Είχαμε μία γιαγιά στο σπίτι μας, η οποία με τον τρόπο της μας κρατούσε κοντά της και δεν βγαίναμε στη γειτονιά να παίξουμε. Θέλαμε να ’μαστε συνεχώς κοντά στη γιαγιά. Δεν μιλούσε πολύ η γιαγιά, έλεγε μόνον ευχές. Όταν πέθανε αγίασε και τότε καταλάβαμε γιατί δεν τρέχαμε στα γήπεδα και στις γειτονιές. Η γιαγιά μυστικά και σιωπηλά, εξέπεμπε αγιότητα. Αυτή την αγιότητα την ένοιωθε η παιδική μας καρδιά και δεν ήθελε να βγει στη γειτονιά.
Σήμερα, οι περισσότεροι γονείς δεν εκπέμπουν αγιότητα. Δυστυχώς ούτε οι παππούδες και οι γιαγιάδες, γι’ αυτό τα παιδιά βυθίζονται μέσα στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, στις ουσίες, στη μοναξιά, στις φοβίες, στις ενοχές και διερωτόμαστε μετά τι φταίει. Εμείς φταίμε. Έχουμε τεράστια ευθύνη και εμείς οι κληρικοί που δεν τα διδάσκουμε αυτά.
Οι Κύπριοι είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι και για τα παιδιά τους θυσιάζονται και πεθαίνουν, αλλά συνήθως θυσιάζονται για το καλό όνομα, είτε για να αγοράσουν κανένα οικόπεδο, για να βρουν δουλειά και τέλος-τέλος για να βρουν κανένα γαμπρό ή καμιά νύφη. Δεν έχομε έγνοια γι’ αυτή την καρδιά η οποία μας οδηγεί, όταν την παρακολουθούμε Ορθόδοξα και την καθαρίζουμε, στην αιώνια ζωή του Χριστού. Αυτήν που μας έδωσε η Γέννηση της Θεοτόκου.
Απόσπασμα κηρύγματος Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, από τον Πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής του Γενεθλίου της Υπεραγίας Θεοτόκου, που τελέσθηκε στην ιερά μονή Παναγίας του Άρακος της κοινότητος Λαγουδερών, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (07.09.2017).
