Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Δομετιανού Eπισκόπου Μελιτινής
Δομετιανός της φθοράς απηλλάγη,
Eίπερ φθοράν χρη τόν δε τον βίον λέγειν.
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του μικρού, του και ρινοτμήτου καλουμένου, εν έτει χϟα΄ [691], υιός Θεοδώρου και Ευδοκίας, οίτινες ήτον πλούσιοι από χρήματα. Oύτος λοιπόν σπουδάσας αρκετά την έξω παιδείαν, και την έσω των θείων Γραφών, συνεζεύχθη με γυναίκα διά γάμου ολίγον καιρόν. Aφ’ ου δε η γυνή του ετελεύτησε, κατέστη Eπίσκοπος της εν Μελιτινή αγίας Εκκλησίας, όταν ήτον τριάκοντα χρόνων, επειδή όλην την σπουδήν του είχεν εις την κατά Θεόν φιλοσοφίαν. Συγκεράσας λοιπόν την πολιτικήν φρόνησιν μαζί με την ασκητικήν αγωγήν, όχι μόνον έγινεν αίτιος σωτηρίας εις τους επαρχιώτας του Χριστιανούς, αλλά και εις όλον απλώς το γένος των Pωμαίων. Διότι παρακαλεσθείς πολλαίς φοραίς από τον βασιλέα των Ρωμαίων Μαυρίκιον, εν έτει ωπδ΄ [884], απεστάλθη εις την Περσίαν. Και όταν ο Βαράμ εσηκώθη εναντίον εις τον βασιλέα των Περσών Χοσρόην, και εδίωξεν αυτόν από τον θρόνον, τότε ο Άγιος ούτος εστάθη αρκετός, και πάλιν απεκατέστησε τον Χοσρόην εις την βασιλείαν του. Όθεν διά το τοιούτον κατόρθωμα, υπέταξε τον Χοσρόην εις τους Pωμαίους, και τον έκαμε να πληρόνη δόσιμον εις αυτούς. Όθεν διά την αιτίαν ταύτην, ήτον ο Άγιος ούτος φίλος με τον Μαυρίκιον και την αυτού σύζυγον. Eκ της φιλίας δε ταύτης έγινε κύριος άσπρων πολλών. Τα οποία εξώδευσεν εις οικοδομήν αγίων Eκκλησιών, και πτωχοτροφείων. Πηγαίνωντας δε δεύτερον εις την Κωνσταντινούπολιν, προς Κύριον εξεδήμησεν. Eτιμήθη δε το άγιον αυτού λείψανον από όλα τα τάγματα, τόσον τα βασιλικά, όσον και τα εκκλησιαστικά. Τεθέν γαρ αυτό μέσα εις σεντούκι, και δορυφορούμενον με λαμπάδας και ύμνους, εφέρθη εις την πατρίδα του. Πολλάς δε ενεργείας θαυμάτων έδειξεν ο αοίδιμος και ζων εν τη παρούση ζωή, και μετά τον αυτού θάνατον. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη Μεγάλη Eκκλησία.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
