Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης
Ανδρέας Κονάνος: Με πόνο ψυχής για τον ίδιο, άλλα και για τους χιλιάδες ανθρώπους που τον ακολουθούν ως «life coach», είδαμε τον Ανδρέα Κονάνο με το βίντεο του με τίτλο «φτου, ξελευτερία», να επικοινωνεί στο πανελλήνιο ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Δεν θα μπούμε σε καμία λογική κριτικής στην ομοφυλοφιλία, αφού όλοι μας πολεμούμε με πάθη και σοβαρές πτώσεις στη ζωή μας. Εξάλλου το Ευαγγέλιο είναι καθαρό και ξάστερο (και) σε αυτό το θέμα, όπως επίσης και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οπότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να φτιασιδώνουν κάποιοι το πάθος της ομοφυλοφιλίας για να νομιμοποιούν ηθικά την αποστασία τους, όπως δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας και για κανένα άλλο πάθος, ανεξαρτήτως φύσεως και προσανατολισμού.
Δεν θα βάλουμε τα πάθη σε ζύγι. Αυτό δεν είναι δική μας δουλειά, αλλά του Θεού. Δική μας δουλειά είναι όμως να αναγνωρίζουμε τα πάθη ως πάθη, και να μην τα κάνουμε παγιωμένες «ταυτότητες». Είναι άλλο πράγμα να πολεμάς με το πάθος σου και να συνειδητοποιείς ότι προδίδεις τον Θεό με κάθε πράξη σου που βεβηλώνει το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, και άλλο να δικαιολογείς το πάθος σου με άλματα πνευματικής λογικής, και μάλιστα να το κάνεις «σημαία» σε όλη την ελληνική κοινωνία.
Είναι πολύ θλιβερό ένας άνθρωπος που ποίμανε χιλιάδες ψυχές με τις υπέροχες εκπομπές και τα κηρύγματά του, σήμερα να είναι κοσμικός «ποιμένας» που παραδίδει ψυχές «εις αφανισμόν απωλείας», μόνο και μόνο για την προσωπική «επανάστασή» του, και φυσικά την προβολή του. Ένα πετραχήλι που σήκωσε πάνω του ατελείωτο βάρος αμαρτιών, να μετασχηματίζεται σήμερα σε βρόχο πνευματικό που αντί για «άφεση αμαρτιών και ζωήν αιώνιον», εργάζεται για δικαιολόγηση αμαρτιών και ζωή πρόσκαιρη.
Εκεί είναι το μεγάλο ζήτημα στο οποίο θα πρέπει να εστιάσουμε κυρίως. Όχι το ότι ο Ανδρέας Κονάνος πήρε τον δρόμο που πήρε στην προσωπική του ζωή, άλλα το ότι έκανε κήρυγμα «περηφάνειας» το πάθος του και με τη στάση του προέτρεψε χιλιάδες κόσμου να αποκηρύξει τον σωτήριο δρόμο της μετάνοιας. Αυτό είναι ένα φρικτό ατόπημα, που φέρει μεγάλο βάρος ευθύνης.
Ο ίδιος μπορεί, και του ευχόμαστε ολόψυχα να μετανοήσει, όπως οφείλουμε να μετανοούμε όλοι μας. Τις πνευματικές βάσεις τις έχει, μπορεί να αγιάσει αν επιστρέψει στην πηγή της κατά Θεόν διδασκαλίας του, και αντιθέτως να χαθούν αυτοί που παρουσιάζονται ως «ορθοί» στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Όμως οι λόγοι του που ακούστηκαν στο διαδίκτυο και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, δεν μπορούν να μαζευτούν πια. Έκαναν την καταστρεπτική δουλειά τους. «Φυτεύτηκαν» σε καρδιές, επηρέασαν ψυχές, κοίμισαν συνειδήσεις, έδωσαν τροφή στους σημαιοφόρους της «απελευθέρωσης» για να παρελάσουν με τη γνωστή προπαγάνδα τους.
Ποια «ελευθερία»;
Και μιας και μιλάμε για «απελευθέρωση», αλήθεια για ποια «ξελευτερία» μιλάμε; Από πού και ως πού είναι «ελευθερία» το να ανακοινώνεις δημόσια ότι είσαι δούλος ενός πάθους;
Δηλαδή οι άγιοι μας που συνέτριψαν τις ρίζες των παθών τους ήταν… ανελεύθεροι και καταπιεσμένοι, κι εμάς που μας σέρνουν τα πάθη από τη μύτη, είμαστε οι «απελευθερωμένοι»; Σοβαρά; Υπάρχει ελευθερία χωρίς αλήθεια; Υπάρχει αγάπη αληθινή, πέρα από την σκέπη των πνευματικών νόμων; Και κυρίως, υπάρχει ελευθερία και αγάπη χωρίς την Αυτοαλήθεια και την εσταυρωμένη Αυτοαγάπη, που είναι ο Χριστός; Τι είναι η ελευθερία και η αγάπη χωρίς την αλήθεια του Χριστού, αν όχι ένας ύμνος ασυδοσίας που κάνει θεό το θέλημά μας;
Ο Χριστός δεν είπε ποτέ να «αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι», όπως λένε οι διάφοροι «life coaches» στις ναρκισσιστικές μικροκοινωνίες τους, όπου ο ένας ανταλλάσσει ντόπες εγωισμού με τον άλλον. Τουναντίον, ο Χριστός είπε «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».
Ο Θεός είναι απείρως ελεήμων μπροστά στα πάθη όλων μας. Αυτό που τον εξοργίζει όμως, είναι η διαστροφή των πνευματικών νόμων. Το να παρουσιάζουμε την ανομία σαν νόμο και την απόκλιση σαν οδό αρετής και καταξίωσης.
Στα μάτια του Θεού, η υψηλότερη αρετή του ανθρώπου είναι η ομολογία. Από τη διάθεση ομολογίας πηγάζουν όλες οι αρετές. «Όποιος με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου». Η ομολογία είναι το αδαμάντινο στεφάνι που κόσμησε αναρίθμητο πλήθος μαρτύρων της Εκκλησίας. Και στην καθημερινή ζωή, η ομολογία Χριστού κάνει την πνευματική σφαίρα να συνεχίζει να περιστρέφεται. Είναι σύνθημα πραγματικής ελευθερίας. Με τον λόγο, με την πράξη, με το παράδειγμα ζωής.
Στον αντεστραμμένο κόσμο που ζούμε όμως, έγινε σύνθημα «ελευθερίας» το να ομολογείς δημόσια ότι προσκυνάς ένα θεοποιημένο πάθος. Η ατιμωτική ήττα μας, παρουσιάζεται σαν νίκη και μάλιστα ντύνεται με μανδύα «ηρωισμού». Και όλο αυτό γίνεται για να αντικαταστήσουμε την αποδοκιμασία του Θεού, με την αποδοχή του κόσμου.
Συνδιαλέχθηκες με το πάθος σου, το καλλιέργησες, το θέριεψες, το στόλισες με ότι ελαφρυντικά βρήκες από το παζάρι του κόσμου, και έφτασε η στιγμή που το επικοινώνησες με τον κόσμο για να στο νταντέψει κι εκείνος, και ο καθένας από αυτή τη μεγάλη «παρέα» να βρει άλλοθι για το πάθος του, και όλοι μαζί να παρηγορηθούν για την απροθυμία να σηκωθούν από την πνευματική κατρακύλα τους.
Και ας πούμε ότι εξασφάλισες επιβράβευση από τον μασκαρά τον κόσμο. Και λοιπόν; Έγινες μέρος της μασκαράτας. Πορεύεσαι κι εσύ στο καρναβάλι των μασκαρεμένων συνειδήσεων. Έκανες «εξομολόγο» σου τον κόσμο, για να λάβεις άφεση από εκείνον, και όχι από Αυτόν που είναι ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου».
Και λοιπόν, τι πέτυχες; Τι πέτυχα; Τι πετύχαμε; Τι «ελευθερία» εξασφαλίσαμε; Ποια δεσμά κόψαμε; Τι βάρος θα σου πάρει από μέσα σου η «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια»; Ποια εξιλέωση μπορεί να προσφέρει η σάρκα στη σάρκα και το χώμα στο χώμα;
Σε κάθε τελείωμα της ημέρας, θα μείνει ο εαυτός μας και ο Θεός. Δεν θα υπάρχουν ούτε «likes», ούτε «μπράβο», ούτε «εύγε», ούτε «συγχαρητήρια» για να σκεπάσουν τη γύμνια της ψυχής μας. Και αν καταφέρεις να βάλεις τη συνείδησή σου σε νάρκωση, και πάλι θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσει, και θα αναμετρηθείς με το είδωλό στον καθρέφτη και θα διακρίνεις αν έχεις γίνει εικόνα Θεού ή εικόνα του κόσμου.
