Ζώντας στα πάθη, στις ηδονές, στις διάφορες ειδωλολατρίες, οι άνθρωποι ζουν μέσα σε ότι είναι ενάντιο του Θεού. Μία τέτοια ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαρκής εναντίωση, απείθεια προς τον Θεό. Μέσω, όμως, αυτής της θεοαπείθειάς τους οι άνθρωποι τίνος πατρός υπάκουα τέκνα γίνονται; Του διαβόλου. Και αυτό, επειδή εκείνος είναι ο πρώτος κορυφαίος ενάντιος του Θεού. Εκπροσωπεί με όλο του το είναι την απείθεια προς τον Θεό. Τι κάνει τον διάβολο αυτό που είναι, δηλαδή διάβολο; Η αμαρτία και το κακό. Οι άνθρωποι, λοιπόν, που ζουν μέσα στην αμαρτία και στο κακό, αναπόφευκτα υιοθετούνται από τον διάβολο και γίνονται οι «υιοί της απειθείας», της θεοεναντιώσεως. Ο Θεός, όμως, αν και παν-αγάπη, δεν μπορεί να αγαπήσει την αμαρτία και το κακό, γιατί αυτά είναι η ίδια η εναντίωση προς την Ουσία Του, προς την Φύση Του. Συνεπώς, το μόνον που υπάρχει εκ μέρους του Θεού γι’ αυτά είναι η οργή: «οργή Θεού απ΄ ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν». Όταν, λοιπόν, οι άνθρωποι οικειοποιούνται τόσο ενσυνείδητα και επίμονα την «αδικίαν», ώστε να γίνουν «υιοί της απειθείας», τότε «έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας», αφού αυτοί ταύτισαν τον εαυτό τους με την αμαρτία και το κακό και το αιώνιο πεπρωμένο τους.
Πηγή: ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΤΣΕΛΙΕ (ΠΟΠΟΒΙΤΣ) – ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ – ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ (Απόσπασμα από το κεφάλαιο: Από τον παλαιό στον καινό άνθρωπο)
