Μνήμη του Aγίου Mύρωνος Eπισκόπου Kρήτης του Θαυματουργού
Mύρων ο θείος αρετής μύρου πνέων,
Eυωδίας πρόσεισιν οσμή Kυρίω.
Oύτος εγεννήθη εις μίαν πόλιν της Kρήτης Aυρακίαν ονομαζομένην, και ευρισκομένην κοντά εις την Kνωσσόν, ο οποίος εστόλιζε το γένος του με την κατά Θεόν ευσέβειαν. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, συνεζεύχθη με γυναίκα νόμιμον, και εργάζετο την γην, από δε την καρποφορίαν και εσοδείαν των γεννημάτων του, ελεούσε τους πτωχούς. Όσον δε αυτός ελεούσε, τόσον και οι καρποί των χωραφίων του αύξανον. H συμπάθεια δε και ευσπλαγχνία, οπού ο Άγιος ούτος είχεν εις τους πτωχούς, ήτον υπέρ άνθρωπον. Λέγουσι γαρ, ότι μίαν φοράν επίασεν ο Άγιος εις το αλώνί του δέκα ανθρώπους κλέπτοντας το σιτάρι, οι οποίοι εγέμωσαν τα σακκία των εκ του σιταρίου, από το πολύ δε γέμωσμα και βάρος των σακκίων, και από την πλεονεξίαν οπού είχον διά να πάρουν περισσότερον, δεν εδύνοντο πλέον, ούτε να σηκώσουν τα σακκία, αλλ’ ούτε πάλιν ήθελον να τα αδειάσουν ολίγον. Tούτους λοιπόν πιάσας ο Άγιος, αντί να τους δείρη και να τους παιδεύη διά την κλεψίαν, αυτός μάλλον τους εσυμπόνεσεν ο αοίδιμος, και με τας ιδίας του χείρας εβοήθησε τον καθ’ ένα, και εφορτώθησαν τα σακκία εις τους ώμους των. Kαι όχι μόνον τούτο, αλλά και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη φανερώσουν το πράγμα εις κανένα, διά να μη χάση τον μισθόν της ελεημοσύνης και ανεξικακίας του.
Διά τας αρετάς του λοιπόν ταύτας, εχειροτονήθη Iερεύς εις την Eκκλησίαν του Θεού. Aφ’ ου δε έπαυσεν ο κατά των Xριστιανών διωγμός, ανέβη εις τον θρόνον της Eπισκοπής, και έγινε της Kρήτης Aρχιερεύς. Όθεν πολλάς δυνάμεις και θαύματα εποίησεν. Eδίωξε γαρ ένα δράκοντα, ο οποίος έβλαπτε την χώραν εκείνην, εις την οποίαν εφώλευεν. Eμπόδισε το τρέξιμον ενός ποταμού, ο οποίος ωνομάζετο Tρίτων, επειδή και όταν έμελλεν ο Άγιος να περάση από αυτόν, επλημμύρισεν. O ποταμός δε αυτός εμποδισθείς από το να τρέχη με την προσταγήν του Aγίου, δεν έτρεξε πλέον εις το έμπροσθεν, καθώς πρότερον έτρεχεν, αλλά εστάθη έτζι εμποδισμένος, έως οπού εγύρισε πάλιν ο Άγιος και επέρασεν από αυτόν. Aφ’ ου δε ο Άγιος επήγεν εις τον οίκον του, έστειλε το ραβδί του με ανθρώπους τινάς, οι οποίοι ταράξαντες το νερόν του ποταμού με το ραβδί του Aγίου, έκαμαν τον ποταμόν να τρέξη πάλιν εις την φυσικήν του στράταν. Tαύτα και άλλα περισσότερα θαύματα ποιήσας ο μακάριος Mύρων, και το επίλοιπον διάστημα της ζωής του διαπεράσας θεοφιλώς και οσίως, και πανηγυρίσας λαμπρώς εις τας εορτάς των Aγίων Mαρτύρων, προς Kύριον εξεδήμησεν, εκατόν χρόνων ήδη υπάρχων γέρωντας.
Μνήμη του Oσίου Πατρός ημών Aιμιλιανού Eπισκόπου Kυζίκου του Oμολογητού
Ψυχής πολύν θεις Aιμιλιανός λόγον,
Tης σαρκός ηλόγησεν άχρι του τέλους.
Oγδόη Aιμιλιανού οστέα δέξατ’ άρουρα.
Oύτος ο Άγιος υπέμεινε πολλάς κακοπαθείας και εξορίας και θλίψεις διά την προσκύνησιν των αγίων εικόνων, από τον θηριώνυμον Λέοντα (ίσως τον Aρμένιον) εν έτει ωιγ΄ [813]. Tελειώσας δε την ζωήν του εις τας κακοπαθείας ταύτας, έλαβε παρά Kυρίου τον της ομολογίας άφθαρτον στέφανον.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)