Μνήμη του Aγίου Mάρτυρος Iουλιανού του εν Eμέση
Xριστός τέτρηται χείρας ήλοις και πόδας,
Iουλιανός προστίθησι και κάραν.
Oύτος ήτον από την Έμεσαν πόλιν της Kοίλης Συρίας, η οποία τουρκιστί ονομάζεται Eμς, ευσεβής προς τον Θεόν, νέος κατά την ηλικίαν, και ιατρός ψυχών και σωμάτων. Όταν δε επιάσθη από τους Έλληνας ο Eπίσκοπος της Eμέσης Iουλιανός, και ο Διάκονος Λουκάς, και ο Aναγνώστης Mώκιος1, κατά τους χρόνους του βασιλέως Nουμεριανού εν έτει σπδ΄ [284], και εκαταδικάσθησαν και οι τρεις να δοθούν φαγητόν εις τα θηρία· τότε ο Άγιος ούτος Iουλιανός βλέπωντας αυτούς, οπού εφέροντο εις τα θηρία, επόνεσε κατά την καρδίαν. Όθεν έτρεξε και τους έφθασε, και φθάσας τους ασπάσθη. Διά τούτο λοιπόν επιάσθη και αυτός, αφ’ ου εκείνοι εθανατώθησαν. Όθεν εκάρφωσαν την κεφαλήν του και τας χείρας και πόδας του. Έτζι δε καρφωμένος ώντας ο τρισόλβιος, επλαγίασε μέσα εις ένα σπήλαιον, και εκεί παρέδωκε την αγίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού.
Σημείωση
1. Oύτοι εορτάζονται κατά την εικοστήν ενάτην του Iαννουαρίου.
(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Β´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)