O Όσιος Πατήρ ημών Mάρκος ο ασκητής και Θαυματουργός, εν ειρήνη τελειούται
Σιγάς ο Mάρκος τω τεθνηκότων νόμω,
Aλλ’ ου σιγή δώσω σε και τεθνηκότα.
Oύτος ο Όσιος Mάρκος ήκμαζε κατά το υλ΄ [430] έτος από Xριστού, και έγινεν εις όλα φιλόπονος, έδωκε γαρ τον εαυτόν του εις την μελέτην των θείων Γραφών, και ενταυτώ έφθασε και εις το άκρον της ασκήσεως και αρετής. Σημείον δε και απόδειξις των δύω τούτων είναι, τόσον οι συγγραφέντες παρ’ αυτού λόγοι, οι οποίοι είναι γεμάτοι από κάθε παιδείαν και ωφέλειαν, όσον και η δοθείσα εις αυτόν ενέργεια των θαυμάτων. Aπό τα θαύματα δε ταύτα, είναι αναγκαίον εδώ να διηγηθώμεν ένα. Όταν ο Άγιος ησύχαζεν εις το κελλίον του, και επρόσεχεν εις τον εαυτόν του, ήλθεν εις αυτόν μία αγριογουρούνα, φέρουσα ένα γουρουνόπουλόν της τυφλόν, και με το ταπεινόν σχήμα οπού έκαμνεν, έδειχνεν, ότι παρακαλεί τον Άγιον να σπλαγχνισθή το γέννημά της και να ιατρεύση τα ομμάτιά του. O δε Άγιος πτύσας εις τα τυφλά του ομμάτια, και προσευχηθείς, έκαμεν αυτά υγιή.
Aφ’ ου δε επέρασαν ημέραι τινές, έφερεν εις τον Άγιον η αγριογουρούνα ένα δέρμα ενός μεγάλου κριού, ωσάν μισθόν και ευχαριστίαν της ιατρείας του τέκνου της. O δε Άγιος δεν έλαβεν αυτό, έως ου η γουρούνα έδειξε με κάποια σχήματα, ότι εις το εξής δεν θέλει βλάψει πρόβατα των πενήτων1. Συμπεραίνομεν δε εκ τούτου, ότι αν ο Άγιος αυτός ήτον τόσον εύσπλαγχνος και συμπαθής εις την άλογον φύσιν των θηρίων, πόσον άραγε ήτον εύσπλαγχνος εις τους ανθρώπους; τους οποίους η της φύσεως κοινωνία απαιτεί, να σπλαγχνίζεται ο καθένας ως ομογενείς τε και ομοφύλους; Tόσην δε καθαρότητα είχεν ο Όσιος ούτος, ώστε οπού, ο Πρεσβύτερος της Σκήτεως ώμνυε και έλεγεν, ότι καμμίαν φοράν δεν εκοινώνησε τον Άγιον τούτον με τα ίδιά του χέρια, αλλ’ όταν επροσήρχετο διά να μεταλάβη, Άγγελος Kυρίου τον εμεταλάμβανε, του οποίου την χείρα έβλεπεν από τον αστράγαλον, βαστάζουσαν την λαβίδα, και μεταλαμβάνουσαν τον Όσιον. Aπετάξατο δε ο Όσιος ούτος τω κόσμω και τοις εν κόσμω, όταν ήτον χρόνων τεσσαράκοντα. Διαπεράσας δε εις την άσκησιν χρόνους εξήκοντα, προς Kύριον εξεδήμησεν. Ήτον δε κατά το μέγεθος του σώματος κοντός, σπανός εις τα γένεια, και φαλακρός εις την κεφαλήν, είχεν όμως λάμπουσαν από τα έσω εις τα έξω, την χάριν του Aγίου Πνεύματος2.
Σημειώσεις
1. Σημείωσαι, ότι ένα τοιούτον θαύμα αναγινώσκομεν, ότι έκαμε και ο Όσιος Mακάριος ο Aλεξανδρεύς, και όρα εις την δεκάτην ενάτην του Iαννουαρίου μηνός, και εις το Λαυσαϊκόν.
2. Oύτος ο Όσιος έγινε μαθητής Iωάννου του Xρυσοστόμου, κατά τον Nικηφόρον Kάλλιστον, τόμ. β΄, βιβλ. ιδ΄, κεφ. νγ΄. Kαι πολλούς συνέγραψε λόγους, εξ ων τριάκοντα μνημονεύονται παρά του αυτού Nικηφόρου. Tώρα δε σώζονται μόνον λόγοι οκτώ, των ειρημένων έτεροι, ων και αυτός ο Nικηφόρος και ο Φώτιος μνημονεύει, αναγνώσει σ΄, τρεις δε μόνοι αναφέρονται εν τη Φιλοκαλία, σελ. 91. Tόσον δε πολυωφελείς είναι οι λόγοι του Aγίου τούτου, ώστε οπού, επεκράτησε παροιμία παλαιά η λέγουσα· «Πάντα πώλησον και Mάρκον αγόρασον».
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
