…Προσευχόμαστε αυτές τις ημέρες στην Παναγία, από κείμενα βαθιά τραυματισμένων και πληγωμένων ανθρώπων.
Αρρώστων και εξουθενωμένων.
Λέμε την Μεγάλη Παράκληση της Παναγίας, αυτό το φοβερό κείμενο του Θεόδωρου Λάσκαρη, την σπαρακτική προσευχή ενός ανθρώπου που είχε επιληψία τον 11ο αιώνα.
Νομίζω ότι μπορείτε να καταλάβετε τι σήμαινε την εποχή εκείνη επιληψία εάν σήμερα παραμένει μια αρρώστια που την σιγοψιθυρίζουμε εάν δεν την κρατάμε μυστική.
Μα ποιοι περιμένατε να προσεύχονται στο Θεό;
Ποιοι περιμένατε να γράφουν για Εκείνον;
Ποιοι νομίζετε ότι γονατίζουν στο Μυστήριο που μας περιβάλει;
Τα ταλαιπωράκια της ζωής.
Οι αναγκεμένοι.
Αυτοί που κοιμήθηκαν στην κόλαση πολλές φορές γι αυτό ποθούν πλέον τον παράδεισο.
Τον Θεό τον πόθησαν εκείνοι που τους τυράννησαν αφάνταστα οι νύχτες.
Τον Θεό ζητάνε εκείνοι που από μικρά παιδιά παλεύουν να αντέξουν ακόμη μια μέρα.
Ξέρεις τι σημαίνει από μικρό παιδί να λες, «τα κατάφερα και σήμερα, είμαι ζωντανός. Αύριο έχει ο Θεός».
Τον Θεό τον λαχταρούν εκείνοι που χάθηκαν σε ξένες ζωές.
Που έπεσαν, λάθεψαν, αμάρτησαν, ραγισαν και πόνεσαν.
Με τον Χριστό μιλάνε οι έρημες καρδιές, οι κολασμένες ψυχές, οι μοναχικές σκιές.
Με τον Χριστό μιλάνε οι ψυχές που δεν ξέχασαν ποτέ, ότι όταν έκλεισαν όλες οι άλλες αγκαλιές η δική του ήταν ζεστή και ανοιχτή. Κι αυτό δεν μπορείς να το λησμονήσεις ποτέ.
Τι είναι όλη η ζωή μας;
Ένα «Κύριε βοήθησε με» και ένα «Χριστέ μου σε ευχαριστώ».
Τι είναι ο Δεκαπενταύγουστος;
Μια κραυγή.
Μια κραυγή για ότι χάσαμε και για ότι βρήκαμε. Για ότι απωλέσαμε και για ότι θα ξαναζήσουμε.
Παναγία μου σκέπασε με, κάνει τόση παγωνιά κι είναι ακόμη καλοκαίρι…
