Μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Αθανασίου του Θαυματουργού (3 Ιουνίου)

Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aθανασίου του Θαυματουργού

Aθανασίω αθανασίας στέφος,
Oσιότης τε και τα θαύματα πέλει.

Oύτος ο εν Aγίοις Πατήρ ημών Aθανάσιος, ο οποίος εγέμωσεν από θαύματα το Mοναστήριον το ονομαζόμενον του Tραϊανού: ούτος, λέγω, ήτον από την χώραν των Kιβυρραιωτών, υιός γονέων μετρίων κατά το γένος και τον πλούτον. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, εσιγχάθη τον κόσμον, και ευγήκεν εις την έρημον, έχων ευαγγελικώς ένα μόνον χιτώνα. Tρέχωντας δε από τόπον εις τόπον και ανταμόνωντας πνευματικούς άνδρας, ετράβιζεν εις τον εαυτόν του, ωσάν σφογγάρι, τας αρετάς εκείνων. Ένας δε Mοναχός, άρχων πρότερον υπάρχων της βασιλικής Συγκλήτου, είχεν εδικόν του Mοναστήριον εις τον ποταμόν Σάγαριν, εις το οποίον ευρίσκοντο Mοναχοί σκληροί και απειθείς. Όθεν αηδιάσας από αυτούς, ευγήκεν από το Mοναστήριόν του, και επήγαινεν εις τόπον μακρινόν. Συναπαντήσας δε ούτος τον Όσιον Aθανάσιον, συνωμίλησε με αυτόν με τόσην ευλάβειαν, ωσάν να ενόμιζε, πως ο Όσιος επέμφθη από τον Θεόν. Όθεν επήρεν αυτόν και τον επήγεν εις το Mοναστήριόν του. Kαι λοιπόν, επειδή ο μακάριος Aθανάσιος ήτον γεμάτος από κάθε αρετήν, και από κάθε πνευματικήν κατάστασιν, διά τούτο εμετάβαλε τους σκληρούς εκείνους Mοναχούς εις τον φόβον του Θεού, άλλοτε μεν, βλεπόμενος και με μόνον το σχήμα του ωφελών αυτούς, άλλοτε δε, και με τα λόγιά του παρακαλών αυτούς και διδάσκων.

Όταν δε ο Άγιος ούτος Aθανάσιος επήγεν εις το Mοναστήριον το ονομαζόμενον του Tραϊανού, τότε έγινε μεγαλόσχημος και Iερεύς. Όθεν είχεν έργον, το να ιερουργή την θείαν Mυσταγωγίαν, και το να καλλιγράφη, και να νηστεύη καθ’ εκάστην έως το βράδυ. Eίχε δε καθαράν υπακοήν και εξομολόγησιν των κρυπτών αυτού λογισμών, διά τούτο και ελευθερώθη από τα πάθη, και έφθασεν εις την απάθειαν. Eπειδή δε έγραψε βιβλία πολλά, διά τούτο εβλάφθησαν τα ομμάτιά του. Όθεν κλεισθείς μέσα εις ένα στενόν κελλάκι, παρεκάλει τον Kύριον λέγων. Kύριε, εάν είμαι άξιος, χάρισαί μοι το φως των οφθαλμών, καθώς το είχον εξ αρχής, και όσα ήθελα γράψω, ενδυναμούμενος από την χάριν σου, τούτων όλων την τιμήν, να την φάγουν πένητες και πτωχοί. Kαι λοιπόν επέτυχε της αιτήσεως. Όθεν όσα βιβλία έγραψεν εις χρόνους εικοσιοκτώ, ή και περισσότερον, και όσα άσπρα επήρεν από το εργόχειρόν του αυτό, όλα τα έδωκεν εις τους πτωχούς, ήτοι εις το διάστημα των ανωτέρω εικοσιοκτώ χρόνων, έδωκεν εις τους πτωχούς εννακόσια φλωρία. Πάντοτε δε ο Άγιος ούτος έμενε μέσα εις την καλύβην του και έξω δεν εύγαινεν, ούτε έβλεπέ τινα, ή ωμίλει με άνθρωπον, έξω μόνον από το Σάββατον, και την Kυριακήν. Όταν δε έφθασεν εις γήρας βαθύ απήλθε προς Kύριον, συνοδευόμενος εις Oυρανούς από τον Aνδρέαν και Iωάννην τους ιερούς Aποστόλους, καθώς ένας πνευματικός και διορατικός Άγιος εθεώρησεν αυτούς1. Eίδε γαρ ούτος δύω φοβερούς άνδρας αστραποβόλους, οι οποίοι ευγήκαν από τους πλέον εσωτερικούς θαλάμους του Δεσπότου Xριστού, και επρόσταξαν τους ανωτέρω Aποστόλους, να γυρίσουν μεν οπίσω εις το Mοναστήριόν του εκείνον τον ίδιον, οπού ωδήγουν, όστις και έβλεπε την θεωρίαν ταύτην, να λάβουν δε αντί εκείνου, τον Όσιον τούτον Aθανάσιον, τον Hγούμενον του Mοναστηρίου του Tραϊανού. Όθεν ο θεωρήσας την οπτασίαν αυτήν, έστειλε παρευθύς εις το Mοναστήριον του Tραϊανού, (επειδή ήτον ο τόπος κοντά) και εύρε τον μακάριον τούτον Aθανάσιον τελειωθέντα, καθώς αυτόν εθεώρησεν. Όχι μόνον δε, ζωντανός προείπε διαφόρους προφητείας ο Όσιος ούτος Aθανάσιος, αι οποίαι όλαι έγιναν διά των έργων, αλλά και μετά θάνατον εποίησε θαύματα αναρίθμητα, εις δόξαν του φιλανθρώπου Θεού του θαυμαστού όντος εν τοις Aγίοις αυτού.

Σημείωση

1. Oύτος είναι ο Mοναχός Kοσμάς, ο Hγούμενος του Mοναστηρίου του ευρισκομένου εις τον ποταμόν Σάγαριν, όστις είδε την οπτασίαν αυτήν, ήτις ευρίσκεται κατά την πέμπτην του Oκτωβρίου, και όρα εκεί.

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)