Άγιος Αρτέμων ο εν Αυλώνι. Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης, Ακάκι
Άγιος Αρτέμων ο εν Αυλώνι. Ιερός Ναός Παναγίας Χρυσελεούσης, Ακάκι
Καθώς ερχόμουν για να τελέσουμε αυτόν τον τόσο ωραίο και ξεκούραστο Εσπερινό προς τιμή του αγίου Αρτέμωνος του εν τω Αυλώνι της Σολίας, με πήρε τηλέφωνο ένα παιδί που εξομολογείται σε μένα και τώρα βρίσκεται σε μια χώρα της Ευρώπης.
Ήθελε να μου πει ότι πριν από λίγες μέρες συναντήθηκε με κάποιους συναδέλφους του, και από τότε αισθάνεται ότι του έκαναν μάγια. Οι δουλειές του δεν παν καλά και ξύπνησαν μέσα του παλιές αρρώστιες που επηρέασαν τη ζωή του. Ακόμα φοβήθηκε ότι θα χάσει τη δουλειά του και θα μείνει μόνοςμέσα σ’ αυτή την ξένη χώρα. Και αφού μου είπε όλα αυτά, ζήτησε τη γνώμη μου και του απάντησα: «Εγώ δεν είμαι γέρο Πορφύριος, αλλά ούτε καικανένας προφήτης. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που έχεις ανάγκη, είναι να φύγει ο φόβος από μέσα σου. Φοβισμένος είσαι, επειδή αρρώστησες σε μια ξένη χώρα και κινδυνεύεις να χάσεις και τη δουλειά σου. Δεν είσαι μόνος… έχεις την Παναγία μητέρα. Σε παρακαλώ, ν’ αρχίσεις από απόψε να παρακαλείς την Παναγία, και η Παναγία θα σου δώσει φως, θα σου δώσει διέξοδο. Ακόμα και για τιςασθένειες να την ευχαριστείς, γιατί θα σε ταπεινώσουν και θα σε μάθουν να προσεύχεσαι με την καρδιά σου, και όχιμε τον εγκέφαλό σου. Δεν θα χάσειςτη δουλειά σου. Απλώς χρειάζεται να διώξεις από μέσα σου τον φόβο, τον οποίοσου έβαλε ο πειρασμός για να σε ρίξει στην απελπισία».
Ακούγοντας αυτά που του είπα, ενώ έφυγε ένα βάρος από πάνω του επέμενε. «Κάτι άλλο να μου πείτε;» μου λέει.Ήθελε και κάτι άλλο. «Τί να σου πω;» του λέω. «Τώρα πάω στο Ακάκι, να τελέσουμε έναν πανηγυρικό εσπερινό, όπου εκεί βρίσκεταιμια αρχαία εικόνα της Παναγίας. Θα πάω, να της ανάψω μια λαμπάδα και να παρακαλέσω για σένα». «Ευχαριστώ πολύ Πανιερώτατε. Χαίρετε».
Αυτό ήθελε… Προσευχές ήθελε το παιδί για να του καθαρίσουν το τοπίο το οποίο θόλωσε από την ομίχλη του φόβου. Μόλις του είπα, θα κάμω προσευχή για σένα μου έκλεισε το τηλέφωνο σαν να μου έλεγε: «Δεν εκατάλαβεςτόση ώρα γιατί σε πήρα από τόσα χιλιόμετραμακριά τηλέφωνο; κάμε λίγη προσευχή για μένα».
Μόλις μπήκαστο ναό, η καλή μας επίτροπος μου έδωσε τη γνωστή λαμπάδα που δίδουν στον Επίσκοπο και της λέω: «Άναψε ακόμα μια. Έχω ένα παιδί που θέλει προσευχές από εμάς». Και ήλθα αμέσως στην Παναγία… την παλαιά εικόνα εδώ στο προσκυνητάρι και της είπα το όνομα και δυο λόγια: «Παναγία μου, καθάρισε το τοπίο για το παιδί μας… να μην είναι μόνος του. Να είσαι μάνα του Παναγία μου».
Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου από τον Εσπερινό της εορτής του αγίου ιερομάρτυρος Αρτέμονος του εν τω Αυλώνι της Σολίας, που τελέσθηκε στον ιερό ναό Παναγίας Χρυσελεούσης της κοινότητος Ακακίου, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (7.10.2017)
Lighting the lighter of the saints (14th spiritual dialogue synaxis): “The Prophet David and the Power of the Psalter” (Part B, 2.3.2021).
The 14th Spiritual Dialogue Synaxis with Metropolitan Neophytos of Morfou took place on March 2, 2021 at the church of St. Nikiphoros the Lepper and St. Evmenios Saridakis in Peristerona – Morphou.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην ιστοσελίδα μας μπορείτε να βρείτε μεταφρασμένες και υποτιτλισμένες ομιλίες του Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου στα αγγλικά, ρωσικά και σε άλλες γλώσσες. Η σελίδα στην οποία θα βρείτε τις ομιλίες είναι η εξής: https://immorfou.org.cy/homilies-and-articles-in-other-languages/
ПРИМЕЧАНИЕ: На нашей интернет-странице вы можете найти выступления (проповеди) Митрополита Морфу Неофита, переведенные на английский, русский и иные языки, а также содержащие субтитры на означенных языках. Страница, на которой вы найдете выступления (проповеди), является следующей: https://immorfou.org.cy/homilies-and-articles-in-other-languages/
.. έχασε το φως του αλλά αυτή η θλίψη δεν έγινε κατάθλιψη, να γίνουμε κι εμείς λαμπαδιστές φωτοστόλιστοι ..όπως ο άγιος αν και ειπώθηκε Λαμπαδιστής και γιατί καταγόταν από τη Λαμπαδού. Τότε έβλεπαν πάνω από τον τάφο του ν’ αναδύεται φως ( σσ σημείο σύνηθες σε νεομάρτυρες) έζησε 10 χρόνια από τότε που τυφλώθηκε από τα 15 του ως στα 25. Κάναμε τη ζωή μας ξένη φορτική που λέει και ο ποιητής γιατί δεν τη γεμίσαμε με φως Χριστού. Ο νεαρός αγένειος άγιος μας διδάσκει πως ν΄αξιοποιούμε το χρόνο μας. Σε αυτόν εκπληρώθηκε το βιβλικό ”Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς”.. Να έχουμε έγνοια το χρόνο μας πως τον φωτίζουμε..
Η Ευρώπη μας έκανε να ξεχάσουμε ότι έχουμε ψυχή… περί μετάνοιας.. ο Θεός δέχεται και το λίγο. Ο άγιος ήταν παραπονιάρης ..και γιατί… ένας μάγος που πήγαινε ο πεθερός του τον τύφλωσε στα 15 του τον Άγ Ιωάννη το Λαμπαδιστή που έζησε στα μέρη τούτα τον 11ο αι.. Ας ήταν και παπάς ο πατέρας του και όλη η οικογένεια τον θρήνησαν σαν να πέθανε. Χώρισε από την αρραβωνιαστικιά. Ζήτησε έναν υπηρέτη του συνώνυμο του να τον οδηγήσει στο προσκύνημα του αγίου Ηρακλείδη εδώ που έγινε πριν 2.000 χρόνια στον ποταμό της Μαραθάσας. Και έχτισαν τότε έναν ναό.. Και ήρθε από τη γενέτειρα του τη Λαμπαδού εδώ έζησε λίγα χρόνια ασκητικά του φύγανε και τα παράπονα κι όποια άλλα πάθη είχε…
Πρώτο επίπεδο αγιότητας στα πρώτα χρόνια η υπακοή,
δεύτερον στα πιο ώριμα χρόνια η υπομονή
τρίτον δίνεται ως δώρον η νοερά προσευχή..
Λέει ο Άγ Ισσάκ ο Σύρος αν ο άνθρωπος κάνει κατά Θεόν υπακοή στις εντολές του Χριστού και μετά υπομονή εν Χριστώ του δίνει ο Θεός ως δώρον την νοερά προσευχή ”εγώ κοιμάμαι και η καρδιά μου αγρυπνεί”…. ή α΄λλο χάρισμα…
Λίγο πριν πεθάνει ο Άγιος άνοιξαν τα μάτια του είδε έναν χρυσόφτερο αετό να πετά και είπε στον υπηρέτη του ότι αύριο θα πεθάνει. Τα επόμενα χρόνια θα είναι γεμάτα υπομονή αλλά όταν παρέλθουν θα γευθούμε την ειρήνη όσοι επιζήσουμε από τον Γ Παγκόσμιο πόλεμο, ραδιενέργεια, αρρώστιες που θα στείλουν είτε από σεισμούς είτε από πλημμύρες, καταποντισμούς. Και όσοι δεν επιβιώσουμε πιο καλά μπορεί να περάσουμε γιατί θα πάμε μπορεί να πάμε στην αιώνια ζωή...μέλημα μας πρώτο να είναι η αιωνιότητα. Αυτή να είναι η έγνοια μας όχι αν θα ζήσω άλλα 20 χρόνια..
Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην αρχιερατική Θεία Λειτουργία της εορτής του Οσίου Ιωάννου του Λαμπαδιστού, που τελέσθηκε στην ομώνυμη πανηγυρίζουσα ιερά μονή παρά της κοινότητος Καλοπαναγιώτη της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (4.10.2019)
Η αργυρεπίχρυση προσκυνηματική εικόνα του Οσίου Ιωάννου του Λαμπαδιστού (1776)
Οι πρωτινοί άνθρωποι και οι καλόγεροι οι παλαιοί έλεγαν καλό Παράδεισο, καλό θάνατο και καλή αιώνια ζωή. Γιατί, ήταν άνθρωποι που τους πληροφορούσε η καρδία τους ότι, η αληθινή ζωή, η μεγάλη χαρά απ᾿ όλες τις χαρές μεγαλύτερη είναι η είσοδος εις την ευλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Όμως εμείς με την κοσμικότητά μας, με τες πολλές μας μέριμνες, με την ακατάστατη μετάνοιά μας που δεν καταστήθηκε ακόμα, έχομε όντως αυτό που λεν οι ψάλτες μας ανάγκη, τα πολλά χρόνια, για να έχομε περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες μετανοίας.
Βλέπετε ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδόνυμος τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς. Μέσα σε λίγα χρόνια εκατόρθωσε την αγιότητα, όταν άλλοι εχρειάστηκαν έτη και έτη για να κατορθώσουν αυτή την αγιότητα. Είναι ένα μεγάλο μυστήριο αυτό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά. Πώς ένας άγιος Αντώνιος ο μέγιστος των οσίων, τον εκράτησε ο Θεός εκατόν πέντε χρόνια. Και τον άγιο Ιωάννη μας τον Λαμπαδόνυμο, ούτε εικοσιπέντε. Και τον εθέρισε. Αλλά και οι δύο μετέχουν εις την αγιότητα του Τριαδικού Θεού. Αυτά τα λέω πρώτα για τον εαυτό μου και μετά και για σας, κλήρο και λαό. Μην ξεχνούμε τον στόχο μας. Μη μας ξεγελά η τεχνολογία, η σύγχρονη ιατρική με τα φάρμακά της, η γυμναστική και η υγεία. Όχι τέτοια. Να θυμόμαστε ότι η προοπτική μας είναι η αγιότητα και ότι παραχωρήσει, ότι επιτρέψει, ότι ευδοκήσει ο Θεός, όπως και να εκφράσει το θέλημά Του. Είτε κατ᾿ ευδοκίαν είτε κατά παραχώρηση, εμείς να το δεχτούμε. Μήπως ο άγιος Ιωάννης όταν εξεκίνησε τη ζωή του, ήξερε ότι θα τυφλωθεί; Και μάλιστα άδικα από κακόγνωμο άνθρωπο που κατέφυγε στους μάγους. Και όμως, αξιοποίησε την τύφλωσή του, ήλθεν εδώ, έκαμε τον πρώτο του πόθο που ήταν η άσκησις και μέσα σε λίγα χρόνια εκατόρθωσε το ποθούμενο.
Έτσι και σε μας, ότι παραχωρήσει ο Θεός. Ασθένειες, πρόωρους θανάτους, θλίψεις, φυλακές, συκοφαντίες, διωγμούς, προσφυγές, φτώχιες, μοναξιές, δύσκολα γηρατεία; Ότι επιτρέψει ο Θεός. Να το δούμε όχι ως τιμωρία. Οι Χριστιανοί που εξομολογούνται δεν σκέφτονται ενοχικά. Να το δούμε ως ευλογία, ως ευκαιρία για να αυξηθεί η ευλογία του Θεού, ο σταυρός του Χριστού εις την αίσθηση του βίου μας του επίγειου για να έχει η ουράνια ζωή μας, η αιώνια ζωή μας δικαιώματα. Ο άνθρωπος που σταυρώνεται εκούσια, εθελούσια σ᾿ αυτή τη ζωή, έχει δικαιώματα μεγάλα εις την άλλη ζωή.
Γι αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας και εύχεστε και σεις για μας που λέμε τους μεγάλους λόγους και τα μεγάλα κηρύγματα, όταν έρχονται οι δύσκολες ώρες, να έχομε υπομονή, να έχομε την πίστη των αγίων και ευχαριστιακή διάθεση. Και αν γογγύζουμε ως άνθρωποι και ας στενοχωρούμεθα, να μετανιώνουμε. Να μετανιώνουμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να παρακολουθούμε την καρδία μας. Είναι το μεγαλύτερο. Με γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσα, όπως διαβάζουμε στο απόδειπνο.
Έτσι έζησε τη ζωή του ο άγιος Ιωάννης. Τη σύντομη ζωή του. Και τον επροίκισε ο Θεός με φήμη, χίλια χρόνια τώρα, γενεές έρχονται πιστών και γενεές φεύγουν. Θυμούμαι που πρωτοήλθα εδώ ως Μητροπολίτηςτου τόπου με μαύρα γένια, τριάντα έξι ετών. Τώρα χάριτι Θεού, είμαστε πενήντα οχτώ σχεδόν, με άσπρα γένια. Ο άγιος Ιωάννης είναι εδώ. Είτε είμαι τριάντα έξι, είτε είμαι πενήντα οχτώ, είτε αύριο γίνω εξήντα οχτώ, είτε αύριο μπω στον τάφο, που θα μπω. Ο άγιος Ιωάννης θα είναι εδώ και για τον επόμενο Μητροπολίτη Μόρφου και τον μεθεπόμενο, περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία του Σωτήρος Χριστού. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Και αυτά τα λείψανα που βλέπετε ασημοστόλιστα, άλλα μέσα στον τάφο εκεί πίσω από την κάρα του αγίου, άλλα μέσα στις αργυρεπίχρυσες λειψανοθήκες, όλα αυτά θα αναστηθούν και θα επανενωθούν με την αθάνατη ψυχή του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή. Του Τιμίου Προδρόμου. Και το δικό μας λείψανο. Ας είναι μέσα στον τάφο ένας κόκκος, ένα σπυρί, ένα λουβίδι όπως είναι η αρχαία Ομηρική διάλεκτος της Κύπρου. Και αυτό έχει τη δύναμη, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν να αναστήσει ολόκληρο σώμα και να το επανενώσει με την αθάνατο ψυχή μας.
Να γιατί αγάπησε την αγιότητα ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδιστής και κάθε άγιος και κάθε Χριστιανός. Να γιατί αγάπησε τη δοκιμασία του να μην βλέπουν τα μάτια του τα επίγεια. Για να βλέπουν τα ουράνια, τα καρδιακά του, τα ψυχικά του μάτια το άκτιστο φως του Τριαδικού Θεού. Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε στη συνοδεία του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή. Και να ξέρετε, στον ουρανό υπάρχει συνεχής Θεία Λειτουργία. Και οι άγιοι καταξιώνονται και βλέπουν πρόσωπο προς πρόσωπο τον ίδιο τον Χριστό, αφού είναι σαρκωθείς Λόγος, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Τι μεγάλο δώρο! Τι κάνουμε για να προσκυνήσουμε την εικόνα του Χριστού. Σκέψου τον ίδιο τον Χριστό εις την αιώνια ζωή. Και να γνωρίσουμε όλη τη δύναμη της Ἁγίας Τριάδος σιγά-σιγά και να μην έχει τέλος αυτή η γνώση. Και να μην έχει τέλος αυτή η όρασις. Και να μην έχει τέλος αυτή η βασιλεία. Πώς λέει το Πιστεύω. Καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. Δεν τελειώνει δηλαδή. Αυτό σημαίνει. Εμείς κάνουμε αμάν, να πιούμε έναν καφέ. Και μόλις πιούμε τον καφέ λέμε, ε, τέλειωσε ο καφές. Σκεφτείτε, να μην τελειώνει η απόλαυση του Θεού μας. Τα λέω αυτά, για να μην νομίζουμε ότι είναι θεωρίες η αιώνια ζωή, ότι είναι θεωρίες η αγιότητα και ότι ερχόμαστε στους αγίους να θεραπεύσουν μόνο τα χέρια μας και τα πόδια μας και τα στομάχια μας. Και αυτά χρειάζονται, δεν λέω, την ίαση. Αλλά μπορούμε να κάμουμε υπομονή την αρρώστια μας. Και να μην γιάνουμε είναι καλύτερα. Εάν έχουμε και τη δύναμη του αγίου Παϊσίου, να Του πούμε, δώσε μου στα τέλη μου και έναν καρκίνο να συμπονώ μαζί με όλους τους καρκινοπαθείς. Ή μια λευχαιμία με όλους τους λευχαιμικούς αδελφούς μας. Έτσι είπε ο άγιος Παΐσιος. Και του το έδωσε ο Θεός. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε με την καρδιά μας να ζητήσουμε γιατί μπορεί να μην το αντέξουμε. Να ζητούμε κατά τη δύναμη μας. Ή, όταν επιτρέψει, το πρώτο που θα Του πούμε, Χριστέ μου, δώς᾿ μου την υπομονή και την πίστη των αγίων. Για να σηκώσω το σταυρό μου με πίστη, με εμπιστοσύνη όπως η άγιοι. Όπως εσήκωσε το σταυρό του ο άγιος Ιωάννης. Έτσι λοιπόν θα έχομε και εμείς μερίδα από την αγιότητα του αγίου μας και γιατί όχι, να είμαστε στη συνοδεία ενός από τους αγίους που αγαπήσαμε. Όποιον άγιο αγαπήσαμε περισσότερο, στη συνοδεία αυτού θα καταταχτούμε και θα συλλειτουργούμε μαζί του και θα συγχαιρόμεθα μαζί του. Τι ωραία πράγματα! Αυτή είναι η εμπειρία του ουρανού. Αυτά μας τα λεν άνθρωποι που τα ζουν. Και παλαιότερα και τώρα. Και χαίρονται την ευλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος από αυτή τη ζωή. Την προγεύονται.
Και αυτή η ωραία λειτουργία που κάμαμε σήμερα εδώ, ωραιοτάτη. Όλοι το αισθανθήκατε. Και εμείς μέσα και εσείς έξω. Όλοι είμαστε ποίμνιο τοῦ Σωτῆρος Χριστού. Αυτός είναι ο ποιμένας. Αυτός είναι ο προσφερόμενος. Αυτός είναι ο δωρεοδότης που μας έδωσε το σώμα Του και το αίμα Του. Και ενωθήκαμε όλοι με αυτό το αίμα και γίναμε αδέλφια.
Γι αυτό να έχετε έγνοια. Να συγχωρούμε για να μπορούμε να κοινωνούμε τακτικά. Η προϋπόθεση της κοινωνίας και επικοινωνίας με τον Χριστό δεν είναι η νηστεία. Η νηστεία είναι ασκητική μέθοδος που όρισε η Εκκλησία σε συγκεκριμένες ημέρες. Τετάρτη, Παρασκευή, δεκαπέντε μέρες τον δεκαπενταύγουστο, σαράντα πριν τα Χριστούγεννα, πενήντα πριν το Πάσχα. Αυτό που είναι προϋπόθεση της κοινωνίας με το Θεό, είναι η καταλλαγή, η συμφιλίωση, η συγχώρεση. Για να χωρέσει μέσα μας Αυτός, ο Οποίος προσφέρεται σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Το εύχομαι σε σας και δι ευχών του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδόνυμου και όλων των αγίων, εύχεστε και για μας.
Κάποτε, παιδιά μου, λειτουργούσα σ’ ένα χωριουδάκι εδώ κοντά. Λειτουργούσα περίπου 30 χρόνια. Πήγαινα με το μουλάρι και λειτουργούσα τους ανθρώπους. Και μια μέρα, αφού λειτούργησα, μου λέει ένας επίτροπος:
– Έλα, παπά μου, να πιείτε έναν καφέ.
– Παιδί μου, εγώ δεν πηγαίνω σε σπίτια, του λέω.
– Αν δεν έρθετε παπά μου, μας προσβάλλετε χονδρικώς. Εμείς, πάτερ μου, σας σεβόμεθα και σας εκτιμούμε.
Λέω στον πάτερ Κύριλλο, που ήμαστε μαζί.
– Δεν πάμε, πάτερ μου, μαζί για συντροφιά;
Μόλις πήγαμε, ήταν εκεί μια γριά, που άρχισε να λέει:
«Παπάς μικρός στο μάγουλο! Τι ομορφιά αυτός ο παπάς; Τι ήταν αυτό, όπως το έλεγε τόσο όμορφα, το «άνω σχώμεν τας καρδίας», και ήταν σαν δέυτερος Θεός, δεύτερος Χριστός».
Ξαφνικά, παιδιά μου, εκεί που ήμασταν, με κόβει ένας κρύος ιδρώτας, βασκανία ήταν. Κι εγώ, με συγχωρείτε, είπα:
– Άγιε μου, προφήτη Ηλία, τόσα χρόνια σε λειτουργώ εδώ. Τι ήταν αυτό που έπαθα τώρα;
Λέω στον πάτερ Κύριλλο:
– Πάτερ, να σηκωθούμε να φύγουμε.
– Μα, αφού φτιάχνουν καφέ, είπε ο πάτερ Κύριλλος.
– Πάτερ, του λέω εγώ θα πεθάνω αυτή την στιγμή.
Ερχόμεθα κάτω στο Μοναστήρι και μου λέει ο πάτερ Κύριλλος.
– Πάτερ μου, σε βάσκανε η γριά.
– Πάτερ μου, τι να μου κάνει η γριά; Τι ομορφιές και τι κάλλη είχα εγώ;
– Πάτερ μου, με τα λόγια της. Να σου φέρω λίγο αγιασμό.
– Εγώ λειτούργησα και κοινώνησα, πάτερ μου. Θα πιάσει η βασκανία τον παπά, τον λειτουργό;
– Μετά τη Λειτουργία όμως σου είπε η γυναίκα αυτόν τον λόγο, είπε ο πάτερ Κύριλλος.
– Ε, τότε φέρε μου λιγάκι αγιασμό.
Έφερε λίγο αγιασμό, παιδιά μου, με συγχωρείτε, έκανα το σταυρό μου, ήπια και αμέσως άνοιξαν τα μάτια μου, είχα θαμπάδα και ζαλιζόμουνα, κρύος ιδρώτας, αμέσως συνήλθα.
Γι’ αυτό, παιδιά μου, να έχετε αγιασμό στο σπίτι σας.
Είδατε, παιδιά μου, τι είπε η γριά; Η γλωσσοφαγιά είναι κακό, παιδιά μου.
Γι’ αυτό, πάντοτε να καταφεύγετε στην Εκκλησία. Προσευχή παιδιά μου, να κάνετε, προσευχές και δεήσεις. Να σας διαβάζει ο ιερέας. Να έχετε ιερέα να σας διαβάζει για τη βασκανία. Εάν δεν έχετε ιερέα, αγιασμό να έχετε, παιδιά μου.
Και τα γητέματα και τα σαραντάσματα και τα φλυτζάνια κι αυτά, παιδιά μου, είναι όλα του διαβόλου έργα.
Να πηγαίνετε στην Εκκλησία, στους πατέρες της Εκκλησίας να πηγαίνετε. Παιδιά μου, να προσέχουμε να μη σκανδαλίζουμε. Θα φύγουμε μια μέρα. Όλες τις ομορφιές θα τις φάει το χώμα, όπως και τα σώματά μας.
