Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στον πανηγυρικό Εσπερινό της εορτής των αγίων Σαράντα Μαρτύρων, που τελέσθηκε στο πανηγυρίζων ομώνυμο ιερό εξωκκλήσι της κοινότητος Λινού της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (8.3.2021).
Έτη πολλά και σε σας. Εύχομαι τα έτη μας, κλήρου και λαού, πατέρων και αδελφών να είναι Σταυροαναστάσιμα. Όπως ήταν τα έτη των αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων.
Τώρα οι άγιοι Μάρτυρες εκεί στον παράδεισο του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος την ευλογημένη Βασιλεία, ζουν την Ανάσταση του Χριστού μας και περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία Του. Όσο ήταν εις τη γη όλοι οι άγιοι όσιοι, ασκητές, ασκήτριες και μάρτυρες όπως οι άγιοι που γιορτάζουν σήμερα, είτε ιεράρχες, ομολογητές, ιερομάρτυρες όπως ο άγιος Χαράλαμπος και ο άγιος Φιλούμενος, έζησαν όλοι τους οι άγιοι σταυρικά. Δηλαδή στη γλώσσα τη δική μας τί σημαίνει σταυρικά; Τη γλώσσα εννοώ της καθημερινότητάς μας. Έζησαν εν υπομονή. Υπομονετικά.
Εσείς οι μεγαλομάνες τι κάματε στη ζωή σας; Υπομονή. Στον άνδρα σας, στα παιδιά σας, οι άνδρες στις γυναίκες σας. Ο ένας στον άλλο. Οι εργαζόμενοι τα αφεντικά τους, οι προϊστάμενοι τους υφιστάμενους, οι υφιστάμενοι τους προϊστάμενους. Ανάλογα. Δεν υπάρχει Ορθόδοξος χριστιανός χωρίς υπομονή. Είναι έξω από την μονή. Το λέει και η λέξη. Υπο-μονή. Και εσύ εκεί που είσαι κάμνεις υπομονή! Και το πρωί που εργάζεσαι στον μάστρο σου και τον διπλανό σου. Δεν είναι έτσι; Μπορεί να είναι δύστροπος. Τον συνάδελφο. Παντού κάμνουμε υπομονή. Και ξέρετε ποια είναι η πιο δύσκολη υπομονή; Να υπομένουμε τον εαυτό μας. Αυτή είναι η πιο δύσκολη υπομονή. Εκ πείρας ομιλώ. Και όσοι είστε ειλικρινείς θα συμφωνήσετε μαζί μου. Να υπομένουμε τον εαυτό μας, την κληρονομικότητά μας, τα επίκτητα μας πάθη που αποκτήσαμε με τα χρόνια και δεν κόβονται εύκολα. Θέλουν υπομονή και αυτά.
Μου έλεγε ο άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, θέλουν και τα χρόνια τους, Νεόφυτέ μου, τα πάθη μας. Και μου έκλεινε το μάτι. Τα κληρονομικά μας που πήραμε από τους γονείς μας, από τους πάππους και τις γιαγιάδες μας αλλά και αυτά που αποκτήσαμε αργότερα όταν μεγαλώσαμε, τα επίκτητα. Και με τα χρόνια και με πολλές υπομονές και με πολλές Θείες Λειτουργίες. Που Θεία Λειτουργία τι σημαίνει; Λάβετε φάγετε, πίετε εξ αυτού πάντες. Θεία Κοινωνία σημαίνει. Με πολλές πολλές Θείες Κοινωνίες και με πολλές επικοινωνίες με τον πλησίον μας και υπομονές όπως περιγράψαμε προηγουμένως σιγά-σιγά, σιγά, σιγά αποκτά ο άνθρωπος αγιότητα, όπου και να ζει, όπως και να ζει, αρκεί να βάλει στόχο. Και με τη βοήθεια ενός πνευματικού πατέρα να βάλει στόχο ο Ορθόδοξος άνθρωπος και να αποδεχτεί βαθιά ότι από όλα υπάρχουν δύο πράγματα που πρέπει να τα διαφυλάξει σαν τα μάτια του και πάνω απ᾿ τα μάτια του ακόμα. Διότι μπορεί να είναι και τυφλός με τα μάτια τα επίγεια. Αλλά αυτά τα δύο πρέπει να τα κάμει…
Αυτά έκαμαν οι άγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες. Μάλιστα αυτοί οι άγιοι είναι τρανό παράδειγμα αυτών των δύο που θα σας πω. Τί έκαμαν; Έκαμαν υπομονή μέσα σε μια παγωμένη λίμνη. Σαράντα άνθρωποι άλλοι νέοι άλλοι γέροι, ο ένας δίπλα από τον άλλο, να στηρίζει ο ένας τον άλλο. Και το δεύτερο τί έκαμαν; Εκράτησαν την Ορθόδοξη τους πίστη όταν οι Ρωμαίοι τους έλεγαν, ένα ήμαρτον να πείτε, λίγο το χέρι σας να σηκώσετε πάνω και να πείτε, θέλω να πάω να ζεσταθώ στον φούρνο. Που τον άναψαν δίπλα αυτοί οι κακούργοι οι Ρωμαίοι ειδωλολάτρες. Άναψαν ένα φούρνο, όπως σας είπα. Να, στην εικόνα φαίνεται εκεί δεξιά, και πήγαιναν οι Ρωμαίοι που πρόσεχαν τους Σαράντα σε εισαγωγικά «κακούργους», λες και θα έφευγαν, οι Ρωμαίοι στρατιώτες και ζεσταίνονταν. Και η λίμνη παγωμένη. Για να είναι παγωμένη η λίμνη της Σεβαστείας στη Μικρά Ασία, τουλάχιστο θα ήταν τριάντα υπό το μηδέν.
Και οι Άγιοί μας πάνω στην παγωμένη λίμνη να παγώνουν, να ξεπαγώνουν εκεί γυμνοί. Και οι άλλοι να ζεσταίνονται. Και τους είπαν. Όποιος χάσει την υπομονή του και θέλει να γίνει από χριστιανός ειδωλολάτρης, να σηκώσει το χέρι του και θα έρθουν να τον σηκώσουν οι στρατιώτες και θα τον βάλουν μέσα στον φούρνο να ζεσταθεί. Από όλους μόνον ο ένας σήκωσε το χέρι του. Έχασε την υπομονή του, έχασε την πίστη του. Έχασε την πίστη του, έχασε την υπομονή του. Έτσι. Και σήκωσε το χέρι του και τον έβαλαν μέσα στο φούρνο. Ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά της θερμοκρασίας που αμέσως πέθανε από θερμοπληξία. Και είδε ένας από τους στρατιώτες τα σαράντα στέφανα που κατέβαιναν να στεφανώσουν από τον ουρανό τους άγιους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Αλλά οι σαράντα έγιναν τριάντα εννιά αφού ένας λύγισε. Και το ένα στεφάνι έμεινε μετέωρο έτσι εκεί να τρέμει. Και μόλις το είδε αυτός ο ένας, φαίνεται είχε καλή διάθεση αυτός ο ένας ας ήταν και ειδωλολάτρης, είπε, μεγάλη η πίστη των Χριστιανών. Κάμνουν λίγη υπομονή σ᾿ αυτή τη ζωή και στεφανώνονται και χαίρονται αιώνια και αγάλλονται. Το στεφάνι αυτού που φοβήθηκε, θα το πάρω εγώ. Και βγάζει τα ρούχα του και μπήκε γυμνός μέσα στην παγωμένη λίμνη. Και πήρε αυτός τον στέφανο τον αναστάσιμο, αφού έκαμε και αυτός την υπομονή του. Δεν είναι εύκολο πράμα να φύγει από τη ζέστη του λουτρού και να πάει μέσα σε μια παγωμένη λίμνη τριάντα υπό τον μηδέν και όλοι γύρω του να είναι μισοπεθαμένοι σχεδόν και να λένε « δόξα σοι ο Θεός. Δόξα σοι ο Θεός, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με, Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος, Υπεραγία Θεοτόκε σκέπε ημάς». Έτσι ετελειώθησαν οι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.
Και τώρα η σειρά μας. Πώς εμείς θα διαχειριστούμε τη δική μας ζωή, τη δική μας καθημερινότητα. Είτε γέροι είτε μεσήλικες είτε νέοι. Και αν όλα τα χάσουμε, δύο να τα κρατήσουμε. Να κρατήσουμε την Ορθόδοξη μας πίστη και μέχρι τέλους να ζητούμε από τον Θεό να μας δώσει υπομονή. Δεν ξέρει κανείς το τέλος μας πώς θα είναι. Κανείς δεν ξέρει. Και μόνον να σκεφτείτε, από πέρσι που ήρθαμε εδώ και κάμαμε αυτό τον ωραίο Εσπερινό μέχρι φέτος πόσα περάσαμε, πόσα ακούσαμε, πόσα είδαμε. Μόνον αυτό να σκεφτούμε και να θυμηθούμε αρκεί. Από τα πέρσι μέχρι φέτος. Άρα δεν ξέρουμε πόσα θα είναι τα χρόνια της υπομονής. Και λέει και ένα τραγούδι «στα χρόνια της υπομονής δεν μας θυμήθηκε κανείς». Ο μόνος που θα μας θυμηθεί είναι ο Χριστός μας.
Γι᾿ αυτό, όσο γίνεται καλύτερη σχέση με τον Χριστό. Μας συμφέρει κιόλας. Να έχουμε αιώνια χαρά μετά τον θάνατό μας. Και αυτά τα χρόνια, μέχρι να έρθει η ώρα της εξόδου της ψυχής από το σώμα να τα περάσουμε με υπομονή. Και διαβάζουμε μέσα στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ότι οι μάρτυρες των εσχάτων χρόνων που στεφανώθηκαν από τον Θεό, αυτοί δηλαδή που θα φτάσουν τα χρόνια του αντιχρίστου, τα πιο δύσκολα χρόνια της ανθρώπινης ιστορίας θα είναι αυτά. Αυτοί, λέει, όταν τους είδε να έχουν τέτοια δόξα, ποιοι είναι αυτοί, Κύριε, του είπε ο άγιος Ιωάννης, που λάμπουν έτσι; Του λέει, είναι αυτοί που κράτησαν τα χρόνια της μεγάλης υπομονής και συνεχώς προσεύχονταν και έλεγαν, «Χριστέ μου, δος μου την υπομονή και την πίστη των αγίων». Και νομίζω στη χρονιά που περάσαμε όλοι μας, αν πραγματικοί είμαστε και αληθινοί με τον εαυτό μας, μια δυο φορές, είκοσι δυο ή πενήντα δυο, θα το είπαμε αυτό. «Χριστέ μου, δος μου την υπομονή και την πίστη των αγίων». Με όλα αυτά που ακούαμε και με όλα αυτά που ακούμε να γίνονται γύρω μας. Εμείς αναλόγως ακόμα κάπως καλύτερα είμαστε.
Προχτές, για να δείτε πόσο άγνωστο είναι το αύριο και γι᾿ αυτό πρέπει να έχουμε αποθέματα υπομονής και αποθέματα πίστεως. Τους λέω, εμείς πρέπει να έχομε δύο αποθήκες. Η μια αποθήκη να έχει υπομονή για τα δύσκολα και η άλλη πίστη. Να μην ολιγοπιστήσουμε. Διότι, ξέρετε; Όταν ολιγοπιστήσουμε είναι χειρότερο από το να χάσουμε την υπομονή μας. Πρώτα χάνουμε την υπομονή μας και μετά ολιγοπιστούμε. Και φταίμε και τον Θεό όταν ολιγοπιστήσουμε. Και τί γίνεται; Πρώτα φταίμε τον Θεό και μετά φεύγει η χάρις του Θεού και έρχεται ο φόβος. Και μετά από τον φόβο έρχονται οι ενέργειες του πειρασμού, του διαβόλου. Και αρχίζουμε να αιτιώμεθα τον Θεό, τους συνανθρώπους μας, τους διπλανούς μας, μέχρι που έρχεται και η σκοτεινιά. Ζούμε την κόλαση απ᾿ αυτή τη ζωή. Ενώ ο άνθρωπος της υπομονής έχει μάθει να λέει δόξα σοι ο Θεός. Σαν τους άγιους Σαράντα.
Η μάνα μου έχασε γιο είκοσι τεσσάρων χρονών. Τον πιο νούσιμο (νοήμονα), τον πιο όμορφο της οικογένειας. Όποτε σκεφτόταν τον γιο της τον μακαριστό τον Πέτρο είκοσι τεσσάρων ετών, την ακούαμε που έλεγε, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός. Της λέμε, μάνα, γιατί δοξάζεις; Εν τω μεταξύ, μπορούσε να μαγειρεύει, μπορούσε να κάμνει ένα πλεκτό εκείνη την ώρα. Έρχεται ο πειρασμός, γιε μου, και με βάζει να πικραθώ και να μαραζώσω που θυμήθηκα τον γιο μου. Και αμέσως, μου λέει, μου είπε ο άγιος γέροντας του Σταυροβουνίου που εκοιμήθη πριν σαράντα μέρες ο Αθανάσιος, αυτός ο μέγας Αββάς ο γέροντας των γερόντων της Κύπρου Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, όταν επήγε η μάνα μου και του είπε, χάνω την υπομονή μου και κάποτε, του λέει, καταργούμαι και αυτούς που μας έβγαλαν πρόσφυγες. Όχι, Μηλιά, της λέει, μην κάμνεις έτσι πράμα. Θα φύγει η χάρις του Αγίου Πνεύματος από μέσα σου. Δεν είμαστε εμείς που θα δικάσουμε. Έχει Θεό και έχει και γι᾿ αυτούς μετάνοια, της είπε. Τι σοφά λόγια! Εγώ, τί να λέω, του λέει, όταν μου έρχεται παράπονο, όταν χάνω την υπομονή μου, όταν λιγοστεύει η πίστη μου; Να λες, της λέει, συνεχώς δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός. Και αν δεν αντέχεις, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με. Αλλά αν αντέχεις, της λέει, το δόξα σοι ο Θεός είναι πιο δυνατό, είναι ανώτερο. Και φαίνεται η γριά τα κατάφερε, δυνάμωσε η πίστη της και δεν την ακούαμε να λέει τακτικά ούτε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», ούτε «Κύριε ελέησον». Έλεγε συνεχώς «δόξα σοι ο Θεός». Έλεγε και ο γέροντας του αγίου Παϊσίου ο παπά-Τύχωνας, το Κύριε ελέησον, εκατόν δραχμές. Το δόξα σοι ο Θεός, χίλιες δραχμές. Πιο μεγάλη η αξία του. Αλλά κατά τη δύναμη του καθενός. Δεν είναι όλοι με την ίδια δύναμη.
Βλέπετε; Άλλοι μπορεί να μην χάσουν παιδιά. Άλλοι μπορεί να γεράσουν. Τα γηρατειά δεν θέλουν το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»; Δεν θέλουν το «δόξα σοι ο Θεός»; Δεν θέλουν την υπομονή τους; Δεν θέλουν την πίστη των αγίων; Οι ασθένειες, το ίδιο. Τα προβλήματα των παιδιών μας, το ίδιο. Στα προβλήματα της πατρίδος μας και οι απειλές των Τούρκων; Το ίδιο. Θέλουν υπομονή και την πίστη των αγίων.
Ένας τρόπος να αυξήσουμε την υπομονή μας, το ακούσαμε και στο Δοξαστικό, που παρακαλώ, το έγραψε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Είναι στα Απόστιχα. Και λέει, τεσσαράκοντα ημέρες η Σαρακοστή. Να κάμομε σαράντα ημέρες νηστεία ο καθένας κατά τη δύναμή του. Η Εκκλησία έχει τον τρόπο της. Αλλά, «οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον». Ήλθε τελευταία ένας νεαρός. Μου λέει, μα τώρα, θα κάμω σαράντα μέρες νηστεία; Εδώ δυσκολεύτηκα να εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου. Και θα κάμω σαράντα μέρες νηστεία; Με φώτισε ο Θεός, του λέω, θέλω να κάμεις όχι σαράντα μέρες νηστεία. Θέλω να κάμεις σαράντα μέρες υπομονή. Τα έχασε όταν του είπα έτσι. Λέει μου, τι να υπομένω; Λέω του, καπνίζεις; Ναι. Σαράντα μέρες να μην καπνίσεις. Και με τη νηστεία να τρώγεις ότι αντέχεις. Μου λέει, μα εμένα που μου αρέσει το κρέας; Τρώγε μέχρι την Κυριακή των Βαΐων. Να κάνεις υπομονή το τσιγάρο που το αγαπάς πολύ.
Καταλάβατε τι σημαίνει υπομονή; Κόβω κάτι που το αγαπώ πολύ και με βλάφτει και στην ψυχή και στο σώμα. Αυτό το έλεγε ένας μεγάλος άγιος και τόλμησα και το είπα. Από την περιοχή μας από τη βόρειο Πιτσιλιά. Ο όσιος πατήρ ημών Σάββας ο Αχιλλέως από την Άλωνα. Έβγαζε δαιμόνια τούτος. Τον γνώρισα. Και όταν πήγαιναν καπνιστές, τους έλεγε, εσύ έχεις δαιμόνιο του καπνίσματος. Να νηστέψεις. Μα δεν μπορώ να νηστέψω. Σαράντα μέρες το τσιγάρο και να τρώγεις κρέας μέχρι των Βαΐων. Και η νηστεία σου θα είναι μπορεί και καλύτερη από τη δική μου που δεν θα τρώω κρέας από συνήθεια. Ακούτε τι σημαίνει πνευματικός πατέρας και τι σημαίνει διάκριση; Άμα έλθει ένας χαροκαμένος πατέρας τι να του πω; Να επιμένω στη νηστεία; Σαράντα μέρες θα κάμνεις κάθε μέρα τρία κομποσκοίνια και θα λες, «δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, δόξα σοι ο Θεός, η ελπίς ημών Κύριε δόξα σοι». Και ο νους σου να είναι στο γιο σου που πέθανε δεκαοχτώ χρονών. Θα σας πω εγώ πιο είναι πιο εύκολο. Σαράντα μέρες νηστεία ή σαράντα μέρες δόξα σοι ο Θεός. Μέσα στο πένθος και μέσα στον πόνο. Ή έρχεται ο άλλος και σου λέει. Δεν μπορώ με την αδελφή μου. Με ξεγέλασε στη μοιρασιά και στη διαθήκη του πατέρα μας ή της μάνας μας. Και του λες. Σαράντα μέρες να κάτσεις εκεί και να λες κάθε μέρα στο κομποσκοίνι σου. Κύριε Ιησού Χριστέ, συγχώρεσε την αδελφή μου, συγχώρα με και μένα. Και μην διστάσεις καθόλου. Να δούμε τι είναι το πιο εύκολο. Θέλω να πω με αυτά, όχι να καταργήσουμε τη νηστεία. Να την αναβαθμίσουμε και να την οδηγήσουμε εκεί που είναι η μεγάλη υπομονή. «Αὐτοὶ εἰσι οἱ μάρτυρες ποὺ ἔχονται ἀπὸ τὴν μεγάλην ὑπομονήν». Και πρώτοι και καλύτεροι οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.
Εμείς, ας μετρήσουμε τα πάθη μας, ας μετρήσουμε την κληρονομικότητα μας, τα επίκτητα μας, ας μετρήσουμε και τες αδυναμίες μας και τες δυνάμεις μας. Έχουμε και δυνάμεις. Και με τη διάθεση ενός καλού πνευματικού πατέρα, να εισέλθουμε στο Στάδιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Και να έχουμε έγνοια, και εσείς πατέρες μου, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής τουλάχιστον στις ενορίες σας, μία Προηγιασμένη να γίνεται. Οι άνθρωποι που κάνουν αυτό τον αγώνα και της νηστείας της σωματικής και της νηστείας της πνευματικής και της υπομονής όπως την περιγράψαμε προηγουμένως, καλόν είναι όχι αισθανόμεθα άξιοι, πάντοτε ανάξιοι είμαστε. Και πρώτος εγώ και όλοι μας. Αλλά αισθανόμεθα την αρρώστια μας την ψυχοσωματική και ερχόμαστε να πάρουμε το φάρμακο της ζωής «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον».
Και έλεγε και ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, να βρείτε έναν παπά ζηλωτή, που δεν λυπάται τον κόπο του δηλαδή, που του αρέσει και είναι ζωντανός στη σχέση της Θείας Λειτουργίας, που ξυπνά νωρίς. Και αντί μόνο Κυριακή να λειτουργούμε, να έχομε μια Τετάρτη ή μια Παρασκευή τουλάχιστον και μία Προηγιασμένη. Και έτσι μέσα σ᾿ αυτό το κλίμα των πολλών Λειτουργιών, της πολλής νηστείας, της πολλής υπομονής, του πολλού αγώνα κατά των παθών μας θα έχομε και εμείς Σταυροαναστάσιμη χαρά όπως οι άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Και σ᾿ αυτή τη ζωή και στην άλλη και παρακαλώ και σε όλη αυτή τη χρονιά την τρομερή που εισήλθαμε.
Και κάτι τελευταίο. Με κάλεσε μια φιλική μας οικογένεια. Να ᾿ρθεις, Δεσπότη μου, να φάμε κανένα τιτσίν (κρέας). Την Πέμπτη τη νύχτα. Εντάξει, τους λέω, θα ᾿ρθω. Μιλούσαμε εκεί στο σπίτι που ήμαστε, τρώγαμε, καλοτρώγαμε, γελούσαμε, ψάλλαμε, είπαμε και κανένα τραγούδι. Και όπως ψάλλαμε και τραγουδούσαμε, ντρουμ… το τηλέφωνό μου. Από πού νομίζετε; Από την περιοχή που έγινε ο σεισμός, στην Ελλάδα. Ένας άγιος, όχι καλός. Άλλο καλός παπάς, άλλο άγιος παπάς. Αυτός είναι άγιος παπάς. Δεν θα πω το όνομά του. Και τι μου λέει; Είμαστε φίλοι. Πανιερώτατέ μου, κάμε προσευχή και σταύρωσέ μας από εκεί που είσαι. Εσείς, μου λέει, τρώτε, πίνετε, διασκεδάζετε και ετοιμάζεστε για τσικνοπέμπτη, ο κόσμος ο δικός μου είναι έξω μέσα στο κρύο με κάτι κουβέρτες τυλιγμένοι, μερικοί γέροι μέσα στα αντίσκηνα, άλλοι μέσα στα αυτοκίνητα γεμάτοι φόβο, τρέμουν, μου λέει, τα πόδια μας, τα κτήρια μας από την ημέρα που ξεκίνησε αυτός ο σεισμός. Κάθε μέρα έχουμε μετασεισμούς 4 ρίχτερ, 5 ρίχτερ, 5,5 ρίχτερ. Πάρα πολύ μεγάλη αυτή η δύναμη του σεισμού. Γέμισε ο κόσμος φόβο. Δεν μας έφταναν, λέει, τα κακά που είχε η Ελλάδα και με αυτούς τους κυβερνώντες που μπλέξαμε και με τη σιωπή των Δεσποτάδων που δεν μας ενισχύουν και είπα να σε πάρω εσένα που ακούμε τις ομιλίες σου και παίρνομε δύναμη. Να μας σταυρώσεις απ᾿ εκεί που είσαι να μας δώσει υπομονή και την πίστη των αγίων…..Αυτή είναι η προσευχή. Και πριν προλάβουμε να του δώσουμε μια ευχή, αρχίζει ο άνθρωπος να φωνάζει. Να το. Τώρα που σας μιλώ, Δεσπότη μου, σείεται όλο το σπίτι. Έγινε ο μετασεισμός εκείνη την ώρα που μιλούσαμε. Αργότερα ακούσαμε ήταν 5,8 ρίχτερ ο μετασεισμός. Και τον άκουα πώς αντιδρούσε. Όλοι σιωπήσαμε. Πήγαν και τα τραγούδια, πήγαν και οι ψαλμοί, πήγε και το καλό φαΐ. Τί έλεγε νομίζετε ο καλός παπάς; Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησε τον κόσμο σου και εμάς. Ακούτε; Σε έτσι ώρες δυο λέξεις βρίσκει η ψυχή να πει μόνον. Κύριε ελέησον ή Παναγία μου. Τίποτε άλλο… Η ψυχή η ορθόδοξη. Για να τα βρει να τα πει αυτά εκείνη την ώρα και να λάβει προστασία ο άνθρωπος πρέπει όταν δεν έχει σεισμούς, όταν δεν έχει πολέμους, όταν δεν έχει πείνα, όταν δεν έχει αρρώστιες, να γεμίσει τα αποθέματα της ψυχής του με υπομονή και πίστη. Καταλάβατε τι σημαίνει απόθεμα, τι σημαίνει αποθήκη της ψυχής; Να τη γεμίσω με υπομονή και με προσευχή και με πολλή Θεία Κοινωνία και εξομολόγηση και μετάνοια. Και εκείνη την ώρα σταμάτησε ο σεισμός. Είπα, δεν θα κλείσουμε το τηλέφωνο μέχρι να ησυχάσει ο άνθρωπος του Θεού από την αγωνία που τον βρήκε. Και του έλεγα, παπά μου, σε σταυρώνω, παπά μου, σε σταυρώνω. Και τον σταύρωνα από μακριά. Γιατί μας έλεγε ο άγιος Πορφύριος, η δύναμη του Επισκόπου, του Δεσπότη είναι να ευλογεί. Είναι στο χέρι μας. Και εγώ τον σταύρωνα από τον Αστρομερίτη που ήμουν μέχρι τη Λάρισα που ήταν αυτός. Και όταν ησύχασε έβαλε τα κλάματα και μου λέει, Δεσπότη μου, Πανιερώτατε μου, είδες πώς ζούμε εμείς; Και ντράπηκα εκείνη την ώρα που έτρωγα. Ντράπηκα που έψαλλα και τραγουδούσα.
Και μου είπε και ένα τελευταίο. Πες μου, μου λέει, έναν καλό λόγο, μια προσευχή κατάλληλη για την περίσταση που περνούμε. Τον σεισμό δηλαδή. Και θυμήθηκα εκείνη την ώρα τον άγιο Φιλούμενο και τον αδελφό του τον δίδυμο επίσης άγιο, τον πατέρα Ελπίδιο. Όταν έγινε ο σεισμός του 1981, όλες οι πολυκατοικίες της Αθήνας ράγισαν. Ήταν πολύ μεγάλος σεισμός και τότε. Ο πάτερ Ελπίδιος ζούσε. Εκοιμήθη το 1983. Όλος ο κόσμος κατέβηκε από τις πολυκατοικίες σε κάτι μικρές πλατείες. Πήγαν όλοι στις πλατείες. Τα ανίψια του, η αδελφή του που έμενε μαζί της. Ο πάτερ Ελπίδιος κοιμόταν. Πήγε ο ανιψιός του ο Αιμίλιος. Του λέει, γέροντα, ξύπνα. Έγινε σεισμός. Τον ένοιωσα, παιδί μου, του λέει. Δεν κοιμόμουν. Προσεύχομαι. Του λέει, δεν θα κατέβεις κάτω; Όχι δεν θα κατέβω. Εδώ θα μείνω, του λέει. Του λέει, οι μετασεισμοί, γέροντα, είναι πιο δύσκολοι από τους σεισμούς. Πράγματι είναι πιο δύσκολοι. Διότι το σπίτι μπορεί να μην πέσει στο σεισμό και να πέσει στο μετασεισμό. Αφού έχει ήδη ραγίσει το σπίτι. Του λέει, Αιμίλιε, κατεβάτε εσείς. Εγώ θα μείνω εδώ να προσεύχομαι. Και σε παρακαλώ, στην πολυκατοικία μας να πας να γράψεις αυτό που έλεγε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος όταν έγιναν οι μεγάλοι σεισμοί της Αντιόχειας. Ήταν παπάς ακόμα τότε, πριν γίνει Δεσπότης, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και έγιναν οι μεγάλοι σεισμοί της Αντιόχειας και είπε στους χριστιανούς. Να πάτε να γράψετε όλοι απάνω στους τοίχους: «Χριστὸς μεθ᾿ ἡμῶν στήτω». Ο Χριστός είναι μαζί μας, σε διατάζω σπίτι μου, να σταθείς. Στήτω. Αυτό σημαίνει στήτω. Είναι προστακτική, να σταθείς. Όχι να πέσεις. Όπου οι χριστιανοί πίστεψαν στου Ιωάννη του Χρυσόστομου και πιο παλιά του αγίου Συμεών του νέου Στυλίτη που και εκείνος τα ίδια τους έλεγε όταν γίνονταν σεισμοί, δεν ράγισε το σπίτι κανενός. Όποιους κορόιδεψαν έπεσαν τα σπίτια τους. Μόλις είπα του καλού μας παπά στη Λάρισα, να πεις του κόσμου να προσεύχεται και να γράψετε πάνω στα σπίτια σας: «Χριστὸς μεθ᾿ ἡμῶν στήτω». Και θα δώσετε δύναμη στα ντουβάρια. Και τη δύναμη ποιος θα την δώσει; Όχι τα σίδερα και τα μπετά. Η πίστη μας. «Αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». Όχι μόνον τα σπίτια. Την Οικουμένην. Θα ακούσουμε αύριο την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και έβαλε τα κλάματα ο καλός παπάς και μου λέει, είδες γιατί σε πήρα τηλέφωνο; Ξέρεις πόσους μπορούσα να πάρω; Μου λέει. Αλλά είπα, θα σε πάρω εσένα διότι συναναστράφηκες με αγίους και κάτι θα σου είπε κάποιος από τους αγίους που γνώρισες. Ακόμη και για τους σεισμούς. Σας τα λέω γιατί βλέπετε ότι δεν ξέρεις τι φέρνει η επόμενη μέρα.
Εμείς να έχομε αποθέματα πίστεως για να μπορούμε να λέμε: «Χριστὸς μεθ᾿ ἡμῶν στήτω».
