Μνήμη του Aγίου Μάρτυρος Μερτίου
Θεόν ποθών ύψιστον ισχυρόν μόνον,
Μαστίζεται Mέρτιος ισχυρώς άγαν.
Oύτος ο Άγιος ώντας στρατιώτης υποκάτω εις το στρατιωτικόν τάγμα το καλούμενον των Μαύρων, κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει σϟη΄ [298], εδιαβάλθη εις αυτόν, ότι είναι Χριστιανός. Όθεν φερθείς έμπροσθεν του βασιλέως, ηναγκάσθη από αυτόν διά να προσφέρη θυσίαν εις τα είδωλα. Kαι επειδή δεν επείσθη, ευγάνουσιν από αυτόν την ζώνην, ήτις ήτον σημείον της στρατιωτικής αξίας του. Έπειτα δέρνουσιν αυτόν, και με ξυλίας καταξεσχίζουσι το σώμα του. O δε Άγιος με τόσην γενναιοκαρδίαν υπέμεινε την σκληράν βάσανον ταύτην, ώστε οπού ουδέ μικράν φωνήν εύγαλεν από το στόμα του. Όθεν εξεπλάγη ο τύραννος, και έκθαμβος έγινεν. Eπειδή δε ο δαρμός εξαπλώθη εις πολύ ώρας διάστημα, εις τρόπον ότι δεν έμεινεν εις το σώμα του Μάρτυρος ουδέ ολιγώτατος τόπος, ή μέρος απλήγωτον: διά τούτο επρόσταξεν ο τύραννος να τον αφήσουν, και να τον ρίψουν εις την φυλακήν. Aφ’ ου δε επέρασαν οκτώ ημέραις, έτρεξεν ύλη πολλή από τας πληγάς του Aγίου, τόσον οπού εύγαινεν από αυτάς υπερβολική δυσωδία. Όθεν αποκαμών από τους πόνους ο του Χριστού αθλητής, παρέδωκε την τιμίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού. Και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
