Μετάφραση στα ελληνικά από τα ρουμανικά: π. Θεόδωρος Ιβάνα
Η κακία που φτάνει στα άκρα, η υπερηφάνεια που φτάνει στα άκρα, η πονηριά, το ψέμα, γι’ αυτό υπάρχει και μια συγκεκριμένη κατανόηση, υπάρχει μια συγκεκριμένη εξυπνάδα…
Βλέπουμε στους Αγίους Πατέρες ότι ο Χριστός δημιούργησε τον άνθρωπο με τη φύση του και στη συνέχεια, με το φύσημα του Αγίου Πνεύματος, του έδωσε την εικόνα του. Αλλά έδωσε την εικόνα μόνο στον άνθρωπο επειδή ήταν ικανός να την δεχτεί… ο άνθρωπος έχει από τη φύση του και κάτι που τον ξεχωρίζει από τα ζώα, κάτι ικανό για την εικόνα, αλλά η πλήρης εικόνα δίνεται μέσω του Αγίου Πνεύματος.
Ο Σατανάς έχασε το Άγιο Πνεύμα, έμεινε με την ικανότητα να είναι σύμφωνα με την εικόνα που τον ξεχωρίζει από τα ζώα. Ο Σατανάς δεν είναι όπως το ζώο, δεν χάνει εντελώς την νοημοσύνη του, την έχει, αλλά είναι στρεβλή… όλα στρεβλώνονται, όλα γίνονται ψεύτικα, πονηρά. Μια πονηρή, ψεύτικη νοημοσύνη είναι τρομερή, είναι χειρότερη από την ακατανόηση/έλλειψη κατανόησης του ζώου. Ένα ζώο δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο ο Σατανάς.
Πολλοί άνθρωποι δελεάζονται από αυτή τη νοημοσύνη, ξέρετε; Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να είναι έξυπνος, να καταλαβαίνει και είναι φτιαγμένος για να νοιάζεται για τον εαυτό του, για την αξία του. Ο Θεός έδωσε σε όλους μια αξία. Αλλά ο άνθρωπος ξεχνάει ότι η αξία του έγκειται σε αυτό που λαμβάνει από τον Θεό και στην καλοσύνη και τον αλτρουισμό του. Είμαι κάτι όχι μόνο μέσω του εαυτού μου, αλλά και μέσω αυτού που κάνω για τους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος πιστεύει ότι βρίσκει το άπειρο μέσα του. Πιστεύει ότι στην ικανοποίησή του μπορεί να φτάσει στο άπειρο. Παραμένει πάντα… γι’ αυτό και παραμένει αθάνατος. Δεν χάνεται εντελώς. Ο Θεός δεν τον αφήνει να χαθεί εντελώς, αλλά τον αφήνει όπως τον έπλασε, αθάνατο, αλλά αθάνατο σε αυτή την δίψα για τον εαυτό του, στη δίψα και στη σκέψη ότι μπορεί να εξελιχθεί ατέλειωτα. Και ο Σατανάς το έχει ακόμα περισσότερο από εμάς. Επειδή ο Σατανάς είναι πιο κοντά στη θεϊκή απεραντοσύνη, χωρίς σώμα, και έτσι κατά κάποιον τρόπο πιο ικανός να προχωράει συνεχώς προς αυτή την ψεύτικη απεραντοσύνη, που στην πραγματικότητα δεν είναι πρόοδος προς την απεραντοσύνη, αλλά πρόοδος στη μονοτονία, είναι μια επίφαση προόδου. Όπως και στην κουλτούρα χωρίς Θεό. Είναι μια φαινομενική πρόοδος, η οποία όμως τελικά δεν είναι πρόοδος, είναι μονοτονία και είναι ανία. Μερικοί βαριούνται αυτή την πρόοδο, αυτή τη λεγόμενη πρόοδο. Η αληθινή πρόοδος δεν είναι παρά καλοσύνη: κάνε το καλό και θα νιώσεις ευτυχισμένος.
