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ)

ΤΗΛ.210 3807148
Email.: agiosalexios@hotmail.com

***

ΥΙΟΙ Σ. ΚΕΜΕΝΤΖΕΤΖΙΔΗ Ο.Ε.

Σπαρτάκου 6, Συκιές

56626 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

τηλ. 2310 212 659, φάξ 2310 207 340

e-mail : info@orthodoxoskypseli.gr

***

ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ,ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗ

Νίκος Ταπούρης Ἐκκλησιαστικά Εἴδη

630 87 Δάφνη Ἅγιον  Ὄρος
τηλ.: 23770- 22389
e-mail: info@monastiriaka.gr
www.monastiriaka.gr