Η εσωτερική μάχη του Ιερού και η νίκη της Ορθοδοξίας που δεν μπορούν να αναχαιτίσουν!
Η Ιστορία δεν καταγράφει μόνο τα έθνη που νίκησαν. Καταγράφει – και τελικά δικαιώνει – εκείνους που δεν πρόδωσαν το ιερά τους. Κι όταν ο κόσμος βεβηλώνει αυτό που θεωρείς εσύ άγιο, δεν σε προσβάλλει απλά. Σε καλεί σε μάχη!
Η πρόσφατη βεβήλωση στην Κύπρο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δεν ήταν άλλη μια ιδιοτροπία “καλλιτεχνική”. Ούτε ένα “καλλιτεχνικό πείραμα”.
Ήταν, όπως όλα πλέον σε έναν κόσμο που θέλει να αποδομήσει την ανθρώπινη ιερότητα, μια αργή αλλά συστηματική διάβρωση.
Και η διάβρωση αυτή δεν δρα με φωνή. Δρα με εικόνες. Με αποφάσεις. Με επιμελητές που βαφτίζουν την ασέβεια «έκφραση». Με συστήματα που βαφτίζουν την βεβήλωση “πρωτοπορία”.
Όμως πίσω από όλα αυτά υπάρχει κάτι πολύ βαθύτερο. Κάτι που έχει λιγότερο να κάνει με την τέχνη και περισσότερο με τη γεωπολιτική της ψυχής, εκεί δηλαδή όπου διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη της Ρωμιοσύνης!
Άλλος ένας “κακοτέχνης” ξεφύτρωσε από τα άγια χώματα της Κύπρου ονόματι Γιώργος Γαβριήλ, ένας φαιδρός και μωροφιλόδοξος τύπος, εκπαιδευτικός μάλιστα στο επάγγελμα, που ζήλεψε την τύχη του άλλου κακοτέχνη, του Χριστόφορου Κατσαδιώτη και φορώντας τη χλαμύδα του “καλλιτέχνη”, σκάρωσε σε έναν τοίχο στημένο σε ροζ φόντο “λουλουδάκια και χορταράκια” σαν σε παλιομοδίτικο σεντόνι κι έβαλε μέσα την Θεία Κεφαλή του Σωτήρα του Κόσμου Ιησού Χριστό βεβηλωμένη ήδη με …τεχνητά “φιλάκια” σαν αυτά που βρίσκονται σε εμότικον κινητού και δίπλα αυτής έναν…μαντράχαλο (για να μας θυμίσει πως είναι μέγας οπαδός της Woke agenda λες και δε το ξέραμε). Στον ίδιο καμβά, βάζει και τη Θεία Μορφή της Παναχράντου Παναγίας μας, το κάτω μέρος ενός τύπου ολόγυμνου με τα γεννητικά του όργανα να κρέμονται την ώρα που διαβάζει την Ιερή Βίβλο και παράλληλα άλλες μορφές αγίων γυναικών, όπου η μία από αυτές κράταγε το μαντήλι όπου είχε αποτυπωθεί το πρόσωπο του Χριστού μας αντικαθιστώντας το με τη…μορφή του Τσέ Γκεβάρα!
Δεν περιγράφω άλλο πλήρης οργής! Όλα αυτά τα βλάσφημα, αλλά και φαιδρά μαζί “εργα”, έτρεξε η μηχανή της Νεοταξίας, ο …δήθεν “φιλελεύθερος” τύπος να τα…υπερασπιστεί, ως “ελευθερία της έκφρασης”, όπως ακριβώς συνέβη και με τη περίπτωση του Κατσαδιώτη, μόνο που αυτή τη φορά αυτά τα βδελύγματα δεν μπήκαν σε…καμμιά Εθνική Πινακοθήκη, αλλά αναρτήθηκαν σε μια…”γκαλερί” μιας ξεφωνημένης gay αρσενικού τύπου που βρήκε έτσι την ευκαιρία να γίνει…γνωστή τόσο αυτή, όσο και ο ίδιος ο Γαβριήλ.
Η γνωστή μάλιστα ιστοσελίδα “alphanews“, γνωστή και για τα διεθνιστικά – αριστερίστικα – νεοφιλελέ “αισθήματα της, έγραψε σε άρθρο της πως ““Πρωτάκουστο να ποινικοποιούν την εικαστική έκφραση” και ότι “Κινδυνεύει μέχρι και με απόλυση από το Υπουργείο Παιδείας” της Κύπρου λόγω των “αντισυστημικών” έργων του ο καλλιτέχνης εκπαιδευτικός”
Κι ευτυχώς – κι αυτό είναι δείγμα σοβαρό ότι τίποτε δεν πέθανε ακόμη, με το “καλημέρα” σύσσωμη η Κύπρος αντέδρασε. Μετά την ανάρτηση και τη συλλογική αντίδραση του κόσμου, η φωνή της κοινωνίας απέδωσε και η έκθεση των κατάπτυστων βλασφημιών ακυρώθηκε. Πρόκειται για θετικό και αναγκαίο πρώτο βήμα για τη συλλογική αφύπνιση της Ρωμιοσύνης.
Σε αντίθεση με την… “μαμά” Ελλάδα, η κόρη της, η Κύπρος, έσωσε το γόητρο της αλλά και την ίδια την ρωμαίϊκη ταυτότητα της και αντέδρασε. Και ο νόμος που βρίσκεται σε ισχύ από το 1964, είναι αμείλικτος.
Ποινικά Αδικήματα σχετικά με τη Θρησκεία
Ύβριση θρησκευμάτων
138. Όποιος καταστρέφει, ζημιώνει ή βεβηλώνει τόπο λατρείας ή αντικείμενο που θεωρείται ιερό από οποιαδήποτε τάξη προσώπων, με σκοπό ύβρισης με τέτοιο τρόπο της θρησκείας οποιασδήποτε τάξης προσώπων ή εν γνώσει του ότι τέτοιες πράξεις ενδέχεται να θεωρηθούν από ορισμένη τάξη προσώπων ως ύβριση της θρησκείας τους, είναι ένοχος πλημμελήματος. Προσβολή θρησκευτικών αισθημάτων με λόγια ή πράξεις
141. Όποιος ξεστομίζει λέξη ή δημιουργεί ήχο ώστε να ακούγεται σε οποιοδήποτε πρόσωπο ή προβαίνει σε χειρονομία ενώπιον του ή τοποθετεί οποιοδήποτε αντικείμενο ενώπιον του, με την εσκεμμένη πρόθεση να θίξει τα θρησκευτικά αισθήματα τέτοιου προσώπου, είναι ένοχος πλημμελήματος και υπόκειται σε φυλάκιση ενός χρόνου. Δημοσιεύματα που υβρίζουν θρησκεία
142.(1) Όποιος δημοσιεύει βιβλίο, φυλλάδιο, άρθρο ή επιστολή σε εφημερίδα ή περιοδικό, το οποίο εκλαμβάνεται από τάξη προσώπων ως δημόσια ύβριση της θρησκείας τους, με σκοπό να εξευτελίσει αυτή τη θρησκεία ή να σκανδαλίσει ή να εξυβρίσει αυτούς που πρεσβεύουν αυτή τη θρησκεία, είναι ένοχος πλημμελήματος.
(2) Ποινική δίωξη για ποινικό αδίκημα δυνάμει των διατάξεων του άρθρου αυτού, δεν ασκείται παρά μόνο από το Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας ή με την έγκριση του.
Μ’ άλλα λόγια, ο τύπος την έχει άσχημα. Κινδυνεύει όχι μόνο με απόλυση, όπως γράφει η “alphanews“, αλλά και με φυλάκιση 5 ετών επειδή οι κατηγορίες είναι για πέντε αδικήματα!
Εύχομαι και ελπίζω πως η Κυπριακή Δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της και θα χώσει αυτό το ελεεινό κάθαρμα στη φυλακή χωρίς ελαφρυντικά!
Η βεβήλωση ως εργαλείο και όχι ως παρεκτροπή
Όσοι είδαν τις εικόνες αυτές, ένιωσαν ένα ψυχικό κάψιμο. Κι εγώ μαζί τους. Όχι επειδή η πίστη μας μπορεί να κινδυνέψει από αυτές, ο Θεός δεν τραυματίζεται από χρώματα και βλαστήμιες. Αλλά επειδή διαισθανθήκαμε το βάθος της πρόθεσης.
Δεν ήταν απλώς προσβολή. Ήταν δοκιμή ανοχών. Ήταν μέτρηση αντανακλαστικών.Ήταν χειρουργική επίθεση στην καρδιά ενός λαού.
Και γιατί σε αυτόν τον λαό; Γιατί Ελλάδα και Κύπρος αποτελούν τις τελευταίες νησίδες του ανατολικού χριστιανικού κόσμου όπου η Ορθοδοξία δεν είναι ιστορικό υπόλειμμα, αλλά ζωντανός τρόπος ζωής.
Το ιστορικό υπόβαθρο: Μια Δύση που έχασε το ιερό και ζηλεύει τους λαούς που το κράτησαν
Η Δύση πέρασε από τη δική της εικονομαχία αιώνες πριν, αλλά ποτέ δεν τη θεράπευσε.Ο προτεσταντισμός, η απόλυτη εκκοσμίκευση του 20ού αιώνα, η αισθητική της πρόκλησης μετά το 1960, όλα συνέθεσαν μια νοοτροπία στην οποία το ιερό θεωρείται επικίνδυνο.Όχι επειδή είναι ψεύτικο,αλλά επειδή δεν ελέγχεται.
Εκεί όπου υπάρχει ιερό, υπάρχει όριο. Κι εκεί όπου υπάρχει όριο, υπάρχει φραγμός στην παγκόσμια κουλτούρα της διάλυσης. Έτσι, η βεβήλωση γίνεται τρόπος να συνηθίσει ο λαός πως «τίποτα δεν είναι ιερό πλέον». Και όταν ένας λαός το αποδεχθεί αυτό, τότε γίνεται εύκολος, κινητός, άοσμος.
Αντί για λαός, γίνεται απλά…πληθυσμός. Αντί για κοινότητα, γίνεται απλά…άθροισμα. Αντί για πίστη, αποκτά lifestyle. Αντί για ταυτότητα, αποκτά τηνν ταμπέλα του “πολίτη”.
Αυτός είναι ο στόχος εν τέλει. Η “πολιτική” ταυτότητα, αντι για εθνική και θρησκευτική.
Γιατί η Ορθοδοξία γίνεται το τελευταίο προπύργιο αντίστασης
Η Ορθοδοξία δεν παίζει με εντυπώσεις. Δεν εξουσιοδοτεί κανέναν να επιβληθεί στους άλλους. Και δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει μέτρο των πάντων.
Αυτό και μόνο αρκεί για να ενοχλήσει ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο.
Διότι η Ορθοδοξία γεννά πρόσωπα, όχι άτομα. Καλλιεργεί ταπείνωση, όχι αυτοθέωση. Φτιάχνει “κοινότητα”, όχι μάζες. Συνδέει μνήμη, όχι στιγμιαία ταυτότητα. Όρίζει τι είναι ιερό και τι όχι και φυσικά, απορρίπτει τον μηδενισμό.
Μ’ άλλα λόγια, ενοποιεί! Δεν διαλύει!
Σε έναν κόσμο όπου η εξουσία επιβάλλεται με την ατομικότητα, η Ορθοδοξία επιμένει να θυμίζει ότι ο άνθρωπος σώζεται μέσα στο «εμείς», όχι στο «εγώ».
Κι αυτό δεν συγχωρείται από τα κέντρα που επιθυμούν έναν άνθρωπο ελεγχόμενο, προβλέψιμο, απομονωμένο από τις ρίζες του.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και τα δύο αυτά περιστατικά, του Κατσαδιώτη και του Γαβριήλ, εμφανίστηκαν στα δύο πιο «εκκλησιογενή» μέλη του ευρωπαϊκού χώρου, αν εξαιρεθεί φυσικά η Ρωσία, όπου ασφαλώς αν πήγαινε να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός, οι ένοχοι θα έσκαβαν ισοβίως τις στέπες της Σιβηρίας, φορώντας μάλιστα και τη γνωστή αλυσίδα στα πόδια.
Ελλάδα και Κύπρος δεν είναι μόνο απλές χώρες. Είναι ένα έθνος και συνάμα φορείς ιστορικής μνήμης που συνδέει την αρχαιότητα, τη Ρωμανία, τη δισχιλιόχρονη Ορθόδοξη παράδοση αλλά και την εμπειρία της σκλαβιάς και ασφαλώς και τη διαχρονική αντίσταση.
Όποιος θέλει να διαλύσει το ορθόδοξο υπόστρωμα της Ανατολικής Μεσογείου, χτυπάει εκεί που πονάει περισσότερο: στην εικόνα. Στην Άγια Εικόνα.
Διότι η εικόνα δεν χρειάζεται επιχειρήματα. Είναι καθαρή γλώσσα της ψυχής.
Γι’ αυτό και η βεβήλωσή της δεν είναι τυχαία, είναι στρατηγική μηχανική αλλοτριώσεως μαζών.
Τι φοβούνται πραγματικά οι μηχανισμοί αποδόμησης
Δεν φοβούνται τους αγανακτισμένους. Δεν φοβούνται τις διαμαρτυρίες. Δεν φοβούνται καν την Εκκλησία ως θεσμό.
Φοβούνται την αφύπνιση.
Φοβούνται αυτό το κάτι που μέσα σε έναν λαό κινείται ανεξήγητα κάθε φορά που βεβηλώνεται το ιερό. Φοβούνται τη μνήμη των γιαγιάδων που προσεύχονταν και που προσεύχονται ακόμη, ψιθυριστά.
Φοβούνται το κερί που καίει ακόμη σε σπίτια. Φοβούνται τα παιδιά που κάνουν τον Σταυρό τους χωρίς να ξέρουν καν γιατί — και όμως το κάνουν καθαρά.
Φοβούνται την απρόσμενη αντίσταση του λαού, την ενστικτώδη, την μυστική, την όχι οργανωμένη.
Φοβούνται τη Ρωμιοσύνη γιατί δεν πεθαίνει ούτε με νόμους, ούτε με βία. Φοβούνται την Ορθοδοξία γιατί δεν διαλύεται ούτε καν με βλάσφημες εικόνες. Φοβούνται την πίστη γιατί ζει σε επίπεδο που δεν φτάνει η προπαγάνδα.
Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστήριο.
Κάθε επίθεση στο ιερό έχει διπλό αποτέλεσμα: Τραυματίζει τους αδύναμους, αλλά ξυπνάει τους δυνατούς.
Ξυπνάει μια υποδόρια μνήμη. Ξυπνάει την παράδοση που δεν διαβάζεται αλλά βιώνεται. Ξυπνάει τη συλλογική συνείδηση που είναι έτοιμη να σηκωθεί όταν χρειαστεί και το είδαμε στην μαζική αντίδραση των Κυπρίων, αλλά και στην αντίδραση του Νίκου Παπαδόπουλου και του Διονύση Μακρή.
Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το σταματήσουν.
Το αντίθετο: Το επιταχύνουν οι ίδιοι με τις πράξεις τους.
Η Ορθοδοξία δεν νικά γιατί είναι ισχυρή. Νικά γιατί είναι αληθινή
Αυτό είναι το σημείο που κανένας μηχανισμός βεβήλωσης δεν καταλαβαίνει. Νομίζουν ότι μάχονται απλά με μια ιδέα, με μια συλλογική ψευδαίσθηση που αν πιεστεί περισσότερο θα καταρρεύσει.
Αλλά η Ορθοδοξία είναι εμπειρία. Είναι βίωμα. Είναι παρουσία. Είναι σχέση. Είναι αποκάλυψη και εξ αυτού, δεν είναι κατασκεύασμα. Είναι απόλυτο έργο Θεού.
Γι’ αυτό η Ορθοδοξία δεν ηττήθηκε ούτε από τα βάρβαρα φράγκικα ξίφη, ούτε από τις οθωμανικές αλυσίδες, ούτε από την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, ούτε από τις ιεραποστολές προτεσταντών, ούτε – και κυρίως – από τα υλιστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα.
Και δεν θα ηττηθεί ασφαλώς ούτε και από τα πινέλα της χυδαιότητας.
Η Ορθοδοξία νικά εκεί που οι άλλοι δεν κοιτούν: Μέσα στον άνθρωπο.
Νικά στα κρυφά δωμάτια, στα κεριά που καίγονται χωρίς κοινό, στις σιωπές των μοναστηριών, στις μεταμέλειες της ψυχής, στην ταπείνωση της καθημερινότητας.
Νικά όχι επειδή επιβάλλει κάτι,αλλά επειδή μεταμορφώνει τον άνθρωπο από μέσα προς τα έξω.
Και όταν ένας άνθρωπος μεταμορφώνεται μεσω της πνευματικής αλήθειας , δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να τον νικήσει.
Η Κύπρος δεν γονάτισε μπροστά στη βεβήλωση. Η ρωμαίϊκη Ελλάδα δεν σιώπησε. Ο λαός, αυτός ο λαός της Ρωμιοσύνης, δεν έσκυψε το κεφάλι.
Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
Η Ρωμιοσύνη πέρασε φωτιές και δεν έλιωσε. Πέρασε κατακτήσεις και δεναλλοιώθηκε. Πέρασε προδοσίες και δεν διχάστηκε ολοκληρωτικά. Πέρασε βεβηλώσεις και δεν έχασε την πίστη της.
Δεν θα παραδοθεί ούτε τώρα κι ούτε αύριο ασφαλώς. Γιατί η Ορθοδοξία που κουβαλά μέσα της δεν είναι στολίδι, είναι ταυτότητα. Είναι ανάσα. Είναι ο τρόπος που καταλαβαίνει τον κόσμο. Είναι το θεμέλιο της ύπαρξής της.
Και όσο έχει αυτό το θεμέλιο, κανένα κύμα δεν μπορεί να τη σαρώσει.Ούτε με ψευτοτέχνη, ούτε με κάλπικη ιδεολογία, ούτε με χυδαιότητα, ούτε με ψυχολογικό πόλεμο.
Η Ρωμιοσύνη δεν πέφτει. Η Ορθοδοξία δεν χάνει. Και το ιερό δεν σβήνει.
Ό,τι βεβηλώνουν, επιστρέφει δυνατότερο. Και ό,τι προσβάλλουν,ανασταίνεται μέσα στον λαό.
Γιατί αυτή είναι η φύση της αλήθειας. Όσο την πολεμάς, τόσο αυτή λάμπει ως αυτόφωτος αστέρας.
Πύρινος Λόγιος
Πηγή: triklopodia.gr