Μνήμη των Aγίων Μαρτύρων Βάσσου, Ευσεβίου, Ευτυχίου και Βασιλείδου

Aπορραγήναι μη θέλων Βασιλίδης,
Μοίρας αθλητών, ερράγη την γαστέρα.

Oύτοι οι ανωτέρω τέσσαρες Μάρτυρες ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σϟη΄ [298], πλούτον έχοντες πολύν, και μετέχοντες από την σύγκλητον του βασιλέως βουλήν. Προσήλθον δε εις την πίστιν του Xριστού, και το άγιον έλαβον Βάπτισμα, επειδή και είδον τον Eπίσκοπον Θεόπεμπτον, πως ανδρείως υπέμενε τας παρά των απίστων βασάνους, και έκαμνε θαύματα με την δύναμιν του Xριστού. Όθεν διαβαλθέντες εις τον βασιλέα και παρασταθέντες έμπροσθεν αυτού, πρώτον μεν, υστερούνται τας ζώνας οπού εφόρουν, ως σημείον της αξίας των, έπειτα λαμβάνει ο καθένας διάφορα τέλη της ζωής. Ο μεν γαρ Άγιος Βάσσος, βαλθείς μέσα εις ένα λάκκον έως εις τα μηρία, και κοπείς τας χείρας και όλον το σώμα, ετελειώθη. O δε Άγιος Ευσέβιος κρεμασθείς κατακέφαλα, και κοπείς μερικώς με τους παλτάδας, ετελειώθη. O δε Άγιος Ευτύχιος τεντωθείς βιαίως εις τέσσαρας πάλους, και εις τρία μέρη μοιρασθείς, έλαβε το μακάριον τέλος. O δε Άγιος Βασιλίδης σχισθείς την κοιλίαν με μάχαιραν, ετελείωσε την ζωήν. Και έτζι έλαβον και οι τέσσαρες τους στεφάνους του μαρτυρίου¹.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι περιττώς γράφεται εδώ παρά τοις Μηναίοις η μνήμη και το Συναξάριον των Aγίων Μαρτύρων Ευγενίου, Κανδίδου, Ουαλλεριανού και Ακύλα. Ταύτα γαρ γράφονται κατά την εικοστήν πρώτην του παρόντος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Μαρτύρων Ιννά, Πιννά, και Pιμμά

Θάλψις δεχέσθω τους αθλητάς Κυρίου,
Ιννάν Πιννάν Pιμμάν τε τους κρυσταλλίνους.

Oύτοι οι Άγιοι τρεις Μάρτυρες, ήτον από μίαν χώραν, κειμένην κατά το βόρειον μέρος. Πιασθέντες δε από τους ειδωλολάτρας βαρβάρους, επαραστάθησαν εις τον άρχοντα της χώρας. O οποίος βλέπωντας τους Μάρτυρας ομολογούντας τον Χριστόν, εκαταδίκασεν αυτούς να τελειώσουν την ζωήν τους με κρύον. Και λοιπόν δένονται πρώτον οι Άγιοι από ξύλα όρθια, τα οποία εμπήχθησαν εις το μέσον του ποταμού εν τω καιρώ του χειμώνος. Όταν και αυτό το φύσει ευκίνητον και ολισθηρόν νερόν, δεν εδιάφερεν από τα ακίνητα και βαρέα σώματα, με το να ήτον όλον παγωμένον από την ψύχραν. Όθεν με την τοιαύτην βάσανον, παρέδωκαν οι μακάριοι τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του μακαρίου Πέτρου του τελώνου

Καλεί σε Πέτρε Χριστός εκ τελωνίου,
Προς αρετήν πριν, νυν δε προς τρυφήν πόλου.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού, εν έτει φλ΄ [530], πατρίκιος ων κατά την αξίαν, και της Aφρικής όλης την διοίκησιν έχων. Eπειδή δε ήτον πολλά άσπλαγχνος και ανελεήμων, διά τούτο έλαβεν επωνυμίαν και ωνομάζετο παρά πάντων φειδωλός, ήτοι ακριβός. Μίαν φοράν δε ένας πτωχός επήγεν εις αυτόν, χάριν δοκιμής, και εζήτει φορτικώς ελεημοσύνην. O δε Πέτρος θυμωθείς, άρπασεν ένα ψωμί από τα ζεστά ψωμία οπού τότε έτυχε να φέρνη ο δούλος του από τον φούρνον, και έρριψεν αυτό ωσάν πέτραν κατ’ επάνω του πτωχού. O δε πτωχός αρπάσας το ψωμίον, έφυγε. Δεν επέρασαν δύω ημέραι, και ο Πέτρος πίπτει εις μίαν βαρείαν ασθένειαν, και εν τη ασθενεία βλέπει τον εαυτόν του οπού εζητείτο να δώση απολογίαν διά τα όσα έπραξεν. Έπειτα του εφαίνετο, ότι εκεί ήτον και μία ζυγαρία, της οποίας, εις μεν το αριστερόν μέρος έβλεπεν, ότι εσυνάγοντο μαύροί τινες, και έβαλον τας κακάς του πράξεις. Eις δε το δεξιόν μέρος της ζυγαρίας, έβλεπεν άνδρας τινας ασπροφόρους και θαυμαστούς κατά το πρόσωπον, οι οποίοι δεν εύρισκον άλλο τι καλόν να βάλουν, διά να γένη ισοβαρές με το ζερβόν μέρος, πάρεξ εκείνο μόνον το ψωμί, οπού κατά του πένητος έρριψε. Ταύτα ιδών ο Πέτρος, ήλθεν εις τον εαυτόν του. Και ευθύς οπού εσηκώθη από την ασθένειαν, εμοίρασεν εις τους πτωχούς, όχι μόνον όλα του τα υπάρχοντα, αλλά και αυτά τα ίδια ρούχα οπού εφόρει έδωκεν εις ένα πτωχόν. Eπειδή δε είδεν εις το όνειρόν του τον Xριστόν, οπού εφόρει τα ρούχα εκείνα, διά τούτο ο αοίδιμος επώλησε και τον ίδιον εαυτόν του, και την τιμήν έδωκεν εις τους πένητας.

Eπώλησε δε τον εαυτόν του εις ένα αυθέντην, χρυσοχόον κατά την τέχνην. Eπειδή δε ύστερον έβλεπεν ο μακάριος, πως έμελλε να γνωρισθή ποίος είναι, διά τούτο θέλωντας να φύγη από το οσπήτιον του αυθέντου του, είπεν εις τον πορτάρην κωφόν όντα και βουβόν. Eν ονόματι Xριστού άκουσόν μου, και άνοιξον την πόρταν. Και ω του θαύματος! ευθύς ο πριν κωφός και βουβός ελάλει και ήκουεν. Όθεν ευγαίνωντας έξω έφυγε, και επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα. Aπό εκεί δε αναχωρήσας, επήγεν εις την Κωνσταντινούπολιν, όπου και ανεπαύθη εν Κυρίω, και ενταφιάσθη εις την τοποθεσίαν την καλουμένην του Bοός, εν τω ιδίω οίκω.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/2025/01/blog-post_29.html?m=1

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΘ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Κολασσαεῖς Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 4-11

Ἀδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ὑμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾽ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας· ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς. Νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ, καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾽ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ ᾽Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
17: 12-19

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ Ἰησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· Πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Ὁμιλία, σὺν Θεῷ ἁγίῳ, εἰς τὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον τῆς ΙΒ´ Κυριακῆς (Τῶν 10 Λεπρῶν)

Ἀρχιμανδρίτου Φωτίου Ἰωακεὶμ

«Οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ;»

Τρία σπουδαῖα θέματα θέτει μὲ ἐνάργεια μπροστὰ στὰ μάτια μας ἡ σημερινὴ σύντομη εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἕνα μεγάλο θαῦμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μία μεγάλη ἀρετὴ καὶ ἕνα μεγάλο πάθος-ἁμαρτία. Ποιά εἶναι αὐτά; Τὸ θαῦμα τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ εἶναι ἡ θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν ἀνδρῶν. Ἡ μεγάλη ἀρετὴ εἶναι αὐτὴ τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας, κατ᾿ ἐξοχὴν πρὸς τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους-εὐεργέτες μας. Ἡ ἁμαρτία δέ, αὐτὴ τῆς ἀγνωμοσύνης καὶ ἀχαριστίας.

Περιοδεύοντας κάποτε ὁ Κύριος, κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο, εὐεργε-τώντας καὶ θεραπεύοντας τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐνῶ ἑτοιμαζόταν νὰ εἰσέλθει σ᾿ ἕνα χωριουδάκι τῆς Παλαιστίνης γιὰ τὸ σωτήριο ἔργο Του, συναντᾶ ἕνα θλιβερὸ θέαμα: Δέκα λεπροὶ ἄνδρες, ποὺ στέκονταν μακρυά, ἔξω ἀπὸ τὸν οἰκισμὸ ἐκεῖνο, ἄρχισαν νὰ φωνάζουν μὲ ἐλεεινὴ κραυγή, μὰ καὶ πίστη συνάμα: «Ἰησοῦ, ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς»!

Πρέπει ἐδῶ νὰ ἀναφέρουμε, πὼς ἡ ἀρρώστεια τῆς λέπρας εἶναι μία ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερα γνωστὲς καὶ καταγραμμένες. Πρόκειται γιὰ μία λοιμώδη, μεταδοτικὴ δηλαδὴ ἀσθένεια, τῆς ὁποίας τὸν μικροοργανισμὸ ἀνακάλυψε τὸ 1873 ὁ Νορβηγὸς Hansen, ἐξ οὗ καὶ εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς νόσος τοῦ Χάνσεν. Τὸ 1947 ἀνακαλύφθηκαν κατάλληλα φάρμακα γιὰ τὴ θεραπεία της, ὡστόσο ὑπάρχουν μέχρι σήμερα κρούσματα. Ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ὁ λεπρὸς ἐθεωρεῖτο ὡς ἀκάθαρτος καὶ μιασμένος ψυχῇ τε καὶ σώματι· γι᾿ αὐτὸ καί, ἀφοῦ διαπιστωνόταν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς -ποὺ ἦσαν οἱ ἁρμόδιοι γιὰ τὴ διάγνωση, τόσο τῆς νόσου αὐτῆς, ὅσο καὶ τῆς θεραπείας της-, ὅτι κάποιος ἔπασχε ἀπὸ λέπρα, αὐτὸς διωκόταν ἀπὸ τὴν πόλη ἢ τὸ χωριό του, καὶ ὑποχρεωνόταν νὰ μένει ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ οἰκισμοῦ του μέχρι, ἢ νὰ θεραπευθεῖ, ἢ νὰ ἀποθάνει ὡς λεπρός. Ἐπειδὴ λοιπὸν οἱ ταλαίπωροι λεπροὶ θεωροῦνταν μιάσματα, ἀπα-γορευόταν νὰ συναναστρέφονται μὲ ἄλλους ἀνθρώπους καὶ εἶχαν ἔτσι διπλὸ καὶ πολλαπλὸ βάσανο.

Δέκα τέτοιους δύστυχους λεπροὺς συνάντησε τότε καὶ ὁ Κύριός μας, ποὺ ἀσφαλῶς εἶχαν ἀκούσει γιὰ τὴ χάρη τῶν ἰάσεων, ποὺ εἶχε ὁ ἅγιος ἐκεῖνος Διδάσκαλος· γι᾿ αὐτὸ καί, ὅταν ἀντιλήφθηκαν τὴν ἐκεῖ ἔλευσή Του, ἄρχισαν μὲ πίστη νὰ ἐπικαλοῦνται τὴ θεία Του βοήθεια. Κι ὁ φιλάνθρωπος ἰατρὸς ψυχῶν καὶ σωμάτων, βλέποντας τὴ θλίψη μὰ καὶ πίστη τους καὶ τηρώντας συνάμα τὴ σχετικὴ διάταξη τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ποὺ πιὸ πάνω ἀναφέραμε, τοὺς ἀποστέλλει στοὺς ἱερεῖς, γιὰ νὰ διαπιστώσουν τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τους. Κι ἐνῶ αὐτοί, ὑπακούοντας στὸν Μεγάλο Ἰατρό, πορεύονταν, θεραπεύ-θηκαν χάρη στὸ ἔλεός Του, πράγμα ποὺ ἐπιβεβαίωσαν καὶ οἱ ἱερεῖς.

Ἀλλά, τί λυπηρό! Μόνο ὁ ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, ὅταν ἀντιλήφθηκε τὴ χάρη τῆς θεραπείας ποὺ ἔλαβε, γεμάτος συγκίνηση καὶ εὐγνωμοσύνη, ἔτρεξε πίσω, νὰ βρεῖ τὸν Κύριο, τὸν ἰατρὸ καὶ εὐεργέτη του, δοξάζοντας στὸν δρόμο τὸν Θεὸ μὲ μεγάλη φωνή! Καί, ὅταν Τὸν βρῆκε, ἔπεσε γονατιστὸς στὰ πόδια Του, εὐχαριστώντας Τον μὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Καὶ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς τονίζει ἐδῶ πὼς αὐτὸς ὁ λεπρὸς ἦταν Σαμαρείτης. Οἱ Σαμαρεῖτες ἦταν οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς μὲ πρωτεύουσα τὴν ἀρχαία πόλη Σαμάρεια, καὶ ἦσαν ἀλλογενεῖς, ὄχι Ἑβραῖοι στὴν καταγωγή, ποὺ εἶχαν ἀσπασθεῖ μὲν τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, διατηροῦσαν ὅμως πολλὲς ἰδιαιτερότητες στὴ λατρεία τους. Γιὰ τοὺς λόγους τούτους δὲν εἶχαν καθόλου καλὲς σχέσεις οἱ Ἰουδαῖοι μὲ τοὺς Σαμαρεῖτες. «Οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», σημειώνει ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του.

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριός μας θὰ τὸ ἐπισημάνει ἀμέσως, ἀφήνοντας ἀσφαλῶς νὰ νοηθεῖ ὅτι οἱ ἄλλοι ἐννέα θεραπευθέντες λεπροὶ ἦσαν Ἰουδαῖοι. Εἶπε λοιπὸν ὁ Κύριος: «Καλά! Δὲν θεραπεύθηκαν καὶ οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα, ποῦ εἶναι; Δὲν ἀντιλήφθηκαν καὶ αὐτοὶ τὴ Θεϊκὴ εὐεργεσία ποὺ τοὺς ἔγινε, ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεό, παρὰ τοῦτος ὁ ἀλλογενής;»  Κι αὐτὰ ὁ ἀνενδεὴς Κύριος δὲν τὰ εἶπε γιατὶ ἔχει ἀνάγκη τὶς εὐχαριστίες μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὸ χρέος τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἄπειρες εὐεργεσίες Του πρὸς ἐμᾶς. Μὰ καὶ ὁ εὐγνώμων λεπρὸς ἔλαβε διπλὴ καὶ πολλαπλὴ τὴν εὐεργεσία ἀπὸ τὸν Δεσπότη: Ἔλαβε, ὄχι μόνο τὴ σωματικὴ ἴαση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του καὶ τὴ Χάρη νὰ πιστεύσει ἀληθινὰ στὸν Κύριο γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Μεγάλη λοιπὸν ἡ ἀρετὴ τῆς εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας στὸν Θεό, ἀδελφοί. Καί, ὅπως εἴδαμε, τὴ ζητεῖ, τὴν ἀναμένει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Πάντοτε, καὶ γιὰ ὅλα! Καὶ στὶς εὐτυχίες μας, καὶ στὶς δυστυχίες μας. Καὶ στὸν πλοῦτο, καὶ στὴ φτώχεια. Καὶ στὴν ὑγεία, καὶ στὴν ἀσθένεια! Ναί! Καὶ ὅπως θεόπνευστα μᾶς κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «πάντοτε χαίρετε, ἀδια-λείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε. Τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» (Α´ Θεσ. 5, 16-18). Καί, ἐφαρμόζοντας ἐμεῖς τοῦτο τὸ ‘‘χρυσὸ τρίπτυχο τῶν ἀρετῶν’’, δηλαδὴ μὲ τὸ νὰ ἔχουμε πάντοτε χαρὰ πνευματική, νὰ προσευχόμαστε ἀδιάλειπτα καὶ νὰ εὐχαριστοῦμε γιὰ ὅλα τὸν Δημιουργὸ καὶ Θεό μας, ἀποδεικνύουμε στὴν πράξη τὴν Πίστη μας. Ὅτι δηλαδὴ τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο. «Οὐδὲν ἀπρονόητον». Ὅλα στὴ ζωή μας εἶναι μέσα στὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ καλό μας, τὴ σωτηρία τῆς ἀθάνατης ψυχῆς μας.

Ἔτσι ἔζησαν ὅλοι οἱ ἀπ᾽ αἰῶνος ἅγιοι, ἔτσι ἔζησαν καὶ ἔφθασαν σὲ μεγάλα μέτρα ἁγιότητας καὶ δύο σύγχρονοί μας ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, γεννημένοι στὴ λεβεντομάνα Κρήτη, ποὺ ἔπασχαν ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν ὀδυνηρὴ αὐτὴ νόσο τῆς λέπρας: Ὁ ὅσιος Νικηφόρος ὁ λεπρός, ποὺ πρόσφατα ἀνακηρύχθηκε ἐπίσημα ἡ ἁγιότητά του, καὶ ὁ Γέροντας Εὐμένιος Σαριδάκης, ποὺ καὶ αὐτὸς ἤδη ἐνεργεῖ θαυμαστὰ σημεῖα. Γιὰ νὰ ἀναφερθοῦμε ἰδιαίτερα στὸν ὅσιο Νικηφόρο, ὅπως γράφει στὸν Βίο του: «Ἐνῶ ὁ ἴδιος ἦταν κατάκοιτος, μὲ πληγὲς καὶ πόνους, δὲν γόγγυζε ἀλλὰ ἔδειχνε μεγάλη καρτερία… Εἶχε τὸ χάρισμα τῆς παρηγορίας τῶν θλιβομένων. Τὰ μάτια του ἦταν μονίμως ἐρεθισμένα, ἡ ὅρασή του ἐλαχίστη, εἶχε ἀγκυλώσεις στὰ χέρια καὶ παράλυση στὰ κάτω ἄκρα. Παρόλ᾽ αὐτά, ἦταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγεῖτο χαριτωμένα περιστατικά, ἦταν εὐχάριστος, ἀξιαγάπητος… Τὸ πρόσωπό του, ποὺ ἦταν φαγωμένο ἀπὸ τὰ στίγματα τῆς ἀσθένειας καὶ τὶς πληγές, ἔλαμπε καὶ ἔπαιρναν χαρὰ ὅσοι ἔβλεπαν αὐτὸ τὸν πάμπτωχο καὶ ἀσθενὴ ἄνθρωπο, ποὺ ἔλεγε: ‘‘Ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ ἄγιο Ὄνομά Του!’’» Σὲ ἡλικία 74 ἐτῶν, στὶς 4 Ἰανουαρίου τοῦ 1964, κοιμήθηκε ὁ ὅσιος Νικηφόρος, καὶ τὰ ἱερά του λείψανα τώρα εὐωδιάζουν ὑπερκόσμια καὶ  θαυματουργοῦν.

Κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ποτὲ νὰ μὴ χάνουμε τὴν πίστη, τὸ θάρρος, τὴν ἐλπίδα μας, μάλιστα στὶς δύσκολες τοῦτες μέρες, ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπέτρεψε νὰ διερχόμαστε. Νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε μὲ μετάνοια, μὲ διόρθωση τῆς ζωῆς μας, τοῦ φρονήματός μας. Μὲ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ τὸν κάθε πλησίον μας. Μὲ Ἐξομολόγηση, μὲ ἐνσυνείδητη συμμετοχὴ στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μὲ συγχωρητικότητα τῶν ἄλλων. Μὲ ταπείνωση καὶ προσευχή. Μὲ χαρὰ ἐν Χριστῷ, προσευχὴ συνεχὴ καὶ παντοτινὴ εὐγνωμοσύνη στὸν Κύριο, μιμούμενοι τὸ κατὰ δύναμη τὴ ζωὴ τῶν ἁγίων μας. Ἂν ἔτσι ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε, θὰ ἔλθει πλούσιο τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ σ᾿ ἐμᾶς καὶ τὸν τόπο μας. Καὶ οἱ ὅποιες σημερινὲς κρίσεις, ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς μας κρίσης, θὰ ξεπεραστοῦν. Καὶ θὰ ἀξιωθοῦμε καὶ τὴ ζωὴ τούτη νὰ διέλθουμε μὲ εἰρήνη καὶ νὰ εἰσέλθουμε στὴν ἀνέκφραστη ἐκείνη χαρὰ τῶν δικαίων καὶ ἁγίων, μὲ τὶς εὐχὲς τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν!

Μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών και συνωνύμων Μακαρίων, του τε αναχωρητού και Αιγυπτίου, και του πολιτικού και Aλεξανδρέως

Θανούσα θείων η δυάς Μακαρίων,
Ζωής μετέσχε της μακαριωτάτης.
Γην μακάρων λάχον εννεακαιδεκάτη Μακάριοι.

Aπό τους δύω τούτους Οσίους Μακαρίους, ο μεν ένας, ήτον από την Αίγυπτον, ήτοι από το Μισήρι, όθεν και Αιγύπτιος επονομάζεται. O δε άλλος, ήτον από την Aλεξάνδρειαν, όθεν και Aλεξανδρεύς επικαλείται. Και ο μεν Aιγύπτιος Μακάριος, όστις έζη κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει τογ΄ [373], Mέγας επωνομάζετο. Καθό ήτον πρώτος και μεγαλίτερος κατά την ηλικίαν και τους χρόνους. Αυτός λοιπόν, επειδή και ηγάπησε την αρετήν εκ νεαράς του ηλικίας, διά τούτο και εφάνη άμεμπτος και ακατηγόρητος εις την ζωήν, έως εις τους τριάκοντα χρόνους της ηλικίας του. Μετά δε τους τριάκοντα χρόνους, ανεχώρησεν εις την έρημον. Τόσην δε υπομονήν έδειξεν εις τους κόπους της ασκήσεως ο αοίδιμος, ώστε οπού, εις ολίγους χρόνους, ηξιώθη να λάβη το χάρισμα της διακρίσεως, και την κατά δαιμόνων εξουσίαν και δύναμιν, και το να προλέγη τα μέλλοντα, και το να ποιή θαύματα. Με πολλήν δε παρακάλεσιν του Aρχιερέως έλαβε και το της ιερωσύνης αξίωμα. Eπειδή δεν υπέφερε να κρύπτεται ο λύχνος υποκάτω εις τον μόδιον. Ούτος προείπεν εις ένα μαθητήν του, οπού έκλεπτε τα εις τους πένητας διδόμενα αργύρια, ότι θέλει λάβη παρά Κυρίου οργήν και παιδείαν, ανίσως δεν παύση και δεν διορθωθή. Εξέβη δε εις έργον η πρόρρησίς του. Διατί ο αδελφός εκείνος, επειδή δεν εδιωρθώθη, ελεπρίασεν. Eκ των χαρισμάτων δε τούτων του Aγίου πολλοί παρακινούμενοι, έτρεχον εις αυτόν, και ενώχλουν την ησυχίαν του. O δε Όσιος εκατασκεύασεν ένα λάκκον υποκάτω εις την γην με γυρίσματα, ωσάν κοχλίαν εις το είδος, μακράν από το κελλίον του έως μισόν στάδιον. Και εις το άκρον του λάκκου, έσκαψε με τα χέριά του ένα σπήλαιον. Και όταν ήρχοντο πολλοί άνθρωποι και τον ενώχλουν, τότε επερνούσε κρυφίως από τον λάκκον και εκρύπτετο μέσα εις το σπήλαιον, όθεν τινάς δεν τον εύρισκε. Περιττόν δε είναι να ειπούμεν διά το ολίγον φαγητόν και πιοτόν, οπού έτρωγε και έπινεν ο αοίδιμος, διατί και αυτή μόνη η θεωρία του σώματός του, εμαρτύρει την άκραν εγκράτειαν, οπού εμεταχειρίζετο.

Ήλθε μίαν φοράν ένας αιρετικός εις τον Άγιον, ο οποίος εφιλονείκει, ότι δεν είναι ανάστασις νεκρών. Όθεν ο Mέγας Μακάριος ανέστησεν ένα νεκρόν¹, διά να πείση και να πληροφορήση αυτόν. Έλεγε δε ο Όσιος, ότι είναι δύω τάγματα των δαιμόνων. Και το μεν ένα τάγμα, πολεμεί τους ανθρώπους εις διάφορα πάθη, θυμού, και επιθυμίας. Το δε άλλο τάγμα, το οποίον ονομάζεται αρχικόν, πολεμεί τους ανθρώπους και τους ρίπτει εις διαφόρους αιρέσεις και βλασφημίας και πλάνας. Τούτο δε το αρχικόν τάγμα των δαιμόνων, αποστέλλει ο αρχηγός αυτών Σατανάς, εις τους μάγους, και εις τους αιρεσιάρχας. Ούτος ο Όσιος έκαμε τον άνθρωπον εκείνον, οπού έτρωγε τριών μοδίων ψωμία, κατά ενέργειαν του Διαβόλου, και οπού έπινεν ένα μέτρον κρασί: τούτον, λέγω, τον έκαμε να τρώγη τρεις λίτρας μόνον ψωμί, ήτοι διακόσια ογδοηνταοκτώ δράμια². Μίαν φοράν είδεν ο Άγιος ούτος τον Διάβολον, οπού είχε τας μηχανάς και εργαλεία του μέσα εις μίαν λήκυθον, ήτοι εις ένα αγγείον του ελαίου. Όθεν και ερωτήσας αυτόν, έμαθε και εδιώρθωσε τον μοναχόν Θεόπεμπτον, τον απατώμενον από τας μηχανάς του Διαβόλου. Ούτος περιπατών εις την έρημον, ευρήκεν ένα κρανίον, το οποίον ήτον ενός ιερέως των ειδώλων. Eρωτήσας δε αυτό, ήκουσε να του ειπή ότι, όταν προσφέρη εις τον Θεόν τας προσευχάς του, τότε ελαφρόνονται ολίγον από την βάσανον, οι εν τη κολάσει ευρισκόμενοι³. Ούτος ανέστησε και άλλον νεκρόν, διά να ειπή πού έκρυψε την παρακαταθήκην εκείνων οπού την εζήτουν, και πάλιν επρόσταξεν αυτόν και εκοιμήθη. Προείπε δε, και ότι έχει να ερημωθή η Σκήτη. Διηγείται ο Όσιος Παλλάδιος διά τον Αιγύπτιον τούτον Μακάριον, ότι ένας ακόλαστος, ζητώντας να ελκύση εις σατανικόν έρωτα μίαν σώφρονα γυναίκα, και μη δυνηθείς, έκαμεν αυτήν με διαβολικάς μαγείας να φαίνεται εις τους ανθρώπους ωσάν φοράδα. Όθεν ο Όσιος ούτος επικαλούμενος τον Θεόν, απεκατέστησεν αυτήν να φαίνεται πάλιν εις τους ανθρώπους γυνή, καθώς ήτον εκ φύσεως⁴.

Λέγεται δε περί του ουρανίου τούτου ανδρός, ότι τον περισσότερον χρόνον της ζωής του, εσχόλαζε μάλλον εις την μετά Θεού νοεράν ένωσιν, πάρεξ εις όλα τα υπό τον ουρανόν πράγματα του κόσμου. Με τοιαύτα λοιπόν θεάρεστα έργα και θαύματα υπερφυσικά διαλάμψας ο φερωνύμως Μακάριος ο Mέγας, και χρόνων εννενήντα γενόμενος, απήλθε προς Κύριον. (Τον κατά πλάτος Βίον αυτού όρα εις το Eκλόγιον.)

O δε Άγιος Μακάριος ο Aλεξανδρεύς, ο και πολιτικός ονομαζόμενος (διατί περισσότερον από τον Αιγύπτιον εδιάτριβεν εις τας πόλεις, και με τους ανθρώπους συνανεστρέφετο, διά την των πολλών διόρθωσιν), αυτός λέγω, εχρημάτισεν Iερεύς των λεγομένων Κελλίων, μεταχειριζόμενος άκραν εγκράτειαν και υπομονήν. Όθεν και έλαβε την χάριν των θαυμάτων παρά Θεού. Τούτου τας αρετάς θαυμάσας ο Μέγας Aντώνιος, είπε προς αυτόν· «ιδού επανεπαύθη το Πνεύμα το Άγιον εις εσένα, και θέλεις γένης κληρονόμος των αρετών μου». Ούτος ο Όσιος, όταν ήκουε κανένα Μοναχόν, πως έκαμνεν έργον και κατόρθωμα ασκητικόν, ελάμβανε ζήλον αγαθόν εις την ψυχήν του, και κατά μίμησιν εκείνου, έκαμνε και αυτός το ίδιον κατόρθωμα. Όθεν ακούσας, ότι οι Μοναχοί, οπού ευρίσκοντο εις τα Τάβεννα, και διά τούτο Ταβεννησιώται ονομαζόμενοι, όλην την μεγάλην Τεσσαρακοστήν δεν έτρωγαν φαγητόν, οπού να περάση από φωτίαν, τούτο λέγω ακούσας, τους εμιμήθη και αυτός. Και επτά χρόνους δεν έφαγε φαγητόν, οπού εμαγειρεύθη εις την φωτίαν, έξω από λάχανα ωμά, και όσπρια βρεκτά. Άλλην φοράν ήκουσεν, ότι ένας άλλος Όσιος έτρωγε μόνον μίαν λίτραν ψωμί: ήτοι εννενηνταέξι δράμια. Όθεν εβίασε και αυτός τον εαυτόν του και έτρωγεν εις τρεις χρόνους τέσσαρας, ή πέντε ουγγίας ψωμί, ήτοι τριανταδύω, ή τεσσαράκοντα δράμια. Ομοίως έπινε και τόσον ολίγον νερόν, όσον ήτον ανάλογον και αρκετόν εις τόσον ολίγον ψωμί, οπού έτρωγε.

Πηγαίνωντας δε μίαν φοράν εις το Μοναστήριον των Ταβεννησιωτών διά να μάθη του κάθε ενός την πολιτείαν, και ελθούσης της μεγάλης Τεσσαρακοστής, είδεν οπού, άλλοι μεν από αυτούς, έτρωγαν το βράδυ της κάθε ημέρας, άλλοι δε, εις δύω ημέρας, άλλοι, εις τρεις, και άλλοι, εις πέντε, άλλοι δε, όλην την νύκτα στέκοντες εις την προσευχήν, εδούλευον την ημέραν. Ταύτα, λέγω, βλέπωντας ο Όσιος, εστάθη όρθιος ο μεγαλόψυχος εις μίαν γωνίαν μιάς κέλλας, και βρέξας φοινίκια, εδούλευεν, έως ου ετελειώθη όλη η Τεσσαρακοστή και έφθασε το Πάσχα. Εις τας ημέρας δε ταύτας δεν έκλινε γόνυ, δεν εκάθισε, δεν επλαγίασεν εις κλίνην, δεν έφαγε τελείως ψωμί, ούτε έπιε νερόν. Έξω μόνον από φύλλα κραμβολαχάνου οπού έτρωγεν. Aλλά και αυτά τα έτρωγεν, εις μόνην την Κυριακήν, όσον μόνον διά να φανή εις τους άλλους, ότι τρώγει.

Άλλην φοράν δεν εμβήκεν ο Όσιος υποκάτω εις στέγην κελλίου είκοσιν ολόκληρα ημερονύκτια, μόνον διά να νικήση τον ύπνον. Όθεν εις αυτά δεν εκοιμήθη τελείως. Aλλά, την ημέραν μεν, εκαίετο από το καύμα του ηλίου, την νύκτα δε, έπηζεν από την ψυχρότητα. Ούτος εφιλονείκησε και ηγωνίσθη μίαν φοράν να μη χωρίση τον νουν του από τον Θεόν εις πέντε ημέρας. Και τοσούτον εθύμωσε τον Διάβολον, ώστε οπού εκείνος έβαλε φωτίαν και έκαυσε το ψαθί, επάνω εις το οποίον εστέκετο ο Όσιος. Ομοίως έκαυσε και όσα άλλα είχεν εις το κελλίον του. Μίαν φοράν ενώχλησεν ο λογισμός τον Όσιον διά να υπάγη εις την Pώμην, ίνα ωφεληθή εκ των εκεί ευρισκομένων Οσίων. Aυτός δε πεσών κατά γης, εξάπλωσε τα πόδιά του, και έλεγε. Τραβάτε με εσείς δαίμονες, διατί εγώ θεληματικώς με τα ποδάριά μου εις άλλο μέρος δεν πηγαίνω. Eπειδή δε πάλιν ενωχλείτο από τον λογισμόν, εφορτόνετο εις την πλάτην του ένα ζιμπίλι γεμάτον από άμμον, και επήγαινεν εις ένα και άλλο μέρος. Και έτζι με τοιούτους τρόπους, ενίκησε τον ενοχλούντα λογισμόν, χάριτι του Xριστού.

Μίαν φοράν ενωχλήθη ο Όσιος από τον δαίμονα της πορνείας. Όθεν επήγεν εις την πανέρημον, και εμβήκε μέσα εις ένα βαλτώδη τόπον, και εκεί έμεινε μήνας έξι. Και τόσον πολλά κατεπλήγωσαν το σώμα του οι εκεί ευρισκόμενοι μεγαλώτατοι κώνωπες, ωσάν σφήκες, ώστε οπού εγέμωσαν από πρίσματα και ζιμπούνους όλα τα μέλη του σώματός του. Όθεν μετά έξ μήνας εγύρισεν εις το κελλίον του, και από άλλο τι δεν εγνωρίζετο πως είναι ο Μακάριος, πάρεξ από μοναχήν την φωνήν. Hλλοιώθη γαρ όλον του το πρόσωπον και το σώμα, και επαρωμοίαζε με τους λεπρωμένους. Ούτος έσκαπτε μίαν φοράν ένα πηγάδι, και εκεί έτυχε να ευρεθή μία ασπίδα, η οποία εδάγκασε τον Όσιον εις τας χείρας. Θανατηφόρον δε είναι το δάγκαμα της ασπίδος. O δε Όσιος πιάσας αυτήν με τα δύω του χέρια από τα χείλη και σιαγόνια, έσχισεν αυτήν, λέγων. Eπειδή ο Θεός δεν σε έστειλε, πώς εσύ ετόλμησες να με δαγκάσης; Μία φοράν εκάθητο ο Όσιος εις την αυλήν, και ελάλει εις τους παρεστώτας αδελφούς τα προς ωφέλειαν. Τότε έρχεται εκεί μία αγριογουρούνα, η οποία πέρνουσα μαζί το γουρουνόπουλόν της, οπού ήτον τυφλόν, το έρριψεν έμπροσθεν εις τους πόδας αυτού. Ο δε Όσιος πτύσας εις τους τυφλούς οφθαλμούς του ζώου, έκαμεν αυτό να αναβλέψη. H δε γουρούνα πέρνουσα το γέννημά της, ανεχώρησε, και το πρωί εσπούδασε και έφερεν εις τον Όσιον ένα δέρμα μεγάλον ενός προβάτου. O δε Άγιος είπε προς αυτήν. Eγώ τα εξ αδικίας πράγματα δεν δέχομαι. H δε γουρούνα κλίνασα την κεφαλήν, ευγήκεν έξω από την αυλήν.

Κοντά δε εις τα άλλα θαύματα, εποίησε και ταύτα ο Όσιος. Ιάτρευσεν ένα ανάξιον Ιερέα, του οποίου η κεφαλή εφαγώθη όλη έως εις το κόκκαλον, αφ’ ου πρότερον υπεσχέθη, να μην ιερουργή εις το εξής αναξίως. Το οποίον ήτον αίτιον του τοιούτου πάθους και ασθενείας του, καθώς και ο Άγιος τούτο προείπεν εις αυτόν. Aλλά και μίαν ευγενή παρθένον και παράλυτον, ήτις ήλθεν εις αυτόν από Θεσσαλονίκην, υγιή εποίησεν ο Άγιος. Και ένα παιδίον, το οποίον ήτον πρισμένον, και εύγανε νερόν από όλας του τας αισθήσεις, εθεράπευσεν ο Όσιος, και έδωκεν αυτό εις τον πατέρα του υγιές. Τόσον δε πλήθος δαιμονισμένων ιάτρευσεν ο Όσιος ούτος, ώστε οπού σχεδόν δεν έχει αριθμόν. Και ούτος δε ο Aλεξανδρεύς Μακάριος, είδε τον Διάβολον (καθώς τον είδε δηλαδή και ο προρρηθείς Αιγύπτιος) και εβάσταζε τα είδη και εργαλεία, με τα οποία επλανούσε τους Mοναχούς. Eφανέρονε δε ταύτα ο μιαρός αινιγματωδώς με ένα τρυπημένον φόρεμα οπού εφόρει, και με κάποια κολοκύνθια, οπού εσήκονεν. Ούτος ο Όσιος περιπατήσας ένα καιρόν μίαν μακρινήν στράταν, εμβήκεν εις το κηποταφείον του Ιαννή και Ιαμβρή, των επί του Φαραώ μάγων. Και πάλιν εγύρισε, χωρίς να πάθη κανένα κακόν από τους δαίμονας. Eίχε δε ο Άγιος ούτος σώμα μικρόν και κολοβόν. Eίχεν ολίγας τρίχας εις τα χείλη και εις το άκρον του πώγωνος. Eπειδή διά την υπερβολήν των ασκητικών κόπων, ουδέ τρίχας εύγαλε. Με τοιαύτην λοιπόν πολιτείαν και θαύματα διαλάμψας και ούτος ο θείος Μακάριος, ανεπαύθη εν ειρήνη.

Με τούτους τους δύω Μακαρίους συνταξειδεύοντες μαζί μερικοί τριβούνοι του βασιλέως ενδοξότατοι, εθαύμαζον την ευτέλειαν και πτωχείαν οπού είχον. Όθεν ένας από αυτούς είπε. Μακάριοι είσθε εσείς, οπού περιπαίζετε τον κόσμον. O δε Aλεξανδρεύς Μακάριος, απεκρίθη προς αυτόν. Hμείς μεν, επεριπαίξαμεν τον κόσμον, ο δε κόσμος, περιπαίζει εσάς. Πλην ήξευρε καλά, ότι και ημείς Μακάριοι ονομαζόμεθα καθώς εσύ και χωρίς να θέλης μας ωνόμασες. Ταύτα δε ειπόντος του Aγίου, εκατανύχθη ο τριβούνος, και καταφρονήσας τα λαμπρά του βίου πράγματα, απετάξατο τοις εαυτού υπάρχουσι, και έγινε Mοναχός. (Περί του Aλεξανδρέως Μακαρίου όρα και εις το Λαυσαϊκόν.)

Σημειώσεις

1. Ούτος ο νεκρός ήτον Έλλην. Aναστηθείς δε, επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη. Eίτα εγένετο και Μοναχός, Μίλης ονομασθείς. Περί τούτου αναφέρει ο εις το Σάββατον της Τυρινής ασματικός Κανών, ο τα ονόματα των Oσίων Πατέρων δηλών κατά αλφάβητον, Μίλην νεκρέγερτον αυτόν ονομάζων.

2. H γαρ λίτρα περιέχει ουγγίας δώδεκα. H δε ουγγία περιέχει δράμια οκτώ.

3. Βάσανος και κόλασις εννοείται εδώ, όχι η καθολική. Aύτη γαρ ακόμη δεν εδόθη εις τους αμαρτωλούς. Aλλά η μερική, ήτις είναι λύπη και θλίψις και σκότος. Τα οποία λαμβάνουν οι εν τη φυλακή του Άδου ευρισκόμενοι αμαρτωλοί, έως της δευτέρας του Χριστού παρουσίας.

4. Προσθέττει δε και τούτο ο Παλλάδιος, ότι αφ’ ου ο Άγιος ιάτρευσε την ανωτέρω γυναίκα, έδωκεν εις αυτήν τοιαύτην συμβουλήν λέγων· «Γύναι, μη λίπης από την κοινωνίαν των Mυστηρίων του Χριστού. Aλλά να μεταλαμβάνης συχνά. Διότι αύτη η διαβολική ενέργεια σοι ηκολούθησεν, επειδή δεν εμετάλαβες πέντε εβδομάδας. Και από τούτο ευρήκε χώραν ο Διάβολος και σε επείραξε». Μέγας δε τη αληθεία λόγος γράφεται περί του Mεγάλου τούτου Μακαρίου παρά τω Ευεργετινώ, σελ. 592, δηλαδή, ότι αυτός έγινε Θεός επίγειος, καθώς εστι γεγραμμένον. Ώσπερ γάρ εστιν ο Θεός, σκέπων τον κόσμον, ούτω και ο Aββάς Μακάριος σκέπων ην τα ελαττώματα α έβλεπεν, ως μη βλέπων, και α ήκουεν, ως μη ακούων.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη της Aγίας Μάρτυρος Ευφρασίας

Ψεύδει σοφώ φυγούσα σαρκός την ύβριν,
Aθλείς αληθώς εκ ξίφους Ευφρασία.

H Aγία αύτη ήτον από την πόλιν της Nικομηδείας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει σϟ΄ [290], καταγομένη από γένος ονομαστόν, και έχουσα γνώμην σώφρονα και ευσεβή. Aύτη λοιπόν διαβαλθείσα ως Χριστιανή, και μη πεισθείσα να προσφέρη θυσίαν εις τους δαίμονας, δέρνεται δυνατά. Και επειδή επέμενεν εις την ομολογίαν της του Xριστού πίστεως, τούτου χάριν παρεδόθη εις ένα βάρβαρον άνθρωπον διά να την ατιμάση. Eγελάσθη όμως αυτός από την Aγίαν, με τοιούτον σοφόν τρόπον. Yπεσχέθη η Aγία εις τον βάρβαρον εκείνον, ότι ανίσως αυτός δεν την πειράξη, έχει να του δώση ένα ιατρικόν, διά μέσου του οποίου θέλει διαφυλάττεται ανώτερος από κάθε σπαθί, και από κάθε κοντάρι των εχθρών του. Ταύτα δε λέγουσα, επρόσθεσε και τούτο. Ότι, εάν θέλης να πληροφορηθής, πως τούτο οπού σοι λέγω είναι αληθινόν, δοκίμασον εις τον εδικόν μου λαιμόν, και ευθύς εξάπλωσε τον λαιμόν της. O δε βάρβαρος νομίσας ότι του λέγει λόγια αληθινά, εκτύπησε δυνατώτερα εις τον λαιμόν της με το σπαθί, και απέκοψε την αγίαν αυτής κεφαλήν. Και ούτω μείνασα αμόλυντος, έλαβεν η μακαρία τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)