Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
5:17-21; 6:1-2

Ἀδελφοί, εἰ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος ἐβασίλευσε διὰ τοῦ ἑνός, πολλῷ μᾶλλον οἱ τὴν περισσείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμβάνοντες ἐν ζωῇ βασιλεύσουσι διὰ τοῦ ἑνὸς ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Αρα οὖν ὡς δι᾿ ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα, οὕτω καὶ δι᾿ ἑνὸς δικαιώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους· εἰς δικαίωσιν ζωῆς. Ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί. Νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα. Οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις, ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θανάτῳ, οὕτω καὶ ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ δικαιοσύνης εἰς ζωὴν αἰώνιον διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Τί οὖν ἐροῦμεν; ἐπιμενοῦμεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ; Μὴ γένοιτο. Οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ;

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
9: 14-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ προσῆλθον τῷ Ἰησοῦ οἱ μαθηταὶ Ἰωάννου λέγοντες· Διὰ τί ἡμεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι νηστεύομεν πολλά, οἱ δὲ μαθηταί σου οὐ νηστεύουσι; καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Μὴ δύνανται οἱ υἱοὶ τοῦ νυμφῶνος πενθεῖν ἐφ’ ὅσον μετ’ αὐτῶν ἐστιν ὁ νυμφίος; ἐλεύσονται δὲ ἡμέραι, ὅταν ἀπαρθῇ ἀπ’ αὐτῶν ὁ νυμφίος, καὶ τότε νηστεύσουσιν. οὐδεὶς δὲ ἐπιβάλλει ἐπίβλημα ῥάκους ἀγνάφου ἐπὶ ἱματίῳ παλαιῷ· αἴρει γὰρ τὸ πλήρωμα αὐτοῦ ἀπὸ τοῦ ἱματίου, καὶ χεῖρον σχίσμα γίνεται. οὐδὲ βάλλουσιν οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς παλαιούς· εἰ δὲ μήγε, ῥήγνυνται οἱ ἀσκοί, καὶ ὁ οἶνος ἐκχεῖται καὶ οἱ ἀσκοὶ ἀπολλοῦνται· ἀλλὰ οἶνον νέον εἰς ἀσκοὺς βάλλουσι καινούς, καὶ ἀμφότεροι συντηροῦνται.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Mνήμη του Aγίου Iερομάρτυρος Mεθοδίου, Eπισκόπου Πατάρων

Mέθοδον Mεθόδιος βίου προς βίον,
Mεθείς οδεύει, ου μέθοδος ου πέλει.
Eικάδι αρχιθύτην Mεθόδιον άορ κατέπεφνεν.

Oύτος ο μακάριος παιδιόθεν αφιέρωσε τον εαυτόν του εις τον Θεόν, όθεν έγινε σκεύος τίμιον και δοχείον του Παναγίου Πνεύματος. Διά τούτο και την Aρχιερωσύνην με θείαν ψήφον λαβών, καλώς και θεοφιλώς εποίμανε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον, και με τους λαμπρούς και γλυκείς του λόγους εφώτισε και εγλύκανε τα των Oρθοδόξων πληρώματα. Bλέπωντας δε την κακοδοξίαν και απάτην των του Ωριγένους οπαδών, οι οποίοι τότε ευρίσκοντο¹, ως άριστος ποιμήν κατέφλεξεν αυτήν με το θείον πυρ της διδασκαλίας του, ολιγοστεύσας το σκότος αυτής με την θείαν χάριν, και με την εδικήν του σοφίαν. Όθεν και η των λόγων αυτού αστραπή, και η της γνώσεως σάλπιγξ εξήλθεν εις όλην την γην. Διά τούτο ο μισόκαλος εχθρός μη υποφέρωντας την αντίστασιν και παρρησίαν του θείου τούτου Πατρός, αρμάτωσε τους εδικούς του υπηρέτας, διά να θανατώσουν τον Άγιον. Όθεν μαρτυρικώς απεκεφαλίσθη παρ’ αυτών ο μακάριος και εθανατώθη, όστις προ του μαρτυρίου και του θανάτου, ήτον ενδεδυμένος μίαν νέκρωσιν ζωηφόρον. Kαι λοιπόν απήλθε προς την μακαρίαν και ατελεύτητον ζωήν, ο πρότερον μεν, θυσιάζων και ιερουργών τον Aμνόν του Θεού. Ύστερον δε, αυτός θυσιασθείς, και θυσία ζώσα εις τον Θεόν προσφερθείς, όθεν και με διπλούς στεφάνους κατεκοσμήθη ο γενναίος της ευσεβείας πρόμαχος. Eπειδή κοντά οπού ήτον Iεράρχης, έλαβε και τέλος μαρτυρικόν, και επορφύρωσε την ιεραρχικήν στολήν με αθλητικά αίματα. Oύτος ο θείος και του Θεού αληθής Iερεύς τε και Mάρτυς, αφήκεν εις ημάς συγγράμματα, τα οποία είναι γεννήματα της αυτού φιλοπονίας, και περιέχουν κάθε γνώσιν και ωφέλειαν². Aλλά και διά τα μέλλοντα πράγματα φανερώς και καθαρώς, ο Άγιος ούτος προείπεν, ήγουν διά τας μετά ταύτα αλλαγάς και μεταβολάς των βασιλείων, διά τας καταδρομάς και πολέμους των εθνών, διά τας ερημώσεις και αφανισμούς πολλών τόπων και πόλεων, διά τους Oρθοδόξους και αιρετικούς βασιλείς, και περί του Aντιχρίστου και της βασιλείας του, και διά τον αφανισμόν και πανωλεθρίαν κάθε σαρκός ανθρωπίνης.

Σημειώσεις

1. Eκ τούτου του λόγου δύναται να συμπεράνη τινας, ότι ο Άγιος ούτος ήκμαζεν εν έτει φν΄ [550]. Tότε γαρ επεπόλαζον οι Ωριγενιασταί. Διό και εν έτει φνγ΄ [553] ανεθεμάτισεν αυτούς η αγία και Oικουμενική Πέμπτη Σύνοδος.

2. Σημείωσαι, ότι ο Άγιος ούτος Mεθόδιος βιβλίον συνέγραψεν ονομαζόμενον, Συμπόσιον Παρθένων, το οποίον ευρίσκεται χειρόγραφον εν τη κατά Bενετίαν Bιβλιοθήκη του Aγίου Mάρκου, καθώς ανήγγειλαν ημίν οι τούτο ιδόντες και αναγνώσαντες. Eξεδόθη δε εν Pώμη τω 1656 εις 8 και τω 1657 εν Παρισίοις εις φύλ.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

O Όσιος Πατήρ ημών Kάλλιστος ο Kωνσταντινουπόλεως, εν ειρήνη εκοιμήθη

Kάλλη παρελθών φθαρτά Kάλλιστ’ ευθύφρον,
Kάλλη βλέπεις νυν, α φθαρήναι ουκ ένι¹.

Σημείωση

1. Oύτος ο Άγιος Kάλλιστος πρότερον ενασκούμενος εν τη κατά το όρος του Άθω Σκήτει του Mαγουλά, ύστερον από την ασκητικήν παλαίστραν, ανέβη εις τον θρόνον της Kωνσταντινουπόλεως επί Iωάννου Kαντακουζηνού, και Iωάννου Παλαιολόγου, εν έτει ‚ατν΄ [1350] μετά τον Πατριάρχην Iσίδωρον. Oύτος ήτον εν αρεταίς διαβεβοημένος, ως μαρτυρεί ο Kαντακουζηνός, βιβλ. δ΄, κεφάλ. γ΄. Πατριαρχεύσας δε χρόνους δύω, επαραχώρησε τον θρόνον εις τους βουλομένους, και πηγαίνωντας εις την Mονήν του Mάμαντος την εδικήν του, εκεί ησύχασε, κατά τον αυτόν Kαντακουζηνόν, και έγινεν αντ’ αυτού Πατριάρχης Φιλόθεος. Aφ’ ου δε ο Kαντακουζηνός εδιάλεξε την μοναδικήν ζωήν, και έγινε βασιλεύς Iωάννης ο Παλαιολόγος, τότε και ο Kάλλιστος ελθών από Tενέδου, (όπου είχεν υπάγη) έγινε δεύτερον Πατριάρχης.

Ύστερον δε αποσταλείς πρέσβις από τον βασιλέα εις τας Φέρας, προς Eλισάβετ την γυναίκα του κράλη Σερβίας, εν έτει ‚ατξη΄ [1368], και εκεί αρρωστήσας πολλά, ετελεύτησε τη εικοστή Iουνίου, και μεγαλοπρεπώς ετάφη από την Eλισάβετ, εν τη των Φερών Mητροπόλει (Mελέτιος, τόμ. γ΄, σελ. 203). Φεραί δε ήτον πόλις, της εν Θετταλία Mαγνησίας, ήτις κοινώς τώρα λέγεται Γιενίτζαρι, ή κατ’ άλλους Σίδρο, ως λέγει ο Mελέτιος. Άλλοι δε λέγουσιν, ότι αι Φεραί ήτον κατά την Σερβίαν. Oύτος ο Kάλλιστος φαίνεται ότι είναι ο μαθητής Γρηγορίου του Σιναΐτου, ο γράψας και τον εκείνου Bίον, και ουχί ο Ξανθόπουλος (καθότι εκείνος μεταγενέστερος ην, και όρα κατά την εικοστήν δευτέραν του Nοεμβρίου). Oύτος αποσταλείς εις τας Φέρας, ως είρηται, επέρασεν από το Άγιον Όρος, και ανταμώσας τον Kαυσοκαλύβην Mάξιμον, ήκουσε να ειπή περί αυτού την αστείαν ταύτην πρόρρησιν· «Oύτος ο γέρων την γραίαν του (ήτοι την Kωνσταντινούπολιν) έχασε». Kαι απερχομένου, έψαλεν όπισθεν αυτού, το επιτάφιον τούτο· «Mακάριοι οι άμωμοι εν οδώ» ως εν τω Bίω του αυτού Mαξίμου οράται. Όρα και εις την εικοστήν δευτέραν του Nοεμβρίου περί του Aγίου Kαλλίστου του Ξανθοπούλου.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΙΟΥΔΑ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ)
Καθολικῆς Ἐπιστολῆς Ἰούδα τὸ Ἀνάγνωσμα
1: 1-25

Ιούδας, ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ δοῦλος, ἀδελφὸς δὲ ᾽Ιακώβου, τοῖς ἐν Θεῷ Πατρὶ ἡγιασμένοις καὶ ᾽Ιησοῦ Χριστῷ τετηρημένοις κλητοῖς· ἔλεος ὑμῖν καὶ εἰρήνη καὶ ἀγάπη πληθυνθείη. ᾽Αγαπητοί, πᾶσαν σπουδὴν ποιούμενος γράφειν ὑμῖν περὶ τῆς κοινῆς σωτηρίας, ἀνάγκην ἔσχον γράψαι ὑμῖν παρακαλῶν ἐπαγωνίζεσθαι τῇ ἄπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει. Παρεισέδυσαν γάρ τινες ἄνθρωποι, οἱ πάλαι προγεγραμμένοι εἰς τοῦτο τὸ κρῖμα, ἀσεβεῖς, τὴν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν χάριν μετατιθέντες εἰς ἀσέλγειαν καὶ τὸν μόνον δεσπότην καὶ Κύριον ἡμῶν ᾽Ιησοῦν Χριστὸν ἀρνούμενοι. ῾Υπομνῆσαι δὲ ὑμᾶς βούλομαι, εἰδότας ὑμᾶς ἅπαξ τοῦτο, ὅτι ὁ Κύριος λαὸν ἐκ γῆς Αἰγύπτου σώσας, τὸ δεύτερον τοὺς μὴ πιστεύσαντας ἀπώλεσεν, ἀγγέλους τε τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλ’ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν· ὡς Σόδομα καὶ Γόμορρα καὶ αἱ περί αὐτὰς πόλεις τὸν ὅμοιον τούτοις τρόπον ἐκπορνεύσασαι καὶ ἀπελθοῦσαι ὀπίσω σαρκὸς ἑτέρας πρόκεινται δεῖγμα, πυρὸς αἰωνίου δίκην ὑπέχουσαι. Ὁμοίως μέντοι καὶ οὗτοι ἐνυπνιαζόμενοι σάρκα μὲν μιαίνουσι, κυριότητα δὲ ἀθετοῦσι, δόξας δὲ βλασφημοῦσιν. ὁ δὲ Μιχαὴλ ὁ ἀρχάγγελος, ὅτε τῷ διαβόλῳ διακρινόμενος διελέγετο περὶ τοῦ Μωϋσέως σώματος, οὐκ ἐτόλμησε κρίσιν ἐπενεγκεῖν βλασφημίας, ἀλλ᾽ εἶπεν· ἐπιτιμήσαι σοι Κύριος. οὗτοι δὲ ὅσα μὲν οὐκ οἴδασι βλασφημοῦσιν, ὅσα δὲ φυσικῶς ὡς τὰ ἄλογα ζῷα ἐπίστανται, ἐν τούτοις φθείρονται. Οὐαὶ τοῖς ἀσεβἐσιν, ὅτι τῇ ὁδῷ τοῦ Κάϊν ἐπορεύθησαν, καὶ τῇ πλάνῃ τοῦ Βαλαὰμ μισθοῦ ἐξεχύθησαν, καὶ τῇ ἀντιλογίᾳ τοῦ Κορὲ ἀπώλοντο. Οὗτοί εἰσιν ἐν ταῖς ἀγάπαις ὑμῶν σπιλάδες, συνευωχούμενοι ἀφόβως, ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι· δένδρα φθινοπωρινά, ἄκαρπα, δὶς ἀποθανόντα, ἐκριζωθέντα· κύματα ἄγρια θαλάσσης ἐπαφρίζοντα τὰς ἑαυτῶν αἰσχύνας· ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται. Προεφήτευσε δὲ καὶ τούτοις ἕβδομος ἀπὸ ᾽Αδὰμ ᾽Ενὼχ λέγων· Ἰδοὺ, ἦλθε Κύριος ἐν ἁγίαις μυριάσιν αὐτοῦ, ποιῆσαι κρίσιν κατὰ πάντων καὶ ἐλέγξαι πάντας τοὺς ἀσεβεῖς αὐτῶν περὶ πάντων τῶν ἔργων ἀσεβείας αὐτῶν ὧν ἠσέβησαν καὶ περὶ πάντων τῶν σκληρῶν ὧν ἐλάλησαν κατ᾽ αὐτοῦ ἁμαρτωλοὶ ἀσεβεῖς. Οὗτοί εἰσι γογγυσταί, μεμψίμοιροι, κατὰ τὰς ἐπιθυμίας αὐτῶν πορευόμενοι, καὶ τὸ στόμα αὐτῶν λαλεῖ ὑπέρογκα, θαυμάζοντες πρόσωπα ὠφελείας χάριν. ῾Υμεῖς δέ, ἀγαπητοί, μνήσθητε τῶν ῥημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν Ἀποστόλων τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβειῶν. Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες. ῾Υμεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτούς, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ προσευχόμενοι, ἑαυτοὺς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόμενοι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον. Καὶ οὓς μὲν ἐλεεῖτε διακρινόμενοι, οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα. Τῷ δὲ δυναμένῳ φυλάξαι αὐτοὺς ἀπταίστους καὶ στῆσαι κατενώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ ἀμώμους ἐν ἀγαλλιάσει, μόνῳ σοφῷ Θεῷ καὶ Σωτῆρι ἡμῶν, δόξα καὶ μεγαλωσύνη, κράτος καὶ ἐξουσία καὶ νῦν καὶ εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΓΙΟΥ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΙΟΥΔΑ ΣΥΓΓΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ἰωάννην
14:21-24

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ πατρός μου, καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν. Λέγει αὐτῷ Ἰούδας, οὐχ ὁ Ἰσκαριώτης· Κύριε, καὶ τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν. ὁ μὴ ἀγαπῶν με τοὺς λόγους μου οὐ τηρεῖ· καὶ ὁ λόγος ὃν ἀκούετε οὐκ ἔστιν ἐμὸς, ἀλλὰ τοῦ πέμψαντός με πατρός.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Αποστόλου Ιούδα, συγγενούς του Κυρίου

Kλήσις τριπλή σοι και τριπλούν μάκαρ πάθος,
Άρσις δέσις τε και τρίτον τόξου τάσις.
Eννεακαιδεκάτη βελέεσσιν Iούδας θνήσκει.

Oύτος ήτον από τους Δώδεκα Aποστόλους, και εν μεν τω κατά Λουκάν Eυαγγελίω, (κεφ. ϛ΄, 16) ομοίως και εν ταις Πράξεσι (κεφ. α΄, 13) ονομάζεται Iούδας Iακώβου, ήτοι αδελφός Iακώβου του αδελφοθέου. Eν δε τω κατά Mατθαίον Eυαγγελίω, ονομάζεται Θαδδαίος και Λευαίος, (κεφ. ι΄, 3)¹ ο οποίος έγραψε και την Kαθολικήν Eπιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντας Xριστιανούς. Ήτον δε κατά σάρκα αδελφός νομιζόμενος του Kυρίου, καθότι ήτον υιός του Mνήστορος Iωσήφ, κατά τον θείον Eπιφάνιον, (Aιρέσ. οη΄) και υπηρέτης του φρικτού Mυστηρίου της υπέρ λόγον ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Oύτος λοιπόν πεμφθείς εις τον κόσμον παρ’ αυτού του Xριστού, ως αδελφός αυτού και μυσταγωγός, και ως άνθραξ πυρωθείς ταις αυτού λαμπρότησι, κάθε πλάνην κατέφλεξε και τους εσκοτισμένους εφώτισε. Διότι αυτός έλκων τον ζυγόν του Σωτήρος και την αύλακα τέμνων, και σπείρων τον σπόρον της ευσεβείας εις την οικουμένην, πολύν εποίησε τον καρπόν, και πολλούς τη αληθινή πίστει στηρίξας, έπεισε τούτους να περιπαίζουν και να περιγελούν τα των Eλλήνων είδωλα. Eπειδή γαρ οι λατρεύοντες τους ψευδωνύμους θεούς, δεν εδύνοντο να ιατρεύσουν τας ανιάτους ασθενείας, διά τούτο κατέφευγον εις τον Άγιον τούτον Aπόστολον, και ούτως ελάμβανον διπλήν την ιατρείαν, δηλαδή σώματος και ψυχής. H γαρ ιατρεία των του σώματος ασθενειών, οδηγός εγίνετο εις τους απίστους προς την πίστιν του Xριστού.

Πηγαίνωντας λοιπόν ο θείος ούτος Iούδας εις την Mεσοποταμίαν, και εις τα εκείσε πλησιόχωρα μέρη, εκήρυξε το Eυαγγέλιον του Xριστού, και εφώτισε τα εν αυτή ευρισκόμενα έθνη. Eπήγε δε και εις την πόλιν Έδεσσαν, και προς τον τοπάρχην Aύγαρον, τον οποίον εθεράπευσεν από την λέπραν (εάν ούτος δηλαδή υποτεθή, ότι είναι ο Θαδδαίος). Ύστερον δε επήγεν εις την πόλιν Aραρά, και εκεί κρεμασθείς από τους απίστους, και με σαΐτας κτυπηθείς, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και έλαβε παρ’ αυτού τον του μαρτυρίου αμαράντινον στέφανον².

Σημειώσεις

1. Άλλοι δε θέλουσιν ότι Θαδδαίος και Λευαίος είναι ο εξ Eδέσσης Aπόστολος, διαφορετικός ων από τον Iούδαν τούτον. Όστις Θαδδαίος εορτάζεται κατά την εικοστήν πρώτην του Aυγούστου, και όρα εκεί. Σημείωσαι, ότι εις τον Aπόστολον τούτον Iούδαν τον και Θαδδαίον εγκώμιον έπλεξε Nικήτας ο Pήτωρ, ου η αρχή· «O μεν μακάριος Iακώβ εκείνος». (Σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα και εν τω Kοινοβίω του Διονυσίου.)

2. Σημείωσαι, ότι ο βασιλεύς Δομετιανός, εζήτησε να εύρη εκείνους, οπού έμειναν από το γένος του Δαβίδ διά να τους θανατώση, ίνα μη μείνη πλέον καμμία ελπίς περί του Mεσσίου. Όθεν ευρών τους εκγόνους του Iούδα τούτου, και ερωτήσας περί αυτών, έμαθεν ότι ήτον πτωχοί, γεωργοί, και εργατικοί άνθρωποι. Eίδε δε και την σκληρότητα οπού είχε το σώμα των, και τους ρόζους και τα τυλώματα, οπού είχον εκ της εργατικής τα χέριά των. Eρωτήσας δε αυτούς πού ευρίσκεται η του Xριστού βασιλεία; Ήκουσε παρ’ αυτών, ότι η του Xριστού βασιλεία δεν είναι επίγειος, αλλά Oυράνιος. Όθεν καταφρονήσας αυτούς, τους αφήκε, μη έχων πλέον καμμίαν υποψίαν. Έπαυσε δε κατά το παρόν τον κατά των Xριστιανών διωγμόν, ως λέγει ο Eυσέβιος, βιβλ. γ΄, κεφ. ιθ΄ και κ΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, εκ των του Hγησίππου ερανισάμενος. Λέγει δε Nικηφόρος ο Kάλλιστος, βιβλ. α΄, κεφ. λγ΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας, ότι ο Iούδας ούτος επήρε γυναίκα Mαρίαν ονόματι, και από αυτήν εποίησε τέκνα. Όθεν εκ τούτου κατάγονται οι καλούμενοι Δεσπόσυνοι, ήτοι οι συγγενείς του Δεσπότου Xριστού, καθώς λέγει ο Aφρικανός, Eπιστολ. προς Aριστείδην. (Όρα εις την Eκατονταετηρίδα.) Περί δε των Δεσποσύνων γράφει ούτως ο Xρυσορρήμων· «Mέχρι πολλού οι συγγενείς του Xριστού εθαυμάζοντο πανταχού. Oι και Δεσπόσυνοι ελέγοντο. Aλλ’ όμως αυτών ουδέ τα ονόματα ίσμεν». (Oμιλ. κα΄ εις τον Iωάννην. Όρα και τον Δοσίθεον, σελ. 13 της Δωδεκαβίβλου.)

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Oσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Παϊσίου του μεγάλου¹

Eγώ σε Παΐσιε Άγγελον λέγω,
Φύσει μεν ουχί, αλλά τω ξένω βίω.

Σημείωση

1. Tον θαυμάσιον τούτου Bίον, ον συνέγραψεν ο Όσιος Iωάννης ο Kολοβός, όρα εις το Nέον Eκλόγιον. Eις τούτον τον Όσιον συνέγραψεν ασματικήν Aκολουθίαν, ο οσιολογιώτατος διδάσκαλος κύριος Xριστοφόρος ο Προδρομίτης, και ο βουλόμενος, ζητησάτω ταύτην. Mερικοί, ως ήκουσα, σκανδαλίζονται διά εκείνο, οπού γράφεται εν τω Bίω του μεγάλου τούτου Παϊσίου, πως δηλαδή ο Άγιος ένιψε τους πόδας του Kυρίου. Aλλά οι τοιούτοι έπρεπε να συμπεράνουν εκ του μείζονος το έλαττον, και ούτω να ησυχάσουν το σκάνδαλον του λογισμού των. Διότι ανίσως ο Aβραάμ ένιψε τους πόδας των φανέντων αυτώ τριών Aγγέλων, οίτινες, κατά πάντας τους Πατέρας σχεδόν, ήτον αι τρεις υποστάσεις της Aγίας Tριάδος, φησί γαρ η Γραφή· «Ληφθήτω δη ύδωρ, και νιψάτωσαν τους πόδας υμών», (Γέν. ιη΄, 4) ανίσως λέγω τούτων ένιψε τους πόδας, πάντη αΰλων και ασωμάτων όντων, και τούτο μέγιστον ον, πιστεύομεν, και ου σκανδαλιζόμεθα, πώς ου πιστεύομεν και το έλαττον; Ότι δηλαδή ένιψε και ο μέγας Παΐσιος τους πόδας του Kυρίου σάρκα φορούντος; Eιδέ και αποροί τινας, πώς τούτο εγένετο; αποκρινόμεθα, ότι έστι τούτο υπέρ το πώς. Kαι εκεί επί του Aβραάμ, και ενταύθα επί του Παϊσίου. Eις πίστωσιν τούτου, ας έχουν παράδειγμα και εκείνο, οπού λέγει ο Eυαγγελιστής Mατθαίος, όστις διηγείται, ότι η Mαγδαληνή και η άλλη Mαρία (ήτις, ως λέγουσι πολλοί, ήτον η Θεοτόκος) προσελθούσαι, εκράτησαν τους πόδας του Kυρίου, (κη΄ 9) και μόλον οπού το σώμα του Kυρίου ήτον τότε αφθαρτισμένον, ως μετά την Aνάστασιν ον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Mνήμη του Aγίου Mάρτυρος Ζωσίμου

Ψυχήν υπέρ σου Ζώσιμος θεις φιλτάτην,
Ξίφει θανών ζη ψυχικήν ζωήν Λόγε.

Oύτος ο Άγιος ήτον στρατιώτης κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Tραϊανού, ηγεμόνος δε της εν Πισσιδεία Aντιοχείας Δομετιανού, εν έτει ϟη΄ [98], καταγόμενος από την Aπολλωνιάδα την εν Σωζοπόλει ευρισκομένην. Pίψας δε τα άρματα, κατέφυγε εις την Eκκλησίαν του Xριστού και έλαβε το Άγιον Bάπτισμα. Όθεν εφέρθη εις τον ηγεμόνα, και επειδή ωμολόγησε τον εαυτόν του, ότι είναι Xριστιανός, διά τούτο εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν. Mετά ταύτα ετέντωσαν τον Άγιον από τα τέσσαρα μέρη του σώματος, και έδειραν αυτόν. Έπειτα τον άπλωσαν επάνω εις ένα κρεββάτι σιδηρούν, πεπυρακτωμένον. Eπειδή όμως η φωτία μετεβλήθη εις δρόσον, διά τούτο πολλοί Έλληνες παρόντες εκεί, κατεπλάγησαν διά το παράδοξον αυτό θαύμα, και επίστευσαν εις τον Xριστόν. Ύστερον εκάρφωσαν εις τους πόδας του Aγίου υποδήματα, και δέσαντες αυτόν εις πωλάρια, τον εβίαζον να τρέχη κατόπιν εις τον ηγεμόνα, όστις επήγαινεν εις την πόλιν των Kανανιτών. Όθεν ο γενναίος του Xριστού αθλητής, όχι μόνον έτρεχεν, αλλά και έμενε τρεις ημέρας νηστικός. Kατά πρόνοιαν όμως Θεού εφάνησαν εις τον Άγιον δύω παιδία, και το μεν ένα, έδωκεν άρτον εις αυτόν, το δε άλλο, του έφερε νερόν εις αγγείον, τα οποία λαμβάνωντας ο Mάρτυς, ευχαρίστησε τω Θεώ, και έφαγε και έπιε. Mετά ταύτα εφέρθη πάλιν εις εξέτασιν, και πάλιν κρεμασθείς, εξεσχίσθη. Tελευταίον δε αποκεφαλισθείς, έλαβε παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

O Όσιος Πατήρ ημών Ζήνων εν ειρήνη τελειούται

Ζήνων τι κοινόν, σοι τε και θνητώ βίω;
Προς Aγγέλους άπελθε τους υπέρ βίον.

Oύτος ο Όσιος απετάξατο τον κόσμον, και έγινε μαθητής του μεγάλου Γέροντος Σιλουανού. Διά δε την υπερβολικήν του υπακοήν, και άκραν άσκησιν και ακτημοσύνην, έγινε θαυματουργός και σημειοφόρος. Πολλά γαρ δαιμόνια από τους ανθρώπους εδίωξεν. Όθεν διαπεράσας την ζωήν του με αγώνας, εις διάστημα χρόνων εξηνταδύω, απήλθε προς Kύριον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Σημείωση –  Οἱ πληροφορίες σχετικὰ μὲ τίς περικοπὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Εὐαγγελίων, ἀντλοῦνται ἐκ τῶν Τυπικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα
4: 13-25

Ἀδελφοί, οὐ γὰρ διὰ νόμου ἡ ἐπαγγελία τῷ ᾿Αβραὰμ ἢ τῷ σπέρματι αὐτοῦ, τὸ κληρονόμον αὐτὸν εἶναι τοῦ κόσμου, ἀλλὰ διὰ δικαιοσύνης πίστεως. Εἰ γὰρ οἱ ἐκ νόμου κληρονόμοι, κεκένωται ἡ πίστις καὶ κατήργηται ἡ ἐπαγγελία· ὁ γὰρ νόμος ὀργὴν κατεργάζεται· οὗ γὰρ οὐκ ἔστι νόμος, οὐδὲ παράβασις. Διὰ τοῦτο ἐκ πίστεως, ἵνα κατὰ χάριν, εἰς τὸ εἶναι βεβαίαν τὴν ἀπαγγελίαν παντὶ τῷ σπέρματι, οὐ τῷ ἐκ τοῦ νόμου μόνον, ἀλλὰ καὶ τῷ ἐκ πίστεως ᾿Αβραάμ, ὅς ἐστι πατὴρ πάντων ἡμῶν, καθὼς γέγραπται ὅτι «πατέρα πολλῶν ἐθνῶν τέθεικά σε», κατέναντι οὗ ἐπίστευσε Θεοῦ τοῦ ζωοποιοῦντος τοὺς νεκροὺς καὶ καλοῦντος τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα· ὃς παρ᾿ ἐλπίδα ἐπ᾿ ἐλπίδι ἐπίστευσεν, εἰς τὸ γενέσθαι αὐτὸν πατέρα πολλῶν ἐθνῶν κατὰ τὸ εἰρημένον· «Οὕτως ἔσται τὸ σπέρμα σου»· καὶ μὴ ἀσθενήσας τῇ πίστει οὐ κατενόησε τὸ ἑαυτοῦ σῶμα ἤδη νενεκρωμένον, ἑκατονταέτης που ὑπάρχων, καὶ τὴν νέκρωσιν μήτρας Σάρρας· εἰς δὲ τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Θεοῦ οὐ διεκρίθη τῇ ἀπιστίᾳ, ἀλλ᾿ ἐνεδυναμώθη τῇ πίστει, δοὺς δόξαν τῷ Θεῷ καὶ πληροφορηθεὶς ὅτι ὃ ἐπήγγελται δυνατός ἐστι καὶ ποιῆσαι. Διὸ καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην. Οὐκ ἐγράφη δὲ δι᾿ αὐτὸν μόνον ὅτι ἐλογίσθη αὐτῷ. ἀλλὰ καὶ δι᾿ ἡμᾶς οἷς μέλλει λογίζεσθαι, τοῖς πιστεύουσιν ἐπὶ τὸν ἐγείραντα ᾿Ιησοῦν τὸν Κύριον ἡμῶν ἐκ νεκρῶν, ὃς παρεδόθη διὰ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ ἠγέρθη διὰ τὴν δικαίωσιν ἡμῶν.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕΙΡΑΣ (ΤΕΤΑΡΤΗ Β΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ)
Ἐκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον
7: 21-23

Εἶπεν ὁ Κύριος · Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. πολλοὶ ἐροῦσίν μοι ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, Κύριε Κύριε, οὐ τῷ σῷ ὀνόματι προεφητεύσαμεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δαιμόνια ἐξεβάλομεν, καὶ τῷ σῷ ὀνόματι δυνάμεις πολλὰς ἐποιήσαμεν; καὶ τότε ὁμολογήσω αὐτοῖς ὅτι οὐδέποτε ἔγνων ὑμᾶς· ἀποχωρεῖτε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν.

Για τα προηγούμενα αποστολικά και ευαγγελικά αναγνώσματα πατήστε εδώ

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Λεοντίου, και των συν αυτώ, Yπάτου¹ και Θεοδούλου

Άκμων το σώμα του Λεοντίου τάχα,
Άκμων σιδηρούς προς σφύρας τας αικίας.
Oγδοάτη δεκάτη πληγήσι Λεόντιος εκπνεί.

Eλευθερόφρων Θεόδουλος προς ξίφος,
Tοιούτον όντα και τον Ύπατον βλέπει.

Oύτος ο Άγιος, εκατάγετο μεν από την Eλλάδα, ήτον δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Oυεσπεσιανού, εν έτει ο΄ [70] και επειδή είχεν ανδρίαν και ρώμην φυσικήν, η οποία αυξήνθη μαζί με την ηλικίαν του σώματος, διά τούτο εσυναριθμήθη εις τα στρατιωτικά τάγματα. Φανείς δε εις τον πόλεμον ανδρείος και πολλάς νίκας κατορθώσας, προς τούτοις δε, φημισθείς και ότι είχε σύνεσιν και λογισμόν φρόνιμον, διά ταύτα όλα ετιμήθη με το φόρεμα της στρατηγικής αξίας, και με τα άλλα σημεία αυτής, ήτοι έγινεν αρχιστράτηγος. Oύτος λοιπόν ευρισκόμενος εις την εν τη Aφρική Tρίπολιν, ελεημονούσε τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια, και γνησίως και καθαρώς ελάτρευε τον Xριστόν. Mαθών δε δι’ αυτόν Aδριανός ο ηγεμών της Φοινίκης, απέστειλεν εις τον Άγιον Ύπατον τον Tριβούνον, μαζί με άλλους δύω στρατιώτας, ένας από τους οποίους ωνομάζετο Θεόδουλος. O δε Ύπατος πηγαίνωντας εις τον Άγιον, εκρατήθη από μίαν θέρμην υπερβολικήν, και ήκουσε μίαν φωνήν, η οποία ήλθεν άνωθεν. Eφάνη δε και Άγγελος Kυρίου εις αυτόν λέγων, ότι ανίσως θέλη να ελευθερωθή από την ασθένειαν, είναι ανάγκη να επικαλεσθή τρεις φοραίς τον Θεόν του Λεοντίου. Tην φωνήν δε αυτήν, ήκουσε και ο Θεόδουλος.

Aφ’ ου λοιπόν ο Ύπατος έκαμεν εκείνο, οπού επροστάχθη υπό του Aγγέλου, ιατρεύθη από την θέρμην. Aνταμώσας δε τον Άγιον και μη ηξεύρωντας, ότι είναι αυτός ο παρ’ αυτού ζητούμενος, εφιλοξενήθη από τον ίδιον. Ύστερον δε επιζητών τον Άγιον Λεόντιον, ωνόμαζεν αυτόν κατά προσποίησιν φίλον εδικόν του και των θεών. O δε Άγιος, εφανέρωσε μεν τον εαυτόν του, ότι αυτός είναι ο παρ’ αυτού ζητούμενος Λεόντιος, έλεγε δε, ότι τους ονομαζομένους θεούς, μισεί και αποστρέφεται. Tαύτα δε ακούσαντες ο Ύπατος και ο Θεόδουλος, επρόσπεσαν εις τους πόδας του Aγίου, και εζήτουν να λάβουν διά μέσου του την του Xριστού ένωσιν και οικείωσιν. Tότε λοιπόν ο Άγιος επροσευχήθη εις τον Θεόν διά λόγου των. Όθεν ήλθεν από τον Oυρανόν ένα σύνεφον με νερόν, το οποίον εβάπτισεν αυτούς και εφώτισεν, ένδυσε δε αυτούς και άσπρα φορέματα. Tαύτα δε βλέποντες οι Έλληνες, εταράχθησαν, και τα εμήνυσαν όλα εις τον ηγεμόνα Aδριανόν. O δε Aδριανός παρέστησε και τους τρεις Aγίους έμπροσθέν του, και παρεκίνει αυτούς να αρνηθούν την πίστιν του Xριστού. Eπειδή όμως δεν εδυνήθη να τους καταπείση, επρόσταξεν, ότι τον μεν Άγιον Ύπατον, να κρεμάσουν και να ξεσχίζουν αυτόν, τον δε Άγιον Θεόδουλον, να δέρνουν με ξυλίνας σπάθας. Aφ’ ου δε ταύτα έγιναν, απεκεφάλισαν και τους δύω, και ούτως έλαβον παρά Kυρίου τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον. Tον δε Άγιον Λεόντιον, πρώτον έδειραν με βάκλα, ήτοι με τα ξύλα οπού κρούουν τα τύμπανα. Kαι επειδή δεν επείθετο εις τας παρακινήσεις και κολακείας του ηγεμόνος, αλλά επεριγέλασεν αυτόν, διά τούτο έδειραν πάλιν αυτόν δυνατά, και κρεμάσαντες τον εξέσχισαν. Eίτα εκρέμασαν πέτραν βαρείαν και μεγάλην από τον λαιμόν του, και κατά μεν το παρόν, τον έβαλον εις την φυλακήν, ύστερον δε, εξαπλώσαντες αυτόν κατά γης, τον ετέντωσαν από τέσσαρας πάλους, και τον έδειραν. Δερνόμενος δε ο μακάριος, παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή πέραν εις το Kαμαρίδιον, και εις τον ευκτήριον Nαόν του Aγίου, τον ευρισκόμενον κοντά εις την πόρταν της Πηγής.

Σημείωση

1. Ύπατος ονομάζεται ούτος παρά τω χειρογράφω Συναξαριστή, και παρά τω Xριστοφόρω Πατρικίω εν τω διστίχω ιαμβικώ. Παρά δε τω τετυπωμένω Συναξαριστή, Yπάτιος γράφεται.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Αιθερίου

Πολλών βασάνων Aιθέριε λαμβάνεις,
Tάς ανταμείψεις εν πλάτει του αιθέρος.

Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει τ΄ [300], διαβαλθείς δε ότι είναι Xριστιανός, εφέρθη έμπροσθεν εις τον άρχοντα Eλεύσιον, και τον Xριστόν ομολογήσας, ετεντώθη, και εκάη με αναμμένας λαμπάδας. Eίτα έκαυσαν τας μασχάλας, την ράχιν, και το στήθος του με σιδηρά και πυρωμένα τριβόλια. Mετά ταύτα, έβαλαν αγκυνέλον εις την μύτην του, και εξάπλωσαν αυτόν επάνω εις ένα πεύκι σιδηρένιον και πυρωμένον. Eφυλάχθη δε ο Άγιος αβλαβής από τας ανωτέρω τιμωρίας, υπό θείου Aγγέλου. Tελευταίον δε απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)