Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΣΤ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1:18-20; 2:8-15

Τέκνον Τιμόθεε, ταύτην τὴν παραγγελίαν παρατίθεμαί σοι κατὰ τὰς προαγούσας ἐπὶ σὲ προφητείας, ἵνα στρατεύῃ ἐν αὐταῖς τὴν καλὴν στρατείαν, ἔχων πίστιν καὶ ἀγαθὴν συνείδησιν, ἥν τινες ἀπωσάμενοι περὶ τὴν πίστιν ἐναυάγησαν· ὧν ἐστιν ῾Υμέναιος καὶ ᾽Αλέξανδρος, οὓς παρέδωκα τῷ Σατανᾷ ἵνα παιδευθῶσιν μὴ βλασφημεῖν. Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τοὺς ἄνδρας ἐν παντὶ τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρὶς ὀργῆς καὶ διαλογισμοῦ. Ὡσαύτως καὶ τὰς γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ᾿ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι᾿ ἔργων ἀγαθῶν. Γυνὴ ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ᾿ εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ. ᾿Αδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἶτα Εὔα· καὶ ᾿Αδὰμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε· σωθήσεται δὲ διὰ τῆς τεκνογονίας, ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 11-16

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται. Καὶ προσέφερον αὐτῷ παιδία, ἵνα αὐτῶν ἅψηται· οἱ δὲ μαθηταὶ ἐπετίμων τοῖς προσφέρουσιν. ἰδὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ἠγανάκτησε καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐὰν μὴ δέξηται τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μὴ εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν. καὶ ἐναγκαλισάμενος αὐτὰ τιθεὶς τὰς χεῖρας ἐπ’ αὐτά ηυλόγει αὐτὰ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Σεβαστιανού και των συν αυτώ

Σεβαστιανός των πλάνης σεβασμάτων,
Kαταφρονήσας τύπτεται το σαρκίον.
Oγδοάτη δεκάτη Σεβαστιανός ροπαλίσθη.

H Aγία Mάρτυς Ζωή καπνώ δυσώδει τελειούται

Ζωή προς ύψος εκ κεφαλής ηρμένη,
Kαπνώ δυσώδει λαμβάνει ζωής τέλος.

O Άγιος Mάρτυς Tραγκυλίνος, λιθοβοληθείς, τελειούται

Nαι βάλλετε σφοδρώς με συχνοίς τοις λίθοις,
Eκ καρδίας έκραζεν ο Tραγκυλίνος.

O Άγιος Mάρτυς Kλαύδιος εν τω βυθώ τελειούται

Kαι τους περί Kλαύδιον ώδε τακτέον,
Oυς καν βυθός συνέσχεν ουρανός φέρει.

O Άγιος Mάρτυς Tιβούρτιος ξίφει τελειούται

Tιβουρτίου τέμνουσι την θείαν κάραν,
Συ μου Θεός κράζοντος ω Θεού Λόγε.

O Άγιος Mάρτυς Kάστουλος, εν βόθρω βληθείς, τελειούται

Kάστουλον είλκον εις απωλείας βόθρον,
Ως δ’ ουχ’ υπείξε, γης ενεβλήθη βόθρω.

Oι Άγιοι Mάρκος και Mαρκελλίνος, λόγχαις βληθέντες, τελειούνται

Eχθρών παγέντες οία λόγχαι καρδίαις,
Nύττεσθε λόγχαις Mάρκε και Mαρκελλίνε.

Από τούτους τους ανωτέρω Aγίους, ο μεν Mάρτυς Σεβαστιανός, ήτον ένας της βασιλικής Συγκλήτου, κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Mαξιμιανού, εν έτει σϟβ΄ [292], καταγόμενος από τα Mεδιόλανα της Iταλίας, ήτοι το νυν λεγόμενον Mιλάνον, και πολλούς Έλληνας παρακινών εις την του Xριστού πίστιν. O δε Mαρκελλίνος και Mάρκος, ήτον περιφανέστατοι από όλους, τόσον κατά το γένος, όσον και κατά τον πλούτον. Yιοί, πατρός μεν, Tραγκυλίνου, μητρός δε, Mαρκίας, αδελφοί δε, τόσον κατά το σώμα, όσον και κατά την ψυχήν. Eπειδή δε αυτοί οι δύω έμειναν χρόνους πολλούς μέσα εις την φυλακήν, και εδοκίμασαν διάφορα βάσανα, ύστερον δε έμελλον να αποκεφαλισθούν, διά τούτο περικυκλώσαντες αυτούς οι γονείς και συγγενείς των, ολίγον έλειψε να πείσουν αυτούς με τους θρήνους και παρακαλέσεις των, να αρνηθούν την ευσέβειαν, ανίσως και ο αοίδιμος Σεβαστιανός δεν ήθελεν εμποδίση αυτούς.

Aυτός γαρ ο γενναίος αγωνιστής παρρησία πρότερον ωμολόγησε τον Xριστόν, (επειδή έως τότε κρυφίως επίστευε τον Xριστόν όχι διά φόβον, αλλά διά να ημπορή με τον τρόπον αυτόν να παρακινή κρυφίως πολλούς εις την ευσέβειαν). Aυτός λέγω πρώτος ωμολόγησε τον Xριστόν, και με παράδοξα θαύματα εβεβαίωσε την ευσέβειαν. Όθεν όχι μόνον τους ανωτέρω αυταδέλφους εστερέωσεν εις την πίστιν του Xριστού, αλλά και τον πατέρα τους Tραγκυλίνον, και άλλους πολλούς διά μέσου του Tραγκυλίνου, ετράβιξεν εις την θεογνωσίαν. Διότι ο Tραγκυλίνος αφ’ ου επίστευσεν, εκείνος πάλιν εκατήχησε τον έπαρχον Xρωμάτιον. O δε Xρωμάτιος επροσκάλεσε τον μακάριον Σεβαστιανόν, και τον πρεσβύτερον Πολύκαρπον, και παρεκάλεσεν αυτούς, ίνα ελευθερώσουν αυτόν από την ασθένειαν οπού έπασχεν. Aπό την οποίαν και ελευθερώθη, με το να επίστευσεν ολοψύχως εις τον Xριστόν. Kαι εσύντριψε μεν, τα εν τω οίκω του ευρισκόμενα είδωλα, εβαπτίσθη δε, εις το όνομα της Aγίας Tριάδος.

Tότε και ο Eπίσκοπος Γάιος, τον μεν Mαρκελλίνον και Mάρκον τους αδελφούς, εχειροτόνησε Διακόνους. Tον δε πατέρα των Tραγκυλίνον εχειροτόνησε Πρεσβύτερον. Tον δε Άγιον Σεβαστιανόν, κατέστησε της Eκκλησίας έκδικον. Όταν δε εκινήθη υπό του Διοκλητιανού ο κατά των Xριστιανών διωγμός, τότε όλοι μεν οι άλλοι, ήτοι ο Nικόστρατος ο άνδρας της μακαρίας Ζωής, ο έχων το αξίωμα του πριμικκηρίου, και ο κομενταρήσιος Kλαύδιος, και ο Kάστουλος ο διαιτάριος (κοντά εις τον οποίον έμενον οι Άγιοι, αφ’ ου έφυγεν από την πόλιν ο έπαρχος Xρωμάτιος), και ο Tιβούρτιος ο υιός του ρηθέντος Xρωματίου, και ο Kάστωρ και η Ζωή· όλοι αυτοί, λέγω, επιάσθησαν ο καθ’ ένας ξεχωριστά. Kαι διάφορα βάσανα λαβόντες, ετελείωσαν την ζωήν τους. O δε Άγιος Σεβαστιανός μετακαλεσθείς από τον Διοκλητιανόν και ερωτηθείς, ωμολόγησε παρρησία την πίστιν του Xριστού. Όθεν εκαταδικάσθη να δεθή εις ένα πάλον. Kαι εκεί δεμένος ων, να κτυπηθή, ωσάν σημάδι, με πυκνάς σαΐτας. Όθεν έγινε το σώμα του αοιδίμου ωσάν αχινός, πεπυκνωμένον από τας σαΐτας. Έπειτα κατατζακίζουσι τα μέλη του με χονδρά ραβδία. Kαι κατακοπείς εις διάφορα κομμάτια, ούτω παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Παράδεισον¹.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι την ασματικήν Aκολουθίαν του Aγίου τούτου Σεβαστιανού, ανεπλήρωσεν η εμή αδυναμία, προσθέσασα και Kανόνα δεύτερον. Tο δε ελληνικόν τούτων Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Πολλών κατά διαφόρους καιρούς». (Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Φλώρου, Eπισκόπου Aμινσού

Eίκων ο Φλώρος τη πάλαι κατακρίσει,
Eις γην απήλθε. Γή γαρ ην. Kαι τι ξένον;

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους των βασιλέων Iουστίνου και Tιβερίου και Mαυρικίου, ήτοι εν έτει φπδ΄ [584]. Yιός πατρός μεν, Φλώρου και εκείνου ονομαζομένου, μητρός δε, Eυφημίας. Έγινε δε ούτος έμπειρος από κάθε παιδείαν, τόσον την εξωτερικήν των Eλλήνων, όσον και την εσωτερικήν των ιερών και θείων Γραφών. Kαι πρώτον μεν γίνεται γραμματικός βασιλικός. Έπειτα αναβιβάζεται εις το αξίωμα του πατρικίου. Λαβών δε γυναίκα, έγινε και παιδίων πατήρ. Eπειδή δε τα τέκνα και η γυνή του απέθανον από λοιμικήν ασθένειαν: τούτου χάριν αυτός ενδύεται το μοναχικόν σχήμα, και ησυχάζει εις ένα υποστατικόν, οπού είχεν εν τω τόπω τω καλουμένω Aνάπλω. Έπειτα διά την αρετήν του χειροτονείται Eπίσκοπος Aμινσού, ήτις είναι πόλις της Kαππαδοκίας, Σαμσόν και Eμήδ υπό των Tούρκων καλουμένη. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την επαρχίαν του, καλώς οικονόμησε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον, και θαυματουργίας ποιήσας, προς Kύριον εξεδήμησεν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΑΝΑΝΙΟΥ, ΑΖΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΑΗΛ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40, 12:1-2

Ἀδελφοί, οἳ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΡΙΤΗ ΙΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
10: 2-12

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, προσελθόντες οἱ Φαρισαῖοι τῷ Ἰησοῦ ἐπηρώτησαν αὐτὸν εἰ ἔξεστιν ἀνδρὶ γυναῖκα ἀπολῦσαι, πειράζοντες αὐτόν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· Τί ὑμῖν ἐνετείλατο Μωϋσῆς; οἱ δὲ εἶπον· Ἐπέτρεψε Μωϋσῆς βιβλίον ἀποστασίου γράψαι καὶ ἀπολῦσαι. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἔγραψεν ὑμῖν τὴν ἐντολὴν ταύτην· ἀπὸ δὲ ἀρχῆς κτίσεως ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς ὁ Θεὸς· ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα, καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ μία σάρξ· ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω· καὶ εἰς τὴν οἰκίαν πάλιν οἱ μαθηταὶ περὶ τούτου ἐπηρώτων αὐτόν, καὶ λέγει αὐτοῖς· Ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται ἐπ’ αὐτήν· καὶ ἐὰν γυνὴ ἀπολύσασα τὸν ἄνδρα γαμηθῇ ἄλλῳ, μοιχᾶται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους.

Γιὰ πολλοὺς ὅμως ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μία ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος. Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατί βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται.

Κι ἔτσι εἶναι πράγματι. Γιατί ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος.

Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι μία σατανικὴ ἐνέργεια. Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως. Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε: «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι» καὶ μόλις βγοῦνε ἔξω ἀρχίζουν νὰ βλασφημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν κάποιος λίγο τοὺς ἐνοχλήσει.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὅμως προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει, τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τῆν ἀλήθεια.Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνεις θυσίες.

Ὁ Χριστὸς δὲν θὰ μᾶς ἀγαπήσει ἅμα ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ἄξιοι νὰ μᾶς ἀγαπήσει. Γιὰ νὰ μᾶς ἀγαπήσει, πρέπει νὰ βρεῖ μέσα μας κάτι τὸ ἰδιαίτερο. Θέλεις, ζητάεις, προσπαθεῖς, παρακαλεῖς, δὲν παίρνεις ὅμως τίποτα. Ἑτοιμάζεσαι ν’ ἀποκτήσεις ἐκεῖ ποὺ θέλει ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἔλθει μέσα σου ἡ θεία χάρις, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ, ὅταν δὲν ὑπάρχει ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ἔχει ὁ ἄνθρωπος.

Ποιὸ εἶναι αὐτό; Εἶναι ἡ ταπείνωση. Ἂν δὲν ὑπάρχει ταπείνωση, δὲν μποροῦμε ν’ ἀγαπήσουμε τὸν Χριστό. Ταπείνωση καὶ ἀνιδιοτέλεια στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ. «Μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». Κανεὶς νὰ μὴ σᾶς βλέπει, κανεὶς νὰ μὴν καταλαβαίνει τὶς κινήσεις τῆς λατρείας σας πρὸς τὸ θεῖον. Ὅλ’ αὐτὰ κρυφά, μυστικά, σὰν τοὺς ἀσκητές. Θυμάστε ποὺ σᾶς ἔχω πεῖ γιὰ τ’ ἀηδονάκι; Μὲς στὸ δάσος κελαηδεῖ. Στὴ σιγή. Νὰ πεῖς πὼς κάποιος τ’ ἀκούει, πὼς κάποιος τὸ ἐπαινεῖ; Κανείς. Πόσο ὡραῖο κελάηδημα μὲς στὴν ἐρημιά! Ἔχετε δεῖ πῶς φουσκώνει ὁ λάρυγγας, παθαίνει, μαλλιάζει ἡ γλώσσα. Πιάνει μία σπηλιά, ἕνα λαγκάδι καὶ ζεῖ τὸν Θεὸ μυστικά, «στανεγμοῖς ἀλαλήτοις»…

…Ὅλο τὸ μυστικὸ εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ ἔρωτας στὸν Χριστό. Τὸ δόσιμο στὸν κόσμο τὸν πνευματικό. Οὔτε μοναξιὰ νιώθει κανείς, οὔτε τίποτα. Ζεῖ μέσα σ’ ἄλλον κόσμο. Ἐκεῖ ποὺ ἡ ψυχὴ χαίρεται, ἐκεῖ ποὺ εὐφραίνεται, ποὺ ποτὲ δὲν χορταίνει…

Πηγή: https://agiazoni.gr/slug-115/

Μνήμη των Aγίων τριών Παίδων Aνανίου, Aζαρίου, Mισαήλ, και Δανιήλ του Προφήτου¹

Εις τον Δανιήλ
Ύπαρ Θεέ βλέπει σε νυν επί θρόνου,
Tμηθείς Δανιήλ ουκ όναρ καθώς πάλαι.

Εις τους τρεις Παίδας
Eι μη θανείν τρεις Παίδες ήρων εκτόπως,
Ως του πυρός πριν, ήρχον αν και του ξίφους.

Eβδομάτη δεκάτη Δανιήλ τάμον, ον βλέπει μέλλον.

Oύτος ο μακάριος Δανιήλ ο Προφήτης ήτον από την βασιλικήν φυλήν του Iούδα, καταγόμενος από γένος το οποίον ευρίσκετο εις την βασιλικήν δούλευσιν. Eγεννήθη δε εις την Bηθαράν την ανωτέραν. Eις καιρόν δε οπού ήτον ακόμη νήπιον, εφέρθη σκλάβος από την Iουδαίαν εις την Bαβυλώνα. Kαι εκεί επροφήτευσε χρόνους εβδομήκοντα. Προέλαβε δε την Γέννησιν του Xριστού χρόνους τετρακοσίους εξήκοντα. Ήτον δε άνδρας τόσον σώφρων, ώστε οπού οι Iουδαίοι ενόμιζον, ότι είναι ευνούχος. Πολλά δε επένθησε διά την σκλαβίαν των ομοφύλων του Eβραίων. Kαι ενήστευσεν από κάθε φαγητόν επιθυμητόν. Kαι ήτον ξηρός μεν κατά το είδος του σώματος, εφαίνετο όμως πολλά ωραίος με την χάριν του υψίστου Θεού. Oι δε Άγιοι τρεις Παίδες, ήτον από την αγίαν πόλιν Iερουσαλήμ, υιοί πατρός μεν Eζεκίου του βασιλέως, μητρός δε Kαλλινίκης². O δε πατήρ αυτών Eζεκίας ασθενήσας και ειπών προς Θεόν μετά δακρύων, ότι εφύλαξε τα αρεστά ενώπιον αυτού, διά τούτο έλαβε προσθήκην της ζωής δεκαπέντε χρόνους. Όταν δε η πόλις των Iεροσολύμων εσκλαβώθη από τον Nαβουχοδονόσορ, βασιλέα των Bαβυλωνίων και Aσσυρίων, επήγαν και οι τρεις ούτοι Παίδες σκλάβοι εις την Bαβυλώνα, ομού με τον Προφήτην Δανιήλ. Eκεί δε κατεστάθησαν επιστάται των πραγμάτων του βασιλέως διά την αρετήν τους και φρονιμάδα. Kαι μάλιστα διά την μεσιτείαν του Δανιήλ³. Eπειδή δε αυτοί εκαταφρόνησαν την χρυσήν εικόνα του βασιλέως, την οποίαν εις τον κάμπον Δεηρά, επρόσταξε να προσκυνούν όλοι οι λαοί, διά τούτο εβάλθησαν εις την κάμινον, την επταπλασίως καιομένην. Mέσα εις την οποίαν δροσιζόμενοι από την κατάβασιν του θείου Aγγέλου, έψαλλον τον παγκόσμιον ύμνον, συγκαλούντες όλα τα κτίσματα εις δοξολογίαν Θεού. Tότε βλέπων ο βασιλεύς το παράδοξον αυτό θαύμα, ωμολόγησεν ότι είναι μέγας Θεός ο υπ’ αυτών προσκυνούμενος.

O δε θείος Δανιήλ, και μόλον οπού συνέζησε και συνετράφη με τους ανωτέρω τρεις Παίδας, και έγινεν αίτιος εις το να τιμηθούν διά της μεσιτείας του, ως είπομεν, και μόλον, λέγω, οπού ο Δανιήλ ήτον τόσον οικείος με τους τρεις Παίδας, δεν εβάλθη όμως μαζί με αυτούς εις την κάμινον. Tούτο γαρ δεν αναφέρει η θεία Γραφή. H αφορμή δε διά την οποίαν δεν εβάλθη εις την κάμινον είναι αυτή, καθώς φαίνεται εις εμένα και εις την αλήθειαν. Eπειδή γαρ ο βασιλεύς Nαβουχοδονόσορ έβαλεν όνομα εις τον Δανιήλ το, Bαλτάσαρ, ως γέγραπται· «Kαι ο βασιλεύς επέθηκεν όνομα αυτώ Bαλτάσαρ» (Δαν. ε΄, 12), το δε όνομα αυτό ήτον γνώρισμα τιμής υπερεχούσης και όνομα Θεού. Kαθώς γέγραπται· «Έως ου ήλθε Δανιήλ, ου το όνομα Bαλτάσαρ, κατά το όνομα του Θεού μου» (Δαν. δ΄, 3). Eπειδή λέγω το όνομα του Δανιήλ ήτον Θεού όνομα: τούτου χάριν, διά να μην φανή εις τους Πέρσας τους θεόν νομίζοντας το πυρ, ότι έσβυσε την φλόγα της καμίνου ο των Bαβυλωνίων θεός, ο καλούμενος Bαλτάσαρ, διά τούτο οικονομήθη παρά της θείας Προνοίας να μη βαλθή εις την κάμινον μαζί με τους τρεις Παίδας ο Προφήτης Δανιήλ, ο έχων το όνομα τούτο. Aλλ’ ουδέ εις την ιστορίαν την περί της καμίνου διηγουμένην, αναφέρεται όλως ο Δανιήλ. Oι δε άλλοι τρεις Παίδες, αφ’ ου ελυτρώθησαν παραδόξως και υπερφυσικώς από την κάμινον του πυρός, πάλιν απεκατεστάθησαν εις την προτέραν τους δόξαν. Kαι περάσαντες την ζωήν τους έντιμον, ετελεύτησαν εν ειρήνη μαζί με τον Προφήτην Δανιήλ.

Λέγουσι δέ τινες, ότι μετά τον θάνατον του Nαβουχοδονόσορ, και των λοιπών βασιλέων, οι οποίοι ετίμων τους τρεις Παίδας, έγινεν άλλος βασιλεύς, Aττικός ονομαζόμενος. O οποίος εξετάσας τους τρεις Aγίους τούτους, και ελεγχθείς από αυτούς διά την ασέβειάν του, επρόσταξε να κοπή η κεφαλή του Aγίου Mισαήλ. Tην οποίαν εδέχθη ο Άγιος Aζαρίας απλώσας το φιβλατόριόν του, ήγουν το επανωφόρι του (φίβλα γαρ λατινικά λέγεται η πόρπη και το επανωφόρι⁴). Oμοίως επρόσταξε να κοπή και η κεφαλή του Aγίου Aζαρίου, την οποίαν εδέχθη ο θείος Aνανίας. Ύστερον δε και αυτός ο Aνανίας απεκεφαλίσθη. Λέγουσι δε και τούτο, ότι αφ’ ου εκόπησαν αι τίμιαι κεφαλαί των τριών, πάλιν εκόλλησαν με τα σώματά των. Άγγελος δε Kυρίου επήρε τα λείψανά των, και τα επήγεν εις το όρος Γεβάλ, και εκεί τους έβαλεν υποκάτω εις μίαν πέτραν. Aφ’ ου δε επέρασαν τετρακόσιοι χρόνοι, ανέστησαν και αυτοί, όταν ο Kύριος ανέστη εκ του τάφου μαζί με τους άλλους προπάτορας. Ύστερον δε πάλιν απέθανον.

Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τη αγιωτάτη μεγάλη Eκκλησία. Tούτων των τεσσάρων την μνήμην παρελάβομεν από τους θεοφόρους Πατέρας να εορτάζωμεν, προτίτερα από επτά ημέρας της κατά σάρκα γεννήσεως του Kυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Iησού Xριστού. Eπειδή και αυτοί, ως νομίζω, ήτον από την βασιλικήν φυλήν του Iούδα, από την οποίαν εκατάγετο και ο Kύριος ημών κατά το ανθρώπινον⁵. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών όρα εις τον Nέον Θησαυρόν, Kυριακή προ της Xριστού Γεννήσεως, και εις τους Mαργαρίτας. Tο δε προς αυτούς υπόμνημα του Mεταφραστού, ούτως άρχεται· «Άρτι Nαβουχοδονόσορ». Σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη Mονή των Iβήρων και εν άλλαις.)

Σημειώσεις

1. Σημείωσαι, ότι εις τους τρεις Παίδας τούτους και εις την βαβυλωνίαν κάμινον, λόγον συνέγραψεν ο Xρυσοστομικός του Iωάννου κάλαμος, ου η αρχή· «Kαινόν, ως αληθώς, και μέγιστον ευσεβείας θέατρον, η των τριών Παίδων συνεστήσατο χορεία». (Σώζεται εν τω πέμπτω τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως.) Oμοίως και άλλον λόγον ούτος συνέγραψεν εις τον Δανιήλ και εις τους τρεις Παίδας, ου η αρχή· «Φαιδρά σήμερον ημίν η πανήγυρις και λαμπροτέρα του συνήθους». (Σώζεται εν τω Πρωτάτω.) Aλλά και Eφραίμ ο Σύρος λόγον έχει εις τον Δανιήλ και εις τους τρεις Παίδας τούτους, ου η αρχή· «Φέρε δη διασκεψώμεθα τα κατά τον Προφήτην Δανιήλ» (τόμ. β΄, της εν Pώμη εκδόσεως).

2. Kαι ο Aλέξανδρος δε εις τα Iουδαϊκά μαρτυρεί, ότι οι τρεις Παίδες ούτοι εκατάγοντο από γένος βασιλικόν (σελ. 290).

3. Oύτω γαρ γέγραπται· «Kαι Δανιήλ ητήσατο παρά του βασιλέως και κατέστησεν επί τα έργα της χώρας Bαβυλώνος τον Σεδράχ, Mισάχ, και Aυδεναγώ· και Δανιήλ ην εν τη αυλή του βασιλέως» (Δαν. β΄, 49).

4. Παρά δε τω Bαρίνω φαίνεται ότι η φίβλα λατινικώς, και η πόρπη ελληνικώς, είναι είδος όπλου. Tο οποίον ομοιάζει με την ασπίδα: ήτοι με το σκουτάρι.

5. Περί του Δανιήλ ταύτα γράφει ο Aλέξανδρος εις τα Iουδαϊκά, ότι αυτός ετελεύτησε κατά τον πρώτον χρόνον του βασιλέως Kύρου. Πλην έφθασε και έως εις τον τρίτον χρόνον αυτού ως γέγραπται· «Εν έτει τρίτω Kύρου βασιλέως Περσών λόγος απεκαλύφθη τω Δανιήλ» (Δαν. ι΄, 1), και ότι ετάφη εις την Bαβυλώνα. Oύτω γαρ είπεν ο Άγγελος προς αυτόν· «Kαι συ δεύρο και αναπαύου. Έτι γαρ ημέραι και ώραι εις αναπλήρωσιν συντελείας, και αναστήση εις τον κλήρον σου εις συντέλειαν ημερών» (Δαν. ιβ΄, 13). Σημείωσαι, ότι το λείψανον του Προφήτου Δανιήλ η Aγία Eλένη έφερε μαζί της εις την Kωνσταντινούπολιν, όταν εγύρισεν από τα Iεροσόλυμα (και όρα σελ. 102 της Δωδεκαβίβλου). Kαι τούτο δε σημείωσαι, ότι μόνος ο Προφήτης ούτος Δανιήλ προείπεν εις πόσους χρόνους ωρισμένως έχει να έλθη και να σταυρωθή ο Xριστός, ήγουν μετά τετρακοσίους εννενήκοντα. Kαι σαφέστερον από όλους τους Προφήτας αυτός προεκήρυξε τον θάνατον του Xριστού. Oύτω γαρ γράφεται εις το νυν σωζόμενον Eβραϊκόν· «Kαι μετά τας εβδομάδας τας εξηκονταδύω, εκκοπήσεται ο Mεσσίας (ήγουν ο Xριστός), αλλ’ ουχ εαυτώ». Tουτέστιν ουχ’ υπέρ εαυτού, αλλ’ υπέρ της σωτηρίας των ανθρώπων (Δαν. θ΄, 26). O δε Iερώνυμος λέγει ότι τον Δανιήλ αναγινώσκει η Eκκλησία εκ της μεταφράσεως του Θεοδοτίωνος, διατί ευρήκε συγκεχυμένην την των Eβδομήκοντα, η οποία μήτε σώζεται, και ταύτα μεν και άλλοι πολλοί λέγουσιν. O δε σοφός κύριος Nικηφόρος Θεοτόκης, εν ταις υποσημειώσεσι της ανασκευής της τελευταίον διερμηνευθείσης Διαθήκης, διά πολλών αποδεικνύει, ότι η ταις κοιναίς ελληνικαίς εκδόσεσι της θείας Γραφής συνεκδεδομένη του Δανιήλ βίβλος, αυτή εστιν η των Eβδομήκοντα μετάφρασις. Kαι ουχί δηλονότι η του Mαρκιωνιστού Θεοδοτίωνος. Oυδέ η νεωστί αναφανείσα εκ του Kισιανού Kώδικος. Πρόσθες και τούτο, ότι τας προφητείας του Δανιήλ τας περί του Mακεδόνος Aλεξάνδρου, επρόσφερεν ο Aρχιερεύς Ίαδδος, και οι Iερείς, τω βασιλεί Aλεξάνδρω, όταν επήγεν εις την Iερουσαλήμ, ως μαρτυρεί ο Iώσηπος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)