Την 1η Σεπτεμβρίου 2024, στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάμαντος στην κατεχόμενη Μόρφου τελέστηκε ο πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής του Αγίου Μάμαντος, χοροστατούντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Στο τέλος του πανηγυρικού Εσπερινού, τελέσθηκε η χειροθεσία του κ. Μαρίου Αντωνίου (ο οποίος εκτελεί χρέη πρωτοψάλτου και μουσικοδιδασκάλου στην Ιερά Μητρόπολη Μόρφου από το 2002) εις Άρχοντα Πρωτοψάλτην και Μουσικοδιδάσκαλον της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου.
Την προσφώνηση του κ. Μαρίου Αντωνίου ανέγνωσε εκ μέρους του ο κ. Ιωάννης Λέμπος, πρωτοψάλτης του ιερού ναού Παναγίας Χρυσελεούσης Ακακίου. Η προσφώνηση είναι η εξής:
«Πανιερώτατε·
Ἦταν ἀπόγευμα τῆς 27ης Δεκεμβρίου 2001, ὅταν εἰκοσιπενταετὴς ὤν, ἀνέβαινα γιὰ πρώτη φορὰ τὶς βαθμίδες τοῦ Ἐπισκοπείου τῆς Εὐρύχου, πρὸς συνάντησή σας, πολυσέβαστε Δέσποτα. Ἀπὸ τῆς πόλεως καὶ συμβασιλευούσης Θεσσαλονίκης, μὲ εἶχε καλέσει, ὡς φαίνεται, φωνὴ αὔρας λεπτῆς.
Τὰ σύμφωνα λειτουργικὰ ὁράματα, οἱ πρὸς ἀγῶνα κοινὸν πάλλουσες καρδίες καὶ ἡ ἀμοιβαία ἐμπιστοσύνη γέννησαν μιὰ πλούσια λειτουργικὴ πορεία: Ἀγρυπνίες, πανηγύρεις, Θείες Λειτουργίες, ἐγκαίνια ἱερῶν ναῶν, χειροτονίες, μαθήματα… «Δόξα Θεῷ τῷ ἐκχύσαντι Πνεῦμα ἐπὶ πᾶσαν σάρκα», κατὰ τὸ προφητικὸν λόγιον!
Καὶ ἰδού, τρία καὶ εἴκοσι ἔτη μετά, ἵσταμαι καὶ πάλιν ἐνώπιόν σας, κατὰ τὴν λαμπρὰν ταύτην καὶ εὔσημον ἡμέραν τοῦ ἁγίου Μάμαντος, υἱϊκῶς δεχόμενος καὶ εὐγνωμόνως ἀποδεχόμενος πᾶσαν ἐξ Ὑμῶν πατρικὴν μέριμναν καὶ τιμήν.
Δραττόμενος τῆς εὐκαιρίας, ἐπιθυμῶ νὰ εὐχαριστήσω ὅλους ὅσοι συνέβαλαν στὴν ψαλτική μου πορεία. Πρώτους πάντων μνημονεύω τοὺς εὐσεβεῖς καὶ φιλακολούθους γονεῖς μου, Ἀντώνιον καὶ Ἀναστασίαν, ἀλλὰ καὶ πάντες τοὺς πάππους καὶ προπάππους μου, διότι ἡ ἔφεσις στὴν μουσικὴ ὑπῆρξε γνώρισμα καὶ χάρισμα πλείστων ὅσων προγόνων μου, τὴν ὁποίαν καὶ μοῦ κληροδότησαν.
Εὐχαριστῶ ἀκολούθως τὸν πνευματικὸν πατέρα τῆς νεότητός μου, Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιο Εὐθυβούλου, καθὼς μὲ δική του προτροπὴ καὶ ἐνθάῤῥυνση, ἄρχισα νὰ μαθαίνω τὰ ἱερὰ γράμματα τῆς ὑμνῳδίας.
Πολλὰς χάριτας ὀφείλω στοὺς δύο διδασκάλους μου, Νικόλαον Παπασάββαν, ἄρχοντα πρωτοψάλτην τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Λεμεσοῦ καὶ Ἰωάννην Ἀρβανίτην, μέντορα καὶ ποδηγέτην στὸ Ἰόνιο Πανεπιστήμιο, καθὼς καὶ σὲ ὅλους τοὺς καθηγητὲς μουσικῆς, ποὺ εἶχα στὸ διάβα τῆς ζωῆς μου, εἴτε στὰ πρῶτα μου νεανικὰ καὶ ἐφηβικὰ χρόνια στὸ Δημοτικὸ ᾨδεῖο Λεμεσοῦ, εἴτε στὸ Τ.Μ.Σ. τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου, γιὰ κάθε ἔμπνευση καὶ ἀσφαλῆ καθοδήγηση.
Τὴν διηνεκῆ εὐγνωμοσύνη μου ἐκφράζω στὴν σύζυγό μου Γεωργία καὶ στὰ τρία τέκνα μας, Ἀντώνιον, Εὐστάθιον καὶ Μαριάννα, καθὼς καὶ στὰ πεθερικά μου Εὐστάθιον καὶ Μαρούλα, γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν παντοειδῆ στήριξη πρὸς τὸ πρόσωπόν μου, ἀλλὰ καὶ τὴν κατανόηση καὶ ὑπομονή, ποὺ ἐπιδεικνύουν κατὰ τὴν ὄχι σπάνια πολύωρη ἀπουσία μου ἀπὸ τὸ σπίτι, ἕνεκα τῶν ψαλτικῶν μου καθηκόντων.
Στοὺς ἱερεῖς καὶ διακόνους τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως πολλὰ ὀφείλω, σὲ ἀνταπόδοση τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης τους πρὸς τὸ πρόσωπόν μου. Ἰδιαιτέρως ἐκφράζω τὴν ἐκ μέσης καρδίας εὐγνωμοσύνην μου στοὺς ἐφημερίους τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Αὐξιβίου Ἀστρομερίτη, ὅπου διακονῶ ψάλλων.
«Κολληθείη ἡ γλῶσσα μου τῷ λάρυγγί μου ἐὰν μὴ μνησθῶ» δύο ἀδελφῶν ἀγαπημένων, τῶν ὁποίων ἡ φιλία χειροπιαστὴ ἔχει συνεισφορὰ στὴν ψαλτική μου πορεία: τοῦ ἐξ Ἠπείρου π. Νεκταρίου Θάνου καὶ τοῦ ἐξ Ἀκακίου Ἰωάννου Λέμπου, τοῦ ἀμεσοτέρου συνεργάτη καὶ πιστοτέρου συναδέλφου. Ἐξ εἰλικρινοῦς καρδίας εὐγνωμόνως τοὺς ἐναγκαλίζομαι.
Καθὼς τελειώνω τοὺς λόγους μου, στρέφομαι ἀγαπητικῶς πρὸς τὴν μεγάλην οἰκογένειά μου, τοὺς μαθητές μου. Ἡ σχέση διδασκάλου καὶ μαθητή, κρύβει μέσα τῆς τὴν σχέση πατέρα καὶ υἱοῦ καὶ πολλὲς φορὲς ἐξελίσσεται σὲ σχέση ἀδελφοῦ μὲ ἀδελφόν. Ἀδυνατῶ νὰ περιγράψω τὸ βίωμα, τὴν ἀγωνία, τὸ προνόμιο, τὴν ὀδύνη καὶ τὶς ὠδῖνες τῆς διδασκαλίας. Κάθε νέος ψάλτης εἶναι μιὰ γέννα νέου ἀνθρώπου στὸ λειτουργικὸ στερέωμα τῆς λατρείας τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Αὐτὸν καὶ εὐχαριστῶ γιὰ τὰ πολλὰ καὶ πολύτιμα τέκνα, τοὺς πεφιλημένους μαθητές μου.
Πανιερώτατε, αἰσθάνομαι βαρεῖα τὴν εὐθύνη τοῦ ὀφφικίου, τὸ ὁποῖον σήμερον μοῦ ἀπονέμετε. Ὑπόσχομαι ὅτι θὰ συνεχίσω μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο νὰ ὑπηρετῶ τὸ ἱερὸν ἀναλόγιον καὶ ἐν γένει τὴν σπουδαίαν καὶ ἱερὰν τέχνην τῆς ψαλτικῆς, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν καὶ δόξαν τοῦ μεγαλοπρεποῦς ὀνόματος τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Γένοιτο, διὰ τῶν εὐχών σας!»
Στη συνέχεια, την προσφώνηση προς τον χειροθετηθέντα εις Άρχοντα Πρωτοψάλτην της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριον Αντωνίου, ανέγνωσε εκ μέρους του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου, πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Φώτιος Ιωακείμ. Η προσφώνηση είναι η εξής:
Προσφώνηση πρὸς τὸν χειροθετηθέντα εἰς ἄρχοντα Πρωτοψάλτην
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριον Ἀντωνίου
(Ἱερὸς καθεδρικὸς ναὸς Ἁγίου Μάμαντος Μόρφου, Κυριακή, 01.09.2024)
Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ, μουσικολογιώτατε Μάριε Ἀντωνίου, ὁ ἄρτι χειροθετηθεὶς ὑπὸ τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου εἰς ἄρχοντα Πρωτοψάλτην τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου,
Μετὰ πολλῆς τῆς συγκινήσεως καὶ συνάμα χαρᾶς ἀπευθύνομεν πρὸς ἐσὲ τὸν παρόντα λόγον, τόσον ἐκ μέρους τοῦ σεβαστοῦ μας Μητροπολίτου, ὅσον καὶ ἐκ τῆς συνόλου Μητροπόλεώς μας.
Ὅταν πρὸ 26 ἐτῶν ὁ ἅγιος Μόρφου ἀνέλαβε τὸ πηδάλιον τῆς Μητροπόλεως Μόρφου καὶ Σόλων, μία σοβαρώτατη καὶ σημαντικὴ ἔλλειψη, τὴν ὁποία διεπίστωσε, παρόλη τὴν τότε ὕπαρξη ἱκανῶν ἱεροψαλτῶν, ἦταν αὐτὴ τοῦ μουσικοδιδασκάλου. Ὅπως ἀνέφερε ὁ ἴδιος στὸν ἐνθρονιστήριο λόγο του στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Γεωργίου στὴν προσωρινὴ-προσφυγικὴ ἕδρα τῆς Μητροπόλεως Μόρφου κώμη τῆς Εὐρύχου τὴν Κυριακή, 13.09.1998,
«Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὸν σοφὸ βυζαντινολόγο, τὸν εἰδικὸ ἀρχαιολόγο, τὸν προσεκτικὸ συντηρητή, τὸν φιλόκαλο ἐκδότη, τὸν γενναιόδωρο χορηγό, τὸν ταπεινὸ ἱερέα ποὺ θὰ ἱερουργεῖ αὐτὰ τὰ μνημεῖα, τὸν κατανυκτικὸ ψάλτη, ποὺ θὰ ἰσοκρατεῖ στὸν ἦχο τῶν εἰκονιζομένων ἁγίων, τὸν πιστὸ ποὺ θὰ συμπροσεύχεται στὸν νάρθηκα τοῦ Λαμπαδιστῆ ‘‘σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις’’».
Καὶ ἡ ἔνθεη αὐτὴ ἀγωνία τοῦ Ἐπισκόπου μας, νὰ εὑρεθεῖ ἕνας ἱκανὸς νέος μουσικοδιδάσκαλος γιὰ τὶς χρεῖες τῆς Μητροπόλεώς μας, ὥστε νὰ μεταλαμπαδεύσει σ᾽ αὐτὴ τὴν οὐρανόσδοτη ψαλτικὴ Τέχνη, ἔγινε πόθος, κι ὁ πόθος ἔγινε προσευχή. Καὶ ὁ Κύριος, ὁ διδοὺς κατὰ τὴν καρδίαν τῶν εὐχομένων, ἐπήκουσε τῶν δεήσεών του καὶ τοῦ ἀπέστειλε τὸν ποθούμενον, ἐσέ, τὸν νῦν ἄρχοντα πρωτοψάλτην Μάριον Ἀντωνίου. Δύο ἄνθρωποι συνήργησαν ἐξαίρετα στὴν εὕρεση τοῦ πρωτοψάλτου μας καὶ τὸν εἰσηγήθηκαν ὡς τὸν καταλληλότερο, καὶ ὀφείλουμε καὶ ἀπὸ τὴ θέση τούτη νὰ τοὺς μνημονεύσουμε ἐν εὐχαριστίᾳ θερμῇ: Ὁ μακαριστὸς πρωτοπρεσβύτερος Πολύβιος Πέτρου καὶ ὁ ἐκλεκτὸς καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Μακεδονίας, ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Πάρης.
Ἦταν τὸ ἔτος 2002, ποὺ ἀφίχθηκες στὴ Μητρόπολή μας ἀγαπητὲ Μάριε, ἀπόφοιτος τοῦ Τμήματος Μουσικῶν Σπουδῶν τοῦ Ἰονίου Πανεπιστημίου καὶ νεώτατος τότε στὴν ἡλικία (25 ἐτῶν), ἀλλ᾽ ἔμπλεως σφοδροῦ ἔρωτος πρὸς τὴ Μουσικὴ τέχνη καὶ τὴν ἔφεση νὰ τὴ διδάξει παρ᾽ ἡμῖν. Ὁ γάμος σου μὲ τὴν καλή σου ὁμόζυγο Γεωργία Ἐρωτοκρίτου ἐξ Ἀστρομερίτου ὁριστικοποίησε τὴν παραμονή σου στὴ Μητρόπολή μας.
Ὁ Μάριος μὲ τὴν ἔλευσή του, διορίσθηκε ἀπὸ τὸν Πανιερώτατο δεξιὸς ἱεροψάλτης στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Αὐξιβίου Ἀστρομερίτου, καὶ παράλληλα τοῦ ἀνετέθη ἡ διδασκαλία τῆς ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς στὸ Πολιτιστικὸ Ἵδρυμα τῆς Μητροπόλεως Μόρφου στὴν Περιστερῶνα, ὅπου μέχρι καὶ σήμερα διδάσκει μὲ τὸν δεξιὸ ἱεροψάλτη Ἀκακίου Ἰωάννη Λέμπο. Παράλληλα, τοῦ ἀνετέθη νὰ ἀκολουθεῖ τὸν Μητροπολίτη μας στὸ λειτουργικό του πρόγραμμα, δηλαδὴ νὰ προΐσταται ἱεροψαλτικὰ τῶν μεγάλων ἑορτῶν, ἀγρυπνιῶν καὶ πανηγύρεων τῶν μονῶν καὶ κοινοτήτων τῆς Μητροπόλεώς μας.
Χάριτι Θεοῦ, ἐδῶ καὶ λίγα χρόνια ἀρχίσαμε νὰ γευόμαστε τοὺς καρποὺς τῶν μεγάλων τοῦ πρωτοψάλτου μας κόπων, καθὼς μαθητές του κοσμοῦν ἤδη τὰ ψαλτικὰ στασίδια τῆς μητροπολιτικῆς μας περιφέρειας, ὅπως καὶ ἄλλων Μητροπόλεων. Ἐν προκειμένῳ ὅμως, τὸ σημαντικώτερο γεγονὸς γιὰ τὸν Ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἱερεῖς μας εἶναι ὅτι οἱ μαθητὲς τοῦ ἀπὸ τῆς σήμερον ἄρχοντος πρωτοψάλτου μας δὲν εἶναι ἁπλῶς ἔμμουσοι καὶ ἡδύλαλοι ἱεροψάλτες, ἀλλὰ τέκνα πιστὰ καὶ μέλη ἐνεργῆ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ προσεύχονται, μετανοοῦν, ἐξομολογοῦνται, κοινωνοῦν καὶ «προσδοκοῦν ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ ἄρχοντας δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνας καταξιωμένος μουσικοδιδάσκαλος, μελοποιὸς καὶ συνθέτης παραδοσιακῶν ἐκκλησιαστικῶν μελῶν, ἀλλὰ καὶ ἕνας κατηχητὴς Ὀρθοδόξου ἤθους καὶ ἱστορικὸς τῆς Ψαλτικῆς τέχνης καὶ τῆς ἐν γένει ἱστορίας τῆς πονεμένης Ρωμιοσύνης. Καὶ ὁ ἐπίσκοπος Μόρφου καὶ ὁ κλῆρος καὶ λαός της σὲ εὐχαριστοῦν καὶ εὐλογοῦν ἀπὸ καρδίας, ἀγαπητὲ Μάριε, γιὰ τὸ ὑψηλὸ καὶ ποιοτικὸ ψάλσιμο, ποὺ ἀσματομελωδεῖς καὶ διδάσκεις, γιὰ τὴ σεμνοπρεπὴ καὶ θεοπρεπὴ ἀπόδοση αὐτῆς τῆς Μουσικῆς, ποὺ ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ὁ ποιητὴς τῶν ποιητῶν, τὴν ὁρίζει ὡς «μουσικὴν τῶν ἀγγέλων».
Γιὰ ὅλα τοῦτα, ὅταν πρὶν ἀπὸ 15 περίπου ἔτη ἀνεφύη ἐπιτακτικὴ ἡ ἀνάγκη γιὰ καταρτισμὸ ἑνὸς Τυπικοῦ, πιὸ σωστὰ Τάξεως ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, στὸ πλαίσιο τῶν ἁρμοδιοτήτων τῆς τότε νεοσύστατης Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς Λατρείας, μὲ στόχο τὴν τιθάσσευση τῆς λειτουργικῆς ἀταξίας ποὺ ἀπὸ χρόνια παρατηρεῖται ὄχι μόνον ἐν Κύπρῳ, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες Ὀρθόδοξες τοπικὲς Ἐκκλησίες, ὁ Πανιερώτατος, ὡς πρόεδρος τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς, ἐνέταξε πάραυτα τὸν Μάριο Ἀντωνίου σ᾽ αὐτήν. Καὶ ὁ ἄρχοντας κέρδισε τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν εἰδημόνων τῆς Ἐπιτροπῆς καὶ τοῦ ἀνετέθη, σὲ συνεργασία μὲ τὰ λοιπὰ μέλη της, ἡ σύνταξη τῆς ἀνωτέρω Τάξεως ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, βάσει τῶν πορισμάτων τῶν συνεδριῶν τῆς Ἐπιτροπῆς.
Ἀποτελεῖ ἰδιαίτερη χαρὰ καὶ τιμή μας, τὸ ὅτι ἡ Ἐκλησία Κύπρου ἀνεῦρε στὸ πρόσωπό σου, ἀγαπητὲ ἄρχων πρωτοψάλτα, τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἱεροψάλτη, τὸν μουσικοδιδάσκαλο, τὸν τυπικάρη, τὸν κατηχητή, τὸν ἱστορικὸ τῆς Ψαλτικῆς τέχνης, γιὰ νὰ ἔχει τὸ ἕνα Τυπικό, ποὺ νὰ εἶναι ὄντως μία ἑνιαία Τάξις ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Ἡ συνεργασία σου ἐν ἐσχάταις ἡμέραις μὲ τὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Κύπρου κ.κ. Γεώργιον, Προκαθήμενο μὲ λειτουργικὲς εὐαισθησίες, γιὰ ἀπαρτισμὸ τοῦ πολυσήμαντου τούτου ἔργου, ἐπισφραγίζει τοῦ λόγου τὸ ἀσφαλές.
Κάθε τοπικὴ Ἐκκλησία εἶναι φανέρωση τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰκόνα τῆς βασιλείας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Καὶ κάθε πιστὸ μέλος της, τὰ ὅποια χαρίσματα ἔλαβε ἀπὸ τὸν Δωρεοδότη Θεό, πρέπει νὰ τὰ διαχειρίζεται «πρὸς καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4, 12). Ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία τῆς Μόρφου, ποὺ καθ᾽ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ζεῖ καὶ χαίρεται τὰ πολλαπλᾶ σου χαρίσματα, φίλτατε Μάριε Ἀντωνίου, σήμερα, διὰ τῆς χειροθεσίας σου εἰς ἄρχοντα πρωτοψάλτην τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Μητροπόλεως, τὰ τιμᾶ καὶ ἀναγνωρίζει ὡς δῶρα Θεοῦ, ποὺ κατατέθηκαν στὴν ἁγία τράπεζα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν, κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα».
Καὶ ἐπειδὴ μιλοῦμε γιὰ τὴν τοπική μας Ἐκκλησία στὸν καθεδρικὸ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος ναό, ἔρχονται στὴ μνήμη μας ὅσα ἀνέφερε στὸν Ἐνθρονιστήριο καὶ πάλιν λόγο του ὁ μητροπολίτης Μόρφου: «Τώρα, ἀγαπητοί μου, δίνουμε ἐξετάσεις στὴν ἀδέκαστη ἱστορία, ἂν εἴμαστε φορεῖς αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ αὐτῆς τῆς Πίστεως, ἂν εἴμαστε ἄξιοι νὰ λειτουργήσουμε ξανὰ τὸν Ἅγιο Μάμαντα στὴ Μόρφου, ἂν εἴμαστε ἄξιοι νὰ συντηρήσουμε καὶ νὰ ἀναστηλώσουμε τὴ βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Αὐξιβίου στοὺς κατεχόμενους Σόλους, τὴν πρώτη Ἐπισκοπὴ τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας μας». Καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξίωσε ἀμφοτέρων τῶν εὐλογιῶν, μὲ τὴ θαραλλέα πρωτοβουλία τοῦ σεπτοῦ ποιμενάρχου μας.
Ἡ σημερινὴ χειροθεσία, ἐπανερχόμενοι στὸ θέμα μας, ἀποτελεῖ καὶ μία πρόταση στὶς ὑπόλοιπες Μητροπόλεις. Καλούμαστε, λοιπόν, νὰ ἐργαστοῦμε γιὰ νὰ ἀναδείξουμε ἀνθρώπους λειτουργημένους, «θυσίαν καθαρὰν καὶ ζῶσαν τῷ Θεῷ», καὶ κληρικούς, καὶ μοναχούς, καὶ ἱεροψάλτες, καὶ λαϊκούς, σὲ ὅποια διακονία κι ἂν εἶναι ἐνταγμένοι. Καὶ ὅταν ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται ἀπὸ ἐνχριστωμένους πιστούς, τότε μιλᾶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ξεκουράζει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα τους.
Καί, κάνοντας κατάληξιν πρὸς παῦσιν, γιὰ νὰ ὁμιλήσουμε καὶ λίγο μουσικά, μὴν λησμονεῖς ποτέ, ἄρχοντα Πρωτοψάλτα μας, ὅτι καὶ ἐσύ, κατὰ ἕνα μυστικὸ μὰ πραγματικὸ τρόπο, μελωδώντας εἰκονίζεις τὰ Χερουβίμ: «Οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες». Αὐτὰ τὰ Χερουβὶμ καὶ αὐτὰ τὰ Σεραφίμ, ποὺ ὁ μακαριστὸς Γέροντας ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Τσαλίκης τὰ ἔβλεπε ὀφθαλμοφανῶς νὰ συλλειτουργοῦν καὶ νὰ συνεορτάζουν μεθ᾽ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν. Τέτοια συλλείτουργα σοῦ εὔχονται ὁ Ἐπίσκοπος καὶ οἱ κληρικοί μας νὰ ἔχεις ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα, «ἕνωσιν οὐρανοῦ καὶ γῆς».
ΑΞΙΟΣ!
Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, 3 Σεπτεμβρίου 2024
