Πατέρα μας Νεόφυτε, είσαι γερός σαν βράχος
τζι’ ας σου φακκούσιν τα νερά, εσέ εν σε πιάνει τ’ άγχος.
Τες εκκλησιές κρατείς τες ανοιχτές, για ούλλους τους αθρώπους
εν εφοήθηκες ποττέ, σε τούντους δύσκολους τζιαιρούς
μαζί τους να τα βάλεις, με του Χριστού τους τρόπους.
Μαθαίνεις μας πολλά καλά, τον νου τζιαι την καρκιάν μας
να καθαρίζουμε καλά με την μετάνοιά μας.
Με το ψαλτήρι, την ευχή, μετάνοια τζιαι προσοχήν
μέρα-νύχτα τζιαι πρωί για να αποκτούμεν αντοχήν.
Με την πίστη αλλά τζιαι την υπομονήν, των Αγίων μας μάς είπες
να κοινωνούμε τον Χριστόν, να διαλυθούν οι λύπες.
Ανατολίτες είπες είμαστε, εξιάσαμεν το τέλια,
εμπλέξαμεν, νεκατωθήκαμεν, ούλλοι σαν τα κουρέλια.
Σε τούτην την πασανάκατην Ευρώπην με το ζόρι,
αφύσικα ούλλα εκάμαν τα, νέοι, καινούργοι όροι.
Εμείς εσένα θέλουμε, με τον Σταυρό στο σιέρι,
τζιαι ο Χριστός εις την καρκιάν, ειρήνη να μας φέρει.
Στον Άη Μάμα, στα σπίθκια μας, τζιαι στα δικά μας μέρη
σύντομα να επιστρέψομεν, η Παναγιά μας χαίρει.
Αυθεντικός Ρωμιός, Πατέρα μας, της μάνας σου καμάρι,
δικός μας Αρχιεπίσκοπος πέρκιμον φκεις, μακάρι!
Ανώνυμος
