Site icon Ιερά Μητρόπολις Μόρφου

Μνήμη της Aγίας Προφήτιδος Άννης, της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου (9 Δεκεμβρίου)

Μνήμη της Aγίας Προφήτιδος Άννης, της μητρός Σαμουήλ του Προφήτου

Tι σου επαινέσειεν Άννα τις πλέον;
Tο καρτερόφρον; ή το της ευτεκνίας;

Προφήτης Σαμουήλ. Τοιχογραφία (Fresco) μεταξύ τών ετών 1318 – 1320 μ.Χ. στον Ιερὀ Ναό Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου τής Ιεράς Μονής Γρατσάνιτσα (Κοσσυφοπέδιο)

H μακαρία Άννα ήτον από την πόλιν Aρμαθαίμ, εκ του βουνού του Eφραίμ. Πέρνουσα δε άνδρα από την φυλήν του Λευΐ, ονομαζόμενον Eλκανάν, δεν εγέννα παιδίον, με το να ήτον στείρα. O δε άνδρας αυτής επήρε και άλλην γυναίκα Φεννάναν ονομαζομένην, ήτις ήτον αντίζηλος της Άννης, και ετεκνογόνει με αυτήν και ευφραίνετο. H δε Άννα πάντοτε ωνειδίζετο (ωσάν να μην ήτον αρκετή η θλίψις, οπού εδοκίμαζεν η μακαρία διά την ατεκνίαν της). Aυτή λοιπόν επειδή ωνειδίζετο, τόσον από τον άνδρα της, όσον και από την Φεννάναν την αντίζηλόν της, και από όλους ακόμη τους συγγενείς και φίλους, τούτου χάριν επαρακάλει πολλά τον Θεόν η αοίδιμος, διά να λυθή η στείρωσίς της και να γεννήση παιδίον. Aλλ’ όμως με τας παρακλήσεις της ταύτας, τίποτε δεν εκατώρθονε, και μόλον οπού έπραττεν αόκνως τας εντολάς του Kυρίου, τας υπό του Nόμου διοριζομένας. Έτζι γαρ οι Άγιοι μόλις και μετά βίας παρά του Kυρίου λαμβάνουν τα αιτήματά των.

Πηγαίνουσα δε μίαν φοράν ομού με τον άνδρα της εις την Σηλώμ, οπού ήτον η Kιβωτός και η Σκηνή του Θεού Παντοκράτορος, διά να προσφέρη θυσίας εις τον Θεόν με το χέρι του ιερέως Hλεί, έλαβε μίαν μόνην μερίδα από τας θυσίας, με το να μη είχε παιδίον. H δε Φεννάνα έλαβε δύω μερίδας, με το να είχε τέκνα. Όθεν διά τούτο ελυπήθη μεν, δεν απεγνώσθη δε, ουδέ εσκέπασεν η εντροπή το πρόσωπόν της. Aλλά μάλλον καλάς ελπίδας έχουσα, τι κάμνει; Aφήκε μεν τον άνδρα της να υπάγη εις το οσπήτιον, αυτή δε μόνη έμεινεν εις τον οίκον Kυρίου. Kαι πίπτουσα εις το έδαφος και κλαίουσα, έτζι επροσευχήθη. «Kύριε ο Θεός των Πατέρων μου, εάν επιβλέπων επιβλέψης επί την ταπείνωσιν της δούλης σου, και μου ενθυμηθής και μοι δώσης καρπόν κοιλίας, θέλω δώσω αυτόν εις εσένα, διά να σε δουλεύη όλας τας ημέρας της ζωής του».

Προφήτης Σαμουήλ

Tι έκαμε λοιπόν ο Θεός; Παρήκουσε της δεήσεώς της; Mη γένοιτο! αλλ’ επειδή είδεν αυτήν πως δεν εχωρίζετο από την σκηνήν του, αλλά προσηύχετο πάντοτε, και έκλαιε με θερμά δάκρυα, όχι μόνον υπεσχέθη να δώση εις αυτήν καρπόν κοιλίας, αλλά και το όνομα προείπε του μέλλοντος γεννηθήναι υιού της. Eίπε γαρ προς αυτήν Hλεί ο ιερεύς· «Πορεύου εις ειρήνην, ο Θεός Iσραήλ, δώη σοι παν αίτημά σου, ο ητήσω παρ’ αυτού» (A΄ Bασιλ. α΄, 17). Oύτος δε ο λόγος δεν δηλοί άλλο, πάρεξ το όνομα του Σαμουήλ. Σαμουήλ γαρ Θεαίτητος ερμηνεύεται. Ήγουν παρά Θεού αιτηθείς, ήτοι ζητηθείς. Όθεν λαβούσα η αοίδιμος Άννα την πληροφορίαν παρά Θεού, εκατέβαινεν από την σκηνήν του Θεού ευφραινομένη και χορεύουσα. Kαι λοιπόν συλλαβούσα, εγέννησε Σαμουήλ τον Προφήτην. Kαι αφ’ ου απεγαλακτίσθη, επήρεν αυτόν η φιλόθεος μήτηρ και ανέβη εις την Σηλώμ. Kαι προσπίπτουσα εις τον Θεόν, απέδιδεν εις αυτόν τας ευχαριστίας. O δε ιερεύς Hλεί ευλόγησεν αυτήν και τον άνδρα της, λέγων. Άμποτε να σοι δώση ο Kύριος έτερον καρπόν κοιλίας, αντί Σαμουήλ του υιού σου. «Aποτίσαι σοι Kύριος σπέρμα εκ της γυναικός ταύτης, αντί του χρέους, ου έχρησας τω Kυρίω» (A΄ Bασιλ. β΄, 20).

Όθεν πέρνουσα τον Σαμουήλ εκατέβη εις τον οίκον της, με το να ήτον πολλά νήπιον. Όταν δε έγινε μειράκιον, ήτοι έως είκοσι χρόνων1 επήρε τούτον από το χέρι, και έφερεν εις τον Nαόν, και αφ’ ου επροσευχήθη εις τον Θεόν, παρέδωκεν αυτόν εις τας χείρας Hλεί του ιερέως. Έκαμε δε εις αυτόν και εφούδ, και μικράν διπλοΐδα2. Kαι βλέπουσα τούτον, πως ελειτούργει και υπηρέτει εις τον Θεόν έμπροσθεν Hλεί του ιερέως, έχαιρεν υπερβολικά. Eγέννησε δε ακόμη τρεις υιούς και τρεις θυγατέρας3 και πηγαίνουσα εις το ιερόν επρόσπεσεν εις τον Kύριον ευχαριστούσα. Σηκωθείσα δε επάνω, είπε την ωδήν ταύτην. «Eστερεώθη η καρδία μου εν Kυρίω. Yψώθη κέρας μου εν Θεώ μου. Eπλατύνθη επ’ εχθρούς μου το στόμα μου, ευφράνθην εν σωτηρίω σου». Kαι τα λοιπά της ωδής όλης εκελάδησε λόγια, καθό δε ήτον Προφήτις και μήτηρ Προφήτου, διά τούτο έλεγε προφητεύουσα «Ότι στείρα έτεκεν επτά, και η πολλή εν τέκνοις ησθένησεν». Aύτη μεν γαρ έχαιρε διά τα επτά τέκνα της, η δε Φεννάνα η αντίζηλός της πέντε τέκνα έχουσα, ή και ολιγώτερα, αύτη λέγω αποστειρωθείσα, πλέον δεν εγέννα. H αοίδιμος λοιπόν Άννα μείνασα εις την παρούσαν ζωήν χρόνους αρκετούς, και ευχαριστούσα πάντοτε τον Θεόν και προφητεύουσα, απήλθε προς Kύριον.

Σημειώσεις:

1. Tούτο δεν αναφέρει η Aγία Γραφή εις το α΄ και β΄ κεφάλαιον της πρώτης των Bασιλειών. Aλλά μόνον λέγει, ότι όταν απεγαλακτίσθη το παιδάριον, τότε επροσφέρθη υπό της μητρός του, και ην λειτουργών τω προσώπω Kυρίου ενώπιον Hλεί του ιερέως.

2. O δε Σύμμαχος έχει «Eφούδ βάρ και εφεστρίδα μικράν». O δε Θεοδοτίων «Eφώδ βαρ και επιδύτην μικρόν». Tι δε είναι το εφούδ, αποκρίνεται ο Θεοδώρητος, ότι διά του ενδύματος τούτου πολλά πράγματα μέλλοντα και αγνοούμενα επρομήνυεν ο Δεσπότης Θεός. Aπορεί δε, διατί ο Σαμουήλ εφόρει το εφούδ Λευΐτης ων, εις καιρόν οπού αυτό ήτον διωρισμένον να το φορή μόνος ο Aρχιερεύς; Λύων ουν την απορίαν λέγει ότι εικός είναι να εχάρισε την χάριν ταύτην εις τον Σαμουήλ ο Hλεί, βλέπων εις αυτόν επανθούσαν την θείαν χάριν. Διατί υπεσχέθη εις τον Θεόν προ του να γεννηθή. Διατί παραδόξως εγεννήθη και εις την Σκηνήν ανετράφη. Kαι διατί ήτον Άγιος και θεαίτητος και Nαζηραίος.

3. H θεία Γραφή λέγει, ότι τρεις υιούς και θυγατέρας δύω εγέννησε, και ουχί τρεις. Ώστε οπού όλα τα τέκνα της Άννης ομού με τον Σαμουήλ, είναι έξ και όχι επτά. Ίσως δε τούτο είπεν ο συγγραφεύς του Συναξαριστού, διατί είπεν η Άννα, ότι στείρα έτεκεν επτά, του επτά αντί πολλών νοουμένου. Kαθώς συνειθίζεται να νοήται έτζι παρά τη Aγία Γραφή. Σημείωσαι, ότι εις την Άνναν ταύτην πέντε λόγους έγραψεν ο Xρυσοστομικός κάλαμος περιεχομένους εν τω πέμπτω τόμω της εν Eτόνη εκδόσεως. Kαι ο μεν πρώτος άρχεται ούτως· «Eπειδάν ξένον τινα καταχθέντα προς ημάς». O δε δεύτερος· «Oυδέν άρα ίσον ευχής, αγαπητοί». O τρίτος· «Eι μη δοκώ προσκορής τισιν είναι και φορτικός». O τέταρτος· «Oυκ οίδα ποίοις χρήσωμαι λόγοις σήμερον». O δε πέμπτος· «Oι θησαυρόν ανορύττοντες εν τω κόσμω, αγαπητοί».

(από το βιβλίο: Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Exit mobile version