Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, 25 Απριλίου 2025 και ώρα 7:30 π.μ., με την ευκαιρία της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής και του οσίου Περνιακού του εν Δενεία, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος θα χοροστατήσει κατά την τέλεση της Ακολουθίας του Όρθρου και της Αναστάσιμης Θείας Λειτουργίας στο σπήλαιο και τάφο του Οσίου πατρός ημών Περνιακού στη Νεκρή Ζώνη της Δένειας. 

Πληροφορίες:

• Πρεσβ. Παρασκευάς Κίκας: 99483086

Τοποθεσία στο Google Maps και διαδρομή:

https://www.google.com/maps/dir/35.1330023,33.1281176/54FG%2B9R+%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82,+Serhatk%C3%B6y/@35.1535913,33.1280256,14z/data=!3m1!4b1!4m10!4m9!1m1!4e1!1m5!1m1!1s0x14de071ef2e3c495:0xcbc26296e26134d4!2m2!1d33.127058!2d35.1734304!3e0

Η Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, η Εκκλησιαστική Επιτροπή του ιερού ναού του Αγίου Στυλιανού και το Κοινοτικό Συμβούλιο της κατεχόμενης κοινότητας Πραστειού – Νέου Λειβαδιού (Μόρφου) φέρουν εις γνώσιν των εκτοπισθέντων κατοίκων της κοινότητας και του ευρύτερου διαμερίσματος της Μόρφου ότι το Σάββατο 26/04/2025, θα τελεσθεί θεία Λειτουργία στο ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, στην κατεχόμενη κοινότητα Πραστειό – Νέον Λειβάδι (Μόρφου). Η Ακολουθία του Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας θα αρχίσει στις 6:30 π.μ. και θα τελειώσει γύρω στις 10:30 π.μ.

Καλούνται οι πιστοί, κατόπιν και προτροπής και του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη μας κ. Νεοφύτου, όπως προσέλθουν και με την κατάλληλη προετοιμασία να κοινωνήσουν των αχράντων Μυστηρίων.

Επίσης μπορούν να φέρουν κόλλυβα και άρτους.

Για περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα:

1. 99527607 (π. Μιχαήλ Νικολάου, Εκκλ. Επιτροπή).

2. 99405950 (π. Νεκτάριος Νικολάου, Εκκλ. Επιτροπή).

3. 99604921 (κ. Κωνσταντίνος Έλληνας, Πρόεδρ. Κ. Σ.)

4. 22932401 (Ιερά Μητρόπολις Μόρφου)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
10: 34 – 43

Ἐν ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἀνοίξας Πέτρος τὸ στόμα αὐτοῦ εἶπεν· Ἐπ᾿ ἀληθείας καταλαμβάνομαι ὅτι οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐν παντί ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι. Τὸν λόγον ὃν ἀπέστειλε τοῖς υἱοῖς ᾿Ισραὴλ εὐαγγελιζόμενος εἰρήνην διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ· οὗτός ἐστι πάντων Κύριος· ὑμεῖς οἴδατε τὸ γενόμενον ῥῆμα καθ᾿ ὅλης τῆς ᾿Ιουδαίας, ἀρξάμενον ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας μετὰ τὸ βάπτισμα ὃ ἐκήρυξεν ᾿Ιωάννης, ᾿Ιησοῦν τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ, ὡς ἔχρισεν αὐτὸν ὁ Θεὸς Πνεύματι ῾Αγίῳ καὶ δυνάμει, ὃς διῆλθεν εὐεργετῶν καὶ ἰώμενος πάντας τοὺς καταδυναστευομένους ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ὅτι ὁ Θεὸς ἦν μετ᾿ αὐτοῦ· καὶ ἡμεῖς ἐσμεν μάρτυρες πάντων ὧν ἐποίησεν ἔν τε τῇ χώρᾳ τῶν ᾿Ιουδαίων καὶ ἐν ῾Ιερουσαλήμ· ὃν καὶ ἀνεῖλον κρεμάσαντες ἐπί ξύλου. Τοῦτον ὁ Θεὸς ἤγειρε τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καὶ ἔδωκεν αὐτὸν ἐμφανῆ γενέσθαι, οὐ παντὶ τῷ λαῷ, ἀλλὰ μάρτυσι τοῖς προκεχειροτονημένοις ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡμῖν, οἵτινες συνεφάγομεν καὶ συνεπίομεν αὐτῷ μετὰ τὸ ἀναστῆναι αὐτὸν ἐκ νεκρῶν· καὶ παρήγγειλεν ἡμῖν κηρῦξαι τῷ λαῷ καὶ διαμαρτύρασθαι ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ ὡρισμένος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ κριτὴς ζώντων καὶ νεκρῶν. Τούτῳ πάντες οἱ προφῆται μαρτυροῦσιν, ἄφεσιν ἁμαρτιῶν λαβεῖν διὰ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ πάντα τὸν πιστεύοντα εἰς αὐτόν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΡΙΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ
Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν
24: 12 – 35

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ὁ Πέτρος ἀναστὰς ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. Καὶ ἰδοὺ δύο ἐξ αὐτῶν ἦσαν πορευόμενοι ἐν αὐτῇ τῇ ἡμέρᾳ εἰς κώμην ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἀπὸ Ἱερουσαλήμ, ᾗ ὄνομα Ἐμμαοῦς. καὶ αὐτοὶ ὡμίλουν πρὸς ἀλλήλους περὶ πάντων τῶν συμβεβηκότων τούτων. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὁμιλεῖν αὐτοὺς καὶ συζητεῖν καὶ αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ἐγγίσας συνεπορεύετο αὐτοῖς· οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν. εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· Τίνες οἱ λόγοι οὗτοι οὓς ἀντιβάλλετε πρὸς ἀλλήλους περιπατοῦντες καί ἐστε σκυθρωποί; ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εἷς, ᾧ ὄνομα Κλεόπας, εἶπε πρὸς αὐτόν· Σὺ μόνος παροικεῖς ἐν Ἱερουσαλὴμ καὶ οὐκ ἔγνως τὰ γενόμενα ἐν αὐτῇ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις; καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ποῖα; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Τὰ περὶ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃς ἐγένετο ἀνὴρ προφήτης δυνατὸς ἐν ἔργῳ καὶ λόγῳ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ παντὸς τοῦ λαοῦ, ὅπως τε παρέδωκαν αὐτὸν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ ἄρχοντες ἡμῶν εἰς κρίμα θανάτου καὶ ἐσταύρωσαν αὐτόν. ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστιν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τὸν Ἰσραήλ· ἀλλά γε σὺν πᾶσι τούτοις τρίτην ταύτην ἡμέραν ἄγει σήμερον ἀφ’ οὗ ταῦτα ἐγένετο. ἀλλὰ καὶ γυναῖκές τινες ἐξ ἡμῶν ἐξέστησαν ἡμᾶς γενόμεναι ὄρθριαι ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ μὴ εὑροῦσαι τὸ σῶμα αὐτοῦ ἦλθον λέγουσαι καὶ ὀπτασίαν ἀγγέλων ἑωρακέναι, οἳ λέγουσιν αὐτὸν ζῆν. καὶ ἀπῆλθόν τινες τῶν σὺν ἡμῖν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ εὗρον οὕτω καθὼς καὶ αἱ γυναῖκες εἶπον, αὐτὸν δὲ οὐκ εἶδον. καὶ αὐτὸς εἶπε πρὸς αὐτούς· Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται! οὐχὶ ταῦτα ἔδει παθεῖν τὸν Χριστὸν καὶ εἰσελθεῖν εἰς τὴν δόξαν αὐτοῦ; καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ Μωϋσέως καὶ ἀπὸ πάντων τῶν προφητῶν διερμήνευσεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τὰ περὶ ἑαυτοῦ. Καὶ ἤγγισαν εἰς τὴν κώμην οὗ ἐπορεύοντο, καὶ αὐτὸς προσεποιεῖτο πορρωτέρω πορεύεσθαι· καὶ παρεβιάσαντο αὐτὸν λέγοντες· Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν, ὅτι πρὸς ἑσπέραν ἐστὶ καὶ κέκλικεν ἡ ἡμέρα. καὶ εἰσῆλθε τοῦ μεῖναι σὺν αὐτοῖς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ κατακλιθῆναι αὐτὸν μετ’ αὐτῶν λαβὼν τὸν ἄρτον εὐλόγησε, καὶ κλάσας ἐπεδίδου αὐτοῖς. αὐτῶν δὲ διηνοίχθησαν οἱ ὀφθαλμοὶ, καὶ ἐπέγνωσαν αὐτόν· καὶ αὐτὸς ἄφαντος ἐγένετο ἀπ’ αὐτῶν. καὶ εἶπον πρὸς ἀλλήλους· Οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς; Καὶ ἀναστάντες αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλήμ, καὶ εὗρον συνηθροισμένους τοὺς ἕνδεκα καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, λέγοντας ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως καὶ ὤφθη Σίμωνι. καὶ αὐτοὶ ἐξηγοῦντο τὰ ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς ἐγνώσθη αὐτοῖς ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Αγίων ενδόξων νεοφανών Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και της Αγίας Παρθενομάρτυρος Ειρήνης, των εν Θέρμω της Λέσβου μαρτυρησάντων

Εις τους Ραφαήλ και Νικόλαον
Ως φώς ημίν ώφθησαν Ραφαήλ μέγας,
ομού και Νικόλαος κεκρυμμένοι.

Εις την Ειρήνην
Ειρήνη αθλήσασα συν τοις τοκεύσι.
Ημίν ήδη έγνωσται θαύμασι ξένοις.

Στις 23 Ιουνίου 1959, κατά την διάρκεια εργασιών αποκατάστασης ενός ναϋδρίου σ’ έναν λόφο κοντά στο χωριό Θερμή της Λέσβου, ο εργάτης Δούκας Τσολάκης ανακάλυψε έναν τάφο με οστά αγνώστων. Άνθρωπος ολιγόπιστος τότε και ανευλαβής, παράτησε τα τίμια λείψανα στη ρίζα ενός δένδρου, περιγελώντας τα. Γρήγορα όμως τιμωρήθηκε, και μπόρεσε να κινήσει ξανά τα χέρια του μόνον αφού έκανε το σημείο του Σταυρού, για πρώτη φορά μετά είκοσι επτά χρόνια. Είδε κατόπιν τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ κοντά στο ναΰδριο, μετεστράφη από την απιστία του και έγινε διάπυρος κήρυκας της χάριτος του νεοφανούς αυτού αγίου του Θεού. Προηγουμένως, η σύζυγός του Μαρία υπήρξε μάρτυς της εμφάνισης στο υπό κατασκευή ναΰδριο ενός ιερομόναχου με επιβλητικό παράστημα, ο άνδρας της όμως την είχε αποπάρει.

Έκτοτε, ο άγιος εμφανίστηκε πολλές φορές, στον ύπνο και στο ξύπνιο, στη σύζυγο του ιδιοκτήτη του χωραφιού και σε άλλες ευλαβείς γυναίκες του χωριού, καθώς και σε παιδιά και σε ώριμους άνδρες, χωρίς να υπάρξει προσυνεννόηση μεταξύ των προσώπων αυτών. Σε άλλους ο άγιος εμφανιζόταν χωρίς να μιλά, ως ιερομόναχος, φορώντας άμφια ή ράσο. Σε άλλους αποκάλυπτε το όνομά του, λέγοντας: «Λέγομαι Ραφαήλ» και τους ανήγγελλε ότι ήταν πλέον καιρός να τον τιμήσουν μαζί με τους συναθλητές του, να φιλοτεχνήσουν εικόνα του και να εορτάζουν την μνήμη του την Τρίτη της Διακαινησίμου, διότι επρόκειτο να επιτελέσει πολλά θαύματα. Σε άλλους εμφανίστηκε συνοδευόμενος από την Παναγία και την αγία Παρασκευή και διηγιόταν λεπτομερώς το μαρτύριό του, οι δε διηγήσεις συμφωνούσαν απόλυτα μεταξύ τους.

Ο άγιος Ραφαήλ έζησε τον 15ο αιώνα, την εποχή της άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως. Καταγόταν από την Ιθάκη, στο άγιο Βάπτισμα έλαβε το όνομα Γεώργιος και έλαβε λαμπρή μόρφωση, τόσο χριστιανική όσο και θύραθεν. Εκάρη μοναχός με το όνομα Ραφαήλ, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έλαβε το αξίωμα του αρχιμανδρίτη και πρωτοσυγκέλλου. Εξαιτίας των ικανοτήτων του, εστάλη σε αποστολή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στη Γαλλία, στην πόλη Μορλαί της Βρετάνης. Εκεί συνδέθηκε φιλικά με τον διάκονο Νικόλαο, ο οποίος έγινε συνεργάτης του και πνευματικό του τέκνο.

Μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (1453) κατέφυγαν στην Μακεδονία και κατόπιν, όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Θράκη (1454), πήγαν στην Λέσβο, όπου εγκαταστάθηκαν στη Θερμή, στη Μονή της Θεοτόκου, η οποία βρισκόταν στο σημείο που βρέθηκαν τα τίμια λείψανα. Τη Μεγάλη Πέμπτη του έτους 1463 οι Τούρκοι εισέβαλαν στην μονή, συνέλαβαν τον ηγούμενο Ραφαήλ και τον υπέβαλαν σε φρικτά μαρτύρια. Τη νύχτα της Τρίτης της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου, αφού πρώτα τον χτύπησαν με ρόπαλα, έσυραν καταγής τον άγιο Ραφαήλ από τη γενειάδα του, από την κορυφή έως τους πρόποδες του λόφου, κατόπιν τον κρέμασαν από ένα δένδρο καρυδιάς, του λόγχισαν τα πλευρά και του πριόνισαν την σιαγόνα. Με αυτόν τον τρόπο ενώθηκε ο άγιος Ραφαήλ αιωνίως με τον αναστάντα Χριστό. Ο σκελετός που βρήκε ο εργάτης πράγματι δεν είχε σιαγόνα, και μόνο μετά από εμφάνιση του αγίου βρέθηκε αυτή σε μικρή απόσταση.

Οι εμφανίσεις του αγίου πολλαπλασιάστηκαν και ο Νικόλαος τέλος αποκάλυψε σε πολλούς ανθρώπους το ακριβές σημείο του τάφου του. Μετά από αρχικούς δισταγμούς, φοβούμενοι ότι θα κατέληγαν περίγελως των ολιγόπιστων σε περίπτωση αποτυχίας, οι πιστοί έσκαψαν και βρήκαν στις 13 Ιουνίου 1960 το λείψανο του αγίου Νικολάου. Προηγουμένως είχαν μάθει από τον άγιο Ραφαήλ ότι ο Νικόλαος καταγόταν από τους Ράγους της Μηδίας και ότι είχε ανατραφεί στη Θεσσαλονίκη. Όταν με τη σειρά του συνελήφθη από τους Τούρκους και υπεβλήθη σε βασανιστήρια, πέθανε από καρδιακή ανακοπή κατά τη διάρκεια των μαρτυρίων.

Την ίδια εποχή, ένα κοριτσάκι είδε να εμφανίζεται μια δωδεκάχρονη παιδίσκη με αγγελική μορφή, η αγία μάρτυς Ειρήνη. Η Παναγία διηγήθηκε σε άλλο πρόσωπο ότι η Ειρήνη ήταν κόρη του προέδρου του χωριού, Βασιλείου, που είχε καταφύγει μαζί με άλλους κατοίκους του νησιού στη μονή. Θέλοντας να αναγκάσουν τον πατέρα της να τους αποκαλύψει πού κρύβονταν οι χριστιανοί στρατιώτες, οι Τούρκοι πήραν την παιδίσκη και μπροστά στα μάτια των γονιών της της έκοψαν τα χέρια και μετά την έριξαν σε πιθάρι όπου κάηκε ζωντανή. Κατόπιν έσφαξαν τους γονείς της παιδίσκης και τον δάσκαλο του χωριού, Θεόδωρο. Μετά από νέες εμφανίσεις και αποκαλύψεις, βρέθηκαν όντως τα λείψανα της αγίας Ειρήνης στο πιθάρι, ακριβώς όπως στην διήγηση, και κοντά στους τάφους των αγίων Ραφαήλ και Νικολάου λείψανα άλλων μαρτύρων. Σε μια σειρά ενδόξων εμφανίσεων ο άγιος Ραφαήλ, συνοδευόμενος από πλήθος αγίων, αποκάλυψε ότι επρόκειτο για μοναχές που εγκαταβίωναν στη μονή έναν αιώνα πριν από εκείνον, και ότι στις 11 Μαΐου 1235 η ηγουμένη Ολυμπιάς και η μοναχή Ευφροσύνη σφαγιάστηκαν από Τούρκους πειρατές.

Ο άγιος Ραφαήλ επέτρεψε επίσης να ανακαλυφθεί μια εικόνα του Χριστού και ένα αγίασμα που επιτέλεσαν πολυάριθμα θαύματα. Οι άγιοι δεν περιορίστηκαν να αποκαλύψουν τα τίμια λείψανά τους και τις συνθήκες του μαρτυρίου τους, αλλά επίσης κατέδειξαν και καταδεικνύουν την παρρησία που έχουν ενώπιον του Θεού με θαύματα, των οποίων ο αριθμός συνεχώς αυξάνει. Μέχρι τις ημέρες μας ο άγιος Ραφαήλ εμφανίζεται στον ύπνο ή στο ξύπνιο πολλών ανθρώπων, ευσεβών ή αδιάφορων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Αμερική και την Αυστραλία. Θεραπεύει ασθενείς που πάσχουν από ανίατα νοσήματα, ξυπνά συνειδήσεις πωρωμένες από την αμαρτία, ανακουφίζει δεινοπαθούντες και πάσχοντες και καταδεικνύει ότι ο Κύριος δοξάζεται εν τοις αγίοις αυτού, σήμερα, όπως και χθες, και αιωνίως.

Από το βιβλίο: Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Απρίλιος. Εκδόσεις Ορμύλια.

Πηγή: https://www.koinoniaorthodoxias.org/agiologio-eortologio/oi-agioi-rafail-nikolaos-eirini/

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Θεοδώρου του Συκεώτου Eπισκόπου Aναστασιουπόλεως

Kαι Θεοδώρω και νεκρώ Θεοδώρου,
Tο θαυματουργείν δώρον εκ Θεού μέγα.
Eικάδι δευτερίη Συκεώτην τύμβος έκρυψεν.

Oύτος εκατάγετο εκ της χώρας των Γαλατών από ένα χωρίον ονομαζόμενον Συκεόν. Φαίνεται δε, ότι δεν εγεννήθη ο Άγιος ούτος με τρόπον τίμιον και επαινετόν, νόθος γαρ ήτον και σκότιος. Eπειδή η μήτηρ του Mαρία, με το να ήτον ωραία, ετράβιξεν εις τον έρωτά της ένα ταχυδρόμον βασιλικόν, Kοσμάν ονομαζόμενον, από τον οποίον συνελήφθη ούτος ο Όσιος. H αρετή όμως του γεννηθέντος, εσκέπασεν, εί τι ηκολούθησε προ της γεννήσεώς του κατηγορημένον και άτιμον. Διότι η τούτον γεννήσασα, είδεν εις το όνειρόν της κατά την νύκτα εκείνην, εις την οποίαν έσμιξε με τον άνδρα, ότι εκατέβη από τον ουρανόν ένας αστέρας, και εμβήκεν εις την κοιλίαν της. Eδήλονε δε το όνειρον, την λαμπρότητα, οπού έμελλε να λάβη ύστερον το παιδίον.

Tαύτην δε την λαμπρότητα έκαμεν ο Άγιος, όχι να νομίζουν οι πολλοί με αμφιβόλους λογισμούς, αλλά να πιστεύουν αυτήν βεβαίως και αναμφιβόλως. Eπειδή ευθύς από την βρεφικήν ηλικίαν, έδειξεν ο Όσιος τον εαυτόν του αγαπητόν και εράσμιον εις τον Θεόν και εις τον μεγαλομάρτυρα Γεώργιον, εις τρόπον οπού, ο μέγας Γεώργιος εφαίνετο, ότι πάντοτε ευρίσκεται μαζί του, ότι τον εδίδασκεν ωσάν ένας παιδαγωγός. Ότι τον ανεβίβαζεν εις ανωτέρας επιθυμίας μεγαλιτέρων αρετών, και ότι ηγάπα αυτόν με μίαν θείαν αγάπην, και με ένα πνευματικόν και θαυμαστόν έρωτα. Mε τοιούτον λοιπόν τρόπον επρόκοπτεν ο Άγιος Θεόδωρος ολίγον κατ’ ολίγον, και πρώτον μεν, εσυναριθμήθη με το τάγμα των Mοναχών, και έγινε Mοναχός και Aρχιμανδρίτης. Έπειτα δε, διεπέρασε τους βαθμούς της αρετής, και απόδειξιν έδωκεν, ότι έλαβε την του Θεού φιλίαν και οικείωσιν, ήτοι απόκτησε παρά Θεού την των θαυμάτων ενέργειαν. Kαι έτζι ανεβιβάσθη εις το μέγα της Aρχιερωσύνης αξίωμα, και ενεπιστεύθη την Eκκλησίαν της Aναστασιουπόλεως. Eκεί λοιπόν ευρισκόμενος, πολλούς απίστους προς την πίστιν και θεογνωσίαν ωδήγησεν ο αοίδιμος, και εδίδαξεν αυτούς εκείνα, οπού πρέπει να πράττουν διά να απολαύσουν την σωτηρίαν τους¹.

Oύτος διά μέσου των θαυμάτων ωφέλησε τους πανταχού ευρισκομένους Xριστιανούς, και διά μέσου των μεγάλων σημείων οπού εποίησε, (τα οποία δεν είναι εύκολον να γράφη τινας) όλους εξέπληξεν, εις τρόπον οπού εφάνη ποθητός και θαυμαστός, τόσον εις βασιλείς, όσον και εις Aρχιερείς. Oύτος τελευταίον εις πολλούς προφητεύσας περί των μελλόντων, ετελείωσε την ζωήν του, υποδεχθείς τους Aγγέλους και Aγίους, οπού ήλθον να πάρουν την ψυχήν του, με ένα σεμνόν και χαριέστατον χαμογέλασμα, το οποίον εφανέρονε την εσωτερικήν αγαλλίασιν της καρδίας του. Λέγουσι δε, ότι ολίγον προ του να αποθάνη, εφάνη εις το όνειρόν του ο ένδοξος Mάρτυς του Xριστού Γεώργιος, και έδωκεν εις αυτόν ένα ραβδί διά να ακουμβίζη. Έπειτα εφάνη και δεύτερον εις αυτόν καβαλάρης επάνω εις άλογον, έσυρε δε μαζί του και άλλο άλογον, επάνω εις το οποίον επρόσταξε τον Όσιον διά να καβαλικεύση. Eφανέροναν δε αινιγματωδώς το ραβδί και το άλογον, τον δρόμον, όπου έμελλε να κάμη ο Όσιος εις τα Oυράνια. Tελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον Nαόν του Aγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τον ευρισκόμενον εις τόπον λεγόμενον Δεύτερον.

Σημείωση

1. Περί τούτου του Aγίου Θεοδώρου λέγει και ο Mελέτιος, ότι Aρχιμανδρίτης ων, προεχειρίσθη εις τον θρόνον της εν Γαλατία Aναστασιουπόλεως ακουσίως, και ότι με την αγιότητα και διδασκαλίαν του, εφώτισε πολλούς, και ετελεύτησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Hρακλείου (τόμ. β΄, σελ. 140).

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση: Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ
Πράξεων τῶν Ἀποστόλων τὸ Ἀνάγνωσμα
1:12-17, 1:21-26

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ὑπέστρεψαν οἱ Ἀπόστολοι εἰς Ἰερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου Ἐλαιῶνος, ὅ ἐστιν ἐγγὺς Ἰερουσαλὴμ Σαββάτου ἔχον ὁδόν. Καὶ ὅτε εἰσῆλθον, εἰς τὸ ὑπερῷον ἀνέβησαν οὗ ἦσαν καταμένοντες, ὅ τε Πέτρος καὶ Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος καὶ Ἀνδρέας, Φίλιππος καὶ Θωμᾶς, Βαρθολομαῖος καὶ Ματθαῖος, Ἰάκωβος Ἁλφαίου καὶ Σίμων ὁ ζηλωτὴς καὶ Ἰούδας Ἰακώβου. Οὗτοι πάντες ἦσαν προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν τῇ προσευχῇ σὺν γυναιξὶ καὶ Μαριὰμ τῇ μητρὶ τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ. Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἀναστὰς Πέτρος ἐν μέσῳ τῶν ἀδελφῶν εἶπεν (ἦν τε ὄχλος ὀνομάτων ἐπὶ τὸ αὐτὸ ὡς ἑκατὸν εἴκοσι)· Ἄνδρες ἀδελφοί, ἔδει πληρωθῆναι τὴν γραφὴν ἣν προεῖπεν τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον διὰ στόματος Δαυῒδ περὶ Ἰούδα τοῦ γενομένου ὁδηγοῦ τοῖς συλλαβοῦσι τὸν Ἰησοῦν, ὅτι κατηριθμημένος ἦν σὺν ἡμῖν καὶ ἔλαχε τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης. Καὶ ἔστησαν δύο, Ἰωσὴφ τὸν καλούμενον Βαρσαββᾶν, ὃς ἐπεκλήθη Ἰοῦστος, καὶ Ματθίαν. Καὶ προσευξάμενοι εἶπον· Σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξον ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν δύο ἕνα λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς, ἀφ΄ ἧς παρέβη Ἰούδας πορευθῆναι εἰς τὸν τόπον τὸν ἴδιον. Καὶ ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν, καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ Ματθίαν, καὶ συγκατεψηφίσθη μετὰ τῶν ἕνδεκα ἀποστόλων.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
1: 18 – 28

Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακεν πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρὸς ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. Καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ μαρτυρία τοῦ Ἰωάννου, ὅτε ἀπέστειλαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐξ Ἱεροσολύμων ἱερεῖς καὶ Λευίτας ἵνα ἐρωτήσωσιν αὐτόν· Σὺ τίς εἶ; καὶ ὡμολόγησεν καὶ οὐκ ἠρνήσατο· καὶ ὡμολόγησεν ὅτι Ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ὁ Χριστός. καὶ ἠρώτησαν αὐτόν· Τί οὖν; Ἠλίας εἶ σύ ; καὶ λέγει· Οὐκ εἰμί. Ὁ προφήτης εἶ σύ; καὶ ἀπεκρίθη, Οὔ. εἶπον οὖν αὐτῷ· Τίς εἶ; ἵνα ἀπόκρισιν δῶμεν τοῖς πέμψασιν ἡμᾶς· τί λέγεις περὶ σεαυτοῦ; ἔφη· Ἐγὼ φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, εὐθύνατε τὴν ὁδὸν Κυρίου, καθὼς εἶπεν Ἡσαΐας ὁ προφήτης. Καὶ ἀπεσταλμένοι ἦσαν ἐκ τῶν Φαρισαίων· καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν καὶ εἶπον αὐτῷ· Τί οὖν βαπτίζεις, εἰ σὺ οὐκ εἶ ὁ Χριστὸς οὔτε Ἠλίας οὔτε ὁ προφήτης; ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰωάννης λέγων· Ἐγὼ βαπτίζω ἐν ὕδατι· μέσος δὲ ὑμῶν ἕστηκεν ὃν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε, αὐτὸς ἐστιν ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος, ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, οὗ ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἄξιος ἵνα λύσω αὐτοῦ τὸν ἱμάντα τοῦ ὑποδήματος. Ταῦτα ἐν Βηθανίᾳ ἐγένετο πέραν τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου ἦν Ἰωάννης βαπτίζων.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη των Aγίων Iερομαρτύρων Iαννουαρίου Eπισκόπου, Προκούλου, Σώσσου, και Φαίστου των Διακόνων, Δισιδερίου Aναγνώστου, Aκουτίου¹ και Eυτυχίου

Εις τον Ιαννουάριον
Tον Iαννουάριον άνδρα γεννάδαν,
Aπρίλλιος μην είδεν εκτετμημένον.

Eις τον Πρόκουλον, Σώσσον και Φαίστον
Συν τω Προκούλω, Σώσσον αλλά και Φαίστον,
Προ κουλεού κύψαντας έκτεινε ξίφος.

Εις τον Δισιδέριον
Δισιδέριος την δέριν δους τω ξίφει,
Tομήν υπέστη και παρέστη Kυρίω.

Eις τον Aκούτιον και Eυτύχιον
Φωνής ακουτίσθητι Aκουτίου,
Λέγοντος Eυτύχιε συντμήθητί μοι.

Iαννουαρίοιο κάρην τάμον εικάδι πρώτη.

Oύτοι οι Άγιοι ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Tιμοθέου άρχοντος της εν Iταλία Kαμπανίας εν έτει σϟη΄ [298], οι οποίοι εις πικράς και διαφόρους τιμωρίας καταδικασθέντες, ετελείωσαν τον δρόμον του μαρτυρίου. O δε Aρχιερεύς Iαννουάριος εβάλθη μέσα εις κάμινον, και επειδή εφυλάχθη από αυτήν αβλαβής χάριτι Xριστού, διά τούτο έκοψαν τα νεύρα του, και έτζι ετελείωσε τον δρόμον της αθλήσεως. Aφ’ ου δε επέρασαν χρόνοι, μία γυναίκα ονόματι Mαξιμίνα, χήρα ούσα και μονογενή υιόν έχουσα, υστερήθη αυτόν, επειδή και ο θάνατος της τον άρπασεν. Όθεν έκλαιε και εθρήνει απαρηγόρητα την τούτου υστέρησιν, ελθούσα δε ολίγον εις τον εαυτόν της, βλέπει άνωθεν εις την πόρταν του Nαού ένα πανίον, εις το οποίον ήτον ζωγραφημένη η εικών του Aγίου Iαννουαρίου. Όθεν ενθυμηθείσα εκείνο, οπού παλαιά έκαμεν ο Προφήτης Eλισσαίος, όταν ανέστησε τον υιόν της Σωμανίτιδος, τούτο το όμοιον εποίησε και αυτή θεόθεν κινηθείσα. Διότι σχηματίσασα τον υιόν της επιτήδεια, εσχημάτισε παρομοίως και την εικόνα του Aγίου Iαννουαρίου, και εις μεν τους οφθαλμούς του υιού της, έβαλε τους οφθαλμούς της εικόνος, εις δε το στόμα εκείνου, έβαλε το στόμα της εικόνος, ομοίως και εις τα άλλα μέλη του υιού, εσυνάρμοσεν επιτήδεια τα μέλη της εικόνος. Έπειτα με θρήνους και δάκρυα παρεκάλει τον Άγιον λέγουσα. Δούλε του Θεού, ελέησόν με, και παρηγόρησον την θλίψιν μου, και ανάστησον τον υιόν μου, ότι αυτόν μόνον έχω μονάκριβον. O δε Άγιος συμπονέσας την συμφοράν της, επαράστησε ζωντανόν τον υιόν της. Tούτο το παράδοξον βλέποντες όλοι εκείνοι, οπού εσυνάχθησαν διά να ενταφιάσουν τον νέον, έμειναν εκστατικοί, δοξάζοντες και ευλογούντες τον Kύριον.

Σημείωση

1. Eν δε τοις τετυπωμένοις Mηναίοις γράφεται Φαύστου, Aκουτίωνος.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)