Πατέρα μου Αγαθέ,
Έφυγε η μάνα μου.
Κρίμα, μου λένε κάποιοι. Λυπούμαστε για τη γερόντισσά σου, συνεχίζουν δακρυσμένοι.
«Γιατί λυπάστε;», τους απαντώ. «Γιατί κλαίτε; Έχει τρέξει κανείς από σας στο μαραθώνιο; Χρειάζεται πολλή προετοιμασία για μήνες ολόκληρους. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις… και φτάνεις στα τελευταία χιλιόμετρα. Μόλις βλέπεις το τέρμα, η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή και θέλεις να τρέξεις ακόμα πιο γρήγορα. Το θεωρείς απίστευτο ότι έφτασες μέχρις εδώ. Και μόλις περνάς το τέρμα, έρχεται το χειροκρότημα και επιπλέον, εκεί στο τέρμα, σε περιμένει ολόκληρη η οικογένεια για να σε αγκαλιάσει και να σε συγχαρεί».
Και να το τέρμα! Εκεί ο Άγιος Νικόλαος! Εκεί ο Άγιος Φιλούμενος! Νά και ο Άγιος Εφραίμ της Αριζόνας και στο βάθος ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος! Αρχίζεις να κλαις από συγκίνηση… Όσο προχωράς, η οικογένεια μεγαλώνει: ο Απόστολος Πέτρος, η μάνα της μετανοίας η Οσία Μαρία η Αιγυπτία. Όλοι μαζί προχωρούν στον θρόνο της Παναγίας μας. Μπροστά της όλοι μαζί βάζουν μετάνοια. Και η Παναγία, μας οδηγεί στο Θρόνο του Κυρίου και Θεού μας.
Κλαίω από χαρά γιατί είμαι σίγουρος πως για την Γερόντισσα μου, αυτό δεν είναι απλά ένα σενάριο, αλλά πρόκειται για τις στιγμές που έζησε ήδη αυτές τις μέρες που μας πέρασαν. Και τί έχει ακόμα να ζήσει… Η καρδιά μου σκίρτησε από χαρά και όντως χειροκρότησα. Απίστευτο συναίσθημα.
Αυτό που δεν πρέπει να αγνοήσουμε είναι τα λόγια του Δημητρίου Παναγόπουλου, ο οποίος είπε πώς όταν δείτε ότι ο Θεός παίρνει τούς δικούς του, να περιμένετε πολύ ξύλο. Περισσότερο αγώνα θέλει, γιατί ο ίδιος ο Κύριος που μας φρόντιζε τόσο καιρό, Αυτός θα μας φροντίζει και στο μέλλον. Περισσότερη ελεημοσύνη, περισσότερη αγάπη προς τον πλησίον και περισσότερη προσευχή. Σε ευχαριστώ Πατέρα μου καλέ, για την γνωριμία που μου έκανες με την Μάνα μου.
Καλή αντάμωση, Πατέρα μου Αγαθέ.
Ο Άσωτος υιός.
