Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια,
ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια,
ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε.
Ἀλλ’ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον,
ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,
ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Χαῖρε ἡ κεχαριτωμένη, η πλήρης χαρά, η Θεοτόκος μας που μας αξιώνει και εφέτος σ᾿ αυτές τις δύσκολες στιγμές της οικουμένης, να της ψάλλομε την Γ΄ Στάση των Χαιρετισμών της, ενώπιον αυτής της θαυματουργής εικόνος τής Παναγίας τής Χρυσοκουρδαλιώτισσας, εδώ στην ορεινή Σολέα. Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον ἡμᾶς ὑπὸ τὴν σκέπην σου.
Σπάνια η προσευχή αυτή, ο ύμνος τούτος, ακούεται τόσον επίκαιρος όσον σήμερον. Και όμως, ενώ η επικαιρότητα αυτού του ύμνου, η εναπόθεσις δηλαδή όλης μας της ελπίδας, εις την μητέρα του Θεού την Θεοτόκο Μαρία, να μας φυλάξει υπό την σκέπην της, πάντας ημάς σ᾿ αυτές τις ώρες που πολλοί, κλήρου και λαού, φοβούνται, φοβούμαστε ασθένειες θανατηφόρες και μεταδοτικές. Και εμείς οι ολίγοι, εμείς οι ολιγόπιστοι, διότι ποιος τολμά να ειπεί ότι έχει την πίστη των αγίων, όταν η ολιγοπιστία απειλεί το περικάρδιο κάθε χριστιανού και κάθε ανθρώπου της γης. Μόνον οι άγιοι έχουν την πίστη που προσδοκεί ο Θεός γιατί καθάρισαν την καρδία τους πρώτα και αυτή η καθαρή καρδία και αυτός ο γρήγορος νους που ακούσαμε προηγουμένως, καὶ δὸς ἡμῖν γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσα, αυτός ο γρήγορος νους, έρχεται στην καθαρή καρδία και θρονιάζεται και κάθεται και ενώνονται μαζί, νους και καρδία. Έναν από τα αποτελέσματα αυτής της ευλογημένης ενώσεως, αυτού του ευλογημένου γάμου, νου και καρδίας, είναι να φεύγει μια μεγάλη-μεγάλη αρρώστια της ψυχής και του σώματος , φεύγει σαν δαιμόνιο, η αρρώστια του φόβου. Δεν μπορεί να μείνει μέσα σε μίαν καθαρή καρδία και σε έναν γρήγορο μετανοούντα νουν, ο φόβος και αυτό είναι το πρόβλημα μας σήμερα, δεν είναι η ασθένεια η λεγόμενη του κορωναϊού, αλλά είναι ο φόβος το πρόβλημά μας.
Και όμως, ο Ευαγγελιστής της αγάπης, ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο φίλος του Χριστού, ο παρθένος μαθητής και Ευαγγελιστής, μας λέει ξεκάθαρα, ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον. Ποιος τολμά όμως να πει, εγώ έχω τελείαν αγάπη. Προσωπικά δεν τολμώ να εκφράσω τέτοιαν αλαζονεία. Συντάσσομαι μαζί με τον Απόστολο Πέτρο που όταν άρχισε να βυθίζεται μέσα στα νερά, μέσα στα ύδατα, όταν αντελήφθη ότι με θαυμαστό τρόπο περπατά πάνω στα ύδατα σε ώρες τρικυμιώδους θάλασσας ολιγοπίστησε και άρχισε να βυθίζεται. Τότε του είπε ο Χριστός εκείνο το ωραίον “Ὀλιγόπιστε, εἰς τί ἐδίστασας;” Και αλλού, ακούομε τον ίδιο μαθητή τον Πέτρο αλλά και άλλους καινοδιαθηκικούς ανθρώπους να κράζουν και να φωνάζουν, “Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ”.
Άρα, ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, κάθε λόγος δικός μας, κάθε ύμνος δικός μας, έχει μέσα του τα στοιχεία της ηττοπάθειας αλλά τουλάχιστον, αυτή η ηττοπάθεια και αυτός ο φόβος να μην είναι καθολικός, να μην είναι ολοκληρωτικός αλλά να είναι λίγος. Να υπάρχει μια γωνιά πάντοτε μέσα μας, που θα είναι η γωνιά του Χριστού. Είναι τόσο ταπεινός ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, που Του φτάνει η γωνιά της καρδιάς μας, μια καθαρή γωνιά. Το επαναλαμβάνω αυτό, να είναι καθαρή η γωνιά και να ξέρετε ότι δεν θα ᾿ρθει ποτέ ο Χριστός σε ακάθαρτη γωνία.
Όταν είναι όλο το σπίτι λερωμένο, θα πάει να βρει την πιο καθαρή γωνιά και θα ᾿ρθει εκεί με το Πνεύμα Του το Άγιον το οποίο θα καθαρίσει Εκείνο καλύτερα την γωνία και μετά θα ᾿ρθει να καθίσει ταπεινά-ταπεινά, ο Κύριος της δόξης, Ιησούς Χριστός. Φτάνει εμείς να Του κτυπούμε την πόρτα, ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται. Φτάνει να μην είμαστε χλιαροί, όπως λέει στον επίσκοπο της Λαοδίκειας στην αποκάλυψη, ήλθα, του λέει, ο Χριστός και δεν σε βρήκα. ούτε θερμόν ούτε κρύον, σε βρήκα χλιαρόν και του λέει, θα σε ἐμέσω. Ξέρετε τι σημαίνει, θα σε ἐμέσω; Θα σε κάμω εμετό. Ώρες-ώρες ο Χριστός μας δεν είναι μόνον ταπεινός και Θεός της αγάπης αλλά είναι και Θεός της δικαιοσύνης.
Γι αυτό, αυτές τις ώρες που δοκιμάζεται η πίστη μας, όλων μας επαναλαμβάνω και πρώτα εμέ που λέω τους μεγάλους λόγους το πρώτον υγιές είναι: Πιστεύω Κύριε Βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ. Κάποιες γωνιές φόβου υπάρχουν και εις τη δική μου καρδιά. Αυτό είναι πολύ-πολύ υγιές και ορθόδοξο. Γιατί είναι υγιές και ορθόδοξο; Γιατί είναι ταπεινόν φρόνημα, Πᾶς ὁ ταπεινῶν ὑψωθήσεται. Και πώς φαίνεται το ταπεινόν φρόνημα; Όταν παραδέχομαι την αρρώστια μου, την αρρώστια της καρδίας μου που επαναλαμβάνω. Τώρα το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο κορωνοϊός και η μολυσματική μεταδοτική ασθένεια, βεβαίως να προσέχουμε για να μας προσέχει και ο Θεός αλλά όχι με όλον αυτό τον πανικό, αυτό το φόβο όλοι να κλειστούμε στο σπίτι. Για να κάμουμε τι; Ηλεκτρονικήν θέαση έτι και έτι περισσότερη, να αυξήσουμε δηλαδή την αρρώστια που χαρακτηρίζει την εποχή μας, όλα να έχουν γίνει ηλεκτρονικά. Συνεχώς να βλέπουμε μιαν οθόνη, να μην ζούμε δηλαδή και βεβαίως να μην επικοινωνούμε με τον διπλανό μας και να μην κοινωνούμε με τον Θεό μας.
Αυτό συμβαίνει εδώ και χρόνια, όχι λόγω του ιού, ξεχάσαμε δηλαδή οι περισσότεροι πώς να επικοινωνούμε με τον συνάνθρωπό μας και πώς να κοινωνούμε τον Θεάνθρωπό μας. Αυτή είναι η αλήθεια. Και έρχεται τώρα να ολοκληρωθεί η αποστασία μας από την ζωή την επίγειο που είναι ο συνάνθρωπός μου, ο διπλανός μου, ο πλησίον μου αλλά και την ουράνιον που είναι η Θεία Λειτουργία, που είναι οι ιερές ακολουθίες, που είναι ο ναός του Θεού, του Τριαδικού Θεού, πλήρης ενεργείας αγίου Πνεύματος. Αρχίσαμε τώρα ένεκεν ενός ιού, να αμφισβητούμε τη δύναμη του Υιού του Θεούν ακόμα και την εικόνα του Θεού. Όχι μόνον αυτές τις ζωγραφισμένες αγιογραφίες και τοιχογραφίες που κάθε ορθόδοξη Εκκλησία έχει, αλλά και τον πλησίον μας. Ο κάθε συνάνθρωπός μας είναι εικόνα Θεού είναι υποψήφια μάλλον εικόνα του Θεού, αρκεί ο συνάνθρωπός μας και εγώ, να νικήσω δύο πράγματα. Τον θυμό και τες επιθυμίες μου. Πάλι η μετάνοια, πάλι η καθαρή καρδία ἡ νήφουσα, που ακούσαμε προηγουμένως εις το Απόδειπνο, πάλι ο γάμος του νου με την καρδία την καθαρά, πάλι η καθαρή γωνιά του Χριστού ἐν Πνεύματι ἁγίω πάντοτε.
Και φαίνεται λοιπόν ότι δεν αμφισβητούμε μόνον την εικόνα του Θεού που είναι ο συνάνθρωπός μας, αλλά ακόμη και αυτή την ζωγραφιστή εικόνα που σε λίγο θα πρέπει να προσκυνήσουμε κατά το τυπικόν της ορθοδόξου Εκκλησίας. Είτε υπάρχει ιός, κορωναϊός όπως τον λεν, αν τον λέω σωστά, είτε υπάρχει πανούκλα, είτε υπάρχει χολέρα, είτε υπάρχει οποιαδήποτε μεταδοτική ασθένεια, λέπρα που ήλθε κάποτε. Το τυπικόν λέει, στο τέλος προσκυνώ την εικόνα της Παναγίας και το χέρι του ιερέως ή του αρχιερέως γιατί η εικόνα και το χέρι του ιερέως ή του αρχιερέως, είναι γεμάτο από ενέργεια του αγίου Πνεύματος.
Αλλά σας λέω και ο κάθε συνάνθρωπός μας, όταν τον πλησιάζομε με συμπόνια, με ευσπλαχνία, με συμπάθεια, με αγάπη, με διάθεση καλή, διάθεση διακονίας και όχι με σκοπιμότητα, όχι με ζήλια, όχι με ανταγωνισμό, αυτά παράγουν μικρόβια πρώτα πνευματικά, μετά ψυχικά και ύστερα γίνονται και σωματικά, αλλά εάν πλησιάζουμε τον συνάνθρωπό μας με συμπόνια, με ευσπλαχνία, με καλοσύνη, τότε αναπτύσσονται άλλες δυνάμεις, αγγελικές, ουράνιες. Ενέργειες του Θεού δηλαδή Κύριε τῶν δυνάμεων, λέει, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ, ἄλλον γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν, Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς. Ποιος είναι ο Κύριος των δυνάμεων; Ο Κύριος των αγγέλων.
Μόλις ήλθα, αν προσέξατε, είπα της αδελφής Ισιδώρας να ανάψει και τες πάνω λαμπάδες εις τα μανουάλια μας. Και απόρησε η αδελφή επειδή ξέρει καλόν τυπικό. Κανονικά αυτές δεν ανάβουν απόψε αλλά ανάβουν αύριο αν γίνει λειτουργία στους Αίνους επειδή είναι των αγγέλων οι πάνω λαμπάδες. Οι πιο κάτω λαμπάδες είναι οι λαμπάδες οι δικές μας, οι προσευχές οι δικές μας. Και της λέω, άναψε και τες πάνω λαμπάδες γιατί, τόσο λίγοι έρχονται τώρα στην Εκκλησία αυτές τις ώρες και αυτές τις ημέρες, που έχομε ανάγκη περισσότερο την παρουσία των αγγέλων για να γίνουμε πολλοί και χάριτι Θεού και ήλθαν και έρχονται οι άγιοι άγγελοι διότι αυτοί έχουν την τελείαν αγάπην, ποὺ ἔξω βάλλει τὸν φόβον και αγαπούν την τελείαν αγάπη που είναι ο Χριστός με τέλειον τρόπο και δοξάζουν συνεχώς αφόβως τον Κύριον της δόξης. Και εμείς, ψέλνομε αυτό που ακούομε στην εβδόμη ωδή Ὃν ἱκεύτευε πάσης νῦν βλάβης ῥύσασθαι, τοὺς πιστῶς Σε προσκυνοῦντας”.
Τώρα λοιπόν που κατά την τάξην και κατά το τυπικόν, θα πάει ένας-ένας να προσκυνήσει την Παναγία και όποιος θέλει και τολμά και το αμαρτωλό μου χέρι. να έχετε κατά νουν, ότι αφού χαιρετήσετε την Παναγία την άσπιλον, την αμόλυντον, ακόμα και οι λέξεις τώρα αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα και επικαιρότητα, την άσπιλον, την ολοκάθαρη δηλαδή, την αμόλυντον, την άφθορον, μετά θα έρθετε σε μένα, τον μολυσμένο, τον βλαμένο, τον κουτό, τον ανόητο, αλλά τον επίσκοπο. Αλλά τον επίσκοπο, που έχει όλη την Χάριν του αγίου Πνεύματος και όποιος προσκυνά όπως λέει ο ύμνος , τοὺς πιστῶς Σὲ προσκυνοῦντας, όποιος προσκυνά με πίστη, ῥήσασθαι, λέει, ελευθερώνεται από κάθε βλάβη, από κάθε μολισμό, από κάθε ιόν. Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα.
Τώρα ήλθεν η ώρα να δώσει εξετάσεις και η πίστη μας, τι πίστην έχει ο καθένας. Είπεν ένας σοφός θεολόγος, ο πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης, το 2001 κοιμήθηκε, “Από δω και πέρα το πρόβλημα θα είναι οι επίσκοποί μας”, και συμπλήρωσε ποιο θα είναι το πρόβλημα των επισκόπων μας, εμένα δηλαδή, Τι πίστην έχουμε. Ακούτε; Ποιο θα είναι το πρόβλημα από δω και πέρα; Φάνηκε αυτές τις μέρες. Δεν είναι, αγαπητοί μου, τόσο δικό σας πρόβλημα αλλά είναι δικό μας πρόβλημα πρώτα των αρχιερέων και ύστερα των ιερέων, τι πίστην έχουμε. Πιστεύουμε αυτά που γράφουν τα βιβλία μας; Το ιερόν Ευαγγέλιο, η υμνολογία μας, οι ευχές της Εκκλησίας; Τότε, όποια και να είναι η βλάβη και ο μολυσμός, πάσης νῦν βλάβης ῥήσασθαι, τοὺς πιστῶς Σε προσκυνοῦντας. Αυτά για προβληματισμό.
Τώρα, το ζήτημα είναι ένα. Αφού το πρόβλημα είναι η πίστη όλων μας, κλήρου και λαού δεν μπορούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε κανέναν. Φυσικά λίγη κρίση κάμνουμε η αλήθεια, ψεύτης δεν έγινα ποτέ μου, αλλά τουλάχιστον να μην κατακρίνουμε διότι τα σημερινά δικά σου, μπορεί να γίνουν δικά μου αύριο. Η ίαση εις την ολιγοπιστία μας μία είναι και μου το έλεγε αυτό ο άγιος γέροντάς μου Ιάκωβος ο εν Ευβοία ο Τσαλίκης, ο με συγχωρείτε. Εμένα που με βλέπεις, Νεόφυτέ μου, μου είπε, που μιλώ στην εικόνα του αγίου Δαυίδ και κάμνει θαύματα και με ακούει εμένα τον αμαρτωλό ο όσιος του Θεού Δαυίδ, κάθε βράδυ κάνω μια προσευχή και Του λέω, πιστεύω Κύριε, βοήθει μοι τῇ ἀπιστίᾳ, αύξησε την πίστη μου, πρόσθες ἡμῖν πίστιν. Αύξησέ μου, Του έλεγε, Χριστέ μου, κάθε νύχτα, την πίστη μου. Δεν εμπιστευόταν να πει, μα εγώ πιστεύω, ποτέ δεν βάζουν το εγώ μπροστά τους οι άγιοι. Το εγώ είναι θανατηφόρο.
Ήμουν τότε είκοσι με είκοσι τριών χρονών, δεν τα καταλάβαινα αυτά. Δεν καταλάβαινα πόσο σημαντικό είναι η πίστις εις τον άνθρωπο, ότι είναι ό,τι σημαντικότερο. Όλα τα άλλα είναι πέτρες που τες χτίζεις πάνω στο θεμέλιο της πίστεως. Και ένας άλλος άγιος του αιώνα μας, ο όσιος πατήρ ημών Σωφρόνιος του Έσσεξ, έλεγε αυτός το δικό του φάρμακον. Ο Σωφρόνιος του Έσσεξ ήταν λόγιος, ήταν μορφωμένος Ρώσος και έκαμε στη Γαλλία, στην Αγγλία. Κοσμογύριστος. Ήξερε να διατυπώνει την πίστη του με θεολογικούς όρους και να κάμνει ωραίες προσευχές. Μια ωραία προσευχή που είναι το φάρμακο της ολιγοπιστίας, που είναι το φάρμακο της εποχής μας δηλαδή, των ημερών μας, αρκεί να γίνεται με ταπεινόν και πονεμένο φρόνημα από όλους μας, πρώτα τους πατριάρχες μας, μετά ημών των αρχιερέων, των ιερέων μας, των διακόνων μας, των μοναχών μας και εσάς του λαού. Χριστέ μου, Δός μου την υπομονή και την πίστη των αγίων, αυτή είναι η προσευχή, αυτό είναι το φάρμακο. Να το πείτε τριάντα τρεις φορές εις το κομποσκοίνι σας, να το πείτε πενήντα φορές, να το πείτε εκατόν, τα το πείτε τριακόσιες, ανάλογα με το τι κομποσκοίνι έχετε, κάμετε το, κάθε μέρα. Και θα έχετε την μεγαλύτερη προίκα για να διαχειριστείτε και τις ημέρες που ήλθαν και αυτές που έρχονται και τα χρόνια που έρχονται. Διότι αυτά που θα συμβούν από δω και πέρα, θα είναι κατά τον άγιο Παΐσιο, μπόρες-μπόρες. Οι Έλληνες δεν θα έχουν πολλά-πολλά αλλά θα έχομε για να δοκιμαστεί η ολιγοπιστία μας, να γονατίσουμε. Πρώτα να μετανοήσουμε, να κλάψομε και να Του πούμε, Χριστέ μου, δος μου την υπομονή και την πίστη των αγίων. Δός μοι δάκρυα μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως.
Και όταν έτσι έλθει η υπομονή των αγίων, η πίστη των αγίων, τα δάκρυα και η μετάνοια των αγίων, τότε θα φυγαδευτεί η ολιγοπιστία και ο φόβος που γεννά η ολιγοπιστία. Και τότε θα καταλάβομε τι εννοεί ο Απόστολος της αγάπης Ιωάννης ο Θεολόγος ότι, ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον.
Καλή δύναμη να έχετε όλοι. Εύχομαι αυτές τες υπόλοιπες ημέρες να είναι ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Οι Εκκλησίες μας εδώ στη Μητρόπολη της Μόρφου είναι ανοιχτές. Όποιος θέλει να έρχεται, να προσεύχεται και να κοινωνά αυτό το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου Χριστού που νίκησε τον θάνατο, που νίκησε τον διάβολο, που νίκησε την αμαρτία, δηλαδή τον φόβο. Και το αντίθετο της αγάπης, να θυμάστε δεν είναι το μίσος όπως μας έμαθε η νεκατωμένη Ευρώπη. Το αντίθετο της αγάπης είναι ο φόβος. Και όποιος σας φοβίζει, να ξέρετε, ότι εμπνέεται από δαιμονικές δυνάμεις. Πολύ δολίως όπως ακούσαμε, τα βέλη του πονηρού που κατευθύνονται σε εμάς, εις την καρδία μας ιδιαιτέρως, αυτές τις ημέρες και ώρες. Πότε τα εξοβελίζει αυτά τα βέλη του φόβου και της δειλίας και της ολιγοπιστίας ο πειρασμός; Παραμονές της Σταυροπροσκύνησης αύριο την Κυριακή, παραμονές του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Αυτή που έγινε η γέφυρα ουρανού και γης για να νικηθεί ο θάνατος και ο διάβολος. Παραμονές του Πάσχα, παρακαλώ. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο γιατί αυτός που υποκινεί όλα αυτά, ο διάβολος και η αμαρτία μας που είναι έργο του διαβόλου όταν εμείς συναινούμε στους λογισμούς που μας βάζει και στες επιθυμίες που μας ενεργοποιεί, Έναν φοβάται, Τον Τίμιο Σταυρό, το όνομα της Παναγίας. Παναγία μου, Δέσποινά μου, Θεοτόκε Μαρία, πρέσβευε υπέρ ημών. Φοβάται το Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν Χριστόν. Όλα αυτά γίνονται για το Χριστὸς Ἀνέστη, για το Ἀληθῶς Ἀνέστη,να μην έχομε Πάσχα χαρούμενο οι ορθόδοξοι. Αυτό είναι που τους καίει και την Νέα Τάξη Πραγμάτων, και τα εναέρια πνεύματα, και μερικούς επίγειους υπηρέτες τους.
Εμείς οι ολίγοι δεν πρέπει να τους κάμουμε την χάρη αλλά όχι με εγωισμούς, όχι με κρίσεις και κατακρίσεις αλλά με αυτή την προσευχή που σας είπα Χριστέ μου, δος μου την υπομονή και την πίστη των αγίων. Τότε, θα έχομε τον Τίμιο Σταυρό δύναμή μας, θα έχομε την Παναγία βοήθειά μας, θα έχομε την Ανάσταση του Χριστού την ώρα του θανάτου μας, να περάσουμε το γιοφύρι του θανάτου για να πάμε απέναντι στην αιώνια ζωή του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος.
Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.
