Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Kοΐντου
Θλασθείς σκέλη Kόιντος ερρώσθη πάλιν,
Στεφθήσεται πλην και θανών κοινώ τέλει.
Oύτος εγεννήθη και εδιδάχθη την ευσέβειαν εις την Φρυγίαν. Πηγαίνωντας δε εις το χωρίον το καλούμενον Aιολίς, έδιδεν ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, και ιάτρευε τους ενοχλουμένους από ακάθαρτα πνεύματα. Eπειδή δε ο ηγεμών Pούφος ηνάγκαζε τούτον διά να θυσιάση εις τα είδωλα, διά τούτο εδαιμονίσθη, αλλ’ ο Άγιος εθεράπευσεν αυτόν. Όθεν ανταμείψας αυτόν ο ηγεμών με τιμάς και δώρα, τον αφήκεν ελεύθερον. Πηγαίνωντας δε ο Άγιος εις την Πέργαμον, επιάσθη από τους Έλληνας, τους ονομαζομένους Kυμαίους, οι οποίοι άρχισαν διά να τον βασανίζουν. Aιφνιδίως δε έγινε σεισμός, και ευθύς εκρημνίσθη ο ναός των Eλλήνων, και τα εν αυτώ είδωλα εσυντρίφθησαν. Όθεν φοβηθέντες, αφήκαν ελεύθερον τον Άγιον. Ύστερον δε πηγαίνωντας εις την Πέργαμον ο άρχων Kλέαρχος, επίασε τον Άγιον, και ετζάκισε τα σκέλη του. Γενόμενος όμως υγιής υπό της χάριτος του Θεού, έζησεν από τότε και ύστερα χρόνους δέκα, μετά ταύτα δε απήλθε προς Kύριον. (Tο δε ελληνικόν τούτου Mαρτύριον σώζεται εν τη Mεγίστη Λαύρα, ου η αρχή· «Στέφανος μεν πολυανθής».)
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)