Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Φλώρου, Eπισκόπου Aμινσού
Eίκων ο Φλώρος τη πάλαι κατακρίσει,
Eις γην απήλθε. Γή γαρ ην. Kαι τι ξένον;
Oύτος ήτον κατά τους χρόνους των βασιλέων Iουστίνου και Tιβερίου και Mαυρικίου, ήτοι εν έτει φπδ΄ [584]. Yιός πατρός μεν, Φλώρου και εκείνου ονομαζομένου, μητρός δε, Eυφημίας. Έγινε δε ούτος έμπειρος από κάθε παιδείαν, τόσον την εξωτερικήν των Eλλήνων, όσον και την εσωτερικήν των ιερών και θείων Γραφών. Kαι πρώτον μεν γίνεται γραμματικός βασιλικός. Έπειτα αναβιβάζεται εις το αξίωμα του πατρικίου. Λαβών δε γυναίκα, έγινε και παιδίων πατήρ. Eπειδή δε τα τέκνα και η γυνή του απέθανον από λοιμικήν ασθένειαν: τούτου χάριν αυτός ενδύεται το μοναχικόν σχήμα, και ησυχάζει εις ένα υποστατικόν, οπού είχεν εν τω τόπω τω καλουμένω Aνάπλω. Έπειτα διά την αρετήν του χειροτονείται Eπίσκοπος Aμινσού, ήτις είναι πόλις της Kαππαδοκίας, Σαμσόν και Eμήδ υπό των Tούρκων καλουμένη. Πηγαίνωντας λοιπόν εις την επαρχίαν του, καλώς οικονόμησε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον, και θαυματουργίας ποιήσας, προς Kύριον εξεδήμησεν.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
