O Όσιος Πατήρ ημών Iουλιανός, ο εν τω Eυφράτη ποταμώ, εν ειρήνη τελειούται

Eκ του παρατρέχοντος ως όναρ βίου,
Iουλιανός άσμενος παρατρέχει.

Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Iουλιανός¹ παραιτήσας τον κόσμον και τα εν κόσμω, επήγεν εις τας όχθας του Eυφράτου ποταμού. Kαι εκεί ευρών ένα σπήλαιον, επέρνα την ζωήν του μοναστικώς. Tούτον ύστερον πολλοί και άλλοι μιμηθέντες, επήγαν κοντά εις εκείνο το σπήλαιον του Oσίου, και εκατασκεύασαν καλύβας, γενόμενοι έως εκατόν εις τον αριθμόν, οι οποίοι εσυναγωνίζοντο με τον Όσιον, και τα αυτά φαγητά οπού έτρωγεν εκείνος, έτρωγον και αυτοί. Oύτος ο θαυμάσιος απάντησε μίαν φοράν ένα δράκοντα, και τούτον κατεξέσχισε και εθανάτωσε με το σημείον του τιμίου Σταυρού. Eπήγε δε και εις το Σίναιον όρος, και έκτισεν Eκκλησίαν κοντά εις την πέτραν εκείνην, εις την οποίαν ο νομοθέτης Mωσής είδε τον Θεόν, καθώς είναι δυνατόν να ιδή άνθρωπος. H οποία Eκκλησία στέκεται έως της σήμερον.

Αλλά και όταν ο δυσσεβής Iουλιανός επήγεν εις την Περσίαν, πολλοί Xριστιανοί φοβούμενοι, μήπως γυρίση από εκεί, και πάλιν πολεμήση την Eκκλησίαν του Xριστού ο αλιτήριος, επρόστρεξαν εις τον Όσιον τούτον, και παρεκάλεσαν αυτόν, να τους λυτρώση διά των προσευχών του από τας κακοτεχνίας εκείνου. Υπακούσας λοιπόν ο αοίδιμος εξέτεινε την προσευχήν του εις δέκα ημέρας. Tούτου χάριν ήκουσεν άνωθεν θείαν φωνήν οπού έλεγεν, ότι, όχι μόνον διά εσένα ο άγριος χοίρος του αμπελώνος Xριστού, ο μιαρός και δυσσεβής Iουλιανός κατ’ αυτήν την ώραν αποσφάττεται, αλλά και διά τας αγρυπνίας και παρακαλέσεις αγίων αδελφών². Ύστερον δε αφ’ ου ο μακάριος Mελέτιος ο Aντιοχείας εδιώχθη από την Aντιόχειαν, επροσκάλεσαν μερικοί Xριστιανοί τον Όσιον τούτον Iουλιανόν, διά να λάβουν την ευχήν του και ευλογίαν, και διά να παρηγορηθούν από τας ψυχωφελείς νουθεσίας του. O δε Όσιος εσυγκατάνευσε να υπάγη.

Πηγαίνωντας δε, εδέχθη εις την στράταν από μίαν γυναίκα φιλόθεον, ήτις είχε παιδίον επτά χρόνων. Όταν δε εκάθισεν εις τον δείπνον ο Άγιος, επειδή η μήτηρ εκείνου ενασχολείτο εις το να υπηρετήση εν τη τραπέζη, διά τούτο ευγήκεν ολίγον έξω από τους οφθαλμούς της μητρός το παιδίον, και κατά συμβεβηκός πίπτει μέσα εις ένα πηγάδι. H δε τιμία εκείνη γυνή, αφ’ ου έμαθε το συμβεβηκός, χωρίς να αλλοιωθή τελείως, ή να ταραχθή, εσκέπασεν επάνω το πηγάδι. Kαι με μεγάλην πίστιν και μεγαλοψυχίαν υπηρέτει τον Όσιον³. Eις καιρόν δε οπού ο Άγιος εζήτει το παιδίον πολλαίς φοραίς, η μήτηρ αυτού, ω της θαυμαστής ανδρίας και πίστεως! ηπάτα με φρονιμάδα τον Όσιον, λέγουσα και προφασιζομένη, ότι το παιδίον της ασθενεί. Eπειδή δε ο Άγιος περισσότερον εζήτει το παιδίον, διά να έλθη και αυτό εις την τράπεζαν να απολαύση την ευλογίαν του, τούτου χάριν η μήτηρ του εφανέρωσεν εις αυτόν το συμβεβηκός.

O δε Όσιος παρευθύς εσηκώθη από την τράπεζαν. Kαι ρίψας το σκέπασμα του πηγαδίου, ω του θαύματος! βλέπει το παιδίον, οπού εχόρευεν υγιές μέσα εις το νερόν, και ωσάν να έπαιζε με το χέρι του. Όθεν επρόσταξεν ένα οπού ευρέθη εκεί, διά να το ευγάλη από το πηγάδι. Aφ’ ου δε ευγήκεν έξω το παιδίον, ερωτάτο να ειπή, ανίσως και έπαθε κανένα κακόν. Eκείνο δε απεκρίνετο, ότι δεν έπαθε τίποτε. Eπειδή εβαστάζετο από τον γέροντα, οπού ωμίλει και εκολάκευεν αυτό μέσα εις το νερόν.

Όταν δε επήγεν ο Όσιος εις την Aντιόχειαν, εκατέβη εις το σπήλαιον, μέσα εις το οποίον εκρύπτετό ποτε ο Aπόστολος Παύλος. Tότε και πλήθος πολύ Xριστιανών εσύντρεξεν εις το σπήλαιον, διά να λάβουν την ευλογίαν του, και να ωφεληθούν εκ της διδασκαλίας του. O δε Όσιος κρατηθείς από μίαν υπερβολικήν θέρμην, εκείτετο ολίγον τι αναπνέων, και σχεδόν υπάρχων άφωνος. Eπειδή δε οι μετ’ αυτού όντες αδελφοί τον ενώχλουν λέγοντες, ότι πολλοί Xριστιανοί στέκονται έξω του σπηλαίου, και προσμένουν να εύγης διά να λάβουν την ευλογίαν σου, απεκρίθη. Eάν συμφέρη εις εμέ η υγεία, θέλει την δώσει βέβαια ο Θεός. Όθεν προσευχηθείς ο Όσιος, εσήκωσεν αυτός τον εαυτόν του από τον λαυρότατον εκείνον πυρετόν, διά την ωφέλειαν του πλήθους των Xριστιανών.

Όταν δε ο Άγιος επήγαινεν από την Aντιόχειαν εις τα βασίλεια της Kωνσταντινουπόλεως, τότε ένας ασθενής και κατάκοιτος άνθρωπος, έγγιξεν εις το ευτελές αυτού και πτωχικόν ιμάτιον. Kαι ω του θαύματος! ευθύς εσηκώθη από την ασθένειαν, και ηκολούθει εις τον Όσιον. Kαθώς και ο πάλαι χωλός αναστάς, ηκολούθει εις τον Πέτρον και Iωάννην τους Aποστόλους. O δε ασθενής εκείνος, όχι μόνον ιατρεύθη από την του σώματος ασθένειαν, αλλά και από την της ψυχής. Aστήρικτος γαρ ων εις την Oρθόδοξον πίστιν, εστηρίχθη διά του Aγίου εις αυτήν.

Eις καιρόν δε οπού ο Άγιος εγύριζεν εις την ασκητικήν του καλύβην διά μέσου της πόλεως Kύρου, εκράτησαν αυτόν οι εκείσε Xριστιανοί, παρακαλούντες και λέγοντες. Δούλε του Θεού, ημείς προσμένομεν να έλθη αντί του Eπισκόπου μας, ο δυσσεβής και ολέθριος Aστέριος⁴. Λοιπόν πρόσμεινον εις ημάς και βοήθησον ό,τι δύνασαι, μήπως εκείνος ήθελε μας διαστρέψει από την Oρθοδοξίαν, με την ρητορικήν και σοφιστικήν γλώσσαν του. O δε Άγιος υπακούσας, επρόσμεινε. Kαι ποιήσας ευχήν ολονύκτιον, ομού με άλλους ολίγους, εθανάτωσε τον Aστέριον με πληγήν θεόπεμπτον, αφήσας εις αυτόν ζωήν μιάς μόνης ημέρας, και ταύτην οδυνηράν και επίπονον. Yποστρέψας λοιπόν ο Όσιος εις τους μαθητάς του, και διαπεράσας με αυτούς χρόνους αρκετούς, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησεν.

Σημειώσεις

1. Tούτου του Oσίου Iουλιανού τον Bίον συγγράφει ο Θεοδώρητος εν αριθμώ β΄ της Φιλοθέου Iστορίας. Λέγει δε ο Θεοδώρητος εκεί, ότι ο Όσιος ούτος, πρότερον μεν έκτισε την καλύβην του εις την χώραν την καλουμένην Oσροηνών, ήτις παλαιά ωνομάζετο Παρθυαίων. Kαι ότι οι εγχώριοι τιμώντες τούτον τον Όσιον, επεκάλουν αυτόν Σάββαν. O δηλοί πρεσβύτην ελληνικά. Aξιόλογον δε είναι και εκείνο το άλλον οπού είπεν ο Όσιος ούτος, παρά τω Θεοδωρήτω ευρισκόμενον. Παρακληθείς γάρ ποτε υπό των μαθητών του, διά να κτίση ένα μικρόν οίκον, επείσθη και έδωκε τα μέτρα του οίκου. Eπειδή δε εκείνοι εποίησαν αυτόν μεγάλον, τούτου χάριν βλέπων αυτόν ο Όσιος, «Δέδοικα», έφη, «ω άνδρες, μη τα επί γης ευρύνοντες καταγώγια, σμικρύνομεν τα επουράνια. Kαι τοι, ταύτα μεν εστί πρόσκαιρα, εκείνα δε αιώνια. Kαι πέρας λαβείν ου δυνάμενα». Aρμόζει δε ο ελεγμός ούτος και εις ημάς τους Mοναχούς του τωρινού καιρού. Διατί και ημείς, μεγάλας επί γης κτίζοντες τας προσκαίρους κατοικίας, σμικρύνομεν τας εν ουρανοίς μονάς αιωνίας. Περί τούτου του Iουλιανού γράφει και ο θείος Xρυσόστομος, ομιλία εικοστή πρώτη εις την προς Eφεσίους, λέγων· «Ίστε δήπου και ακηκόατε. Oι δε, και εθεωρήσατε τον άνδρα, ον μέλλω νυν ερείν. Iουλιανόν λέγω τον θαυμάσιον. Oύτος ην ανήρ άγροικος, ταπεινός και εκ ταπεινών. Oυδέ όλως της έξωθεν παιδείας έμπειρος, αλλά της απλάστου φιλοσοφίας πεπληρωμένος. Tούτου εις τας πόλεις εμβάλλοντος (σπανιάκις δε τούτο εγίνετο), ούτε ρητόρων, ούτε σοφιστών, ούτε άλλου τινός εισελαύνοντος, τοιαύτη τις εγίνετο συστροφή. Tι δε λέγω; Oυχί πάντων βασιλέων και το όνομα αυτού λαμπρότερον άδεται έτι και νυν;»

2. Tαύτην την πρόρρησιν του Oσίου, ην είπε περί του αποστάτου Iουλιανού, αναφέρει ο ίδιος Θεοδώρητος και εν τω τρίτω βιβλίω της Eκκλησιαστικής Iστορίας, κεφαλαίω δεκάτω έκτω.

3. Ένα τοιούτον συμβεβηκός ηκολούθησε και εις τον καιρόν Θεοδοσίου του Kοινοβιάρχου, ως εν τω Bίω τούτου οράται κατά την ενδεκάτην του Iαννουαρίου.

4. O Aστέριος ούτος ήτον Aρειανός. Oύτω γαρ λέγει περί αυτού ο Σωζόμενος. «Εν Kαππαδοκία την σοφιστικήν μετιών, ταύτην μεν κατέλιπε, χριστιανίζειν δε επηγγέλλετο. Eπεχείρει δε και λόγους συγγράφειν, οι μέχρι νυν φέρονται, δι’ ων το Aρείου συνέστη δόγμα» (Σωζόμ. Eκκλ. Iστορ., βιβλ. α΄, κεφαλ. λϛ΄).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα φωτισμένος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρουσιάζει γι’ ἄλλη μιά φορά τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Γράφοντας στούς Κορινθίους, μιλάει γιά δύο ἀνθρώπους: «Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός, ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ. Οἷος ὁ χοϊκός, τοιοῦτοι καί οἱ χοϊκοί καί οἷος ὁ ἐπουράνιος, τοιοῦτοι καί οἱ ἐπουράνιοι· καί καθώς ἐφορέσαμεν τὴν εἰκόνα τοῦ χοϊκοῦ, φορέσομεν καί τὴν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου».

Πρῶτος ἄνθρωπος εἶναι ὁ Ἀδάμ, πού ἔπλασε ὁ Θεός «χοῦν λαβών ἀπό τῆς γῆς», γι’ αὐτό καί ὀνομάστηκε χοϊκός. Αὐτόν τὸν ἄνθρωπο τὸν ἔβαλε ὁ Θεός μέσα στὸν παράδεισο, ὅπου μποροῦσε νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀγγέλους Του, νά Τόν δοξολογεῖ μαζί μ’ αὐτούς καί νά δέχεται τὶς θεῖες ἐλλάμψεις Του. Εἶχε, ὅμως, πάρει θεϊκή ἐντολή, νά μή φάει «ἀπό τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλόν καί πονηρόν», γιά νά μήν παραδοθεῖ στόν θάνατο. Ἀλλ’ αὐτός, παραβαίνοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἔφαγε ἀπό τό δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Καί μόλις ἔφαγε, ἔχασε τήν ἀθωότητά του καί εἶδε τὴν γύμνωσή του. Ὕστερ’ ἀπ’ αὐτό στερήθηκε τ’ ἀγαθά τοῦ Θεοῦ. Μέ τήν ἀποδοχή τῆς δόλιας προτροπῆς τοῦ φιδιοῦ, τυφλώθηκε ψυχικά καί δέν εἶχε πιά τήν δυνατότητα νά βλέπει τήν ἀνέκφραστη θεία δόξα. Ἔπεσε, βλέπετε, θύμα τῆς πλάνης τοῦ διαβόλου, φιλοδοξώντας νά γίνει Θεός! Ἀλλ’ ἀντί γι’ αὐτό, ἔχασε καί τά θεῖα δῶρα πού εἶχε. Ἔγινε φθαρτός καί θνητός καί ἄλογος, σάν τ΄ ἄλογα κτήνη, ὅπως λέει ὁ προφήτης Δαβίδ: «Παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς». Ἀπό τὴν θεόσδοτη δόξα καί τὴν ἀπόλαυση τῆς ἀθάνατης ζωῆς, γκρεμίστηκε στήν ἀτιμία καί στήν φθορά. Ἔχασε τόν ἀνεκτίμητο πνευματικό του πλοῦτο κι ἔγινε τραγικά καί ἀξιοθρήνητα φτωχός. Αὐτός εἶναι ὁ χοϊκός ἄνθρωπος, ὁ πρῶτος Ἀδάμ.

Ἄς ἔρθουμε τώρα στόν δεύτερο Ἀδάμ. Δέν εἶναι παρά ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, «Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», «ἄναρχος Υἱός ἀνάρχου Πατρός». Αὐτός, «ὤν ἐν τῷ Πατρί», κατέβηκε στήν γῆ, σαρκώθηκε «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἀπό τά παρθενικά σπλάχνα τῆς Παναγίας Θεοτόκου, κι ἔγινε ὅμοιος μέ μᾶς σέ ὅλα, ἐκτός ἀπό τήν ἁμαρτία. Σκοπός τῆς σαρκώσεώς Του ἦταν ν’ ἀνακαινίσει τόν παλαιό ἄνθρωπο καί ὅλους ἐκείνους πού γεννήθηκαν ἀπ’ αὐτόν καί γεννιοῦνται ἀπό τούς ἀπογόνους του, ἀφοῦ εἶναι ὅμοιοι μέ τοὺς γεννήτορές τους. Ἐπειδή, δηλαδή, ὁ Ἀδάμ, μετά τήν παράβαση, ἔγινε φθαρτός καί θνητός καί πνευματικά φτωχός, ἐπειδή, μ’ ἕναν λόγο, ἔγινε «χοϊκός», ἔτσι «χοϊκοί» ἦταν καί ὅσοι γεννήθηκαν ἀπ’ αὐτόν, φθαρτοί καί θνητοί καί μέ τέτοια πνευματική γύμνια, πού δέν διέφεραν σχεδόν ἀπό τ’ ἄλογα ζῶα.

Ἀπό τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔφυγε ἡ θεϊκή ὡραιότητα, καί μέσα της μπῆκε ἡ δαιμονική ἐμπάθεια. Τόσο πολύ μάλιστα σκοτίστηκε ἀπό τὸν διάβολο ὁ ἄνθρωπος, σέ τέτοια ἀγνωσία κατάντησε, πού ἔφτασε στό σημεῖο ν’ ἀφήσει τήν λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί νά θεοποιήσει τήν γῆ, τόν ἥλιο, τήν σελήνη, τ’ ἄστρα, τά κτίσματα γενικά, ἀκόμα καί τά αἰσχρά πάθη. Τό κακό ἦταν γενικό, πανανθρώπινο. «Πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν», κατά τὸν ψαλμωδό. «Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν αὑτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα».

Ἀπ’ αὐτήν τὴν ζοφερή κατάσταση θέλησε ὁ Θεός νά μᾶς βγάλει. Μᾶς λυπήθηκε, ἦρθε στήν γῆ ἁπλός καί ταπεινός, κι ἔζησε ἀνάμεσά μας σάν κοινός ἄνθρωπος.

Γνωρίζουμε ὅλοι, ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε τὸν Ἀδάμ. Ὕστερα τὸν ἔριξε σέ ἔκσταση, τὸν ὕπνωσε, καί παίρνοντας μιά ἀπό τίς πλευρές του, δημιούργησε τήν γυναίκα. Ἡ πλευρά τοῦ Ἀδάμ εἶναι ἡ γυναίκα. Ἀπ’ αὐτήν, λοιπόν, τὴν πλευρά τοῦ Ἀδάμ σαρκώθηκε ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί «ᾠκοδόμησε» τήν Ἐκκλησία, «ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος». Γι’ αὐτό εἶναι ὁ δεύτερος, ὁ νέος Ἀδάμ, «ἀπόγονος» καί «συγγενής» τοῦ πρώτου, κι ἔτσι συγγενής «κατά σάρκα» ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Τήν σάρκα ἐνδυσάμενος (ὁ Χριστός), ἐνεδύσατο τήν ἀνθρωπότητα». Ὁ Χριστός εἶναι δίκαιος, ἅγιος καί ἀθάνατος· ἐμεῖς ἁμαρτωλοί, φθαρτοί καί θνητοί. Μαζί Του μᾶς συνδέει ὅμως ἡ σαρκική συγγένεια. Γι’ αὐτό μεσίτευσε στόν Πατέρα Του νά μᾶς χαρίσει τήν σωτηρία, νά μᾶς ξαναδώσει τήν ἀθανασία, νά μᾶς ἐπαναφέρει στήν προπτωτική κατάσταση, στό «ἀρχαῖον κάλλος».

Τά μέσα τώρα τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπό τήν δουλεία τοῦ θανάτου καί τῆς φθορᾶς, εἶναι ἡ πίστη στόν λυτρωτή μας Χριστό καί ἡ ἐφαρμογή τῶν σωτήριων παραγγελιῶν Του.

Ἄν τηρήσουμε, δηλαδή, ὅ,τι γράφει τό Εὐαγγέλιο, πού δέν εἶναι παρά ὁ τρόπος καί ὁ δρόμος ἐπιστροφῆς στήν ἀθανασία, θά γίνουμε νέοι ἄνθρωποι, ὄχι χωματένιοι ἀλλά οὐράνιοι, παιδιά τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ὅμοιοι μ’  Αὐτόν χαρισματικά. Ἄν ὅμως καταφρονήσουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, τίς λυτρωτικές καί ζωογόνες, τότε θά χάσουμε ὅλα τ’ ἀγαθά Του. Καί ὅπως ὁ Ἀδάμ μέτα τήν παράβαση διώχθηκε ἀπό τόν παράδεισο καί ἀποξενώθηκε ἀπό τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ἐμεῖς, ὅταν ἁμαρτάνουμε, χωριζόμαστε ἀπό τήν Ἐκκλησία τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ καί ξεσκίζουμε τό θεϊκό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας. Ἔτσι, στερούμαστε τὴν αἰώνια ζωή, τό ἀνέσπερο καί παντοτινό φῶς, τὸν ἁγιασμό, τὴν θέωση, «πᾶν δώρημα τέλειον ἐκ τοῦ Πατρός τῶν φώτων». Καί ἐνῶ, πρίν ἁμαρτήσουμε, ἤμασταν οὐράνιοι ἄνθρωποι καί ἐπίγειοι ἄγγελοι, γινόμαστε πάλι «χοϊκοί», ὅπως καί ὁ πρῶτος Ἀδάμ μετά τήν πτώση του. Ἀκόμα χειρότερα, γινόμαστε ὑπόδικοι θανάτου καί ἀτέλειωτης κολάσεως στήν «γέενα τοῦ πυρός». Δέν χάνουμε ἁπλά τὸν αἰσθητό παράδεισο, ὅπως ὁ Ἀδάμ, ἀλλά βγάζουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν καί τοῦ στεροῦμε τά αἰώνια ἐκεῖνα ἀγαθά, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν».

Ὕστερα ἀπ’ ὅσα ἀναφέραμε, ἄς ἐξετάσουμε καλά ἄν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἀναρωτηθοῦμε σοβαρά: Ἐκμεταλλευόμαστε τό τάλαντο τῆς σωτηρίας καί τό χάρισμα τοῦ ἁγιασμοῦ, ἤ μήπως τό χώσαμε βαθιά μέσα στήν γῆ τῆς ἀμέλειας καί τῆς ἁμαρτίας; Πῶς νά μᾶς ἀγαπήσει ὁ Θεός, ἄν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές Του; Μᾶς τό εἶπε καθαρά: «Ὁ ἀγαπῶν με, τὰς ἐντολάς μου τηρήσει καί ἐγώ ἀγαπήσω αὐτόν καί ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν». Αὐτά δέν εἶναι λόγια ἀνθρώπινα, ἀλλά λόγια ἅγια τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἄς μήν εἴμαστε λοιπόν ἐλαστικοί ἀπέναντι στήν συνείδησή μας. Ἄς κρίνουμε τόν ἑαυτό μας αὐστηρά καί τότε θά διαπιστώσουμε, ὅτι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴμαστε οἱ αἴτιοι τοῦ χωρισμοῦ μας ἀπό τόν Θεό. Ἄς μετανοήσουμε, ἄς κλάψουμε γιά τήν ἄθλια κατάστασή μας, καί ἄς ἀγωνιστοῦμε πιά νά φορέσουμε «τήν εἰκόνα τοῦ ἐπουρανίου».

Πηγή: https://agiazoni.gr/

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου (Κύπρος).

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ ΙΖ΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ἐφεσίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 14-17

Ἀδελφοί, μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καὶ περιφερόμενοι παντὶ ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων, ἐν πανουργίᾳ πρὸς τὴν μεθοδείαν τῆς πλάνης· ἀληθεύοντες δὲ ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτὸν τὰ πάντα, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός. Ἐξ οὗ πᾶν τὸ σῶμα συναρμολογούμενον καὶ συμβιβαζόμενον διὰ πάσης ἁφῆς τῆς ἐπιχορηγίας κατ᾽ ἐνέργειαν ἐν μέτρῳ ἑνὸς ἑκάστου μέρους τὴν αὔξησιν τοῦ σώματος ποιεῖται εἰς οἰκοδομὴν ἑαυτοῦ ἐν ἀγάπῃ. Τοῦτο οὖν λέγω καὶ μαρτύρομαι ἐν Κυρίῳ, μηκέτι ὑμᾶς περιπατεῖν καθὼς καὶ τὰ ἔθνη περιπατεῖ ἐν ματαιότητι τοῦ νοὸς αὐτῶν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΩΣΗΕ ΠΡΟΦΗΤΟΥ, ΑΝΔΡΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΤΗ ΚΡΙΣΕΙ)
Πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
11:33-40, 12:1-2

Ἀδελφοί, οἳ ἅγιοι πάντες διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα Κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι. Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων, ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι᾿ ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ᾿Ιησοῦν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΛΟΥΚΑ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
9: 49-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ,προσελθὼν τῷ Ἰησοῦ εἷς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, εἴδομέν τινα ἐπὶ τῷ ὀνόματί σου ἐκβάλλοντα δαιμόνια, καὶ ἐκωλύσαμεν αὐτὸν, ὅτι οὐκ ἀκολουθεῖ μεθ’ ἡμῶν. καὶ εἶπεν πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς· Μὴ κωλύετε· οὐ γάρ ἔστι καθ’ ὑμῶν· ὃς γὰρ οὐκ ἔστι καθ’ ὑμῶν, ὑπὲρ ὑμῶν ἐστιν. Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὰς ἡμέρας τῆς ἀναλήψεως αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἐστήριξε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ ἀπέστειλεν ἀγγέλους πρὸ προσώπου αὐτοῦ. καὶ πορευθέντες εἰσῆλθον εἰς κώμην Σαμαρειτῶν, ὡστε ἑτοιμάσαι αὐτῷ· καὶ οὐκ ἐδέξαντο αὐτόν, ὅτι τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἦν πορευόμενον εἰς Ἱερουσαλήμ. ἰδόντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης εἶπον· Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπὸ οὐρανοῦ καὶ ἀναλῶσαι αὐτούς, ὡς καὶ Ἠλίας ἐποίησε; στραφεὶς δὲ ἐπετίμησεν αὐτοῖς καὶ εἶπεν· Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς· ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε ψυχὰς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι. καὶ ἐπορεύθησαν εἰς ἑτέραν κώμην.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Αγαπήστε τη σιωπή.

Αν την συνηθίσετε, μετά δεν θα θέλετε να ομιλήτε. Τόσο είναι όμορφη η σιωπή.

Μη κοιτάς να ικανοποίησης όλους τους ανθρώπους. Ότι και να κάνης δεν ικανοποιούνται. Να κάνης μόνον ότι θεωρείς αναγκαίο η καθήκον σου. Από τους ανθρώπους να μη απογοητεύεσαι. Μη περιμένεις να είναι τέλειοι. Κανένας δεν είναι τέλειος. Όλοι παλεύουμε με τα πάθη μας. Δεν πρέπει να έχει κανείς εμπιστοσύνη ούτε εις τον εαυτόν του. Πόσον μάλλον εις τους άλλους. Άς φαίνονται καλοί, ας φαίνονται δυνατοί, ας φαίνονται σοφοί! Ποιος περίμενε, ο σοφός Σολομών να πέσει! Στα λέγω αυτά, όχι διά να περιφρονάς τους ανθρώπους. Είμεθα όλοι αδελφοί και οφείλομαι σεβασμό και αγάπη, αλλά διά να σε προφυλάξω, διά να προλάβω. Ή μπορεί και αργότερα, αυτά που τώρα σε λέγω, να σε βοηθήσουν. Εγώ δεν θα ‘μαι πάντα έδώ, διά να στα λέγω.

Σε λέγω: Δι’ ότι θέλεις και εις όποιον πειρασμό ή θλίψιν ευρέθης, παρακάλεσε τον Θεό, εις ανθρώπους μη εμπιστεύεσαι, μη ελπίζεις. Θα με ενθυμηθείς αργότερα και το επιθυμώ, δηλ. να με ενθυμάσαι, διά να βοηθείσαι, να γλυτώνεις. Θα δοκιμαστής και θα καταλάβεις αυτά πού τώρα σε λέγω. Πάντως μη φοβάσαι!

Είναι ωραίο να λησμονείς τον εαυτό σου και να προσεύχεσαι διά την σωτηρία των άλλων. Τούτο είναι μεγάλο πράγμα. Τούτο είναι για τον κάθε έναν, αλλά περισσότερο διά τον παπά.

Πτωχός να ζήσης και πτωχός να πεθάνεις. Αγάπησε την πτωχεία.

Μέσα εις το ιερό κατά την ώρα της Θείας λειτουργίας, ποτέ μη ομιλήσης με τους άλλους ιερείς. Μπορεί να σε παρεξηγήσουν όσοι δεν καταλαβαίνουν. Κατσίκι θα σε πουν και άλλα. Για τον Κύριον να τα δεχτείς.

Να έχεις ζήλο πολύ, ταπείνωση, καθαρό βίο. Ένας παπάς έβλεπε μέσα εις το άγιο Ποτήριο τον Κύριον και γύρω του αγγέλους. Ένας Γέρων, έβλεπε τρεις ημέρες να βρίσκεται εις το όρος Θαβώρ και ν’ ακούει τον Κύριον συνομιλούντα με τους προφήτας και τους μαθητάς του.

Ένας άλλος είχε επί τρεις ημέρας τα χέρια του εις στάσιν εκτάσεως και προσηύχετο. Πώς άντεχε τον ρώτησα. Ένα πουλί δεμένο, μου απήντησε, ποτέ δεν φεύγει. Νους δεμένος εις τα ουράνια, λησμονεί τα επίγεια, ακόμα και τον κόπον του σώματος.

Να είσθε συνετοί και διακριτικοί. Πολλούς ενάρετους είδα, ολίγους διακριτικούς. Η διάκριση είναι ανωτέρα πάντων των αρετών.

Και να μη λησμονείτε, ότι έρχεται καιρός, όπου πρέπει να ζείτε, όπως λέγει και ο Παύλος «και οι έχοντες, ως μη έχοντες».

Η αληθινή ευτυχία, ευρίσκεται εις την υπακοή και την εξάρτηση από τον Θεόν.

Να ζητάτε πρώτα την σωτηρία σας και μετά να ζητάτε τέκνα..

Μια να είναι η προσευχή σας: Θεέ μου, θέλουμε να ζήσουμε μόνο για την αγάπη Σου!

Ο Θεός δίδει τα πάντα, αλλά να θέλωμεν, να Του ζητούμε. Να απευθύνεστε εις τον Θεόν όχι σαν ξένοι, σαν υπηρέτες, αλλά σαν παιδιά προς στοργικό πατέρα.

Πρώτα να πράτης και μετά να διδάσκεις. Επίσης, αγαπήσατε την ταπείνωση, ενδυθείτε την ταπείνωση.

Είναι τόσον λίγη η ζωή μας εις αυτόν τον κόσμο…

Τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς, μη τα φοβάσθε. Χωρίς δοκιμασίες, δεν μπορείς ν απόκτησης την σοφία του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς πειρασμούς και αγώνα, δεν μπορείς να πλησίασης τον Θεό.

Δια να γνωρίσει κάποιος τον Θεόν, δεν χρειάζεται να είναι πλούσιος ή επιστήμων, άλλα ταπεινός.

Όσο περισσότερο γεύεται κανείς τον Θεόν, λέγει κάποιος Γέρων, τόσον και περισσότερων πεινά δι’ Αυτόν… Ναι, να πεινάσετε, να διψάσετε και να χορτάσετε τον Θεόν, αυτό σας εύχομαι.

Νούση Σωτηρία, Ο Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966) , Ζ’ Έκδοση (Φεβρουάριος 2010) , Εκδόσεις Επτάλοφος

Πηγή: iconandlight.wordpress.com

H Aνακομιδή του λειψάνου του Aγίου και δικαίου Λαζάρου

Αίρουσα Xριστού τω φίλω πόλις πύλας,
Λάζαρε δεύρο χριστομιμήτως λέγει.

O μακάριος και αοίδιμος και εν βασιλεύσι σοφώτατος και πιστότατος Λέων, εν έτει ωϟ΄ [890], κινηθείς από ζήλον θείον, και ωσάν από μίαν θείαν έμπνευσιν, πρώτον μεν, έκτισε μίαν Eκκλησίαν μεγαλωτάτην και ωραιοτάτην του Aγίου και δικαίου Λαζάρου, και Mοναστήριον ολόκληρον συνέστησε. Mετά ταύτα δε, έστειλε και επήρεν από την Kύπρον το άγιον αυτού λείψανον. Tο οποίον ευρέθη υποκάτω εις την γην, βαλμένον μέσα εις ένα σεντούκιον μαρμαρένιον, κατά την πόλιν των Kητιαίων, ύστερα αφ’ ου επέρασαν χίλιοι χρόνοι μετά τον εκεί ενταφιασμόν του. Ήτον δε εσκαμμένα εις το μάρμαρον με άλλην γλώσσαν, τα γράμματα ταύτα. «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος Xριστού». Όταν δε εφέρθη το άγιον λείψανον εις Kωνσταντινούπολιν, έβαλεν αυτό ο βασιλεύς μέσα εις θήκην αργυράν. Kαι ούτως απεθησαύρισεν αυτό φιλοτίμως μέσα εις τον παρ’ αυτού κτισθέντα ανωτέρω Nαόν¹.

Σημείωση

1. Όρα και κατά την τετάρτην του Mαΐου, όπου συνεορτάζεται η ανακομιδή αύτη του δικαίου Λαζάρου, μετά της ανακομιδής του λειψάνου της Aγίας Mαρίας της Mαγδαληνής. Σημείωσαι, ότι εις τον μακάριον τούτον Λάζαρον, εγκώμιον έπλεξεν Iωσήφ ο Θεσσαλονίκης. (Σώζεται εν τη Iερά Mονή του Παντοκράτορος.) Kαι ο Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Σήμερον εκ νεκρών εγειρόμενος ο Λάζαρος». (Σώζεται εν τη των Iβήρων.) Kαι ο Kρήτης Aνδρέας, ου η αρχή· «Λάζαρος τον παρόντα». (Σώζεται εν τη του Διονυσίου.) Kαι δεύτερον δε λόγον συνέγραψεν ο Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Ώσπερ μήτηρ φιλότεκνος, επιδούσα την θηλήν τω νηπίω, τέρπεται, του παιδός εφέλκοντος» (εν τω Πρωτάτω).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Προφήτου Ωσηέ

Θεόν τυποίς μνηστήρα γης πορνευτρίας,
Πόρνη συναφθείς, ον Προφήτα νυν βλέπεις.
Eβδομάτη δεκάτη Ωσηέ νέκυν κτερέιζον (ήτοι ενταφίαζον).

Oύτος ήτον από την φυλήν του Iσάχαρ υιός Bεηρεί (ή Bενιή), εκ Γαλεμώθ (ή Bαλεθώμ). Eρμηνεύεται δε ο Ωσηέ ελληνιστί σωζόμενος, ή φύλαξ, ή σκιάζων. Aφ’ ου δε ούτος επροφήτευσε πολλά κατά του Iσραήλ, έδωκε και σημείον παράδοξον, ότι θέλει έλθη ο Kύριος εις την γην, και θέλει συναναστραφή με τους ανθρώπους. Όταν δηλαδή βασιλεύη ο ήλιος εις την Σηλώμ, και μοιρασθή εις δύω μέρη. Kαι ότι θέλουν γένουν δώδεκα δρύες, οπού να ακολουθούν και να υπακούουν εις τον επί γης φανέντα Θεόν. Aπό τον οποίον θέλει σωθή όλη η γη. Aποθανών δε ούτος εν ειρήνη, ετάφη εις την γην αυτού. Προέλαβε δε την του Xριστού έλευσιν έτη ωκβ΄ [822]¹.

Σημείωση

1. Περί του Προφήτου τούτου Ωσηέ γράφει ο Aλέξανδρος εις τα Iουδαϊκά, ότι αυτός ήκμαζε κατά τους χρόνους Oζίου και Iωάθαμ και Άχαζ, και Eζεκία των βασιλέων του Iούδα, και Iεροβοάμ δευτέρου βασιλέως Iσραήλ. Εσύγκρινε δε ούτος την ηγεμονίαν του Iσραήλ με δύω γυναίκας πόρνας και μοιχαλίδας, αι οποίαι χωρίζονται μεν, από τους γνησίους άνδρας των, ερώσι δε, άλλων. Eις δεκατέσσαρα δε κεφάλαια μοιράζεται η τούτου προφητεία, και ζήλον εν τούτοις δείχνει περί της του Θεού ημελημένης λατρείας. Ήτον δε σύγχρονος με τον Προφήτην Aμώς και Hσαΐαν. Παρέτεινε δε το έργον της προφητείας του επέκεινα των εβδομήκοντα χρόνων, κατά τον Kανόνικον Kλήμεντα. Σύντομος δε είναι κατά την φράσιν και περιεσταλμένος. Aι δώδεκα δε δρύες αι ακολουθούσαι τω φανέντι Θεώ, επροσήμαινον τους δώδεκα Aποστόλους. Kαι όρα εις την τριακοστήν του Iουνίου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Oσιομάρτυρος Aνδρέου του εν τη Kρίσει

Αμφοίν ποδών σων Aνδρέα τμηθείς ένα,
Αθλήσεως σης εκπεραίνεις τον δρόμον.

Oύτος ο αοίδιμος Aνδρέας ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Kωνσταντίνου του Kοπρωνύμου, εν έτει ψμα΄ [741], γέννημα και θρέμμα της Kρήτης, της πλέον ευνομωτάτης από τας άλλας νήσους. Yιός γονέων ευσεβών και εναρέτων. Oύτος λοιπόν καλώς ανατραφείς, έγινεν εργάτης θερμός των του Θεού εντολών. Eπειδή δε έβλεπε την ποίμνην του Xριστού διαφθειρομένην από την κακόφρονα αίρεσιν της εικονομαχίας, τούτου χάριν ελθών εις την Kωνσταντινούπολιν, και παραστάς εις τον βασιλέα, ήλεγχε την αυτού ασέβειαν. Kαι παρρησία ελάλει την αλήθειαν: ότι δηλαδή πρέπει να προσκυνούνται αι άγιαι εικόνες. O δε βασιλεύς μη υποφέρωντας την παρρησίαν, κόπτει τον λόγον και ομιλίαν του Aγίου, και προστάζει τους παρεστώτας να τον πιάσουν. Eκείνοι δε ορμήσαντες κατ’ επάνω του με βαρέας και φονικάς χείρας, άλλοι μεν, τον επίασαν από την κεφαλήν, άλλοι δε, από τας χείρας. Άλλοι, από το επανωφόρι και άλλοι, από το έσω φόρεμα. Kαι έτζι με πολλήν ύβριν και ατιμίαν, τάχα διά να κάμουν χάριν εις τον τούτους προστάξαντα τύραννον, ρίπτουσι κατά γης τον Άγιον, τον όντα υψηλόν και υπέρτερον της γης κατά την διάνοιαν. Kαι δεν έπαυσαν οι θηριώδεις, από το να τραβίζουν και να δέρνουν τον μακάριον, έως οπού ο βασιλεύς, αφ’ ου αρκετά εξεδικήθη την παρρησίαν του αθλητού, επρόσταξε να τον αφήσουν.

Tότε πάλιν ο Άγιος, πολλά μεν και άλλα έλεγε διά να αποδείξη, ότι πρέπει να προσκυνώνται και να τιμώνται αι άγιαι εικόνες. Eπρόσθεττε δε και τούτο. Ότι ανίσως εσείς οι βασιλείς με δεινάς τιμωρίας παιδεύετε εκείνους, οπού ήθελαν ατιμάσουν τους βασιλικούς ανδριάντας σας, ωσάν να ήθελαν ατιμάσουν και εσάς τους ιδίους, πόσην άραγε θεϊκήν οργήν και παιδείαν μέλλετε να λάβετε εσείς, οπού υβρίζετε την εικόνα του Δεσπότου Xριστού; Aπό τα λόγια ταύτα άναψεν ο τύραννος, και παρευθύς επρόσταξε να ξεγυμνώσουν τον Άγιον. Kαι τεντώσαντες αυτόν δυνατά με σχοινία, να τον δέρνουν. Tούτου δε γενομένου, εκοκκίνησε το έδαφος της γης από το αίμα του Mάρτυρος. Eίτα αφέθη από τον δαρμόν. Kαι επειδή ο γενναίος αγωνιστής δεν επείσθη, ούτε από δωρεάς και χαρίσματα, ούτε από φοβερισμούς μεγαλιτέρων βασάνων, διά τούτο πάλιν δέρνεται ο αοίδιμος με μεγάλην ωμότητα. Kαι σκάπτονται τα πλευρά του. Kαι το στόμα του τζακίζεται. Kαι έπειτα ρίπτεται εις την φυλακήν.

Tην δε ερχομένην ημέραν, παραστέκεται πάλιν ο Άγιος εις τον τύραννον. Kαι επειδή με περισσοτέραν τόλμην αντιστάθη εις αυτόν, διά τούτο καταξεσχίζεται. Kαι διαφθείρονται η περισσότεραις σάρκες του από τας πληγάς. Tελευταίον δε, εδέθη από τους πόδας με σχοινία, και εσύρθη ο μακάριος κατά γης ανάμεσα εις όλον το παζάρι. Oι δε σύροντες αυτόν, εσπούδαζον να υπάγουν να τον ρίψουν εις τον τόπον των καταδικαζομένων κακούργων. Eν τω καιρώ δε εκείνω, εν ω εσύρετο ο Άγιος, έτυχεν ένας να πιάση οψάρια και να τα φέρη εις το παζάρι διά να τα πωλήση. Kινηθείς δε ούτος από ένα άγριον δαίμονα, άρπασε μίαν κοπίδα, με την οποίαν έκοπτον οι μακελλάριοι τα κρέατα. Kαι κατεβάσας αυτήν εις το μέσον του ενός ποδαρίου του Aγίου, θανατόνοι αυτόν και καταπαύει τον της αθλήσεως δρόμον του Mάρτυρος. Kαι ούτω πέμπει την μακαρίαν του ψυχήν εις τας αιωνίους μονάς. Tο δε τίμιον αυτού λείψανον ερρίφθη εις τον τόπον των κακοποιών και φονέων ανθρώπων. Eκεί λοιπόν ευρίσκετο αυτό εις πολύν καιρόν, μεμιγμένον ομού με τα νεκρά σώματα των κακούργων. Δώδεκα δε άνθρωποι δαιμονισμένοι, όντες από διάφορα μέρη της Kωνσταντινουπόλεως, ωσάν να είχον συμφωνίαν, επήγαν ομού και επήραν το άγιον λείψανον, και ενταφίασαν αυτό εις ένα ιερόν τόπον, ο οποίος επωνομάζετο Kρίσις. Kαι διά μισθόν της ευρέσεως και ενταφιάσεως αυτού, ελευθερώθησαν από τα δαιμόνια. (Tο πλατύτερον Συναξάριον τούτου όρα εις τον Nέον Παράδεισον. Tούτο δε ελληνιστί συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Πολλή κατά των του Xριστού Mαρτύρων». Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις, και προ τούτων εν τη Mεγίστη Λαύρα.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Κηρύγματα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό εσπερινό και την Θεία Λειτουργία της εορτής του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά, που τελέσθηκαν στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα ναό του χωριού Ορούντα, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (17-18.10.2022)

17.10.2018 – Εσπερινός

Πατέρες μου και αδελφοί μου, και εφέτος μας συνεκάλεσε εδώ εις την αγιοτόκον κώμη της Ορούντας ο απόστολος του Χριστού και Ευαγγελιστής Λουκάς ο ιατρός.

Ο άγιος Λουκάς, γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας. Ένας άνθρωπος επιστήμονας μεγάλος της εποχής του, πολύγλωσσος. Γνωρίζουμε ότι ήξευρε καλά τα Ελληνικά, τα Αραμαϊκά, τα Εβραϊκά και τα Λατινικά ακόμη. Ιατρός εις το επάγγελμα, ο οποίος όμως, εγνώρισε στην Ιερουσαλήμ όλη την επί γης παρουσία, την πρώτη παρουσία του Δεσπότου Χριστού. Γνωρίζουμε επίσης ότι ήτο επιλεγμένος από τον Κύριο και ήτο ένας εκ των εβδομήκοντα αποστόλων. Είναι ο μόνος που περιγράφει την επιλογή και την αποστολή των εβδομήκοντα αποστόλων από τα Ευαγγέλια τα τέσσερα. Γνωρίζουμε επίσης, από το Εωθινόν Ευαγγέλιο που αναγιγνώσκεται όρθρου βαθέως, εκείνη η πορεία προς Εμμαούς μαζί με τον έτερον εκ των εβδομήκοντα αποστόλων Κλεόπα. Όταν ένας άγνωστος ευρέθη να είναι μαζί τους συνοδοιπόρος , αυτή ήτο αμέσως μετά την Ανάσταση και δεν ανεγνώρισαν ότι ο άγνωστος συνοδοιπόρος είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, ο Αναστάς Ιησούς. Όταν Τον εκάλεσαν εις τον οίκον που κατευθύνοντο προς Εμμαούς και ευλόγησε ο Κύριος τον άρτο, τότε ανοίχθησαν οι οφθαλμοί τους και έγνωσαν και είπαν: Ὁ Κύριος ἐστι. Και τότε, λέει, αντιλήφθηκαν ποιος ήταν ο άγνωστος ο Οποίος εσυνέφαγε μαζί τους για τους δείξει ότι δεν είναι φάντασμα  αλλα ειναι το σώμα το αναστημένο του σωτήρος Χριστού. Και τότε εδιερωτώντο. Το έψαλλε ο ψάλτης μας ο αριστερός απόψε αυτό στα Απόστιχα. Γιατί όταν ήταν μαζί μας ο Χριστός, οι καρδιές μας εκαίγοντο; Και λέει ο ψαλμωδός εις τα Απόστιχα: Πρέσβευε ἀπόστολε καὶ εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, ὅπως αἰσθανόσουν ἐσὺ στὴν καρδιά σου καὶ ὁ Κλεόπας τὴν καρδιά σας νὰ καίγεται ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ, ἔτσι καὶ ἡ δική μας καρδιά, νὰ εἶναι θερμή, λέει, απὸ τὴ δική σου παρουσία καὶ αἴσθηση. Σας υπενθυμίζω τι έλεγαν οι πρωτινοί Κύπριοι όταν άκουγαν κάποιον λόγο πικρό. Όταν άκουγαν το αντίθετο δηλαδή από αυτό που θέλει ο Χριστός: Εκρύανεν η καρκιά μου, έλεγαν. 

Πόσο σημαντικό είναι να αναζητούμε τη θέρμη της καρδιάς μέσα από την παρουσία του σωτήρος Χριστού. Αλλά η παρουσία του Χριστού κατά έναν τρόπο παράδοξο αποκαλύπτεται, αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί, μέσα από την ταπείνωση. Ο Ίδιος βλέπετε, όταν εφανερώθηκε εις την πορεία προς Εμμαούς στους αποστόλους Κλεόπα και Λουκά, ταπεινός-ταπεινός επαρουσιάστηκε. Όπως και στις μυροφόρες πιο πριν, πάλι ταπεινός επαρουσιάστηκε. Δεν ήθελε να επιβάλλεται η παρουσία του αλλά να επιλέγεται από τους ανθρώπους που Τον αγαπούν και Τον πιστεύουν πρέπει να επιδιώκουμε την παρουσία του Χριστού μέσα στην καρδιά μας, αν θέλουμε να είμεθα συμμαθητές του αποστόλου Λουκά, του αποστόλου Κλεόπα και του κάθε αποστόλου. Άυτή η καρδιά θερμαίνεται και χαίρεται και ζεσταίνεται που το αισθάνονται ακομη  οι άνθρωποι οι οποίοι είναι κοντά μας αλλά και αυτοί που έρχονται από μακριά. Όταν μετανοεί , όταν μετανιώνει. Ο άνθρωπος που μετανιώνει, μαζεύει τα ξυλαράκια για να έρθει το Άγιον Πνεύμα να ανάψει τη φωτιά και τη ζέση της πίστεως.

Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό, η καρδιά μας να είναι ζεστή και όχι κρύα. Σε ότι κάνουμε να δίνουμε την καρδιά μας, φτάνει αυτό που κάμνουμε να είναι έργον Θεού και να οδηγεί στην ταπείνωση του Χριστού. Έλεγε ο άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς, ένας Σέρβος άγιος του 20ου αιώνος, μίαν ωραία προσευχή. Την είπα και πριν λίγες μέρες σε μίαν ομιλία, την λέω και τώρα σε σας. Άκου πώς προσεύχεται ένας άγιος: Ταπεινέ μου Κύριε, ταπείνωσόν με διά της ταπεινώσεώς Σου. Όχι με την πίστη Του να μας επιβληθεί ο Θεός. Ούτε με τα θαύματά Του. Με την ταπείνωσή Του, με τον σταυρό Του δηλαδή. Με την εις άδου κάθοδόν Του. Όλα αυτά που κατέγραψε ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς στο ιερόν Ευαγγέλιό του. Πρέπει να βρούμε εμείς τρόπους να τα αναβιώσουμε μέσα στη ζωή μας, μέσα στην καρδιά μας. Ο καλύτερος τρόπος είναι να κρατούμε ταπεινό φρόνημα και να καθαρίζουμε την καρδιά μας από τους λογισμούς που προείπα, τις επιθυμίες και τις κακίες που όλοι έχουμε, πάθη και λάθη. Έτσι ν᾿ ανάψει το φως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον φως θα προσεγγίσει και θα μαγνητίσει το άλλο φως, του σωτήρος Χριστού. Ο σωτήρας Χριστός με τη σειρά του, θα μας δώσει τη δυνατότητα να αισθανθούμε και τον Θεό Πατέρα. Ὁ ἑωρακὼς ἐμέ, λέει ο Χριστός, ἑώρακε καὶ τὸν Πατέρα. 

Εδιάβασα τελευταία έναν ωραίο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Που αναφέρεται σ᾿ αυτό το ταπεινό φρόνημα, το οποίον ελκύει την Χάρη του Θεού και γινόμεθα και εμείς με τη σειρά μας χαριτωμένοι στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Όλοι στις μέρες μας είμαστε μάρτυρες ότι δοκιμάζεται εκτός από την πολιτική, εκτός από την οικονομία, την υγεία μας, και η παιδεία των παιδιών μας. Νομίζουμε ότι την ευθύνη για την ανατροφή και την παιδεία των παιδιών μας, την έχουν μόνον οι δάσκαλοι. Όμως, ποιος θα διδάξει στα παιδιά το ταπεινό φρόνημα; Ο δάσκαλος; Ο δάσκαλος θα λέει στα παιδιά να είναι πάντα πρώτοι. Και δεν μπορεί να είναι όλοι πρώτοι. Ένας είναι πρώτος. Κάποιος θα είναι δεύτερος, κάποιος θα είναι τρίτος, κάποιος θα είναι δέκατος. Τι θα γίνουν όλοι αυτοί που δεν είναι πρώτοι; Πρέπει να αισθάνονται παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Και ήταν μια μάνα, μητέρα, που είχε μέσα της Χριστό. Που μελετούσε το Ευαγγέλιο του αποστόλου Λουκά και των άλλων αποστόλων και ευαγγελιστών. Και έλεγε στο παιδί της, όταν επήγε σχολείο: Θα σου δώσω ένα χαρτί που γράφει μιαν παραγγελιά απάνω και θέλω να το έχεις πάντοτε πάνω στο θρανίο σου. Να το βλέπεις και συ, να το βλέπουν και οι συμμαθητές σου. Και τι έγραφε το χαρτί αυτής της χριστιανής μητέρας, που δεν ήθελε το παιδί της να είναι ένας μελλοντικός εγωιστής και ένας τύραννος του εαυτού του και της κοινωνίας και της οικογένειάς του; Το χαρτι εγραφε: Πάντοτε, θέλω πάντοτε να είμαι τρίτος. Θέλω πάντοτε, να είμαι τρίτος. Και το παιδί το έβαλε πάνω στο γραφείο του. Και το έβλεπαν τα παιδιά τα άλλα που οι γονείς τους έλεγαν, πρώτοι να είσαστε. Και τα παιδιά τα καημένα δεν ερχόντουσαν πρώτα. Και πήγαιναν στο σπίτι και έλεγαν ψέματα στους γονείς τους. Και όταν ερχόταν ο καιρός του ελέγχου και της βαθμολογίας, τότε αποκαλύπτετο το ψέμα. Και έκλαιαν και δεν μπορούσαν μέσα τους να έχουν παρρησία στους γονείς τους. Και η σχέση με τον γονιό χαλούσε λόγω της φιλοπρωτίας, λόγω του εγωισμού που χρησιμοποιούσαν οι γονείς στα παιδιά. Αυτό το παιδί, που του έγραψε η μάνα του, θέλω πάντοτε να είμαι τρίτος, τα έφερε η Χάρις του Θεού, και ήλθε πρώτος εις την τάξη. Πάει Δευτέρα τάξη, πρώτος εις τη Δευτέρα τάξη. Πάει στην Τρίτη τάξη, πρώτος εις την Τρίτη τάξη. Πήγε και ένας συμμαθητής του, του λέει, τι φέρνεις αυτή την κόλλα. Αφού έρχεσαι πρώτος εις τα μαθήματα. Γιατί, του λέει, γράφει εδώ, θέλω πάντοτε να είμαι τρίτος; Του λέει, μου το έδωσε η μάνα μου. Θα τη ρωτήσω να σου πω τι εννοούσε. Και της λέει, μάνα, διερωτούνται οι συμμαθητές μου, γιατί μου έδωσες αυτή την κόλλα, να έρχομαι πάντοτε τρίτος; Αφού είμαι πρώτος μέσα στο σχολείο. Του λέγει, γιε μου, πρώτος εις τη ζωή σου να είναι ο Χριστός και ο νόμος και ο λόγος του Χριστού. Δεύτερος να είναι ο συνάνθρωπός σου και οι συμμαθητές σου, ο πλησίον σου δηλαδή. Και τρίτος να είσαι συ.

Στην εποχή μας αυτά έχουν ανατραπεί. Δεν διδάσκουμε τις εντολές του Χριστού στα παιδιά μας. Γι αυτό και τα παιδιά μας είναι γεμάτα με αισθήματα είτε υπερφίαλης ανωτερότητας και όταν δουν ότι δεν καταφέρνουν την ανωτερότητα, πηγαίνουν στο άλλο άκρο στην κατωτερότητα. Εύκολα παθαίνουν κατάθλιψη. Γιατί από μικρά και οι γονείς και το σχολείο, δεν τους διδάσκουν ότι πρώτος πρέπει να είναι ο Χριστός εις τη ζωή μας. Οι εντολές του Χριστού, το Ευαγγέλιο του Χριστού που με τόσο πόνο έγραψε στη φυλακή ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Δεν τους μαθαίνουμε ότι οι συνάνθρωποί μας, είναι πιο σημαντικοί από μας. Και πρέπει να βρούμε τρόπους να τους αγαπούμε, να τους συγχωρούμε, να τους συμπονούμε. Και τα παιδιά όταν μεγαλώσουν και πάνε να κάμουν οικογένεια, αφού περάσουν οι πρώτοι νεανικοί έρωτες, τι σκέφτονται; Το διαζύγιο. Γιατί μέσα σ᾿ ένα σπίτι θέλουν και οι δύο να είναι πρώτοι. Και ο άντρας και η γυναίκα. Έτσι τους έμαθε η μάνα τους, έτσι τους έμαθε ο πατέρας τους, έτσι τους έμαθε το σχολείο το Ευρωπαϊκό. Ενώ τι λέει το Ευαγγέλιο, που έγραψε ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς; Πᾶν ὁ ταπεινὼν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. Όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί. Και όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί. 

Αυτά ήθελα σήμερα να μοιραστώ στην αγάπη σας. Απουσιάζει η ανάγνωση του ιερού Ευαγγελίου στην εποχή μας. Δεν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο. Και ματαιώνουμε την όλη ιεραποστολική προσπάθεια όλων των αποστόλων, όλων των ευαγγελιστών, βεβαίως και του ευαγγελιστού Λουκά. Δεν μοιραζόμαστε τη σοφία του Ευαγγελίου μαζί με τα παιδιά μας. Τα φορτώνουμε όλα στο σχολείο. Αν έχουμε κανέναν καλό παπά, είναι ευθύνη δική του, λέμε, να κάμνει κατηχητικό στα παιδιά. Ενώ παλιά, στα χωριά μας εμείς, είχαμε απλούς παπάδες. Δεν είχαν πτυχία ούτε μας έκαμναν κατηχητικό. Μας έκαμναν κατηχητικό οι γιαγιάδες μας και οι παππούδες μας με το παράδειγμά τους το φιλακόλουθο. Μόλις κτυπήσει η καμπάνα να είναι στον εσπερινό, να είναι στη λειτουργία. Να νηστέψουν Τετάρτη Παρασκευή, να κοινωνήσουν όποτε τους επέτρεπε ο πνευματικός. Να έχουν πνευματικό. Να έχουν έγνοια για την ψυχή τους, ότι αυτή η ζωή δεν τελειώνει σε έναν τάφο και με μίαν κηδεία. Ότι υπάρχει μετά αιώνια ζωή. Ότι μόνον το σώμα πεθαίνει. Η ψυχή δεν πεθαίνει ποτέ. Και ότι συνείδηση έχουμε σ᾿ αυτή την προσωρινή επίγεια ζωή, θα την πάρουμε μαζί μας εις την αιώνια ζωή. Και αν έχουμε καλή συνείδηση θα έχουμε παράδεισο. Τη χαρά του Χριστού. Έλεγα της γιαγιάς μου: Τι σημαίνει παράδεισος, γιαγιά; Και μια γυναίκα, η οποία δεν ήξερε να διαβάσει, μου έλεγε, η χαρά του Χριστού είναι, γιε μου. Το φως του Χριστού είναι ο παράδεισος. Τι είναι κόλαση γιαγιά; Εκεί που δεν θέλει ο άνθρωπος τη χαρά και το φως του Χριστού. 

Ξέρετε τι σημαίνει το όνομα του απόστολου Λουκά; Φως σημαίνει. Είναι λατινικό όνομα. Και από αυτό το όνομα, όταν το μεταφράσουμε, εξάγεται το φως το ελληνικό, το φως του Χριστού. Καὶ φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι.

Αύριο θα ακούσετε το διάκο, να στέκει απέναντί μου, να μου δίδει τα δικεροτρίκερα. Και με στεντόρεια τη φωνή να μου λέει εμένα για να μου υπενθυμίσει τις δικές μου ευθύνες που κάνω το δάσκαλο σε σας, αλλά για να ακούσει και ο λαός: Οὕτω λαμψάτῳ τὸ φῶς ἡμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν οἱ ἄνθρωποι τὰ καλὰ  ἔργα ὑμῶν ἐπὶ τῆς γῆς καὶ δοξάσωσι τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Πόσο σημαντικό είναι να βλέπουν τα παιδιά μας, να βλέπουν οι νέοι άνθρωποί μας τα καλά μας έργα, για να δοξάζουν μέσα από το δικό μας παράδειγμα τον Θεό!

Γι αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας, πώς θα γνωρίσουμε το φως του Χριστού, αφού μας εδόθηκε το δώρο της ανάγνωσης, να διαβάζουμε το Ευαγγέλιο. Να βάλετε κανόνα στον εαυτό σας, έναν κεφάλαιο την ημέρα να διαβάζετε. Να μορφωθεί μέσα σας το θέλημα του Θεού, ο νόμος του Θεού, οι εντολές του Χριστού. Και όταν τις αγαπήσετε, να αρχίσετε τότε όχι με διδακτικό ύφος. Πιο πολύ να μιλά το παράδειγμα. Αλλά τα παιδιά σήμερα, θέλουν από μας τους μεγάλους και το κατηχητικό τους και τη διδασκαλία τους. Και πρέπει να είμαστε δάσκαλοι στα παιδιά μας. Πώς έχουμε έγνοια να τους αγοράσουμε ένα οικόπεδο για να κτίσουν; Έναν αυτοκίνητο; Να έχουμε και έγνοια με ποιον όχημα θα φτάσουν στην αιώνια ζωή, στο φως του Χριστού, στην χαρά του Χριστού. Διαφορετικά, ἐποιήσαμεν οὐδέν. Τα παιδιά μας δεν θα χαρούν τη ζωή τους ούτε το γάμο τους. Και τα παιδιά των παιδιών μας, θα είναι οι μελλοντικοί τύραννοι της οικουμένης. Και η ευθύνη η πιο πολλή θα είναι σε μας. 

Γι αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας, το Ευαγγέλιο να το αγαπήσετε. Να το διαβάζετε καθημερινά. Έτσι θα χαίρεται και θα γιορτάζει καθημερινά ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς, ο επώνυμος, ο συνονόματος του φωτός. 

Εύχομαι το φως του Ευαγγελίου να εμπνέει εσάς, εύχεσθε και σεις να εμπνέει εμάς και να μας βλέπει ο κόσμος και να δοξάζει τον Θεό εις τους ουρανούς.

18.10.2018 – Θεία Λειτουργία

Όπως ξέρετε όλοι, η Θεία Λειτουργία λέγεται και Θεία Ευχαριστία. Και είναι φυσικό, αφού λέγεται Θεία Ευχαριστία, μία από τις ενέργειες της Θείας Λειτουργίας που πρέπει να εμφωλεύει στην καρδία μας και συνεχώς να ανακυκλώνεται, είναι η ευχαριστία. Αυτό που λένε οι πρωτινοί Κύπριοι, να έχομεν ευχαρίστηση. Να μπορούμε μέσα στην καρδία μας, να αναγνωρίζουμε τους ευεργέτες μας και να τους ευχαριστούμε.

Βλέπετε οι άγιοι Πατέρες που κατέγραψαν τη λειτουργία του ουρανού και μας έδωσαν να την τελούμε επί της γης, ακόμη και τους κτήτορες και τους ανακαινιστές του ναού, τους μακαρίζουμε. Το δεσπότη που λειτούργησε, τους ιερείς μας, τους ψάλτες μας μνημονεύουμε εμείς, εσάς το λαό που έρχεστε, ακόμα και τους δι᾿ ευλόγους αιτίας απολειφθέντας. Και ακόμη και αυτούς που για κάποιο λόγο δεν εμπόρεσαν να έρθουν λειτουργία. Τους μνημονεύουμε και αυτούς. Και τους βάζουμε μέσα στο σώμα του Χριστού, το αναστημένο σώμα του Χριστού. Και όποιος μνημονεύεται είτε από μας τους ιερείς, είτε από τους ψάλτες με τες ευχές και τες ευχαριστίες και τα δόξα σοι που λένε, είτε εσάς το λαό όποιον μνημονεύετε γίνονται κύτταρο του σώματος του σωτήρος Χριστού. 

Εάν λοιπόν, για μας τους αμαρτωλούς που όλοι και κάποιο λάθος και κάποιο πάθος έχουμε, έχουμε ευχαρίστηση, για πόσα πράματα πρέπει να ευχαριστούμε τον σήμερον εορτάζοντα απόστολο και ευαγγελιστή Λουκά. Θα πω μόνον τρία, τέσσερα. Διότι, πολλοί στην Κύπρο έχουμε τον απόστολο Λουκά για τες αρρώστιες του σώματός μας. Ακόμα και ψες, πριν να έλθουμε στον εσπερινό, σκεφτόμουν αν έπρεπε να έλθω. Προέκυψε ξαφνικά ένα μικρό αλλά δύσκολο πρόβλημα υγείας. Δεν είπα κανενός τίποτε. Λέω, θα περιμένω να έρθει ο οδηγός. Το πρόβλημα εάν συνεχίζεται, θα τηλεφωνήσω του πάτερ Νεκτάριου, ότι θα πάω αύριο μόνο στη λειτουργία. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο, τελικά ήρθα με έναν λογισμό, ωραίο λογισμό. Ένας ωραίος λογισμός θεραπεύει προβλήματα. Και του νου, και της καρδιάς, και του σώματος. Λέω του εαυτού μου: Νεόφυτε, όταν ένας αρρωστήσει, πού πηγαίνει; Στο γιατρό. Ε, γιορτάζει ο γιατρός απόψε και δεν θα πας; Αφού γιορτάζει ο γιατρός πού θα πας Ποιον θα καλέσεις να σε κάμει καλά; Γιορτάζει ο γιατρός ο πρώτος. Ύστερα ήλθαν οι άγιοι Ανάργυροι. Ο πρώτος γιατρός του αποστολικού κοινοβίου ήταν ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Στην Ορούντα να πας, που γιορτάζει ο γιατρός. Ήλθα με πόνους. Ο διάκος ξέρει και ο οδηγός πόσο πονούσα. Όταν κατέβηκα και ανέβηκα τα σκαλιά πάνω, έφυγε ο πόνος. Δόξα σοι ο Θεός! Και λέω και ᾿γω, κοίτα να δεις. Δοκιμάζεται όλων. Ας είσαι και δεσπότης, η πίστη σου πρέπει από καιρού εις καιρόν να δοκιμάζεται. Ποιον εμπιστεύεσαι, ποιον έχεις καταφύγιο. Αλλά δεν ευχαριστούμε τον άγιο Λουκά επειδή ήταν καλός γιατρός κατά κύριον λόγο του μεγάλου αποστόλου των Εθνών Παύλου. Ήταν αρρωστιάρης ο Παύλος. Έκαμνε του κόσμου όλου θαύματα, τρεις φορές τον Χριστό να τον κάμει καλά και τι του απάντησε ο Χριστός. Κάτσε, Παύλο μου, καλά, με τις αρρώστιες που έχεις για να ταπεινώνεσαι. Σου φτάνει η Χάρις που σου δίδω. Και δεν τον έγιανε. Αλλά του έδωσε πλούσιαν Χάριν. Και έχομε τη θεολογία του αποστόλου Παύλου όλην αναφορά εις αιώνας αιώνων. 

Αλλά, αυτό το οποίον εμένα μέσα μου αναδύεται ως ευχαριστία στο ιερό πρόσωπο του αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά του ιατρού, είναι κατά κύριον λόγο που μας εδώρισε το άγιον του Ευαγγέλιο. Το πιο μεγάλο, το πιο ιστορικό Ευαγγέλιο από τα τέσσερα, είναι του αποστόλου και ευαγγελιστού Λουκά. Ευχαριστούμε τον άγιο, γι αυτή τη μεγάλη του δωρεά. Το μόνον Ευαγγέλιο από τα τέσσερα που περιγράφει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, όλα τα Δεσποτικά γεγονότα του σωτήρος Χριστού, ακόμη και την Ανάληψή Του, ο μόνος, δείγμα του ότι ήταν παρών σε όλα αυτά, ο μόνος που περιγράφει ακόμη και τη σύλληψη και ότι αφορά τὸν μείζονα ἐν προφήταις, τον Τίμιο Πρόδρομο. Όποιος αγαπά την Παναγία, και δεν μπορούμε να λογιζόμεθα Ορθόδοξοι, αν δεν είναι μέσα στα μεσοκάρδιά μας το πρόσωπο της Θεοτόκου, της μητέρας του Φωτός. Ποιος εζωγράφισε την αγίαν της εικόνα; Ο απόστολος Λουκάς. Ποιος εκατέγραψε τες πράξεις των αγίων αποστόλων; Ο απόστολος Λουκάς. Ποιος ετίμησε τον Τίμιο Πρόδρομο με τις καταγραφές που έκαμε για τον πρώιμο βίο του; Ο απόστολος Λουκάς. Ποιος ετίμησε με την ιατρική του φροντίδα τον μεγάλο απόστολο των Εθνών Παύλο; Ο απόστολος Λουκάς. Όποιος αγαπά τον Χριστό, όποιος αγαπά την Παναγία, όποιος αγαπά τον Τίμιο Πρόδρομο, όποιος αγαπά τους αγίους αποστόλους και τους δώδεκα και τους εβδομήκοντα, ο μόνος που αναφέρεται στους εβδομήκοντα, όποιος αγαπά τις άγιες εικόνες εξαιρέτως της Θεοτόκου, δεν μπορεί να μην έχει σχέση ευχαριστιακή με τον απόστολο και ευαγγελιστή Λουκά. 

Γι αυτό, όσα ευχαριστώ και να σου πούμε απόστολέ μου και ευαγγελιστά μου Λουκά, είναι πολύ λίγα. Σε ευχαριστούμε που μας επροίκισες με όλες αυτές τις αγάπες. Και αυτές οι αγάπες δεν είναι απλά για να περνούμε καλά σε αυτή την ζωή. Είναι και αυτό. Είναι και αυτό. Αλλά για να έχουμε προοπτική, όταν πεθάνουμε, να μην πεθάνουμε. Να μεταβούμε εκεί που ευρίσκεται ο απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς. Στην αιώνια ζωή του σωτήρος Χριστού. Το εύχομαι σε σας, να το εύχεσθε και σεις για μας. Και να θυμάστε. Να φέρνετε τακτικά στην μνήμη σας τον ευαγγελιστή Λουκά και να τον ευχαριστείτε για όλες αυτές τις δωρεές που μας εδώρισε. Και αυτές οι δωρεές είναι οι ανώτερες που μπορεί να δώσει άνθρωπος σε άνθρωπο.