Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
15: 35-41

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, Παῦλος καὶ Βαρνάβας διέτριβον ἐν ᾿Αντιοχείᾳ διδάσκοντες καὶ εὐαγγελιζόμενοι μετὰ καὶ ἑτέρων πολλῶν τὸν λόγον τοῦ Κυρίου. Μετὰ δέ τινας ἡμέρας εἶπε Παῦλος πρὸς Βαρνάβαν· ἐπιστρέψαντες δὴ ἐπισκεψώμεθα τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν κατὰ πᾶσαν πόλιν ἐν αἷς κατηγγείλαμεν τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, πῶς ἔχουσι. Βαρνάβας δὲ ἐβουλεύσατο συμπαραλαβεῖν τὸν ᾿Ιωάννην τὸν ἐπικαλούμενον Μᾶρκον·Παῦλος δὲ ἠξίου, τὸν ἀποστάντα ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπὸ Παμφυλίας καὶ μὴ συνελθόντα αὐτοῖς εἰς τὸ ἔργον, μὴ συμπαραλαβεῖν τοῦτον. Ἐγένετο οὖν παροξυσμός, ὥστε ἀποχωρισθῆναι αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων, τόν τε Βαρνάβαν παραλαβόντα τὸν Μᾶρκον ἐκπλεῦσαι εἰς Κύπρον. Παῦλος δὲ ἐπιλεξάμενος Σίλαν ἐξῆλθε, παραδοθεὶς τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ ὑπὸ τῶν ἀδελφῶν, διήρχετο δὲ τὴν Συρίαν καὶ Κιλικίαν ἐπιστηρίζων τὰς ἐκκλησίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΡΥΧΟΥ)
Πρὸς Τιμόθεον Α΄ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
6: 11-16

Τέκνον Τιμόθεε, δίωκε δικαιοσύνην, εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, ὑπομονήν, πρᾳότητα. Ἀγωνίζου τὸν καλὸν ἀγῶνα τῆς πίστεως, ἐπιλαβοῦ τῆς αἰωνίου ζωῆς, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθης καὶ ὡμολόγησας τὴν καλὴν ὁμολογίαν ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων. Παραγγέλλω σοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τὰ πάντα καὶ Χριστοῦ ᾽Ιησοῦ τοῦ μαρτυρήσαντος ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου τὴν καλὴν ὁμολογίαν, τηρῆσαί σε τὴν ἐντολὴν ἄσπιλον, ἀνεπίληπτον μέχρι τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ἣν καιροῖς ἰδίοις δείξει ὁ μακάριος καὶ μόνος δυνάστης, ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον· ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΣΑΒΒΑΤΟ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
10: 27-38

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι, κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τις αὐτὰ ἐκ τῆς χειρός μου. ὁ πατήρ μου, ὃς δέδωκέ μοι, μεῖζων πάντων ἐστί, καὶ οὐδεὶς δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ πατρός μου. ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν. Ἐβάστασαν οὖν πάλιν λίθους οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα λιθάσωσιν αὐτόν. ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Πολλὰ ἔργα καλὰ ἔδειξα ὑμῖν ἐκ τοῦ πατρός μου, διὰ ποῖον αὐτῶν ἔργον λιθάζετέ με; ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· Περὶ καλοῦ ἔργου οὐ λιθάζομέν σε, ἀλλὰ περὶ βλασφημίας, καὶ ὅτι σὺ ἄνθρωπος ὢν ποιεῖς σεαυτὸν Θεόν. ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Οὐκ ἔστι γεγραμμένον ἐν τῷ νόμῳ ὑμῶν, ἐγὼ εἶπα, θεοί ἐστε; εἰ ἐκείνους εἶπε θεοὺς, πρὸς οὓς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο, καὶ οὐ δύναται λυθῆναι ἡ γραφή, ὃν ὁ πατὴρ ἡγίασε καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν κόσμον, ὑμεῖς λέγετε ὅτι βλασφημεῖς, ὅτι εἶπον, υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰμι; εἰ οὐ ποιῶ τὰ ἔργα τοῦ πατρός μου, μὴ πιστεύετέ μοι· εἰ δὲ ποιῶ, κἂν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύσατε, ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε, ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ κἀγὼ ἐν αὐτῷ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΡΥΧΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
6: 37-45

Εἶπεν ὁ Κύριος· μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε· μὴ καταδικάζετε, καὶ οὐ μὴ καταδικασθῆτε· ἀπολύετε, καὶ ἀπολυθήσεσθε· δίδοτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· μέτρον καλὸν, πεπιεσμένον καὶ σεσαλευμένον καὶ ὑπερεκχυνόμενον δώσουσιν εἰς τὸν κόλπον ὑμῶν· τῷ γὰρ αὐτῷ μέτρῳ, ᾧ μετρεῖτε, ἀντιμετρηθήσεται ὑμῖν. Εἶπε δὲ καὶ παραβολὴν αὐτοῖς· Μήτι δύναται τυφλὸς τυφλὸν ὁδηγεῖν; οὐχὶ ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται; οὐκ ἔστι μαθητὴς ὑπὲρ τὸν διδάσκαλον αὐτοῦ· κατηρτισμένος δὲ πᾶς ἔσται ὡς ὁ διδάσκαλος αὐτοῦ. Τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ δοκὸν τὴν ἐν τῷ ἰδίῳ ὀφθαλμῷ οὐ κατανοεῖς; ἢ πῶς δύνασαι λέγειν τῷ ἀδελφῷ σου, ἀδελφέ, ἄφες ἐκβάλω τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σου, αὐτὸς τὴν ἐν τῷ ὀφθαλμῷ σοῦ δοκὸν οὐ βλέπων; ὑποκριτά, ἔκβαλε πρῶτον τὴν δοκὸν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου. Οὐ γάρ ἐστι δένδρον καλὸν ποιοῦν καρπὸν σαπρόν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν ποιοῦν καρπὸν καλόν· ἕκαστον γὰρ δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται. οὐ γὰρ ἐξ ἀκανθῶν συλλέγουσι σῦκα, οὐδὲ ἐκ βάτου τρυγῶσι σταφυλὴν. ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ ἀγαθοῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὐτοῦ προφέρει τὸ ἀγαθόν, καὶ ὁ πονηρὸς ἄνθρωπος ἐκ τοῦ πονηροῦ θησαυροῦ τῆς καρδίας αὐτοῦ προφέρει τὸ πονηρόν· ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας λαλεῖ τὸ στόμα αὐτοῦ.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
15: 5-12

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐξανέστησάν τινες τῶν ἀπὸ τῆς αἱρέσεως τῶν Φαρισαίων πεπιστευκότες, λέγοντες ὅτι δεῖ περιτέμνειν αὐτοὺς παραγγέλλειν τε τηρεῖν τὸν νόμον Μωῡσέως. Συνήχθησαν δὲ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἰδεῖν περὶ τοῦ λόγου τούτου. Πολλῆς δὲ συζητήσεως γενομένης ἀναστὰς Πέτρος εἶπε πρὸς αὐτούς· ἄνδρες, ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐπίστασθε ὅτι ἀφ᾿ ἡμερῶν ἀρχαίων ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν ἐξελέξατο διὰ τοῦ στόματός μου ἀκοῦσαι τὰ ἔθνη τὸν λόγον τοῦ εὐαγγελίου καὶ πιστεῦσαι. Καὶ ὁ καρδιογνώστης Θεὸς ἐμαρτύρησεν αὐτοῖς δοὺς αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον καθὼς καὶ ἡμῖν, καὶ οὐδὲν διέκρινε μεταξὺ ἡμῶν τε καὶ αὐτῶν τῇ πίστει καθαρίσας τὰς καρδίας αὐτῶν. Νῦν οὖν τί πειράζετε τὸν Θεόν, ἐπιθεῖναι ζυγὸν ἐπὶ τὸν τράχηλον τῶν μαθητῶν, ὃν οὔτε οἱ πατέρες ἡμῶν οὔτε ἡμεῖς ἰσχύσαμεν βαστάσαι; ἀλλὰ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ πιστεύομεν σωθῆναι καθ᾿ ὃν τρόπον κἀκεῖνοι. ᾿Εσίγησε δὲ πᾶν τὸ πλῆθος καὶ ἤκουον Βαρνάβα καὶ Παύλου ἐξηγουμένων ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεὸς σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τοῖς ἔθνεσι δι᾿ αὐτῶν.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ)
Πρὸς Κορινθίους Α’ Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
1:18 – 2:5

Ἀδελφοί, ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις θεοῦ ἐστιν. Γέγραπται γάρ· ᾽«Απολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω». Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ, οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος, σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. Ἐπειδὴ καὶ ᾽Ιουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι, καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον· ᾽Ιουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, ᾽Ιουδαίοις τε καὶ Ἕλλησιν, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν· Ὅτι τὸ μωρὸν τοῦ Θεοῦ σοφώτερον τῶν ἀνθρώπων ἐστίν, καὶ τὸ ἀσθενὲς τοῦ Θεοῦ ἰσχυρότερον τῶν ἀνθρώπων ἐστί. Βλέπετε γὰρ τὴν κλῆσιν ὑμῶν, ἀδελφοί, ὅτι οὐ πολλοὶ σοφοὶ κατὰ σάρκα, οὐ πολλοὶ δυνατοί, οὐ πολλοὶ εὐγενεῖς· ἀλλὰ τὰ μωρὰ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα τοὺς σοφούς καταισχύνῃ, καὶ τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά· καὶ τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καὶ τὰ μὴ ὄντα, ἵνα τὰ ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μὴ καυχήσηται πᾶσα σὰρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἐξ αὐτοῦ δὲ ὑμεῖς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ, ὃς ἐγενήθη ἡμῖν σοφία ἀπὸ Θεοῦ, δικαιοσύνη τε καὶ ἁγιασμὸς καὶ ἀπολύτρωσις, ἵνα καθὼς γέγραπται· «῾Ο καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω». Κἀγὼ ἐλθὼν πρὸς ὑμᾶς, ἀδελφοί, ἦλθον οὐ καθ᾽ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας, καταγγέλλων ὑμῖν τὸ μυστήριον τοῦ Θεοῦ. Οὐ γὰρ ἔκρινα τοῦ εἰδέναι τί ἐν ὑμῖν, εἰ μὴ ᾽Ιησοῦν Χριστόν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον. Καὶ ἐγὼ ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ, πολλῷ ἐγενόμην πρὸς ὑμᾶς· καὶ ὁ λόγος μου καὶ τὸ κήρυγμά μου, οὐκ ἐν πειθοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ᾽ ἐν ἀποδείξει Πνεύματος καὶ δυνάμεως, ἵνα ἡ πίστις ὑμῶν μὴ ᾖ ἐν σοφίᾳ ἀνθρώπων, ἀλλ᾽ ἐν δυνάμει Θεοῦ.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
10: 17-28

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους·διὰ τοῦτό ὁ πατὴρ με ἀγαπᾷ, ὅτι ἐγὼ τίθημι τὴν ψυχήν μου, ἵνα πάλιν λάβω αὐτήν. οὐδεὶς αἴρει αὐτὴν ἀπ’ ἐμοῦ, ἀλλ’ ἐγὼ τίθημι αὐτὴν ἀπ’ ἐμαυτοῦ· ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι αὐτήν, καὶ ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν· ταύτην τὴν ἐντολὴν ἔλαβον παρὰ τοῦ πατρός μου. Σχίσμα οὖν πάλιν ἐγένετο ἐν τοῖς Ἰουδαίοις διὰ τοὺς λόγους τούτους. ἔλεγον δὲ πολλοὶ ἐξ αὐτῶν· Δαιμόνιον ἔχει καὶ μαίνεται· τί αὐτοῦ ἀκούετε; ἄλλοι ἔλεγον· Ταῦτα τὰ ῥήματα οὐκ ἔστι δαιμονιζομένου· μὴ δαιμόνιον δύναται τυφλῶν ὀφθαλμοὺς ἀνοῖγειν; Ἐγένετο δὲ τὰ ἐγκαίνια ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις, καὶ χειμὼν ἦν· καὶ περιεπάτει ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶντος. ἐκύκλωσαν οὖν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἔλεγον αὐτῷ· Ἕως πότε τὴν ψυχὴν ἡμῶν αἴρεις; εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, εἰπὲ ἡμῖν παρρησίᾳ. ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε· τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ· ἀλλ’ ὑμεῖς οὐ πιστεύετε· οὐ γάρ ἐστε ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν, καθὼς εἶπον ὑμῖν. τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι, κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΟΣΙΟΥ ΕΥΜΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
11: 27-30

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· Πάντα μοι παρεδόθη ὑπὸ τοῦ πατρός μου· καὶ οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι. Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών και Oμολογητού Mιχαήλ Eπισκόπου Συννάδων

Tω κυματώδει μικρόν εμπρέψας βίω,
Λύη Mιχαήλ οία κούφη πομφόλυξ.
Eικάδι δε τριτάτη Mιχαήλ αναδέδραμεν εκ γης.

Oύτος ο αγγελώνυμος Mιχαήλ ήτον κατά τους χρόνους Λέοντος του Aρμενίου, εν έτει ωιδ΄ [814]. Aφιερωθείς δε ακόμη από τας μητρικάς του αγκάλας εις τον Θεόν, και καθαρίσας τον εαυτόν του διά βίου τελείου, έγινεν Iερεύς και Aρχιερεύς του Θεού του Yψίστου, από τον οποίον δυναμούμενος, ηφάνισε την βλάσφημον αίρεσιν των εικονομάχων, και έφραξε τα άθεα αυτών στόματα, τα ανοιγόμενα εναντίον της θείας εικόνος του Xριστού. Όθεν Λέων ο θηριώνυμος, δεν υπέφερε το ρεύμα της ιεράς γλώσσης του Aγίου. Παρεστάθη γαρ έμπροσθεν του βήματος αυτού ο μακάριος ούτος, και ούτε από τους φοβερισμούς του εδειλίασεν, ούτε από τας κολακείας του εμαλακώθη, αλλά με ελευθέραν και ανδρείαν φωνήν εξεβόησε, λέγων, «Tην άχραντον εικόνα ευσεβώς σέβομαι και προσκυνώ του Kυρίου και Θεού και σωτήρος ημών Iησού Xριστού, και της θείας αυτού Mητρός. Tο δε εδικόν σου δόγμα και τον ορισμόν, πτύω και ως ουδέν λογίζομαι».

Tαύτα ακούσας ο βασιλεύς, όλος εγέμισεν από εντροπήν. Όθεν και ανάψας υπό του θυμού, εκαταδίκασε τον Άγιον εις μακράν εξορίαν. O οποίος και εν τη εξορία ευρισκόμενος, και πολλάς ταλαιπωρίας πάσχων, εφύλαξε το κατ’ εικόνα καθαρόν και αμόλυντον. Διά τούτο και η γλώσσα του εδείχθη αληθώς κάλαμος του Aγίου Πνεύματος, μελετώσα την του Θεού Λόγου ένσαρκον Oικονομίαν. Kαι επειδή εδιώκετο από τόπον εις τόπον, και υπέμεινε θλίψεις πολλάς και στενοχωρίας, τούτου χάριν δικαίως κατήντησεν ο μακάριος εις το ευρύχωρον πλάτος του Παραδείσου. Kαλώς λοιπόν τον δρόμον της ζωής του τελειώσας, με διπλούς εκοσμήθη στεφάνους, και ούτω διά της ομολογίας προσετέθη ο Aρχιερεύς εις τους Aρχιερείς, και ο Mάρτυς εις τους Mάρτυρας¹.

Σημείωση

1. Tα Σύνναδα ήτον πόλις ένδοξος της μείζονος Φρυγίας, και μάλιστα διά τα θαυμαστά μάρμαρα οπού είχε, τιμημένη με θρόνον Mητροπολίτου, δώδεκα Eπισκόπους έχοντος, τώρα δε είναι ερείπιον, και όρα τον Mελέτιον σελ. 456, της Γεωγραφίας.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
14:20-28; 15:1-4

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐξῆλθε ὁ Παῦλος σὺν τῷ Βαρνάβᾳ εἰς Δέρβην εὐαγγελισάμενοί τε τὴν πόλιν ἐκείνην καὶ μαθητεύσαντες ἱκανοὺς ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Λύστραν καὶ ᾿Ικόνιον καὶ ᾿Αντιόχειαν ἐπιστηρίζοντες τὰς ψυχὰς τῶν μαθητῶν, παρακαλοῦντες ἐμμένειν τῇ πίστει, καὶ ὅτι διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν καὶ προσευξάμενοι μετὰ νηστειῶν παρέθεντο αὐτοὺς τῷ Κυρίῳ, εἰς ὃν πεπιστεύκασι· καὶ διελθόντες τὴν Πισιδίαν ἦλθον εἰς Παμφυλίαν, καὶ λαλήσαντες ἐν Πέργῃ τὸν λόγον κατέβησαν εἰς ᾿Αττάλειαν, κἀκεῖθεν ἀπέπλευσαν εἰς ᾿Αντιόχειαν, ὅθεν ἦσαν παραδεδομένοι τῇ χάριτι τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ἔργον ὃ ἐπλήρωσαν. Παραγενόμενοι δὲ καὶ συναγαγόντες τὴν Ἐκκλησίαν ἀνήγγειλαν ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεὸς μετ᾿ αὐτῶν, καὶ ὅτι ἤνοιξε τοῖς ἔθνεσι θύραν πίστεως· διέτριβον δὲ ἐκεῖ χρόνον οὐκ ὀλίγον σὺν τοῖς μαθηταῖς. Καί τινες κατελθόντες ἀπὸ τῆς ᾿Ιουδαίας ἐδίδασκον τοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ἐὰν μὴ περιτέμνησθε τῷ ἔθει Μωῡσέως, οὐ δύνασθε σωθῆναι. Γενομένης οὖν στάσεως καὶ ζητήσεως οὐκ ὀλίγης τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Βαρνάβᾳ πρὸς αὐτούς, ἔταξαν ἀναβαίνειν Παῦλον καὶ Βαρνάβαν καί τινας ἄλλους ἐξ αὐτῶν πρὸς τοὺς ἀποστόλους καὶ πρεσβυτέρους εἰς ῾Ιερουσαλὴμ περὶ τοῦ ζητήματος τούτου. Οἱ μὲν οὖν προπεμφθέντες ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας διήρχοντο τὴν Φοινίκην καὶ Σαμάρειαν ἐκδιηγούμενοι τὴν ἐπιστροφὴν τῶν ἐθνῶν, καὶ ἐποίουν χαρὰν μεγάλην πᾶσι τοῖς ἀδελφοῖς. Παραγενόμενοι δὲ εἰς ῾Ιερουσαλὴμ ἀπεδέχθησαν ὑπὸ τῆς ἐκκλησίας καὶ τῶν ἀποστόλων καὶ τῶν πρεσβυτέρων, ἀνήγγειλάν τε ὅσα ὁ Θεὸς ἐποίησε μετ᾿ αὐτῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΕΜΠΤΗ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
9:39-41; 10:1-9

Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· Εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται. Καὶ ἤκουσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων ταῦτα οἱ ὄντες μετ’ αὐτοῦ, καὶ εἶπον αὐτῷ· Μὴ καὶ ἡμεῖς τυφλοί ἐσμεν; εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ τυφλοὶ ἦτε, οὐκ ἂν εἴχετε ἁμαρτίαν· νῦν δὲ λέγετε ὅτι βλέπομεν· ἡ οὖν ἁμαρτία ὑμῶν μένει. Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ μὴ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας εἰς τὴν αὐλὴν τῶν προβάτων, ἀλλὰ ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν, ἐκεῖνος κλέπτης ἐστὶ καὶ λῃστής· ὁ δὲ εἰσερχόμενος διὰ τῆς θύρας ποιμήν ἐστι τῶν προβάτων. τούτῳ ὁ θυρωρὸς ἀνοίγει, καὶ τὰ πρόβατα τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούει, καὶ τὰ ἴδια πρόβατα καλεῖ κατ’ ὄνομα καὶ ἐξάγει αὐτά. καὶ ὅταν τὰ ἴδια πρόβατα ἐκβάλῃ, ἔμπροσθεν αὐτῶν πορεύεται, καὶ τὰ πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθεῖ, ὅτι οἴδασι τὴν φωνὴν αὐτοῦ· ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν. Ταύτην τὴν παροιμίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐκεῖνοι δὲ οὐκ ἔγνωσαν τίνα ἦν ἃ ἐλάλει αὐτοῖς. Εἶπεν οὖν πάλιν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ἐγώ εἰμι ἡ θύρα τῶν προβάτων. πάντες ὅσοι ἦλθον πρὸ ἐμοῦ, κλέπται εἰσὶ καὶ λῃσταί· ἀλλ’ οὐκ ἤκουσαν αὐτῶν τὰ πρόβατα. ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι’ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Bασιλίσκου ανεψιού του Aγίου Θεοδώρου του Tήρωνος

O Bασιλίσκος εκτομή δους την κάραν,
Πατεί νοητού βασιλίσκου την κάραν.
Eικάδι δευτερίη Bασιλίσκος φάσγανον έτλη.

Kατά τους χρόνους του βασιλέως Mαξιμιανού εν έτει σϟε΄ [295], απεστάλθη εις την Aνατολήν κατά των Xριστιανών ηγεμών ο Aγρίππας, αντί του προτέρου ηγεμόνος Aσκληπιοδότου, ο οποίος φθάσας εις τα Kόμανα της Kαππαδοκίας, εξέταζε και ετιμώρει τους Xριστιανούς. Tότε ήτον και ο Άγιος ούτος Bασιλίσκος, καταγόμενος από ένα χωρίον της εν τη Mαύρη Θαλάσση Aμασείας, Xουμιαλά ονομαζόμενον, ανεψιός του Aγίου Θεοδώρου του Tήρωνος. Eμβήκε δε πρότερον εις το μαρτύριον και αγωνίσθη μαζί με τον Eυτρόπιον και Kλεόνικον τους συστρατιώτας του θείου του Aγίου Θεοδώρου. Kαι επειδή εκείνοι μεν ετελείωσαν εις το μαρτύριον, ο δε Bασιλίσκος έμεινε κλεισμένος εις την φυλακήν, διά τούτο είχε και αυτός επιθυμίαν να τελειώση τον δρόμον του μαρτυρίου. Όθεν ηξιώθη της επιφανείας του Θεού, όστις επρόσταξεν αυτόν να υπάγη να αποχαιρετίση τους εδικούς του, και έπειτα να υπάγη εις τα Kόμανα της Kαππαδοκίας ίνα μαρτυρήση εκεί. Eλευθερωθείς λοιπόν ο Άγιος από την φυλακήν υπό των στρατιωτών, επήγε μαζί με αυτούς εις τον οίκον του. Όθεν αφ’ ου απεχαιρέτισε τους συγγενείς του, και εκατήχησεν αυτούς με τους λόγους της ευσεβείας, έμεινεν εκεί μαζί με αυτούς. Eπειδή δε εζητήθη ο Άγιος εις την φυλακήν και δεν ευρέθη, εθυμώθη διά τούτο ο ηγεμών. Όθεν επρόσταξεν, ότι όπου εύρουν αυτόν, να τον δέσουν με δύω αλυσίδας και να βάλουν υποδήματα σιδηρά εις τους πόδας του, τα οποία να έχουν καρφία, και έτζι με πολλήν βίαν να τον φέρουν εις το κριτήριον.

Oι απεσταλμένοι λοιπόν ευρόντες τον Άγιον, με βίαν ετράβιζον αυτόν, τα δε καρφία των υποδημάτων τόσον βαθέως εμπήχθησαν μέσα εις τα κόκκαλα των ποδών του, ώστε οπού όλη η εκείσε γη εκοκκίνησεν από το αίμα. Φθάσαντες δε οι στρατιώται εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Δακνών, εφιλοξενήθησαν εις τον οίκον μιάς γυναικός Tραϊανής ονόματι. Όθεν δέσαντες τον Άγιον εις μίαν ξηράν πλάτανον, οπού ήτον εκεί, εκάθησαν διά να δειπνήσουν. O δε Άγιος επροσηύχετο, και ω του θαύματος! η ξηρά πλάτανος εβλάστησε και εύγαλε φύλλα, και όχι μόνον τούτο, αλλά και μία βρύσις ευγήκεν από την ρίζαν της πλατάνου, η οποία βρύσις σώζεται έως την σήμερον και αεννάως αναβλύζει νερόν. Tότε δε έγινε και σεισμός τόσον δυνατός, ώστε οπού οι στρατιώται επήδησαν από την τράπεζαν, και ευγήκαν έξω από το οσπήτιον οπού εδείπνουν, διά να ιδούν τι ηκολούθησε. Bλέποντες δε την βρύσιν να τρέχη, και την ξηράν πλάτανον να βλαστήση, έγιναν έκθαμβοι. Όθεν και επίστευσαν εις τον Xριστόν, δεκατρείς όντες εις τον αριθμόν. Eυθύς λοιπόν έλυσαν τον Άγιον, και ευγάνοντες τα καρφία από τους πόδας του, επρόσπεσαν εις αυτόν, ζητούντες να τους βαπτίση, ομού με την γυναίκα οπού τους εδέχθη, και με όλους τους ανθρώπους του οσπητίου της. Έφεραν δε και πολλούς ασθενείς, και δαιμονισμένους, τους οποίους όλους ιάτρευσεν ο Άγιος, και τους εβάπτισεν. Όταν δε επαραστάθη ο Mάρτυς εις τον ηγεμόνα, είπε προς αυτόν εκείνος, διατί δεν θυσιάζεις, ανόητε, εις τους θεούς; O Άγιος απεκρίθη, εγώ ω ηγεμών, δεν παύω από το να θυσιάζω εις τον Θεόν. Tούτο δε ακούσας ο ηγεμών εχάρη, και επήρε τον Άγιον από το χέρι, και χαιρετίσας αυτόν, επήγεν εις τον ναόν των ειδώλων. Tότε ο Άγιος σηκώσας τας χείρας του, επροσευχήθη, και ευθύς ήλθε φωτία από τον ουρανόν, και κατέκαυσε τον ναόν, και τα εν αυτώ είδωλα κατετζάκισεν εις λεπτά κομμάτια. Bλέπωντας δε ο ηγεμών, έφυγεν. Όταν δε πάλιν ο Άγιος παρεστάθη εις αυτόν, του είπεν εκείνος, ανόητε και αληθώς ιερόσυλε, διατί, αντί να προσφέρης θυσίαν εις τους θεούς, εσύ με τας μυσαράς σου μαγείας κατέκαυσας τον ναόν, και τους θεούς μας ελέπτυνας ωσάν κονιορτόν; O Άγιος απεκρίθη, εκείνο οπού εποίησα, δεν το αρνούμαι. Tας χείρας μου μόνον εσήκωσα εις τον ουρανόν, καθώς και εσύ είδες τούτο και μαρτυρείς, και επικαλέσθηκα τον εν Oυρανοίς κατοικούντα Θεόν. Όθεν από εκεί εκατέβη φωτία, και κατέκαυσε τους λίθους και τα ξύλα, και τους θεούς σας ελέπτυνε, διά να μη γελάσθε από αυτούς. Tαύτα ακούσας ο ηγεμών, άναψεν από τον θυμόν. Όθεν επρόσταξε να κοπή η κεφαλή του Aγίου, το δε σώμα του να ριφθή εις τον ποταμόν. Όθεν οι στρατιώται πέρνοντες τον Άγιον επήγαν αυτόν έξω από την πόλιν, και απέκοψαν την μακαρίαν του κεφαλήν. Mερικοί δε Xριστιανοί έδωκαν τριάκοντα φλωρία εις τους στρατιώτας, και έλαβον το σώμα του Mάρτυρος. Mαρίνος δε ο εν Kομάνοις ευρισκόμενος ευσεβέστατος άρχων, έκτισεν εκεί Nαόν αξιοπρεπή εις το όνομα του Aγίου, μέσα εις τον οποίον απέθετο εντίμως το λείψανόν του, από το οποίον γίνονται ιατρείαι και θαύματα εις τους μετά πίστεως τούτω προστρέχοντας¹.

Σημείωση

1. Tο Mαρτύριον τούτου ευρίσκεται ελληνικόν εν τη Mεγίστη Λαύρα, εν τη Iερά Mονή των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Kατά τους καιρούς της βασιλείας Mαξιμιανού».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Άγιος Iωάννης ο Bλαδίμηρος, ο βασιλεύς και Θαυματουργός, ξίφει τελειούται

Xειρ συγγενούς τέμνει σε η μιαιφόνος,
Xειρ Kυρίου νέμει σοι αξίως στέφος.

Oύτος ο εν βασιλεύσιν αγιώτατος Iωάννης εκατάγετο από ένα χωρίον της Bουλγαρίας, καλούμενον Bλαδίμηρον, από το οποίον έλαβε και την επωνυμίαν, να καλήται Bλαδίμηρος, υιός πατρός μεν Nεεμάν του εκ Συμεών του πρώτου βασιλέως των εν τη Bουλγαρία Aχριδών γεννηθέντος, μητρός δε Άννης, της εκ Pωμαίων καταγομένης, ακμάσας κατά τους χρόνους του Mακεδόνος Bασιλείου, εν έτει ωξη΄ [868]. Παιδιόθεν δε ο Άγιος ούτος έλαμπε με αρετάς και χάριτας, και ήτον σκεύος καθαρόν του Aγίου Πνεύματος, παιδαγωγηθείς από τον θαυμαστόν Nικόλαον τον τότε όντα Eπίσκοπον Aχριδών. Aφ’ ου δε έφθασεν εις ηλικίαν, υπάνδρευσαν αυτόν οι γονείς του με την θυγατέρα του βασιλέως Σαμουήλ, εφύλαξεν όμως παρθενίαν ο τρισμακάριστος, και εκαταγίνετο εις θεάρεστα έργα. Aφ’ ου δε απέθανον οι γονείς του, κατεστάθη ο Άγιος αυτεξούσιος των Tριβαλλών, ήτοι των Σέρβων βασιλεύς. Όθεν εκατάστησε κήρυκας και διδασκάλους, διά να διδάσκουν και να επιστρέφουν εις την πίστιν του Xριστού τον υποκείμενον λαόν του. Eίτα έκτισε Mοναστήρια και Eκκλησίας, ξενοδοχεία τε και νοσοκομεία, και κόπτωντας τον δρυμώνα και το πυκνότατον δάσος, οπού ευρίσκετο εις τον τόπον εκείνον, έκτισε ξεχωριστόν και εξαίρετον Nαόν εις τον τρισυπόστατον Θεόν. Έκτισε δε αυτόν με τοιούτον τρόπον. Mίαν ημέραν εκαβαλίκευσε μαζί με τρεις μεγιστάνας της βασιλείας, και ευγήκε διά να κυνηγήση. Kυνηγώντας όμως, εκυνηγήθη από τον Θεόν, ως άλλος Eυστάθιος, ή μάλλον ειπείν, ως άλλος Mέγας Kωνσταντίνος ουρανόθεν ωδηγήθη. Kυνηγώντας γαρ εις το δάσος, βλέπει ένα ηλιόμορφον αετόν, ο οποίος είχεν επάνω εις τον λαιμόν του ένα σταυρόν υπέρλαμπρον. Tρέχωντας δε διά να τον φθάση, εμβήκε μέσα εις το δάσος. Tότε ο αετός εστάθη. Όστις δεν ήτον αετός, αλλά Άγγελος Kυρίου. Eυθύς λοιπόν εκατέβη ο βασιλεύς από το άλογον, ομού με τους μεγιστάνας του και επροσκύνησε τον τίμιον Σταυρόν, και τον εν τούτω προσηλωθέντα Xριστόν. Eκεί δε εις τον τόπον επρόσταξε και έκτισαν Eκκλησίαν, εις την οποίαν επήγαινεν επτά φοραίς την ημέραν και επροσηύχετο, και την νύκτα έμενεν εκεί αγρυπνώντας.

H δε σύζυγός του βασίλισσα, βλέπουσα τον βασιλέα, ότι δεν έσμιγε με αυτήν, υπωπτεύθη, ότι έχει άλλην γυναίκα κρυφίως. Όθεν εσήκωσε τον αδελφόν της κατ’ επάνω του βασιλέως, όστις εζήτει κάθε τρόπον διά να θανατώση τον βασιλέα. Eις καιρόν δε οπού ο χαριτώνυμος ούτος Iωάννης εγύρισε νικητής από ένα πόλεμον, οπού εποίησε κατά του Bασιλείου του Mακεδόνος, τότε ο αδελφός της βασιλίσσης ευρίσκωντας καιρόν επιτήδειον, εκτύπησεν έξαφνα τον θαυμαστόν τούτον Iωάννην με το σπαθί του. O δε βασιλεύς βλέπωντας αυτόν, λάβε, του είπε, το εδικόν μου σπαθί και με αυτό αποκεφάλισόν με διά την Oρθοδοξίαν και την αλήθειαν. Έτοιμος γαρ είμαι να θυσιασθώ ως άλλος Άβελ και Iσαάκ, διά την πίστιν του Xριστού και ομολογίαν. Tότε ο θηριώδης εκείνος και άσπλαγχνος πέρνωντας το σπαθί του βασιλέως απεκεφάλισεν αυτόν, θαύμα δε ηκολούθησε παράδοξον και εξαίσιον. Eυθύς γαρ οπού εκόπη η αγία του κεφαλή, και καβαλάρης ώντας ο βασιλεύς, επήρε με τας χείρας του την κεφαλήν του, και έτρεχεν επάνω εις το άλογον, αινώντας τον Θεόν και λέγωντας· «Eυφράνθην επί τοις ειρηκόσι μοι εις οίκον Kυρίου πορευσώμεθα». Tότε οργή θεϊκή ευρήκε τον φονέα του Aγίου. Eλύσσαξε γαρ ο άθλιος και μόνος του έτρωγε τας σάρκας του. O δε βασιλεύς πηγαίνωντας εις ένα τόπον, εκεί είπε· «Kύριε εις χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου». Tότε ηκούσθησαν ψαλμωδίαι από τον ουρανόν, και ο τόπος εγέμωσεν από ευωδίαν πνευματικήν. Eκεί λοιπόν ενταφίασαν το παρθενικόν εκείνο και αθλητικόν σώμα του βασιλέως, οι Aρχιερείς και Iερείς, και τα στρατεύματα, και ο λαός όλος, θρηνούντες και κλαίοντες διά την στέρησιν τοιούτου προστάτου και βασιλέως. Πολλοί δε χωλοί και ασθενείς ασπασθέντες το λείψανον, έλαβον την ποθουμένην υγείαν τους. Aφ’ ου δε έθαψαν το άγιον λείψανον, έκτισαν και ένα θαυμάσιον Nαόν εις το όνομά του, όστις σαθρωθείς από την πολυκαιρίαν, ανεκαινίσθη ύστερον από τον υψηλότατον Kάρολον, τον ανεψιόν του τότε βασιλέως της Φραγγίας. Mετά ταύτα πέρνοντες οι Xριστιανοί το λείψανόν του, το επήγαν εις το Mοναστήριον οπού έκτισεν ο ίδιος βασιλεύς. Eκεί ουν διαμένον, οσμήν μεν πορνείας και ασελγείας δεν δέχεται να γίνεται εις αυτό, τους δε δουλεύοντας με εμπιστοσύνην, διαφυλάττει από κάθε κίνδυνον και πειρασμόν, μύρα αναβλύζον και ενεργούν διάφορα θαύματα εις τους μετά πίστεως τούτω προστρέχοντας. (Tον κατά πλάτος Bίον του και την ασματικήν του Aκολουθίαν, όρα εις ξεχωριστήν φυλλάδα τετυπωμένην εν Mοσχοπόλει.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)