Για να παρακολουθήσετε το Α’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Β’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Για να παρακολουθήσετε το Γ’ μέρος της συνέντευξης πατήστε εδώ.
Πηγή: tasthyras.wordpress.com
Ὁ π.Ἰωάννης Δρογγίτης ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήσεις τοῦ Ιουστίνου Καρνέιρο πού ἀφοροῦν τὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας σὲ σχέση μὲ τὴν ὑφιστάμενη ἐπιδημία καὶ τὶς αἰτιάσεις τοῦ ἐπιστημονισμοῦ καὶ τοῦ κοσμικοῦ πνεύματος.
Απομαγνητοφώνηση:
Εἶναι λίγο δύσκολο νὰ τὰ ποῦμε, ὅλα αὐτὰ ποὺ ρωτᾶς, μὲ μία ἀπάντηση, ἀλλὰ θὰ τὸ προσπαθήσουμε. Καταρχάς, νὰ ποῦμε πὼς ἡ θέση, ὅτι αὐτὰ εἶναι ἐπιστημονικά, σίγουρα εἶναι σωστή. Γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πιὸ σωστά, φυσικὰ εἶναι ἀναμειγμένη ἡ ἐπιστήμη μέσα σὲ ὅλο αὐτό. Βέβαια, πρέπει νὰ πῶ ὅτι ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τουλάχιστον ‒ δὲν ξέρω στὴν Πορτογαλία‒ ἡ ἐπιτροπὴ αὐτὴ τῶν ἐπιστημόνων ἔχει ὁμολογήσει πὼς ἀρκετὲς φορὲς ἦταν ἄλλα τὰ προτεινόμενα καὶ ἄλλα τὰ ἀποφασιζόμενα, καὶ ὅτι οἱ ἀποφάσεις εἶναι πολιτικές. Ἡ ἴδια δηλαδὴ ἐπιτροπή, ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν κυβέρνηση, ἔχει πεῖ αὐτὸ τὸ πράγμα, καὶ νομίζω εἶναι αὐτονόητο. Ἡ πολιτικὴ ἔχει τὴν ἀρχὴ καὶ τὴν πρωτοβουλία αὐτῶν τῶν πραγμάτων.
Ἂν μοῦ ἐπιτρέπεις, ὅμως, αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα δὲν μποροῦν νὰ ἀπαντηθοῦν κατὰ τὸ γράμμα ἀλλὰ κατὰ τὸ πνεῦμα τους, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε στὸ βάθος τῶν ἐρωτημάτων. Ἀρχικά, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι δὲν πρέπει, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοοῦμε σήμερα καὶ νὰ πιστεύουμε, βέβαια, ὅτι ὑπάρχει μία ἐλεύθερη καὶ ὡραία ἐπιστήμη. Δὲν ὑπάρχει αὐτὸ τὸ πράγμα. Δὲν ὑπῆρχε ποτέ. Καὶ δὲν ὑπάρχει καὶ σήμερα. Ὑπάρχουν ἐπιστήμονες ὡς πρόσωπα πολὺ σημαντικά, τὰ ὁποῖα ἐργάζονται ὅσο πιὸ ἀνεξάρτητα μποροῦν, ἀλλὰ στὶς ὀργανωμένες κοινωνίες, καὶ εἰδικὰ ὅπως εἶναι ἡ ἀμερικανικὴ κοινωνία ἢ ἡ κινεζική, φυσικὰ ἡ ἐπιστήμη εἶναι μέρος τοῦ συστήματος, εἶναι ἐπιδοτούμενη. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὶς ἐπιδοτήσεις. Μὴν κάνουμε ὅτι ἀγνοοῦμε τὴν πραγματικότητα. Ὅπως δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ποῦμε βασικὰ πράγματα, ὅπως τὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι τόσο ἔκθετοι στὴν πλύση ἐγκεφάλου καὶ στὴν προπαγάνδα –ὄχι μόνο σήμερα… δεκαετίες τώρα–, ὥστε πιστεύουν πὼς εἶναι θεωρίες πράγματα ποὺ εἶναι τόσο ξεκάθαρα καὶ εἶναι ἤδη παρόντα στὸν κόσμο. Καταρχάς, νὰ ποῦμε ὅτι μέσα στὸ ὄνειρο τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἢ ἂν θέλετε, ἂς ποῦμε τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐγὼ θὰ προτιμοῦσα τὴν ἔννοια, στὴν οὐσία του ἀνθρωπισμοῦ, στὴν οὐσία τοῦ διαφωτισμοῦ, ποὺ εἶναι ἡ μήτρα ποὺ παράγει ὅλα αὐτά. Μέσα, λοιπόν, στὴν οὐσία αὐτῶν ὑπάρχει καὶ ἡ ριζοσπαστική τους ἔκφραση. Ὁ ριζοσπαστισμὸς τοῦ ἀνθρωπισμοῦ εἶναι ἡ ἀνθρώπινη ἐπέκταση. Ἐκεῖ ἡ ἐπιστήμη συναντᾶται μὲ τὴν πολιτικὴ φιλοσοφία καὶ κυρίως μὲ τὴν πολιτικὴ πράξη τῶν ὑπερδυνάμεων, κατὰ κύριο λόγο. Δὲν εἶναι κρυφό, δὲν εἶναι μυστικὸ ὅτι δεκαετίες τώρα, ἐπισήμως, ὄχι ὡς θεωρίες συνωμοσίας, ἡ ἀμερικανικὴ κυβέρνηση ἔχει ἐπενδύσει χρήματα, προγράμματα γιὰ ὑβρίδια ἀνθρώπινα, γιὰ τὴν ἕνωση ἀνθρώπων καὶ μηχανῆς· γιὰ τὴν σύνδεση μὲ τὸ δίκτυο πιά, τὸ διαδίκτυο. Ἔτσι, ὑπάρχει καὶ ἀνάλογο γραφεῖο, δὲν εἶναι κρυφό. Δὲν θυμᾶμαι πῶς λέγεται τώρα… defense office…, κάπως ἔτσι, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ ὅλα αὐτά, γιατὶ ὁ σκοπὸς ἦταν μιλιταριστικός. Ἦταν νὰ φτιάξουμε ἕναν ὑπεράνθρωπο στρατιώτη, ὁ ὁποῖος δὲν θὰ ἔχει οὔτε ἠθικὲς ἀναστολές, οὔτε φόβο, οὔτε κούραση. Αὐτὰ δὲν εἶναι θεωρίες, εἶναι πραγματικότητα. Οὔτε μποροῦμε νὰ ἀγνοοῦμε ὅτι μὲ αὐτὲς τὶς προτεινόμενες θεραπεῖες, νὰ τὸ πῶ ἔτσι, ‒ὄχι τὰ φάρμακα ποὺ ὑπάρχουν, ἀλλὰ δὲν διατίθενται‒, τὶς θεραπεῖες mRNA, εἶναι γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὶς δέχονται γίνονται σὰν αἰσθητήρας. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι; Τουλάχιστον, κάποια ἀπὸ τὰ ἐμβόλια, δὲν κάνουν τὸν ἄνθρωπο ὁρατὸ σὲ ἕνα ἁπλὸ Bluetooth; Δηλαδὴ σὲ ἕνα καλύτερο σύστημα τί τὸν κάνουν; Ἂν τὸ δικό μου τηλέφωνο μπορεῖ νὰ «πιάσει» τοὺς ἐμβολιασμένους γύρω μου, τουλάχιστον κάποιων ἐμβολίων, δηλαδὴ ἕνα ἄλλο σύστημα, κρατικὸ ἢ ὑπὲρ-ἐθνικὸ ἢ παγκόσμιο τί κάνει; Ἢ μήπως δὲν ὑπάρχει ἀνάλογη τεχνολογία; Δυστυχῶς, πολλὰ πράγματα ἀποκρύπτονται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι τόσο ἐπειδὴ εἶναι μυστικά, ἀλλὰ γιατὶ δὲν ἐκλαϊκεύονται· ὡστόσο, εἶναι ξεκάθαρο ὅτι συμβαίνουν. Σήμερα δὲν ὑπάρχει στὸ Stanford συγκεκριμένα ἢ στὴν Κίνα, δὲν ὑπάρχουν πανεπιστήμια, δὲν ὑπάρχουν ἐργαστήρια, δὲν ὑπάρχει τὸ γνωστὸ Body Net στὸ Stanford; Τί εἶναι αὐτὸ τὸ Body Net; Δὲν εἶναι ὅλη αὐτὴ ἡ φρίκη τοῦ μέλλοντος, ποὺ περιγράφουμε; Αὐτὸ ποὺ φρονεῖ ἡ ἀόρατη αὐτὴ εξουσία καὶ τὰ ὁρατὰ ὄργανά της ‒πῶς νὰ τοὺς ὀνομάσουμε‒, οἱ τεχνο-φεουδάρχες, εἶναι ὅτι ἡ ανθρωπότητα πρέπει νὰ ἐλεγχθεῖ. Γιὰ τοὺς τεχνο-φεουδάρχες εἶναι πολλοὶ οἱ ἄνθρωποι, μιλᾶμε γιὰ μισανθρωπία αὐτὴν τὴν στιγμή. Ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι ἤδη μεγάλη. Πρέπει νὰ συρρικνωθεῖ. Αὐτὴν τὴν στιγμὴ κανεὶς δὲν ἐπενδύει στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι περιττοὶ οἱ ἄνθρωποι γι’ αὐτούς. Εἶναι πολλοὶ καὶ περιττοί. Γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ συρρικνωθεῖ ἡ ἀνθρωπότητα, καὶ νομίζω, ὅποιος ἐνδιαφέρεται, ἔχει δεῖ μὲ τὰ μάτια του καὶ ἔχει ἀκούσει μὲ τὰ αὐτιά του νὰ λέγεται καὶ νὰ ἐκφράζεται κάτι τέτοιο. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ παραμείνει ἐλεύθερος. Πρέπει νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ σύστημα. Πρέπει νὰ συνδεθεῖ μὲ τὸ διαδίκτυο. Γίνεται ἀντικείμενο. Φαίνεται καὶ μέσα ἀπὸ ὅλην αὐτὴν τὴν προπαγάνδα τῆς ἐπιστήμης, τῆς κυβερνητικῆς… τί γίνεται ὁ ἄνθρωπος, τί γίνεται ἡ φύση συνολικά. Ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ὑπάρξει ἡ φύση εἶναι νὰ χωρέσει μέσα στὸν κυβερνοχῶρο.
Μισοῦν τὴν φύση, γιατὶ ἡ φύση ἔχει κάτι τὸ ζωντανό. Ἡ φύση σχετίζεται μὲ τὸν Θεό. Καὶ ἂν μιλήσουμε γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ξέρεις τί λένε ἐπισήμως γι’ αὐτὴν στὰ προγράμματα αὐτὰ ποὺ σοῦ εἶπα; Ὅτι πρέπει νὰ ἀναπροσαρμοστεῖ ἡ ἀνθρώπινη φύση. Πρέπει νὰ σχεδιαστεῖ ξανὰ ὁ ἄνθρωπος. Ἀκοῦτε; Αὐτὰ δὲν εἶναι δικά μου λόγια. Ἂς τὰ ἀναζητήσουν ὅσοι δὲν τὰ ἔχουν ἀκούσει.
Κάνουν ἕναν σχεδιασμὸ τοῦ νέου ἀνθρώπου. Τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι συνδεδεμένος μὲ μηχανή. Νὰ σοῦ πῶ ἕνα παράδειγμα: δεῖτε τὴν κλίμακα πῶς εἶναι… γιατὶ εἶναι ὑπαρκτή, δὲν εἶναι δική μου… Εἶναι ο ὑπολογιστής μας. Εἶναι τὸ ἔξυπνο τηλέφωνο, τὸ ὁποῖο θὰ καταργηθεῖ σὲ λίγο καιρὸ στὴν πραγματικότητα. Γιατί; Γιατὶ θὰ πᾶμε στὸ ἑπόμενο στάδιο. Τὸ τηλέφωνο θὰ εἶναι ἐνσωματωμένο ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο. Καταλαβαίνεις; Θὰ πᾶμε σὲ αἰσθητῆρες πρῶτα, ποὺ τοὺς φορᾶμε, καὶ ὕστερα σὲ ἐμφυτεύματα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἤδη παρόντα. Ὑπάρχει ἡ τεχνολογία ποὺ ἕνα ἐμφύτευμα εἶναι σχεδὸν ἴδιο μὲ τὸ δέρμα. Μπορεῖ νὰ μπεῖ καὶ μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ νὰ ἐνσωματωθεῖ στὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ εἶναι ἡ τεχνολογία σήμερα. Καὶ βέβαια σχεδιάζουν νὰ προχωρήσουν σὲ πραγματικὰ ἐμφυτεύματα στὸν ἐγκέφαλο. Καὶ ὅλη ἡ μετὰ-ἀνθρωπιστικὴ αὐτὴ φρενίτιδα ἔχει δημιουργήσει ἀνθρώπους, καὶ τὰ πειράματα ἔχουν γίνει πολλὰ χρόνια πρίν.
Θεωρῶ, λοιπόν, ὅτι τὰ ἐμβόλια εἶναι σὲ αὐτὸν τὸ δρόμο. Εἶναι μέρος, αὐτῆς τῆς τυραννίας, στὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος θὰ εἶναι τηλεχειριζόμενος· γιατὶ ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐπικίνδυνος γι’ αὐτούς, εἶναι ἀπρόβλεπτος. Ἀκόμη καὶ ὁ νωχελικός. Ἀκόμη καὶ ὁ λοβοτομημένος. Ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ πρότυπο τοῦ ἀστοῦ ποὺ ἁπλῶς πίνει τὰ Σαββατοκύριακα, ἢ δὲν ξέρω τί κάνει, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τίποτε ἄλλο. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη εἶναι ἕνας ἀπρόβλεπτος ἄνθρωπος. Δὲν θέλει τὸ σύστημα αὐτὸ ἀπρόβλεπτους ἀνθρώπους. Καὶ βέβαια μισεῖ τὴν δυνατότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πλῆγμα στὸ κατ’εἰκόνα. Αὐτὸ εἶναι τὸ πνευματικὸ κομμάτι. Ὅταν πάψει νὰ ὑπάρχει ὡς προσωπικότητα, ὅταν δέχεται ὑποβολὲς ὁ ἄνθρωπος, ὅταν γίνει τηλεκατευθυνόμενος…, ὅταν, γιὰ νὰ ζήσει, πρέπει νὰ χωρέσει στὸ δίκτυο ἡ «ἐλευθερία» του μεταμορφωμένη πρὸς τὰ χείρονα, τότε τί ἄνθρωπος εἶναι αὐτός;
Ἂς πεθάνουμε ἄνθρωποι! Ἂς ἀρρωστήσουμε ἀπὸ δέκα covid, ἀλλὰ νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι. Ἂς πεθάνουμε ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἀλλὰ ἂς ἔχουμε κρατήσει τὴν οὐσία τοῦ κατ’ εἰκόνα, τὴν δυνατότητα νὰ ἐπιλέξουμε. Νὰ μὴν πᾶμε ἤδη σφαγμένοι ὡς «βρῶμα τοῦ ἀλλοτρίου», (ποὺ ψάλλουμε στὴν Ἐκκλησία), στὸν ἀντίχριστο κάποτε. Ὅταν ἔχει καταργηθεῖ ἡ αὐτεξουσιότητα, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πιὰ κατευθύνεται πρὸς τὰ ἐκεῖ.
Ἐννοεῖται λοιπόν, πώς, ὅπως ποτὲ δὲν ὑπῆρξε ἐλεύθερη ἐπιστήμη, δὲν ὑπάρχει καὶ σήμερα. Καὶ φυσικὰ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι ἐπιστημονικά. Εἶναι καὶ ἐπιστημονικὰ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὅτι ἡ κυβερνητικὴ τῆς ἐπιστήμης χρειάζεται τὴν ἐπιστήμη, γιὰ νὰ προχωρήσει τὰ ὁράματά της, αὐτὰ τὰ ἀποκαλυπτικά, τὰ φρικώδη. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὑπάρχει ἕνας ἐπιστημονισμός, φυσικά, εὐτυχῶς δὲν ἔχουμε φθάσει στὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ μέλλοντος.
Ὑπάρχουν καὶ ἐλεύθεροι ἄνθρωποι ἀκόμη καὶ ἐλεύθεροι ἐπιστήμονες, οἱ ὁποῖοι βέβαια ζοῦνε σὲ μία διελκυστίνδα, σὲ μία λεπτὴ ἰσορροπία γνωρίζοντας ὅτι πράγματι μποροῦν νὰ καταστραφοῦν ἐπιστημονικά, ἂν προχωρήσουν τὰ βήματα μὲ λάθος τρόπο. Ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ τὸ ἀγνοοῦν αὐτὸ ὡς ἐπιστήμονες καὶ εἶναι ὁρατοὶ πιὰ αὐτοὶ καὶ στὴν χώρα μας, ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Στὴν Πορτογαλία δὲν ξέρω, ἀλλὰ ὑπάρχουν παγκόσμια ὀνόματα ποὺ ἤδη μᾶς πληροφοροῦν σὲ διάφορα ἐπίπεδα γιὰ τὸ τί συμβαίνει.
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀγνοοῦμε τὴν τεχνολογικὴ βάση, τὴν ἐπιστημονικὴ ἐξέλιξη σήμερα· τὰ ἠλεκτρομαγνητικὰ πεδία, τὸ πῶς ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἐνταχθεῖ μέσα σὲ αὐτὰ καὶ νὰ πάψει νὰ ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα. Νὰ εἶναι ἕνας καινούργιος ἄνθρωπος, ἕνα ὑβρίδιο. Ἡ λέξη ὑβρίδιο ὑπάρχει, δὲν τὴν λέω ἐγώ.
Λοιπόν, ἂς μὴν τὸ προχωρήσω, νομίζω ὅτι ἀρκεῖ αὐτό. Βέβαια, δὲν ξέρω ἂν ἔχω ἀπαντήσει σὲ μία τόσο πολυεπίπεδη ἐρώτηση, ἀλλὰ ἐντόπισε ἐσὺ σὲ τί δὲν ἔχω ἀπαντήσει καὶ μὲ διορθώνεις καὶ ἐπανέρχομαι.
Ὁ μασκοφορεμένος, ὁ σίγουρος, ὁ ἐμβολιασμένος, ὁ θυμωμένος μικρομεσαῖος πολίτης, ὁ θυμωμένος ἐναντίον τῶν μὴ ἐμβολιασμένων, πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται καὶ ἀγωνιᾶ κατὰ βάθος μέσα του, γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνόμασαν οἱ ἄλλοι γι’ αὐτὸν κανονικότητα, τὴν ἀφανισμένη κανονικότητα, αὐτὴν ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν ὑπῆρχε. Νομίζω πὼς πρέπει νὰ μάθουμε ὅτι μία τέτοια κανονικότητα δὲν θὰ ὑπάρξει, ἐκτὸς καὶ ἂν αὐτὴ ἡ κατάσταση ἀνατραπεῖ μὲ ἕναν τρόπο ἀπρόσμενο γιὰ ἐμᾶς σήμερα, καὶ σὲ αὐτὸ ἐλπίζουμε. Ὄχι γιατὶ δὲν πρέπει νὰ ἀγωνιστοῦμε, ἀλλὰ μαζὶ μὲ τὸν προσωπικό μας ἀγώνα πρέπει νὰ ἐλπίζουμε πάνω σὲ αὐτό. Ὅμως δὲν θὰ ὑπάρξει τέτοια ἐπιστροφή, ἂν δὲ γίνει αὐτὴ ἡ ἀνατροπή. Δὲν σχεδιάστηκε ὅλο αὐτὸ γιὰ νὰ ὑπάρξει ἀνατροπὴ ἢ ἐπιστροφή. Ἡ ἐπανεκκίνηση δὲν συμπεριλαμβάνει τὴν κανονικότητα τῆς προηγούμενης ζωῆς. Ὅ,τι δὲν χωράει μέσα σὲ αὐτὴν τὴν ἠλεκτρονικὴ φάρμα θὰ ἀποβάλλεται. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα.
Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι πρέπει ὁ καθένας στὰ ὅρια τῆς ζωῆς του νὰ ἀρνηθεῖ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ζητᾶνε τὴν συγκατάθεσή μας. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ δαιμονιῶδες. Θέλουν τὴν ὑπογραφή μας, ὅπως στὸ ἐμβόλιο. Θέλουν ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε τὸ ναί, πιεζόμενοι, ἀλλὰ ἐμεῖς νὰ τὸ ποῦμε τὸ ναί. Νὰ ποῦμε ὄχι! Πρέπει νὰ ποῦμε ὄχι. Πρέπει μάλιστα νὰ γυρίσουμε μὲ τὶς γέφυρες πρὸς τὰ πίσω, ὄχι νὰ πᾶμε καὶ στὴν ἑπόμενη γέφυρα. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ μάθουμε οἱ χριστιανοὶ ἐν πρώτοις, γιατὶ σὲ αὐτὸ ἀναφερόμαστε, ὅτι πρέπει νὰ στήσουμε κρυφὰ σχολειὰ ἢ φανερά. Πρέπει νὰ φτιάξουμε αὐτὲς τὶς ἑστίες παιδείας, μετάδοσης ἀληθείας, μετάδοσης ἤθους, καὶ ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας.
Ὅποιοι μποροῦν ἂς ἀναζητήσουν ἔξοδο πρὸς τὴν ἀγροτικὴ ζωή, πρὸς ἄλλες μορφὲς ζωῆς, καὶ ὅσοι δὲν τὸ μποροῦν ἢ δὲν τὸ θέλουν ἂς μείνουν μέσα στὰ ὅρια τῆς πόλης νὰ ἀγωνιστοῦν μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα. Ἀλλὰ ποιό εἶναι αὐτό; Εἶναι τὸ φρόνημα τῆς μαρτυρίας καὶ τοῦ μαρτυρίου, τὸ φρόνημα τὸ ἀγωνιστικό. Δὲν ὑπάρχει χριστιανικὴ ζωὴ χωρὶς ἀγωνιστικό, ἐνθουσιαστικὸ φρόνημα. Ἐκεῖ βρίσκεται καὶ τὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον μας.
Ἂν δὲν εἴμαστε σήμερα συνδεδεμένοι μὲ τὴν μυστηριακή μας ζωή, ἂν δὲν ζοῦμε ταυτόχρονα μέσα σὲ αὐτὸ τὸ φρικῶδες σκηνικὸ τὴν μετάνοια, ἂν δὲν ζοῦμε μὲ ἔνταση τὴν ἐσωτερικὴ πνευματικὴ ζωή, μὲ τὶς πτώσεις μας μέσα σὲ αὐτό, ἂν δὲν συνδεθοῦμε ὄχι μὲ τὸ δίκτυο τὸ παγκόσμιο, ἀλλὰ μὲ αὐτὸν τὸν φωτεινὸ κόσμο τῶν ἁγίων μυστηρίων, τῶν σωστικῶν μυστηρίων, τῶν φωτιστικῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὴν πραγματικότητα, οὔτε νὰ ζήσουμε οὔτε νὰ μαρτυρήσουμε τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία μέσα σὲ αὐτό.
