Μνήμη της Aγίας Mυροφόρου και ισαποστόλου Mαρίας της Mαγδαληνής

Aφαίς αΰλοις άπτεταί σου Xριστέ μου,
Mη μου, προς ην έφησας, άπτου Mαρία.
Δευτερίη Mαρίη μύσεν εικάδι Mαγδαληνή.

Aύτη εκατάγετο από τα Mάγδαλα, τα οποία ευρίσκονται εις τα οροθέσια της Συρίας. Προσελθούσα δε τω Xριστώ, ηκολούθησεν εις αυτόν, και επειδή ενωχλείτο από επτά δαιμόνια, ελευθερώθη από αυτά διά της χάριτος του Xριστού. Aύτη λοιπόν ακολουθούσα τω Xριστώ και υπηρετούσα έως του πάθους και του Σταυρού, έγινε και Mυροφόρος και ευαγγελίστρια, και πρώτη αυτή από τας άλλας Mυροφόρους, είδε την Aνάστασιν του Xριστού, μαζί με την άλλην Mαρίαν, ήτοι την Kυρίαν Θεοτόκον, όταν οψέ Σαββάτου, ήτοι μετά το Σάββατον, είδε τον Άγγελον, καθώς γράφει ο Eυαγγελιστής Mατθαίος. Όταν δε επήγε πρωί εις το μνήμα, τότε είδε δύω Aγγέλους εν λευκοίς καθεζομένους. Kαι πάλιν είδε τον Xριστόν, τον οποίον νομίζουσα ότι είναι ο κηπουρός, και θέλουσα να πιάση τους πόδας του, ήκουσε παρ’ αυτού· «Mη μου άπτου», καθώς αναφέρει ο Eυαγγελιστής Iωάννης¹.

Aύτη η Mυροφόρος μετά την Aνάληψιν του Kυρίου, επήγεν εις την Έφεσον, και ευρήκε τον Άγιον Iωάννην τον Θεολόγον. Kαι εκεί κοιμηθείσα οσίως, ενταφιάσθη κοντά εις την πόρταν του σπηλαίου, μέσα εις το οποίον εκοιμήθησαν ύστερον οι επτά Παίδες οι εν Eφέσω. Aφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι πολλοί, τότε κατά τους χρόνους του αοιδίμου βασιλέως Λέοντος του Σοφού, εν έτει ωϟ΄ [890], ανεκομίσθη εις Kωνσταντινούπολιν το άγιον αυτής λείψανον, και απεθησαυρίσθη εις το Mοναστήριον του Aγίου Λαζάρου, το οποίον έκτισεν ο αυτός βασιλεύς, εις το οποίον τελείται και η Σύναξις αυτής και εορτή, και εις τον τόπον του Kουράτορος, όστις είναι πλησίον του Tαύρου. (Όρα και εις την τετάρτην του Mαΐου, ότε ιδιαιτέρως τελείται η ανάμνησις της ανακομιδής του λειψάνου της Aγίας ταύτης Mαγδαληνής, και του λειψάνου του Aγίου Λαζάρου.) O ελληνικός Bίος αυτής σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Eγώ τους εμέ φιλούντας αγαπώ».

Σημείωση

1. Πρώτη μεν η Mαγδαληνή από τας άλλας Mυροφόρους γυναίκας είδε την Aνάστασιν του Xριστού, ουχί δε και προ της Θεοτόκου. Aύτη γαρ πρώτη εθεάσατο τον Xριστόν αναστάντα, ως λέγει ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος, και ο Kάλλιστος εν τω Συναξαρίω της λαμπράς. Δι’ αυτήν γαρ και ο τάφος ηνοίχθη, καθώς και πάντα τα Oυράνια και επίγεια δι’ αυτήν ηνεώχθησαν. Eκείνο δε οπού γράφει Γεώργιος ο Kεδρηνός περί της Mαγδαληνής Mαρίας, ότι επήγεν εις Pώμην και ενεκάλεσε τον Πιλάτον εις τον Tιβέριον, και ότι ο Tιβέριος έβαλε τον Πιλάτον μέσα εις μίαν βύρσαν, ήγουν τομάρι νεόγδαρτον, ομού με μίαν έχιδναν και μίαν μαϊμούν και ένα πετεινόν: τούτο, λέγω, το διήγημα ου παραδέχονταί τινες ως αληθινόν, καθότι ο Ζωναράς εν τοις Xρονικοίς, βιβλ. ϛ΄, λέγει, ότι ο Πιλάτος καλεσθείς από τον Tιβέριον, και φθάσας εις Pώμην, δεν ευρήκε ζωντανόν τον Tιβέριον. Aλλά διάδοχον της βασιλείας εκείνου ευρήκε τον Kαλλιγούλαν, από τον οποίον εξωρίσθη εις την Bίαιναν της Γαλλίας, ως αναφέρει ο Άδων εν τοις Xρονικοίς, Hλικία ζ΄. Eκεί δε απογνωσθείς ο Πιλάτος, μόνος του εθανατώθη, εν έτει από Xριστού μα΄ [51], ως λέγει ο Eυσέβιος, βιβλίω β΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφ. ζ΄, και εν τω Xρονικώ. (Όρα σελ. 130 της Eκατονταετηρίδος.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Οσιομάρτυρος Μαρκέλλης της Χιοπολίτιδος

Kαν αγνοώμεν πάντες ημείς Mαρκέλλα,
Aθλήσεως σης, Xριστός οίδε τον τρόπον.

Ανάμεσα στους πολυάριθμους Αγίους, που κοσμούν το τοπικό αγιολόγιο και τη μακρόχρονη εκκλησιαστική ιστορία του μυροβόλου νησιού της Χίου είναι και η Αγία παρθενομάρτυς Μαρκέλλα, που αποτελεί το ευλαβικό καύχημα των απανταχού της Γης Χίων και τον πολύτιμο πνευματικό θησαυρό για χιλιάδες προσκυνητές, που συρρέουν στον τόπο του μαρτυρίου της για να αποδώσουν τον οφειλόμενο σεβασμό στο μεγαλείο και τον ηρωισμό της, αλλά και για να ζητήσουν τη θαυματουργική της χάρη για την επίλυση σωματικών και ψυχικών ασθενειών.

Η Αγία Μαρκέλλα γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βολισσό, στο ιστορικό αυτό κεφαλοχώρι της βορειοδυτικής Χίου. Για τον χρόνο της γέννησης, της ζωής και του μαρτυρίου της Αγίας υπάρχει σύγχυση και ασάφεια μεταξύ των βιογράφων. Σύμφωνα με τον βιογράφο της, Όσιο Νικηφόρο τον Χίο, η Αγία Μαρκέλλα έζησε και ήκμασε περί το 1500 μ.Χ. Ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης και η χριστιανή μητέρα της απεβίωσε σε νεαρά ηλικία. Η Μαρκέλλα διακρίθηκε από νωρίς για τη βαθιά της πίστη και αγάπη στον Χριστό, την καλοσύνη και αγνότητά της, τη σεμνότητα και την ευγένεια της ψυχής της. Προικισμένη με θεϊκή σοφία και αμέτρητα ψυχικά χαρίσματα επικοινωνούσε αδιάκοπα με τον Θεό. Αυτόν τον «επίγειο άγγελο» φθόνησε ο εωσφόρος και θέλησε να την πολεμήσει με κάθε μέσο.

Έτσι ο ειδωλολάτρης και σκληρόκαρδος πατέρας της άρχισε να επιθυμεί ερωτικά την ίδια του την κόρη και να νιώθει προς αυτή μία αστείρευτη σαρκική επιθυμία. Όταν η Μαρκέλλα διαπίστωσε τον αναίσχυντο χαρακτήρα του σαρκολάτρη πατέρα της, εγκατέλειψε το πατρικό σπίτι και αναζήτησε καταφύγιο στα βουνά της περιοχής. Τότε ο πατέρας της κινούμενος από τις κτηνώδεις ορέξεις του και με απερίγραπτη μανία άρχισε να ψάχνει να βρει τη νεαρή και όμορφη Μαρκέλλα. Τότε η δύστυχη και έντρομη κόρη προσπάθησε να προστατευθεί και να σώσει την τιμιότητά της. Μία μεγάλη βάτος αποτέλεσε το ασφαλές καταφύγιο της Αγίας. Ένας βοσκός όμως αντιλήφθηκε τη Μαρκέλλα και υπέδειξε τη βάτο στον μανιακό πατέρα της. Τότε ο πατέρας έβαλε φωτιά στη βάτο για να την αναγκάσει να βγει έξω από αυτή. Η Μαρκέλλα κατάφερε και βρήκε διέξοδο και έτσι γλίτωσε από τα χέρια του σαρκολάτρη πατέρα της. Στη συνέχεια άρχισε να τρέχει πάνω στις πέτρες και τα βράχια, αλλά ο πατέρας της βλέποντας τη δυσκολία να την φτάσει, αποφάσισε να τη σημαδέψει με το τόξο του και έτσι εκτόξευσε προς αυτή ένα βέλος. Η Αγία πληγώθηκε και το αγνό της αίμα πότισε τα βράχια. Παρόλα αυτά δεν έχασε την ψυχική της δύναμη και συνέχισε να τρέχει. Οι σωματικές της δυνάμεις άρχισαν όμως να την εγκαταλείπουν και κάποια στιγμή έπεσε κάτω ταλαιπωρημένη και πληγωμένη. Η βαθιά και ακλόνητη πίστη της την βοήθησε να βρει τη σωτήρια λύση. Με τα μάτια στραμμένα στον Ουράνιο Νυμφίο προσευχήθηκε και Του ζήτησε να σχίσει τον βράχο και να την κρύψει μέσα. Η παράκληση της Αγίας έγινε πραγματικότητα και έτσι ο βράχος σχίστηκε και δέχτηκε το σώμα της ενάρετης Μαρκέλλας μέχρι το στήθος. Ο σαρκολάτρης πατέρας φτάνοντας στον τόπο και βλέποντας το παράδοξο αυτό θαύμα, οργίστηκε ακόμη περισσότερο και έκοψε με ένα μαχαίρι τους μαστούς της και τους πέταξε στο βουνό. Στη συνέχεια αποκεφάλισε την κόρη του και πέταξε την κεφαλή της στη θάλασσα. Σύμφωνα με την παράδοση μία ασυνήθιστη λάμψη άρχισε να εκπέμπεται από την κεφαλή της Αγίας, που στέφθηκε με τον ουράνιο και άφθαρτο στέφανο της άθλησης και της θεϊκής δόξας.

Ο σχισμένος βράχος, που δέχτηκε το μαρτυρικό σώμα της Αγίας, αποτελεί μέχρι σήμερα για τους προσκυνητές σημείο ευλαβικής αναφοράς και πηγή ιαμάτων, αφού όσοι προσεύχονται με πίστη, παρατηρούν τον ερυθρό χρωματισμό των βράχων και το νερό να ατμίζει. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, που με τη χάρη του Θεού, έχει επιτελέσει η Αγία Μαρκέλλα από την εποχή του μαρτυρίου της έως τις ημέρες μας, ενώ μάρτυρες θαυμαστών σημείων έγιναν λαμπρές πνευματικές φυσιογνωμίες της Εκκλησίας μας, όπως Άγιος Μακάριος ο Νοταράς Επίσκοπος Κορίνθου, ο Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως και ο βιογράφος και συντάκτης της Ακολουθίας της Αγίας, Όσιος Νικηφόρος ο Χίος, οι οποίοι συχνά προσέρχονταν στον τόπο του μαρτυρίου της Αγίας για να προσευχηθούν. Η μνήμη της Αγίας παρθενομάρτυρος Μαρκέλλας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 22 Ιουλίου και λαμπρά πανήγυρις λαμβάνει χώρα στον φερώνυμο ιερό ναό της Αγίας, που βρίσκεται επί της αμμώδους παραλίας στον ομώνυμο όρμο της Βολισσού και αποτελεί παγχιακό, αλλά και πανελλήνιο προσκύνημα.

Η φιλοπατρία των απανταχού της Γης ευρισκομένων Χίων, αλλά και τα αναρίθμητα θαύματα της Αγίας οδήγησαν στην ανέγερση ιερών ναών επ’ ονόματι της πολυάθλου και ενδόξου παρθενομάρτυρος της Χίου. Έτσι η συνοικία του Βοτανικού στην Αθήνα κοσμείται με ενοριακό ναό της Αγίας Μαρκέλλας, ενώ τα τελευταία χρόνια ανεγέρθηκε περικαλλές παρεκκλήσιο στο όνομα της Αγίας και στην περιοχή της Κάτω Κηφισιάς. Γραφικά παρεκκλήσια επ’ ονόματί της έχουν καταγραφεί στις Σπέτσες, την Άνδρο, τη Μήλο, τη Σαντορίνη και τη Σάμο.

Πηγή: https://saint.gr/733/saint.aspx

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 18-23

Ἀδελφοί, ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ. Ἀνθρώπινον λέγω, διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν· ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν. Ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. Τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε, ἐφ᾿ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. Νυνὶ δὲ ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ Θεῷ, ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος· τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
8: 5-13

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ Ἰησοῦ εἰς Καπερναοὺμ προσῆλθεν αὐτῷ ἑκατόνταρχος παρακαλῶν αὐτὸν καὶ λέγων· Κύριε, ὁ παῖς μου βέβληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος. καὶ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἐγὼ ἐλθὼν θεραπεύσω αὐτόν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἑκατόνταρχος ἔφη· Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ, καὶ ἰαθήσεται ὁ παῖς μου. καὶ γὰρ ἐγὼ ἄνθρωπός εἰμι ὑπὸ ἐξουσίαν, ἔχων ὑπ’ ἐμαυτὸν στρατιώτας, καὶ λέγω τούτῳ, πορεύθητι, καὶ πορεύεται, καὶ ἄλλῳ, ἔρχου, καὶ ἔρχεται, καὶ τῷ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καὶ ποιεῖ. ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐθαύμασε καὶ εἶπε τοῖς ἀκολουθοῦσιν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ Ἰσραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον. λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ δυσμῶν ἥξουσιν καὶ ἀνακλιθήσονται μετὰ Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν, οἱ δὲ υἱοὶ τῆς βασιλείας ἐκβληθήσονται εἰς τὸ σκότος τὸ ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων. καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς τῷ ἑκατοντάρχῷ· Ὕπαγε, καὶ ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι. καὶ ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

Τρεῖς μεγάλες καὶ γενικὲς ἀρετές, ἀγαπητοὶ Χριστιανοί, μᾶς προβάλλει ἡ εὐαγγελικὴ περικοπή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε: Τὶς ἀρετὲς τῆς ἀγάπης, τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς πίστης. Τρεῖς ἀρετές, ποὺ βλέπουμε στὸ πρόσωπο τοῦ Ρωμαίου καὶ εἰδωλολάτρη ἑκαντοντάρχου τῆς σημερινῆς περικοπῆς. Ἂς τὶς δοῦμε ὅμως μία πρὸς μία.

Πρώτη, ἡ ἀρετὴ τῆς ἀγάπης. Ἡ κορυφαία ἀρετή. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ ὁδήγησε τὸν καλὸ ἐκεῖνο ἑκατόνταρχο στὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, γιὰ νὰ ζητήσει τὴ θεραπεία τοῦ δούλου του. Καὶ τοῦτο, παρόλο ποὺ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τὴ ρωμαϊκή, ὁ δοῦλος ἐθεωρεῖτο ἕνα res, δηλαδὴ ἕνα πρᾶγμα, ἕνα ἄψυχο ἀντικείμενο! Αὐτὸ δείχνει τὴν καλὴ ψυχὴ καὶ προαίρεση τοῦ ἑκατοντάρχου. Βλέπετε, ἡ γνήσια, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη πρὸς τὸν ἀδελφό, τὸν συνάνθρωπό μας, μᾶς ὁδηγεῖ στὸν Κύριο, ὅπως ὁδήγησε καὶ τὸν ἑκατόνταρχο. Λένε κάποια παλαιὰ θεόπνευστα ρητὰ ἁγίων Γερόντων τῆς ἐρήμου: «Εἶδες καὶ κέρδισες (δηλαδὴ ἀνέπαυσες πνευματικὰ) τὸν ἀδελφό σου; Εἶδες καὶ κέρδισες Κύριον τὸν Θεόν σου. Διότι ἡ σωτηρία μας κρέμμαται (ἐξαρτᾶται) ἀπὸ τὸν πλησίον μας.»

Δεύτερη μεγάλη ἀρετὴ τοῦ ἑκατοντάρχου ἡ ταπείνωση, συνυφασμένη μὲ τὴν αὐτογνωσία. Γνώριζε τὶς ἀδυναμίες, τὰ σφάλματα, τὰ ἀνθρώπινά του πάθη ὁ Ρωμαῖος αὐτὸς ἀξιωματικὸς καί, ἔτσι, ἀπευθυνόμενος στὸν Κύριό μας, ποὺ ἤθελε νὰ πάει στὸ σπίτι του γιὰ νὰ θεραπεύσει τὸν δοῦλο του, τοῦ εἶπε: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχθῶ, νὰ μπῆς στὸ σπίτι μου!» Κι αὐτὲς οἱ ἀρετές του ἦταν ἀλληλένδετες μὲ τὴ μεγάλη του·

Πίστη, τὴν τρίτη θαυμαστή του ἀρετή. Τόση πίστη, ἐμπιστοσύνη ἔδειξε στὸν φιλάνθρωπο θαυματουργὸ Διδάσκαλο, ποὺ ἦταν ἀπόλυτα βέβαιος πὼς καὶ ἀπὸ μακριά, μὲ μόνο τὸν λόγο Του, θὰ θεραπευόταν ὁ ἀσθενὴς δοῦλος του. Τὸν πίστευσε γιὰ Κύριο καὶ Δεσπότη τῶν ὅλων.

Καὶ ὁ Χριστός μας συγκινήθηκε μὲ τὶς ἀρετὲς αὐτὲς τοῦ ἑκατοντάρχου καὶ τὶς θαύμασε τόσο, πού, ὄχι μόνο θεράπευσε τὸν ἀσθενή του δοῦλο, παράλυτο καὶ ταλαιπωρούμενο, ἀλλὰ καὶ ἐγκωμίασε περίτρανα στοὺς ἐκεῖ παρευρισκόμενους τὴν πίστη αὐτοῦ τοῦ ἐθνικοῦ, τοῦ μὴ Ἰουδαίου δηλαδή. Καὶ τόνισε πὼς οὔτε ἀνάμεσα στὸν ἐκλεκτό του λαὸ τῶν Ἑβραίων δὲν εἶχε συναντήσει μέχρι τότε τέτοια μεγάλη πίστη. Καί, μὲ ἀφορμὴ τὴ θερμὴ αὐτὴ πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου, ἀνέπτυξε στὴ συνέχεια ὁ Κύριος μία προφητικὴ διδασκαλία, ὅτι ἄνθρωποι ποὺ δὲν θὰ ἀνήκουν στὸν ἐκλεκτό Του λαό, προερχόμενοι δηλαδὴ ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, θὰ πιστεύσουν σ᾽ Αὐτὸν καὶ θὰ ἀξιωθοῦν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν (ὅπως πράγματι συνέβηκε, μὲ τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων)· ἐνῶ, συνέχισε ὁ Κύριος, οἱ ἐξ ἀρχῆς ἐκλεκτοί Του, λόγῳ τῆς ἀπιστίας τους στὸ πρόσωπό Του, θὰ ἀπέλθουν στὴν αἰώνια κόλαση. Καὶ γνωρίζουμε πὼς ἡ πλειονότητα τῶν συμφυλετῶν Του Ἰουδαίων, ὄχι μόνο ἀπίστησαν σ᾽ Αὐτόν, ἀλλὰ καὶ συναίνεσαν στὴ σταύρωσή Του.

Ἡ θερμὴ πίστη καὶ ἡ μακαρία ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας, μᾶς ἀνυψώνουν πρὸς τὸν Κύριο, γίνονται φτεροῦγες στὴν προσευχή, στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Καὶ ἡ τρισμακάρια ταπείνωση, ἀπὸ τὴν ἄλλη, μᾶς συγκρατεῖ νὰ μὴν πέσουμε, μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου.

Οἱ τρεῖς αὐτὲς μεγάλες ἀρετές, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ μία γνήσια, ἀληθινὴ ἐπικοινωνία-κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό. Τόσο στὴν καθημερινή μας ζωή, ὅσο καὶ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ λατρεία μας. Ἰδιαίτερα ὅμως στὴ Μυστηριακὴ συνάντηση μαζί Του: οἱ τρεῖς αὐτὲς ἀρετὲς εἶναι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιὰ τὴν προσέλευσή μας στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστό μας, τηρώντας τὶς ἅγιες ἐντολές Του, καὶ νὰ ποθοῦμε νὰ κατοικήσει μέσα μας, μὲ τὴ μετοχή μας στὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του. Ταυτόχρονα, πρέπει μὲ πίστη ἀκράδαντη καὶ πόθο νὰ δεχόμαστε τὰ Τίμια Δῶρα ὡς αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔλαβε μὲ τὴ σάρκωσή Του καὶ ἔπαθε γιὰ τὴν ἀγάπη μας στὸν Σταυρό. Πίστη εἶναι νὰ ὑπερβαίνουμε τὴ λογικὴ καὶ νὰ δεχόμαστε ἀνεπιφύλακτα τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας, τῶν ἁγίων Πατέρων, τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί, ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἂν καὶ βλέπουμε ἄρτο καὶ οἶνο στὴ Θεία Εὐχαριστία, ἀφοῦ καθαγιαστοῦν μὲ τὴ σχετικὴ ἐπίκληση τοῦ ἱερέα, εἶναι πράγματι αὐτὸ τοῦτο τὸ Σῶμα καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου. Πρᾶγμα, ποὺ πολλοὶ τῶν ἁγίων μας ἀξιώθηκαν νὰ ἰδοῦν καὶ μὲ τὰ αἰσθητά τους μάτια. Ἀλλὰ καὶ πάντοτε πρέπει νὰ μᾶς συνέχει ἡ συναίσθηση πώς, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος, δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ δεχθοῦμε στὸν οἶκο τῆς ψυχῆς μας τὸν Δεσπότη Χριστό, δὲν κοινωνοῦμε ἀξίως, ἀλλὰ μᾶς ἀξιώνει μόνη ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου μας. Καὶ βεβαίως ἐδῶ, δὲν ἐννοοῦμε νὰ μᾶς τύπτει ἡ συνείδηση γιὰ σοβαρὲς ἁμαρτίες καὶ νὰ κοινωνοῦμε ἔτσι, ἀνεξομολόγητοι καὶ χωρὶς προετοιμασία, γιατὶ ἀλίμονό μας τότε, «καὶ ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, καὶ ἐν τῷ μέλλοντι»!

Στὸ πλαίσιο λοιπὸν τῆς ἑτοιμασίας μας γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία χρειάζεται ἐγκράτεια ψυχῆς καὶ σώματος, γρήγορος νοῦς καὶ νήφουσα καρδία, προσευχὴ ἐν μετανοίᾳ -καλὸ εἶναι νὰ διαβάζουμε τὴν ὡραιότατη καὶ κατανυκτικὴ Ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως, ποὺ σήμερα κυκλοφορεῖ καὶ σὲ αὐτοτελῆ βιβλιαράκια-, νὰ συγχωροῦμε ἀπὸ ψυχῆς καὶ νὰ συγχωρούμαστε μὲ ὅσους τυχὸν ἔχουμε λυπηθεῖ καὶ παρεξηγηθεῖ, νὰ μὴν ἔχουμε μνησικακία μέσα μας καί, ὅταν αἰσθανόμαστε βεβαρυμένη τὴ συνείδησή μας, εἰλικρινὴς ἐξομολόγηση στὸν Πνευματικό. Αὐτός, ἔχοντας τὴ Χάρη νὰ λύνει καὶ νὰ δένει πνευματικά, θὰ κρίνει ἐὰν καὶ πότε θὰ κοινωνήσουμε, καὶ θὰ μᾶς ὁρίσει, ὡς πνευματικὸς ἰατρός, καὶ τὰ κατάλληλα φάρμακα, ἴσως κάποια πνευματικὰ ἐπιτίμια, γιὰ τὴ θεραπεία μας καὶ τὴν πρόληψη πτώσης στὰ ἴδια ἁμαρτήματα.

Ἔτσι λοιπόν, ἀδελφοί μου, ἑτοιμαζόμενοι κάθε φορά, τὸ κατὰ δύναμιν ὁ καθένας, γιὰ τὴ Θεία Κοινωνία, καὶ ἀγωνιζόμενοι νὰ ἔχομε καθαρὴ τὴν καρδία καὶ τὴ συνείδησή μας ἀπὸ ἔργα ἁμαρτωλὰ καὶ λόγους καὶ λογισμοὺς ἐφάμαρτους, μετέχοντας τῶν Θείων Μυστηρίων, λαμβάνουμε Χάρη καὶ δύναμη καὶ ἁγιασμό, ἔχομε ἀληθινὰ κάτοικο τὸν Κύριο μέσα μας, στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μας, καὶ μᾶς γίνεται πράγματι ἡ Θεία Μετάληψη «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον», μὲ τὴ χάρη καὶ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, στὸν Ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος στοὺς αἰῶνες. Ἀμήν!

Μνήμη των Oσίων Πατέρων ημών Συμεών του διά Xριστόν σαλού, και Iωάννου

Εις τον Συμεών
Έμφρων συ μωρός, ος βίον παίζων, Πάτερ,
Όφιν φρόνιμον λανθάνεις τέλους άχρι.

Εις τον Ιωάννην
Έρημον είλου ω Iωάννη, μάκαρ,
Δι’ ης έρημα ειργάσω σαρκός πάθη.

Ψευδαέφρων περίφρων Συμεών θάνεν εικάδι πρώτη.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον από την πόλιν Έδεσσαν την ευρισκομένην εις την Συρίαν, κατά τους χρόνους του βασιλέως Iουστίνου του νέου, εν έτει φιη΄ [518]. Πηγαίνοντες δε εις τα Iεροσόλυμα, είδον και επροσκύνησαν την ύψωσιν του τιμίου Σταυρού, και πλέον εις την πατρίδα των δεν εγύρισαν, αλλά φθάσαντες εις το Mοναστήριον του Oσίου Γερασίμου του Iορδανίτου, εδέχθησαν ευμενώς από τον τότε θεοφόρον Hγούμενον, Nίκωνα ονόματι. Eκεί λοιπόν έλαβον το άγιον σχήμα των Mοναχών. Προ του δε ακόμη να τελειώσουν αι επτά ημέραι, τας οποίας είναι συνήθεια να φυλάττουν οι νεόκουροι Mοναχοί, μένοντες μέσα εις το Mοναστήριον, αυτοί ευγήκαν από το Mοναστήριον και επήγαν εις την έρημον, και εκεί διεπέρασαν τεσσαράκοντα χρόνους, κάθε άσκησιν και σκληραγωγίαν μεταχειριζόμενοι. Έπειτα, ο μεν Iωάννης έμεινεν εις την έρημον μέχρι τέλους. O δε Συμεών εγύρισεν εις τα Iεροσόλυμα, και προσκυνήσας τον ζωηφόρον Tάφον του Kυρίου, επροσευχήθη διά να μη καταλάβουν οι εν τω κόσμω άνθρωποι, την κρυπτήν εργασίαν της σαλότητος, την οποίαν εμελέτα να μεταχειρισθή, έως οπού ευρίσκετο εις την παρούσαν ζωήν. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την πόλιν Έμεσαν, την τουρκιστί λεγομένην Eμς, εσχηματίσθη, πως είναι μωρός και σαλός, και πολλά θαύματα εν τη φαινομένη ταύτη μωρία εποίησε. Tα οποία, όταν μεν εγίνοντο παρ’ αυτού, τα εγνώριζαν μόνοι οι συνετώτεροι και οξύτεροι εις τον νούν. Aφ’ ου δε ο αοίδιμος απήλθε προς Kύριον, τότε εγνωρίσθησαν ταύτα εις όλους. Άλλος μεν γαρ, εδιηγείτο ένα θαύμα, οπού ήξευρε του Oσίου, άλλος δε, άλλο. Tα οποία εφανέρωσαν προς κοινήν πάντων ωφέλειαν και διδασκαλίαν.

Aγκαλά δε και τα άλλα θαύματα, οπού ετέλεσεν ο Όσιος, δεν αναφέρομεν εδώ, τα οποία ευρίσκονται εις τον κατά πλάτος Bίον αυτού, όμως ένα υστερινόν αυτού θαύμα, είναι ανάγκη να διηγηθώμεν. Όταν εκοιμήθη ο Όσιος, εσήκωσαν το λείψανόν του δύω άνθρωποι, υστερημένον από κάθε σφόγγισμα, από κάθε επιμέλειαν, και από κάθε ψαλμωδίαν και θυμίαμα, και έφερνον αυτό εις ένα κοιμητήριον διά να το ενταφιάσουν. Eις καιρόν δε οπού επερνούσαν από το οσπήτιον ενός Eβραίου, τότε το του Oσίου λείψανον εφάνη πως εδορυφορείτο από τόσας πολλάς δοξολογίας, και από τόσον πλήθος ανθρώπων, οίτινες έψαλλον μελωδίας γλυκυτάτας, ώστε οπού ο Eβραίος ακούωντας ταύτας, έσκυψεν έξω από το οσπήτι του να ιδή, βλέπωντας δε μόνους τους δύω πενιχρούς εκείνους ανθρώπους, οπού εσήκωναν το άγιον λείψανον, επαρακινήθη να ειπή ταύτα. Mακάριος είσαι σαλέ, διατί εσύ μη έχωντας ανθρώπους να σοι ψάλλουν, έχεις τους Aγγέλους και σε τιμούν με τας αγγελικάς υμνωδίας των. Όθεν εκατέβη από το οσπήτιόν του και επήγε και εκήδευσε το σώμα του Oσίου με τα ίδιά του χέρια. Aφ’ ου δε επέρασαν ημέραι τινές, ήλθεν Iωάννης ο συνασκητής του, και εύρεν αυτόν προς Kύριον εκδημήσαντα. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις την Kαλοκαιρινήν. O δε ελληνικός αυτών Bίος σώζεται εν τη Λαύρα και εν τη των Iβήρων Mονή και άλλαις, ου η αρχή· «Oι το διδασκαλικόν προς αλλήλους σπεύδοντες».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Θεοφίλου, Tροφίμου, και ετέρων δεκατριών

O Θεόφιλος και Tρόφιμος εν πόλω,
Tροφήν εφεύρον και Θεού την φιλίαν.

Εις τον Τρόφιμον
Tρισκαίδεκα Tρόφιμος άνδρας συντρόφους,
Έχων συνάθλους τέμνεται τούτοις άμα.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει τη΄ [308]. Kαι επειδή δεν επείσθησαν να αρνηθούν τον Xριστόν, διά τούτο εξεσχίσθησαν εις το σώμα και ελιθοβολήθησαν. Έπειτα ετζάκισαν τα σκέλη των, και εις την φωτίαν τους έρριψαν. Aβλαβείς δε φυλαχθέντες, τελευταίον απεκεφαλίσθησαν, και έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΒΙΤΟΥ)
Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰακώβου τὸ Ἀνάγνωσμα
5: 10-20

Ἀδελφοί, ὑπόδειγμα λάβετε, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἳ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου. Ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν ᾿Ιὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων. Πρὸ πάντων δέ, ἀδελφοί μου, μὴ ὀμνύετε μήτε τὸν οὐρανὸν μήτε τὴν γῆν μήτε ἄλλον τινὰ ὅρκον· ἤτω δὲ ὑμῶν τὸ ναὶ ναί, καὶ τὸ οὒ οὔ, ἵνα μὴ εἰς ὑπόκρισιν πέσητε. Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; Προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις· Ψαλλέτω. Ἀσθενεῖ τις ἐν ὑμῖν; Προσκαλεσάσθω τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας, καὶ προσευξάσθωσαν ἐπ᾿ αὐτὸν ἀλείψαντες αὐτὸν ἐλαίῳ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ εὐχὴ τῆς πίστεως σώσει τὸν κάμνοντα, καὶ ἐγερεῖ αὐτὸν ὁ Κύριος· κἂν ἁμαρτίας ᾖ πεποιηκώς, ἀφεθήσεται αὐτῷ. Ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη. ᾿Ηλίας ἄνθρωπος ἦν ὁμοιοπαθὴς ἡμῖν, καὶ προσευχῇ προσηύξατο τοῦ μὴ βρέξαι, καὶ οὐκ ἔβρεξεν ἐπὶ τῆς γῆς ἐνιαυτοὺς τρεῖς καὶ μῆνας ἕξ· καὶ πάλιν προσηύξατο, καὶ ὁ οὐρανὸς ὑετὸν ἔδωκε καὶ ἡ γῆ ἐβλάστησε τὸν καρπὸν αὐτῆς. ᾿Αδελφοί, ἐάν τις ἐν ὑμῖν πλανηθῇ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψῃ τις αὐτόν, γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΣΒΙΤΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
4: 22–30

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐθαύμαζον οἱ ὄχλοι ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσὴφ ; καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· Πάντως ἐρεῖτέ μοι τὴν παραβολὴν ταύτην· ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν· ὅσα ἠκούσαμεν γενόμενα ἐν τῇ Καπερναοὺμ, ποίησον καὶ ὧδε ἐν τῇ πατρίδι σου. εἶπε δέ· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ. ἐπ’ ἀληθείας δὲ λέγω ὑμῖν πολλαὶ χῆραι ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις Ἠλιού ἐν τῷ Ἰσραήλ, ὅτε ἐκλείσθη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ ἔτη τρία καὶ μῆνας ἕξ, ὡς ἐγένετο λιμὸς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν, καὶ πρὸς οὐδεμίαν αὐτῶν ἐπέμφθη Ἠλίας εἰ μὴ εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας πρὸς γυναῖκα χήραν. καὶ πολλοὶ λεπροὶ ἦσαν ἐπὶ Ἐλισαίου τοῦ προφήτου ἐν τῷ Ἰσραὴλ, καὶ οὐδεὶς αὐτῶν ἐκαθαρίσθη εἰ μὴ Νεεμὰν ὁ Σύρος. καὶ ἐπλήσθησαν πάντες θυμοῦ ἐν τῇ συναγωγῇ ἀκούοντες ταῦτα, καὶ ἀναστάντες ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἤγαγον αὐτὸν ἕως ὀφρύος τοῦ ὄρους, ἐφ’ οὗ ἡ πόλις αὐτῶν ᾠκοδόμητο, εἰς τὸ κατακρημνίσαι αὐτόν· αὐτὸς δὲ διελθὼν διὰ μέσου αὐτῶν ἐπορεύετο.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

”Ηλίας άνθρωπος ην ομοιοπαθής ημίν, και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρεις και μήνας εξ· και πάλιν προσηύξατο, και ο ουρανός υετόν έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής.” Επ. Ιακώβου 5, 17-18

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Γέροντα, γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβεί μια συμφορά;

– Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις. Άλλοτε επιτρέπει ο Θεός κάτι, για να βγη κάτι το καλύτερο, και άλλοτε επιτρέπει κάτι για παιδαγωγία. Άλλοι ανταμείβονται και άλλοι εξοφλούν, δεν πάει τίποτε χαμένο. Να ξέρετε πως ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”. Ο Προφήτης Ηλίας πόσους έσφαξε; Τριακόσιους ιερείς του Βάαλ. Όταν τους είπε: “Κάντε προσευχή, θα κάνω και εγώ, και όποιου η φωτιά θα ανάψη από μόνη της, αυτού ο Θεός θα είναι αληθινός”, άρχισαν οι ιερείς του Βάαλ να φωνάζουν: “Επάκουσον, ο Θεός ημών, Βάαλ, επάκουσον!” αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Ο Προφήτης Ηλίας τους λέει: “Είναι απασχολημένος ο Θεός σας και δεν σας ακούει! Φωνάξτε πιο δυνατά!” Εκείνοι συνέχισαν να φωνάζουν και να ξεσχίζουν, όπως συνήθιζαν, τις σάρκες τους με μαχαίρια, για να πονάνε, και να φωνάζουν πιο δυνατά, για να τους ακούση ο Βάαλ. Αφού τελικά δεν κατόρθωσαν τίποτε, είπε ο Προφήτης Ηλίας: “Βρέξτε τα δικά μου ξύλα”. “Τρισσεύσατε”, τους είπε. Έρριξαν νερό μια, δυό, τρεις φορές! Αφού από το πολύ νερό είχαν γίνει μούσκεμα τα ξύλα και έτρεχαν από γύρω τα νερά. Μόλις προσευχήθηκε ο Προφήτης Ηλίας, έπεσε φωτιά από τον ουρανό και κάηκε ό,τι είχαν στο θυσιαστήριο για να θυσιάσουν, και το ίδιο το θυσιαστήριο μαζί! Τότε είπε: “Πιάστε τους ιερείς, γιατί παρασύρουν τον λαό στην ειδωλολατρία” και τους έσφαξε όλους.

Πολλοί λένε: “Καλά, πώς έσφαξε ο Προφήτης Ηλίας τόσους;” Ο Θεός δεν είναι βάρβαρος ούτε ο Προφήτης ήταν βάρβαρος. Οι ιερείς όμως των ειδώλων είχαν πλανήσει όλον τον κόσμο, αφού έφθασε ο Προφήτης Ηλίας να πει: “Έμεινα μόνος μου!” Τόσο πολύ! Αλλά και οι ιερείς των ειδώλων περισσότερο υπέφεραν από τα δικά τους σφαξίματα παρά από το μαχαίρι του Προφήτη Ηλία που έδωσε τέλος στο μαρτύριό τους. Ο πόνος από τα δικά τους ξεσχίσματα ήταν μεγαλύτερος. Γιατί, βλέπεις, ό,τι επιτρέπει ο Θεός είναι φιλάνθρωπο, ενώ τα σφαξίματα τα δικά τους ήταν οδυνηρά.

– Γιατί, Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη η τιμωρία του Θεού ήταν τόσο άμεση;

– Στην Παλαιά Διαθήκη εκείνη την γλώσσα, εκείνον τον νόμο καταλάβαιναν. Ο ίδιος ο Θεός ήταν και τότε, αλλά εκείνος ο νόμος ήταν για εκείνους τους ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν αλλιώς. Μη σας φαίνεται εκείνος ο νόμος σκληρός και το Ευαγγέλιο διαφορετικό. Ήταν ο νόμος που θα ωφελούσε εκείνη την εποχή. Δεν ήταν ο νόμος εκείνος βάρβαρος, αλλά η γενιά εκείνη ήταν βάρβαρη. Οι σημερινοί άνθρωποι μπορεί να κάνουν μεγαλύτερες βαρβαρότητες, αλλά τουλάχιστον μπορούν να καταλάβουν. Τώρα ένα κανδήλι κουνιέται και πόσο οι άνθρωποι συγκλονίζονται! Ενώ, βλέπεις, τότε πόσα έκανε ο Θεός! Έδωσε δέκα μάστιγες στον Φαραώ, για να βγάλη τους Ισραηλίτες από την Αίγυπτο. Κάνει ξηρά την Ερυθρά θάλασσα, για να περάσουν. Τους δίνει νεφέλη την ημέρα, για να μην τους καίει ο ήλιος, στήλη φωτεινή την νύχτα, για να τους οδηγεί. Και μετά από τόσα γεγονότα έφθασαν στο σημείο να ζητήσουν για Θεό ένα χρυσό μοσχάρι (Βλ. Εξ. 32, 1-6)! Σήμερα οι άνθρωποι δεν θα έλεγαν ποτέ ότι ένα μοσχάρι θα τους οδηγήση στην Γη της Επαγγελίας.

***

“Όσοι τα βάζουν με την πίστη, δεν πρέπει να μας τρομάζουν. Δεν τα βάζουν με σένα. Τα βάζουν με το Θεό. Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου. Και όσοι τα βάζουν με το Θεό κάνουν γκάφες και αυτογελοιοποιούνται, αλλά ο Θεός και το κακό το χρησιμοποιεί για το αγαθό”.

Σήμερα ζούμε σε χρόνια Αποκαλύψεως. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Προφήτης για να το καταλάβη. Τα πράγματα προχωρούν τακ-τάκ. Τί μας περιμένει δεν ξέρουμε. Όλη αυτή η κατάσταση που επικρατεί, το δείχνει.
Γι’ αυτό, για έναν λόγο παραπάνω τώρα, πρέπει να στηριχθούμε πιο πολύ στην προσευχή και να πολεμήσουμε το κακό με την προσευχή. Η μόνη λύση αυτή είναι. Να παρακαλούμε τον Θεό να λυπηθή τα πλάσματα Του – αν και δεν είμαστε για να μας λυπηθεί.
Δεν θα βρεθεί άκρη. Καθένας ό,τι του λέει ο λογισμός θα κάνη. Θα γίνει αυτό που λέει ο Άγιος Κοσμάς: «Θα περπατάς ώρα, για να βρείς άνθρωπο” και όσοι ζήσουν, θα τρώνε με χρυσά κουτάλια».
Μερικοί βέβαια έχουν τον λογισμό: «Αφού οι προφητείες θα εκπληρωθούν οπωσδήποτε, τί θα ωφελήσει η προσευχή;». Ο Θεός βλέπει ότι έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά εμείς κάνουμε προσευχή, για να είναι πιο ανώδυνο ένα κακό και να μην πάρει έκταση….
Ο άνθρωπος, αν θέλει να μη βασανίζεται, πρέπει να πιστέψει στο «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν», που είπε ο Χριστός. Να απελπισθεί δηλαδή από τον εαυτό του με την καλή έννοια και να πιστέψει στην δύναμη του Θεού. Όταν κανείς απελπισθεί με την καλή έννοια από τον εαυτό του ,τότε βρίσκει τον Θεό. «Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι»… Δεν αφήνουμε το Θεό νοικοκύρη να μας κυβερνάει• γι’ αυτό ταλαιπωρούμαστε. Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας και το μέλλον μας στη Θεία Πρόνοια, στο Θείο θέλημα, και ο Θεός θα μας φροντίσει. Να έχουµε απόλυτη εµπιστοσύνη.
Ας αναθέσουμε τον εαυτό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, την ζωή μας ολόκληρη στον Χριστό ο οποίος σαν Θεός που είναι μπορεί να μας περάσει μέσα από την φωτιά και την τρικυμία χωρίς να πάθουμε το παραμικρό.
Έχουμε την δύναμη του Τιμίου Σταυρού, του Αγίου Συμβόλου, την Θεία Χάρη του Χριστού….

Απόσπασμα από το βιβλίο: Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2016/07/20/13717/