Επικήδειος λόγος για την Γιαννούλα Βελισσαρίου Αυξεντίου από Έμιλη Θ. Μασούρα
Στην είδηση ενός θανάτου η πρώτη ερώτηση όλων μας :«Ήτανε νέος;». Η γιαγιά μου η Γιαννούλα δεν έφυγε νέα. Έζησε χορτάτα 92 ολόκληρα χρόνια. Φεύγει πλήρης ημερών, ευτυχισμένη από την αγάπη που κάθε μέρα εισέπραττε που τις κόρες, τα εγγόνια τζε τα 8 δισέγγονα της.
Η γιαγιά η Γιαννούλα, γυναίκα του Βελισάριου τζε κόρη του Αλέξανδρου του πασιή, του ζαχαροπλάστη, που εγύριζεν το Βαρώσι με το ποδήλατο τζε πουλούσε παγωτά στες γειτονιές. Η κόρη της Γιωρκούς, που ήταν γνωστή για την ομορφάδα της. Η μάνα της Αλέκας, της Κίας, της Νίκης και της Γιούλας.
Πώς να εκφράσεις ευγνωμοσύνη σε τούτον το αγαπημένο σου πρόσωπο; Πράγματι τα λόγια εν φτωχά. Γεννήθηκε στις 8 του Μάη το 1930 του Άη-Γιαννιού του Θεολόγου. Ήταν η τρίτη στη σειρά ανάμεσα σε 11 αδέρφκια.
Ήταν η γιαγιά με την πιο φιλόξενη αυλή σε ούλο τον συνοικισμό του Άη-Γιάννη στα Τριφύλλια. Ήταν η γυναίκα που το 1964 έπιασε τιμόνι στα σιέρκα της για ναν τα μάθκια του αντρός της τζε να μπορεί να βιοπορίζει την οικογένεια της.
Η γιαγιά μου η Γιαννούλα, ήταν ο άνθρωπος που το 74, ούσα πρόσφυγας πια , ευρέθηκε να τζοιμάται κάτω που τα δεντρά σε ένα χωράφι στην Ορμήθκεια. Στάθηκε βράχος και φύλακας άγγελος να μεν την δουν να λυγίζει ο παππούς μας ο Βελισάριος που ήταν τυφλός τζε τα παιθκιά της. Άντεξε το βαρύ φορτίο της προσφυγιάς τζε εσυνέχισεν το ταξίδι, χωρίς καθόλου ναν προετοιμασμένη, ξεριζωμένη, που τα ψηλά στα χαμηλά.
Η γιαγιά μας η Γιαννούλα που κάθε Σαρακοστή έκαμνε μας πουρέκκια με την αναρή, έκαμνε της Μαρίας μας μουτζέντρα φατζιές τζε ψάρι πλακί κάθε φορά που της το ζητούσε, έκαμνε μου τρι με το γάλα που μου άρεσκε πολλά. Πως να ξεχάσουμε την μυρωδιά που ούλλα τούτα τα καλούδια που έφτιαχνε στην κουζίνα της. Ήταν καλός άνθρωπος η γιαγιά μου η Γιαννούλα! Ήσυχη, ευαίσθητη, άξια, παρηγωρητική, άκακη, συγχωρητική και με πολλή αγάπη μέσα της για ούλους μας. Ο Αντρέας, ο Βελισάριος, η Ιωάννα, η Μαρία κ εγώ, τα παιθκιά μας, είχαμε την αυλή με το γιασεμί, τη μεσπιλιά τζαι την καβάφα, ως σημείο αναφοράς μας. Τωρά;
Τώρα μείναμε ορφανοί, γιατί ήσουν ο κρίκος της αλυσίδας που ένωνε την οικογένεια και μας θύμιζε την αθωότητα των παιδικών μας χρόνων. Μετάγγισες όλη σου την αγάπη στις ψυχές μας. Φεύγεις γιαγιά μου πριν αξιωθούμε να γυρίσουμε στο Βαρωσι μας. Η τελευταίες σου κουβέντες πριν φύεις ήταν «θέλω να πάω έσσω μου». Υπόσχομαι δαμε μπροστά σε ούλους σας, ότι σαν ερτει εκείνη η ώρα που περίμενες θα σε πάρουμε σπίτι σου. Είμαι σίγουρη ότι η ψυχή σου τώρα πετά πάνω που τον δικό σου παράδεισο, την Αμμόχωστο. Η παρηγοριά μας είναι ότι πας να ανταμώσεις τον μοναδικό έρωτα της ζωής σου. Καρτέρα σε ο Βελισάριος με το ακορντεόν να σε προϋπαντήσει. Καλή ανάσταση γιαγιά!
Πόψε ξαδέρφια και αδερφέ μου στρώστε τα παπλώματα με το σμιλί, που μας έκαμε ούλους, ως ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη ζωή που μας χάρισε!
Να έχουμε την ευχή σου γιαγιά.
Επικήδειος λόγος για την Γιαννούλα Βελισσαρίου Αυξεντίου από Νικόλα Δ. Αυξεντίου
Η θεία Γιαννούλα ανήκει στην κατηγορία των σπουδαίων ανθρώπων, διότι κατά την μεγαλύτερη και πιο μεγάλη απόφαση της ζωής της επέλεξε τον ΠΟΛΥ ΒΑΡΎ ΣΤΑΥΡΌ !
Αφιέρωσε την ζωή της επιλέγοντας να αγαπήσει άνθρωπο τυφλό, πάμπτωχο, αγωνιστή, που ων ανάπηρος, η κοινωνία του τότε θεωρούσε καταδίκη στις δυσκολίες, στα προβλήματα, στο περιθώριο.
Και όμως αυτή, η ταπεινή του τότε κοπέλα, με αυτήν την ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ, αποκατέστησε την αδικία που η κακή μοίρα έφερε και έδωσε σε έναν άνθρωπο τυφλό το φως που στερήθηκε, παραμένοντας να ευτυχήσει και αυτή μαζί του.
Πέραν από την υπέρβαση της επιλογής της, με τον γάμο της έδωσε επιπλέον χαρά στους δικούς του αγαπημένου της, του θείου Βελισσαρίου, που ως πάμπτωχη εννεαμελής οικογένεια, εντίμων αγωνιστών της ζωής, μετέφεραν το δυσβάσταχτο μαράζι, του να έχουν δύο, στην κυριολεξία λεβέντες άντρες στην οικογένεια, που ήταν και οι δύο τυφλοί. Με την καλή αυτή νύμφη, είχαν πιά την ευκαιρία του να χαρούν και σύντομα να αξιωθούν και τέσσερα παιδιά εγγόνια που θα έφερναν ακόμα πιο πολύ χαρά στην οικογένεια.
Η θεία Γιαννούλα υπήρξε Η ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ για όσους ήταν γύρω της, έζησε εργαζόμενη την πραγματικήν αρετή και η ταπεινή της ύπαρξη σε αυτό τον κόσμο δεν ήταν καθόλου μάταια.
Η θέση της Γιαννούλας ήταν πάντα δίπλα στον άντρα της ως ο Άγιος Άγγελος του, ο στύλος της οικογένειας, στην πρώτη γραμμή των αγώνων της ζωής, να δουλέψει μαζί με τον τυφλό άντρα της, να οδηγά το αυτοκίνητο, να είναι η καλή οικοκυρά, να είναι η καλή μάνα, να κάνει μαζί με τον αγαπημένο της στην κυριολεξία το καλύτερο, για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και να επιβιώσουν ως οικογένεια. Την ίδια ώρα σημειώνω το πολύ χιούμορ και τα αστεία τους με τον θείο Βελισσάριο, που άφηναν πάντα την καλή εντύπωση ότι στο σπίτι τους βασίλευε η αγάπη και η ευτυχία. Και όλα αυτά, πέραν από τις σύνηθες δυσκολίες και διαμέσου του πολέμου του 74 και της νέας ζωή στην προσφυγιά, όπου είχαν χαθεί τα πάντα, οι δυσκολίες πολλαπλασιάστηκαν και η πολυπληθή οικογένεια της θάπρεπε να κάνει από μόνη της μια νέα αρχή, ξένη σε ξένο τόπο!
Και τα κατάφεραν.
Επιβίωσαν, ευτύχησαν, χάρηκαν, γιόρτασαν, πάντρεψαν τα παιδιά τους, έκαναν εγγόνια.
Η Γιαννούλα με την αγία ζωή της πρέπει να αποτελεί παράδειγμα να το θυμόμαστε και υπόδειγμα μίμησης.
Ρώτησε κάποιος έναν σοφό, «πως να ξεχωρίσω αν αυτό που κάνω είναι το σωστό;» Και ο σοφός απάντησε ως εξής… Να σκέφτεσαι… εάν όλοι έκαναν αυτό που κάνω, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος η χειρότερος; Και τότε θα έχεις την απάντηση!
Έτσι ακριβώς και εδώ!
Αν όλοι έκαναν αυτό που έκανε η Γιαννούλα επιλέγοντας τον πιο βαρύ σταυρό και αγαπώντας τον καλόν αγώνα, δεν θα υπήρχαν άνθρωποι στο περιθώριο, δεν θα υπήρχαν εγκαταλειμμένα παιδιά, οι ανάπηροι θα ένιωθαν ευτυχείς και ευγνώμονες, οι δυστυχείς του κόσμου θα ήταν πολύ λιγότεροι!
Ο Θεός να Αναπαύσει την ψυχή της.
Καλό Παράδεισο θεία Γιαννούλα !
Αιώνια η μνήμη !