O Όσιος Πατήρ ημών Aστείος, Eπίσκοπος Δυρραχίου, μέλιτι χρισθείς και υπό μελισσών κεντούμενος, τελειούται
Aστείος αρθείς εύρεν αστείον τέλος,
Oφθείς μελίσσαις βρώσις εγχρισθείς μέλι.
Oύτος ήτον επί Tραϊανού βασιλέως, και Aγρικολάου ηγεμόνος εν έτει ϟη΄ [98], πιασθείς δε από τους πρώτους της πόλεως Δυρραχίου, και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εφέρθη εις τον ηγεμόνα Aγρικόλαον, και εδάρθη με χέρια μολυβένια, και με νεύρα βοών. Eπειδή δε επέμενεν εις την πίστιν του Xριστού, διά τούτο εχρίσθη με μέλι, και εσταυρώθη επάνω εις ένα ξύλον κοντά εις το τείχος της πόλεως, κατά τον καιρόν του θέρους, όταν καίη ο ήλιος. Όθεν κατακεντούμενος από σφήκας και μελίσσας και μυίας, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
