«Ὅσο ὅμως οἱ ἄνθρωποι παραμένουν ὅμοιοι μέ τά ἄγρια θηρία, δέν πρέπει νά ἀναμένουμε εἰρήνη ἐπάνω στή γῆ»
Εἶμαι πλέον γέρος ἀλλά ἤδη ἀπό τά πρῶτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τίς ἐντυπώσεις τῆς εἰρήνης καί τοῦ φωτός. Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ ρωσοϊαπωνικοῦ πολέμου (1904-1905) ὡς τίς ἡμέρες μᾶς βλέπω ὅλη τήν ἀνθρωπότητα βυθισμένη σέ ἀδελφοκτόνους πολέμους, καί ἀκόμη δέν ὑπάρχει φῶς στόν ὁρίζοντα. Ἀντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τόν οὐρανό πρωτοφανῆ μαῦρα σύννεφα, ἕτοιμα νά προκαλέσουν ἀποκαλυπτική καταιγίδα… Καί ἐγώ, βλέποντας τήν θηριώδη αὐτή κατάσταση ἀπό τά νεανικά μου χρόνια, ἤμουν ἕτοιμος νά βγῶ στούς δρόμους καί τίς πλατεῖες μέ ἀναμμένο φανάρι, ὅπως ὁ Διογένης, γιά νά ἀναζητήσω ἄνθρωπο… Βλέποντας ὅμως τόν Χριστό, χάρηκα γιά τό θαυμάσιο αὐτό εὕρημα καί ποτέ πιά δέν μπορῶ νά ξεχάσω τό γεγονός αὐτό τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας. Στήν πραγματικότητα μόνο αὐτός, ὁ Χριστός, εἶναι καί τέλειος Ἄνθρωπος. Ἐμεῖς ὅμως ὅλοι διερχόμαστε τήν περίοδο τῆς ἐπίγειας περιπλανήσεώς μας μέ τήν ἔφεση νά ὁμοιωθοῦμε πρός Αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει πραγματικά νά ὑπάρχει ἀπό τή στιγμή πού συνειδητοποιεῖ τόν ἑαυτό του ὡς υἱό τοῦ αἰωνίου Πατρός καί προφέρει τήν προσευχή «Πάτερ ἠμῶν» μέ τή συνείδηση αὐτή. Ἐμεῖς ὅμως δέν ἔχουμε αἰσθανθεῖ ἀκόμη πλήρως τήν ἀξία αὐτή τοῦ ἀνθρώπου, καί γι’ αὐτό παρακάμπτουμε τόν δρόμο τῆς διαμορφώσεώς μας, τῆς αὐξήσεώς μας ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Χωρίς τόν Χριστό εἶναι ἀδύνατο νά δικαιώσουμε τήν ἀνθρωπότητα… Καί μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Χριστός, ταυτόχρονα Θεός καί Ἄνθρωπος, δικαιώνει τόν Θεό μπροστά στόν κόσμο, φανερώνοντας στόν κόσμο τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Πατέρα, ἐνῷ δικαιώνει καί τόν ἄνθρωπο μπροστά στόν Θεό, δείχνοντας στόν Θεό Πάτερα τή γνήσια μορφή τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ δικαίωση ὅμως αὕτη δέν εἶναι “νομική”, ὅπως πολλοί χριστιανοί τείνουν νά νομίζουν, ἀλλά ἐντελῶς ἄλλης τάξεως.
Μετά ἀπό τόσα πολλά χρόνια ἀδιάκοπης σχεδόν ἀλληλοεξοντώσεως τῶν ἀνθρώπων ἐπάνω στή γῆ, γιά τήν ὁποία δικαιολογοῦνται ὅλοι ἀδιάκοπα μπροστά στόν ἴδιο τόν ἑαυτό τους, εἶναι ἀδύνατο νά περιμένουμε ὅτι αὐτοί θά τολμήσουν νά ἀτενίσουν τό ὕψος τοῦ Οὐρανοῦ καί νά ὀνομάσουν τόν Θεό Πατέρα τους. Στίς ἡμέρες μας ἡ “ἀποκτήνωση” τοῦ κόσμου ἔλαβε φοβερές διαστάσεις. Ἡ ἔκπτωση ἀπό τήν αὐθεντική χριστιανική πίστη ἔχει γίνει καθολικό φαινόμενο. Ἡ λέξη πού χαρακτηρίζει τόν αἰῶνα μας εἶναι ἡ «ἀποστασία».
Φοβᾶμαι λοιπόν ὅτι μόνο ἡ αὔξηση τῶν συμφορῶν μπορεῖ τώρα νά ὁδηγήσει τούς ἀνθρώπους στά παθήματα ἐκεῖνα πού θά φανοῦν πραγματικά κρίσιμα, καί τά ὁποῖα θά διεγείρουν σ’ αὐτούς πάλι τήν ἱκανότητα νά ἀντιληφθοῦν τήν πρωταρχική τους φύση κατ’ εἰκόνα Θεοῦ. Τότε θά βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στή γῆ. Ὅσο ὅμως οἱ ἄνθρωποι παραμένουν ὅμοιοι μέ τά ἄγρια θηρία, δέν πρέπει νά ἀναμένουμε εἰρήνη ἐπάνω στή γῆ. Εἶναι μάταιες ὅλες οἱ προσπάθειες μέ τίς ὁδούς τῆς διπλωματίας καί μέ ἄλλα παρόμοια μέσα γιά τήν ἀποτροπή τῆς συμφορᾶς τοῦ πολέμου. Εἶναι πρωτίστως ἀπαραίτητη ἡ πνευματική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀπαραίτητη ἡ “ἀνθρωποποίηση” τοῦ θηριώδους αὐτοῦ κόσμου.
Καταλαβαίνεις ὅτι τά γραφόμενά μου εἶναι μόνο μικροί ὑπαινιγμοί, σύντομα ἀποσπάσματα ἀπό τήν εἰκόνα πού παρουσιάζεται στόν νοῦ μου, ἰδιαίτερα κατά τίς ὧρες τῆς Λειτουργίας, τῆς αἰώνιας αὐτῆς θυσίας γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου. Βέβαια θά ἤθελα νά συνομιλῶ μαζί σου ἐπί ὧρες γιά τά ζωτικά αὐτά θέματα, ἀλλά νά πού δέν μᾶς δόθηκε αὐτό στίς ἡμέρες μας.
Ὡστόσο, σοῦ εὔχομαι ὅλα τά καλύτερα, ἀνάμεσα στά ὁποῖα καί ὑγεία, ἀλλά πάνω ἀπ’ ὅλα καί πρίν ἀπ’ ὅλα τήν Ἄνωθεν ἔμπνευση, γιά νά περάσεις ἐπάξια τή γεροντική ἡλικία πού ἀρχίζει, καί πού εἶναι ἡ πιό εὐλογημένη περίοδος τῆς ζωῆς μας ἐπάνω στή γῆ. Ὅλα τά μικρά καί ταπεινά πράγματα ὑποχωροῦν, ἐξαφανίζονται μέ φυσικό τρόπο, καί ἡ σκέψη γιά ἄλλη τάξη τοῦ Εἶναι γίνεται ἀδιάκοπη, ἐξαιτίας τῆς προσεγγίσεως τῆς θριαμβευτικῆς στιγμῆς τῆς ἐξόδου μας ἀπό ἐδῶ. Δέν γνωρίζουμε ἀκόμη τί θά γίνει μέ μᾶς, διότι ἡ πεῖρα μας δέν ἐπαρκεῖ γιά νά κρίνουμε πλήρως τό θέμα αὐτό. Γνωρίζουμε μόνο ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε καί ἐν Αὐτῷ ὅλοι ἐμεῖς θά ἀναστηθοῦμε.
Ὅταν συντελεσθεῖ αὐτό τελείως, ὡς πραγματοποίηση πλέον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ, τότε σέ ὅλους μας, μέ μεγαλύτερη ἀπό “μαθηματική” ἀξιοπιστία, θά ἀποκαλυφθοῦν ὅλα ὅσα ὑπάρχουν στόν κόσμο, καί ἡ γνώση μας θά πάρει ἐκεῖνο τόν ἀπόλυτο χαρακτῆρα πρός τόν ὁποῖο ὁρμᾷ τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου σέ ὅλους τους αἰῶνες.
Ἀρχιμ. Σωφρονίου, «Γράμματα στή Ρωσία». Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ
Πηγή: https://www.imaik.gr/
