Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Γεωργίου του Χοζεβίτου
Συν δάκρυσι σπείραντι τω Γεωργίω,
Καιρός θερίζειν εστί συν ευθυμία.
Oύτος ο αοίδιμος Πατήρ ημών Γεώργιος, αφήσας πατρίδα και γένος και όλην την του κόσμου προσπάθειαν, επήγεν εις τα Ιεροσόλυμα διά να προσκυνήση τον ζωοδόχον Τάφον του Σωτήρος ημών Iησού Χριστού. Aφ’ ου δε επροσκύνησεν όλους τους πέριξ της Ιερουσαλήμ ιερούς και αγίους, και πολλού θαύματος γέμοντας τόπους, και αφ’ ου απόλαυσε την τούτων αγιότητα και χάριν, ύστερον φέρων έδωκε τον εαυτόν του εις το Μοναστήριον το ούτως ονομαζόμενον του Χοζεβά, από το οποίον ωνομάσθη και Χοζεβίτης, και γενόμενος Mοναχός, συνηριθμήθη με τους εκεί Πατέρας και αδελφούς. Τόσον δε ανδρείος και πρόθυμος εφάνη από την αρχήν ο αοίδιμος, εις κάθε πόνον και σκληραγωγίαν ασκητικήν, ώστε οπού εμιμείτο τον δι’ ημάς κατά σάρκα νεκρωθέντα Χριστόν τον Θεόν, και εσπούδαζε να συνεκρωθή με αυτόν, και να συσταυρωθή διά της απαθείας, ωσάν να ήναί τινας άσαρκος. Όθεν έκαμνεν όλους να εκπλήττωνται, και επαρακίνει αυτούς προς ζήλον και μίμησιν της υπερφυσικής αυτού ανδρίας και γενναιότητος. Φθάσας λοιπόν εις το άκρον της απαθείας, εφάνη γεμάτος από την χάριν του Παναγίου Πνεύματος. Όθεν έβαλε τον εαυτόν του ωσάν στήλην έμψυχον, και εικόνα κάθε αρετής, έμπροσθεν εις τους αδελφούς του Μοναστηρίου του, και εις όλους τους άλλους, και μέχρι τέλους δεν εσυγκατέβη ο τρισόλβιος από την ακρίβειαν της ασκήσεως. Διά τούτο και εύρεν ανάπαυσιν από τους πολλούς του αγώνας και κόπους. Eξεδήμησε γαρ προς τον ποθούμενον Θεόν, διά να απολαμβάνη καθαρώτερον και εναργέστερον συν τοις Aγγέλοις, την εκ της Aγίας Τριάδος εκπεμπομένην έλλαμψιν και μακαριότητα.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
