Ο άγιος Χαράλαμπος, δεν έζησε σε κάποια εύκολη εποχή, αλλά έζησε και αυτός σε μια δύσκολη εποχή, σε μια μεταβατική περίοδο… Όπως και εμείς σήμερα φεύγομε από την παλιά εποχή των μεγάλων ιδεών χωρίς Χριστό που νομίζαμε για καλή, και εισερχόμαστε σε μια νέα εποχή απολαμβάνοντας τον καρπό της προσωπικής μας αποτυχίας, που δεν είναι άλλος από την αδυναμία να ταπεινώσουμε τον νουν μας. Έτσι και ο άγιος Χαράλαμπος έζησε στην εποχή που τέλειωνε η μεγάλη ιδέα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και άρχιζε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όπου οι δαίμονες λύσσαξαν γιατί έβλεπαν ότι άνθρωποι του αληθινού Θεού, ύψωναν το ανάστημά τους και ομολογούσαν ως Θεό τον σταυρωθέντα και αναστηθέντα Χριστό… Ακόμη και όταν σιωπούσαν οι επίσκοποι να ομολογούν Χριστό, αφού κατά κύριο λόγο η ομολογία και το κήρυγμα είναι έργο των επισκόπων, έπρεπε κάποιοι να αναλάβουν και αναλάμβαναν τον ρόλο των θλιβερών αυτών επισκόπων, οι ιερείς απλοί του λαού και οι μάρτυρες.
Ένας τέτοιος ομολογητής και μάρτυρας ιερέας, απλός και ξεχασμένος, ήταν ο 107 ετών Χαραλάμπης της Μικράς Ασίας, τον οποίο συνέλαβαν γιατί ομολογούσε και κήρυττε στο ποίμνιό του, ότι Ανέστη ο Χριστός εκ νεκρών και «Καὶ πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».
Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, από τον Πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής του αγίου Χαραλάμπους, που τελέσθηκε στον ομώνυμο πανηγυρίζοντα ιερό ναό της κοινότητος Δένειας της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (9.2.2019).
