Πρώτη πανηγυρικὴ Ἀγρυπνία μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς μνήμης τοῦ μακαριστοῦ ἁγίου Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη, τοῦ «μὲ συγχωρεῖτε», τοῦ διατελέσαντος Καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς καὶ σεβασμίας Μονῆς τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ στὴν Εὔβοια – Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὶς 21.11.1991. Ἡ Ἀγρυπνία τελέσθηκε τὴν 17η πρὸς 18η Νοεμβρίου 2017 στὸν ἱερὸ ναὸ τῶν Ὁσίων Βαρνάβα καὶ Ἱλαρίωνος τῆς κοινότητας Περιστερώνας (Μόρφου), τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου, χοροστατοῦντος τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.
Ἡ Ἀκολουθία τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου, καθηγουμένου τῆς ἱερᾶς μονῆς Ὁσίου Δαβὶδ τοῦ ἐν Εὐβοίᾳ εἶναι ποίημα Ἰσιδώρας, μοναχῆς ἐν τῇ ἱερᾷ μονῇ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου Μακρυνοῦ, μετὰ προσθηκῶν ἐξ ἑτέρας ἀκολουθίας, ποιηθεῖσης ὑπὸ Ἰωήλ, μητροπολίτου Ἐδέσσης.
Τὰ στιχηρὰ προσόμοια ἔχουν μελοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν πρωτοψάλτη τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου κ. Μάριο Ἀντωνίου.
Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἀγρυπνίας ἔψαλλε χορὸς ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου μὲ χοράρχη τὸν πρωτοψάλτη κ. Μάριο Αντωνίου. Οἱ δὲ πιστοὶ εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ προσκυνήσουν τὸν ἐπιστήθιο Σταυρὸ τοῦ ἁγίου Γέροντος Ἰακὠβου, τὸν ὁποῖο ἔφερε ὡς Ἀρχιμανδρίτης, καὶ προσέφερε στὸν Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτο εἰς ἀνάμνησιν αὐτοῦ.
Εἶναι βεβαίως γνωστὸ πὼς ἡ ἐπίσημη ἔνταξη τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔχει ἀκόμη γίνει. Οἱ λόγοι ὅμως τέλεσης τῆς πανηγυρικῆς αὐτῆς Ἀγρυπνίας πρὸς τιμή του εἶναι ποικίλοι: Καταρχήν, ἡ πεποίθηση γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰακώβου στὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῶν ἀνὰ τὸ πανορθόδοξον πιστῶν χριστιανῶν ἔχει παγιωθεῖ, ἕνεκα τοῦ θεοφόρου βίου, τῶν ζωηφόρων λόγων καὶ τῶν ποικίλων θεοσημειῶν ποὺ τέλεσε ὁ ὅσιος ζῶν καὶ συνεχίζει νὰ τελεῖ μετὰ θάνατον. Κατὰ τὸ ψαλμικό, «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτοῦ καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα καὶ τὰ θαύματα αὐτοῦ». Παντοῦ ἁγιογραφοῦνται εἰκόνες του, εὐσεβεῖς ὑμνογράφοι συνθέτουν ἑορταστικοὺς ὕμνους πρὸς αὐτόν, οἱ πιστοὶ τὸν ἐπικαλοῦνται στὶς προσευχές τους μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους δύο συγχρόνους καὶ συνομίλους του ὁσίους, Πορφύριον τὸν Καυσοκαλυβίτην καὶ Παΐσιον τὸν Ἁγιορείτην. Ὁ θεόληπτος βίος καὶ ἡ σεπτή του μορφὴ καὶ μόνον, ἐπιφέρουν στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων «τὴν καλὴν ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». Καὶ νὰ τονισθεῖ ἐδῶ πώς, ἰδιαίτερα στὶς δύσκολες συνθῆκες τῆς ἐποχῆς μας, ἡ σύγχρονη ἁγιότητα ἀνανεώνει τὴν κλήση μας ὡς χριστιανῶν. Ταυτόχρονα, οἱ εὐλαβεῖς χριστιανοὶ τῆς φιλαγίου νήσου τῆς Κύπρου καί, ὅλως ἰδιαιτέρως, τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς καθ᾽ ἡμᾶς ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου, μαρτυροῦν τὴ ζῶσα παρουσία καὶ ἐνίσχυση τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβου στὴ ζωή τους, καθὼς καὶ τὶς πολλαπλὲς θαυματουργικὲς καὶ εὐεργετικὲς παρεμβάσεις του. Ἐπὶ μίαν εἰκοσαετίαν ἡ Μητρόπολίς μας αἰσθάνεται τὴν «ἐξ ὕψους» συνεχὴ φροντίδα τοῦ Γέροντος Ἰακώβου. Ἔτσι, ἡ πανηγυρικὴ ἀγρυπνία πρὸς τιμὴν τοῦ ὁσίου Γέροντος, ποὺ καθιερώσαμε ἀπὸ ἐφέτος καὶ ποὺ θὰ συνεχισθεῖ σὺν Θεῷ, ἀποτελεῖ μία ἔκφραση υἱϊκῆς εὐχαριστίας πρὸς τὸν ὅσιο Πατέρα μας γιὰ τὴ μετὰ τὴν κοίμησή του θεόσταλτη παρουσία του στὴ ζωὴ τοῦ ποιμνίου μας. Καί, περαιτέρω, ἡ τέλεση τῆς Ἀγρυπνίας αὐτῆς συνιστᾶ τὴν κορύφωση τῆς τιμῆς τοῦ λαοῦ πρὸς τὸ ἅγιο πρόσωπο τοῦ Γέροντος Ἰακώβου, ἑνὸς ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ ποὺ ζῆ, ποὺ νίκησε τὸν θάνατο, ποὺ ἀποδεικνύει ἔμπρακτα τὴν ἀλήθεια τοῦ λόγου ποὺ ἀνέφερε συχνά: «Ζῆ, Κύριος ὁ Θεός, ὁ ποιῶν ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια».
Πηγή: RumOrthodox