Οι γονείς έχουν μεγάλη εξουσία πάνω στα παιδιά τους. Εκείνοι μπορούν να παραδώσουν τα παιδιά τους ή στον Θεό ή στον διάβολο. Παραξενεύτηκα όταν κατάλαβα πόση εξουσία έχουν οι γονείς πάνω στα παιδιά τους, απίστευτη εξουσία. Όμως, όχι μόνον οι γονείς πάνω στα παιδιά τους, αλλά και ο άνδρας πάνω στη γυναίκα του έχει μεγάλη εξουσία. Ο Κύριος είπε: «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς » (Ματθ. ε’, 44). Και σε άλλο σημείο είπε ότι «καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ». Γιατί ο Κύριος προστάζει να αγαπούμε τους εχθρούς μας; Αυτό δεν είναι γι αυτούς, αλλά για μας. Για όσον καιρό κρατάμε στη σκέψη μας την προσβολή που μας έκαναν οι εχθροί, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι πλησίον μας, δεν έχουμε ειρήνη και ανάπαυση, και ζούμε σε κατάσταση σαν της κόλασης. Πρέπει ν’ απελευθερωθούμε από αυτό το κακό, να το αποβάλουμε σαν να μην συνέβη τίποτε, να τα συγχωρέσουμε όλα. Ακριβώς γι αυτό το λόγο οι γονείς πρέπει πολλά να ανεχθούν στη ζωή και στην οικογένεια ανάμεσα στα παιδιά. Εμείς τώρα μαλώνουμε τα παιδιά μας, ενώ δεν έχουμε δίκιο, επειδή δεν τα κατευθύνουμε στον σωστό δρόμο. Όλα μπορούν να γίνουν με την βοήθεια του Θεού, όλα μπορούν να γίνουν, όταν απευθυνθούμε στον Κύριο από την καρδιά μας. Αυτή είναι απίστευτη ενέργεια που μπορεί να κινεί οτιδήποτε υπάρχει, μπορεί να σταματήσει τον ήλιο, μπορεί να κάνει θαύματα, είναι απίστευτο, επειδή ο Θεός είναι πανταχού παρών, κι όταν ο άνθρωπος είναι δεμένος με την Πηγή της Ζωής, οτιδήποτε επιθυμήσει γίνεται.
…Τα παιδιά δέχονται οτιδήποτε βλέπουν. Οτιδήποτε βλέπει το παιδί ό,τι του φαίνεται καλό, σ΄ εκείνο προσκολλάται, αυτό αποδέχεται, ενώ ειδικά όταν είναι κάποια ευγενική ψυχή, καλή, το παιδί το αισθάνεται και αμέσως τρέχει κοντά του, παρόλο που δεν είναι συγγενής του, ποτέ δεν τον έχει δει στη ζωή του, αλλά κάτι το προσελκύει και πάει σ αυτόν, αμέσως απλώνει τα χέρια όπως στο πιο συγγενικό του πρόσωπο… Έτσι και οι γονείς μαλώνουν τα παιδιά τους για την παραμικρή λεπτομέρεια. Δεν ξέρουν να θεραπεύουν τα παιδιά με απαλά και ήσυχα λόγια. Ενώ όταν χρειάζεται και αυστηρός λόγος, πρέπει το παιδί να αισθάνεται ότι κι αυτός είναι από αγάπη. Γι αυτό είναι λάθος των γονέων να τιμωρούν το παιδί με θυμό όταν σφάλλει, γιατί μ αυτό δεν επιτυγχάνεται ο στόχος. Αλλά όταν ηρεμούμε, στο παιδί με καθαρή αγάπη πρέπει να πούμε ότι έσφαλλε και ότι πρέπει να λάβει κάποια τιμωρία. Εάν επαναληφθεί αυτό, τότε πρέπει αυστηρότερη τιμωρία να χρησιμοποιήσουμε, κι έτσι θεραπεύεται το παιδί.
Εμείς πρέπει να δίνουμε το παράδειγμα ζωής στα παιδιά μας, αλλά εμείς δεν το δίνουμε και τότε ελπίζουμε σε κάτι καλό, ενώ τα παιδιά μας μπορεί να γίνουν χειρότερα από μας. Η νεολαία σ’ όλον τον κόσμο είναι σχεδόν κατεστραμμένη…
Ο Κύριος επιτρέπει πολλές απογοητεύσεις, δυσκολίες και πάθη εδώ στη γη, για να σηκώσουμε τα χέρια από τον κόσμο (αφού αυτός τόσο πολύ μας πληγώνει) και να δούμε ότι μόνον ο Κύριος είναι πηγή κάθε παρηγοριάς, γαλήνης και ειρήνης.
***
Μια φορά παραξενεύτηκα ότι ένας πατέρας και μια μητέρα, που είναι ευσεβείς, σκότωσαν τον γιό τους με τις σκέψεις τους. Αυτός ο μοναχογιός τους, παιδί με ευσέβεια, από την νεαρή του ηλικία διαπαιδαγωγημένος σε τέτοιο πνεύμα, ήταν απλά σαν άγγελος, είχε απίστευτη καλοσύνη, που ούτε μπορείς να φανταστείς.
Μια φορά τον επισκέφθηκε μια κοπέλα από τον δικό του τόπο να τον παρακαλέσει για βοήθεια. Δηλαδή, εκείνη είχε μείνει έγκυος με κάποιον άνθρωπο και τώρα παρακαλούσε αυτόν τον νεαρό να την παντρευτεί, επειδή οι γονείς και τα αδέλφια της είναι αυστηροί, κι όταν παρατηρήσουν ότι είναι έγκυος, δεν της απομένει τίποτε άλλο παρά να αυτοκτονήσει. Εκείνος δέχτηκε να υπογράψουν αυτό το συμβόλαιο γάμου, κι όταν γεννήσει και το παιδί αρχίσει να περπατά, αυτός θα πάρει τον δρόμο του, κι εκείνη τον δικό της. Εφόσον αυτός ο τόπος ήταν μικρός, όλα γρήγορα διαδόθηκαν, και η μητέρα του δεν μπορούσε να το αντέξει. Ο πατέρας θεωρούσε πως η ζωή ανήκει στον γιό του και σε κανέναν άλλον και όχι στη μητέρα, η οποία δεν ήθελε ούτε να ακούσει για τον γιό της. ”Δεν θέλω ούτε ζωντανό να τον δω“, ήξερε να πει η μητέρα. Έτσι κι έγινε. Αυτός ο γιος τους μια φορά πήγαινε με την μηχανή μαζί μ’ έναν φίλο του και σκοτώθηκε. Ύστερα απ αυτό, ήρθε σε μένα αυτή η μητέρα θλιμμένη και με καημό. Εγώ της είπα: ”Εσύ σκότωσες τον μοναχογιό σου. Βλέπεις πόσο δυνατές είναι οι σκέψεις σου; Είπες ότι δεν θέλεις να τον δεις ζωντανό, και να, αυτό πραγματοποιήθηκε“. Συχνά, ούτε οι γονείς δεν γνωρίζουν, αλλά για μας, τα παιδιά τους, εκείνοι έχουν δίκιο και πρέπει να τους ακούμε απόλυτα και τότε η ευλογία θα είναι πάνω τους.
Δυστυχώς, είναι λίγοι εκείνοι που σέβονται τους γονείς τους ως κάτι ιερό. Εγώ υπέφερα πολύ, επειδή συχνά κατέκρινα τον πατέρα μου, νομίζοντας ότι λίγο χρόνο περνά με τα παιδιά του. Αυτές οι σκέψεις μου προγραμμάτισαν τη ζωή μου και εξαιτίας αυτών υπέφερα πολύ. Στα χρόνια της κατοχής δύο φορές καταδικάστηκα σε θάνατο. Παλιότερα δεν γνώριζα γιατί γινόταν αυτό, αλλά, όταν συνήλθα, είδα ότι εγώ είμαι αυτός που προγραμμάτισα τη ζωή μου.
Από το βιβλίο, του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας, «Όποιον σκέπτεσαι σ’ εκείνον ανήκεις», των εκδόσεων Πορφύρα, σελ 66-68.
