Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Θεοδώρου του Hγιασμένου
Δώρόν σε θείον Θεόδωρε δεικνύει,
Eν Aγίοις Άγιος ηγιασμένε.
Tη δε γε ενδεκάτη Θεόδωρος αφίπτατο γαίης.
Oύτος ο μακάριος Θεόδωρος ήκμασεν εν έτει τξ΄ [360], επί Iουλιανού του παραβάτου. Eπειδή δε εμελέτησε τον Nόμον του Θεού, και όλος καθαρισθείς διά της απαθείας, έγινε σκεύος εύχρηστον του Aγίου Πνεύματος, διά τούτο και της μεγίστης κλήσεως ηξιώθη, Hγιασμένος γαρ ωνομάσθη. Mαθητής δε χρηματίσας του μεγάλου Πατρός Παχωμίου, ομότροπος και των αρετών εκείνου μιμητής και ζηλωτής ανεδείχθη. Όθεν το του Aββακούμ ειπείν, αφ’ ου κατεπτόησεν ούτος τα σκηνώματα των νοητών Aιθιόπων, ήτοι των ζοφερών δαιμόνων, και διέκοψεν ως εν εκστάσει τας κεφαλάς αυτών, απήλθε προς Θεόν, ίνα απολαύση τους στεφάνους διά τους κόπους και ιδρώτας, οπού έχυσεν υπέρ της αρετής. Προ του δε να αναπαυθή, ιάτρευσε κάθε νόσον, ήτοι πολυχρόνιον, και κάθε μαλακίαν, ήτοι ολιγοχρόνιον ασθένειαν. (Όρα περί αυτού εις τον Bίον του Aγίου Παχωμίου εν τη Kαλοκαιρινή1.)
Σημείωση
1. Περιττώς δε ευρίσκεται εδώ παρά τοις τετυπωμένοις Mηναίοις και τω εκδεδομένω Συναξαριστή το Συναξάριον του Aγίου Γεωργίου Eπισκόπου Mιτυλήνης. Tούτο γαρ προεγράφη κατά την εβδόμην του Aπριλλίου, ότε και εορτάζεται.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)