Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην αρχιερατική Θεία Λειτουργία της εορτής του Οσίου Ιωάννου του Λαμπαδιστού, που τελέσθηκε στην ομώνυμη πανηγυρίζουσα ιερά μονή παρά της κοινότητος Καλοπαναγιώτη της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (4.10.2019)
Οι πρωτινοί άνθρωποι και οι καλόγεροι οι παλαιοί έλεγαν καλό Παράδεισο, καλό θάνατο και καλή αιώνια ζωή. Γιατί, ήταν άνθρωποι που τους πληροφορούσε η καρδία τους ότι, η αληθινή ζωή, η μεγάλη χαρά απ᾿ όλες τις χαρές μεγαλύτερη είναι η είσοδος εις την ευλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Όμως εμείς με την κοσμικότητά μας, με τες πολλές μας μέριμνες, με την ακατάστατη μετάνοιά μας που δεν καταστήθηκε ακόμα, έχομε όντως αυτό που λεν οι ψάλτες μας ανάγκη, τα πολλά χρόνια, για να έχομε περισσότερο χρόνο και ευκαιρίες μετανοίας.
Βλέπετε ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδόνυμος τελειωθείς εν ολίγω, επλήρωσε χρόνους μακρούς. Μέσα σε λίγα χρόνια εκατόρθωσε την αγιότητα, όταν άλλοι εχρειάστηκαν έτη και έτη για να κατορθώσουν αυτή την αγιότητα. Είναι ένα μεγάλο μυστήριο αυτό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά. Πώς ένας άγιος Αντώνιος ο μέγιστος των οσίων, τον εκράτησε ο Θεός εκατόν πέντε χρόνια. Και τον άγιο Ιωάννη μας τον Λαμπαδόνυμο, ούτε εικοσιπέντε. Και τον εθέρισε. Αλλά και οι δύο μετέχουν εις την αγιότητα του Τριαδικού Θεού. Αυτά τα λέω πρώτα για τον εαυτό μου και μετά και για σας, κλήρο και λαό. Μην ξεχνούμε τον στόχο μας. Μη μας ξεγελά η τεχνολογία, η σύγχρονη ιατρική με τα φάρμακά της, η γυμναστική και η υγεία. Όχι τέτοια. Να θυμόμαστε ότι η προοπτική μας είναι η αγιότητα και ότι παραχωρήσει, ότι επιτρέψει, ότι ευδοκήσει ο Θεός, όπως και να εκφράσει το θέλημά Του. Είτε κατ᾿ ευδοκίαν είτε κατά παραχώρηση, εμείς να το δεχτούμε. Μήπως ο άγιος Ιωάννης όταν εξεκίνησε τη ζωή του, ήξερε ότι θα τυφλωθεί; Και μάλιστα άδικα από κακόγνωμο άνθρωπο που κατέφυγε στους μάγους. Και όμως, αξιοποίησε την τύφλωσή του, ήλθεν εδώ, έκαμε τον πρώτο του πόθο που ήταν η άσκησις και μέσα σε λίγα χρόνια εκατόρθωσε το ποθούμενο.
Έτσι και σε μας, ότι παραχωρήσει ο Θεός. Ασθένειες, πρόωρους θανάτους, θλίψεις, φυλακές, συκοφαντίες, διωγμούς, προσφυγές, φτώχιες, μοναξιές, δύσκολα γηρατεία; Ότι επιτρέψει ο Θεός. Να το δούμε όχι ως τιμωρία. Οι Χριστιανοί που εξομολογούνται δεν σκέφτονται ενοχικά. Να το δούμε ως ευλογία, ως ευκαιρία για να αυξηθεί η ευλογία του Θεού, ο σταυρός του Χριστού εις την αίσθηση του βίου μας του επίγειου για να έχει η ουράνια ζωή μας, η αιώνια ζωή μας δικαιώματα. Ο άνθρωπος που σταυρώνεται εκούσια, εθελούσια σ᾿ αυτή τη ζωή, έχει δικαιώματα μεγάλα εις την άλλη ζωή.
Γι αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας και εύχεστε και σεις για μας που λέμε τους μεγάλους λόγους και τα μεγάλα κηρύγματα, όταν έρχονται οι δύσκολες ώρες, να έχομε υπομονή, να έχομε την πίστη των αγίων και ευχαριστιακή διάθεση. Και αν γογγύζουμε ως άνθρωποι και ας στενοχωρούμεθα, να μετανιώνουμε. Να μετανιώνουμε. Είναι μεγάλη υπόθεση να παρακολουθούμε την καρδία μας. Είναι το μεγαλύτερο. Με γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσα, όπως διαβάζουμε στο απόδειπνο.
Έτσι έζησε τη ζωή του ο άγιος Ιωάννης. Τη σύντομη ζωή του. Και τον επροίκισε ο Θεός με φήμη, χίλια χρόνια τώρα, γενεές έρχονται πιστών και γενεές φεύγουν. Θυμούμαι που πρωτοήλθα εδώ ως Μητροπολίτης του τόπου με μαύρα γένια, τριάντα έξι ετών. Τώρα χάριτι Θεού, είμαστε πενήντα οχτώ σχεδόν, με άσπρα γένια. Ο άγιος Ιωάννης είναι εδώ. Είτε είμαι τριάντα έξι, είτε είμαι πενήντα οχτώ, είτε αύριο γίνω εξήντα οχτώ, είτε αύριο μπω στον τάφο, που θα μπω. Ο άγιος Ιωάννης θα είναι εδώ και για τον επόμενο Μητροπολίτη Μόρφου και τον μεθεπόμενο, περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία του Σωτήρος Χριστού. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Και αυτά τα λείψανα που βλέπετε ασημοστόλιστα, άλλα μέσα στον τάφο εκεί πίσω από την κάρα του αγίου, άλλα μέσα στις αργυρεπίχρυσες λειψανοθήκες, όλα αυτά θα αναστηθούν και θα επανενωθούν με την αθάνατη ψυχή του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή. Του Τιμίου Προδρόμου. Και το δικό μας λείψανο. Ας είναι μέσα στον τάφο ένας κόκκος, ένα σπυρί, ένα λουβίδι όπως είναι η αρχαία Ομηρική διάλεκτος της Κύπρου. Και αυτό έχει τη δύναμη, Αυτός που δημιούργησε από το μηδέν να αναστήσει ολόκληρο σώμα και να το επανενώσει με την αθάνατο ψυχή μας.
Να γιατί αγάπησε την αγιότητα ο άγιος Ιωάννης ο Λαμπαδιστής και κάθε άγιος και κάθε Χριστιανός. Να γιατί αγάπησε τη δοκιμασία του να μην βλέπουν τα μάτια του τα επίγεια. Για να βλέπουν τα ουράνια, τα καρδιακά του, τα ψυχικά του μάτια το άκτιστο φως του Τριαδικού Θεού. Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ο Θεός να μας αξιώσει να είμαστε στη συνοδεία του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδιστή. Και να ξέρετε, στον ουρανό υπάρχει συνεχής Θεία Λειτουργία. Και οι άγιοι καταξιώνονται και βλέπουν πρόσωπο προς πρόσωπο τον ίδιο τον Χριστό, αφού είναι σαρκωθείς Λόγος, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός.
Τι μεγάλο δώρο! Τι κάνουμε για να προσκυνήσουμε την εικόνα του Χριστού. Σκέψου τον ίδιο τον Χριστό εις την αιώνια ζωή. Και να γνωρίσουμε όλη τη δύναμη της Ἁγίας Τριάδος σιγά-σιγά και να μην έχει τέλος αυτή η γνώση. Και να μην έχει τέλος αυτή η όρασις. Και να μην έχει τέλος αυτή η βασιλεία. Πώς λέει το Πιστεύω. Καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος. Δεν τελειώνει δηλαδή. Αυτό σημαίνει. Εμείς κάνουμε αμάν, να πιούμε έναν καφέ. Και μόλις πιούμε τον καφέ λέμε, ε, τέλειωσε ο καφές. Σκεφτείτε, να μην τελειώνει η απόλαυση του Θεού μας. Τα λέω αυτά, για να μην νομίζουμε ότι είναι θεωρίες η αιώνια ζωή, ότι είναι θεωρίες η αγιότητα και ότι ερχόμαστε στους αγίους να θεραπεύσουν μόνο τα χέρια μας και τα πόδια μας και τα στομάχια μας. Και αυτά χρειάζονται, δεν λέω, την ίαση. Αλλά μπορούμε να κάμουμε υπομονή την αρρώστια μας. Και να μην γιάνουμε είναι καλύτερα. Εάν έχουμε και τη δύναμη του αγίου Παϊσίου, να Του πούμε, δώσε μου στα τέλη μου και έναν καρκίνο να συμπονώ μαζί με όλους τους καρκινοπαθείς. Ή μια λευχαιμία με όλους τους λευχαιμικούς αδελφούς μας. Έτσι είπε ο άγιος Παΐσιος. Και του το έδωσε ο Θεός. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε με την καρδιά μας να ζητήσουμε γιατί μπορεί να μην το αντέξουμε. Να ζητούμε κατά τη δύναμη μας. Ή, όταν επιτρέψει, το πρώτο που θα Του πούμε, Χριστέ μου, δώς᾿ μου την υπομονή και την πίστη των αγίων. Για να σηκώσω το σταυρό μου με πίστη, με εμπιστοσύνη όπως η άγιοι. Όπως εσήκωσε το σταυρό του ο άγιος Ιωάννης. Έτσι λοιπόν θα έχομε και εμείς μερίδα από την αγιότητα του αγίου μας και γιατί όχι, να είμαστε στη συνοδεία ενός από τους αγίους που αγαπήσαμε. Όποιον άγιο αγαπήσαμε περισσότερο, στη συνοδεία αυτού θα καταταχτούμε και θα συλλειτουργούμε μαζί του και θα συγχαιρόμεθα μαζί του. Τι ωραία πράγματα! Αυτή είναι η εμπειρία του ουρανού. Αυτά μας τα λεν άνθρωποι που τα ζουν. Και παλαιότερα και τώρα. Και χαίρονται την ευλογημένη βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος από αυτή τη ζωή. Την προγεύονται.
Και αυτή η ωραία λειτουργία που κάμαμε σήμερα εδώ, ωραιοτάτη. Όλοι το αισθανθήκατε. Και εμείς μέσα και εσείς έξω. Όλοι είμαστε ποίμνιο τοῦ Σωτῆρος Χριστού. Αυτός είναι ο ποιμένας. Αυτός είναι ο προσφερόμενος. Αυτός είναι ο δωρεοδότης που μας έδωσε το σώμα Του και το αίμα Του. Και ενωθήκαμε όλοι με αυτό το αίμα και γίναμε αδέλφια.
Γι αυτό να έχετε έγνοια. Να συγχωρούμε για να μπορούμε να κοινωνούμε τακτικά. Η προϋπόθεση της κοινωνίας και επικοινωνίας με τον Χριστό δεν είναι η νηστεία. Η νηστεία είναι ασκητική μέθοδος που όρισε η Εκκλησία σε συγκεκριμένες ημέρες. Τετάρτη, Παρασκευή, δεκαπέντε μέρες τον δεκαπενταύγουστο, σαράντα πριν τα Χριστούγεννα, πενήντα πριν το Πάσχα. Αυτό που είναι προϋπόθεση της κοινωνίας με το Θεό, είναι η καταλλαγή, η συμφιλίωση, η συγχώρεση. Για να χωρέσει μέσα μας Αυτός, ο Οποίος προσφέρεται σε κάθε Θεία Λειτουργία.
Το εύχομαι σε σας και δι ευχών του αγίου Ιωάννη του Λαμπαδόνυμου και όλων των αγίων, εύχεστε και για μας.
