ΠΑΝΑΓΙΑ: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης
Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, τις πρώτες μέρες της ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες. Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο άκουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής. Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε: «Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι. Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους. Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης». Και το όραμα εξαφανίστηκε. Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
(«Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας», εφ. Η Νίκη, 19-4-41. Σύγχρονη δημοσίευση, στο λεύκωμα του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ’40, σελ.146, με τον τίτλο «Φωνή υπερκόσμια»).
***
Ο Άγιος Γεώργιος στον πόλεμο του 1940
Όταν πολεμούσαμε το 1940 στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, που μας επιτέθηκαν χωρίς κανένα λόγο, συνέβη το εξής θαυμαστό. Από κάποια μονάδα είχε συλληφθεί μαζί με άλλους Ιταλούς και ένας αξιωματικός αιχμάλωτος. Οι φαντάροι που τον συνέλαβαν, του αφαίρεσαν τον οπλισμό, τα κυάλια κ.λπ., όπως προβλέπεται για τους αιχμαλώτους. Όλα τα έδινε χωρίς διαμαρτυρία. Και τις φωτογραφίες των παιδιών του και της γυναίκας του. Μία μικρή όμως εικονίτσα του αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να τη δώσει με κανέναν τρόπο.
Τελικά του την πήρανε. Τότε ζήτησε να δει τον διοικητή. Μόλις τον συνάντησε, τον παρακάλεσε να του δώσουν την εικόνα του αγίου Γεωργίου πίσω.
-Αυτή είναι δική μας Ορθόδοξη, τί την θέλεις εσύ ο παπικός; του είπε ο διοικητής.
-Εγώ, απαντά ο Ιταλός λοχαγός, οδηγούσα τον λόχο μου. Στην μάχη όμως πάνω, δεν μπορούσα να σπάσω τις γραμμές των Ελλήνων. Γιατί μπροστά τους και πάνω στον αέρα, έβλεπα να τρέχει σε όλη τη γραμμή του μετώπου, ένας καβαλάρης με άσπρο άλογο, που μας εμπόδιζε να προχωρήσουμε. Στην οπισθοχώρησή μας όμως, βρήκα στον δρόμο ένα ερημοκκλήσι, Μπήκα μέσα να προσευχηθώ και βλέπω αυτό το εικονισματάκι. Ήταν ακριβώς ο Άγιος με το άσπρο άλογο, που δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε. Την πήρα μαζί μου και από τότε την έχω σαν φυλαχτό επάνω μου. Σας παρακαλώ να μου την αφήσετε.
Και πράγματι, του την άφησαν.
Από το τευχίδιο του Ιωάννη Κωστώφ, «Οι άγιοι στον πόλεμο και στην ειρήνη», έκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984, σ. 26-27
***
Επιστολή στρατιωτικού Ιερέα ο οποίος βρισκόταν στο πολεμικό μέτωπο κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου προς τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη, (1888-1962) ο οποίος διετέλεσε Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου, και Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, καθώς και Ενόπλων Δυνάμεων.
«…Ρίγη περνούν το κορμί μου απ’ ό,τι βλέπουν καθημερινά τα μάτια μου ανάμεσα στους στρατιώτας μας. Προ ολίγων ημερών σ’ ένα λόχο μας, που είχε δεχθή μια επίθεσι των Ιταλών, εσκοτώθηκε ένα στ’ αλήθεια ατίμητο παλληκάρι από τα πιο ηρωϊκά του Συντάγματος μας.
Ο αδελφός του, που υπηρετεί στον ίδιο λόχο, κάτω από την πίεση του πόνου για το θάνατο του αδελφού του έδωσε φρικτό όρκο!
– Όσους αιχμάλωτους πιάσω, παππούλη -μου έλεγε με θρήνο- θα τους σφάζω σαν αρνιά. Θα πληρώσουν πολύ ακριβά το θάνατο του αδελφού μου.
Εγώ προσπάθησα να τον παρηγορήσω, αλλά και να τον ανυψώσω στα ύψη, που ταιριάζουν για την ελληνική ψυχή. Εκείνος ήταν αδύνατο να ακούση τίποτε. Ήταν έξαλλος από τον πόνο. Σήμερα τον είδα να περνάη [με] οκτώ αιχμαλώτους, που είχε πιάσει ο λόχος τους και να κλαίει σαν μικρό παιδί. Ανησύχησα και τον ρώτησα:
– Τι σου συμβαίνει, βρε παιδί μου, γιατί κλαις;
Κι εκείνος με κόπο πολύ κατόρθωσε να μου εξηγήση:
– Σήμερα τους έπιασε ο λόχος μου. Κι εζήτησα από το λοχαγό μου να τους δώση να τους οδηγήσω εγώ στη στρατονομία με την απόφασι να τους ξεκάνω και τους οκτώ στο δρόμο για να εκδικηθώ το θάνατο του αδελφού μου. Ο λοχαγός μου τους έδωσε. Τους έβαλα μπροστά κι εγώ τους ακολουθούσα με το αυτόματο στα χέρια αποφασισμένος να μην αφήσω ούτε ένα ζωντανό από αυτούς. Μα την ίδια στιγμή, που ήμουν έτοιμος να πατήσω τη σκανδάλη, είδα ολοζώντανο τον αδελφό μου μπρος στο αυτόματο και μου είπε τρομαγμένος: «Εμένα θα σκοτώσης, αδελφέ μου; Τι σούκαμα; Δεν με λυπάσαι; Δεν συλλογίζεσαι τη μανούλα μας;» Άρχισα να τρέμω και με πήραν τα δάκρυα. Τους αγκάλιασα τότε όλους, τους εφίλησα σαν νάταν ο καθένα από αυτούς ο αδελφός μου…».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μητροπολίτη Χίου, Παντελεήμονα Φωστίνη, «Θεμέλια γαλανόλευκα», των εκδόσεων Άθως.
***
Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».
***
Η Παναγία αποκαλύπτει γιατί ο Θεός επέτρεψε την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα το 1940
Αμέτρητες είναι οι εμφανίσεις της Παναγίας σε στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Έπους του 1940 στο Βορειοηπειρωτικό Μέτωπο. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο ευλαβέστατος Ανθυπασπιστής τότε κ. Νικόλαος Γκάτζαρος, του οποίου η αναφορά για την εμφάνιση της Παναγίας είναι καταγεγραμμένη επίσημα στα Αρχεία του Ελληνικού Στρατού. Με δάκρυα συγκινήσεως διηγείται το θαυμαστό περιστατικό. Είναι πολύ σημαντική η αναφορά του αυτή διότι η ίδια η Παναγία μας αποκαλύπτει τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΙΤΙΕΣ για τις οποίες Ο ΘΕΟΣ ΕΠΕΤΡΕΨΕ την κήρυξη αυτού του πολέμου στην Ελλάδα το 1940.
Το περιστατικό συνέβη στις 3 Μαρτίου 1941 περί τις 8μμ, όταν μετέβη για ένα περίπατο σε παρακείμενο του καταυλισμού, του Λόχου στον οποίο βρισκόταν, μικρό ύψωμα όπου συνάντησε την Παναγία μαυροφόρα: «ο αήρ είχε πάψει να φυσά, ο ουρανός ήταν αστεροειδής και κατά την επιστροφή, ούτε 10 βήματα δεν είχε κάνει, του εμφανίζεται και του κόβει το δρόμο μια γυνή μαυροφόρα, έχουσα σεμνή την εμφάνισή της». Το πρόσωπο της διακρινόταν στο ημίφως. Εκείνος αιφνιδιάστηκε από το θέαμα και έπεσε στα γόνατα στο έδαφος. Πήγε να την ασπαστεί, ενώ τα μάτια του ήταν συγκινημένα, τα πόδια και τα χέρια του έτρεμαν.
Και του είπε τα εξής: «Είμαι η Παναγία. Μη φοβείσαι παιδί μου. Εγώ ενεμφανίσθην να σου είπω τρεις λόγους. Τους οποίους να μη λησμονήσεις».
1) Ο παρών πόλεμος εκηρύχθη απροκαλύπτως και αναιτίως υπό της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος. Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη τούτου νικηφόρως.
2) Ο πόλεμος ούτος εκηρύχθη εναντίον της Ελλάδος, ίνα γνωρίση ο κόσμος, ότι αφορμή τούτου είναι η απομάκρυνσίς του εκ της Χριστιανικής θρησκείας, καθ’ ην ύβριζεν, εβλασφήμει τα θεία της και έρρεπε προς τον εκφυλισμόν και την ακολασίαν και ούτως συμμορφωθή, ίνα μάθη ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός. Τρανώτατα δε τεκμήρια της υπάρξεως ταύτης είναι τα συχνά θαύματα των Αγίων της Εκκλησίας του Χριστού.
3) Έπρεπε να μάθη ο κόσμος, ότι ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας. Ανάφερε, λοιπόν, ταύτα και εγγράφως εις τον Διοικητήν σου, ίνα μη πτοηθή προ ουδενός κωλύματος, καθότι υπό την προστασίαν Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!».
Ο στρατηγός Κατσιμήτρος μόλις έμαθε για την αναφορά του στρατιώτη έδωσε εντολή να βρεθεί ζωγράφος… Ο στρατιώτης που ζωγράφισε την εικόνα, της «Παναγίας της Νίκης», ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή και ο ανθυπασπιστής Νίκος Γκάτζαρος διέταξε αμέσως να γίνει έρανος γιατί θεώρησε ότι στο σημείο που εμφανίστηκε η Παναγία θα πρέπει να γίνει μικρός ναός. Η εκκλησία χτίστηκε στο Γκολεμί, αλλά όπως έχουν καταθέσει μάρτυρες καταστράφηκε επί Χότζα.
