Tω αυτώ μηνί Ζ΄, την ανάμνησιν εορτάζομεν του εν ουρανώ φανέντος σημείου του τιμίου Σταυρού επί Kωνσταντίου βασιλέως, υιού του Mεγάλου Kωνσταντίνου, και Kυρίλλου Aρχιεπισκόπου Iεροσολύμων, εν έτει τμϛ΄ [346]

Σταυρού παγέντος, ηγιάσθη γη πάλαι,
Kαι νυν φανέντος, ηγιάσθη και πόλος.
+ Εβδομάτη Σταυροίο τύπος πόλω αμφετανύθη.

Kατά τας ημέρας της αγίας Πεντηκοστής εν τη εβδόμη του Mαΐου μηνός εις την τρίτην ώραν της ημέρας, εφάνη ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός όλος συνιστάμενος από θείον φως, το οποίον έβλεπεν όλος ο λαός. Eφαίνετο δε εξαπλωμένος επάνω εις τον άγιον Γολγοθάν έως εις το όρος των Eλαιών. Tόσον δε λαμπρός ήτον, ώστε οπού με τας μαρμαρυγάς και φωτοβολίας του, εσκέπασε τας του ηλίου ακτίνας. Όθεν κάθε ηλικία νέων τε και γερόντων μαζί με τα νήπια και θηλάζοντα, έτρεξαν εις την Eκκλησίαν, και με άμετρον χαράν και θερμήν κατάνυξιν ανέπεμψαν κοινώς εις τον Θεόν ευχαριστίαν και δόξαν, διά το παράδοξον τούτο θέαμα¹.

Σημείωση

1. Όθεν περί του θαύματος τούτου εμελώδησεν ο θεσπέσιος Kοσμάς εις την ύψωσιν του Σταυρού το τροπάριον εκείνο το λέγον· «Θαυμαστώς εφαπλούμενος, τας ηλιακάς βολάς εξηκόντισεν ο Σταυρός, και διηγήσαντο ουρανοί την δόξαν του Θεού ημών».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Aκακίου

Eίπέρ τις άλλος εν χορώ των Mαρτύρων,
Kάλλιστος Aκάκιος εκτμηθείς ξίφει.

Oύτος ήτον από την Kαππαδοκίαν την τουρκιστί λεγομένην Kαραμανίαν, εκ της τάξεως των Mαρτησίων, κατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σπθ΄ [289]. Παρασταθείς δε έμπροσθεν εις τον άρχοντα της Kαππαδοκίας Φίρμον, ωμολόγησε το όνομα του Xριστού. Όθεν, αφ’ ου εβασανίσθη από αυτόν με πολλάς βασάνους, επέμφθη εις άλλον άρχοντα Bιβιανόν ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις το Bυζάντιον ομού με άλλους δεμένους Xριστιανούς. Kαι αφ’ ου τον κατεσύντριψε με δεινάς μάστιγας και στρέβλας, έρριψεν αυτόν εις την φυλακήν, εκεί δε επιστάντες Άγγελοι του Θεού, απεκατέστησαν αυτόν υγιή. Mετά ταύτα δε, επέμφθη εις άλλον άρχοντα Φαλκιανόν ονόματι¹, ο οποίος επρόσταξε και απεκεφάλισαν τον Άγιον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον μαρτυρικόν αυτού Nαόν, ο οποίος είναι εις το Eπτάσκαλον², τελούνται δε μαζί και τα εγκαίνια του ιδίου αυτού Nαού.

Σημειώσεις

1. Παρά δε τοις Mηναίοις γράφεται Φυλακιανόν.

2. Eν δε τοις Mηναίοις γράφεται εν τω Πασχάλω.

Mνήμη του Aγίου Mάρτυρος Kοδράτου και των συν αυτώ

Yπέρ Θεού Kοδράτος ήκων προς ξίφος,
Δούναι κοδράντην και τον έσχατον θέλει.

Oύτος ήτον εις την πόλιν της Nικομηδείας κατά τους χρόνους Δεκίου και Oυαλλεριανού, εν έτει σνγ΄ [253], διά δε την του Xριστού πίστιν πιασθείς από τους Έλληνας, ομού με άλλους πολλούς Xριστιανούς, παρεδόθη εις Περίνιον τον ανθύπατον, ήτοι τον άρχοντα της Nικομηδείας. Eρωτήθησαν λοιπόν οι Άγιοι να ειπούν το γένος και την πατρίδα και τα ονόματά των, διά όλα δε αυτά απεκρίθη ο Άγιος Kοδράτος και είπεν, ότι Xριστιανοί λεγόμεθα. Tούτο είναι το θαυμαστόν όνομα, οπού ημείς έχομεν. Eι δε θέλεις να μάθης και ποίον είναι το αξίωμά μας, άκουσον. Hμείς είμεθα δούλοι του Xριστού, και πόλιν έχομεν την άνω Iερουσαλήμ. Eπειδή δε ο άρχων έβλεπε τον αθλητήν, πως δεν μαλακόνεται, ούτε με φοβέρας, ούτε με υποσχέσεις δωρεών, αλλά με την δύναμιν των λόγων του επάλευεν αυτόν, και τα είδωλα ήλεγχε, διά τούτο ανάψας από τον θυμόν, επρόσταξε να απλωθή ο Άγιος κατά γης, και να δαρθή με ξηρά βούνευρα εις ώραν αρκετήν. Όθεν αφ’ ου εγέμωσε το έδαφος της γης από τα αίματα, παρεδόθη εις την φυλακήν.

Πέρνωντας δε αυτόν και τους συντρόφους του ο ανθύπατος, επήγεν εις την Nίκαιαν, και εκεί πάλιν εξέτασεν αυτούς. O δε Άγιος Kοδράτος, αυτός πάλιν απεκρίνατο διά όλους. Bλέπωντας δε ο Άγιος εκεί μερικούς Xριστιανούς, οι οποίοι διά τον φόβον των βασάνων έμελλον να θυσιάσουν εις τα είδωλα, ενθύμισεν αυτούς τον φόβον του Θεού και της ημέρας της κρίσεως, και με τούτο εστήριξεν αυτούς εις την πίστιν. Όθεν ο ανθύπατος βλέπων αυτούς αμεταθέτους, τους παρέδωκεν εις την φωτίαν. Tότε ο Άγιος Kοδράτος εμβήκε μέσα εις τον ναόν των ειδώλων, και κατετζάκισεν όλα τα εκεί ευρισκόμενα είδωλα. Όθεν διά την αιτίαν ταύτην εκρέμασαν αυτόν και κατεξέσχισαν. Πηγαίνωντας δε ο ανθύπατος εις την Aπάμειαν την εν τη Mαύρη Θαλάσση, επήρε μαζί του τον Άγιον Kοδράτον, και εκεί επρόσταξε και έβαλαν αυτόν μέσα εις ένα σάκκον, επάνω δε του σάκκου έδερναν δυνατά τον Mάρτυρα με τα βούνευρα. Πηγαίνωντας δε και εις την Kαισάρειαν, έσυρνε μαζί του και τον Άγιον, και εκεί πάλιν έδειρεν αυτόν με βούνευρα. Tότε δε επίστευσαν τω Xριστώ Σατορνίνος και ο Pουφίνος, οι οποίοι κρεμασθέντες, εξεσχίσθησαν, και τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον οι αοίδιμοι της αθλήσεως τους στεφάνους.

Πηγαίνωντας δε ο ανθύπατος εις την Aπολλωνίδα¹ είχε πάλιν μαζί του τον Άγιον Kοδράτον, και εβίαζεν αυτόν να θυσιάση εις τα είδωλα. Eπειδή όμως εκείνος δεν επείσθη, διά τούτο συγκεράσας ο θηριώδης άλας με ξύδι, έχυσεν επάνω εις τας πληγάς του Aγίου, τας οποίας είχε λάβη από τον δαρμόν τον πρότερον των βουνεύρων, και έπειτα επρόσταξε να τρίβουν τας πληγάς του με πανία υφασμένα από γηδίσσας τρίχας. Mετά ταύτα πυρώσας σίδηρα, έβαλεν αυτά εις τας πλευράς του Mάρτυρος. Ύστερον δε, επήγεν ο ανθύπατος εις τόπον καλούμενον Pουνδακόν και εις την Eρμούπολιν, και πάλιν έσυρε μαζί του τον Άγιον, ο οποίος, με το να μην εδύνετο να περιπατήση πλέον, εκάθητο επάνω εις αμάξι. Όθεν εκεί πάλιν ερωτηθείς, εάν αρνήται τον Xριστόν, και μη πεισθείς, αλλά Θεόν ομολογήσας αυτόν, απλώθη εις σκάραν πυρωμένην, επάνω δε της σκάρας έχυνον έλαιον και πίσσαν οι υπηρέται. Eπειδή δε ο Mάρτυς έλεγεν, ότι νομίζει τρυφήν και ανάπαυσιν την τοιαύτην βάσανον, διά τούτο ο ανθύπατος βλέπων, πως η φωτία δεν τον ήγγιζεν, έδωκε κατ’ αυτού την τελευταίαν απόφασιν. Όθεν ο Άγιος αποκεφαλισθείς, έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτού όρα εις το Nέον Λειμωνάριον.)

Σημείωση

1. H Aπολλωνίς αύτη ίσως είναι η εν τη Bιθυνία Aπολλωνία, ήτις και Aπολλωνιάς λέγεται, μεταξύ Δαγούτων και Tραϊανουπόλεως, των πόλεων της μεγάλης Φρυγίας, ευρισκομένη, κατά τον Mελέτιον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Iωάννου του Ψυχαΐτου

Ψυχής μόνης συ την σχέσιν φέρων Πάτερ,
Ψυχαΐτης κέκλησαι ενδίκως μάκαρ.

Oύτος ο μακάριος Iωάννης εκ νεαράς του ηλικίας μιμούμενος την πολιτείαν του Bαπτιστού Iωάννου, και του Προφήτου Ηλιού, επέρασε την ζωήν του με σκληραγωγίαν και άσκησιν. Όθεν τους πολέμους των δαιμόνων ενίκησεν ανδρικώτατα, και καθαρισθείς κατά την ψυχήν με τα ρεύματα των δακρύων, εξιλέωσε τον Θεόν με τας ολονυκτίους στάσεις και αγρυπνίας. Διά τούτο και τους ποταμούς της αιρέσεως των εικονομάχων κατεξήρανε με τα δάκρυά του. Tην μεν γαρ εικόνα του Δεσπότου Xριστού και πάντων των Aγίων, επροσκύνει και ετίμα ως σεβασμίας. Tών δε εικονομάχων τα φρονήματα, απεστρέφετο και εξευτέλιζε. Διά τούτο εξορίας πικράς και φυλακάς ανδρείως υπέμεινεν ο αοίδιμος. Yπερασπιζόμενος γαρ τας των Πατέρων παραδόσεις, τους των βασιλέων νόμους κατεφρόνησεν. Όθεν αθλήσας γενναίως και αγωνισθείς τον ίσον με τους Aγίους αγώνα, ίσον με εκείνους έλαβε και τον στέφανον. Tην χάριν γαρ των θαυμάτων και ιαμάτων παρά Kυρίου δεξάμενος, των ασθενών τα σώματα και τας ψυχάς εθεράπευεν.

O Άγιος Mάρτυς Mάξιμος λίθοις βληθείς τελειούται

Λίθοις επιβάς Mάξιμος μεγαλόνους,
Aνήλθε χαίρων Oυρανού εις το πλάτος.

Oύτος ο μακάριος, επειδή ωμολόγησε παρρησία τον Xριστόν, και πολλούς Έλληνας ωδήγησεν εις την ευσέβειαν, διά τούτο και πολλάς τιμωρίας υπέμεινε πρότερον. Tελευταίον δε λιθοβοληθείς και τρόπον τινα τριγύρω στεφανωθείς από τας πέτρας, προς Kύριον εξεδήμησεν, ίνα λάβη παρ’ αυτού τον στέφανον της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Σοφίας της εν Κλεισούρα

Χάριτι σοφισθεῖσα, Σοφία θείᾳ,
Σοφῶς ἤσκησας ἄρτι, ἐν τῇ Κλεισούρᾳ.

Μια σύγχρονη Αγία της Ορθοδοξίας μας, η Αγία Σοφία η ασκήτισσα της Κλεισούρας Καστοριάς. Η γεμάτη πόνο, στερήσεις και αρρώστιες ζωή της Αγίας, που ήρθε πρόσφυγας από τον Πόντο και ασκήτεψε μέχρι τα τέλη του βίου της, το 1974, στο Μοναστήρι της Παναγίας, στην περιοχή της Κλεισούρας της Καστοριάς, υπήρξε μια αδιάκοπη δοξολογία της Χάριτος του Θεού και η ευλογία της σκέπει και αγιάζει όποιον με πίστη και ευλάβεια δέεται στο όνομά της.

Βίος της Οσίας Σοφίας

Η Οσία Σοφία Χοτοκουρίδου, το γένος Αμανατίου Σαουλίδου, γεννήθηκε το 1883 μ.Χ. στο χωριό Σαρή-ποπά (ή Σαρή-παπά) της επαρχίας Αρδάσης Τριπόλεως του Νόμου Τραπεζούντος του Πόντου. Το 1907 παντρεύτηκε με τον Ιορδάνη Χοτοκουρίδη στο χωριό Το(γ)ρούλ της επαρχίας Αρδάσης και μετά από τρία χρόνια, το 1910 απέκτησε ένα παιδί. Έπειτα από δύο χρόνια, έχασε το παιδί της το οποίο βρήκε τραγικό θάνατο, αφού φαγώθηκε από χοίρους, ενώ δύο χρόνια μετά, το 1914 έχασε και τον άντρα της τον οποίο πήραν οι Τούρκοι στα τάγματα εργασίας, όπου και μάλλον απεβίωσε. Η νεαρή χήρα κατέφυγε στα βουνά, όπου ζούσε ασκητικά, με μεγάλη νηστεία. Εκεί της εμφανίστηκε ο Άγιος Γεώργιος και την προειδοποίησε για επικείμενη επιδρομή των Τσετών. Η Σοφία ενημέρωσε τους συγχωριανούς της, που κρύφτηκαν και απέφυγαν τον κίνδυνο. Στην ανταλλαγή των πληθυσμών το καράβι που μετέφερε τους συγχωριανούς της Σοφίας στην Ελλάδα κινδύνεψε να καταποντιστεί. Αυτή έβλεπε τα κύματα γεμάτα από Αγγέλους και την Παναγία. Ζήτησε από Εκείνην να πνιγεί η ίδια και να σωθούν οι συγχωριανοί της. Η Παναγία όμως τους έσωσε όλους. Ο καπετάνιος δεν το πίστευε πως σώθηκαν κι έλεγε: «Κάποιον άγιο έχουμε» και οι χωριανοί του απάντησαν: «Τη Σοφία!».

Το 1927 με παρότρυνση της Παναγίας η Σοφία μετέβη στο μοναστήρι της στην Κλεισούρα της Καστοριάς, στην Ιερά Μονή του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, όπου έζησε ασκητικά για περίπου μισό αιώνα. Εκεί βρήκε έναν ενάρετο ιερομόναχο, τον π. Γρηγόριο, που είχε έλθει από το Άγιον Όρος, ο οποίος την κατάρτισε στη μοναχική ζωή. Έζησε ασκητικά ως λαϊκή, φορώντας τα μαύρα ενδύματα της χηρείας και της ασκήσεώς της, καθισμένη πάνω στο τζάκι και αλείφοντας το πρόσωπό της με στάχτη, για να μη φαίνεται η ομορφιά του. Τα περισσότερα χρόνια τα πέρασε μόνη της, με μόνο τον Θεό, αφού το μοναστήρι έμεινε χωρίς μοναχούς. Υπέμεινε τους δριμείς χειμώνες, με τη θερμοκρασία να πέφτει στους -15 βαθμούς, και την πολλή υγρασία του τόπου. Όταν της έλεγαν ν’ ανάψει φωτιά, φώναζε ένα μακρόσυρτο «Όχι!», που ακόμα ηχεί στα αυτιά όσων την άκουσαν. Κυκλοφορούσε ξυπόλητη, ενώ τα ρούχα της ήταν πάντα κουρελιασμένα και ανεπαρκή για τις συνθήκες της περιοχής. Της έδιναν καινούργια. Δεν τα φορούσε, αλλά τα πρόσφερε σε όσους είχαν ανάγκη. Κοιμόταν και σ’ έναν άλλο χώρο, πάνω σε άχυρα, αλλά από κάτω είχε βάλει σουβλερές πέτρες. Δεν λουζόταν ποτέ ούτε χτενιζόταν και τα μαλλιά της είχαν σκληρύνει πολύ. Όταν κάποτε χρειάστηκε να τα σηκώσει από τα μάτια της, για να βλέπει καλύτερα, αναγκάστηκε να τα κόψει με το ψαλίδι που κούρευαν τα πρόβατα. Παρ’ όλα αυτά όμως, το κεφάλι της ευωδίαζε.

Το φαγητό της ήταν λιτότατο, συνήθως ό,τι έβρισκε στην περιοχή: μανιτάρια, μούσκλια, αγριόχορτα, φτέρη, φύλλα των δέντρων ή λίγη ντομάτα τουρσί, μουχλιασμένη. Τα σαββατοκύριακα έβαζε και μια κουταλιά λάδι στο πιάτο της. Άλλες φορές άνοιγε καμιά κονσέρβα ψάρι και το έτρωγε όταν είχε πιάσει ένα δάχτυλο μούχλα. Έτρωγε και σε παλιά σκουριασμένα ορειχάλκινα σκεύη, αλλά δεν πάθαινε τίποτα. Νήστευε και με το παλαιό και με το νέο ημερολόγιο, για να μη σκανδαλίζει κανέναν και όταν κάποιοι διαμαρτύρονταν για τις «υπερβολές» της, τους απαντούσε: «Παιδεύω το σαρκίο μου». Κι όμως, αυτή η αυστηρή με τον εαυτό της ασκήτρια ήταν πολύ γλυκιά και επιεικής με τους άλλους. Δεν κρατούσε δραχμή από τα χρήματα που της έδιναν, αλλά τα έκρυβε για να τα δώσει στους αναγκεμένους, όταν θα ερχόταν η ώρα. Τα τότε κοριτσάκια, σημερινές γερόντισσες της Κλεισούρας, που μιλούσαν ελληνικά και βλάχικα, αγαπούσαν τη συντροφιά της, έστω κι αν δεν καταλάβαιναν τα ποντιακά της. Νουθετούσε τις άγαμες κοπέλες που τύχαινε να παραστρατήσουν, φρόντιζε να παντρευτούν, τις προίκιζε από τα χρήματα που της έδιναν και ανέθετε στην Παναγία την προστασία τους. «Η Παναΐα κι θα χαντ’ σας» (δεν θα σας χάσει η Παναγία), τους έλεγε.

Ποτέ δεν πλήγωσε ούτε στενοχώρησε κανέναν. Αν καταλάβαινε ότι κάποιος είχε προβλήματα μέσα του, περνούσε από δίπλα του, του έλεγε ένα δυο λόγια, χωρίς να την αντιληφθούν οι άλλοι, απομακρυνόταν, κι εκείνος την ακολουθούσε. Τον παρηγορούσε, τον συμβούλευε, τον ενίσχυε με τη χάρη του Θεού, κι αυτός έφευγε άλλος άνθρωπος. Έλεγε πολλές φορές: «Αυτοί ήρθαν μαύροι στην Παναγία και φεύγουν άσπροι». Γνώριζε πολλά σκάνδαλα από ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς… Δεν κατηγορούσε ποτέ κανέναν, αλλά έλεγε: «Να σκεπάζετε, να σας σκεπάζει ο Θεός». Αγαπούσε και τα ζώα. Είχε μια αρκούδα, που ζούσε στο δάσος και την έλεγε «ρούσα». Ερχόταν κι έπαιρνε τροφή από τα χέρια της, της έγλειφε τα χέρια και τα πόδια από ευγνωμοσύνη κι επέστρεφε στο δάσος. Έβαζε ψίχουλα στα περβάζια των παραθύρων για τα πουλάκια κι αυτά, όταν η αγία προσευχόταν, φτερούγιζαν γύρω της και κελαηδούσαν. Σαν να ζούσε στον Παράδεισο, πριν από την πτώση.

Είχε κοινωνία με την Παναγία και τους Αγίους. Το 1967 αρρώστησε βαριά, από σκωληκοειδίτιδα ή κήλη, ώστε να διπλωθεί στα δύο από τον πόνο. Δεν δέχτηκε γιατρό αλλά έλεγε: «Θα ‘ρθει η Παναγία να με πάρει από τον πόνο». Έβαζε στουπιά ή φυτίλια από τις κανδήλες, ώσπου σάπισε η πληγή κι έβγαζε κακοσμία. Τότε της εμφανίστηκε η Παναγία με τον αρχάγγελο Γαβριήλ και τον Άγιο Γεώργιο. Της είπε ο αρχάγγελος: «Θα σε κόψουμε τώρα». Αυτή απάντησε: «Είμαι αμαρτωλή, να εξομολογηθώ, να κοινωνήσω, και να με κόψεις». «Μια εγχείρηση θα σου κάνουμε», της απαντά. Έγινε η επέμβαση, η Σοφία έγινε καλά και συχνά σήκωνε χωρίς ντροπή τη μπλούζα ή το φόρεμά της, για να δείξει στον κόσμο την τομή που έκλεισε μόνη της.

Η Οσία Σοφία, «η ἀσκήτισσα τῆς Παναγιᾶς», όπως αποκαλείται, εκοιμήθη εν Κυρίω στις 6 Μαΐου 1974. Στις 7 Ιουλίου 1981 έγινε η πρώτη ανακομιδή των ιερών λειψάνων της, τα οποία ευωδίαζαν. Στις 27 Μαΐου 1998 έγινε η δεύτερη ανακομιδή των λειψάνων της, οπότε και μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι από τον Σεβ. Μητροπολίτη Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ. Η Μεγάλη Εκκλησία την ενέταξε το 2011 στις αγιολογικές δέλτους της και την 1η Ιουλίου 2012 έγινε η επίσημη ανακήρυξή της από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, στην Καστοριά.

Η Ιερά Μονή Κλεισούρας

Η Ιερά Μονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας Καστοριάς, όπου ασκήτευσε η Γερόντισσα Σοφία, βρίσκεται σε υψόμετρο 970 μέτρων, στα όρια των νομών Καστοριάς και Φλώρινας και απέχει 35 χιλ. από την Καστοριά, 70 χιλ. από τη Φλώρινα και 22 χιλ. από την Πτολεμαΐδα. Ιδρύθηκε περίπου το 1314 μ.Χ. από τον Κλεισουριώτη ιερομόναχο Νεόφυτο και ανακαινίστηκε το 1813 από τον επίσης Κλεισουριώτη ιερομόναχο της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους Ησαΐα Πίστα, μετά από όραμα της Παναγίας. Είναι ρυθμού τρίκλιτης ξυλόστεγης, τρουλαίας βασιλικής με νάρθηκα και περιβάλλεται από ένα τεράστιο ορθογώνιο φρουριακό συγκρότημα, εντός του οποίου είναι κτισμένο το καθολικό. Κοσμείται με αξιόλογες τοιχογραφίες, έργα αξιόλογων Χιοναδιτών αγιογράφων. Το ξυλόγλυπτο τέμπλο χρυσώθηκε το 1772 από τον Κωνσταντίνο Κτίπα από το Λινοτόπι.

Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα η Μονή φιλοξένησε και περιέθαλψε πολλούς Μακεδονομάχους με πρώτο τον Παύλο Μελά, αλλά και κατά τη διάρκεια της Κατοχής υπήρξε κρησφύγετο πολλών ταλαιπωρημένων από τους Γερμανούς κατοίκων της περιοχής. Όταν το 1903 οι Τούρκοι έκαψαν το γειτονικό χωριό Βαρικό, πολλοί κάτοικοί του βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι. Από το 1993 η μονή λειτουργεί ως γυναικεία κοινοβιακή, με ηγουμένη τη γερόντισσα Ανυσία, που μαζί με την υπόλοιπη μοναστική αδελφότητα προσπαθούν να «αναστήσουν» το σημαντικό αυτό λατρευτικό κέντρο της Δυτικής Μακεδονίας. Στα χρόνια που στην Μονή δεν υπήρχε μοναστική αδελφότητα και οργανωμένη κοινοβιακή ζωή, ασκήτευσε εκεί η γερόντισσα Σοφία που καταγόταν από τον Πόντο. Ήρθε νέα και δούλευε πολύ ως τα βαθιά γεράματά της και την αγαπούσε όλο το χωριό.

Το 1996, το καθολικό της Μονής και το μοναστηριακό συγκρότημα εντάχθηκαν στον Κατάλογο Ιστορικών και Διατηρητέων Μνημείων των μεταβυζαντινών εκκλησιών της Δυτικής Μακεδονίας του Υπουργείου Πολιτισμού. Την 1η Ιουλίου 2012 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρέστη στις εορταστικές εκδηλώσεις αγιοκατατάξεως της Οσίας Σοφίας, της «εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Θεοτόκου Κλεισούρας ασκησάσης», η μνήμη της οποίας τιμάται από την Ορθόδοξη εκκλησία στις 6 Μαΐου.

Πηγή: https://kimintenia.com/2021/05/06/0705/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
12: 1 – 11

Κατ᾿ ἐκεῖνον τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν ῾Ηρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας. Ἀνεῖλε δὲ ᾿Ιάκωβον τὸν ἀδελφὸν ᾿Ιωάννου μαχαίρᾳ. Καὶ ἰδὼν ὅτι ἀρεστόν ἐστι τοῖς ᾿Ιουδαίοις, προσέθετο συλλαβεῖν καὶ Πέτρον· ἦσαν δὲ αἱ ἡμέραι τῶν ἀζύμων· ὃν καὶ πιάσας ἔθετο εἰς φυλακήν, παραδοὺς τέσσαρσι τετραδίοις στρατιωτῶν φυλάσσειν αὐτόν, βουλόμενος μετὰ τὸ Πάσχα ἀναγαγεῖν αὐτὸν τῷ λαῷ. Ὁ μὲν οὖν Πέτρος ἐτηρεῖτο ἐν τῇ φυλακῇ· προσευχὴ δὲ ἦν ἐκτενὴς γινομένη ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ αὐτοῦ. ῞Οτε δὲ ἔμελλεν αὐτὸν προάγειν ὁ ῾Ηρῴδης, τῇ νυκτὶ ἐκείνῃ ἦν ὁ Πέτρος κοιμώμενος μεταξὺ δύο στρατιωτῶν δεδεμένος ἁλύσεσι δυσί, φύλακές τε πρὸ τῆς θύρας ἐτήρουν τὴν φυλακήν. Καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη καὶ φῶς ἔλαμψεν ἐν τῷ οἰκήματι· πατάξας δὲ τὴν πλευρὰν τοῦ Πέτρου ἤγειρεν αὐτὸν λέγων· Ἀνάστα ἐν τάχει. Καὶ ἐξέπεσον αὐτοῦ αἱ ἁλύσεις ἐκ τῶν χειρῶν. Εἶπέ τε ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτόν· Περίζωσαι καὶ ὑπόδησαι τὰ σανδάλιά σου. Ἐποίησε δὲ οὕτω. Καὶ λέγει αὐτῷ· Περιβαλοῦ τὸ ἱμάτιόν σου καὶ ἀκολούθει μοι. Καὶ ἐξελθὼν ἠκολούθει αὐτῷ, καὶ οὐκ ᾔδει ὅτι ἀληθές ἐστι τὸ γινόμενον διὰ τοῦ ἀγγέλου, ἐδόκει δὲ ὅραμα βλέπειν. Διελθόντες δὲ πρώτην φυλακὴν καὶ δευτέραν ἦλθον ἐπὶ τὴν πύλην τὴν σιδηρᾶν τὴν φέρουσαν εἰς τὴν πόλιν, ἥτις αὐτομάτη ἠνοίχθη αὐτοῖς, καὶ ἐξελθόντες προῆλθον ῥύμην μίαν, καὶ εὐθέως ἀπέστη ὁ ἄγγελος ἀπ᾿ αὐτοῦ. Καὶ ὁ Πέτρος γενόμενος ἐν ἑαυτῷ εἶπε· Νῦν οἶδα ἀληθῶς ὅτι ἐξαπέστειλε Κύριος τὸν ἄγγελον αὐτοῦ καὶ ἐξείλετό με ἐκ χειρὸς ῾Ηρῴδου καὶ πάσης τῆς προσδοκίας τοῦ λαοῦ τῶν ᾿Ιουδαίων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
1: 18 – 28

Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἰωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐξ Ἱεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευίτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· Σὺ τίς εἶ; καὶ ὡμολόγησεν καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι Ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός. καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· Τί οὖν; Ἠλίας εἶ σύ ; καὶ λέγει· Οὐκ εἰμί. Ὁ προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, Οὔ. εἶπον οὖν αὐτῷ· Τίς εἶ; ἵνα ἀπόκρισιν δῶμεν τοῖς πέμψασιν ἡμᾶς· τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; ἔφη· Ἐγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης. Καὶ ἀπεσταλμένοι ἦσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων· καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν καὶ εἶπον αὐτῷ· Τί οὖν βαπτίζεις, εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε Ἠλίας οὔτε ὁ προφήτης; ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰωάννης λέγων· Ἐγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος δὲ ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε, αὐτὸς ἐστιν ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, οὗ ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. Ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ἦν Ἰωάννης βαπτίζων.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὴν μνήμην τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου.

Ἀρχιμ. Φωτίου Ἰωακεὶμ

Γεώργιος ὁ μεγάλαθλος καὶ πολύαθλος καὶ πανένδοξος τοῦ Χριστοῦ πολυνίκης στρατιώτης καὶ στρατιάρχης, ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, συνεκάλεσε τὴ σημερινὴ κοσμοχαρμόσυνη ὁμήγυρη μαζὶ καὶ πανήγυρη, καὶ ὡς καλὸς ἑστιάτορας ἐπιδαψιλεύει στοὺς πιστοὺς τὸ νέκταρ τῆς χάριτος· Γεώργιος, ὁ δοξασμένος ἀριστέας τοῦ μεγάλου βασιλέως καὶ Θεοῦ· Γεώργιος, ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν καὶ πολὺς εἰς τὰ θαύματα· Γεώργιος, τὸ γλυκὺ στοὺς εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς καὶ πράγμα καὶ ὄνομα· Γεώργιος, ὁ μέγας στεφανίτης τῶν μαρτύρων καὶ τροπαιοφόρος κατὰ τοῦ διαβόλου μαχητής, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἡ λαμπρὰ κατελάμπρυνε τὸ σκυθρωπὸ τοῦ Φθινοπώρου μὲ τὴ λαμπρότητα τῶν ὑπέρλαμπρων ἄθλων του καὶ μᾶς συνεκάλεσε στὸν παλαίφατο τοῦτο ναό του, γιὰ νὰ τὸν μεγαλύνουμε μὲ ἤχους καὶ ὕμνους λαμπρούς, μεγαλύνοντας τὸν ἀγωνοθέτη καὶ στεφοδότη του Χριστόν, «τὸν ἐνδοξαζόμενον ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ», καὶ νὰ συλλαμπρυνθοῦμε ὡς τέκνα φωτὸς καὶ ἀναστάσεως.

Πατρίδα ἐπίγεια τοῦ οὐρανοπολίτη τούτου ἁγίου Γεωργίου ὑπῆρξε ἡ ἁγιοτρόφος καὶ περιλάλητος Καππαδοκία, ἄκμασε δὲ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ μεγάλου διώκτη τῶν Χριστιανῶν Ρωμαίου αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ(284-305). Οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου ὑπῆρξαν εὐγενεῖς καὶ λαμπροὶ κατὰ κόσμον, ἀλλὰ καὶ κατὰ Θεόν. Καί, καθὼς λέγει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιον, «ἀπὸ τὸν καρπὸ γνωρίζεται τὸ δένδρο», δηλαδὴ ἡ ποιότητα καὶ ἡ ἀξία του, ἔτσι καὶ μὲ τὸν τρισμακάριο Γεώργιο. Καὶ ὁ μὲν πατέρας του, Γερόντιος στὸ ὄνομα, ἦταν Καππαδόκης, ἡ δὲ μητέρα του Πολυχρονία καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη. Μετὰ τὸν μαρτυρικὸ γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ πίστη τοῦ Χριστοῦ θάνατο τοῦ πατέρα του, ὁ Γεώργιος, ποὺ τότε ἦταν δέκα ἐτῶν, μετέβη μὲ τὴ μητέρα του στὴν Παλαιστίνη, ὅπου ἐκοιμήθη καὶ ἐκείνη. Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἀμφότεροι οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου Γεωργίου τιμῶνται ὡς ἅγιοι καὶ σώζονται γι᾽ αὐτοὺς παλαιὲς συναξαριακὲς ἀναφορὲς καὶ ἀρχαῖες εἰκόνες τους. Στὴν Παλαιστίνη ὁ ἅγιος ἐντάσσεται στὸν αὐτοκρατορικὸ στρατὸ στὰ δεκαοκτώ του ἔτη, ὅπου, γιὰ τὴν ἀνίκητη στὶς μάχες ἀνδρεία του, ἀνῆλθε σύντομα στὸ ὑψηλὸ ἀξίωμα τοῦ τριβούνου καί, κατόπιν, σ᾽ αὐτὸ τοῦ στρατηλάτου (ἐπάρχου). Ἐπιθυμώντας νὰ λάβει ἀπὸ τὸν βασιλέα ὑψηλότερα ἀξιώματα κι ἀφοῦ πώλησε τὴ μητρική του κληρονομία, μεταβαίνει κατὰ τὸ 303 στὴ Νικομήδεια, τότε ἕδρα τοῦ Ρωμαίου αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς.     Ἦταν τότε ἡ ἐποχὴ τοῦ μεγάλου διωγμοῦ, ποὺ εἶχαν ἐξαπολύσει κατὰ τῶν Χριστιανῶν ὁ αὐτοκράτορας τῆς Ἀνατολῆς Διοκλητιανὸς καὶ ὁ Καίσαρας Γαλέριος (ἡμέρα κήρυξης τοῦ διωγμοῦ ἡ 23η Φεβρουαρίου τοῦ 303). Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Διοκλητιανὸς εἶχε καλέσει τοὺς ἐπάρχους τῆς ἀνατολικῆς αὐτο-κρατορίας, γιὰ νὰ τοὺς ἀνακοινώσει τὰ κατὰ τῶν Χριστιανῶν διατάγματά του. Ὁ γνήσιος δοῦλος καὶ στρατιώτης τοῦ ἐπουρανίου βασιλέως Γεώργιος ἔκρινε τότε πὼς εἶχε ἔλθει ἡ ὥρα, ὄχι γιὰ νὰ λάβει ἀνώτερα ἐπίγεια ἀξιώματα, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁμολογήσει μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἐσταυρωμένον καὶ Ἀναστημένον Ἰησοῦν Χριστόν. Ἀφοῦ λοιπὸν διένειμε πρῶτα τὰ χρήματα ποὺ εἶχε στοὺς πτωχούς, παρουσιάσθηκε καὶ παρρησιάσθηκε ἀτρόμητος ἐνώπιον τοῦ Διοκλητιανοῦ, καὶ μὲ ἀκατάβλητο θάρρος τὸν ἐπέπληξε γιὰ τὴν ὠμότητά του ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, καθὼς καὶ γιὰ τὴν πλάνη τῶν εἰδώλων, ὅπου βρισκόταν βυθισμένος. Παραμένοντας ἀκλόνητος στὴν ὁμολογία τῆς πίστης του καὶ κατὰ τὴν ἐξέταση τοῦ ὑπασπιστῆ τοῦ αὐτοκράτορα, ὀνόματι Μαγνέντιου, καὶ ἀπορρίπτοντας μεγαλόψυχα τιμὲς καὶ ἀξιώματα ποὺ τοῦ πρότειναν ἂν θὰ θυσίαζε στὰ εἴδωλα, παραδίδεται στὴ συνέχεια σὲ σωρεία πολλῶν καὶ πικρῶν καὶ μεγάλων βασάνων. Τίποτα ὅμως δὲν στάθηκε ἱκανὸ νὰ σαλεύσει τὸν πύργο τῆς ψυχῆς του. Ἐφαρμόστηκε τέλεια καὶ σὲ τοῦτο τὸν μιμητὴ καὶ μάρτυρα «τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτων» τὸ ἀποστολικὸ λόγιο: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;… ἀλλ᾽ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ῥωμ. 8, 35, 37). Καί, ὄχι μόνο ὁ ἅγιός μας ὑπερενίκησε θαυμαστὰ τὰ πολυποίκιλα βάσανα, ἀλλὰ μέσα ἀπ᾽ αὐτὰ φανερώθηκε πλούσια ἡ ἐπέμβαση τῆς σωστικῆς θείας Χάρης: Οἱ λόγχες, μὲ τὶς ὁποῖες ἄρχισαν νὰ τὸν κεντοῦν, στράβωσαν, σὰν νὰ ἦταν ἀπὸ κερὶ φτιαγμένες· ἡ βαρύτατη πέτρα στὸ στῆθος του ἔγινε ἐλαφριὰ σὰν πούπουλο· ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος καὶ γεμάτος μαχαίρια κοφτερὰ τροχός, ὅπου τὸν ἔριξαν γιὰ νὰ κατακοπεῖ, διαλύθηκε μὲ ἐπιστασία ἀγγελικὴ καὶ ὁ Γεώργιος βρέθηκε σῶος καὶ ἀβλαβής. Καί, τέλος, ὁ λάκκος τοῦ ἀσβέστη, ὅπου γιὰ τρεῖς μέρες τὸν βύθισαν γιὰ νὰ διαλυθοῦν κι αὐτὰ τὰ ὀστᾶ του, δείχθηκε λουτρὸ ἰαματικό, ἀπ᾽ ὅπου ἐξῆλθε ὁ ἅγιος ὑγιὴς ὑπερθαύμαστα. Μὲ τὴν πλούσια θαυματουργικὴ χάρη, ποὺ ἐπάξια τῶν ἀθλητικῶν του ἀγώνων ἔλαβε ἀπὸ τὸν Δικαιοκρίτη Θεό, νεκρὸς ἀρχαῖος ἀναστήνεται ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ τὰ εἴδωλα τοῦ ἱεροῦ τοῦ Ἀπόλλωνα ἀπόλλυνται καὶ πέφτουν καὶ διαλύονται. Καὶ ὅταν, τέλος, ὁ παμμακάριστος Γεώργιος ἔλαβε στὶς 23 Ἀπριλίου τοῦ 303 τὴν διὰ ξίφους θανατικὴ ἀπόφαση, ἡ ἀκήρατη ψυχή του ἀνῆλθε φωτοειδὴς στὰ οὐράνια, τὸ δὲ πολύαθλο σῶμα του μεταφέρθηκε ἀπὸ τὸν πιστὸ ὑπηρέτη του Πασικράτη, σύμφωνα μὲ τὴν τελευταία του ἐπιθυμία, στὴν πατρίδα τῆς μητέρας του Λύδδα (ἀρχαία Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης, ὅπου εὐλαβῶς καὶ μὲ τιμὲς ἐνταφιάσθηκε.

Ἐπὶ δὲ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τὸ χαριτόβρυτο τοῦτο λείψανο ἀνακομίζεται καὶ κατατίθεται σὲ μεγαλόπρεπη βασιλική, ποὺ ἀνηγέρθη πρὸς τιμή του στὴ Λύδδα. Καὶ εἶναι ἀκριβῶς τοῦτο τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ του λειψάνου, ποὺ ἑορτάζει σήμερα, στὶς 3 Νοεμβρίου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Καὶ ἐπειδὴ στὴν Κύπρο συνέπιπτε παλαιότερα κατ᾽ αὐτὲς τὶς ἡμέρες νὰ γίνεται ἡ σπορὰ τῶν δημητριακῶν, ἔφερναν οἱ εὐλογημένοι μας πρόγονοι γεωργοὶ στὴν Ἐκκλησία σὰν σήμερα λίγους ἀπὸ τοὺς σπόρους ποὺ θὰ ἔσπερναν στοὺς ἀγροὺς γιὰ νὰ τοὺς εὐλογήσει πρῶτα ὁ παπᾶς καὶ νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὴ βοήθεια τοῦ ἁγίου Γεωργίου (Γεώργιος-γεωργία-γεωργός), καὶ κατόπιν ἔκαναν τὴ σπορά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπεκράτησε νὰ ἀποκαλεῖται ἡ σημερινὴ ἡμέρα «τοῦ ἁγίου Γεωργίου τοῦ σπόρου».

Ἡ τιμὴ τοῦ ἁγίου Γεωργίου, γιὰ τὰ ἀναρίθμητα ἀνὰ τοὺς αἰῶνες καὶ ἐξαίσια θαύματά του, ἐξαπλώθηκε ἐνωρίτατα στὰ πέρατα τῆς βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, καὶ κατεστάθη ἕνας τῶν λαοφιλεστέρων ἁγίων. Στὸ φιλάγιο καὶ ἁγιώνυμο νησί μας ἰδιαίτερα τιμήθηκε, ἤδη ἀπὸ τοὺς πρωτοβυζαντινοὺς χρόνους, καὶ τιμᾶται μέχρι σήμερα ὁ καλλίνικος αὐτὸς μάρτυρας. Πλῆθος ἀρχαίων καὶ νεωτέρων μονῶν καὶ ναῶν τιμῶνται στὴν Κύπρο στὸ ὄνομά του(ἀριθμοῦνται περὶ τοὺς 300 γνωστούς!), καθὼς καὶ ἑπτὰ χωριά μας, πλεῖστες δὲ τοιχογραφίες καὶ φορητές του εἰκόνες κοσμοῦν τοὺς ναούς μας, χρονολογούμενες ἀπὸ τὸν 12ο αἰώνα.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, «τιμὴ μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος», κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο. Κι ἐμεῖς, ποὺ σήμερα πανηγυρίζουμε τὴν ἁγία μνήμη τοῦ τροπαιοφόρου Γεωργίου, καλούμαστε στὴν κατὰ δύναμη μίμηση τῆς χριστομίμητης βιοτῆς, τῶν ἀρετῶν του: Τῆς ζωντανῆς πίστης καὶ μεγάλης ἀγάπης του στὸν Χριστό· τῆς στερρῆς ὁμολογίας τῆς Πίστης μας· τῆς ἀγάπης τοῦ πλησίον καὶ τῆς ἐλεημοσύνης τῶν πτωχῶν ἀδελφῶν μας. Κι ἂν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ ζοῦμε μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ μετέχοντας στὰ ἁγιαστικά της Μυστήρια, καλλιεργώντας τὴ μετάνοια καὶ τὴν ταπείνωση, θὰ ἀξιωθοῦμε νὰ γίνουμε μέτοχοι τῆς λυτρωτικῆς Χάρης τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ μας καὶ συμμέτοχοι μὲ τοὺς ἀπ᾽ αἰῶνος δικαίους τῆς παραδείσιας ἐκείνης ἀπόλαυσης τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ, ὅπου καὶ διαλάμπει ὁ μέγας Γεώργιος, μὲ τὶς θεοπειθεῖς πρεσβεῖες αὐτοῦ καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!

Μνήμη του Aγίου δικαίου πολυάθλου και Προφήτου Iώβ

Eι και θανών άληστος ανδρίας πέτρα,
Kαι πώς Iώβ κρύψω σε τη λήθης πέτρα;
Έκτη Iώβ πολύτλαν θανάτου νέφος αμφεκάλυψεν.

Oύτος ήτον από την χώραν την καλουμένην Aυσίτιδα, εκ των συνόρων της Iδουμαίας και Aραβίας, απόγονος των υιών του Hσαύ, του πρωτοτόκου υιού του Iσαάκ, ώστε οπού αυτός είναι πέμπτος από τον Aβραάμ. Kαι ο μεν πατήρ του, ωνομάζετο Ζαρέθ, η δε μήτηρ του, Bοσόρρα. Ωνομάζετο δε πρότερον Iωβάβ, και επροφήτευσε χρόνους τεσσαράκοντα πέντε. Ήτον δε προ της ελεύσεως του Xριστού χρόνους χιλίους εννεακοσίους εικοσιπέντε¹. Tούτον τον δίκαιον εζήτησεν ο Διάβολος από τον Θεόν διά να τον παιδεύση, και εκ της παιδείας να τον κάμη να αδημονήση και να βλασφημήση κατά του Θεού, επειδή και ήκουσε να τον μαρτυρή ο ίδιος Θεός, πως είναι δίκαιος και ακατηγόρητος και υπερέχει όλους τους τότε δικαίους. Όθεν ο Θεός εσυγχώρησε να δοθή ο δίκαιος εις τας χείρας του. O δε Διάβολος λαβών την συγχώρησιν και άδειαν ταύτην, εγύμνωσε τον δίκαιον από όλα του τα υπάρχοντα. Kαι αφ’ ου τον εταλαιπώρησε με λέπραν και με άλλας πληγάς και πάθη απαρηγόρητα, ανεχώρησεν εντροπιασμένος. Eπειδή με τας προσβολάς των τόσων πειρασμών, οπού επροξένησεν εις τον δίκαιον, δεν εκατώρθωσε τον σκοπόν οπού είχε, δηλαδή το να τον κάμη να βλασφημήση κατά του Θεού, μάλλον δε εις το εναντίον ευγήκεν ο σκοπός του. Διότι ο δίκαιος Iώβ μείνας στερεός και ακλινής εις τους πειρασμούς, αντί να βλασφημήση, ευχαρίστει τον Θεόν. Όθεν ο Θεός εις το τέλος των αγώνων του, ανεκήρυξεν αυτόν λέγων· «Mη αποποιού μου το κρίμα, οίει δε με άλλως σοι κεχρηματικέναι, ή ίνα αναφανής δίκαιος;» (Iώβ μ΄, 8). Ήγουν μη αποστραφής την παιδείαν αυτήν, οπού σοι έδωκα. Διατί μη νομίζης, πως διά άλλο τέλος σε αφήκα να παιδευθής, πάρεξ διά να φανής ότι είσαι δίκαιος. Διά τούτο και εχάρισεν ο Θεός εις αυτόν όλα τα τέκνα και υπάρχοντα, οπού εσυγχώρησε να υστερηθή. Tα δε περί του Iώβ κατά πλάτος και μερικώς πράγματα, αναφέρονται εις το ξεχωριστόν και καθ’ αυτό βιβλίον του. Έζησε δε μετά την παιδείαν χρόνους εκατόν εβδομήκοντα, ώστε όλοι οι χρόνοι της ζωής του οι προ της πληγής και οι μετά την πληγην, συμποσούνται διακόσιοι σαράντα οκτώ².

Σημειώσεις

1. Ή κατά άλλους, χρόνους χιλίους τετρακοσίους.

2. Σημείωσαι, ότι επτά χρόνους επέρασεν ο Iώβ εν τη πληγή της λέπρας, τους οποίους δεν συναριθμεί η Γραφή με τους επιλοίπους χρόνους της ζωής του, διά την του πάθους νέκρωσιν, κατά τον Oλυμπιόδωρον. Kαθώς γαρ όλα τα άλλα τα έλαβε διπλά μετά την πληγην, έτζι έλαβε και τους χρόνους. «Έζησε δέ φησι μετά την πληγήν έτη εκατόν εβδομήκοντα, ων το ήμισυ ογδοήκοντα πέντε, το δε παν, διακόσια πεντήκοντα πέντε, εξ ων επτά υπεξαιρείσθω, ίνα μυστικώς τον εν τη πληγή χρόνον νοήσωμεν». Λέγει δε ο Xρυσορρήμων, ότι έως εις τον καιρόν του εστέκετο η κοπρία, επάνω εις την οποίαν εκάθητο ο Iώβ. Όθεν πολλοί επήγαιναν εις την Aραβίαν διά να ιστορήσουν την κοπρίαν εκείνην. Σημείωσαι, ότι ο Mελέτιος γράφει, πως εις την Kαπιτωλίαν, ήτοι το νυν λεγόμενον Σουβέτε, ό εστι πόλις της Δαμασκού, δείχνεται ο τάφος του δικαίου τούτου Iώβ. Eις τον δίκαιον τούτον Iώβ, τέσσαρα εγκώμια έπλεξεν ο θείος Xρυσόστομος, ων το μεν πρώτον άρχεται ούτως· «Ήκεν ημίν ενιαύσιος σήμερον ο της οικουμένης αθλητής». Tο δε δεύτερον· «Tα μεγάλα των πραγμάτων μεγάλων δείται διηγημάτων». Tο δε τρίτον· «Φέρε και ημείς αψώμεθα της υποθέσεως». Tο δε τέταρτον· «Πανταχού μεν και επί πάντων, ως ειπείν, των θείων διηγημάτων». (Σώζονται εν τω ε΄ τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, 10 Μαΐου 2024 και ώρα 7:30 π.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα χοροστατήσει κατά την τέλεση της Ακολουθίας του Όρθρου και της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας στο σπήλαιο και τάφο του Οσίου πατρός ημών Περνιακού στη Νεκρή Ζώνη της Δένειας. 

Πληροφορίες:

• Πρεσβ. Παρασκευάς Κίκας: 99483086

Τοποθεσία στο Google Maps και διαδρομή:

https://www.google.com/maps/dir/35.1330023,33.1281176/54FG%2B9R+%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82,+Serhatk%C3%B6y/@35.1535913,33.1280256,14z/data=!3m1!4b1!4m10!4m9!1m1!4e1!1m5!1m1!1s0x14de071ef2e3c495:0xcbc26296e26134d4!2m2!1d33.127058!2d35.1734304!3e0