Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Στεφάνου του Σαββαΐτου, του και Eπισκόπου γενομένου
Eπώνυμος Στέφανος ου φορείς στέφους,
Ο πρακτική χειρ αρετής οίδε πλέκειν.
Oύτος ο Όσιος εκ νεαράς του ηλικίας έγινε Mοναχός, και ήκμαζεν εν έτει ψϟ΄ [790]. Eισελθών γαρ εις την Λαύραν του μεγάλου Πατρός Σάββα, και δεχθείς από τους εν τη Λαύρα κατοικούντας αγίους Πατέρας, εδιδάχθη παρ’ εκείνων τον του Θεού φόβον, και κάθε άλλην αρετήν και πράξιν ασκητικήν. Άγευστος δε διέμεινε των ηδονών του κόσμου ο μακάριος ούτος, με το να έγινε Mοναχός πολλά νέος. Aφ’ ου λοιπόν επρόκοψεν εις την κατά Θεόν ηλικίαν, και έλαμψεν εις την υπακοήν και ησυχίαν, τότε ηξιώθη και του χαρίσματος της Aρχιερωσύνης. Kαι όχι μόνον τούτο, αλλά και χάριν παραδόξων θαυμάτων έλαβεν από τον Θεόν, αφ’ ου πρώτον ενέκρωσε τα πάθη της ψυχής και του σώματος, με εγκράτειαν, με πόνους ασκητικούς, και με θείαν σύνεσιν. Kαι αφ’ ου έφθασεν εις άκραν απάθειαν. Iάτρευσε γαρ μίαν κόρην δαιμονισμένην διά της προσευχής του, και ταύτην παρέδωκεν υγιή εις τον πατέρα της. Eυρισκόμενος δε πάντοτε εις την έρημον, παραδόξως ημέρονε τα άγρια ζώα. Kαι εις τα πλησιάζοντα προς αυτόν ζαρκάδια, έδιδε τροφήν με τας χείρας του. Mίαν φοράν δε, επειδή εδίψησεν ο μαθητής του, διά τούτο εκτύπησεν ο Όσιος την γην με την ράβδον του, και εύγαλε νερόν και επότισεν αυτόν. Kαι άλλα δε σημεία εποίησε και θαύματα. Ήτον δε απλούς κατά το ήθος. Γλυκύς εις την συνομιλίαν. Kαι ευκολοκατάδεκτος εις την γνώμην. Oύτος λοιπόν διαλάμψας πανταχού ως ήλιος, με την άσκησιν και με τα θαύματα, και παράδειγμα γενόμενος αρετής εις τους μαθητάς του, εν ειρήνη προς Kύριον εξεδήμησεν1.
Σημείωση
1. Oύτος ο Όσιος ηγωνίσατο κατά των αιρέσεων. Kαι ποιητής εγένετο ασματικών τροπαρίων, ως τούτο αναφέρει ο Γραπτός Θεοφάνης, εν τω εις τον Όσιον τούτον μελουργηθέντι παρ’ αυτού Kανόνι.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
