Μόρφου Νεόφυτος: Χριστέ μου, θησαυρέ μου! Αυτό μπορούμε να το πούμε στον Χριστό; (Κυριακή της Τυρινής, 01.03.2020)

Κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στην αρχιερατική  Θεία Λειτουργία  την Κυριακή της Τυρινής, που τελέσθηκε στον ιερό ναό αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της κοινότητος  Σινά   Όρους, της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου (1.3.2020).

Έτη πολλά και σε σας, εν μετανοία να είναι τα έτη μας, για να έχουν και προοπτική την αιώνια ζωή και όχι έναν τάφο. Και όχι, ο μη γένοιτο, την κόλαση την αιώνιον. Γι’  αυτό και η αγία μητέρας μας η Ορθόδοξος Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, μας προετοιμάζει συνεχώς γι’ αυτή την αιώνιά μας προοπτική, την αιώνια ζωή. 

Αυτό που απέτυχε ο Αδάμ και η Εύα εις τον παράδεισο, η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, δηλαδή, ως άλλος παράδεισος, έχουσα ψυχή το Πνεύμα το Άγιο, μας οδηγεί εκεί που απέτυχαν οι πρόγονοί μας. Αφού πέτυχε αυτό το στόχο υπέρ εκ περισσού, με το παραπάνω δηλαδή, ο νέος Αδάμ, πάντοτε με τη βοήθεια της νέας Εύας. 

Ποια είναι η νέα Εύα, που διόρθωσε τα λάθη της πρώτης Εύας; Η Παναγία είναι. Η οποία δάνεισε στον Θεό αυτό που δεν είχε ο Θεός. Όλα τα έχει ο Θεός, όλα δικά του είναι. Και η ζωή μας και ο κόσμος μας και τα σύμπαντα. Ένα δεν είχε ο Θεός. Δεν είχε σώμα. Και ήθελε προκαταβολής κόσμου ο Θεός, αυτό το υλικό στοιχείο του ανθρώπου, να το προσλάβει στον Εαυτό Του, για να το δοξάσει και αυτό. Όχι μόνο την ψυχή του ανθρώπου να δοξάσει, αλλά και το σώμα του ανθρώπου να δοξάσει. Τέτοιο Θεό έχουμε, χουβαρντά, πλούσιο, φιλάνθρωπο, που θέλει τη δόξα Του να τη μοιράζεται με μας. Και δεν θα θέλε ένας Θεός που σταυρώθηκε για μας, για να διορθώσει τα λάθη του Αδάμ και της Εύας, δεν θα θέλε αυτός ο Θεός, να μας δώσει αυτό που κατά κύριο λόγο έχει; Την αιώνια Του ζωή. Μια ζωή που δεν έχει θάνατο, που δεν έχει αμαρτία, που δεν έχει πειρασμό, διάβολο. Γι’  αυτό και ακούμε την Κυριακή των Βαΐων και πιο πριν ακόμα από το Σάββατο του Λαζάρου, «Σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου».

Γι’ αυτό και εμείς, σε κάθε Λειτουργία, μεταλαμβάνουμε αυτό το Σώμα και αυτό το Αίμα, που νίκησε τον θάνατο, «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον», για να μην έχομε μέσα μας ενοχές για τα όποια πάθη και λάθη μας, τα οποία η αγία Εκκλησία προνόησε να καθαρίζονται διά της μετανοίας και εξομολογήσεως για να έχομε και την προοπτική, όταν πεθάνει το σώμα μας προσωρινά, να μην πεθάνει η αθάνατος ψυχή μας διά παντός, εις την κόλαση την αιώνιον. 

Όλη αυτή η προσπάθεια κορυφώνεται αύριο, και προετοιμαστήκαμε ήδη με τις Κυριακές αυτές του Τριωδίου, σήμερα είναι η τελευταία Κυριακή του Προοιμιακού Τριωδίου, η Κυριακή της Τυρινής. Λέγεται Τυρινή γιατί είναι η τελευταία ημέρα από αυτή την τελευταία εβδομάδα του Τριωδίου που τρώμε τυροκομικά και γαλακτοκομικά, αλλά και ιχθείς, ψάρια δηλαδή, αλλά όχι κρέατα. Κρέατα τρώγαμε μέχρι την περασμένη Κυριακή, γι’ αυτό και ονομάζονταν Κυριακή της Απόκρεω. Τώρα έχομε την Κυριακή της Τυρινής και από αύριο Καθαρά Δευτέρα, εισερχόμεθα σε μεγάλες μέρες της πίστεως για να προετοιμαστούμε, για να γευτούμε και εμείς την ανάσταση μας, τη νίκη μας. Αλλά για να γευτούμε την ανάστασή μας και τη νίκη μας από τώρα, πρέπει να έχομε μέσα μας τον Νικητή. Και είπαμε ποιος είναι ο Νικητής του θανάτου. Ποιος είναι ο Νικητής της αμαρτίας; Ποιος είναι ο Νικητής του διαβόλου; Μόνον ο Χριστός. Εκεί στον Γολγοθά, έγινε η μάχη των μαχών. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς κατακυρίευσε θανάτῳ, θάνατον πατήσας, τον θάνατο, τον διάβολο, την αμαρτία.

Άρα εμείς, μίαν έγνοια πρέπει να έχομε πρώτα και κύρια καθ᾿ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Πόσο ποθούμε αυτόν τον Νικητή του θανάτου. Γιατί μας συμφέρει. Ας είμεθα επιτέλους οι Χριστιανοί και συμφεροντολόγοι ως προς το πνευματικό μέρος της ύπαρξής μας. Όχι να θησαυρίζομε, όπως είπε το Ευαγγέλιο το σημερινό. Θησαυρούς επί της γης, που τους τρώει ο σκόρος, που διαλύονται, που δεν αντέχουν εις τον χρόνο. Να θησαυρίζομε, λέει, θησαυρούς που αντέχουν εις την αιωνιότητα. Και για να έχομε τέτοιους θησαυρούς, πρέπει, λέει, στην καρδία μας να βάλομε έναν θησαυρό. Τον Χριστό μας. 

Πολλές φορές, ιδιαιτέρως εσείς οι μητέρες, οι γιαγιάδες, τι λέτε στα παιδιά σας; Θησαυρέ μου, δεν του λέτε; Αυτό λέει το Ευαγγέλιο να κάμουμε σήμερα. Αυτό το επιφώνημα που λέμε στα παιδιά μας, μπορούμε να το πούμε του Χριστού; Διότι σε άλλη στιγμή του Ευαγγελίου ο ίδιος ο Χριστός λέει, όλες, όλες οι εντολές δύο είναι. Να μην μπλεκόμαστε μέσα στο νόμο της Παλαιάς Διαθήκης. Τα συνοψίζει με φρικτή, μεγίστη κραυγαλέα απλότητα, δύο εντολές Του. Δύο πράγματα να κάνετε, να κερδίσετε αιώνια ζωή. Όταν πεθάνει το σώμα να μην πεθάνει η ψυχή. Να επικοινωνεί με Θεό και ανθρώπους. Να χαίρεται, να δοξάζει και να δοξάζεται. Οι δύο εντολές, λέει. Πρώτη εντολή, εδώ είναι ο θησαυρός μου. Να μην είναι μόνον το παιδί μου, η γυναίκα μου, ή ο άντρας μου, ή η ζωή μου που συνεχώς απειλείται με τον θάνατο και την αμαρτία και τον διάβολο. Απειλείται συνεχώς… «Ἀγαπήσεις, λέει, Κύριον τὸν Θεόν σου, ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου». Με όλη σου τη δύναμη, με όλη σου τη διάνοια, με όλη σου την καρδιά, να αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, τον Χριστό. Αυτός είναι ο Κύριός μας και Θεός μας. Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με. Να ένας τρόπος που αρχίζει ο Χριστός και γίνεται θησαυρός εις την καρδία μας. Διά της προσευχής.

Και λέει μετά και Δευτέρα εντολή «ὁμοία αὐτῆς, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου σαν τον εαυτό σου». Αλλά πρώτη εντολή είναι να αγαπήσουμε τον Χριστό. Εδώ υστερούμε και εμείς που εκκλησιαζόμεθα τακτικά. Υστερούμε και εμείς οι δεδηλωμένοι Χριστιανοί, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Πολλές φορές θέλομε να βάλομε άλλα πράγματα στη θέση του Χριστού. Άλλα πρόσωπα στη θέση του Χριστού. Οι εθνικόφρονες θέλουν να βάλουν την πατρίδα. Οι σοσιαλιστές και οι αριστεροί να βάλουν τη δικαιοσύνη των λαών. Οι μορφωμένοι να βάλουν τα πτυχία τους και τη γνώση τους. Οι επιστήμονες τις επιστήμες τους. Οι πλούσιοι τον «ππαρά» (τα χρήματα) τους. Οι όμορφοι την ομορφιά τους. Οι δοξασμένοι, οι ένδοξοι του κόσμου τούτου τη δόξα τους. Οι εξουσιαστές την εξουσία τους. Και οι δεσποτάδες τη δεσποτεία τους. Και κρύβουμε τον Χριστό πολλές φορές. Εμείς που πρέπει να είμεθα διάφανοι σαν καθρέφτης, να καθρεφτίζουμε τον Χριστό. Και σε μας, να βλέπετε τον Χριστό, να προσκυνάτε τον Χριστό, να φιλάτε το χέρι του Χριστού, γιατί Αυτός είναι ο προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος και διαδιδόμενος σε κάθε Θεία Λειτουργία. Αυτός λειτούργησε σήμερα. Εγώ έβαλα μόνον το χέρι μου και τη φωνή μου. Όλα είναι του Χριστού. Και το Σώμα του, με το Σώμα του Χριστού πήραμε «άφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Όχι το δικό μου σώμα. Το Αίμα του Χριστού πήρατε. Όχι το δικό μου αίμα. Την πνοή του Χριστού πήρατε. Το Άγιο Πνεύμα δηλαδή. Όχι τη δική μου πνοή. Αν εγώ κρύβω τον Χριστό, θα συμβεί αυτό που κάποτε, ένας αναρχικός εις την Αθήνα έγραψε πάνω σε έναν τοίχο και μετά έγινε και τραγούδι αυτό, από ένα ροκ συγκρότημα. Σε έναν διάσημο επίσκοπο της εποχής εκείνης που κατάφερνε τα κηρύγματα, αλλά τελικά έμπαινε μπροστά και φαινόταν αυτός. Δεν φαινόταν ο Χριστός. Οδηγούσε στην προσωπολατρία. Όχι στην χριστολατρία. Και τι του έγραψαν οι αναρχικοί; «Φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις τον Χριστό». Άρα και αυτοί με τον δικό τους τρόπο Χριστό ψάχνουν. Μια ζωή όχι συμβατική, με λάθος τρόπους.

Εμείς ν’ αναρωτηθούμε πόσο ψάχνομε τον Χριστό; Πόσο θέλουμε να γνωρίσουμε τον Χριστό; Πόσο μας κουράζει η Θεία Λειτουργία ή μας ξεκουράζει η Θεία Λειτουργία; Είναι ένα θερμόμετρο αυτό. Πόση έγνοια έχουμε τον διπλανό μας, τον γείτονά μας, τον ξένο, τον φυλακισμένο. Τα είπαμε, τα ακούσαμε όλοι μας την περασμένη Κυριακή με το Ευαγγέλιο της τελικής κρίσεως. 

Όλα αυτά είναι θερμόμετρα, είναι δείγματα για να μετρήσουμε την καρδία μας ποιον θησαυρό έχει μέσα. Πάντως σας λέγω, από τη μικρή μου εμπειρία, είναι το πιο κορυφαίο ζήτημα της ύπαρξής μας το οποίο θα βρούμε μπροστά μας. Σε πολλούς ανθρώπους ο ίδιος ο Χριστός, λίγο πριν να πεθάνουν, τους εμφανίζεται. Και Του ζητούν συγγνώμη. Ιδιαιτέρως όταν ακούσουμε ότι κάποιος είναι σε κώμα, του συμφέρει να είναι σε κώμα, ή να αργήσει λίγο να ξεψυχήσει. Είναι η ώρα που ο Χριστός παρουσιάζεται. Και εκεί φαίνεται, έστω και η λίγη διάθεση που είχε ο άνθρωπος Αυτόν, τον περιλάλητο Ιησού Χριστό, τον Υιό της Μαρίας, εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της Παρθένου σαρκωθέντα, πόσο Τον θέλουμε. Έστω και στο παρά τρία λεπτά. Λίγο, λίγο, λίγο πριν να χωρίσει η ψυχή από το σώμα. Ακόμη η φιλανθρωπία Του συνεχίζεται και μετά τον θάνατό μας. Τα μνημόσυνα που τελούμε είναι ένδειξη της φιλανθρωπίας, όχι της δικής μας μόνον, του Θεού. Που θέλει να Του δώσουμε δικαίωμα να σώσει και άλλους αδιάφορους στην επίγειά Του ζωή. 

Γι’ αυτό εμείς, να έχουμε λίγο φιλότιμο, έλεγε και ο άγιος Παΐσιος. Να μην δυσκολέψουμε τον Χριστό μας, που έκαμε και κάμνει τόσα και τόσα κάθε λεπτό για μας. Από τώρα να είμεθα σε επαφή. Να μάθουμε το τηλέφωνό Του, να μάθουμε τη συχνότητά Του διά της προσευχής. «Κύριέ μου, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να Του λέτε και μου. Του αρέσει. Μας θέλει οικείους ο Χριστός. Όχι τυποποιημένους, κονσερβοποιημένους Χριστιανούς. Θερμούς μας θέλει. Ζηλωτές μας θέλει. Το μου, είναι έκφραση μιας θερμότητας, μιας οικειότητας. 

Επίσης, κάτι που συνιστώ πολύ σε σας. Να διαβάζετε βίους αγίων. Είτε από βιβλία οι μεγαλύτεροι και οι νεότεροι από τα διαδίκτυα. Ένα καλό του διαδικτύου μέσα στα τόσα κακά που έχει, είναι γεμάτο βίους αγίων. Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις, τι αναζητάς, τι έρωτα έχεις μέσα σου. Όπου είναι ο έρωτάς μου, είναι η καρδία μου, είναι ο θησαυρός μου, είναι και το μάτι μου. Γιατί οι βίοι των αγίων; Οι άγιοι είναι εικόνες του Χριστού, εικόνες του Θεού. «Εἰκών εἰμι, λέει, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων». Έτσι δεν λέμε στα Ευλογητάρια; 

Άρα, αφού εμείς δεν καταφέρνουμε να γίνουμε εικόνες καθαρές του Χριστού, και ποια είναι η εικόνα καθαρή του Χριστού. Μου είπε ένας καλόγηρος της Μονής Διονυσίου από τα μέρη μας, από την Πεντάγυια του Μόρφου, ο αγιότερος Διονυσιάτης των τελευταίων χρόνων, αφανής, όπως θέλει το σημερινό Ευαγγέλιο, εξ εγγάμων παρακαλώ. Ο γέρο Παΐσιος ο Διονυσιάτης από την Πεντάγυια, Μαυροσκούφης εις το επίθετο. Όταν επήγα πριν δέκα χρόνια ακριβώς, ήταν γέρος πια. Γνωριζόμασταν από παλιά. Και μου είπε, Δεσπότη μου, αν δεν νικήσεις τες επιθυμίες σου και το θυμό σου, εικόνα Θεού δεν γίνεσαι. Ακούτε; Αν δεν νικήσεις με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος τον θυμό σου και τες επιθυμίες σου, εικόνα Θεού δεν γίνεσαι. Άρα έχουμε δρόμο, έχουμε αγώνα, έχουμε στάδιο να κάμουμε όλοι μας. Και πρώτος εγώ. Δεν είναι τυχαίο που από απόψε στον Εσπερινό, λέμε ο ένας του άλλου τι; Καλό Στάδιο. Καλό γήπεδο δηλαδή. Αυτό σημαίνει στάδιο. Να αγωνιστούμε γιατί δεν είναι μόνον το σώμα που θέλει τη γυμναστική του και το γήπεδό του και το στάδιό του. Η ψυχή το θέλει πολύ-πολύ περισσότερο. Γιατί; Γιατί είναι αθάνατος. Ενώ το σώμα πεθαίνει. Όσο όμορφο και να το κάμουμε, όσον υγιές και να το κάμω, θα έρθει ώρα που θα χωρισθεί από την αθάνατο ψυχή. Θα έρθει και ώρα που θα αναστηθεί βέβαια. Αλλά η ψυχή είναι ο μαγνήτης που κρατά το σώμα, που έλκει το σώμα, που συνέχει το σώμα. Ο άνθρωπος είναι το όλον αυτού. 

Γι’ αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας, διαβάζετε βίους αγίων. Να έχετε χρόνο προσευχής, αλλά και ευκαίρως ακαίρως, να μιλάτε του Χριστού με θερμά λόγια, όπως μιλάτε στο πιο αγαπημένο σας πρόσωπο. Έτσι να μιλάτε του Χριστού. Πολύ-πολύ Του αρέσει. Και έτσι σιγά-σιγά, θα μπείτε στη συχνότητά Του. Θα Τον αισθανθείτε. Θα αισθανθείτε την πνοή Του, που είναι πνοή Αγίου Πνεύματος, επαναλαμβάνω. Και με αυτό τον τρόπο θα βρει η καρδία τον θησαυρό. Και ο θησαυρός δεν είναι άλλος από Αυτόν, που ενίκησε τον θάνατό μας, την αμαρτία μας και τον πειρασμό. Και κάθε Πάσχα Τον γιορτάζουμε λέγοντας, Χριστός Ανέστη! 

Εύχομαι, να μπούμε σ᾿ αυτή τη διαδικασία. Να βρούμε τον θησαυρό της καρδιάς, να εύχεσθε και εσείς για μας. 

Επειδή ακούτε τι γίνετε με την επιδημία και κτυπά και την πόρτα μας και λένε και οι ειδικοί ότι είναι ανόητο να νομίζουμε ότι δεν θα έρθει και στην Κύπρο. Θα παρακαλέσω, το έχω πει και αλλού, αλλά τώρα είμαι στο Σινά Όρος, πρέπει να το πω και στο Σινά Όρος. Ένας τρόπος πνευματικός για να αντιμετωπίσουμε τες ποικίλες ασθένειες και ιδιαιτέρως αυτές που είναι ανίατες επί του παρόντος, κατά τον άγιο Λουκά τον Ιατρό, αυτό τον μεγάλο γιατρό και άγιο Επίσκοπο Κριμαίας της Σοβιετικής Ρωσίας, τον οποίο κράτησα και το μεταφέρω και εγώ σε σας. Στες δύσκολες αρρώστιες, είπε, που φαίνονται αθεράπευτες, το καλύτερο φάρμακο που βρήκα είναι ο αγιασμός. Να πίνετε, λέει, κάθε πρωί μετά από λίγη προσευχή,  κατανήστικοι (νηστικοί), αγιασμό. Μπορείτε να βάζετε και πάνω σας. Αλλά να πίνετε οπωσδήποτε λίγο αγιασμό. Και να έχετε μόνιμα στο σπίτι σας αγιασμό. Αυτό θέλω να σας πω. Προμηθευτείτε, αν δεν έχετε, αγιασμό. Και εδώ, ο ιερέας που θα έρθει να κάνει το Σάββατο, την Κυριακή, όποτε βολέψει. Να κάμετε αγιασμό να μοιραστεί ο κόσμος να έχει στο σπίτι του. Τώρα δοκιμάζετε η πίστη μας. Μια ένδειξη της πίστεως είναι η εμπιστοσύνη στον αγιασμό. Στην ενέργεια δηλαδή του Θεού. «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».  

Και με αυτό τον τρόπο ομολογούμε την πίστη μας την Ορθόδοξη και την ελπίδα μας και την εμπιστοσύνη μας στην αγιότητα Αυτού που προηγήθηκε το κήρυγμα. Του Χριστού μας. Έτσι να αντιμετωπίσετε για να έχετε αποκούμπι σε ώρες πανικού και σε ώρες υπερβολικού φόβου, που δεν ταιριάζουν σε Χριστιανούς που θέλουν να νικήσουν το θάνατο και την αμαρτία και τον διάβολο. Τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.

Καλό Πάσχα να έχουμε!