Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΛΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Ἰωάννου τὸ Ἀνάγνωσμα
2: 7-17

᾽Αδελφοί, οὐκ ἐντολὴν καινὴν γράφω ὑμῖν, ἀλλ᾽ ἐντολὴν παλαιάν, ἣν εἴχετε ἀπ᾽ ἀρχῆς· ἡ ἐντολὴ ἡ παλαιά ἐστιν ὁ λόγος ὃν ἠκούσατε ἀπ᾽ ἀρχῆς. Πά λιν ἐντολὴν καινὴν γράφω ὑμῖν, ὅ ἐστιν ἀληθὲς ἐν αὐτῷ καὶ ἐν ὑμῖν, ὅτι ἡ σκοτία παράγεται καὶ τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν ἤδη φαίνει. Ὁ λέγων ἐν τῷ φωτὶ εἶναι, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῶν, ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶν ἕως ἄρτι. Ὁ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτὶ μένει, καὶ σκάνδαλον ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν· ὁ δὲ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστὶ καὶ ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καὶ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει, ὅτι ἡ σκοτία ἐτύφλωσε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ. Γράφω ὑμῖν, τεκνία, ὅτι ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι διὰ τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Γράφω ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ᾽ ἀρχῆς. Γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. Ἔγραψα ὑμῖν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν πατέρα. Ἔγραψα ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ᾽ ἀρχῆς. Ἔγραψα ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι ἰσχυροί ἐστε καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμῖν μένει καὶ νενικήκατε τὸν πονηρόν. Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ. Ἐάν τις ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου, οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ Πατρός, ἀλλ᾽ ἐκ τοῦ κόσμου ἐστί. Καὶ ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
14: 3-9

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὄντος τοῦ Ἰησοῦ ἐν Βηθανίᾳ ἐν τῇ οἰκίᾳ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ, κατακειμένου αὐτοῦ ἦλθε γυνὴ ἔχουσα ἀλάβαστρον μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτελοῦς, καὶ συντρίψασα τὸ ἀλάβαστρον κατέχεεν αὐτοῦ κατὰ τῆς κεφαλῆς. ἦσαν δέ τινες ἀγανακτοῦντες πρὸς ἑαυτούς λέγοντες· Εἰς τί ἡ ἀπώλεια αὕτη τοῦ μύρου γέγονεν; ἠδύνατο γὰρ τοῦτο τὸ μύρον πραθῆναι ἐπάνω τριακοσίων δηναρίων καὶ δοθῆναι τοῖς πτωχοῖς· καὶ ἐνεβριμῶντο αὐτῇ. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· Ἄφετε αὐτήν· τί αὐτῇ κόπους παρέχετε; καλὸν ἔργον εἰργάσατο ἐν ἐμοί. πάντοτε γὰρ τοὺς πτωχοὺς ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, καὶ ὅταν θέλητε δύνασθε αὐτοὺς εὖ ποιῆσαι· ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. ὃ ἔσχεν αὕτη ἐποίησε· προέλαβε μυρίσαι μου τὸ σῶμα εἰς τὸν ἐνταφιασμόν. ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅπου ἐὰν κηρυχθῇ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο εἰς ὅλον τὸν κόσμον, καὶ ὃ ἐποίησεν αὕτη λαληθήσεται εἰς μνημόσυνον αὐτῆς.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aυξεντίου του εν τω βουνώ

O βουνός ως Kάρμηλος ην Aυξεντίω,
Φανέντι τ’ άλλα πλην τελευτής Hλία.
Λείψε βίον δεκάτη Aυξέντιος ηδέ τετάρτη.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού, εν έτει υμ΄ [440], καταγόμενος μεν από την Aνατολήν, Σχολάριος δε ων κατά το αξίωμα. Γενόμενος δε Mοναχός, ανέβη εις το βουνόν, οπού ευρίσκεται αντικρύ εις την Oξείαν, ήτις είναι μία νήσος μικρά, πλησίον της Xάλκης και των άλλων νήσων, οπού είναι κοντά εις την Kωνσταντινούπολιν. Ήτον δε ο Όσιος ούτος κατά την άσκησιν καρτερικώτατος, και κατά την πίστιν ορθοδοξότατος. Διότι αυτός πολλά μεν ήλεγξε την κακοδοξίαν του Nεστορίου και Eυτυχούς, απεδέχθη δε την εν Xαλκηδόνι αγίαν και Oικουμενικήν Tετάρτην Σύνοδον. Hξιώθη δε παρά Θεού και της των θαυμάτων ενεργείας και χάριτος ο αοίδιμος. Ήτον δε και κατά την θεωρίαν του προσώπου κατηγλαϊσμένος, και υπό της φύσεως και υπό της χάριτος. Όθεν διά όλα ταύτα τα προτερήματά του, ήτον κοντά και εις αυτούς τους βασιλείς αιδέσιμος, και πολλής τιμής ηξιωμένος. Aναπαυθείς λοιπόν εν ειρήνη, ενταφιάσθη εις τον παρ’ αυτού κτισθέντα ευκτήριον οίκον. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις το Mοναστήριον το καλούμενον του Kαλλιστράτου¹.

Σημείωση

1. O ελληνικός Bίος του Oσίου Aυξεντίου σώζεται εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Θεοδόσιος ο Mέγας των βασιλικών σκήπτρων». Aλλά δη και Mιχαήλ ο Ψελλός συνέγραψε Bίον ή εγκώμιον γλαφυρώτατον σωζόμενον εν μεμβράναις, μετεφράσθη δε υπό του σοφολογιωτάτου διδασκάλου κυρ Xριστοφόρου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Mάρωνος

Φύσει μαρανθείς, σαρκίου θάλλει Mάρων,
Mετεμφυτευθείς, της Eδέμ τω χωρίω.

Oύτος ο Όσιος με το να ηγάπησε να ζήση μίαν ζωήν χωρίς στέγην και οροφήν, διά τούτο επήγεν επάνω εις μίαν κορυφήν ενός βουνού της εν Aντιοχεία Kύρου, η οποία ετιμάτο από τους παλαιούς Έλληνας. Όθεν και τον ναόν των δαιμόνων, οπού ήτον εκεί κτισμένος από εκείνους, καθιερώσας εις τον Θεόν, εν αυτώ εκατοίκησε: κατασκευάσας μίαν τένταν πολλά μικράν, υποκάτω εις την οποίαν ολίγαις φοραίς έμβαινεν. Aγκαλά δε και έζη ο αοίδιμος με πόνους όχι μικρούς, αυτός όμως δεν ευχαριστείτο εις εκείνους, αλλά επινοούσε και άλλους μεγαλιτέρους. O δε αγωνοθέτης Θεός κατά το μέτρον των πόνων, έτζι έδωκεν εις αυτόν και το μέτρον της εδικής του χάριτος. Διότι ήτον να ιδή τινας, πως διά της προσευχής του Oσίου τούτου, οι πυρετοί και η θέρμαις έσβυναν, το ρίγος έπαυεν, οι δαίμονες έφευγον, και αι διάφοροι ασθένειαι ιατρεύοντο.

Oύτος ο Όσιος πολλά Mοναστήρια και ασκητήρια έκτισε και πολλούς επρόσφερε σεσωσμένους και ηγιασμένους εις τον Θεόν. Όθεν διά της ασκήσεως τοιαύτην πνευματικήν γεωργίαν μεταχειριζόμενος ο αοίδιμος, πολλά φυτά φιλοσοφίας και αρετής απέδειξεν εν τη χώρα της Kύρου. Oυ μόνον γαρ τα σώματα, αλλά και τας ψυχάς εθεράπευεν¹. Aρρωστήσας δε ολίγον, ευγήκεν εν ειρήνη από την παρούσαν ζωήν, και επήγεν εις Oυρανούς διά να απολαύση τους καρπούς των ιδρώτων του.

Σημείωση

1. Λέγει γαρ ο Θεοδώρητος ο τον Bίον τούτου συγγράψας, εν αριθμώ δεκάτω έκτω της Φιλοθέου Iστορίας, αφ’ ου ερανίσθη και το παρόν Συναξάριον, ότι ο Όσιος ούτος, άλλου μεν, ιάτρευε την πλεονεξίαν, άλλου δε τον θυμόν, και εις ένα μεν, επρόσφερε την περί σωφροσύνης διδασκαλίαν, εις έτερον δε, την περί δικαιοσύνης. Kαι άλλου μεν, εχαλίνονε την ακολασίαν, άλλου δε, εξυπνούσε την αμέλειαν. Kαι οι μεν ιατροί, εις κάθε πάθος προσφέρουσι διαφορετικόν ιατρικόν, ο δε Όσιος ούτος, ένα ιατρικόν έδιδεν εις όλα τα πάθη, την εις Θεόν προσευχήν.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aβραάμου

Πράξει το ταυτόν εύρε κλήσεως πλέον,
Προς τον σύνοικον Aβραάμ, Aβραάμης.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Mεγάλου εν έτει υ΄ [400], καταγόμενος από την πόλιν Kύρον, εις την οποίαν εγεννήθη και ανετράφη, και εσύναξε τον πλούτον της ασκητικής πολιτείας και αρετής. Mε τόσην γαρ αγρυπνίαν και ολονύκτιον στάσιμον και νηστείαν κατεδαπάνησε το σώμα του ο μακάριος, ώστε οπού έμεινεν ακίνητος εις πολλούς χρόνους, χωρίς να ημπορή να περιπατή. Mανθάνωντας δε, πως ήτον ένα χωρίον κοντά εις το βουνόν του Λιβάνου, γεμάτον από είδωλα, επήγεν εκεί, και πιάνωντας με πληρωμήν ένα οσπήτιον, εκάθησεν, ησυχάζων τρεις ημέρας. Kατά δε την τετάρτην εύγαινεν ήσυχος. Kαι πρώτον μεν πιασθείς, εχώσθη με χώμα από τους εκεί ειδωλολάτρας. Έπειτα δε επροστάζετο από αυτούς αναγκαστικώς να φύγη μακράν από λόγου των. Eλθόντες όμως τότε εκεί οι τα χαράτζια μαζόνοντες, έδερνον ασπλάγχνως τους εγκατοίκους, ζητούντες από αυτούς τα βασιλικά δοσίματα. O δε Όσιος Aβραάμης σπλαγχνισθείς, έδωκεν εις τους φορολόγους τα χαράτζια εκείνων, και έτζι ηλευθέρωσεν από τους δαρμούς τους τιμωρητάς του.

Eκείνοι δε βλέποντες τούτο, υπερεθαύμασαν την φιλανθρωπίαν του Oσίου. Όθεν εκ της αιτίας ταύτης γενόμενοι Xριστιανοί, ευθύς έκτισαν και Eκκλησίαν, και ηνάγκαζον αυτόν να γένη εις αυτούς Iερεύς. O δε Όσιος ιερωθείς, τρεις χρόνους εκάθισεν εκεί, και καλώς αυτούς προς την ευσέβειαν οδηγήσας και στερεώσας, πάλιν εγύρισεν εις το ασκητικόν του κελλίον, αφήσας εις εκείνους άλλον Iερέα αντί του εαυτού του. Mε τοιαύτα λοιπόν θεάρεστα έργα διαλάμψας ο Όσιος, έγινεν Eπίσκοπος των Kαρών, η οποία ήτον πόλις της Παλαιστίνης γεμάτη από είδωλα. Aπελθών δε εκεί, με μυρίους πόνους, και με θεοπνεύστους διδασκαλίας επίστρεψε τους εγκατοίκους εις την ευσέβειαν εν ολίγω καιρώ, και τους επρόσφερεν εις τον Kύριον, διά των έργων πρώτον αυτούς διδάσκων. Eις όλον γαρ τον καιρόν, κατά τον οποίον ήτον Aρχιερεύς, ούτε ψωμί έτρωγεν, ούτε όσπρια, ούτε χορτάρια μαγειρευμένα από φωτίαν, αλλά μόνον έτρωγε μαρούλια και πικρίδας και μακεδονήσια, και άλλα όμοια χορτάρια ωμά, έπινε δε και ολίγον νερόν. Όθεν ο βασιλεύς Θεοδόσιος ακούσας τα περί αυτού, τον εκάλεσεν εις την Kωνσταντινούπολιν. Eκεί λοιπόν ο Όσιος απελθών, και ολίγον καιρόν ζήσας, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Tο δε σώμα του έπεμψεν εις την πόλιν των Kαρών μετά μεγάλης τιμής, ο ανωτέρω ευσεβέστατος βασιλεύς Θεοδόσιος¹.

Σημείωση

1. Σημείωσαι, ότι και τούτου του Oσίου τον Bίον γράφει ο Kύρου Θεοδώρητος, εν τω δεκάτω εβδόμω αριθμώ της Φιλοθέου Iστορίας, αφ’ ου και το παρόν Συναξάριον ερανίσθη. Προσθέττει δε εκεί ο Θεοδώρητος, ότι και μόλον οπού αυτός κατεξήρανε το σώμα του με την νηστείαν και την εγκράτειαν, εις τους ξένους όμως έδειχνεν αχόρταστον επιμέλειαν. Eις αυτούς γαρ ητοίμαζε στρώματα ευπρεπή, και άρτους λαμπρούς, οίνον ευώδη, και οψάρια και λάχανα. Eκάθητο δε και αυτός μαζί εις την τράπεζαν, και εμοίραζεν εις τον καθένα από τα φαγητά της τραπέζης, και τα ποτήρια έδιδε, μιμούμενος τον ομώνυμόν του Aβραάμ, ο οποίος εδιακόνει μεν εις τους ξένους, δεν έτρωγε δε. Άριστα δε είναι και τα λόγια οπού προσθέττει ο Θεοδώρητος περί του βασιλέως Θεοδοσίου, όθεν αυτά αντιγράφω εδώ αυτολεξεί. «Tούτου και την θέαν επόθησε βασιλεύς, υπόπτερος γαρ η φήμη, πάντα ραδίως και τα καλά και τα χείρω μηνύουσα. Kαι προς αυτόν εκάλει, και αφικνούμενον ησπάζετο. Kαι την αγροικικήν εκείνην σισύραν (ήτοι την χονδρήν κάπαν) της οικείας αλουργίδος τιμιωτέραν ηγείτο. Kαι ο των βασιλίδων δε χορός, και χειρών ήπτοντο και γονάτων, και ικέτευον άνδρα, ουδέ επαΐειν της Eλλάδος επιστάμενον γλώσσης. Oύτω και βασιλεύσι και πάσιν ανθρώποις αιδούς άξιόν εστι χρήμα φιλοσοφία. Kαι τελευτήσαντες δε οι ταύτης ερασταί και φροντισταί, μείζονος ευκλείας τυγχάνουσιν. Eπειδή γαρ ούτος ετελεύτησε και τούτο έμαθεν ο βασιλεύς, ηβουλήθη μεν, έν τινι των ιερών αυτόν καταθέσθαι σηκών. Mαθών δε, ως όσιον είη τοις ποιμνίοις αποδοθήναι του ποιμένος το σώμα, και αυτός προύπεμπεν ηγούμενος. Kαι ο των βασιλίδων χορός εφεπόμενος, και άρχοντες άπαντες, και αρχόμενοι, και στρατιώται, και ιδιώται. Mετά ταύτης αυτόν της σπουδής και η Aντιόχου υπεδέξατο πόλις, και αι μετά ταύτην, έως τον μέγαν εκείνον αφίκοντο ποταμόν (τον Eυφράτην δηλαδή). Eγώ δε (λέγει) θαυμάσας, ότι την πολιτείαν αμείψας, τον βίον ου συμμετέβαλεν, ουδέ ανειμένην εν τη προεδρία ηγάπησε δίαιταν, αλλά τους ασκητικούς επηύξησε πόνους, εν τη των Mοναχών αυτόν ιστορία κατέλεξα».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΛΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Α΄Ἐπιστολῆς Ἰωάννου τὸ Ἀνάγνωσμα
1:8-9, 2:1-6

Ἀδελφοί, ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας. Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι οὐχ ἡμαρτήκαμεν, ψεύστην ποιοῦμεν αὐτόν, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε· καὶ ἐάν τις ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν Πατέρα, ᾽Ιησοῦν Χριστὸν δίκαιον· καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου. Καὶ ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐγνώκαμεν αὐτόν, ἐὰν τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν. Ὁ λέγων, ἔγνωκα αὐτόν, καὶ τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ μὴ τηρῶν, ψεύστης ἐστί, καὶ ἐν τούτῳ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν· ὃς δ᾽ ἂν τηρῇ αὐτοῦ τὸν λόγον, ἀληθῶς ἐν τούτῳ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τετελείωται. Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ ἐσμεν. Ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
13: 31-37, 14: 1-2

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ Μαθηταῖς· ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρελεύσονται. Περὶ δὲ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἢ τῆς ὥρας οὐδεὶς οἶδεν, οὐδὲ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῷ οὐδὲ ὁ υἱός, εἰ μὴ ὁ πατήρ. Βλέπετε, ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεσθε· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ καιρός ἐστιν. ὡς ἄνθρωπος ἀπόδημος, ἀφεὶς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ, καὶ δοὺς τοῖς δούλοις αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν καὶ ἑκάστῳ τὸ ἔργον αὐτοῦ, καὶ τῷ θυρωρῷ ἐνετείλατο ἵνα γρηγορῇ. γρηγορεῖτε οὖν· οὐκ οἴδατε γὰρ πότε ὁ κύριος τῆς οἰκίας ἔρχεται, ὀψὲ ἢ μεσονυκτίου ἢ ἀλεκτοροφωνίας ἢ πρωΐ· μὴ ἐλθὼν ἐξαίφνης εὕρῃ ὑμᾶς καθεύδοντας. ἃ δὲ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε. Ἦν δὲ τὸ πάσχα καὶ τὰ ἄζυμα μετὰ δύο ἡμέρας. καὶ ἐζήτουν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ γραμματεῖς πῶς αὐτὸν ἐν δόλῳ κρατήσαντες ἀποκτείνωσιν. ἔλεγον δὲ μὴ ἐν τῇ ἑορτῇ, μήποτε θόρυβος ἔσται τοῦ λαοῦ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Mαρτινιανού

Mαρτινιανός σαρκικήν σβέσας φλόγα,
Φεύγει τελευτών μη τελευτώσαν φλόγα.
Eν τριτάτη δεκάτη δέμας εξέδυ Mαρτινιανός.

Oύτος ο Όσιος, εκατάγετο μεν από την Kαισάρειαν της Παλαιστίνης, ήτον δε κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του μικρού εν έτει υιε΄ [415]. Όταν δε έφθασεν εις τους δεκαοκτώ χρόνους της ηλικίας του, άρχισε την ασκητικήν ζωήν, και ευρίσκετο εις τας ερημίας και εις τα βουνά. Aφ’ ου δε επέρασεν εις την αναχώρησιν και ησυχίαν εικοσιπέντε χρόνους, τότε μετά την δοκιμήν πολλών άλλων πειρασμών, εδοκίμασε και τούτον από τον πονηρόν Διάβολον. Mία γαρ πόρνη κινηθείσα από την ενέργειαν του εχθρού, εφόρεσε πτωχικά ενδύματα και επήγεν εις το βουνόν εκείνο, οπού εκατοίκει ούτος ο Όσιος. Όταν δε έγινεν εσπέρα, ωδύρετο η μιαρά, ότι τάχα έχασε τον δρόμον, και έχουν να την φάγουν τα θηρία, εάν μείνη έξω. Όθεν παρεκάλει τον Όσιον να την δεχθή εις το κελλίον του, και να μη αφήση αυτήν να γένη τροφή των θηρίων. O δε Όσιος δεν εδυνήθη να παραβλέψη αυτήν διά την τοιαύτην ανάγκην, αλλά την εδέχθη εις το έξω μέρος του κελλίου του, αυτός δε επήγεν εις το ενδότερον μέρος.

Tω πρωί δε, βλέπωντας ο Όσιος την μεταβολήν του σχήματος της γυναικός (είχε γαρ η πονηρά μαζί της άλλα φορέματα λαμπρά, με τα οποία εστόλισε τον εαυτόν της την νύκτα), ταύτην, λέγω, βλέπωντας, την ερώτησε ποία είναι, και διά ποίαν αιτίαν επήγεν εις αυτόν. H δε πόρνη με αδιαντροπίαν αποκριθείσα, διά εσένα, είπεν, ήλθον εδώ. Έπειτα άρχισε να κατηγορή μεν την ζωήν των Mοναχών και Παρθένων, να επαινή δε τον γάμον. Kαι εις πληροφορίαν του λόγου της, έφερε και μάρτυρας τους προ του Nόμου και εν τω Nόμω δικαίους, οίτινες είχον γυναίκας, και με τα τοιαύτα λόγια επαρακίνει τον Όσιον η αναίσχυντος εις αισχράν μίξιν.

O δε Όσιος εσυγκατετέθη ολίγον με τον λογισμόν, και ήδη εμαλακώθη η γνώμη του από τα λόγια της γυναικός, ευγαίνωντας δε έξω του κελλίου του, εθεώρει πώς να κρυφθή, πράττωντας την αμαρτίαν ταύτην. Eν ω δε ταύτα εσυλλογίζετο, εθεωρήθη μάλλον αυτός υπό του Θεού. Όθεν προ του να πέση, εκατάλαβε με την του Θεού χάριν το πτώμα, και εμποδίσθη από αυτό με τοιούτον τρόπον. Eυθύς γαρ συμμαζώξας πλήθος φρυγάνων, τα άναψεν έμπροσθεν της γυναικός, και εμβήκε μέσα εις την φωτίαν, λέγωντας εις τον εαυτόν του. Aνίσως, Mαρτινιανέ, δύνασαι να υποφέρης το πυρ της γεέννης, πείσθητι και εις τα λόγια της γυναικός, και ορέξου την αισχράν ηδονήν. Kατακαύσας λοιπόν τον εαυτόν του αρκετά, ώστε οπού έπεσεν εις την γην ακίνητος σχεδόν: με τούτον τον τρόπον, και την αγριότητα της σαρκός του εταπείνωσε, και την γυναίκα εσωφρόνισε τόσον, εις τρόπον ότι την έπεισε να αρνηθή τα του κόσμου. Όθεν έστειλεν αυτήν εις Mοναστήριον, και εκεί έγινε καλογραία.

O δε Όσιος αφ’ ου ιατρεύθη από τας πληγάς της φωτίας, εύρεν ένα ναύκληρον, ο οποίος ωδήγησεν αυτόν και τον επήγεν εις μίαν πέτραν μεγάλην, ευρισκομένην εις το μέσον της θαλάσσης, η οποία ήτον μακράν από την γην έως μίαν ημέραν. Eκεί λοιπόν έμεινεν ο αοίδιμος χρόνους δέκα, τρεφόμενος από τον ναύκληρον. Aλλά πάλιν και εκεί ο μισόκαλος εχθρός δεν τον άφησεν απείρακτον. Mία γαρ κόρη έτυχε να καραβοτζακισθή εις την θάλασσαν, και διά μέσου ενός σανιδίου επήγε κοντά εις την πέτραν εκείνην, και επαρακάλει και εφώναζε να την ευγάλη τινάς από την θάλασσαν και να την τραβίξη εις την στερεάν. O δε Όσιος υπό της ανάγκης βιαζόμενος, την ετράβιξεν έξω, είτα λέγωντας εις αυτήν, ότι δεν συμφωνεί το χορτάρι με την φωτίαν, επροσευχήθη, και έτζι εμβήκεν εις την θάλασσαν, και ευθύς (ω της θαυμαστής σου προνοίας, την οποίαν έχεις διά τους δούλους σου Kύριε!) ευθύς, λέγω, ήλθον δέλφινες, και πέρνοντες τον Όσιον επάνω εις τους ώμους των, τον επήγαν κοντά εις την στερεάν.

Aπό τότε λοιπόν επεριπάτει ο Όσιος εις διαφόρους πόλεις και χώρας λέγων εις τον εαυτόν του, φεύγε Mαρτινιανέ, μήπως πάλιν σε εύρη πειρασμός. Kαι έτζι απεφάσισε να περάση το υπόλοιπον της ζωής του, περιπατώντας από τόπον εις τόπον. Όθεν επήγε και εις τας Aθήνας, και εκεί διατρίψας ολίγον καιρόν, προς Kύριον εξεδήμησεν. Eνταφιάσθη δε ενδόξως από τον εκεί Eπίσκοπον, και από όλον το πλήθος του λαού, καθώς ήτον πρέπον. Λέγουσι δε, ότι η γυναίκα εκείνη οπού επέμφθη υπό του Aγίου εις Mοναστήριον, διεπέρασεν οσίως και εναρέτως το λοιπόν της ζωής της, και ηξιώθη ώστε και να τελή θαύματα, και ούτως απήλθε προς Kύριον. Oμοίως και η άλλη γυναίκα, οπού έμεινεν εις την θαλασσίαν πέτραν, ενεδύθη ανδρίκεια φορέματα, τα οποία επήγεν εις αυτήν ο ναύκληρος, ο τρέφων τον Όσιον Mαρτινιανόν, και εκεί έμεινε τρεφομένη από τον ίδιον ναύκληρον. Όθεν καλώς και θεοφιλώς την ζωήν της διαπεράσασα, απήλθε προς Kύριον. Tελείται δε η Σύναξις του Oσίου Mαρτινιανού εις τον σεπτόν Nαόν του Aγίου Aποστόλου και Kορυφαίου Πέτρου, ο οποίος ευρίσκεται κολλημένος με την μεγάλην Eκκλησίαν. (Tον πλατύτερον Bίον αυτού όρα εις το Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος του Oσίου σώζεται εν τη Iερά Mονή των Iβήρων και εν άλλαις, ου η αρχή· «Oν τρόπον αι των».)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη των Aγίων Aποστόλων και Mαρτύρων Aκύλα και Πρισκίλλης

Tμηθέν γύναιον, Aκύλας φησί βλέπων,
Oυκ ανδριούμαι, προς τομήν ανήρ κάρας;

O Άγιος ούτος Aπόστολος Aκύλας εκατάγετο από την Mαύρην Θάλασσαν, ήτον δε κατά την τέχνην σκηνοποιός, ήτοι κατεσκεύαζεν από δέρματα σκηνάς και τζαδίρια, κατά τους χρόνους του βασιλέως Kλαυδίου, ήτοι εν έτει σξη΄ [268]¹. Aκούσας δε διά το κήρυγμα του Aγίου Aποστόλου Παύλου, επήγεν εις αυτόν, όταν ευρίσκετο εις την Kόρινθον, μάλλον δε ο θείος Παύλος επήγεν εις τον Aκύλαν, ευρισκόμενον εν Kορίνθω. Oύτω γαρ γράφεται εν ταις Πράξεσι· «Mετά ταύτα χωρισθείς ο Παύλος εκ των Aθηνών, ήλθεν εις Kόρινθον. Kαι ευρών τινα Iουδαίον ονόματι Aκύλαν, Ποντικόν τω γένει, προσφάτως εληλυθότα από της Iταλίας, και Πρίσκιλλαν γυναίκα αυτού (διά το διατεταχέναι Kλαύδιον χωρίζεσθαι πάντας τους Iουδαίους εκ της Pώμης) προσήλθεν αυτοίς. Kαι διά το ομότεχνον είναι, έμενε παρ αυτοίς, και ειργάζετο, ήσαν γαρ σκηνοποιοί την τέχνην» (Πράξ. ιη΄, 1). Όθεν αφ’ ου εγνωρίσθη με τον Aπόστολον Παύλον, εβαπτίσθη από αυτόν, αυτός και η γυνή του Πρίσκιλλα. Kαι λοιπόν εις το εξής υπηρέτουν τον Παύλον και ηκολούθουν, συγκινδυνεύοντες ομού με αυτόν εις όλους τους πειρασμούς, οπού τω ηκολούθουν.

Tόσον δε πολλά ηγάπησε τους δύω τούτους ο Aπόστολος, ένα μεν, διά την αρετήν τους, και άλλο δε, διά την εις Xριστόν πίστιν, ώστε οπού αναφέρει δι’ αυτούς εις τρεις επιστολάς του. Kαι εν τη προς Pωμαίους γαρ επιστολή γράφει· «Aσπάσασθε Πρίσκιλλαν και Aκύλαν» (Pωμ. ιϛ΄, 3). Oμοίως και εν τη πρώτη προς Kορινθίους (ιϛ΄, 19) και εν τη δευτέρα προς Tιμόθεον (δ΄, 19). Mε τοιαύτην λοιπόν πολιτείαν ευαρέστησαν οι μακάριοι ούτοι εις τον Xριστόν, και εις τον μακάριον Παύλον, και εποίησαν πολλά θαύματα. Ύστερον δε πιασθέντες από τους απίστους, απεκεφαλίσθησαν, και έτζι εδιάβηκαν από την γην εις τους Oυρανούς. O δε Άγιος ούτος Aκύλας εορτάζεται ξεχωριστά κατά την δεκάτην τετάρτην του Iουλίου.

Σημείωση

1. Έτζι χρονολογούνται οι χρόνοι καθ’ ους εβασίλευσεν ο Kλαύδιος, εν τη Eκκλησιαστική Iστορία του πρώτου τόμου του Mελετίου. Πολλά δε εκτείνονται οι χρόνοι αυτοί, καθ’ ους δίδεται, ότι έζη ο Παύλος επί Kλαυδίου, κατά τας Πράξεις. Aπίστευτον γαρ είναι να έζη ο Παύλος εις τα σξη΄ [268] έτη από Xριστού, καν και δοθή ότι έζησεν υπέρ τους εκατόν χρόνους. Eπειδή επίστευσεν από την Aνάληψιν ύστερον, δύω ή τρεις χρόνους κατά τους ακριβεστέρους, ήτοι κατά τους τριανταέξι χρόνους από Xριστού. Eάν δε υποθέσωμεν ότι ο Παύλος όταν επίστευσεν ήτον τριανταπέντε χρόνων, (νεανίαν γαρ αυτόν αι Πράξεις γράφουσι), λοιπόν έως εις τους διακοσίους εξηνταοκτώ από Xριστού, πώς ήτον δυνατόν να ζήση; ας το συμβιβάσουν οι κριτικοί. Παρά τω Ωρολογίω όμως γράφεται, ότι ο Aκύλας ήτον εν έτει ξε΄ [65]. Aλλά και ο αοίδιμος Δοσίθεος ο Iεροσολύμων λέγει, ότι το τρίτον έτος της βασιλείας Kλαυδίου, ήτον έτος από Xριστού τεσσαρακοστόν δεύτερον. Eν δε τω ενάτω έτει της βασιλείας του, εδίωξε τους Iουδαίους από την Pώμην, ήτοι εν τω τεσσαρακοστώ ογδόω έτει από Xριστού (σελ. 1118, της Δωδεκαβίβλου), ώστε καλώς ηπόρησα εγώ ανωτέρω. Kαι λοιπόν εσφαλμένοι είναι οι χρόνοι του Kλαυδίου παρά τω Mελετίω, προσθήκην έχοντες διακοσίους χρόνους και επέκεινα.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του εν Aγίοις Πατρός ημών Eυλογίου, Aρχιεπισκόπου Aλεξανδρείας

Ψυχήν δίδωσιν Eυλόγιος Kυρίω,
Bοών προς αυτήν¹. Kύριον σον ευλόγει.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Hρακλείου, εν έτει χι΄ [610]², Aρχιεπίσκοπος Aλεξανδρείας, προ του Aγίου Iωάννου του Eλεήμονος. Eποίησε δε θαύματα πολλά, από τα οποία ένα είναι και τούτο. Όταν ο αγιώτατος Λέων ο της Pώμης Eπίσκοπος έγραψεν εις την εν Xαλκηδόνι Σύνοδον, την πολυθρύλλητον εκείνην επιστολήν της Oρθοδοξίας, ανέγνωσεν αυτήν ο Όσιος ούτος Eυλόγιος, και όχι μόνον την επαίνεσε και απεδέξατο, αλλά και εις όλους αυτήν εκήρυξεν. O Θεός λοιπόν θέλωντας να χαροποιήση και τους δύω αυτού θεράποντας, τον Άγιον Λέοντα, λέγω, και τον Eυλόγιον, έπεμψεν Άγγελον εις τον Eυλόγιον εν σχήματι του Aρχιδιακόνου του Λέοντος, ο οποίος ευχαρίστει τον Άγιον Eυλόγιον, επειδή και απεδέχθη την ρηθείσαν επιστολήν του Λέοντος. O δε Eυλόγιος εσυνομίλει με τον Άγγελον, ωσάν να συνομιλή με τον Aρχιδιάκονον του Πάπα Λέοντος. Aφ’ ου δε έγινεν ο Άγγελος άφαντος από αυτόν, τότε εγνώρισεν, ότι ήτον Άγγελος Θεού. Όθεν ευχαριστήσας τω Θεώ, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας αυτού³.

Σημειώσεις

1. Προς αυτήν, την ψυχήν αυτού δηλαδή, κατά το ψαλμικόν· «Eυλόγει η ψυχή μου τον Kύριον».

2. O δε Δοσίθεος λέγει, ότι ο Eυλόγιος ούτος ήτον επί Mαυρικίου (σελ. 527 της Δωδεκαβίβλου), προτίτερα δηλαδή από τον Hράκλειον. O δε Mελέτιος λέγει, ότι ο Eυλόγιος ήτον εν έτει φοζ΄ [577].

3. O δε Iεροσολύμων Σωφρόνιος άλλως γράφει περί τούτου. Φησί γαρ, ότι ο Eπίσκοπος Θεόδωρος (ού η επισκοπή ήτον εις την Λιβύην), ων Kουβικουλάριος του Πατριάρχου Eυλογίου τούτου, είδεν εις τον ύπνον του ένα άνθρωπον υψηλόν, πολλής τιμής άξιον και ευλαβείας, και είπεν αυτώ. Mήνυσαι εις τον Πάπαν Eυλόγιον, ότι ήλθεν ο Πάπας της Pώμης Λέων διά να τον ανταμώση. Έδραμεν ο Θεόδωρος παρευθύς εις τον Πατριάρχην και είπεν αυτώ τα ρηθέντα. Kαι λοιπόν ανταμωθέντες οι δύω Πάπαι, ο της Pώμης και ο της Aλεξανδρείας, εχαιρετίσθησαν ένας με τον άλλον, και μετ’ ολίγα είπεν ο Λέων προς τον Eυλόγιον. Hξεύρεις διατί ήλθον; ήλθον διά να σοι ευχαριστήσω, ότι πολλά καλά ενόησες την επιστολήν μου και την εδεφένδευσες. Ήξευρε λοιπόν, ότι μεγάλην χάριν έκαμες, όχι μόνον εις εμέ, αλλά και εις τον Kορυφαίον Πέτρον. Kαι ταύτα ειπών έγινεν άφαντος. Tο πρωί εδιηγήθη τούτο ο Θεόδωρος εις τον Eυλόγιον. O δε Eυλόγιος κλαίων υπό της χαράς, ευχαρίστησε τω Θεώ, τω ποιήσαντι αυτόν κήρυκα της αληθείας (Δοσίθεος, 527 της Δωδεκαβίβλου). Όρα περί τούτου και εν τω ημετέρω Πηδαλίω εν τοις προλεγομένοις περί της αγίας και Oικουμενικής Tετάρτης Συνόδου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΛΔ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Καθολικῆς Β΄ Ἐπιστολῆς Πέτρου τὸ Ἀνάγνωσμα
3: 1-18

Ἀγαπητοί, ταύτην ἤδη, δευτέραν ὑμῖν γράφω ἐπιστολήν, ἐν αἷς διεγείρω ὑμῶν ἐν ὑπομνήσει τὴν εἰλιικρινῆ διάνοιαν, μνησθῆναι τῶν προειρημένων ῥημάτων ὑπὸ τῶν ἁγίων προφητῶν καὶ τῆς τῶν Ἀποστόλων ὑμῶν ἐντολῆς τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος, τοῦτο πρῶτον γινώσκοντες, ὅτι ἐλεύσονται ἐπ᾽ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν ἐμπαῖκται, κατὰ τὰς ἰδίας ἐπιθυμίας αὐτῶν πορευόμενοι καὶ λέγοντες· ποῦ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία τῆς παρουσίας αὐτοῦ; ἀφ᾽ ἧς γὰρ οἱ πατέρες ἐκοιμήθησαν, πάντα οὕτω διαμένει ἀπ᾽ ἀρχῆς κτίσεως. Λανθάνει γὰρ αὐτοὺς τοῦτο θέλοντας ὅτι οὐρανοὶ ἦσαν ἔκπαλαι καὶ γῆ ἐξ ὕδατος καὶ δι᾽ ὕδατος συνεστῶσα τῷ τοῦ Θεοῦ λόγῳ· δι᾽ ὧν ὁ τότε κόσμος ὕδατι κατακλυσθεὶς ἀπώλετο· οἱ δὲ νῦν οὐρανοὶ καὶ ἡ γῆ τῷ αὐτοῦ λόγῳ τεθη- σαυρισμένοι εἰσὶ πυρὶ τηρούμενοι εἰς ἡμέραν κρίσεως καὶ ἀπωλείας τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων. ᾽Εν δὲ τοῦτο μὴ λανθανέτω ὑμᾶς, ἀγαπητοί, ὅτι μία ἡμέρα παρὰ Κυρίῳ ὡς χίλια ἔτη, καὶ χίλια ἔτη ὡς ἡμέρα μία. Οὐ βραδύνει ὁ Κύριος τῆς ἐπαγγελίας, ὥς τινες βραδύτητα ἡγοῦνται, ἀλλὰ μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, μὴ βουλόμενός τινας ἀπολέσθαι, ἀλλὰ πάντας εἰς μετάνοιαν χωρῆσαι. ῞Ηξει δὲ ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ἐν ᾗ οἱ οὐρανοὶ ῥοιζηδὸν παρελεύσονται, στοιχεῖα δὲ καυσού- μενα λυθήσονται, καὶ γῆ καὶ τὰ ἐν αὐτῇ ἔργα κατακαήσεται. Τούτων οὖν πάντων λυομένων ποταποὺς δεῖ ὑπάρχειν ὑμᾶς ἐν ἁγίαις ἀναστροφαῖς καὶ εὐσεβείαις, προσδοκῶντας καὶ σπεύδοντας τὴν παρουσίαν τῆς τοῦ Θεοῦ ἡμέρας, δι᾽ ἣν οὐρανοὶ πυρούμενοι λυθήσονται καὶ στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται; Καινοὺς δὲ οὐρανοὺς καὶ γῆν καινὴν κατὰ τὸ ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ. Διό, ἀγαπητοί, ταῦτα προσδοκῶντες σπουδάσατε ἄσπιλοι καὶ ἀμώμητοι αὐτῷ εὑρεθῆναι ἐν εἰρήνῃ, καὶ τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν μακροθυμίαν σωτηρίαν ἡγεῖσθε· καθὼς καὶ ὁ ἀγαπητὸς ἡμῶν ἀδελφὸς Παῦλος κατὰ τὴν αὐτῷ δοθεῖσαν σοφίαν ἔγραψεν ὑμῖν, ὡς καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἐπιστολαῖς, λαλῶν ἐν αὐταῖς περὶ τούτων· ἐν οἷς ἐστι δυσνόητά τινα, ἃ οἱ ἀμαθεῖς καὶ ἀστήρικτοι στρεβλοῦσιν ὡς καὶ τὰς λοιπὰς γραφὰς πρὸς τὴν ἰδίαν αὐτῶν ἀπώλειαν. ῾Υμεῖς οὖν, ἀγαπητοί, προγινώσκοντες φυλάσσεσθε, ἵνα μὴ τῇ τῶν ἀθέσμων πλάνῃ συναπαχθέντες ἐκπέ- σητε τοῦ ἰδίου στηριγμοῦ· αὐξάνετε δὲ ἐν χάριτι καὶ γνώσει τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ Σωτῆρος ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ νῦν καὶ εἰς ἡμέραν αἰῶνος· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον
13: 24-31

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαὐτοῦ Μαθηταῖς· ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις, μετὰ τὴν θλῖψιν ἐκείνην ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται, καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες ἔσονται ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πίπτοντες, καὶ αἱ δυνάμεις αἱ ἐν τοῖς οὐρανοῖς σαλευθήσονται. καὶ τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐν νεφέλαις μετὰ δυνάμεως πολλῆς καὶ δόξης. καὶ τότε ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ καὶ ἐπισυνάξει τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων, ἀπ’ ἄκρου τῆς γῆς ἕως τοῦ οὐρανοῦ. Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. ὅταν αὐτῆς ὁ κλάδος ἤδη γένηται ἁπαλὸς καὶ ἐκφύῃ τὰ φύλλα, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος ἐστίν· οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ἴδητε ταῦτα γινόμενα, γινώσκετε ὅτι ἐγγύς ἐστιν ἐπὶ θύραις. ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐ μὴ παρέλθῃ ἡ γενεὰ αὕτη μέχρις οὗ πάντα ταῦτα γένηται. ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ ἐμοὶ λόγοι οὐ μὴ παρέλθωσιν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ