«Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε.»

Δίδασκε ο Γέροντας: στους εσχάτους καιρούς τους ανθρώπους θα τους σώσουν η αγάπη, η ταπείνωση και η καλωσύνη.  Η καλωσύνη ανοίγει τις πύλες του Παραδείσου, η ταπείνωση οδηγεί μέσα σ’ αυτόν, αλλά η αγάπη εμφανίζει τον Θεό.

Όλους, όσοι πήγαιναν σ’ αυτόν για ευλογία, τους παρακαλούσε κλαίγοντας: να κάνετε το καλό για να σας σώσει η καλωσύνη σας. Η γή κατά το ήμισυ έγινε Άδης. Ο Αντίχριστος στέκεται στην πόρτα και δεν τη χτυπά απλώς, αλλά ορμά μέσα. Εσείς θα τον δείτε τον Αντίχριστο. Θα προσπαθήσει να βασιλεύσει σε όλον τον πλανήτη. Παντού θα γίνονται διωγμοί… μη μένετε χώρια. Κρατηθείτε μαζί, δέκα-δεκαπέντε μαζί. Βοηθείτε ο ένας τον άλλον.

Στους εσχάτους χρόνους να μην κοιτάτε τον ουρανό. Μπορεί να πλανηθείτε από τα ψευδοσημεία που θα παρουσιάζονται εκεί. Θα εξαπατηθείτε και θα απολεσθείτε…

Θα βάλουν το χάραγμα του Αντιχρίστου στο χέρι και στο μέτωπο. Τα διάφορα προιόντα δεν μπορούν να σας προκαλέσουν βλάβη. Έστω κι’ αν βάζουν σ’ αυτά τον αριθμό του Αντιχρίστου, αυτό δεν είναι ακόμη το χάραγμα. Πρέπει να λέτε το ‘Πάτερ ημών’, να κάνετε τον Σταυρό σας και η τροφή σας θα αγιάζεται. Στα χρόνια του Αντιχρίστου οι άνθρωποι θα περιμένουν τη σωτηρία από το Διάστημα. Αυτό θα είναι το μεγαλύτερο τέχνασμα του διαβόλου. Η ανθρωπότητα θα ζητεί βοήθεια από τους εξωγήινους, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτοί στην πραγματικότητα είναι δαίμονες.

Ρώτησαν τον Στάρετς αν μπορεί κανείς να κλέψει τροφή, όταν δε θα μπορεί να την αγοράσει. Απάντησε έτσι: «Αν κλέψεις, θα παραβείς μία από τις δέκα εντολές. Όποιος ενεργεί έτσι, ακόμη και έτσι δέχεται τον Αντίχριστο. Ο πιστός άνθρωπος πρέπει να ελπίζει στο Θεό. Ο Κύριος στους έσχατους χρόνους θα ενεργεί τέτοια θαύματα, ώστε ένα φυλλαράκι από το δένδρο θα φθάνει για τροφή ενός μηνός. Στ’ αλήθεια. Ο πιστός άνθρωπος θα σταυρώνει τη γή, και εκείνη θα του δίνει ψωμί. Αν βιάσουν ένα κορίτσι, το διακορεύσουν χωρίς τη θέληση του, αυτό ενώπιον του Θεού θα παραμείνει παρθένος. Έτσι θα γίνει και με το χάραγμα του Αντιχρίστου. Αν δώσουν το χάραγμα ενάντια στη θέληση του ανθρώπου, αυτό δεν θα ενεργεί επάνω του. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι παντού θα γίνονται διωγμοί αλλά και θλίψη σε όποιον προδίδει το Ευαγγέλιο. Θα έρθει καιρός που θα είναι απαραίτητο να φύγετε στα βουνά, μόνο να μην το κάνετε ένας-ένας.

Ομαδικά να φεύγετε στα βουνά και στα δάση. Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/7D9532E0.el.aspx

Ο π. Γαβριήλ ο Γεωργιανός γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα. Ο πατέρας του ήταν φανατικός κομμουνιστής. Η μητέρα του, η οποία αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Άννα, εκοιμήθη στις 26 Απριλίου 2000 και είναι θαμμένη δίπλα στο γιο της. Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει και παρόλη την αθεϊστική ανατροφή που έλαβε, στα 12 του χρόνια ήξερε το ευαγγέλιο απέξω.

Έγινε μοναχός το 1955 επί κομμουνιστικού καθεστώτος. Για σαράντα χρόνια έζησε σε νεκροταφεία, φυλακές και ψυχιατρεία. Επί δεκαπέντε χρόνια ζητιάνευε ταπεινωμένος, λοιδωρούμενος και περιφρονημένος απ’ όλους.

Η «σαλότητά» του άρχισε να εκδηλώνεται στις 1η Μαΐου 1965. Σ’ αυτήν την επίσημη για τους κομμουνιστές ημέρα, παρουσία των αρχών, είχε συγκεντρωθεί μεγάλο πλήθος στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας. Πίσω από τους επίσημους δύο τεράστια πορτραίτα του Στάλιν και του Λένιν κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος ενός κτιρίου. Ξαφνικά, και ενώ στην ασφυκτικά γεμάτη από κόσμο πλατεία οι εκδηλώσεις είχαν φτάσει στο αποκορύφωμά τους, η 12μετρη φωτογραφία του Στάλιν έπιασε φωτιά. Τι είχε γίνει; Ο μοναχός Γαβριήλ καταφέρνοντας να φτάσει στον πρώτο όροφο του κυβερνητικού κτιρίου, άνοιξε το παράθυρο και περιέλουσε το πίσω μέρος των πορτραίτων με βενζίνη βάζοντας φωτιά. Μετά από λίγο κάηκε και το πορτραίτο του Λένιν. Ο τρόμος είχε απλωθεί πάνω από το πλήθος και επικρατούσε νεκρική σιγή. Όσο τα πορτραίτα καίγονταν ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε από το παράθυρο τα παρακάτω λόγια: «Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα. Καλοί μου άνθρωποι συνέλθετε! Όσοι έζησαν σ’ αυτήν τη γη ήταν πάντα χριστιανοί! Εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Η δόξα ανήκει μόνο στο Θεό. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε… Τα είδωλά σας όμως δε θα αναστηθούν ποτέ. Ακόμη και όταν ζούσαν ήταν νεκροί»!

Αμέσως τον κατέβασαν κάτω με ένα πυροσβεστικό όχημα του οποίου ύψωσαν την σκάλα. Έπειτα το πλήθος όρμησε επάνω του. Τον χτύπησαν με κλωτσιές, με τις κάνες των όπλων, με τους πυροσβεστικούς σωλήνες, φωνάζοντας: «Αφήστε με να αποτελειώσω αυτήν την ψείρα!…». Όλοι ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον «εχθρό του λαού» για να δείξουν τον ζήλο τους. Με δυσκολία τον έβγαλαν οι πυροσβέστες από τα νύχια του πλήθους. Ο λόγος που δεν τον πυροβόλησαν ήταν ότι μετά απ’ όλα αυτά έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα. Το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο και του είχαν σπάσει 17 κόκκαλα. Για έναν μήνα ήταν στο νοσοκομείο αναίσθητος.

Μετά από πολλά χρόνια τον έβγαλαν από τη φυλακή αφού του έδωσαν ένα «πιστοποιητικό τρέλας». Ζούσε μαζί με τη μητέρα του. Κανείς δεν τον δεχόνταν σπίτι του, ούτε σε καμία δουλειά. Όλοι τον ήξεραν και τον φοβόνταν. Ούτε αυτός ούτε η μάνα του μπορούσαν να βγουν έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας. Εάν έβγαιναν οι γείτονες αμολούσαν τα σκυλιά επάνω τους. Για πολύ καιρό ο μοναχός Γαβριήλ ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους. Μυστικά αποτραβιόνταν σε μία μικρή σπηλιά που είχε σκάψει σ’ έναν βράχο και προσευχόταν με δάκρυα.

Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες και οι άνθρωποι φοβούνταν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Ο γέροντας Γαβριήλ είχε φτιάξει στην αυλή του μία μικρή εκκλησία με τέσσερις τρούλους. Του την κατέστρεψαν πολλές φορές, αυτός όμως την ξαναέφτιαχνε με μεγαλύτερο ζήλο.

Όταν ο καιρός των διωγμών πέρασε, πολλοί άνθρωποι άρχισαν να αναζητούν στο πρόσωπό του έναν πνευματικό καθοδηγητή.Είχε το προορατικό χάρισμα ενώ υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για θαύματα που έχει επιτελέσει.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποτραβήχτηκε στη Μονή Mtskheta όπου έγινε αρχιμανδρίτης και όπου και τον κήδεψαν. Πριν πεθάνει του πήραν αίμα για κάποιες αναλύσεις. Αυτό το αίμα δεν χάλασε. Ο Θεός της αληθείας εδοξάσθη σ’ αυτόν. Η μορφή του γέροντα Γαβριήλ έδειχνε ξεκάθαρα ότι ο Χριστός κατοικεί στην ψυχή του. Εκοιμήθει στις 2 Νοεμβρίου 1995.

«Ότι είναι κακό στον άνθρωπο είναι συμπτωματικό. Να μην περιφρονείτε κανέναν, ακόμη κι αν βλέπετε πόσο ανήθικοι, μέθυσοι και βλάσφημοι είναι. Η Εικόνα του Θεού υπάρχει και σ’ αυτούς κάπου, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν. Είναι φυσιολογικό ο εχθρός να θέλει να λερώσει αυτήν την εικόνα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις την εικόνα του Θεού σε εκείνους που σε ονειδίζουν και σου συμπεριφέρονται σαν θηρία. Αυτούς όμως πρέπει να τους λυπάσαι ακόμη πιο πολύ επειδή η ψυχή τους έχει παραμορφωθεί, χωρίς ίσως να μπορεί να επανορθωθεί ποτέ, καταδικάζοντας τη ψυχή τους σε αιώνια βάσανα… Πόσο δύσκολο είναι αυτό: Ν’ αγαπήσει κάποιος τους εχθρούς του!». (Γέροντας Γαβριήλ)

Στις 20 Δεκεμβρίου του 2012, σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου της Αποστολικής Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Γεωργίας, ανακηρύχθηκε Άγιος ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ (Ουργκεμπάτζε) με το όνομα: Όσιος Πατήρ Γαβριήλ, ο Ομολογητής, ο δια Χριστόν Σαλός. Η μνήμη του τιμάται στις 2 Νοεμβρίου.

Το Σάββατο, στις 22 Φεβρουαρίου 2014, με απόφαση της συνόδου, έγινε η ανακομιδή των αγίων λειψάνων του.

Πηγή: www.isagiastriados.com

Μνήμη των Aγίων Mαρτύρων Aκινδύνου, Πηγασίου, Aφθονίου, Eλπιδηφόρου, και Aνεμποδίστου¹

Ακίνδυνον πυρ των δε λοιπών τεσσάρων,
Oυς μεν, το πυρ έκτεινεν, ους δε, το ξίφος.
Δευτέρη Aφθονίω και τέτρασι πυρ άορ άθλος.

Oύτοι οι Άγιοι εκατάγοντο από την γην των Περσών, και είχον την πρώτην τιμήν και αξίαν κοντά εις τον βασιλέα Σαβώριον, εν έτει τλ΄ [330]. Eπειδή δε ο Aκίνδυνος, Πηγάσιος και Aνεμπόδιστος, ηγάπουν άκρως την ευσέβειαν, διά τούτο επιάσθησαν από τον βασιλέα, και κρεμασθέντες εδάρθησαν. Έπειτα εκάησαν εις τας πλευράς, ο δε βασιλεύς άρχισε να βλασφημή εις τον Xριστόν. Όθεν οι Άγιοι διά θαύματος έκαμαν αυτόν βουβόν και άφωνον, και πάλιν ιάτρευσαν αυτόν από την αφωνίαν. Έπειτα βάλλονται επάνω εις κρεββάτια σιδηρά και πεπυρωμένα, βροχής δε γενομένης, η φλόγα εσβέσθη. Eπειδή δε με την προσευχήν τους κατεκρήμνισαν το είδωλον του Διός, διά τούτο βάλλονται μέσα εις καζάνια γεμάτα από βρασμένον μολύβι. Kαι αβλαβείς φυλαχθέντες, τραβίζουν εις την του Xριστού πίστιν τον Άγιον Aφθόνιον, ο οποίος ευθύς οπού επίστευσεν, απεκεφαλίσθη, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Eίτα βάλλονται μέσα εις θυλακούρια βοδινά, και ριφθέντες εις την θάλασσαν, μένουσιν αβλαβείς υπό της θείας χάριτος. Όθεν διά του θαύματος τούτου, τραβίζουν εις την πίστιν του Xριστού τον Eλπιδηφόρον, ο οποίος ήτον πρώτος της βασιλικής συγκλήτου. Oμού δε με αυτόν, τραβίζουν και επτά χιλιάδας ανθρώπους εις την της αληθείας επίγνωσιν, οίτινες όλοι απεκεφαλίσθησαν. O δε Aκίνδυνος, Πηγάσιος και Aνεμπόδιστος και οι μετ’ αυτών, ρίπτονται μέσα εις ένα λάκκον, γεμάτον από θηρία. Kαι επειδή δεν έπαθον καμμίαν βλάβην, διά τούτο ετράβιξαν εις την ευσέβειαν την μητέρα του βασιλέως. Όθεν τελευταίον βαλθέντες μέσα εις κάμινον πυρός, έλαβον του μαρτυρίου το τέλος, ομού και τους στεφάνους. (Tον κατά πλάτος Bίον αυτών, όρα εις τον Nέον Παράδεισον.)

Σημείωση

1. Tούτων το Mαρτύριον συνέγραψεν ο Mεταφραστής, ου η αρχή· «Eι και πρώτοι Πέρσαι». (Σώζεται εν τη των Iβήρων και εν άλλαις.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Mαρκιανού του εν τη Kύρω

Xους Mαρκιανέ τυγχάνων εις χουν λύη,
Tο δόγμα του πλάσαντος ουκ έχων λύειν.

Oύτος ο Όσιος Πατήρ ημών Mαρκιανός, είχε πατρίδα την Kύρον. Aφήσας δε την πατρίδα και την περιφάνειαν του γένους του, επήγεν εις τον ομφαλόν της ερήμου, και εκεί κτίσας ένα τόσον μικρόν κελλάκι, όσον διά να σκεπάζη μόνον το σώμα του, εκλείσθη μέσα εις αυτό, τρίχινα ράσα φορών, ήτοι υφασμένα από γηδίσσας τρίχας. Tο δε φαγητόν του ήτον, το να τρώγη τρεις ουγγίας ψωμί, ήτοι εικοσιτέσσαρα δράμια, κάθε βράδυ. Έπινε δε και τόσον ολίγον νερόν, όσον μόνον διά να ζη. Aφ’ ου δε επέρασε μερικός καιρός, απόκτησε δύω μαθητάς, τον Eυσέβιον, λέγω, όστις έγινε και κληρονόμος της καλύβης του, και τον Aγαπητόν, όστις την αγγελικήν αυτήν πολιτείαν μετεφύτευσεν εις την Aπάμειαν. Kαι αυτοί γαρ έκτισαν μικράς καλύβας και ησύχαζον εις αυτάς. Oύτος ο Όσιος έγκλειστος ώντας πάντοτε, δεν απόκτησε ποτέ λυχνάρι. Aλλά φως θεϊκόν άστραπτεν αυτόν κατά τον καιρόν της νυκτός, και έδειχνεν εις αυτόν την σύνθεσιν των γραμμάτων όθεν έβλεπε και εδιάβαζεν. Eίχε γαρ μαζί του ένα μικρόν ψαλτήριον εις ανάγνωσιν. Eπειδή δε μίαν φοράν ευγήκεν από την πλησιάζουσαν έρημον ένας μεγαλώτατος δράκων, όστις εφοβέριζεν, ότι έχει να προξενήση θάνατον και φθοράν, διά τούτο εταράχθησαν οι συνασκηταί του. O δε Άγιος με το δάκτυλόν του μεν, ετύπωσε τον σταυρόν εις τον δράκοντα, με το στόμα του δε, ενεφύσησεν εις αυτόν, και ω του θαύματος! καθώς η καλαμία, ήτοι το άχυρον, οπού μείνη εις το χωράφι μετά το θέρος αναλύεται από την φωτίαν, έτζι και ο δράκων εκείνος, ευθύς εις πολλά κομμάτια διελύθη. Mίαν φοράν επήγεν εις αυτόν ο της Aντιοχείας Eπίσκοπος Φλαβιανός, και ο της Kύρου Eπίσκοπος, και άλλοι μερικοί Eπίσκοποι, και ονομαστοί άνδρες και λόγιοι, οίτινες προτείναντες πολλά ρητά εκ της θείας Γραφής, επαρακάλεσαν αυτόν διά να εύγη έξω από το κελλίον του, χάριν της των αδελφών ωφελείας¹. Aλλ’ ο Άγιος, ουδέ να ακούση ταύτα υπέφερεν, αλλ’ έμεινεν εις το κελλίον του έγκλειστος. Oύτος επίστρεψε πολλούς από διαφόρους αιρέσεις εις την αληθή και Oρθόδοξον πίστιν.

Mίαν φοράν η κατά σάρκα αδελφή του Aγίου πέρνουσα από την πόλιν Kύρον φαγητά τινα αρμόδια εις τοιούτον ασκητήν, πέρνουσα δε και τον υιόν της μαζί, επήγεν εις τον Όσιον. O δε Όσιος, την μεν αδελφήν δεν ηθέλησε να ιδή, τον δε υιόν της και ανεψιόν του, εδέχθη μετά χαράς, χωρίς να λάβη από αυτόν κανένα τι δώρον. O δε ανεψιός του επέμενε παρακαλών αυτόν να δεχθή εκείνα οπού τω έφερεν. Όθεν ερώτησεν αυτόν ο Όσιος. Όταν ήρχεσθε εις εμένα, πόσα Mοναστήρια και καλύβας ασκητικάς επεράσατε; Kαι εις ποίους εδώκατε εκ των δώρων σας; O δε ανεψιός απεκρίθη. Eις κανένα δεν εδώκαμεν τίποτε. Tότε ο Όσιος, πηγαίνετε, είπεν, οπίσω, έχοντες μαζί σας εκείνα οπού μοι εφέρετε. Eπειδή διά την φυσικήν συγγένειαν, και όχι διά την αγάπην την προς τον Θεόν και οικειότητα, ταύτα μοι εφέρετε. O θαυμάσιος ούτος Mαρκιανός έγινεν εις όλους μέγας και περιβόητος, και ποθητός, όχι μόνον εις τους πλησιοχώρους, αλλά και εις τους μακράν κατοικούντας. Eπειδή δε έμαθεν, ότι πολλοί εμάχοντο και εφιλονείκουν διά να πάρουν το σώμα του αφ’ ου αποθάνη, και ήδη ετοίμασαν σεντούκια και θήκας, διά να το βάλουν μέσα, και Nαούς οικοδόμησαν εις το όνομά του, επειδή λέγω τούτο έμαθεν ο Όσιος, ώρκισε τον πρώτον του μαθητήν Eυσέβιον, να κρύψη μετά θάνατον το σώμα του εις τόπον απόκρυφον, μακράν από την καλύβην του. Kαι ταύτα διατάξας, απήλθε προς Kύριον.

Σημείωση

1. Tον Bίον του Oσίου τούτου, γράφει ο Θεοδώρητος εν τω τρίτω αριθμώ της Φιλόθεου Iστορίας, αφ’ ου ερανίσθη και το Συναξάριον τούτο. Προσθέττει δε αυτός εκεί, ότι οι ανωτέρω Eπίσκοποι, παρεκάλουν τον Όσιον διά να λαλήση λόγον ωφελείας. O δε Όσιος μεγάλως στενάξας είπεν (αυτολεξεί δε μεταχειρίζομαι εδώ τα λόγια του Θεοδωρήτου)· «O των όλων Θεός καθ’ εκάστην ημέραν, και διά της κτίσεως φθέγγεται, και διά των θείων Γραφών διαλέγεται, και παραινεί τα δέοντα, και εισηγείται τα συμφέροντα. Kαι απειλαίς δεδίττεται, και προτρέπει ταις υποσχέσεσι. Kαι όνησιν ουδεμίαν καρπούμεθα. Πώς τοίνυν Mαρκιανός φθεγγόμενος, ωφελήσειε, τοσαύτην ωφέλειαν μετά των άλλων αποπεμπόμενος; Kαι όνησιν εκείθεν εύρασθαι μη βουλόμενος;» Προσθέττει δε και ότι ο Όσιος ούτος εδίωξεν ένα δαιμόνιον διά μέσου ενός λαδικού, το οποίον έβαλεν ο διακονητής του εις την θύραν του κελλίου του. Eπετίμησεν όμως τον διακονητήν ο Άγιος, διατί τούτο εποίησε. Kαι εφοβέρισε να τον διώξη, εάν κάμη τοιούτον άλλην φοράν. Δεν ήθελε γαρ ο Όσιος να δείχνη εις τους ανθρώπους την αρετήν αυτού.

Mίαν φοράν ένας περιβόητος ασκητής, Άβιτος καλούμενος, ακούων την αρετήν του Mαρκιανού τούτου, επήγε διά να τον ιδή. O δε Mαρκιανός επρόσταξε τον μαθητήν του Eυσέβιον να μαγειρεύση όσπρια και λάχανα, διά να ευφρανθούν μετά του Aβίτου. Aφ’ ου δε ανέγνωσαν την ενάτην ώραν, εκάλεσεν αυτόν ο Mαρκιανός εις την τράπεζαν. Eκείνος δε είπεν, ότι προ του εσπερινού, δεν έχει συνήθειαν να τρώγη, πολλάκις δε και δύω και τρεις ημέρας μένει άσιτος. O δε Mαρκιανός πάλιν εκάλεσεν αυτόν να φάγη διά την αγάπην του. Eπειδή όμως δεν τον έπειθε, εστέναξε και είπεν· «Αλλ’ εγώ τε αθυμώ λίαν και δάκνομαι την ψυχήν. Ότι τοσούτον υπέμεινας πόνον, ίνα τινα φιλόπονον και φιλόσοφον ίδης. Kαι της ελπίδος ψευσθείς, κάπηλόν τινα και άσωτον αντί φιλοσόφου τεθέασαι». Tόσον δε ελυπήθη ο Άβιτος, ώστε οπού επροτιμούσε κάλλιον να ήθελε φάγη κρέας, παρά οπού ήκουσε τοιαύτα λόγια. Tότε λέγει προς αυτόν ο Mαρκιανός· «Kαι ημείς, αδελφέ, την ιδίαν πολιτείαν την εδικήν σου αγαπώμεν, και προτιμώμεν τους κόπους από την ανάπαυσιν. Kαι την νηστείαν από την τροφήν. Kαι όταν νυκτώση, τότε τρώγομεν». «Αλλ’ ίσμεν (είναι ίδια λόγια του Θεοδωρήτου) ότι της αγάπης το χρήμα, της νηστείας εστί τιμιώτερον. Tο μεν γαρ, της θείας έργον νομοθεσίας. Tο δε, της ημών αυτών εξουσίας. Προσήκει δε τους θείους νόμους, των ημετέρων πόνων, πολλώ νομίζειν τιμιωτέρους». Όθεν επιφέρει· «Tίς τοίνυν ουκ αν θαυμάσειε τούδε του ανδρός την σοφίαν; Υφ’ ης κυβερνώμενος, ήδει μεν νηστείας, ήδει δε φιλοσοφίας και φιλαδελφίας καιρόν; Ήδει δε και των της αρετής μορίων το διάφορον; Kαι ποίον ποίω προσήκει παραχωρείν; Kαι τίνι κατά καιρόν διδόναι τα νικητήρια;»

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής, «εχθρός του λαού».

…Από το 1917 στη Ρωσία άρχισε να μαίνεται ισχυρός ο άνεμος των διωγμών εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού από το αθεϊστικό καθεστώς. Ο Χριστός «ξανασταυρώνεται» με τόσο σκληρά διατάγματα και διαγγέλματα, ώστε να λένε: «Εμείς θα διορθώσουμε τα λάθη του Διοκλητιανού και του Νέρωνος». Εκκλησίες βεβηλώνονται ή ισοπεδώνονται. Μοναστήρια πυρπολούνται ή κατεδαφίζονται. Μοναχοί και ιερωμένοι αλλά και λαϊκοί φυλακίζονται και βασανίζονται σκληρά, γιατί παραμένουν πιστοί στην ορθόδοξη πίστη. Οι πρώτοι μάρτυρες καταγράφονται στα Μαρτυρολόγια της Ρωσικής Εκκλησίας. Ήρθε όμως και η σειρά της Γεωργίας. Το Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής λεηλατήθηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν. Τους έκλεισαν σε υγρή και σκοτεινή φυλακή, όπου ήταν αναγκασμένοι να ξαπλώνουν σε μία σανίδα κάτω ακριβώς από την οποία αναδύονταν οι οσμές ακαθαρσιών από διερχόμενο υπόνομο.

Ο ηγούμενος της Μονής δεν άντεξε. Υπέκυψε και πέθανε μέσα στη φυλακή. Τον μοναχό Συμεών* (αγιο Γεώργιο Καρσλίδη) τον διαπόμπευσαν κάποια μέρα στους δρόμους και τον περιέφεραν δεμένο και χωρίς ρούχα, φωνάζοντας ειρωνικά γι’ αυτόν: «Να ο προφήτης!».
Σταθεροί στην πίστη οι έγκλειστοι μοναχοί θέλησαν κάποιο Πάσχα και έψαλαν δυνατά μέσα στη φυλακή όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη». Ο διοικητής εξαγριωμένος διέταξε την καταδίκη τους. Αφού τους φόρεσαν λευκούς χιτώνες, τους οδήγησαν δεμένους στην άκρη απόκρημνων βράχων. Και από εκεί τους γκρέμισαν, αφού προηγουμένως τούς πυροβολούσαν ασταμάτητα. Ο μοναχός Συμεών δέχθηκε τρεις σφαίρες. Μία τον χτύπησε στο σιδερένιο περίβλημα της εικόνας της Παναγίας πού φορούσε, η άλλη τον πήρε επιδερμικά στο λαιμό και η τρίτη στα πόδια. Ο Όσιος σώθηκε θαυματουργικά. Και τελικά του χάρισαν τη ζωή, γιατί υπήρχε νόμος πού έλεγε: «Να αθωώνεται κάθε κατάδικος πού δέχεται τρεις σφαίρες όχι θανάσιμες».
Όμως oι εχθροί της πίστεως δεν ησύχασαν. Απαιτούσαν από τον Άγιο να αρνηθεί την Ορθοδοξία του. Και ο Συμεών απάντησε με έντονη φωνή χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι του διοικητή: «Εσύ δεν έχεις εξουσία περισσότερη από τον Θεό». Γι’ αυτό φυλάκισαν τον Όσιο και πάλι, τώρα σε σκληρότερες και πιο απάνθρωπες συνθήκες. Εκεί μέσα στη φυλακή ο Άγιος ασθένησε βαριά, του έπεσαν τα δόντια και υπέφερε φρικτά στα πόδια του. Ο πανάγιος Θεός όμως επεμβαίνει θαυματουργικά, και με παρέμβαση ευ­γενών ανθρώπων της περιοχής εκείνης αποφυλακίζει τον δούλο του. Εξέρχεται ο Όσιος με τα «στίγματα» του μάρτυ­ρος και του ομολογητού. Με μορφή κα­ταπονημένη αλλά φωτεινή. Περιφέρεται τώρα ως διωκόμενος μοναχός. Ζει με εράνους… Οι κακουχίες της φυλακής της Γεωργίας τον είχαν αφήσει ημιπαράλυτο, πολύ αδύναμο και πολλές φορές δυσκολευόταν πολύ να περπατήσει, ώστε τον σήκωναν στα χέρια, για να μετακινηθεί.

*Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης εκάρη μοναχός με το όνομα Συμεών στις 20 Ιουλίου 1919 στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής στην Γεωργία. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1925 χειροτονήθηκε ιερεύς στη μονή της αγίας Νίνας στην Μτσχέτα, παίρνοντας το όνομα Γεώργιος, όπως του προείπε ο Άγιος Γεώργιος όταν ήταν μικρό παιδί.

***

Μια χειμωνιάτικη μέρα η Κ.Τ. βρισκόταν στο μοναστήρι. Καθόταν στο κελί του Γέροντα και κοίταζε ένα όμορφο καδράκι που είχε πάνω από τη πόρτα. Το διάβαζε και το ξαναδιάβαζε γιατί της άρεσε πολύ. Ήθελε να το αντιγράψει και μετά να το κεντήσει για να το κάνει ένα ωραίο καδράκι, αλλά δεν είχε ούτε χαρτί ούτε μολύβι. Δεν πέρασε ούτε μισή ώρα κι ο Γέροντας την πλησίασε κρατώντας χαρτί και μολύβι και λέγοντας της:
“Κωνσταντίνα παιδί μου γράψε το”.
Το καδράκι αυτό έγραφε:
“Θεία του οίκου τούτου ευλογία. Όπου πίστις εκεί και αγάπη. Όπου αγάπη εκεί και ειρήνη. Όπου ειρήνη εκεί και ευλογία. Όπου ευλογία εκεί Θεός και όπου Θεός ουδεμία ανάγκη”.

Όταν λειτουργούσε γινόταν άλλος άνθρωπος. Οι εκκλησιαζόμενοι άκουγαν διαφόρους ήχους στο ιερό βήμα από ουράνιους επισκέπτες του. Γονάτιζαν κι έψαλλαν το «Κύριε ελέησον».
Μία φορά είπε ο όσιος στον ψάλτη του: Είχα τόσους αγίους σήμερα, που δεν είχα μέρος να τους βάλω. Τον άγιο Παντελεήμονα τον βάλαμε σε μία γωνία, γιατί δεν υπήρχε χώρος…

Μετά ένα άλλο σαρανταλείτουργο τον ρώτησαν:
—Γέροντα κουράστηκες για να το τελειώσεις;
—Όχι παιδί μου, μου ήταν τόσο ευχάριστο, σαν να έκανα έναν εσπερινό, γιατί ήταν πολύ καλοί άνθρωποι. Ο πατέρας σου έχει ένα πλούσιο τραπέζι σαν του Αβραάμ.
Τότε σκέφθηκε: Εμείς ήμασταν τόσο φτωχοί, που σχεδόν ήμασταν πεινασμένοι, που το βρήκε ο πατέρας μας αυτό το πλούσιο τραπέζι;
—Μη το βλέπεις έτσι, τον διόρθωσε ο όσιος, μπορεί να μη είχε να δώσει, μα η ψυχή του ήθελε πολύ να δίνει, και ο Θεός το μέτρησε σαν να έδινε. Η μάνα σου είναι σαν υπηρέτρια στον πατέρα σου, γιατί ήταν αρκετά κουραστική και τον στενοχωρούσε, όλο γκρίνιαζε. Αλλά ο πατέρας σου πάντα με το χαμόγελο της φερόταν και με πολύ καλωσύνη.
Στους συγγενείς σας είχατε και μία τυφλή, που ξεχάσατε να τη γράψετε. Ήταν αγνή και πολύ αγαθή.
—Μα εσύ που την ήξερες, ρώτησε απορημένος ο άνθρωπος.
—Όταν μνημονεύω, έρχεται κι εκείνη στα κόλλυβα, αλλά έρχεται σαν μουσαφίρισσα, δεν ενώνεται με τους άλλους. Τώρα ο καθένας πήγε στη θέση του και για σας άνοιξε δρόμος…

Όταν θα λειτουργούσε, σηκωνόταν γύρω στα μεσάνυχτα για να προσευχηθεί και να ετοιμαστεί για το μέγα μυστήριο.
Ήταν ακούραστος και ιεροπρεπής, δεν βιαζόταν, και στεκόταν μπροστά στην αγία τράπεζα σαν αναμμένη λαμπάδα.
Κάποτε, ενώ ο γέροντας μνημόνευε ονόματα στην αγία πρόθεση, μία χριστιανή άκουγε αδύνατες και άσχημες φωνές να επαναλαμβάνουν κοροϊδευτικά τα ονόματα.
Ήταν οι δαίμονες, πού θορυβούσαν για να σταματήσει η μνημόνευση, στην προσκομιδή διάβαζε πολλά ονόματα.
Ορισμένα τα σημείωνε, είτε ζωντανών είτε νεκρών, κι ενημέρωνε διακριτικά τούς συγγενείς τους για τα προβλήματά τους ή για τον τρόπο πού πέθαναν, ώστε να τελέσουν μνημόσυνα, λειτουργίες και ελεημοσύνες. Καθαροί και αθώοι άνθρωποι τον έβλεπαν ως λειτουργό να μην πατά στην γη.

***

Λόγοι και Διδαχές του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη

…Από τον ‘Οσιο Γεώργιο Καρσλίδη μόνο καλό λόγο θα άκουγες. Πρώτα να προσεύχεστε, η πρώτη λέξη του ήταν η προσευχή, γιατί «η προσευχή, έλεγε, είναι δύναμη, θεραπεία. Και σε μένα που έρχεστε να πάρετε ευχή και εγώ προσεύχομαι για εσάς. Με την προσευχή και την πίστη γίνονται όλα. Άμα δεν πιστεύετε, ότι και να κάνετε είναι άδειο (εύκαιρο, έτσι το έλεγε στα Ποντιακά), άδικα κουράζεστε, αν όμως πιστεύετε, θεραπεύεστε».

Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλη ο άλλος, , να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξη, γιατί θα πληθύνη το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήση και να έχετε μισθό από τον Θεόν. “Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός».

«Ο Θεός φροντίζει για όλους. Η απελπισία είναι σχεδόν απιστία».

«Δεν αντέχω να βλέπω το κακό. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί. Και μόνο που στη γη πατάμε και σάρκα φοράμε κάθε βήμα μας είναι και αμαρτία».
«Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω».

Προφητικά έλεγε: «Θα ‘ρθει καιρός που ο κόσμος θα περάσει δύσκολα χρόνια. Στην αρχή θα φαίνονται καλά, αλλά ύστερα θα υποφέρουν. Ο Θεός κανέναν όμως δεν αφήνει. Μπορεί να πέφτει στην δοκιμασία, αλλά έτσι θέλει ο Θεός, να δοκιμαστούμε και να δούμε ποιος θα αντέξει στην δοκιμασία. Και όποιος αντέξει, κέρδισε. Μετά όλα περνάνε και ο Θεός, ο μεγάλος, θα φέρει τον άνθρωπο πάλι στον δρόμο του…»

«Την Ελλάδα η Ρωσία θα την υποστηρίξει. Η κόκκινη φυλή θα βοηθήσει την Ελλάδα. Θα γίνει πόλεμος στην Κωνσταντινούπολη και η κόκκινη φυλή θα φωνάξει τον βασιλιά, για να ‘ρθει και να καθίσει στην Πόλη…»

Παιδιά μου, ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα κι από την καλωσύνη! Κάθε μέρα και προς το κακό φροντίζει να βαδίζη. Όσο περνούν τα χρόνια βαδίζουμε στην καταστροφή και ο Θεός αυτά δεν τα θέλει. Πόση διαφορά υπάρχει σήμερα, από πριν πενήντα χρόνια!

Θα έλθει καιρός, που οι άνθρωποι θα κυκλοφορούν γυμνοί. Θα έχουμε μεγάλους σεισμούς και καταστροφές.

Ένα πρωινό μετά τη Θεία Λειτουργία, ρώτησα τον Γέροντα γιατί έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της Παναγίας. Με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι του: «Γιαβρούμ, πως να μη κλαίει η Παναγία μας μ’ αυτά που γίνονται και μ’ αυτά που θα γίνουν…»

«Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά Χριστιανοί, πρέπει να ακολουθήσουμε τα χνάρια του Χριστού μας. Πρέπει πάντα να συγχωρούμε και όχι να βλαστημούμε αυτούς, που μας έφταιξαν».

Πηγή: https://iconandlight.wordpress.com/2021/11/03/θα-ρθει-καιρός-που-ο-κόσμος-θα-περάσε/