Ἐπικήδειος λόγος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴν ἐξόδιο ἀκολουθία τοῦ Μιχαὴλ Μασούρα τοῦ «ἁπλοῦ», ἀδελφοῦ τοῦ Πανιερωτάτου, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Στεφάνου τῆς κοινότητος Λέμπας, τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Πάφου (11.7.2021).
Δύσκολο το έργο μου σήμερα, να πρέπει να πω εγώ τα λόγια του αποχαιρετισμού. Λόγια που να ξέρεις είναι λαξευμένα στις καρδιές μας, δυο κουβέντες από όλα τα κοντινά κι αγαπημένα σου πρόσωπα, κουβέντες εκ μέρους όλης της οικογένειας, που υφαίνουν το είναι σου κι όλο αυτό που μας άφησες πίσω σου ως θύμισες και αναμνήσεις.
Σήμερα, αγαπημένε μας παππού είναι μια ξεχωριστή μέρα. Δεν είναι μέρα πένθους. Για σένα είναι μέρα αγαλλίασης αφού πας να συναντήσεις την αγαπημένη σου μάνα Ευφροσύνη, την μητέρα σου Μηλιά, τον πατέρα σου Νικόλα, τα αγαπημένα σου αδέρφια Πέτρο, Ανδρέα και Στέλλα. Δεν είναι μέρα πένθους σήμερα. Ο παππούς Μιχάλης δεν πέθανε. Εκοιμήθη.
Μεταβαίνει σήμερον «ἐκ του θανάτου εις την ζωήν» ένας άνθρωπος του θεού, άνθρωπος ανοιχτόκαρδος, που αν θέλει κανείς να περιγράψει την προσωπικότητά του, δεν έχει παρά να θυμηθεί τον λόγο του Κυρίου μας, «Μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι πράος ειμί και ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Ένα από τα πράγματα που θα θυμόμαστε πάντα είναι το ανοιχτό του σπίτι για κάθε άνθρωπο. Του άρεσαν οι συνάξεις. Με την οικογένεια, τους συγγενείς και τους φίλους του.
Ορφάνεψες από μικρός μα βρήκες Μητέρα άξια την οποία σεβόσουν και λάτρευες. Σε ανάθρεψε με αρχές και αξίες πράγμα δύσκολο και σπάνιο για την τότε εποχή. Κάτι το οποίο στιγμάτισε θετικά την πορεία της ζωής σου.
Η προσφυγιά ήταν για σένα η δεύτερη ορφάνια. Δεν περνούσε σχεδόν ποτε μια μέρα που να μην εξιστορούσες μνήμες από το αγαπημένο σου χωριό, την Ζώδια. Σταθήκατε ως οικογένεια στα πόδια σας και δημιουργήσατε από το μηδέν, αρχικά στην Λευκωσία.
Δημιούργησες με την σύζυγό σου και γιαγιά μας, Μαρούλλα, μια ζηλευτή οικογένεια που αν και οι συνθήκες ήταν δύσκολες ήσασταν πάντα ενωμένοι και αγαπημένοι. Έχουν όλοι να λένε για την αμοιβαία αγάπη που σας διακατείχε. Πως να ξεχάσουμε το χαμόγελο σου, την ζωντάνια σου και αυτό που σ’ έκανε να ξεχωρίζεις, τα αστεία σου συνοδευόμενα πάντα με ένα διάχυτο γέλιο που πλημμύριζε τον καθένα μας με οικειότητα και ζεστασιά.
Η γιαγιά πάντα ο βράχος και η στήριξή σου. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Μέχρι την τελευταία στιγμή. Θυμάμαι πριν λίγες ημέρες που σε είχε δίπλα της στο δωμάτιο και μου είπε – τον έχω εδώ να κάνουμε παρέα. Έφυγες ήρεμα και κοντά στους δικούς σου ανθρώπους.
«Καλότυχοι που της ζωής το φως θωρούν πριν φύουν».
Με αισθήματα βαθύτατης λύπης, προπέμπουμε σήμερα στην αιωνιότητα τον σύζυγο, πατέρα, παππού, αδελφό, θείο Μιχάλη Μασούρα. Ζούσε μια ζωή γεμάτη με εκούσια απάρνηση των ανέσεων του κόσμου τούτου με πολλές θυσίες και μέσα σε ένα πνεύμα θυσιαστικό και δοτικό για τούς άλλους.
Ο Μιχάλης δεν πέθανε. Εκοιμήθη. Και σιγοτραγουδώντας τον αγαπημένο του στίχο, «Θ’ ανέβει και θα τραγουδήσει στο πιο ψηλότερο βουνό»
«Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αιωνία σου η μνήμη.
