Κηρύγματα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὸν πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ καὶ στὴ Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων θεοστέπτων καὶ ἰσαποστόλων Μεγάλων Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης , ποὺ τελέσθηκαν στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης τῆς κοινότητος Σαραντίου τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (20 – 21.5.2020).
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ
Έτη πολλά ευλογημένα και σε σας, αναστάσιμα να είναι τα έτη μας, θεοφρούρητα και σταυροαναστάσιμα πάλιν και πολλάκις. Όπως είναι οι άγιοι που εορτάζουν σήμερον. Οι πρώτοι Χριστιανοί βασιλείς. Ο Μέγας Κωνσταντίνος και η μεγάλη του έμπνευση που ήταν η αγία μητέρα του, η αγία Ελένη. Και όπως έχουμε πει και άλλοτε, αυτούς τους δύο, δεν τους ενώνει μόνον το αίμα της συγγένειας, αλλά τους ενώνει και ο Τίμιος Σταυρός.
Βλέπετε, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, αποφεύγει να ζωγραφίσει, είτε τον άγιο Κωνσταντίνο μόνον του είτε την αγία Ελένη μόνην της. Πάντοτε τους ζωγραφίζει μαζί και στο μέσον αυτούς, βάζει να κρατούν, μάλλον να κρατούνται, για να ακριβολογούμε και να θεολογούμε ορθόδοξα, να κρατούνται από τον Τίμιο Σταυρό. Πώς πονώ εγώ τη μέση μου και ακουμπώ απάνω στο στασίδι; Και αυτοί ακουμπούν και τη ζωή τους, και τη βασιλεία τους, και την εξουσία τους, την ακούμπησαν απάνω στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό. Ούτε στα χρήματά τους, ούτε στις δόξες, ούτε στους στρατούς που αυτός και αν είχε.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος… Τί είναι οι σημερινοί Αμερικάνοι, και Ρώσοι και Κινέζοι; Αυτός είχε όλη την Οικουμένη. Και δεν την είχε κληρονομιά. Αγωνίστηκε να την κατακτήσει. Και τον πολέμησαν πάρα πολύ τον Μέγα Κωνσταντίνο οι άλλοι τρεις συμβασιλείς του, όταν ο Διοκλητιανός ο πρώην αυτοκράτορας κατάλαβε ότι φεύγει η ζωή του, έβαλε τέσσερεις. Και από τους τέσσερεις, μοίρασε δηλαδή την αυτοκρατορία σε τέσσερα τεμάχια, το ένα μέσω του πατέρα του, του Κωνσταντίνου του Χλωρού – ήτανε ωχρός και τον έβγαλαν χλωρό – κληρονόμησε το κομμάτι, πάνω εκεί που είναι η Γαλλία και η Αγγλία και η Γερμανία, το κληρονόμησε ο Μέγας Κωνσταντίνος από τον πατέρα του. Και σιγά-σιγά, σιγά-σιγά όταν ξεκίνησαν οι άλλοι να τον κυνηγούν, όταν κατάλαβαν ότι έχει δυναμισμό – και δεν ήταν Χριστιανός τότε – με τους πολέμους που έκαμε, κατόρθωσε και έναν-έναν τους νίκησε. Τον τελευταίο τον Λικίνιο, τον νίκησε έξω από τη Ρώμη πάνω σε μίαν γέφυρα, την λεγόμενη Μουλβία γέφυρα. Και από τότε έγινε αυτοκράτορας όλης της Οικουμένης. Αφού προηγουμένως όμως, λίγο πριν να νικήσει τον Λικίνιο στη Μουλβία γέφυρα έξω από τη Ρώμη, είδε εκείνο το φοβερό όραμα μέρα μεσημέρι. Όχι νύχτα, όπως νομίζουν μερικοί. Πάνω στον ουρανό είδε έναν φωτοφόρο αστεροειδή σταυρό. Και έγραφε «ἐν τούτῳ νίκα». Με αυτό θα νικήσεις. Με τη δύναμη του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού. Και έγινε πλέον αυτοκράτορας όλης της Οικουμένης. Και κατάλαβε ότι η πίστη της μάνας του της Ελένης – η μάνα του ήταν Ελληνίδα, ο πατέρας του ήτανε Ρωμαίος – με την πίστη της μάνας του, θα πορευτεί. Και έγινε και βαφτίστηκε Χριστιανός και κατόρθωσε και έκτισε και αυτή την πόλη των πόλεων τη Βασιλεύουσα, που της έδωσε και το όνομά του, Κωνσταντίνου πόλις, και έγινε Κωνσταντινούπολις. Τώρα οι Τούρκοι την ονόμασαν Ισταμπούλ. Και από ότι φαίνεται, στα αμέσως επόμενα χρόνια θα γίνει και πάλι Κωνσταντινούπολις, μέσα από σχέδιο που έχει ο Θεός. Όχι οι άνθρωποι ούτε εμείς οι συγχυσμένοι νεοέλληνες. Είναι σχέδιο του Θεού αυτό, που βλέπω ότι το πραγματοποιεί μέραν καθ᾿ ημέραν.
Αυτό που θέλω να τονίσω και απόψε, με αφορμή την πανήγυρη του αγίου Κωνσταντίνου και της αγίας Ελένης και βεβαίως και του Τιμίου Σταυρού που τους ενώνει και τους εμπνέει και τους ζωοποιεί τους Βασιλείς μας αυτούς, είναι αυτό που διαβάσαμε στο δοξαστικό της λιτής, τώρα που έψελναν προηγουμένως όταν τελειώσαμε τη λιτανεία. Λέει ότι, έγινες Κωνσταντίνε το στήριγμα των πιστών.
Σκεφτήκατε, για να καταλάβουμε περισσότερο τί πρόσφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος, σας τα έχω πει και άλλες φορές. Την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο συνέστησε και ξεκαθάρισε το Ορθόδοξο δόγμα και καταπάτησε τες αιρέσεις της εποχής. Και ποιοι άγιοι δεν ήταν μέσα σε εκείνη τη Σύνοδο. Μόνον να σκεφτούμε τον δικό μας τον βοσκό τον άγιο Σπυρίδωνα και τον Μέγα Αθανάσιο της Αλεξάνδρειας και τον άγιο Αχίλλειο της Λάρισας, ιλιγγιά ο νους του ανθρώπου. Και τον άγιο Νικόλαο. Όλοι αυτοί ήταν μέσα σε μια Σύνοδο. Σκεφτείτε ευχές που πήρε αυτός ο άγιος, για όποια λάθη και εγκλήματα έκαμε. Πόσο ο Θεός ξέρει να ευλογεί και να δοξάζει έναν αυτοκράτορα, έναν βασιλέα, έναν πρόεδρο μιας δημοκρατίας. Αρκεί αυτός να γίνει το στήριγμα του λαού και στην πίστη αλλά και στην καθημερινή μας ζωή.
Να τώρα, περνούμε αυτή τη δοκιμασία με αυτό τον λεγόμενο κορωνοϊό. Μερικοί είρωνες, τον λένε και κοροδοϊό. Σκεφτήκατε να είχαμε προέδρους σε όλη την Οικουμένη, οι οποίοι στήριζαν με την πίστη τους τον λαό, πόσο λιγότερο φόβο θα είχαμε μέσα μας; Και ο φόβος είναι μεταδοτικός, να το ξέρετε. Όπως και η χαρά είναι μεταδοτική. Και τα καλά και τα κακά, είναι μεταδοτικά. Αυτός ο φόβος θα μείνει για καιρό εις τους ανθρώπους, μέχρι να έρθουν τα μεγάλα γεγονότα, που είπαμε ότι προφήτευσαν οι άγιοι άνθρωποι και παλαιοί και νέοι. Αυτός ο φόβος θα παραμείνει. Σε άλλους λίγο σε άλλους πολύ. Μόνον όσοι έχουν βαθιά πίστη στον Τίμιο Σταυρό, στην Παναγία και στους αγίους και κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και προσκυνούν τες αγίες εικόνες, χωρίς, προσέξτε το αυτό που θα πω, χωρίς αμφιβολία. Με εμπιστοσύνη. Όποιος, ακόμα και παπάς να είσαι, ακόμη και δεσπότης, όταν σου περνά μέσα από το μυαλό, από την καρδία, λογισμός ολιγοπιστίας, αμφιβολίας γύρω από το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, από την εικόνα που σε λίγο θα προσκυνήσουμε και αρχίσουμε τες απολυμάνσεις, τότε είμαστε έξω από την Ορθόδοξη πίστη. Αυτά τα παιδιά δεν τα στηρίζουμε. Όταν έρθει η εποχή τους να είναι μεγάλα, θα θυμηθούν τη δική μας ολιγοπιστία. Καταλάβατε τι γενιά ετοιμάζουμε; Γενιά ηττημένων Χριστιανών. Ηττοπαθών Χριστιανών.
Γι᾿ αυτό είναι πολύ σημαντικά αυτά στις μέρες μας. Ο καθένας στο σπίτι του, στην κοινότητά του, στην ενορία του, μπορεί να γίνει ένας μικρός. Δεν λέω μέγας. Ένας μικρός Κωνσταντίνος. Μια μικρή Ελένη. Δεν εισηγούμαι να είμεθα αδιάφοροι στα μέτρα που μας εισηγούνται. Αλλά έξω από την Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία κατοικοεδρεύει η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Και στα μυστήρια της και στις εικόνες. Έτσι κρατήθηκε αυτή η πίστη. Και είχε και στο παρελθόν επιδημίες. Ο άγιος Παχώμιος, που γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες, ξέρετε από τι πέθανε; Από χολέρα. Ο άγιος. Πενήντα τεσσάρων χρονών. Και όταν του είπαν, γέροντα, μην είσαι κοντά στους αρρώστους μοναχούς. Αρρώστησαν καμιάν εκατοστή μοναχοί. Και λέει, τι πατέρας είμαι; Όταν στην αρρώστια του παιδιού μου δεν του σταθώ και το αφήσω να πεθάνει μόνο του. Ακούτε, τι σκέφτηκε ο άγιος; Και του είπαν, μα θα πεθάνεις. Δεν θα πεθάνω. Θα πάω στην αιώνια ζωή του Χριστού.
Αυτό είναι που μας λείπει σήμερα. Ολιγοπιστήσαμε, πατέρες μου και αδελφοί μου. Και όπου έγινε αυτή η ολιγοπιστία και σε ρασοφόρους και σε κοσμικούς λαϊκούς, σε όλες τις χώρες, είδα την αρρώστια να ξαπλώνεται και τον θάνατο να έρχεται. Όπου υπήρχαν άμυνες πίστεως, Κωνσταντίνοι και Ελένες, μαζεύτηκε η ασθένεια, ο μολυσμός, η μεταδοτικότητα. Και το κυριότερο, να θυμάστε. Η πίστη των αγίων σημαίνει εμπιστοσύνη στη δύναμη, στην ενέργεια, στη χάρη του Τριαδικού Θεού.
Τώρα, θα πω «δι᾿ εὐχῶν, Χριστὸς Ἀνέστη». Πού θα πάω να προσκυνήσω; Την εικόνα που έφτιαξαν οι Σαραντίτες πριν πεντακόσια χρόνια. Σκεφτείτε, πόσοι προσκύνησαν αυτή την εικόνα. Άμα αρχίσω να σκέφτομαι, μα, να μην την προσκυνήσω. Αν έχει ιόν πάνω; Αν είναι μολυσμένη; Στον ίδιο τόπο που θα προσκυνήσει ένας γέρος, να πάω και εγώ και το παιδί μου και το μωρό μου και ο άνδρας μου και η γυναίκα μου; Και ολιγοπιστία να έχω, «βοήθει μοι τῇ ἀπιστία». Τα διαβάζουμε μέσα στο Ευαγγέλιο. Δεν είναι κακό να πεις, Χριστέ μου, πιστεύω, αλλά πιστεύω λίγο. Βοήθα με, να δυναμώσει η πίστη μου. Χριστέ μου, δος μου την υπομονή και την πίστη των αγίων. Δεν είναι κακό. Έστω μια φορά, δυο φορές, είκοσι δυο, εκατόν δυο. Και θα δεις μέσα σου να δυναμώνει η πίστη, η εμπιστοσύνη και θα τη μεταδώσεις και στα παιδιά. Και θα βγάλομε άνδρες και γυναίκες, που να μπορούν να διαχειριστούν.
Ξέρετε τι χρόνια έρχονται; Πολύ όμοια με τα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο άγιος Κωνσταντίνος, με την πίστη του που απέκτησε από τη μάνα του και από τον Τίμιο Σταυρό που είδε εις τον ουρανό, όπως σας είπα, κατόρθωσε αυτό που προσπαθούν τώρα κάτι Αμερικανάκια, κάτι Ρώσοι ολιγάρχες, κάτι Κινέζοι να κάμουν. Τι προσπαθούν να κάμουν; Μια παγκόσμια κυβέρνηση, την λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Και στην ηθική, και στην οικονομία, και στο τραπεζικό σύστημα, ακόμα και στην υγεία. Όλα αυτά έχουν στόχο. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είχε στόχο. Γι᾿ αυτό και έκαμε Οικουμενική Σύνοδο. Ήθελε να κάμει Χριστιανική αυτοκρατορία με την ηθική του Ευαγγελίου. Όχι του χρήματος. Όχι του ππαρά. «Τα άστρα κατεβάζουν τ᾿ άστρα», έλεγε η μάνα μου. Το ήξερε αυτό από τη μάνα του την αγία Ελένη. Γι᾿ αυτό και κρατήθηκε η αυτοκρατορία του. Ξέρετε πόσα χρόνια; Χίλια χρόνια. Οι Αμερικάνοι τώρα, λέει ο Κίσινγκερ – που ζει ακόμα αυτός ο δεινόσαυρος που τόσα μας έκαμε – λέει, αν δεν προσέξομε, τους επόμενους μήνες θα πέσει το κατασκεύασμα του διαφωτισμού. Άκου πού πήγε. Έχει σχέδιο ο Κίσινγκερ και οι μαθητές του; Έχει σχέδιο και Αυτός που ενέπνευσε τον Μέγα Κωνσταντίνο. Αυτός που ανέβηκε στον Τίμιο Σταυρό και νίκησε τον θάνατο, και νίκησε την αμαρτία, και νίκησε τον διάβολο και τους διαβόλους της γης. Διότι έχουμε και τέτοιους.
Άρα να εμπιστευθείτε, πατέρες μου και αδελφοί, το σχέδιο του Σωτήρος Χριστού. Που έρχεται, που ξεκίνησε ήδη. Και τα έθνη θα κρατηθούν και δεν θα ισοπεδωθούν οι πατρίδες. Και μία παγκοσμιοποίηση θα γίνει. Θα είναι η παγκοσμιοποίηση της Ορθοδόξου πίστεως. Της μόνης αλήθειας, της μόνης Εκκλησίας. Αυτής που ενώνει τον ουρανό, τη γη και κατεβαίνει η αγιότητα μέσα στο σώμα μας, μέσα στο αίμα μας, μέσα στη Θεία Λειτουργία, όταν κοινωνούμε αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα, που νίκησε, επαναλαμβάνω, τον θάνατο, τον διάβολο, την αμαρτία.
Αύριο εμείς θα έλθουμε γι᾿ αυτή την εργασία. Γι᾿ αυτή την αιμοδοσία. Για να κοινωνήσουμε με εμπιστοσύνη, χωρίς λογισμούς για μεταδόσεις και μολυσμούς. Αντίθετα, είναι ο μόνος τρόπος να καθαρίσει η καρδιά μου, το σώμα μου, η ψυχή μου, από κάθε μολυσμό ψυχής και πνεύματος. Δεν είναι έτσι που διαβάζουμε, πάτερ, στις ακολουθίες; Ο μόνος τρόπος, είναι η μετάνοια, η εξομολόγηση και εξαιρέτως η Θεία Κοινωνία. Και βοηθά βεβαίως το να προσκυνώ χωρίς λογισμούς τες άγιες εικόνες. Που θα το κάμουμε σε λίγο. Την εικόνα των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και τον Τίμιο Σταυρό. Μια μικρή εικόνα πεντακοσίων ετών ωραιοτάτη. Κοιτάξτε, πόσην αγιότητα χώρεσε! Έναν αυτοκράτορα βασιλέα βασιλευόντων. Μίαν αυτοκράτειρα και εκεί που ανέβηκε ο Κύριος των Κυρίων. Ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
Τη δύναμή Του σας εύχομαι, να εύχεσθε και σεις για μας που λέμε τους μεγάλους λόγους. Πρώτα ο Θεός αύριο θα είμεθα εδώ, πάτερ, να κοινωνήσομε.
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Μετά τη Θεία Λειτουργία, πραγματική μυσταγωγία ήτο, μέσα από αυτούς τους απλούς τρόπους που η Ορθόδοξη Εκκλησία μας γνωρίζει να χρησιμοποιούμε για να φτάνομε απ᾿ ευθείας, διά της απλότητος, της λιτότητος, της αφαιρέσεως ενίοτε, να φτάνομε στην επουράνιο ευλογημένη βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Και τόσοι άνθρωποι αξιωθήκαμε να κοινωνήσουμε αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα, που όπως λέω πάλιν και πολλάκις και το επαναλαμβάνω και θα το λέω ενόσω ζω και αναπνέω, αυτό το Θεανθρώπινο Σώμα που νίκησε τον θάνατο μας, την αμαρτία μας και τον διάβολο.
Μεγάλη υπόθεση, αδελφοί μου, αυτό. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη. Να βρεθεί ένας Θεάνθρωπος. Όχι απλός άνθρωπος. Θεάνθρωπος Ιησούς, να μας δώσει αιώνια ζωή. Ακούατε τον πάτερ Φώτιο που σας κοινωνούσε. Σε κάθε έναν επαναλάμβανε: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ Σῶμα καὶ Αἶμα Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Δηλαδή σβήνονται οι ενοχές. Αυτό σημαίνει άφεση αμαρτιών. «Καὶ ζωὴν αἰώνιον». Μια ζωή που δεν θα έχει θάνατο, που δεν θα έχει αμαρτία, που δεν θα έχει διάβολο. Αλλά Παράδεισο γλυκύ και γνώση και πληροφορία του σύμπαντος κόσμου και εξαιρέτως του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «αὕτη ἐστὶν ἡ αἰώνιος ζωὴ τοῦ γνῶναι Σε τὸν ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν. Καὶ ταῦτα πάντα ἐν Πνεύματι ἁγίῳ».
Όμως, άνθρωποι είμαστε. Χρειάζονται και κάποιοι να μπουν μπροστά, να γίνουν ηγέτες από καιρού εις καιρόν, του ευλογημένου ημών γένους. Για να στερεώνεται η πίστη των πιστών, να ενισχύεται και να αυξάνει η πίστη των ολιγοπίστων και να ζυγίζουν οι άπιστοι επιτέλους τι θέλουν. Αιώνιον ζωή ή έναν τάφο και πήγαμε μετά στην αιώνια κόλαση. Διότι υπάρχει δυστυχώς, θα υπάρξει μάλλον δυστυχώς και αυτή. Και δεν είναι το θέλημα του Θεού. Είναι το θέλημα και το πείσμα και το γινάτι του εγωιστή ανθρώπου. Που αρνείται τη φιλανθρωπία και την συγχώρεση, την άφεση των αμαρτιών που προσφέρει ο Σωτήρας Χριστός. Και για άλλους λοιπόν το φως του Τριαδικού Θεού, το άκτιστο φως, θα είναι φως φωτιστικό, δροσιστικό, γεμάτο πληροφορίες. Και αυτό θα είναι ο Παράδεισος. Για άλλους όμως που δεν θα θέλουν να συγχωρήσουν, που δεν θα θέλουν να αγαπήσουν ούτε Θεό ούτε ανθρώπους, το ίδιο φως που για τους δικαίους θα είναι φωτιστικό, για γι᾿ αυτούς θα είναι καυστικό, κολαστικό. Θα τους καίει δηλαδή. Ο Θεός να μας φυλάξει. Να λυγίσει ο εγωισμός μας μέσα από ποικίλους τρόπους που παραχωρεί η χάρις Του. Και να βρέθονται πάντοτε άνθρωποι στο διάβα του βίου μας και να παρακαλούμε και Αυτόν που και εμάς να μας εμπνέουν εις τη μετάνοια και εις την άφεση των αμαρτιών και εις την αιώνια ζωή του Τριαδικού Θεού, αλλά και το γένος ημών των Ορθοδόξων να το καθοδηγούμε.
Ένας τέτοιος άνθρωπος αποδείχτηκε ο άγιος Μέγας Βασιλεύς Κωνσταντίνος, έχοντας την πίστη της αγίας μητέρας του Ελένης. Και ήταν τότε πολύ-πολύ δύσκολα χρόνια. Οι Χριστιανοί ήταν μία μειονότητα, κατατρεγμένοι, διωκόμενοι, φοβισμένοι στις κατακόμβες. Πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα από ότι είναι τώρα. Αλλά ήξεραν να προσεύχονται. Δεν σταμάτησε ποτέ η Θεία Λειτουργία, ο πόθος για κοινωνία, επικοινωνία με τον Θεό και τους συνανθρώπους, η συγχωρητική διάθεση τους. Όχι όπως τώρα, λόγια, λόγια, λόγια, κρίσεις, κρίσεις, παράπονα, παράπονα και κατακρίσεις. Και τελικά, όταν όλα αυτά γεμίσουν την καρδία μας, δεν μένει χώρος για το Άγιο Πνεύμα. Οι Χριστιανοί τότε σιώπησαν. Είδαν αυτή τη δοκιμασία σαν σταυρό. Κατέβηκαν κάτω από τη γη, μέσα στις κατακόμβες. Εκεί που ήταν τα νεκροταφεία τους δηλαδή. Αυτό σημαίνει κατακόμβη. Δεν είναι έτσι, πάτερ; Και μαζί με τους νεκρούς τους, έκαναν και λειτουργίες. Έτσι κρατήθηκε η τότε Ορθόδοξη πίστη. Μέχρι το 330 περίπου. 325 έγινε η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος. Και βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος του Θεού. Που νίκησε τον Λικίνιο που σας είπα ψες. Ο Μέγας Κωνσταντίνος στη Μουλβία γέγυρα το 312. Αρχές δηλαδή του 4ου αιώνος. Και του φανερώθη ο σταυρός στον ουρανό, τον ενίσχυσε αυτόν και με τη σειρά του ο Κωνσταντίνος ανταπόδωσε εις τον σωτήρα του την ευεργεσία εις την Εκκλησία Του. Εις το σώμα του Χριστού δηλαδή. Και έκαμε εκείνη την ονομαστή και περιλάλητο πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Και έκαμε την Βασιλεύουσα πόλη των πόλεων. Την Κωνσταντίνου πόλη. Και το κυριότερο, στερέωσε την Ορθόδοξη πίστη, έδωσε θάρρος και δύναμη εις τους Χριστιανούς. Και βασίλευσαν οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι για χίλια ολόκληρα χρόνια. Γιατί όλα αυτά που έκαμε ο Μέγας Κωνσταντίνος, δεν ήταν απλά με τη δύναμη του στρατού. Είχε και στρατό και ήξερε να τον χειρίζεται. Και μάχες έκαμε. Δεν ήταν κανένας ψευτοειρηνιστής, σαν τους σημερινούς Ευρωπαίους. Όταν χρειαζόταν πόλεμος, έκανε πόλεμο. Ήταν άνδρας. Όταν χρειαζόταν ειρήνη, ήξερε ότι η ειρήνη έρχεται με το Άγιον Πνεύμα. Καλούσε τους επισκόπους και έκαναν σύνοδο και λειτουργίες και ερχόταν η ειρήνη στην Εκκλησία. Και ήταν μια βαθειά ειρήνη αυτή με ταραχές και στη συνέχεια μετά την κοίμησή του με άλλες αιρέσεις, με άλλες Οικουμενικές Συνόδους. Είναι δυνατόν να μην έχουμε ασθένειες σαν σώμα επίγειο από καιρού εις καιρόν; Αλλά ο Θεός έχει τα φάρμακά Του. Και οι ιατροί οι επίγειοι και οι άγιοι Ανάργυροι οι ουράνιοι.
Όλα αυτά είναι παιδαγωγία για να έλθομε πιο κοντά στο θέλημα του Θεού μας. Του Χριστού μας. Να ταπεινωθούμε, να πέσει η μύτη μας. Να καταλάβουμε ότι «σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγὼ εἰμι Κύριος». Ένας είναι ο Κύριος. Και πρέπει από καιρού εις καιρόν να σταματούμε από τις πολλές δουλειές και να αφιερωνόμαστε σ᾿ Αυτόν. Και αν δεν το καταλάβομε με υγεία, θα το καταλάβομε με αρρώστιες αυτό το πράμα. Ή με άλλες περιπέτειες. «Τί ἐστι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου».
Τώρα η εποχή μας, αναζητεί έναν Μεγάλο Κωνσταντίνο. Αυτό αισθάνομαι, πατέρες. Είμαστε στο «προπόνια», όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου. Να γεννηθεί ένας μεγάλος ηγέτης Χριστιανός Ορθόδοξος, αληθινός άνθρωπος του Θεού. Όχι αντίχριστος. Όχι ψευδοπροφήτης. Ένας πραγματικός διάδοχος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, που να έχει μέσα του την πίστη και τη σταυροαναστάσιμη χαρά της αγίας Ελένης. Δεηθείτε και σεις και εμείς, να αναδειχθεί από το γένος ημών ένας διάδοχος του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ο μεγάλος σύγχρονος άγιος, ο όσιος Πορφύριος, έλεγε: Βλέπω μέσα εις το μέλλον έναν νέον άνθρωπο να έρχεται και να είναι πλήρης Πνεύματος Αγίου και να αναλαμβάνει την εξουσία της Ορθοδοξίας. Και να φωνάξουν οι πιστοί όλοι: Πίσω, πίσω, κάναμε λάθος. Πήραμε τη ζωή μας λάθος με το ξεγέλασμα της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης και της εκκοσμίκευσης του Κίσινγκερ και των μαθητών αυτού. Και τότε μέσα από το σχέδιο του Θεού, θα φανερωθεί αυτός ο νέος Μέγας Κωνσταντίνος. Που θα θέλει βεβαίως τη Βασιλεύουσά του, για να μπορέσει να κάμει την Ορθοδοξία παγκόσμια αλήθεια. Οικουμενικήν πίστη. «Αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξε, τὴν Οἰκουμένη θὰ τὴν στηρίξει». Τώρα θα περάσουμε λίγο κατακόμβες. Έτσι όπως εδώ, όταν κατεβαίνουμε στον άγιο Κωνσταντίνο στο Σαράντι κάμποσα σκαλιά και είμαστε κάτω από το δρόμο και περνούν από πάνω μας αυτοκίνητα, έτσι θα γίνει τώρα. Αυτό που λέει ο Σαββόπουλος σε ένα τραγούδι του: «κι οι πόθοι μας ακολουθούνε υπόγειες διαδρομές». Τώρα είμαστε σε αυτή τη φάση. Αλλά έρχεται η ώρα που θα ανέλθει η Ορθοδοξία. Και η ελληνική γλώσσα θα χρειαστεί σε όλα τα πέρατα της γης, από αυτά τα άλαλα και τα μπάλαλα, από την πληροφορική, από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να διατυπωθεί αυτή η αλήθεια σε όλους τους λαούς με ακρίβεια και σοφία. Το σοφό να είναι σαφές.
Άρα εμείς τώρα, ταπεινά-ταπεινά, υπό την γη. Όλα αυτά είναι μαθήματα που ζούμε αυτές τις μέρες και αυτούς τους μήνες. Και αυτούς τους μήνες που θα ακολουθήσουν μεγάλα μαθήματα. Αλλά να μείνουν οι Εκκλησίες ανοιχτές. Να κάμουμε το παν. Αυτή η αιμοδοσία του αναστημένου σώματος του Σωτήρος Χριστού και του αίματος να συνεχιστεί. Ποτέ να μην σταματήσει. Γι᾿ αυτό και δεηθείτε στην καρδιά σας μυστικά, να φανερώσει, όποτε κρίνει ο Θεός μας, καιρούς και χρόνους Αυτός μόνον ξέρει. Να φανερώσει άνθρωπον εις διαδοχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Για να μπορέσει η Οικουμένη να αναπνεύσει ξανά τες αύρες του Αγίου Πνεύματος και όχι των πνευμάτων των δαιμονικών που θέλουν οι ποικίλοι άνθρωποι της νέας εποχής, της νέας αταξίας της παγκοσμιοποίησης. Κάνουν τώρα την απόπειρά τους. Θα αποτύχει. Γιατί έχει και Χριστός το σχέδιό Του και τον άνθρωπό Του που ἐν καιρῷ θα μας τον φανερώσει.
